Het verschil (deel 8)

Bart lachte toen ik bij hem binnenliep.
‘Die blik bevalt me niks. Vertel op, wat is er allemaal gebeurd in Engeland?’
Ik grijnsde en liep de kamer in. Marion kwam ook binnen en keek me aan.
‘Hier op bezoek, zo net na het weekend Engeland en zonder Jonas? Vertel het maar eens.’
‘Het was een gezellig weekend,’ zei ik droog.
‘Dat neem ik aan,’ lachte Bart achterdochtig.
‘Nee, echt waar.’
‘Dat geloven we meteen,’ zei Marion. ‘Maar verder?’
‘Niet veel.’
‘Niet veel? Heerlijk vaag antwoord, Marcel.’
‘Oké, we hebben gezoend, maar gewoon vriendschappelijk als afscheid.’
‘Tuurlijk.’
‘Vooruit, hij had zondagnacht ook een kamer en we hebben samen geslapen.’
‘Ja ja,’ zei Bart spottend.
‘En de volgende ochtend samen gedoucht.’
‘Marcel, Marcel.’
Ik glimlachte. ‘Sorry.’
‘Maar dat was eenmalig?’
‘Ja,’ zei ik beslist. ‘Hij heeft Phil, ik Jonas, en we zitten veel te ver uit elkaar.’
‘Klinkt verstandig, Marcel,’ zei Marion.
‘Dat vond ik ook,’ zei ik zuchtend.
‘Maar?’ vroeg Bart.
‘Geen maar. Het is goed zo.’
‘Zeker weten?’ Bart keek me vragend aan.
‘Nee,’ perste ik eruit.
Bart zat naast me en sloeg een arm om me heen.
‘Ik voel me schuldig,’ gooide ik eruit. ‘Ik heb het goed met Jonas, echt waar. Ik wist vooraf zeker dat ik me zou gedragen met Kevin, maar ik heb mijn woord niet gehouden. Liegen tegen Jonas, tegen Kevin in een mail doen alsof het zo goed is. Ik krijg langzaam maar zeker een hekel aan mezelf.’
‘Hoe bedoel je? Tegen Kevin in een mail doen alsof het zo goed is?’
‘Hij heeft wat foto’s doorgemaild, en in mijn antwoord heb ik gewoon gedaan alsof er niets gebeurd is, alles gaat gewoon weer zo door. Hij op de boot met Phil, ik gelukkig met Jonas. Ik laat hem niet merken hoe het me geraakt heeft. Ik geef de drank de schuld, maar ik weet wel beter. Hij zit nog steeds in mijn systeem.’
‘Wordt het geen tijd dat je Kevin dat eens gewoon eerlijk vertelt?’
‘Nee,’ zei ik beslist. ‘Ik wil het ten eerste niet op mijn geweten hebben dat ik tussen hem en Phil in ga zitten. Ik moet er niet aan denken dat hij daar aan boord alles opgeeft voor mij, want dat zou toch wel een voorwaarde zijn als we weer een relatie zouden hebben. En, niet als laatste, kan ik het niet maken tegenover Jonas.’
‘Het zal moeten slijten dus?’
Ik knikte. Het moest wel.

Dat lukte ook wel. Na een week was het bezoek aan Engeland ook alleen maar een gewone goede herinnering. Daar zorgde Jonas wel voor. Hij legde me echt in de watten, was blij dat ik heelhuids was teruggekomen. Het zat me ook verder niet in de weg. Kevin had me nog een lieve mail gestuurd, net zo nuchter als die van mij. We waren het weer eens met elkaar eens. Het was goed zo. Goede, speciale vrienden. Jonas had het er ook niet meer over. Hij geloofde me, vertrouwde me en dat gaf me een goed gevoel. Raar eigenlijk, ik had wel degelijk met Kevin gezoend, naakt in bed gelegen en met hem onder de douche geknuffeld. En dan nam ik het hem kwalijk dat hij me niet vertrouwde in het begin. Niet eerlijk. Maar zijn achterdocht ergerde me. Niet omdat het me een ongemakkelijk gevoel gaf, maar vanwege zijn houding tegenover Kevin. Hij ging er bij voorbaat al vanuit dat het fout zou gaan. Dat zat me dwars. Dat bezitterige van hem. Naderhand was hij dan weer vol begrip en zei hij dat hij de hele situatie begreep. We praatten er nooit meer over. Beter zo. Maar voor hoe lang? Nou, behoorlijk lang. Dat viel niet tegen. Ik had het gevoel dat Jonas echt een knop om had gezet in de maanden die na mijn bezoek aan Engeland kwamen. Hij vroeg zelfs af en toe of ik nog mail van Kevin had gehad en hoe het met hem ging. Puur uit interesse, zonder azijn als ondertoon. Ik was weer rustig in mijn hoofd, voelde me goed.

