De derde wereld (deel 5)

De schoolweek was weer begonnen. Gerben maakte het allemaal niet uit. Hij had een fantastisch weekend gehad en wist dat het volgende weekend net zo gaaf zou worden. Hij had in zijn agenda een foto zitten van de vakantie waar Lars op stond. Hij had een foto uitgekozen waar Marc en Ron ook op stonden, mocht iemand de foto zien zouden er in ieder geval geen rare vragen komen. Af en toe keek hij tijdens de les naar de foto. Jawel, daar was de obsessie weer. Maar hij genoot er van.

In de pauze die maandag zag hij Ingrid weer.
‘En, hockeyclub gevonden?’
‘Ja,’ lachte ze, ‘ik denk wel dat ik daar een team gevonden heb.’
‘Mooi zo.’
‘Heeft Barend je dat verteld?’
‘Hij is gisteren bij mij geweest, ja.’
Gerben zag haar denken. Eigenlijk viel het ook wel op dat hij het met haar altijd over Barend had, en dat hij van Barend van alles over haar hoorde.
‘Waar ken jij Barend eigenlijk van?’
‘Van de lagere school. Hij is daarna naar een andere school gegaan, maar we hebben nog steeds contact.’
‘Vrienden door dik en dun?’
‘Kun je wel stellen ja. Het blijft een van mijn beste vrienden.’
‘Het is een aardige jongen.’
‘Dat is hij zeker.’
Ingrid glimlachte. Gerben zag het en kon met moeite een glimlach voor zich houden. Hij merkte aan haar dat ze hem ook erg leuk vond. Hij had een voorgevoel dat het wel goed zou komen met die twee. Annemiek kwam voorbij lopen en keek een keer. Gerben zag het. Ze keek op een rare manier naar hen. Zou ze jaloers zijn? Dat werd duidelijk in de volgende pauze. Annemiek kwam naar hem toe gelopen.
‘Hoe is het?’ vroeg ze.
‘Goed hoor,’ antwoordde hij droog.
‘Heb jij iets met Ingrid?’
‘Nee, hoe kom je daar nou bij?’
‘Nou, jullie zoeken elkaar nogal vaak op.’
‘Ze woont bij Barend, je weet wel, die vriend van mij, in de straat, dat had ik toch al eens verteld.’
‘O, ik dacht al.’
‘Volgens mij wordt het ooit nog wel eens wat met die twee. Als ik daarbij een handje kan helpen, zal ik dat niet laten. Je was toch niet jaloers?’ Gerben kon het niet laten dat te vragen.
‘Nee hoor,’ zei Annemiek iets te snel.
Gerben glimlachte. ‘Maar het gaat erg traag tussen die twee.’
‘Zoiets komt vanzelf als het moet.’
Ze zag wat vriendinnen van haar lopen en glimlachte een keer naar Gerben. Ze liep zonder verder iets te zeggen weg. Gerben glimlachte. Annemiek dacht dat hij iets met Ingrid had. Hij had haar al een paar keer zien kijken, maar nu kwam ze toch even vragen hoe het zat. Zou ze hem geloven? Vast wel. Maar hij kreeg toch wel de indruk dat ze jaloers was. Jaloers omdat hij iemand nieuws om zich heen had of omdat ze hem terug wilde? Het raakte hem wel. Hij had het altijd goed met haar kunnen vinden, het was eigenlijk op een lullige manier uit gegaan. Ze hadden elkaar beloofd goede vrienden te blijven, maar in de praktijk kwam daar niet veel van terecht. Jammer eigenlijk.

De dagen gingen redelijk snel voorbij. Barend was nog een avond langs geweest om op de hoogte te blijven over Ingrid. Gerben kon er wel om lachen. Het werd onderhand wel tijd dat er iets ging gebeuren tussen die twee. Van Barend wist hij het zeker, maar bij Ingrid had hij toch ook wel het vermoeden dat ze hem erg leuk vond. Er moest maar eens een plannetje bedacht worden. Misschien eens iets met Lars samen organiseren of zo. Gevaarlijk plan, dat zou betekenen dat Ingrid ook zou weten dat hij een vriend had. Lastig. Voor Gerben er erg in had, was het zaterdag. Het regende flink. Hij besloot om met de bus te gaan, het was te ver om te fietsen met dit weer. Hij zou compleet verzopen aankomen bij Lars. In de bus werd hij een beetje zenuwachtig. Hij zou zijn moeder en Hans weer zien, zonder dat ze wisten wat hij met Lars had. Hij kon gelukkig vlak bij Lars uitstappen, de bushalte was vlak bij het informatiebord waar hij een paar weken geleden nog had gekeken waar Lars woonde en op school zat. Het regende nog steeds. Hij trok de capuchon van zijn jack over zijn hoofd en rende naar het huis van Lars. De zenuwachtigheid was door die haast vergeten, hij had aangebeld voor hij het wist. Hans deed open.
