Maand: oktober 2015

Met mijn kop vol vragen loop ik terug naar de tent. Mijn ouders zijn er nog steeds niet. Mooi, ik wil ook even niemand zien. Ik kan het nog niet helemaal bevatten. Mike? Met een jongen? Zou ik het verkeerd gehoord hebben? Nee, ze waren het, overduidelijk. En er is ook geen twijfel over mogelijk wat ze daar aan het doen waren. Ik ben kwaad op een of andere manier. Waarom heeft hij me dat nooit verteld? We vertellen elkaar toch altijd alles? We wisten [ verder lezen ]

Af en toe is het lastig om een tweeling te zijn. Mensen halen ons nogal eens door elkaar. Toch zit er uiterlijk verschil tussen Mike en mij, al is het niet veel. Maar we zijn een voorbeeld tweeling, we doen bijna alles samen, hebben dezelfde interesses. We zijn geboren op 11 juni, dus ons sterrenbeeld is ook nog eens tweeling. Gelukkig zijn we nu 17, de tijd dat we dezelfde kleren droegen is voorbij. Al kijken we vaak naar elkaar in de winkel; ‘als jij [ verder lezen ]

‘Als ze lastig wordt zet je haar maar terug achter in de kamer hoor.’ Ik schudde mijn hoofd. Marleen zat aan mijn voeten te spelen en af en toe moest ik een blokje lego bewaren. ‘Ze is niet lastig.’ Ik keek hoe haar moeder met moeite opstond van de bank. ‘Nog een maand, dan is het er uit. Hoop ik.’ Ze lachte. ‘Wat hoop je,’ vroeg ik, ‘jongen of meisje?’ ‘Zoiets vraag je niet,’ lachte ze bestraffend en liep naar de keuken. Met dampende thee [ verder lezen ]

Mijn telefoon ging. Ik zag op het schermpje dat het Jonas was en twijfelde. Kevin had gelijk. Dit moest uitgepraat worden. Ik zuchtte en nam op. ‘Goh, ben je daar?’ ‘Ja,’ zei ik kort. ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij onnozel. ‘Gaat wel.’ ‘Het spijt me wat ik gedaan heb, Marcel.’ ‘Dat is je maar geraden ook.’ ‘Kunnen we er niet een keer over praten?’ Ik zweeg even. ‘Marcel, alsjeblieft. Ik wil met je praten. Het spijt me.’ ‘Is goed,’ zei ik kort. ‘Zal ik naar [ verder lezen ]

Kevin Hugo keek me lachend aan. ‘Gaat goed met je sinds dat bezoek, is het niet?’ ‘Best wel,’ zei ik. Het was ook zo. Op een of andere manier had ik ongemerkt een knoop doorgehakt. Marcel was nu niet meer dan een goede vriend. Ik had hem een hele week met Jonas gezien en wist dat hij er gelukkig mee was. Ik kon me er eindelijk bij neerleggen. Tussen mij en Phil ging het ook super. Vooral nu dat idee over het restaurant in Miami [ verder lezen ]

Bart lachte toen ik bij hem binnenliep. ‘Die blik bevalt me niks. Vertel op, wat is er allemaal gebeurd in Engeland?’ Ik grijnsde en liep de kamer in. Marion kwam ook binnen en keek me aan. ‘Hier op bezoek, zo net na het weekend Engeland en zonder Jonas? Vertel het maar eens.’ ‘Het was een gezellig weekend,’ zei ik droog. ‘Dat neem ik aan,’ lachte Bart achterdochtig. ‘Nee, echt waar.’ ‘Dat geloven we meteen,’ zei Marion. ‘Maar verder?’ ‘Niet veel.’ ‘Niet veel? Heerlijk vaag antwoord, [ verder lezen ]

‘Jezus, Kevin,’ zuchtte ik terwijl ik hem nog steeds stevig vasthield. ‘Ik ben blij je weer te zien, Marcel,’ zei hij zachtjes naast mijn oor. Ik kneep mijn armen een keer bij elkaar. Hij lachte. Hij pakte mijn armen en hield me even op een afstandje om me te bekijken. ‘Het gaat goed met je, zie ik.’ Ik glimlachte. ‘Wat ouder geworden.’ ‘Zie je niets van.’ ‘Nee, die bruine kop van jou.’ ‘Dat is een voordeel van varen,’ grijnsde hij. We stonden nog steeds dicht [ verder lezen ]

‘Jonas, jij nog een glas?’ vroeg Bart. ‘Lekker, Marcel rijdt toch vanavond.’ Ik lachte schamper. We zaten bij Bart en Marion in de tuin, Willem en Corina waren er ook. We zaten nog wat na te praten over het weekje Texel. Er werd flink gelachen. Ik stond tegelijk met Bart op om mee te helpen met de glazen. In de keuken vulden we ze en zetten de flessen terug in de koelkast. ‘Ik heb Kevin een mail gestuurd,’ zei ik. ‘Ik wilde er al niet [ verder lezen ]

Kevin Ik duwde de deur van mijn hut achter me in het slot en ging op bed liggen. Ik had net wat mailtjes verstuurd naar het thuisfront en had nog een kwartier. Zoals bijna iedere dag ging ik nog naar de personeelsbar. Straks, nu nog even niet. Iedere keer als ik mail verstuurde en daarna de computer afsloot, had ik het gevoel of ik alle banden weer verbrak. Zou dat ooit overgaan? Het gaf me altijd weer een goed gevoel in mijn eigen taal mijn [ verder lezen ]

Ik zat alweer rechtop toen ik Bart en Marion hoorde roepen. Ik stond op en liep hun richting in. Ik had het koud, het regende nog steeds. Mijn broek was doorweekt maar mijn regenjack had het water goed buiten kunnen houden. ‘Daar is ie,’ hoorde ik Marion zeggen. Ze kwamen nog dichterbij. ‘Marcel, gek, kom mee naar de auto.’ Marion pakte me vast en omhelsde me. Ik huilde weer. Ze pakte mijn hoofd tussen haar handen en kuste me. ‘Jezus, wat zie je er uit.’ [ verder lezen ]