Ik viel om van verbazing. Het was een half jaar nadat ik Kevin had gezien. Jonas zat tegenover me aan tafel te eten.
‘Je wilt wàt?’ vroeg ik verbaasd.
‘Een cruise maken. Is dat zo gek?’
‘Met de boot waar Kevin op werkt?’
‘Ja, geen goed idee?’
‘Jawel,’ zei ik verbaasd. ‘Hoe kom je hier ineens bij?’
‘Het is winter, koud, ik wil wel eens naar een exotisch oord.’
‘Mag ik een beetje verbaasd zijn dat je nu voorstelt om een cruise te maken aan boord van het schip van Kevin?’
‘We hebben nu al langer iets met elkaar dan jij en Kevin ooit hebben gehad. We doen elkaar al iedere keer de groeten in die mails van jullie, we kennen elkaar van foto’s en jullie hebben elkaar al een tijdje niet meer gezien.’
Ik boog me over tafel en gaf hem een kus. ‘Dank je.’
‘Ben je zo blij om hem weer eens te zien?’ Hij zei het grijnzend.
‘Lul,’ lachte ik. ‘Dat je hem eindelijk accepteert als een goede vriend van mij.’
Hij glimlachte. Ik kuste hem nog een keer. Tegelijkertijd maakte ik me licht zorgen. Samen met hem aan boord met Kevin. En Phil. Kon het gekker?

Het bleek dat hij al het een en ander uitgezocht had voor hij het er met mij over had. Het zou een cruise van een week worden, in januari. Ik had Kevin gemaild en hij reageerde enthousiast. Al was hij, net zoals ik, lichtelijk verbaasd. Bart had me vol ongeloof aangestaard. Marion niet minder. Maar ze vonden het een erg mooi gebaar van Jonas. Dat vond ik zelf ook. Het gaf wel aan dat hij me eindelijk vertrouwde en dat hij na al die tijd begreep wat Kevin en ik voor een band hadden. En zo gebeurde het dus dat Jonas en ik het vliegtuig namen naar Miami om daar aan boord te gaan. We namen een taxi naar de haven en stapten bij de terminal uit.
‘Je hebt niets teveel gezegd,’ zei Jonas met open mond, ‘wat een schip.’
‘Onvoorstelbaar he? Het kan nog varen ook.’
‘Hou jezelf voor de gek,’ grinnikte hij.
We liepen naar binnen en checkten in. Via de overdekte loopplank kwamen we in de lobby waar we welkom werden geheten met een drankje. Onze koffers werden overgenomen, die zouden in onze hut gezet worden. Jonas en ik nipten van onze cocktail toen Kevin in uniform grijnzend op ons afkwam. Hij kuste me drie keer op de wang en daarna deed hij hetzelfde bij Jonas.
‘Welkom aan boord. Leuk om je eindelijk eens te ontmoeten,’ zei hij tegen Jonas.
‘Helemaal mee eens,’ zei Jonas hartelijk.
‘Phil is aan het werk,’ zei Kevin, ‘maar als je straks gaat eten moet je maar denken dat hij het met plezier voor jullie heeft klaargemaakt.’
‘Zullen we zeker doen,’ lachte Jonas.
‘We gaan er een leuke week van maken,’ zei Kevin.
‘Komt helemaal in orde,’ zei ik.