‘Ha, Gerben, kom gauw binnen. Wat een weer he?’
‘Hallo,’ lachte Gerben, ‘het komt inderdaad met bakken naar beneden.’
Hij hing zijn jas op en liep achter Hans aan de huiskamer binnen. Lars kwam net uit de keuken gelopen en glimlachte.
‘He, niet op de fiets?’ vroeg hij spottend.
Gerben lachte. ‘Wat dacht je. Ik ben niet gek.’
De moeder van Lars stopte met de auto voor de deur. Ze maakte een gebaar vanuit de auto.
‘Volgens mij wil je moeder dat we even helpen met de boodschappen uit de auto te halen,’ zei Hans. Zijn moeder zwaaide nog een keer. Hans schoot in de lach.
‘Kijk Lars, ze zwaait, kom even terug zwaaien.’
Lars kwam naast Hans voor het raam staan en samen zwaaiden ze overdreven terug. Ze schoten in de lach. Zijn moeder stak haar tong uit.
‘Mijn jas is toch al nat,’ zei Gerben, ‘ik help wel even.’
Hij liep de gang in, pakte zijn jas en rende naar buiten, naar de auto. Samen met de moeder van Lars haalde hij alles uit de kofferbak van de auto en rende met haar terug het huis in. Martijn was ook al uit de auto, en sprong in een paar plassen met water.
‘Nee, Martijn, kom nou naar binnen,’ mopperde zijn moeder.
Martijn schaterde van het lachen. Gerben had zijn natte jas weer opgehangen en kwam de huiskamer weer in. Lars keek hem een beetje verlegen aan.
‘Dank je wel, Gerben,’ zei zijn moeder, ‘aan jou heb ik tenminste wat.’
‘Ik schenk wel even koffie voor je in,’ lachte Hans.
Gerben voelde zich meteen op zijn gemak. Door die regen ging het soepel en was er meteen een hoop gebeurd zonder dat er van die pijnlijke stiltes vielen. Het was waarschijnlijk van zijn gezicht te lezen want Lars zat hem grijnzend aan te kijken. Gerben keek een keer de kamer rond en zag de foto van Lars’ vader staan. Ze dronken samen wat in de huiskamer, daarna nam Lars hem mee naar zijn kamer. Lars gaf hem snel een kus en hield hem eventjes vast.
‘We moeten wel uitkijken, Martijn kan altijd ineens mijn kamer instormen. Die vindt het wel interessant als ik iemand thuis uitnodig, dat gebeurt niet zo vaak.’
‘Nog erger dan mijn moeder?’
Lars lachte. ‘Ja, waarschijnlijk nog erger dan jouw moeder. Wat hebben ze daarna nog allemaal gezegd?’
Gerben pakte Lars nog een keer vast en gaf hem een lange kus.
‘Mijn moeder vond je een aardige jongen, mijn vader wil alleen maar dat we gelukkig zijn en mijn zus kwam niet meer bij toen ze hoorde dat mijn moeder ons betrapt had.’
‘Jouw zus weet het nu ook?’
‘Ja, helemaal. Ze begon al te vragen wat er met me aan de hand was, en of Annemiek weer in beeld was.’
Lars glimlachte. ‘En toen heb je het haar maar verteld?’
‘Dat hou ik voor haar toch niet lang geheim. Bovendien kan ik het erg goed met haar vinden. Als mijn moeder ons niet betrapt had, had ik het er waarschijnlijk eerst met haar over gehad hoe ik het mijn ouders zou moeten vertellen.’
‘Gaaf, zo’n zus.’
‘Best wel. Heb jij het er nog met iemand over kunnen hebben?’
Lars keek even naar de grond. ‘Nee, niemand.’
‘Lastig. Wil je dat nog wel doen?’
‘Geen idee met wie, eigenlijk. Ik durf het niemand van school te vertellen, niet nu al. Misschien later.’
Ze waren ondertussen naast elkaar op bed gaan zitten. Gerben streek Lars een keer over zijn rug. Hij kon het zich wel voorstellen van Lars. Hij had geen oudere broer of zus, Martijn was nog te jong. En had hij het Barend verteld als die bij hem op school had gezeten? Nou had Barend er goed op gereageerd en het risico dat hij het verder zou vertellen was ook niet erg groot geweest. Maar hij had er dan toch langer over na moeten denken.
‘Heb je geen vriend die je kan vertrouwen dan?’
‘Vrienden genoeg, maar niet echt één hele goede vriend.’
Gerben kuste hem op zijn wang.
‘Ik zou je nou het liefst de hele tijd vast willen houden, maar dat gaat helaas niet. Als je nou op de fiets was gekomen hadden we nog een eindje kunnen gaan fietsen.’ Lars lachte toen hij het zei.
‘Is het ook echt lekker weer voor,’ grinnikte Gerben.
‘Kom,’ zei Lars toen hij opstond, ‘ik moet je wat laten zien.’
