‘Klaar voor?’
‘Bijna,’ lachte ik toen ik Loïc binnen liet. Hij had een tas bij, met een slaapzak. Mijn moeder kwam meteen de gang in en gaf hem een hand.
‘Loïc,’ beantwoordde hij haar afwachtende houding. Het had ook Albert kunnen zijn.
‘Welkom. Zie ik jou eindelijk ook eens. Ik heb al zo vaak jouw naam gehoord.’
Loïc glimlachte verlegen. Hij deed zijn jas uit, ik hing hem voor hem op.
‘Meteen die zooi maar even boven leggen?’
Loïc knikte en volgde me de trap op. Ik liep naar mijn kamer en zette zijn tas op de grond. Er lagen twee matrassen op de grond. Hij keek er naar en grijnsde.
‘Knus.’
‘Ik noem het krap. Maar het gaat net. We hebben nog wel een andere kamer als je wilt maar dat is een grote puinhoop. Daar kan maar één matras liggen, dat schiet niet op. Dan ligt er eentje apart.’
‘Misschien dat Albert dat wil.’
‘Dan zegt hij dat vanzelf. Iets drinken?’
Niet veel later kwam Albert. Ik hielp hem naar boven. Hij keek even naar de twee matrassen op de grond maar hij zei er niets van.
‘Eventueel kan één matras op de andere kamer, als je dat wilt.’
‘Nee, maakt niet uit,’ zei hij zo normaal mogelijk.
We dronken nog een glas. Daarna stond ik op.
‘Jongens, ik moet nu naar het theater.’
‘Dan gaan wij de stad in,’ zei Loïc. ‘We snacken wel wat.’ Mijn moeder had nog voorgesteld dat ze bleven eten, maar dat zagen ze niet zitten zonder mij erbij. Kon ik me ook wel voorstellen, dat zou ik zelf ook niet willen doen. Loïc sprong bij mij achterop, Albert reed er naast. In de binnenstad nam ik afscheid van ze. Loïc hield me even vast.
‘Succes.’
‘Dank je.’ Ik slikte. De zenuwen begonnen langzaam bezit van mij te nemen.
‘Ja, succes,’ zei Albert verlegen van een afstandje.
Ik glimlachte, liep naar hem toe en pakte hem even vast. Ik werd nog sentimenteel ook.
‘Tot straks. Na de voorstellig kun je in de foyer blijven wachten, daar komen we naderhand allemaal naar toe.’
‘Is goed,’ zei Loïc. Hij keek op zijn telefoon. ‘Over drie uur komen we pas bij elkaar. Kom Albert, de winkels zijn nog open, we gaan shoppen. Eten kan straks wel.’
‘Veel plezier,’ lachte ik en stapte weer op mijn fiets. Het theater was niet ver weg.
Het was al druk. Het was een drukke bedoeling in de kleedkamer, iedereen liep door elkaar.
‘Ha, Joshua,’ zei Corné vrolijk. ‘Alles goed?’
‘Ja hoor,’ zei ik. ‘Het gaat.’
‘Je gaat ze pakken vanavond.’
Ik zag Kelvin kijken en knipogen.
‘Doen we,’ zei ik strijdlustig.
Kelvin kwam naar me toe. ‘Klaar voor?’
‘Jawel. Gewoon gezonde spanning.’
Om ons heen liepen mensen, sommigen zaten in een hoek nog een keer door het script te bladeren, anderen wilden dat juist weer niet. Ik hoefde er niet meer in te kijken. Het zat er wel ingestampt. Samen gingen Kelvin en ik op het toneel kijken. Er stond al een hoop klaar, het waren de kleine dingen nog.
‘Groot,’ zei Kelvin terwijl hij omhoog keek.
‘Erg groot.’
We hadden er het jaar ervoor ook gespeeld, maar toch maakte het iedere keer weer indruk.
‘Ik vraag me af hoe dat moet voelen als je op het podium van de schouwburg staat, dat is nog drie keer groter volgens mij.’
‘Ik ga daar nu niet over nadenken,’ lachte ik.
Corné riep iedereen bij elkaar. ‘Het eten is er!’
Achter de coulissen stond een lange tafel. Er was van alles. Kelvin bleef bij mij, we zaten naast elkaar te eten. Langzaam die band opbouwen, toewerken naar de voorstelling. Terwijl ik zat te eten dacht ik aan Albert en Loïc. Die waren nu samen in de stad, zaten nu ergens te eten. Het was zaterdag, de winkels waren nu net dicht. Ik kauwde traag maar ik at toch meer dan ik verwacht had. Meestal kreeg ik maar weinig door mijn keel als ik zenuwachtig was, maar het viel mee. Na het eten zocht ik mijn kleren op en kleedde me om. Ik werd door Corné in een stoel geduwd voor de grimeur. Met mijn ogen dicht liet ik ze doen. Het begon nu echt te kriebelen. Nog anderhalf uur. Wachten. Niets doen.
