Jaar: 2015

‘Misschien wel, misschien niet.’ ‘Waar ligt het aan denk je?’ Stijn lachte. ‘Aan jou.’ ‘Alleen aan mij?’ Stijn draaide wat. ‘Ja. Het is jouw keus wat je doet.’ ‘Da’s waar.’ ‘Ik wil dit eigenlijk helemaal niet zeggen maar je vraagt erom. Aan mij zal het niet liggen. Maar zolang jij iets met Wijnand hebt ga ik geen pogingen wagen. Ten eerste omdat ik mezelf geen pijn wil doen, ten tweede omdat ik vind dat ik het niet kan maken. Maar als je zo bij me [ verder lezen ]

“Kut”, stuurde ik meteen terug. Hij stuurde nog een berichtje of hij me kon bellen maar toen had ik mijn telefoon al aan mijn oor. Hij nam ook meteen op. ‘Vertel.’ ‘Hij is onhandelbaar, dwars. Hij trekt het niet goed dat je er niet meer bij bent als ik kom.’ ‘Zou het dat echt zijn?’ ‘Ik denk het. Als hij mij ziet dan zoeken zijn ogen. Achter me, naar de deur.’ Ik hoorde Stijn zuchten. ‘Ik had gehoopt dat je wat anders zou vertellen.’ ‘Ik [ verder lezen ]

Nee, er was verder niets gebeurd. Kleren waren aangebleven. Stijn had me op tijd van zich af geduwd en me naar huis gestuurd. Beter gezegd, hij stuurde me naar Wijnand. Zo had hij het gezegd: “Hop, terug naar Wijnand jij”. Het was ook niet laat geworden bij Stijn. Buiten zoenen en wat voelen was er niets gebeurd. Stijn was verstandiger dan ik. Bij de deur heb ik hem bedankt. Met een kus. Die kreeg ik wel meteen eentje terug. Geen afspraak voor een volgende keer [ verder lezen ]

Karlijn grijnsde alleen maar. Ze was weer terug met de rest van het eten, Wijnand had al een stoel van zijn kamer gehaald. Het was even stil op mijn kamer. Het onderwerp Jurre was afgesloten, nu Karlijn er bij was. Karlijn ving het mooi op, die praatte wel. Floris at, zei dat het lekker was en zei verder niets meer. Die zat met zijn gedachten nog bij Jurre. Of in Denemarken, dat kon ook. Ik liet het hele verhaal nog eens door mijn hoofd gaan. [ verder lezen ]

Hij keek niet alleen jaloers, hij keek getergd. ‘Floris, het zit anders dan je denkt.’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Wijnand en ik gingen naar een gay feest, gaan we vaker naar toe. Sterker nog, daar hebben we elkaar leren kennen. Dat vertelden we Jurre en die vond het wel interessant. Ik wist niet of jij het wel zo interessant zou vinden.’ Ik wachtte even met praten. ‘Mag ik het je eerlijk zeggen? Ik weet niet eens zeker of je wel homo bent of niet. En als [ verder lezen ]

Ik werd wakker toen hij bewoog. Echt wakker. Ik was me al bewust van zijn ademhaling, zijn hand, zijn lichaam, zijn geur. Even dacht ik in het park te liggen. Toen hij bewoog en ik mijn ogen een stukje open deed wist ik weer waar ik was. ‘Hoe laat is het?’ vroeg ik. ‘Geen idee. Uurtje of tien denk ik, als ik naar het licht buiten kijk.’ ‘Het is warm.’ ‘Nadeel van een zolderkamer.’ Hij klom over me heen en liep naar de balkondeur. Hij [ verder lezen ]

Hij liep naar achteren en hield de stangen vast. We keken elkaar aan, zonder na te denken haalde ik mijn rugzak van de stoel naast me. Het was een reflex, ik kon op een of andere manier niet doen alsof ik hem totaal niet kende. De bus zat ook redelijk vol. ‘Pfoe, net gered,’ zei hij toen hij zich naast me op de stoel liet vallen. ‘Mooi toch?’ ‘Het zat al niet mee vanmorgen. Lekke band van mijn fiets, dus moest ik met de bus. [ verder lezen ]

Wijnand draaide zich om en glimlachte. Hij begon te zoenen. Ik draaide op mijn rug en zoende terug. Zijn hand gleed over mijn boxer. ‘Wijn, kom op, dit kunnen we niet maken.’ ‘Hij slaapt.’ ‘Dan nog.’ Wijnand hield niet op. Ik grinnikte. Het wond me wel op, het idee alleen al. Toch stopte ik hem. ‘Kappen nou.’ Wijnand speelde alsof hij teleurgesteld was, dat hij het flauw van me vond. Daarna draaide hij zich weer op zijn zij, ik ging achter tegen hem aan liggen. [ verder lezen ]

Ik besloot meteen in de aanval te gaan. Ik had er nog even over nagedacht, maar dit moest ik doen. ‘Kunnen we even praten?’ vroeg ik voor hij iets kon zeggen. Hij knikte voorzichtig, hij moest de toon van mij waarop ik het vroeg begrepen hebben. ‘Kun je wegblijven bij Ruben?’ ‘Sorry, ik had het zo niet moeten doen.’ ‘Nee, inderdaad.’ ‘Ik kwam bij toeval hier en…’ ‘Stijn, dit kun je gewoon niet maken. Je hebt me toen zomaar buiten gesloten, en dan kom je [ verder lezen ]

Ik stond als aan de grond genageld. Ik keek hem na en kon geen woord uitbrengen. Ruben wel. Die protesteerde, riep hard en sloeg op de armleuning. Lisanne kwam uit de keuken. ‘Wat doet hij hier?’ vroeg ik. Ik was verbaasd, kwaad zelfs. Kwaad omdat hij blijkbaar stiekem naar Ruben kwam, kwaad omdat Lisanne me niets had gezegd. Ze keek schuldig. ‘Dit moest een keer uitkomen,’ zei ze meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ruben was onrustig. Hij had me nog nooit kwaad gezien en [ verder lezen ]