Jaar: 2015

De schoolweek was weer begonnen. Gerben maakte het allemaal niet uit. Hij had een fantastisch weekend gehad en wist dat het volgende weekend net zo gaaf zou worden. Hij had in zijn agenda een foto zitten van de vakantie waar Lars op stond. Hij had een foto uitgekozen waar Marc en Ron ook op stonden, mocht iemand de foto zien zouden er in ieder geval geen rare vragen komen. Af en toe keek hij tijdens de les naar de foto. Jawel, daar was de obsessie [ verder lezen ]

Hijzelf vond het een geweldig idee. Hij wou hem gewoon nog een keer zien. Daar was het woord obsessie weer. Dat gevoel kende hij maar al te goed. Het was dus geen krampachtig vasthouden bij meisjes om zijn gevoel voor jongens te verdringen. Het hoorde gewoon bij hem. En daar kon hij maar beter aan toegeven. Het maakte hem vrolijk, over een paar dagen zou hij hem weer zien. Het kon niet moeilijk zijn. Hij had van Lars gehoord dat het de enige school in [ verder lezen ]

Gerben zat onderuit achter in de auto, zijn ogen dicht. Ze waren al een half uur onderweg, terug naar huis. De auto reed met een constante snelheid op de snelweg, over een paar uur zouden ze thuis zijn. Gerben was moe. Het was laat geworden de avond ervoor. Ze hadden tot sluitingstijd in de hal gezeten, en daarna waren ze nog het strand op geweest. Gerben was alleen terug gelopen, Ron en Laura waren ze al snel kwijt op het donkere strand, en Marc en [ verder lezen ]

Gerben was onrustig wakker geworden. Hij had een ontbijtje gemaakt, maar echt smaken deed het niet. Er maalde van alles door zijn kop. Hij was in de richting van de caravan van Lars gelopen, maar alles was dicht, de auto weg. Helaas, hij had hem graag even gezien. Aan de andere kant maakte het hem wel rustig dat hij er niet was, even de tijd om na te denken. Jacqueline zat buiten. Ze zwaaide. ‘Marc was je kwijt gisteravond.’ ‘Ik was met Lars gaan zwemmen,’ [ verder lezen ]

‘Zul je me schrijven?’ ‘Natuurlijk schrijf ik.’ Ze keek hem glimlachend aan. ‘Ik zal je missen,’ fluisterde ze. ‘Ik jou ook, Annemiek.’ Gerben had zin om te gaan. Op vakantie dan. Natuurlijk zou hij haar ook missen, maar het was maar voor drie weken. Al jaren ging hij met zijn ouders naar dezelfde camping, hij keek er naar uit om zijn vakantievrienden weer te zien. Alle jaren was het er gezellig geweest. Gezelliger dan op school in ieder geval. ‘Ik moet gaan,’ zei hij zacht [ verder lezen ]

Zo, het zit er op. Het verhaal dan. Ik moet nu gewoon verder. Ik weet zeker dat het gaat lukken. Ook al woon ik nog steeds niet thuis en ook al gaat dat waarschijnlijk nooit meer gebeuren. Ik heb nog contact met haar, maar vaak is het niet. Ik vind één keer per maand ook wel genoeg. Op een gekke manier hou ik van haar, maar aan het eind van de dag ben ik ook weer erg blij dat ik terug naar Maarten en Luc [ verder lezen ]

‘Vertel nou eens wat er gebeurd is,’ zei Luc. Er kwam geen geluid uit. ‘Wil je even wat drinken?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. Luc keek me een beetje hulpeloos aan. Alsof ik nu wist wat te doen. Terence liet zich tegen de muur naast hem vallen. ‘Ik had het kunnen weten,’ zei hij zacht voor zich uit. ‘Wat?’ ‘Dat het een kutwijf is!’ Dat kwam er krachtig uit. ‘Even rustig nou, Terence. Wat is er dan gebeurd?’ Terence keek kwaad voor zich [ verder lezen ]

Terence en Yannick gingen meteen douchen toen ze thuiskwamen van het toernooi. Even hadden ze nog schuin naar ons gekeken, maar toen we er niets van zeiden gingen ze tegelijk de trap op. ‘Laat maar gaan,’ zei ik. ‘Wij zijn slechte ouders,’ grinnikte Luc. ‘Waarom?’ ‘Dat hadden wij vroeger eens moeten proberen,’ zei hij overdreven. Ik schoot in de lach, kuste hem. ‘Zie de voordelen,’ zei ik zacht terwijl ik hem tegen me aan trok, ‘dat gaat even duren boven, geeft ons net genoeg tijd.’ [ verder lezen ]

Het ging goed met Terence. De momenten dat hij slechte zin had waren erg zeldzaam de laatste tijd. Dat had nog een effect waar ik maar moeilijk mee om kon gaan; hij ging regelmatig naar zijn moeder. Laatst was hij na het bezoek aan de psycholoog bij haar blijven eten. Hij kwam pas laat thuis, in een opperbest humeur. Ik zag het einde naderen, nog even en dan ging hij voorgoed naar huis. Daar was het tenslotte ook allemaal om begonnen. Luc en ik konden [ verder lezen ]

Terence zat niet ver van het kantoortje vandaan. Aan het einde van de gang zat hij op een stoel naar buiten te staren. Ik liep zachtjes naar hem toe, legde mijn hand op zijn schouder. Met een ruk draaide hij zich om, maar toen hij zag dat ik het was werd hij weer rustig en keek weer naar buiten. ‘Gaat het?’ Hij haalde zijn beroemde schouders op. ‘Zal ik even een glaasje water halen?’ ‘Nee, hoeft niet.’ Ik aaide een keer door zijn haar achter [ verder lezen ]