Kevin keek me even aan toen Jonas verbaasd de lobby rondkeek en gaf me een knipoog. Ik knipoogde terug en grijnsde. Kevin ging weer door met zijn werk, Jonas en ik dronken ons glas leeg en zochten onze hut op. De hut was ruim, een heel stuk ruimer dan die van Kevin. Jonas trok de schuifpui open en staarde op het balkon over de haven.
‘Dit wordt een te gekke week,’ zei hij nadat ik hem in zijn nek had gekust.
‘Zeker weten,’ fluisterde ik in zijn oor.

Na wat lamballen in onze hut zochten we onze weg op het immense schip. We hadden honger en we hadden nog een half uur voor we aan moesten schuiven aan onze gereserveerde tafel. We daalden met de lift een paar verdiepingen. Een verdieping er tussen stopte de lift en de deuren openden zich. Ik keek in het gezicht van Hugo die meteen begon te grijnzen. Hij gaf me een hand en ik trok hem naar me toe. Hij hield afstand en lachte.
‘Laat dat kussen maar over aan die andere twee homo’s. Welkom aan boord.’
‘Jonas, dit is Hugo,’ zei ik terwijl de lift zich weer in beweging zette.
Jonas gaf Hugo een hand en keek me een keer verbaasd aan toen we bij het restaurant de lift uitliepen en Hugo groetten.
‘Hugo, goede vriend van Kevin, meer zijn vertrouwenspersoon toen hij hier aan boord kwam.’
Jonas reageerde vrolijk en vond het allemaal vanzelfsprekend. We kregen onze tafel aangewezen en genoten van het eten. We hadden wat last van het tijdverschil en zochten op tijd onze hut weer op om te gaan slapen. Ik kroop tegen Jonas aan in bed en sliep snel. Zonder zorgen.

Na het ontbijt de volgende ochtend zochten we het zonnedek op en legden ons neer op twee ligstoelen.
‘Ik ben gaar,’ zuchtte Jonas.
Ik gniffelde en draaide me op mijn zij.
‘Dat vliegtuig, het tijdsverschil, ik ben de draad kwijt.’
‘Doe je ogen nog even dicht dan,’ zei ik.
‘Hoef ik niet te doen, dat gaat vanzelf.’ Hij lachte.
Een ober kwam bij onze stoelen staan. Of we iets wilden drinken. Jonas opende zijn ogen. Een beetje sloom bestelde hij thee. Ik sloot me er bij aan en nadat de ober weg was staarde ik naar de blauwe lucht. Ik zuchtte. Een hele week niets. Heerlijk. Ik had een paar drukke weken gehad op mijn werk en was hier eigenlijk wel aan toe. Ik hoorde dat er wat op de tafel naast ons werd gezet, opende mijn ogen en bedankte de ober. Hij glimlachte. Ik zette de rugleuning wat omhoog en nam een slok. Ik keek even rond, het gehalte bejaarde Amerikanen was hoog. Je herkende ze meteen. Foute petjes, vaak met stars en stripes, Hawaï-shirts en een grote zonnebril met zijflapjes. Ik grinnikte een keer. Jonas kwam omhoog en keek rond.
‘Wat lach je?’
‘Moet je dat stel zien,’ zei ik en knikte. ‘Zij vertelt precies wat hij moet doen en hij volgt braaf.’
‘Leuk zonnehoedje heeft ze.’
We lachten. Hij wilde zijn pet af doen en zij zette hem weer meteen op. Ze zei iets tegen hem en hij reageerde niet eens.
‘Ik moet toch eens vragen hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen,’ zei Jonas.
‘Je laat het,’ zei ik, ‘dat gaat niet werken. Eerder andersom.’
Jonas sloeg verontwaardigd tegen mijn been. Ik trok even mijn been op en lachte. Jonas deed zijn ogen weer dicht. Achter over het dek zag ik Kevin lopen. Hij grijnsde en gaf me een knipoog. Ik glimlachte terug en stak mijn hand op. De Amerikaanse vrouw stond op en liep op hem af. Ze vroeg hem iets en met zijn vriendelijkste gezicht gaf hij haar een antwoord en wees naar een ober. Hij knikte een keer vriendelijk en liep toen door. Ik glimlachte. Toneelspeler.