Ik zocht een plekje op waar het wat rustiger was en ging zitten. Ik sloot mijn ogen en probeerde op mijn ademhaling te letten. Dit waren zenuwslopende minuten. Ze liepen nu naar de kroeg waarschijnlijk. Gert zou er zijn, vast ruim op tijd. Ik kende Gert. Die wilde er zijn voordat Mariska er was. Mariska en Femke zouden er zijn. Loïc kreeg het nog zwaar deze avond. Ze zou proberen hem in te pakken. Ik kreeg een grijns op mijn gezicht. Dat ging haar nog tegenvallen.
‘Wat lach je?’
Ik deed mijn ogen open en zag Kelvin naast me komen zitten.
‘Niks. Gewoon dingen.’
‘Ik haat dat wachten.’
‘Wie niet?’
‘Volgende keer kom ik tien minuten voordat het begint. Corné zoekt het maar uit.’
Ik lachte. ‘Die wordt gek van de zenuwen als je dat doet.’
Kelvin knikte naar de verte. ‘Is hij dat nu niet dan?’
Ik zag Corné heen en weer lopen, druk doen, tegen iedereen wat zeggen. Af en toe wees hij een kant op, gaf hij aanwijzingen. We lachten. Het ontspande wat, om hem zo bezig te zien. Zo erg was het met ons niet, gelukkig. Hoewel?
Ik zag een klok hangen. Nog drie kwartier. Ze zaten nu met zijn allen in de kroeg, zouden zo wel deze kant op komen. Ik zag het voor me. Iedereen druk pratend waarschijnlijk. Cola, bier. Loïc een watertje. Zouden ze nu ook aan mij denken? Gert had daar waarschijnlijk geen tijd voor. Die zat Mariska in de gaten te houden, misschien wel proberen wat meer en vooral beter met haar in contact te komen. Ik vroeg me af wat Petra daar van vond. Petra. Was die er wel bij in de kroeg? Kwam die niet gewoon later? Ik kon me niet voorstellen dat Gert haar mee zou nemen. Ze kwam kijken, dat wist ik. Dat gaf me een goed gevoel en maakte me extra nerveus tegelijkertijd. Het was nu nog een half uur. Het toneel was leeg, klaar voor de voorstelling.
‘Nog een kwartier,’ zei Corné. ‘Iedereen klaar maken voor de opening.’
Kelvin stond weer bij mij. Samen stonden we aan de rand van het toneel. Het gordijn was dicht. Kelvin stootte me aan en liep naar voren. Samen tuurden we door het spleetje tussen de gordijnen. Ik moest even turen maar toen zag ik mijn moeder zitten. Ik slikte. Naast haar zat mijn vader! Hij was dus toch gekomen. Ik glimlachte. Schuin achter haar, een paar rijen verder zag ik Albert als eerste. Hij zat tussen Gert en Loïc in. Aan de andere kant van Loïc zat Mariska. Ik grijnsde. Die gaf nog niet op. Petra zat naast haar broer. Femke zat er, ze hing voorover om te horen wat Loïc zei. Ik zag hem lachen, hij zat er op zijn gemak bij. Albert keek in het rond, naar de lampen aan het plafond. Er zaten klasgenoten achter hun en nog wat anderen van school. Niet ver bij hun vandaan zag ik Patrick met zijn vriend. Daarnaast nog meer bekende gezichten van het uitgaan. Er waren er best veel die ik kende. Kelvin grijnsde en nam me mee naar de coulissen.
‘Volle bak geloof ik.’
Ik knikte, zei verder niets. Van mij mocht het beginnen.
Het werd stil achter het toneel. Er was muziek in de zaal, maar die ebde langzaam weg. Het ging beginnen. Even keek iedereen elkaar aan, flauwe glimlachjes, strakke gezichten, ongeduldig gewiebel op voeten. Een aantal ging op hun plek staan. Aan de zijkant zag ik dat het licht in de zaal uit ging. De gordijnen gingen open. Applaus. Het toneel werd verlicht, even wat zenuwachtig heen en weer kijken. Daarna begon het. We waren van start! Niet veel later moest ik voor de eerste keer op. Onbeduidend, ik had nog geen tekst. Dat kwam later pas. Kelvin stond aan de andere kant, hij zat helemaal in zijn rol. Ik zat aan de zijkant, keek even snel de zaal in. Ik zag Loïc en Albert naar me kijken. Meer kon ik niet zien. Meer wilde ik ook niet zien. Niet meer de zaal in kijken, concentreren.
