Terence (deel 12)
Luc en ik waren er stil van. Wisten niet meer wat we moesten zeggen. Terence was weer wat rustiger. Hij wilde naar bed. Ik kon hem zo niet laten gaan. ‘Wat er ook gebeurd, Terence,’ knuffelde ik hem, ‘onthoud dat er altijd meer mensen zijn die je wel accepteren zoals je bent.’ Hij glimlachte verlegen. ‘Weet ik ook wel.’ Ik knipoogde. ‘Welterusten, jongen.’ ‘Welterusten,’ zei hij. Bij de deur draaide hij zich ineens om. Binnen een paar stappen was hij naast me en gaf mij [ verder lezen ]