Jonas en ik hebben de rest van de dag geen bal gedaan. Dat kon altijd nog. We genoten van de rust, we genoten van het weer, we genoten van elkaar. Lang geleden dat we een hele week bij elkaar waren. Het diner was weer subliem. Lekker rustig restaurant ook. Geen idee hoeveel gasten er aan boord waren maar daar merkte je helemaal niets van. Een knikkende ober kwam onze tafel afruimen.
‘Are you ready for dessert, Sir?’
We knikten en de ober knikte vriendelijk terug. Ik zag om me heen ineens wat mensen naar de deur kijken van de lift die naar de keuken ging. Ik keek om en stootte Jonas aan.
‘Daar zul je het dessert hebben,’ zei ik.
Jonas draaide zich om en keek meteen mij weer aan.
‘Nee he?’
Phil kwam, in uitgestrekt wit met hoge koksmuts naar ons toe, met op een rijdend tafeltje een ijstaartje met brandende sterretjes er op. Er omheen lag fruit. Hij grijnsde en zette het tafeltje naast die van ons. Het hele restaurant zat te kijken. De vrouw van die middag begon te klappen waarop er meer begonnen. Haar man als eerste natuurlijk. Jonas kreeg een rood hoofd en ook ik voelde me niet echt op mijn gemak.
‘Cadeautje van het huis,’ zei Phil en gaf ons een hand. ‘Welkom aan boord.’
‘Dank je, geloof ik,’ stamelde ik en grijnsde.
‘Ik zie jullie vanavond nog wel, we gaan wat drinken samen.’
Jonas keek nog even onwennig het restaurant door. Phil deed een paar stappen achteruit, knikte een keer en verdween. Bij de ingang van het restaurant zag ik Kevin en Hugo staan lachen. Ik trok mijn wenkbrauwen een keer naar hen op en zag ze verdwijnen.
‘Ik schaam me te barsten,’ zei Jonas tegen me.
We lachten. Om ons heen zag je nog steeds mensen af en toe naar ons kijken. We namen onze tijd en kozen voor nog een kop koffie. Het restaurant liep langzaam leeg en wij vertrokken ook. In de lobby kwam Kevin uit zijn kantoortje gelopen. Hij lachte.
‘Dat flik je ons niet nog een keer,’ grijnsde ik.
Hij stak onschuldig zijn handen omhoog. ‘Moet je bij Phil zijn.’
‘Nee, jullie stonden bij toeval te kijken.’
‘Helemaal toevallig,’ zei hij en lachte. ‘Over een uurtje aan de bar op het achterdek? Phil is bijna klaar, die komt zo terug uit de keuken.’
‘Mij best,’ zei ik.
‘Zien we jullie daar. Praten we eens bij.’ Hij glimlachte een keer naar Jonas. Jonas keek vrolijk terug.

Kevin en Phil zaten er al toen wij het achterdek opliepen. Ze zaten aan de hoek van de bar te lachen met de barman. Zonder uniform. We gingen er bij zitten. Jonas en Phil gaven elkaar een hand.
‘Zet je mensen altijd zo voor het blok?’
‘Af en toe,’ zei Phil, ‘als ze het verdienen.’
‘Het was heerlijk,’ zei ik.
‘Dank je.’
Het gesprek kwam langzaam op gang. Kevin wilde weten hoe het met iedereen ging. Ik praatte hem bij over Bart en Marion, de verbouwing van hun huis en we lachten over de puinhoop waar ze middenin zaten. Jonas lachte en praatte vrolijk mee, Phil zat er een beetje stil bij te kijken.
‘Maar het wordt wel mooi als het klaar is,’ zei Jonas.
‘Hoe lang hebben ze daar nou over zitten zeuren?’ vroeg Kevin.
‘Lang,’ lachte Jonas, ‘ik ken ze niet anders.’
Ik bekeek Kevin en Jonas een keer. Ze zaten met elkaar te praten, met mij er tussen. Wat was het verschil tussen die twee? Ik vond het nog steeds een rare gewaarwording. Langzaam ontdooide Phil toen het gesprek over het schip ging.