Ik had weer even rust. Een paar minuten maar, maar ik vond het even lekker. Ademhalen. Ik keek naar Kelvin op het toneel. Hij zat er met een meisje. Zij was overduidelijk verliefd op hem, maar hij zat het te ontwijken. Ik moest aan Loïc denken. Ik was te ver aan de zijkant om hem te kunnen zien zitten. Maakte ook niet uit. Kelvin ging af, hij kneep even in mijn schouder toen ik het toneel weer op liep, samen met nog wat anderen. Er werd geroddeld. Was Kelvin misschien homo? Ik moest me afzijdig houden. Dit ging over mij leek het wel. Maar nu was Kelvin het, ik moest spelen of het mij niet interesseerde. Mijn eerste belangrijke zinnen kwamen er aan. Langzaam werd ik in het stuk naar voren geduwd. De jongen die het allemaal wel best vond, die iedereen in zijn waarde liet. Met een dubbele agenda. Die bij wijze van een soort protest gewoon met Kelvin bleef om gaan, als een van de weinigen. Ik stoorde me af en toe aan een kuchje in de zaal, geschuifel van mensen in hun stoel terwijl het even stil was op het podium. Het hoorde er bij, dat wist ik ook wel. Ik ging weer naar de zijkant. Op het podium bleven er een paar achter. Ze roddelden, lachten. Mijn naam werd zelfs even genoemd. Even werd het wat donkerder op het podium, ze gingen aan de andere kant af en er verschoven wat decors. Er lag gras in het midden. Kelvin en ik keken elkaar even aan, ik zuchtte. We knikten kort naar elkaar en liepen daarna zo nonchalant mogelijk het podium op, rustig pratend over nietszeggende dingen. Het zweet stond in mijn handen. Wat was die trui warm. Ik zweette me kapot. Kelvin ging zitten, haalde twee flesjes uit zijn rugzak. Ik draaide er eentje open en nam een slok.
‘Lekker?’
Ik knikte, zei mijn zinnen. Ik schoot even in paniek. We hadden niet afgesproken wie zou beginnen. Kuste ik hem of hij mij? Wie ging liggen? Het was aan mijn stem te horen. Daar baalde ik van. “Zo komt de zenuwachtigheid wel goed naar voren”, dacht ik. Het kwam misschien wel goed uit. Kelvin ging gewoon door. Grassprietjes op mijn been, daarna zijn hand. Kelvin had zijn laatste zin uitgesproken. Wie? Wie begon er nou? Ik keek hem even angstig aan. Zijn hand lag al op mijn schouder. Ik liet me achterover zakken. Kelvin boog over me heen en kuste me voorzichtig. Even bleef hij zo hangen. Daarna pakte ik zijn nek en trok hem weer tegen me aan. We kusten nog een keer, daarna zoenden we. Het licht doofde, toen het donker was gaf Kelvin me nog een kus. Even, voor twee tellen, bewogen we niet, lagen we tegen elkaar. Het was doodstil in de zaal.
Kelvin kneep, trok me snel overeind en samen liepen we naar de zijkant. Corné ving ons op en kneep in onze schouders.
‘Mooi,’ zei hij zachtjes.
Achter ons ging het licht op het toneel weer aan. Volgende scène. Ik had het flesje nog vast, nam er nog een slok uit. Ik had een grijns op mijn gezicht die er niet meer af ging. Kelvin keek net zo. Hand in hand keken we naar het podium. Niet veel later moesten we weer op. Handen weer los, alsof er niets aan de hand was. Onze coming out kwam wat later. De decorstukken waren weer verschoven naar de opstelling van het begin. Het einde kwam in zicht. Ik stond klaar. Kelvin stond al op het toneel, een andere jongend dreigde wat uitliep op een kleine vechtpartij. Er kwamen steeds meer mensen bij staan, de meningen waren verdeeld. De jongen werd door de ene helft aangemoedigd, door de anderen veroordeeld. Ik kwam alleen op. Ik rende naar ze toe, trok ze uit elkaar.
‘Kappen nou!’
Ik zei het hard, fel. Ik schrok er zelf van. Indruk maakte het in ieder geval, ook in de zaal.
‘Als je hem slaat, moet je mij ook slaan.’
Ik ging naast Kelvin staan, hij pakte voorzichtig mijn hand. De jongen droop af. Er bleven een paar mensen om ons heen staan, Kelvin en ik draaiden naar elkaar en hielden elkaar vast. Licht uit. Laatste scène. Die begon met ons op toneel, met wat zogenaamde klasgenoten. Vrienden. Niet veel later was het klaar. Het licht doofde, de gordijnen vielen dicht. De zaal klapte. We stonden weer aan de zijkant, de gordijnen gingen weer open en iedereen liep naar voren en boog. Behalve Kelvin en ik. De groep spleet een stukje uiteen, Kelvin en ik liepen achter ze langs naar het midden en bogen. Het applaus zwol nog een keer aan. We keken even lachend naar elkaar en bogen toen nog een keer. Ik zocht in de zaal. Mijn moeder glunderde, net als mijn vader. Gert floot op zijn vingers, Albert keek erg onder de indruk en Loïc knipoogde toen hij zag dat ik keek. Ik glimlachte, hij stak zijn duim op. Misschien wel het grootste gejoel kwam van Patrick en zijn vrienden. Hij klapte enthousiast, zijn schouder dicht tegen die van zijn vriend. Kelvin legde zijn hand tegen mijn rug, we bogen nog een laatste keer. We liepen achteruit, de rest volgde en liep met ons naar de zijkant. De zaal klapte nog. De muziek begon in de zaal, het licht op toneel doofde. Iedereen pakte elkaar vast. We hadden het geflikt!
Ik liep snel de kleedkamer in, zocht een doekje om alles van mijn gezicht te vegen. Kelvin stond naast me. We keken naar elkaar via de spiegel. Hij knipoogde. Ik grijnsde terug. Corné feliciteerde ons allemaal met de voorstelling. De spanning viel van me af. Ik wilde zo snel mogelijk die kleedkamer uit, de foyer in. Ik wilde iedereen zien. Corné hield me tegen.
