Maand: oktober 2015

‘Hey, Jort,’ probeerde ik niks te laten merken, ‘zeg het ee…’ ‘Wat ben jij een lul.’ ‘Pardon?’ ‘Jij bent de vriend van die lul die Oom Oscar heeft doodgereden.’ ‘Ik wàs de vriend. Godzijdank niet meer.’ ‘Dan nog.’ ‘Mag ik even vragen wat er allemaal gebeurd is?’ ‘We begonnen ons af te vragen waar je was. Friso had het niet meer over jou, niet meer over klimmen. Pa en ma gingen vragen stellen, ze vroegen of jullie ruzie hadden.’ ‘En? Wat zei Friso?’ ‘Dat hij [ verder lezen ]

Friso was niet te stoppen, hij ratelde maar door. ‘Dan hoeven we niet meer zo geheimzinnig te doen. Kan ik hier gewoon blijven slapen zonder te hoeven liegen over iets.’ Ik lachte uitdagend. ‘En dat gaan zo zomaar goed vinden?’ ‘Ze zullen wel moeten,’ zei hij dwars. Ik ging zitten, Friso stuntelde even met zijn been en hing in de hoek van de bank. ‘Friso, even rustig nu.’ Hij keek me niet begrijpend aan. ‘Je bent omgeslagen als een blad aan een boom. Tot een [ verder lezen ]

Hessel keek bezorgd toen hij de deur voor me open deed. ‘Kom binnen. Vertel op. Hoe weet die vent dat nou weer?’ Ik plofte in de bank, nam een flinke slok van het biertje dat hij voor me had neergezet. ‘Die man die Daniël toen met zijn zatte kloten heeft aangereden is een oom van Friso. Broer van zijn moeder.’ Hessel liet zich achterover tegen de rugleuning van de stoel vallen. ‘Toeval bestaat niet, zeggen ze wel eens.’ ‘Laat die lul me nou nooit met [ verder lezen ]

Nerveus. Een ander woord had ik er niet voor. Ik was nerveus. Bloednerveus. Jort zou naar mij toe komen. Zonder dat Friso het mocht weten. Hij had niet gezegd hoe laat hij zou komen en ik had er ook niet naar gevraagd. Daar had ik nu spijt van. Wachten is erg, maar helemaal als je niet weet hoe lang je nog moet wachten. Ik ijsbeerde onrustig door mijn huis. Tot overmaat van ramp belde Friso me ook nog op. ‘Ik verveelde me,’ grinnikte hij balorig. [ verder lezen ]

Ik hing geërgerd aan het touw. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Friso keek bezorgd naar me, maar snapte niet wat er aan de hand was. Hessel keek alleen maar verbaasd, samen met Simon. Ik slingerde wat heen en weer, pakte toen een greep vast en zette me weer tegen de wand. Doorgaan. Niets laten merken. Ik klom behoedzaam verder, probeerde me te concentreren. Toen ik eindelijk boven was keek ik naar beneden. Friso had zijn vest aan, Jort stond naast hem te kijken. [ verder lezen ]

Ik draaide me om, wat kon ik anders, en keek in zijn gezicht. Hij was niet veel veranderd, al leek hij een stuk ouder. ‘Daniël.’ ‘Hey, Ruben. Hoe is het?’ ‘Goed,’ zei ik kort. ‘Lang geleden,’ zei hij knullig. ‘Ja.’ ‘Zullen we ergens gaan drinken?’ ‘Nee. Ik ga weer verder.’ ‘Ruben, kom op. Half uurtje. Even bij praten.’ ‘Geen zin in.’ Ik maakte aanstalten om weer door te lopen, maar hij pakte me bij mijn arm. Ik rukte me los. ‘Ruben, kom op. Even praten.’ [ verder lezen ]

Ik hing tegen de wand van de lift, met mijn hoofd achterover. Er zat een metalen rekje voor de TL-balk. Alles zakte. De lift naar de begane grond, de moed in mijn schoenen. Zijn vader en ik waren het er over eens; hij had geen kluisje in de klimhal, de sleutels waren ook te groot voor een kluisslotje. Het waren duidelijk een sleutel van een gewoon slot en nog een speciale sleutel. Een sleutel met een zwart stuk, geen kartelrand maar gaatjes en bolletjes, aan [ verder lezen ]

Ik las het nog een paar keer en schoof toen mijn stoel naar achteren. De wedstrijd duurde nog een uur. Eerder ging Marnick niet bellen. Ik pakte mijn telefoon en belde Hessel. Ik had nu iemand nodig, nu meteen. Mijn hart bonkte in mijn keel, er stond zweet op mijn rug. ‘Heb je je bedacht? Toch maar een terrasje?’ hoorde ik hem lachen. Ik wilde reageren maar kon geen geluid uitbrengen. ‘Ruben? Wat is er? Je huilt.’ ‘Friso,’ hakkelde ik. ‘Wat is er met hem?’ [ verder lezen ]

‘Waarom niet?’ vroeg ik een beetje verbaasd en geërgerd tegelijk. ‘Wordt vast gezellig.’ ‘Gewoon…’ ‘Gewoon?’ ‘Ruben… Mijn ouders weten van niets. Wat nou als ze elkaar blijken te kennen? Mijn vader is een redelijk bekend figuur doordat hij voorzitter is van de vereniging, en hij doet meer van dat soort dingen. Hoe kunnen we dat dan uitleggen?’ ‘Die kennen elkaar niet. Je moet niet overal problemen in gaan zoeken, Friso.’ ‘Maar…’ ‘En al kennen ze hem. Dat kunnen we wel uitleggen hoor.’ Friso haalde zijn [ verder lezen ]

‘Vertel eens verder jij,’ zei ik achterdochtig. ‘Wat moet ik zeggen? Ik had het pas door toen ik hem een hand gaf. Ik heb expres niks laten merken, maar hij moet me herkend hebben. Ik zie hem altijd bij de thuiswedstrijden, beetje stille jongen. Volgens mij vindt hij er geen bal aan.’ ‘Ik heb hem er nog nooit over gehoord.’ Marnick schudde zijn hoofd. ‘Ik ken hem al lang. Hij komt er al zolang als ik speel. Hij heeft ooit in een jeugdteam gespeeld, maar [ verder lezen ]