‘Het valt me wel op dat er zoveel bejaarde Amerikanen aan boord zijn,’ zei ik rondkijkend.
‘Is op deze cruise wel heel erg hoor,’ zei Phil, ‘we draaien overuren in de keuken door de vele speciale wensen en diëten.’
‘Zijn ze zo veeleisend?’
‘Maar erg dankbaar als je het doet. Ze hebben hun hele leven gewerkt en dan willen ze nu ook het beste van het beste.’
‘Daar heb je ze weer,’ grijnsde Jonas.
Het Amerikaanse stel kwam aanlopen, hij wilde gaan zitten, maar zij protesteerde en nam hem mee naar een tafeltje twee meter verderop. Phil grijnsde naar Jonas.
‘Ik ken ze ondertussen. Zijn hier ieder half jaar wel een keer. Ze is zelfs een keer in de keuken geweest om uit te leggen hoe het moest voor haar man. Hij heeft een zwakke maag schijnbaar.’
‘Kan ik me voorstellen met zo’n vrouw,’ zei Jonas droog.
Phil schoot in de lach.
‘Ze doet me aan iemand denken,’ zei Kevin zacht tegen mij.
Ik grijnsde. ‘Dat is niet eerlijk. Zo erg is ze niet.’
Hij lachte schamper. ‘Kom maar eens een keer mee en lees maar eens wat mailtjes van haar. Ze begint er steeds meer op te lijken.’
‘Eerlijk?’
‘Jongen, ze wordt steeds gekker. En mijn vader geeft ook geen tegengas he? Mijn zus heeft al een keer dikke bonje met d’r gehad.’
‘Daar kijk ik van op.’
‘Ik eigenlijk ook wel.’
‘Jij kent haar?’ vroeg Phil aan mij.
Ik knikte.
‘Is het echt zo erg? Als ik die verhalen hoor en lees…’
‘Nou, mijn grote vriendin was het nooit geworden, maar dit is ook nieuw voor mij.’
Kevin zuchtte een keer. ‘En maar blijven vragen wanneer ik terug kom.’
‘Is toch ook niet gek, je bent haar zoon,’ zei Jonas.
‘Weet ik, maar om nou via de mail te zeggen welke kleur onderbroek ik aan moet trekken onder een witte broek hier aan boord…, het gaat me een beetje ver hoor.’
We schoten in de lach.
‘Lach maar,’ zei Kevin verongelijkt, ‘ik zit er maar mee.’
‘Ik lust iets,’ zei Phil en stond op.
Hij verdween achter de bar en dook het keukentje in.
‘Daar gaat ie weer,’ zuchtte Kevin lachend. ‘Heb je nog ruimte over in je maag? Kan goed zijn dat hij nu een half uurtje wegblijft, maar dan staat er ook wel wat op de bar straks.’
Jonas stond op.
‘Dan ga ik even wat ruimte maken,’ grijnsde hij. ‘Ik ga even terug naar de hut, ander shirt aan trekken, ik kom zo weer terug.’
‘Zie je zo,’ ontving ik zijn vlugge kus op mijn wang.
‘Ander shirt aan trekken?’ vroeg Kevin verbaasd.
‘Niet naar vragen,’ grijnsde ik. ‘Iedereen heeft zijn eigenaardigheden.’
‘Wat vond je van Miami?’ vroeg hij ineens serieus.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik heb er niet zoveel van gezien, vliegtuig uit, taxi in en boot op. Ik vond het geen sfeer hebben, die haven.’
‘Dank je,’ zei hij en legde even zijn hand op mijn schouder.
‘Phil?’ raadde ik.
Kevin knikte. ‘Hij wil het nog steeds, en ik nog steeds niet.’
‘Gaat het wel goed tussen jullie verder?’
‘O, jawel,’ zei hij snel, ‘zeker wel. We zitten ook aan een compromis te denken.’
‘Zoals?’
‘Belgische kust.’ Hij grijnsde.
‘Is toch even wat anders.’
‘Home is where my heart is, Mars. Zolang het maar geen Miami is.’