‘Even wachten nog jij. We gaan samen naar beneden.’
Het duurde lang voordat iedereen zo ver was. Ik werd ongeduldig. We wachtten met zijn allen achter de deur naar de foyer. Corné deed hem open en liep voor ons naar binnen. Er werd weer geapplaudisseerd. Met een brede grijns liepen Kelvin en ik achter Corné naar binnen. Daarna de rest. Ideetje van Corné. Ik zag mijn moeder staan en liep meteen op haar af. Ze kuste me drie keer.
‘Goed gedaan, jongen.’
En flinke hand kneep in mijn schouder. Ik keek in de brede lach van mijn vader.
‘Mooi. Ik ben trots.’
Ik pakte hem vast. Daar had ik gewoon even zin in.
‘Gaaf dat je er bent.’
‘Dit had ik niet willen missen.’
Ik kreeg een glas cola in mijn handen geduwd. Ik zocht de zaal rond maar zag ze nergens staan. Waar waren ze?
‘Jouw vrienden staan daar achterin,’ zei mijn moeder.
Ik stond een beetje ongeduldig met mijn glas. Ik dronk hem snel leeg.
‘Ik ga daar even naar toe,’ zei ik.
Mijn ouders glimlachten en knikten. Ik wurmde door de mensen heen, het was druk. Loïc zag me als eerste aan komen. Hij grijnsde, liep naar me toe en pakte me vast.
‘Het was gaaf, Josh. Echt super gaaf.’
‘Dank je.’
Albert stond naar ons te kijken en lachte.
‘Gefeliciteerd,’ zei hij wat onhandig.
‘Dank je. Hoe vond je het?’
‘Mooi. Echt.’ Hij zei het dromerig.
Gert pakte me van achter vast. ‘Mooi gedaan man.’
Ik draaide me om en lachte. Petra stond bij hem.
‘Hey,’ zei ik, ‘leuk dat je er bent.’
‘Goed gedaan, Joshua,’ zei ze.
Ze aarzelde even, pakte toen mijn hand en gaf me drie kussen. De laatste kwam verdacht dicht bij mijn mond terecht. Ik kleurde, zij ook. We bleven even zo staan. Ik was nu zo dichtbij. Mijn hand kneep zachtjes, die van haar kneep terug. Dit voelde goed. Dit wilde ik al zolang.
‘Josh!’
Ik keek naar links, meteen in het gezicht van Patrick. Hij pakte me vast en gaf me drie kussen. Ik zag Albert kijken.
‘Jij kunt beter een homo spelen dan wij een hetero,’ lachte Patrick. ‘Ik zou het je niet na kunnen doen.’
Ik lachte. ‘Bedankt. Voor alles. Zonder dat stappen met jullie was het vast anders geworden.’
Hij glimlachte. ‘Graag gedaan. Het was gezellig.’
Zijn vrienden gaven me een hand, Kelvin kwam er bij staan. Ook hij werd gefeliciteerd maar dat zag ik al niet meer. Ik draaide me om naar de rest van mijn klas. Mariska en Femke stonden te kijken. Ze glimlachten naar me. Ik liep naar ze toe.
‘En? Hoe vonden jullie het?’
‘Mooi. Goed gespeeld. Knap gedaan, Joshua.’
Ze meenden het, zonder dubbele bodem. Patrick trok aan mijn arm.
‘We gaan. Komen jullie straks nog?’
‘Weet ik niet. Ik denk dat we met zijn allen nog wel gaan stappen, ik weet niet of het nou zo handig is om ze daar mee naar toe te nemen.’
‘Tuurlijk wel, gezellig. Let maar op.’
Kelvin keek naar me en knipoogde. ‘We nemen ze gewoon mee, ze zien het vanzelf wel. Bovendien, waar kunnen we beter dit toneelstuk afsluiten?’
‘Je hebt ook wel gelijk.’
Langzaam liep de foyer leeg.
Mijn ouders kwamen naar me toe.
‘We gaan, veel plezier nog,’ zei mijn moeder.
‘Tot morgen,’ lachte ik.
Ik pakte mijn vader nog een keer vast. Hij had zijn jas al aan. Motorjack, wit met blauw met veel reclame erop.
‘Zie je jongen.’
‘Bedankt dat je geweest bent.’
Hij glimlachte nog een keer.
‘Was dat jouw vader?’ vroeg een jongen uit mijn klas.
Ik knikte.
‘Racet hij voor dat team?’
‘Nee, hij werkt er voor. Heel Europa door.’
‘Cool.’
‘Ja,’ zei ik maar.
Hij had mijn ondertoon niet door.
‘Dus zo zit het,’ zei Loïc toen de jongen weer door liep.
Ik knikte terwijl ik mijn vader na keek. We keken elkaar aan en glimlachten.
‘Kom, we gaan stappen,’ zei Kelvin.
‘Gaan jouw vrienden ook mee?’
‘Een paar.’
‘Ga je ook mee, Gert?’ hoorde ik Loïc roepen.
Ik keek naar hem en knikte. Hij moest mee. Dit wilde ik ook met hem vieren.
‘Ja, ik ga mee.’
