Maand: oktober 2015

Ik keek verbaasd. ‘Ik had jouw kentekenplaat net al gezien, toen jullie nog binnen zaten.’ ‘Stap in,’ zei ik terwijl ik de schuifdeur aan de zijkant voor hem open trok. Hij gooide zijn rugzak op de bank en stapte in. Hij groette Olav en gaf hem een hand. Ik stapte in, startte de bus en reed de parkeerplaats af. ‘Geen idee waar ik een hotel voor je kan vinden,’ zei ik over mijn schouder. ‘Kamperen jullie in deze bus?’ Olav knikte, trots. Hij zat met [ verder lezen ]

Hij lag zwaar op de weg. Veel te veel meegenomen weer. Zoals altijd. Het was druk. We waren op tijd vertrokken en hadden net een kop koffie achter de rug bij een wegrestaurant in Luxemburg. Daarna begon de spits. Voor de Fransen dan. Traag rolde mijn bestelbus mee met het verkeer op de rondweg van Metz. Naast me zuchtte mijn zoon. ‘Het is maar een klein stukje,’ zei ik. Hij glimlachte naar me. Hij had de hele tijd al vrolijk gekeken hoewel het absoluut geen [ verder lezen ]

Een nieuw begin? Mathijs? Wat er daarna allemaal nog gebeurde… Ik had de introductieweek gewoon over me heen laten komen. Veel gedronken, veel gefeest. Het beviel me wel, leuke losse sfeer. De hogeschool was niet echt ver weg, ik had besloten gewoon bij mijn pleegouders te blijven wonen. Een veilige haven. Ik bleef er behoefte aan houden. Zij vonden het ook niet erg. Dat half uurtje iedere dag met de trein was geen probleem. Ik had er zin in. Volgende week zouden de lessen beginnen. [ verder lezen ]

Niemand zei wat. Ward wreef alleen maar over mijn rug. Ik kon niet meer bewegen. ‘Wil je niet kijken?’ vroeg mijn pleegmoeder voorzichtig. Mechanisch trok ik het album naar me toe, sloeg de kaft open. Voorin zat een geboortekaartje geplakt. Vrolijke kleuren, met een beertje. Ze waren trots op me, stond er in. Ward zat naast me en keek mee. Mijn hart klopte in mijn keel. Babyfoto’s op de eerste bladzijdes. ‘Toen was je ook al lief,’ probeerde hij te grinniken. Ik glimlachte. Met de [ verder lezen ]

Hij sliep onrustig. Draaide de hele tijd. Even later deed hij zijn ogen weer open. ‘Gaat het?’ ‘Beetje.’ ‘Waarom was je nou ineens weg?’ ‘Ik had het zo gehad,’ zuchtte hij, ‘die werkgroep van de kerk, dat gecontroleer van mijn ouders. Ik werd gek. Vandaag op school moest ik bij de mentor komen, die wist blijkbaar ondertussen ook van mijn “probleem”. Hadden mijn ouders verteld. Toen knakte er iets. Op het station ben ik weggegaan, terug de stad in. Nadenken.’ ‘En?’ ‘Weet ik niet. Er [ verder lezen ]

Dit kon niet waar zijn. Hoe? Waarom zat ik me daar druk over te maken? Wat maakte het uit hoe ze het gezien hadden? Ze hadden het gewoon gezien, daar ging het om. Wat moest Ward nu meemaken? Hij mocht de deur niet meer uit. Morgen niet naar school? Dat konden ze toch niet maken? Ik zag het al helemaal voor me, Ward klein in elkaar gedoken, zijn ouders tegen hem in met donderpreken. ‘Die Mathijs is niet goed voor je, hij bederft je…’ Kut, [ verder lezen ]

Ward fietste door, ik remde af. Ward keek nog even om, ik kon nog net knipogen. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg ik toen ik me omdraaide. ‘Het gaat goed met me, dank je. En met jou?’ Ik glimlachte. ‘Goed.’ Hij grijnsde, dezelfde grijns als altijd. Bondgenoten. ‘Hoe heb je me in godsnaam gevonden?’ ‘Ik heb een jongen uit jouw internaat gevraagd of ie aan jouw adres kon komen. Meteen nerveus, dat kon hij niet zomaar vragen aan de leiding. Ik heb gezegd dat hij maar [ verder lezen ]

Zijn lichaam trilde een beetje. Dit was volgens mij de eerste keer dat hij iemand zoende. Niet slecht voor een eerste keer. Zijn hand lag nog op mijn been, af en toe kneep hij. Zijn tong draaide traag rondjes. Met die van mij hield ik hem tegen en speelde met hem. Hij gniffelde en speelde het spel mee. Ik voelde de spanning in mijn broek. Dat lieten we maar zo. Daar moest ik vandaag niet met hem aan beginnen. Mijn ene hand lag achter tegen [ verder lezen ]

Ik maakte me zorgen. Om mezelf. Om Ward. Hij keek me met een angstige blik aan toen de agent mij meenam naar een andere kamer. ‘Mathijs? Wat gaat er gebeuren?’ ‘Niets,’ zei ik zo gewoon mogelijk. ‘Gewoon doen wat ze vragen, gewoon vertellen wat er gebeurd is.’ ‘Mond houden,’ zei de agent en trok me aan mijn mouw de kamer uit. Het laatste wat ik zag voor de deur dichtging was het verwarde gezicht van Ward. ‘Goed,’ zei de agent, ‘we gaan het verhaal nog [ verder lezen ]

Justin spookte de hele avond en nacht nog door mijn hoofd. Tijdens het eten werd er niet veel gezegd. Mijn pleegvader vroeg wijselijk niets, ook al was ik veel vroeger thuis dan de bedoeling was. Hij zal wel gewaarschuwd zijn door haar. Gelukkig maar, ik had ook absoluut geen zin om er over te praten. Ik lag vroeg in mijn bed, maar sliep pas laat. Justin, Justin, Justin. Het deed zeer. Tuurlijk, het was het beste zo waarschijnlijk, hij woonde ook wel erg ver weg. [ verder lezen ]