Ik lachte. ‘Zou je het leven aan boord op willen geven?’
‘Weet ik niet. Het bevalt me nog steeds uitstekend.’
‘Maar?’
‘Ik zou dit nog jaren vol kunnen houden. Maar ik word ook ouder, het hoeft allemaal niet meer zo nodig. Ergens vast gaan zitten krijgt ook zijn aantrekkelijke kanten. Denk ik.’
‘Je bent nog lang geen 30 gek,’ lachte ik.
‘Klinkt erg he?’ Hij grijnsde.
‘Als ik dat nou zou zeggen.’
‘Boven de 40 alweer, ouwe.’
‘Bek dicht jij.’
Hij sloeg even een arm om me heen. ‘Eerlijk, je zou het niet zeggen.’
‘Dank je.’
We lachten. Jonas kwam weer aanlopen. Hij had een ander shirt aan en een dunne lichte lange broek. Bootschoenen er onder, speciaal gekocht voor deze reis.
‘Hij doet er lang over deze keer,’ zei Kevin. ‘Dat gaan we dus nooit allemaal op kunnen eten.’
Phil kwam even later het keukentje uit met een enorme schaal. Hij zette het voor ons neer op de bar en schonk meteen de glazen nog een keer vol. Er lagen allerlei verschillende hapjes op, warm, koud, vlees, vis, salades, niet op te noemen.
‘Djeez, Phil, is dit alles?’ zei Kevin droog.
Phil gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd en ging weer naast hem zitten.
‘Tast toe, heren.’
We lieten het ons goed smaken. De barman pikte af en toe wat mee. Er zaten niet veel mensen meer op het dek.
‘Zal ik een keer rondgaan?’ vroeg Phil meer aan zichzelf dan aan ons.
Hij stond op, pakte de schaal en liep langs de tafeltjes. De man van het Amerikaanse stel zat verlekkerd naar de schaal te kijken maar zijn vrouw wilde eerst precies weten wat er allemaal op lag. Zij wees een hapje aan dat haar man braaf pakte. Kevin keek er geamuseerd naar.
‘Wat een heerlijk huwelijk hebben die twee.’
Jonas grinnikte.
‘Ik zou gek worden,’ zei ik.
‘Is hij volgens mij ook,’ zei Kevin. ‘Ik ben in ieder geval blij dat ik hem niet ben. Of hun kamersteward. Die heeft een zware week.’
Het stel stond op en liep naar binnen.
‘Hop, slapen jij,’ zei Kevin voor zich uit.
Jonas schoot in de lach. Kevin keek hem grijnzend aan. Ze konden het goed met elkaar vinden. Dat deed me goed. Ik had me voor ik aan boord ging zorgen gemaakt of het allemaal wel goed zou lopen maar dat was nergens voor nodig geweest. Ook Phil kon goed met Jonas overweg. De hele week zaten we met zijn vieren bij elkaar. Af en toe kwam Hugo er bij zitten, maar die hield zich een beetje afzijdig. De week vloog dan ook voorbij. Laat in de avond kwamen we aan in de haven van Miami, de volgende ochtend zouden we van boord gaan. Het werd laat op onze kamer. Kevin en Phil hadden wat flessen wijn meegenomen en het werd al snel een melige boel. Kevin maakte wat foto’s en ik ook. Phil was al op tijd naar zijn hut gegaan, hij moest de volgende ochtend vroeg zijn bed uit om voor het ontbijt te zorgen. Kevin stelde voor om de foto’s meteen op zijn laptop te zetten en voor mij een schijfje te branden. Jonas vond het een goed idee en zo kwam het dat ik tegen middernacht met Kevin naar zijn hut liep. Ik zat op zijn bed en hij aan het tafeltje te klooien met camera’s en kabeltjes.
‘Goed gevoel overgehouden aan deze week?’ vroeg hij terwijl hij bezig was.
‘Zeker,’ zei ik. ‘Jij?’
‘Ik ook,’ knipoogde hij.
‘Phil is een leuke vent.’
‘Jonas ook, Marcel.’
‘Dank je.’
We zwegen, ik voelde me ongemakkelijk. Kevin sloot zijn laptop af en gaf me een cd-doosje.