Ik knipoogde. Petra tikte tegen mijn rug. Ze had haar jas al aan. Een vriendin van haar stond naast haar.
‘We gaan,’ zei ze.
‘Is goed.’
Als vanzelf gaf ik haar weer een kus op haar wang. Mijn hand lag even tegen haar zij.
‘Ga je niet mee?’ vroeg Loïc.
‘We komen nergens binnen,’ zei ze een beetje teleurgesteld.
‘Nee, misschien niet. Jammer.’
‘Doeg,’ zei ze nog timide.
Ik zwaaide.
‘Jammer dat ze niet mee kan,’ zei Loïc. ‘of niet?’
Ik glimlachte om de spot in zijn stem. ‘Ja.’
‘Had ik het toch goed gezien net.’
Kelvin gooide mijn jas over mijn hoofd. ‘Kom, we gaan.’
Van mijn klasgenoten waren alleen Mariska en Femke nog over. De rest was al weg.
‘Gaan jullie nog uit?’
‘Ja,’ zei ik. ‘Eerst nog even in een kroeg wat drinken en daarna nog verder.’
‘De kroeg waar we net ook zaten denk ik,’ zei Gert meer tegen Mariska dan tegen mij.
‘Ow, ja. Leuk.’
Ik zag Loïc omhoog kijken. Ik lachte en gaf een klap op zijn schouder.
De rest reed voor ons uit, ik reed wat langzamer met Loïc achterop.
‘Gaat ze nog mee ook,’ mopperde hij half.
‘Ja, dat wilde Gert zo graag.’
Loïc lachte. ‘Je had het moeten zien vanavond. Gert bleef maar bij haar in de buurt. En zij bij mij.’
Ik lachte mee.
‘Maar goed, ze pakte op een gegeven moment mijn hand, toen het licht in de zaal net uit was.’
‘En?’
‘Ik heb hem losgewrikt en gezegd dat ze dat niet moest doen. Dat was geloof ik duidelijk genoeg.’
‘Denk je dat, of hoop je dat?’
Hij lachte nog harder. ‘Dat weet ik zeker.’
‘Waarom wil ze dan nog mee?’
‘Weet jij het, weet ik het. Ik heb geen idee.’
‘Nou, ik wens Gert veel succes.’
‘Van mij mag ie.’
Albert liet zich terug zakken en kwam bij ons fietsen.
‘Nog even lekker stappen,’ zei Loïc. ‘Zin in, Albert?’
‘Ik ga eigenlijk nooit uit.’
‘Dan ga je dat vanavond meemaken,’ zei Loïc beslist. ‘Wordt vast gezellig.’
Het was druk in de kroeg. We stonden achterin bij elkaar. Ik kreeg een biertje van Kelvin.
‘Voor mijn ex-vriendje.’
‘Ex-vriendje?’
‘Ja, na vanavond mag je niet meer met mij zoenen.’
‘Ah,’ zei ik overdreven, ‘echt niet?’
Kelvin nam een grote slok. ‘Nee,’ zei hij balorig. ‘Sorry.’
‘Ik ga het ook niet echt missen denk ik,’ zei ik.
‘Au. Je breek mijn hart nu, Joshua.’
We lachten.
Loïc hing tegen de bar.
‘Hoe gaat ie?’ vroeg ik toen ik naast hem was gaan staan.
‘Goed.’
‘Nu je het weet van mij en Petra mag je het zeggen. Is het voor jou nou het meest onmogelijk, of voor mij?’
Hij lachte. ‘Geen idee. Maar ik zeg je eerlijk, ze is nog jong, Josh. Mee uit kan ze niet. Denk goed na.’
‘Dat scheelt maar ruim een jaar.’
‘Dat is nu nog best veel.’
‘Later niet meer.’
‘Nee, later niet meer. Maar onderschat het niet.’
Hij kneep een keer in mijn arm en wees naar Gert die met Mariska stond te praten.
‘Moeten we Gert niet eens in bescherming gaan nemen tegen zichzelf?’
‘Als hij wil verzuipen dan doet hij dat maar,’ zei ik, ‘ik heb hem genoeg gewaarschuwd.’
Mijn telefoon trilde.
‘SMS van Patrick,’ zei ik. ‘Waar we blijven.’
Loïc glimlachte. ‘We zullen zo eens gaan.’
Samen met twee vrienden van Kelvin liepen we door de straten. Ik had goede zin, voelde me goed.
‘Waar gaan we naar toe?’ vroeg Mariska.
‘Bar, discotheek, het is maar hoe je het wil noemen.’
Achter me hoorde ik Loïc grinniken. Gert liep naast me en hij keek een beetje nerveus. Albert had niets in de gaten.
Kelvin stopte even later voor de deur.
‘Maar,’ zei Mariska achter me.
Ik draaide me om. ‘Kelvin en ik zijn hier een paar keer geweest. We wilden zien hoe het was, voor die rol in het toneelstuk. We hebben daar wat jongens leren kennen, en daarom willen we hier naar toe.’
‘Die jongens net in de foyer?’
Ik knikte. ‘Die ja. Als ik die niet had leren kennen had ik me nooit zo goed in die rol in kunnen leven.’
