Jaar: 2015

Ik keek naar Loïc en glimlachte. ‘Hoe was het?’ ‘Goed, echt,’ zei hij nog steeds glunderend. Ik stond op, zette de twee stappen naar hem toe en pakte hem vast. ‘Ik zei toch dat je moest gaan.’ ‘Ik ben blij dat ik naar je geluisterd heb.’ ‘Helemaal gelukkig nu?’ Zijn armen trokken samen om mijn lichaam. Hij zuchtte. Zijn ademhaling werd zwaarder. Ik aaide over zijn rug en kuste hem boven op zijn hoofd. Dat deed het hem. Loïc brak en liet zijn tranen stromen. [ verder lezen ]

Ik moet achterdochtig gekeken hebben, want Loïc nam me mee naar een tafeltje. Maurice ging terug de keuken in, na de belofte iets lekkers voor ons klaar te maken. Loïc keek me half grijnzend aan. ‘Is dat…’ begon ik. Loïc knikte. Mijn mond viel open. ‘Snap je nou waarom dat nooit iets had kunnen worden?’ ‘Ik begin het te begrijpen.’ Maurice zette twee borden op tafel. Loïc maakte een compliment, Maurice bedankte hem met een hand op zijn schouder. Ze glimlachten naar elkaar. Ik kreeg [ verder lezen ]

Ik was verbaasd, Loïc vroeg me of ik mee wilde gaan naar Frankrijk. Hij had een caravan gehuurd bij vrienden van zijn ouders. Plek genoeg. Hij wilde terug, nog één keer alles terug zien. Sinds zijn verhuizing naar Nederland was hij er niet meer geweest. Hij wilde herinneringen ophalen, afsluiten ook wel. En ik mocht mee. Foto’s maken, hem filmen. Ik kon niet meteen ja zeggen, dat moest ik uitleggen thuis. Gek genoeg snapte mijn moeder het meteen. Na een telefoontje met zijn tante was [ verder lezen ]

Ik kreeg het warm en wist niet wat ik moest voelen. Ik was blij voor Loïc, was verbaasd over Albert. Had die teveel gedronken? Nee, dat had ik moeten zien. Albert had een hele tijd met Patrick staan praten, ik dacht terug aan wat Patrick tegen me had gezegd over hem. Die wist meer. Ik voelde me jaloers op een of andere manier. Een onrustig gevoel. Mijn ogen waren helemaal aan het donker gewend. Ik probeerde niet te bewegen en lette op mijn ademhaling. Blijven [ verder lezen ]

‘Klaar voor?’ ‘Bijna,’ lachte ik toen ik Loïc binnen liet. Hij had een tas bij, met een slaapzak. Mijn moeder kwam meteen de gang in en gaf hem een hand. ‘Loïc,’ beantwoordde hij haar afwachtende houding. Het had ook Albert kunnen zijn. ‘Welkom. Zie ik jou eindelijk ook eens. Ik heb al zo vaak jouw naam gehoord.’ Loïc glimlachte verlegen. Hij deed zijn jas uit, ik hing hem voor hem op. ‘Meteen die zooi maar even boven leggen?’ Loïc knikte en volgde me de trap [ verder lezen ]

Albert kwam nieuwsgierig naar me toe, ik was net mijn fiets in het rek aan het zetten. ‘Hoe was het gisteren?’ ‘Goed,’ zei ik zo luchtig mogelijk. ‘Hij loopt in huis zonder krukken, dus het gaat steeds beter.’ Albert keek een beetje opgelucht. Gert stond er bij, dus hij vroeg niet verder. ‘Je hoeft vanmiddag niet te gaan, hij is naar het ziekenhuis.’ ‘Ow, ja,’ zei Albert duidelijk teleurgesteld, ‘voor onderzoek?’ ‘Ik denk het. Verband eraf of zo. Heeft hij niet verteld.’ Albert twijfelde, hij [ verder lezen ]

‘Hoe was het bij toneel gisteravond?’ Gert reed naast me naar school, zoals altijd. ‘Goed. Daverend applaus zelfs.’ Gert keek me lachend aan. ‘Ik heb gisteren voor het eerst gezoend op toneel.’ ‘Met Kelvin?’ ‘Met Kelvin.’ ‘Hoe was het?’ ‘Raar. Spannend. Maar wel oké.’ ‘Zoenen? Met eh…’ ‘Met alles erop en eraan ja.’ ‘Alles?’ ‘Alles.’ ‘Jezus.’ Ik glimlachte. Het gaf me nog steeds een onoverwinnelijk gevoel nadat ik dat gedaan had. Ik had het bijna onmogelijke gepresteerd, zo voelde het. Ik had iets gedaan wat [ verder lezen ]

Loïc mocht inderdaad op vrijdag naar huis. Dat kreeg ik te horen via een simpele sms. Hij belde niet, hij sms’te. Albert kreeg dezelfde, op bijna hetzelfde moment. We zagen het in de pauze. Albert kwam naar me toe, zijn telefoon nog in zijn hand. ‘Hij is weer thuis.’ ‘Ja,’ glimlachte ik, ‘ik las het net.’ ‘Zullen we hem vanmiddag op gaan zoeken?’ ‘Hij zit bij zijn oom en tante denk ik. Weet jij waar dat is?’ ‘Kunnen we hem vragen.’ ‘Bel jij hem?’ Albert [ verder lezen ]

Ik was onder de indruk. Mijn moeder zag het aan me toen ik thuis kwam. ‘Alles goed, Joshua?’ ‘Ik ben bij Loïc thuis geweest,’ zei ik. ‘En?’ ‘Hij woont op zichzelf. Alleen.’ ‘Alleen?’ ‘Ja, in een appartement, boven de winkels.’ Ze keek verbaasd. Ik legde haar alles uit. ‘Knap van hem, dat wel.’ ‘Ja,’ zei ik. ‘Maar?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet niet. Ik probeer me voor te stellen hoe dat zou zijn, maar dat kan ik niet.’ ‘Dat kan misschien wel niemand, [ verder lezen ]

Ik was boos, kwaad en over de zeik. En dat was aan me te zien. Iedereen in de klas keek af en toe kort naar me. Door die strakke blik maakte ik mezelf alleen maar meer verdacht. Ik keek naar Loïc. Die zat gewoon voor zich uit te kijken, nonchalante houding. Hoe deed hij dat toch? Ik voelde me schuldig, omdat ik het woord “verdacht” door mijn hoofd had laten gaan. Dat klonk niet goed. Er was niets verdachts aan. Toch was ik het. Dat [ verder lezen ]