‘Hier, klaar terwijl u wacht.’
Ik lachte en keek omhoog naar hem. Hij stond voor me. Hij stak zijn hand uit en trok me omhoog.
‘Ik vond het echt een te gekke week,’ zei hij.
‘Ik ook.’
‘Eén knuffel ter afscheid,’ zei hij lachend.
We sloegen onze armen om elkaar heen en hielden elkaar even vast.
‘Het is goed zo,’ zei hij zacht.
‘Het is goed zo,’ herhaalde ik.
Hij keek me even aan, ik keek diep in zijn heldere ogen. Ik streek een keer door zijn haar. En toen gebeurde het toch. Ik kon het niet tegenhouden. Voorzichtig gaf ik hem een kus. Hij zuchtte en staarde naar me. Hij zei niets. Toen boog hij zich voorover en kuste me zachtjes. Zijn vingers knepen in mijn rug en ik liet me tegen hem aan vallen. Mijn lippen zochten die van hem en ik verloor me in een lange zoen.
‘Dit is niet goed, Kevin.’
‘Maar wel lekker.’
Ik liet hem los. Mijn handen gleden langs zijn zij naar beneden waar ze die van hem tegenkwamen. Onze vingers strengelden zich in elkaar. We kusten elkaar nog één keer. Twee keer. Ik voelde zijn tong tegen mijn lippen en liet hem zuchtend toe. Eventjes. Toen duwde ik hem zachtjes van me af.
‘Ik zie je morgen,’ fluisterde ik.
‘Morgen,’ zei hij.
Daar liep ik dan. Firma List en Bedrog BV, Netherlands. Ik zocht mijn weg terug naar mijn hut, liep daar beneden twee keer verkeerd en vond de lift terug naar boven. Jonas lag al in bed, met twee glazen wijn op het tafeltje ernaast. Ik wapperde een keer met het doosje en legde die op mijn koffer. Ik kleedde me uit en dook bij hem in bed. Hij had net zoals ik niets aan. Hij gaf me mijn glas en proostte.
‘Op een mooie week,’ zei hij.
‘Het was te gek.’
We dronken onze wijn en kropen daarna dicht tegen elkaar aan. Een uur later gingen we slapen.

Ik was redelijk duf toen ik met mijn koffer de lobby in kwam lopen. Kevin en Phil stonden bij de receptie te wachten. Phil was nog het meest wakker van allemaal. We omarmden elkaar, Kevin en ik als laatste. In zijn ogen zag ik dat hij het moeilijk had. Viel het Phil en Jonas ook op? Ik keek even maar ze stonden met elkaar te praten en letten niet echt op ons. Kevin hield me nog even stevig vast.
‘Hou je haaks, jongen,’ zei ik.
‘Jij ook,’ fluisterde hij.
Ik voelde een kleine kus in mijn nek. Ik kneep een keer in zijn rug. Hij gniffelde en zijn gezicht stond weer wat vrolijker. We lieten elkaar los, het was de hoogste tijd om te gaan.
‘Goede reis,’ zei Phil.
‘Jullie ook,’ lachte ik.
Kevin knipoogde.
‘We houden contact,’ was het laatste wat Jonas zei.
Daarna waren we weg. We legden onze koffers achter in de taxi en reden naar het vliegveld. In het vliegtuig sloot Jonas zijn ogen.
‘Ik zal blij zijn als ik thuis ben,’ zuchtte hij.
Ik staarde door het raampje naar buiten en dacht aan de afgelopen week. Kevin en Phil, Jonas en ik. Zat er nou zo’n groot verschil in die twee relaties? Leek Jonas niet een beetje op Kevin en Phil niet een beetje op mij?

Ik was kwaad. Vanaf het moment dat we thuis waren kon er bij Jonas geen goed woord meer over Kevin vanaf.
‘En je kon het daar zo goed met hem vinden.’
Hij haalde zijn schouders op.
‘We houden contact,’ zei ik spottend.
‘Wat had ik dan moeten zeggen? Ik vind je een eikel, ik ben blij dat ik weg ben?’