‘In kunnen leven?’ Kelvin keek me verschrikt aan. ‘Hoezo?’ Nu werd hij cynisch. ‘Ben je geen homo dan?’
Gert lachte. Marika keek betrapt, samen met Femke.
‘Nee, schat,’ zei ik tegen Kelvin, ‘net zoals jij. Doe nou maar niet net alsof.’
Zijn vrienden lachten. Loïc liep wat langzamer, die kwam net bij ons staan met Albert. Ik belde ondertussen aan. De kleerkast deed weer open.
‘Kijk, kijk, onze acteurs.’
Ik keek verbaasd.
‘Patrick heeft het me verteld. Het was een mooi stuk jongens.’
‘U was er ook?’
Hij knikte naar de garderobe. ‘De poster hangt er nog. Hou je vast. Er was meer personeel in het theater vanavond.’
Ik wilde afrekenen bij de garderobe.
‘Jassen voor jullie twee gratis vanavond,’ zei de portier achter me.
Ik glimlachte naar hem, wachtte op de rest en ging toen naar binnen. Gert bleef opvallend bij mij in de buurt.
‘Mooie tent,’ zei hij al eerste.
‘Zeker weten.’
Ik zag Patrick staan. Ik lachte naar hem en liep naar hem toe. Hij draaide zich om naar de bar en stak zijn hand op. Voor ik het wist had ik een glas bier in mijn handen en drie kussen te pakken. In mijn ooghoek zag ik Albert kijken. Van binnen lachte ik.
‘Nog maar een keer gefeliciteerd,’ zei hij tegen mij en Kelvin.
Ik glunderde. Anderen klopten een keer op mijn schouder, anderen glimlachten een keer.
‘We zijn beroemd,’ zei Kelvin droog.
Mariska lachte naast me. ‘En terecht.’
Ze bleef bij ons staan. Er bekroop me een raar gevoel. Ondertussen praatte ze vrolijk door. Femke stond er bij en lachte. Overdreven vrolijkheid.
‘Gaat dat wel goed met die vriend van jou?’ vroeg Kelvin even later.
‘Wie?’
‘Die jongen daar aan de bar.’
Ik keek en zag Albert staan. Glas bier in zijn hand, hij keek af en toe rond maar hij was stil.
‘Ik kijk even.’
Ik liep naar hem toe en ging naast hem hangen.
‘Alles goed hier?’
‘Ja hoor.’
‘Zeker weten? Gelukkig maar.’
‘Joshua?’
‘Ja?’
‘Is dit wat ik denk dat het is?’
Ik zag Loïc aan zijn andere kant kijken en grijnzen.
‘Ik weet niet wat jij denkt. Maar dit is een homobar ja.’
‘Dat dacht ik al ja.’
‘Niet erg toch?’
‘Nee,’ zei hij meteen. Maakt niet uit. Ik vind het wel gezellig.’
‘Beetje raar idee alleen?’
‘Misschien. Maar dat maakt niet uit hoor.’
Ik knipoogde.
‘Weet je waar hier de toiletten zijn?’
‘Daarachter,’ zei Loïc, ‘de rode deur.’
‘Oké,’ zei Albert terwijl hij zijn lege glas op de bar zette.
Ik keek hem na en daarna naar Loïc. ‘Goh, dat jij weet dat de toiletten daar zijn. Kom je hier vaker of zo?’
‘Hm, shit.’
Ik lachte. ‘Let op je woorden.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘En wat dan nog? Dan had ik niet mee moeten gaan. In de foyer kwam Patrick ook naar me toe. Ik zag Gert al kijken.’
‘Niet aan gedacht. Had ik Patrick even moeten zeggen.’
Loïc haalde zijn schouders weer op. ‘Weet je, na vanavond… Als ik het ooit ga zeggen dan is dit wel een goeie gelegenheid. Als ze vragen gaan stellen dan doen ze dat maar.’
‘Sterk.’
‘Ik heb gezien hoe iedereen van school reageerde vanavond, na jullie voorstelling. Dat geeft wel moed.’
Ik keek tevreden. ‘Blij dat het zo’n effect heeft.’
‘En Mariska weet nu ook waar ze aan toe is.’
‘Inderdaad. Ik moet weer uit gaan kijken geloof ik. Ze is alweer op zoek naar een nieuw slachtoffer.’
‘En dan denk jij dat ze meteen voor jou valt?’ Hij lachte. ‘Casanova.’
‘Lach niet.’
‘Maar ik denk dat je gelijk hebt. Al denk ik niet dat jij het gaat worden.’
‘Nee, dat weet ik wel zeker.’
‘Zo bedoelde ik het niet,’ zei hij terwijl hij me aanstootte.
Ik volgde zijn blik. Ze stond met Kelvin te praten. Femke leidde de aandacht van Gert af. Duidelijk.
‘Ga hem eens redden,’ lachte Loïc naast me.
Ik lachte en liep naar Gert toe. ‘Bier?’
‘Ja, lekker.’
‘Jij ook iets?’ vroeg ik aan Femke.
‘Nee, dank je. Ik heb nog.’
Ik liep naar de bar, Gert volgde.
‘Ze is gek.’
‘Wie?’ vroeg ik. ‘Twee bier,’ zei ik terwijl ik mijn hand op stak. ‘Femke?’