Ik kookte. Ergerde me aan hem. Hij had mooi toneel gespeeld, zelfs ik had het niet in de gaten gehad.
‘Het is gewoon mijn typ niet.’
‘Het zal wel,’ zei ik.
‘Ik vertrouw hem gewoon niet, kan toch?’
‘Waarom dan niet? Ik ben er toch zelf bij. Vertrouw je mij dan ook niet?’
‘Jawel,’ zei hij twijfelend.
‘Ik geloof er geen barst van,’ zei ik kwaad.
‘Marcel, jullie kunnen het gewoon te goed met elkaar vinden. Mag ik me daar ongemakkelijk bij voelen, ja? Als hij niet was gaan varen waren jullie gewoon bij elkaar gebleven. Ik blijf toch een beetje tweede keus.’
‘Het is bijna drie jaar geleden, Jonas, stel je niet aan.’
‘Had je dan ooit iets met mij gehad?’
‘Nee, denk ik niet,’ zei ik.
‘Zie je wel?’ bitste hij.
‘Waar slaat dit op? En hoe zit het met jouw ex? Als jullie nooit uit elkaar waren gegaan, zouden wij dan bij elkaar zijn geweest? Ben ik dus ook jouw tweede keus.’
‘Dat is heel wat anders. Met hem heb ik geen contact meer. Jij en Kevin wel.’
‘Zeik niet zo,’ zei ik kwaad en verliet de kamer.
Leuke zet, maar waar moest ik naar toe? Ik ging achter mijn computer zitten en las mijn mail door. Kevin stuurde een mail en deed ons de groeten van Phil en Hugo. Het was een vrolijke mail, Miami was van de baan en ze zouden nog gewoon een tijdje aan boord blijven. Ik dacht terug aan zijn hut, zijn kus terwijl Phil een paar hutten verderop lag en Jonas boven. Ik zuchtte. Ik kon me er niet schuldig over voelen. Als Jonas er zo van overtuigd was dat Kevin en ik iets met elkaar zouden hebben, dan moest dat maar. Ik schrok van mezelf. Had Jonas niet gelijk? Een beetje wel. Maar dat bezitterige van hem werkte echt op mijn zenuwen. Bovendien, Kevin was speciaal, maar zou ik weer iets nieuws met hem willen beginnen? Dat ging volgens mij nooit goed. Er zat teveel tijd tussen. Een te groot verschil met vroeger. Ik zuchtte en liep weer naar beneden. Jonas zat in de bank naar de tv te kijken.
‘En, nog mail van Kevin? Mist ie je al?’ vroeg hij treiterend.
‘Donder op,’ zei ik.
Jonas stond op, liep naar de kast en pakte de twee wijnglazen. Hij hield ze voor zich uit en keek me grijnzend aan.
‘Ruim ze op dan, als je het meent,’ zei hij.
‘Nee,’ zei ik beslist.
Jonas keek me aan. ‘Zie je wel.’
‘Doe normaal, dat is gewoon een herinnering, verder niets.’
Jonas zei niets meer. Hij keek me strak aan en liet toen de twee glazen los. Ze spatten tegelijk op het laminaat uit elkaar. Mijn mond viel open.
‘Sodemieter op.’
‘Sorry,’ zei Jonas.
‘Is even niet genoeg. D’r uit.’
Jonas pakte zijn jas en liep naar de deur.
‘Marcel…’ zei hij.
Ik zei niets. Ik pakte een blik en veger en veegde de scherven bij elkaar. Ik keek hem niet meer aan. Hij draaide zich om en trok even later de voordeur achter zich dicht. Ik gooide de scherven weg, trok een deur van de kast open en pakte de twee echte glazen. Alsof ik een voorgevoel had gehad. Ik keek er naar en begon te huilen. Ik had Jonas de deur uit gezet, Kevin zat ver weg op zee, gelukkig met zijn Phil. Ik zette ze terug, veilig in de kast. Ik voelde de armen van Kevin om me heen in zijn hut maar ik was alleen. Alles zag er uit als een puinhoop. Ik wist het even niet meer.
© 2005 Oliver Kjelsson