‘Ook.’
Ik pakte de twee glazen en gaf er eentje aan Gert.
‘Ook?’
‘Mariska.’
Nu keek ik verbaasd.
‘Ze heeft geprobeerd hem te versieren. Loïc bedoel ik. Maar dat is niet gelukt.’
‘Dat vertelde hij me net ja. Grijp je kans, zou ik zeggen.’
‘Ik weet niet of ik daar wel zin in heb.’
‘Groot gelijk. Echt Gert, laat gaan.’
‘Misschien heb je wel gelijk.’
Ik sloeg een arm om hem heen en trok hem even tegen me aan. Patrick zag het en glimlachte.
‘Hoelang kennen jullie elkaar al?’
‘Pff, weet ik niet. Al heel lang.’
‘Dat zie je. Echte vrienden.’
Gert keek vrolijk. Zo was het ook. Hij nam nog een slok en keek rond. Loïc stond met vrienden van Patrick te praten. Albert stond er bij. Patrick stond op Loïc in te praten. Er ging een bierviltje aan snippers. Ik glimlachte.
‘Zeg,’ zei Gert. ‘Loïc. Hoe zit dat?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Hij kent hier mensen. Die ene jongen die ook in het theater was kende hij ook al.’
‘En jouw vraag is?’
‘Kom op Joshua. Je weet wat ik bedoel. Is hij ehh…’
‘Dat vraag je hem zelf maar.’
Hij grijnsde. ‘Ik weet genoeg.’ Zijn mond viel even open. ‘Zeg, dat gedoe toen over jou, dat je met Kelvin iemand uitzwaaide bij de taxistandplaats… Was dat Loïc in die taxi?’
‘Waarom denk je dat?’
‘Omdat hij niet kan fietsen.’
Ik zei niets, met een veelbetekenende blik.
‘Damn. Ik heb gelijk hè?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Nog een geluk voor hem dat ze hem niet herkend hebben. Jij kon het nog uitleggen van dat toneelstuk.’
‘Maakt dat verschil?’
‘Ja. Ze weten nu hoe het zit. We hebben het er over gehad in de kroeg van tevoren. Ik heb het toen nog maar een keer uitgelegd. Als ik al niet weet hoe jij in elkaar steekt… Ze geloofden het wel. En daarna heb je wel een hele dikke middelvinger naar ze op kunnen steken door te gaan zoenen op toneel. “Kijk, ik ben hetero maar ik doe dit toch. Omdat het niet uitmaakt hoe je bent.” Dat was toch lachen?’
Het raakte me wat hij zei.
‘Naderhand bleven ze er maar over praten, toen jij nog achter in de kleedkamer was. Ze hadden het niet verwacht. Maar ze vonden het gaaf dat je dat durft.’
‘Ik kan nog mijn schouders ophalen, maar Loïc zit er middenin.’
‘Inderdaad,’ zei Gert met een schuine blik naar hem.
Loïc was al met elastiekjes bezig. Albert stond grijnzend te kijken, Patrick stond vlak naast hem en praatte tegen hem. Albert ontspande, praatte vrolijk terug. Hij gebaarde, aan de bewegingen van zijn handen kon ik zien dat hij Patrick aan het uitleggen was wat Loïc allemaal nog meer kon.
‘Mooi kut. Maar ik hoop na vanavond, na jouw toneelstuk dat hij het wat makkelijker krijgt.’
‘Ik hoop het ook. Maar het blijft zijn keus of hij het wil vertellen of niet. En wanneer.’
‘Ik hou mijn mond.’
Ik hield Gert weer even vast. Ik was hem dankbaar op een of andere manier.
Ineens viel het me op. Loïc had een glas bier vast.
‘Drink jij?’
‘Ja, even geen pijnstillers, naar die operatie. Gaat goed. Ik krijg er wel last van, maar bier verdooft ook.’
Ik lachte. ‘Zuiperd.’
Loïc keek even strak, maar glimlachte toen.
‘Albert gaat zich nog op zijn gemak voelen hier,’ zei ik.
‘Het lijkt er op. Nou ja, als hij hier vaker wil gaan stappen, van mij mag hij.’
‘Joh, echt?’
Loïc grijnsde. ‘Vergeet het.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Net zoals jij die zus van Gert.’
‘Daar zeg je zoiets.’
‘Neem van mij aan, wacht nog een jaartje of wat.’
‘Misschien.’
‘Meer zeg ik niet. Zelf weten. Jouw keus.’
Ik knikte.
‘Mijn god, er gaat er eentje balen nu denk ik.’
‘Wat?’
‘Daar. Kelvin.’
Ik keek. Hij stond bij de bar, en niet alleen. Ik zag de hand van Mariska in zijn nek. Ze stonden flink te zoenen. Meteen zocht ik waar Gert was. Hij was niet ver weg. Ik zag hem kijken. Berustende blik. Dit moest zeer doen. Ik keek naar Loïc. Hij knikte.
Ik bestelde drie bier, gaf er eentje aan Loïc en ging met de andere naar Gert.
‘Hier.’
‘Ja. Dank je.’
‘Gaat het?’
‘Jawel.’
Ik knuffelde hem even. ‘Schijt aan hebben Gert.’
‘Ik doe mijn best.’
‘Gadverdamme,’ hoorde ik Patrick zeggen.
Ik keek en zag Albert lachen.
‘Zoenende hetero’s.’ Patrick schudde zijn hoofd. ‘Het gaat achteruit in deze tent hier.’
Kelvin hoorde het een keek naar hem. Patrick lachte en knipoogde. ‘Doe wat je niet laten kunt.’
Femke bekeek het van een afstandje. Samen met twee vrienden van Kelvin. Ze lachten.
‘Hij is je wel erg snel vergeten,’ zei Patrick kort daarna, met een knik naar Kelvin.
Ik lachte. ‘Zo gaan die dingen. Hij heeft me niet meer nodig.’
‘Ah, wat zielig.’ Hij lachte en knuffelde me.
Lachend keek ik naar Albert die vlak naast Loïc stond.
‘Aardige jongen.’
‘Wie?’
‘Die jongen naast Loïc.’
‘Albert. Klasgenoot.’
‘Aparte jongen. Ik heb er net de hele tijd mee staan praten. Beetje verlegen in het begin, maar daarna kwam hij wel los.’
‘Zo is hij.’
‘Hij is lief.’
Ik keek naar Patrick en lachte. ‘Jij ziet ook overal een homo in hè?’
‘Ik heb er verstand van, vergeet dat niet.’
‘Deze keer zit je er waarschijnlijk naast.’
‘Jij je zin. Maar niet vreemd opkijken als…’
Ik lachte.
Loïc stootte me aan. ‘Zo eens gaan?’
Het was al laat, Kelvin was allang weg, met Mariska. Femke was ook nergens meer te bekennen.
‘Ja, is goed.’
We liepen samen naar Patrick, die nog steeds met Albert stond te praten.
‘We gaan.’
‘Is goed. Joshua, het was een mooi stuk en een leuke avond.’
We omhelsden elkaar, drie kussen op de wang.
‘Kom snel weer eens langs hier.’
‘Doe we,’ zei ik.
Gert gaf Patrick een hand, gevolgd door Albert.
‘Zie je,’ zei Patrick. ‘Als Josh nog eens hierheen komt, dan kom je maar mee. Het was gezellig praten met je.’
Albert keek verlegen maar knikte toch vrolijk.
Bij de fietsen namen we afscheid van Gert. Ik stond nog met hem te praten, Loïc zat al achterop bij Albert te wachten.
‘Ik bel je morgen nog wel even,’ zei ik tegen Gert.
‘Slaap ze.’
‘Niet teveel piekeren.’
Hij zwaaide toen hij weg reed. Daarna volgde ik Albert, die in het begin moeite had rechtuit te rijden met Loïc achterop. Hij lachte.
‘Zit eens stil man.’
‘Als jij nou eens rechtuit stuurt.’
Ze lachten. Loïc sloeg hem zachtjes met zijn hand op zijn rug.
‘Die kant op,’ wees hij langs hem af.
‘Ja ja,’ mopperde Albert gespeeld.
Ik reed er tevreden achteraan. Het was een mooie avond geweest.
Thuis dronken we nog wat, mijn moeder was nog wakker. Na nog een flesje gingen we naar boven.
‘Links of rechts?’ vroeg Loïc.
‘Maakt mij niet uit,’ zei Albert. ‘Jij mag het zeggen.’
Loïc gooide zijn slaapzak op het matras het dichtste bij mijn bed. Albert rolde die van hem uit.
‘Ik ben moe,’ zuchtte ik, zittend op mijn bed.
‘Vind ik ook niet gek,’ zei Loïc.
Hij zat op het matras, trok zijn trui uit en zijn broek. Hij propte zijn sokken in zijn schoenen en kroop in zijn slaapzak.
‘Kan me voorstellen dat het energie vreet, die spanning voor zo’n optreden.’
‘Ja, maar ik voel het nu pas.’
Op de achtergrond dook Albert zijn bed in. Ik trok het dekbed over me heen en zuchtte.
‘Mooie dag,’ zei ik tevreden.
‘Zeker weten,’ zei Albert. ‘Was leuk.’
‘Het toneelstuk of het stappen?’ vroeg Loïc lachend.
‘Allebei,’ zei Albert. ‘Het was gezellig.’
Mijn ogen werden zwaar. ‘Terusten, jongens.’
Ik hoorde ze nog in de verte iets terug zeggen. Daarna sliep ik.
Midden in de nacht werd ik wakker. Ik zag de rode cijfers van mijn wekker. Half 4. Ik had nog maar een uur geslapen. Ik hoorde iets naast me. Ik liet mijn ogen wennen aan het donker. Het leek alsof… Ik deed mijn ogen verder open en zag dat ik het goed had. Loïc lag niet meer op zijn matras. Hij lag half op Albert, ik zag de hand van Albert achter op zijn hoofd. Ze zoenden voorzichtig. Ik hoorde nog een kus. Loïc tilde zijn hoofd iets op en keek in de ogen van Albert. Die trok zijn hoofd weer naar beneden. Ze zoenden weer. Albert kreunde zachtjes en tevreden.
© 2010 Oliver Kjelsson