Ze liepen de trap op naar de zolder. Het was een ruime zolder, in het midden stond een tafeltennistafel. Gerben glimlachte.
‘Ik heb al een tijdje niet gespeeld, dus je maakt een kans vandaag,’ zei Lars uitdagend.
‘We zullen zien,’ zei Gerben.
Ze gingen tegenover elkaar staan, Lars sloeg als eerste op. Het ging gelijk op. Gerben genoot als Lars half voorovergebogen strak naar hem keek als hij een bal wilde opslaan. Gerben hield het balletje in zijn hand en keek terug. Hij liet zijn hand weer zakken en liep om de tafel heen. Hij sloeg zijn arm om Lars en kuste hem. Hun lippen bleven op elkaar en openden zich langzaam. Hun tongen draaiden.
‘Als Martijn komt kijken, moet ie toch eerst de trap op,’ fluisterde Gerben.
Lars gniffelde een keer en zocht met zijn lippen de mond van Gerben. Zijn handen kropen onder Gerben’s shirt en streelde zijn blote rug. Ze zoenden snel en heftig. Gerben graaide met zijn hand door het haar van Lars. Hij voelde Lars zijn hand zakken, hij voelde hem in zijn billen knijpen en hem dicht tegen zich aan trekken. Lars was hard, en Gerben niet minder. Hij voelde al een tijdje een koude plek in zijn broek, die nu helemaal klem zat tussen hen in. Lars ging op de tafel zitten en sloeg zijn benen om Gerben heen. Gerben ging dicht tegen hem aan staan, hij voelde het opgewonden kruis tegen zijn onderbuik. Hij kreunde. Hun kus duurde uren voor hun gevoel.
‘Dit wil ik iedere dag wel,’ zuchtte Lars.
Gerben antwoordde met een nieuwe lange kus. Zijn vingers streelden over de naakte huid van Lars zijn rug. Hij liet ze naar voren glijden en zocht de buik van Lars, langzaam liet hij zijn vingers achter de broekrand glippen, hij voelde de schaamhaartjes van Lars kriebelen aan zijn vingertoppen. Lars zuchtte. Gerben ging nog wat verder, hij voelde de hard geworden paal van Lars en ging heen en weer met zijn vingertoppen. Lars kreunde. Met zijn vingers liet hij de voorhuid van Lars terug glijden. Lars hield hem tegen.
‘Straks komt er iemand naar boven.’
‘Dat horen we toch?’
Gerben ging door, en Lars hield hem niet tegen. Gerben knoopte de broek van Lars los zodat hij er beter bij kon. Hij pakte nu de pik van Lars vast en trok hem zachtjes af. Lars ademde zwaar. Lars maakte de broek van Gerben los en greep met zijn hand wat hij zocht. Ze trokken elkaar langzaam, zonder geluid. Lars had zijn andere hand achter in de onderbroek van Gerben en kneedde zijn bil. Ze ademden zwaar. Hun tongen speelden wild met elkaar. Lars hield zijn tong ineens stil in de mond van Gerben en zuchtte een keer diep, de adem stootte tegen de wang van Gerben. Hij voelde het warme zaad van Lars lang zijn hand in de broek van Lars lopen. Meteen daarna draaide Lars zijn tong weer, hij kneep wat harder in Gerben’s harde paal terwijl hij hem verder aftrok. Gerben had het niet meer. Dit was misschien nog wel lekkerder dan samen in de zee, of samen op zijn bed. De spanning van het stiekem doen maakte dat hij snel daarna ook kwam. Toen hij zijn zaad omhoog voelde komen trok hij Lars nog dichter tegen zich aan, en kneep in zijn rug. Hij kreunde zachtjes toen hij zich ontlaadde in zijn broek, langs de hand van Lars. Ze keken elkaar daarna glimlachend aan en kusten elkaar. Ze haalden hun handen weer tevoorschijn, beide hadden ze het witte vocht aan hun vingers. Lars bracht zijn hand naar zijn mond en likte het zaad van Gerben er van af. Gerben deed hetzelfde en zocht meteen daarna de mond van Lars met die van hem. Hun tongen vermengden hun zaad terwijl ze allebei hun broek weer dichtknoopten.
‘Dit is geil,’ zuchtte Lars.
‘Lekker,’ kreunde Gerben.
Ze hielden elkaar nog even vast terwijl ze elkaar kusten. Langzaam lieten ze elkaar los.
‘Kom, ik zal je eens inmaken,’ gniffelde Lars.
‘Dat had je gedacht,’ lachte Gerben en liep weer naar zijn kant van de tafel.
Ze speelden weer verder. Lars kreeg gelijk, al was het met minimaal verschil. Ze speelden nog een potje, Lars zijn moeder kwam naar boven gelopen.
‘Eet je straks mee, Gerben?’
Gerben keek even snel naar Lars. ‘Dan moet ik wel even naar huis bellen. Ik weet niet hoe laat de bussen gaan eigenlijk.’
‘Ik rij je vanavond wel naar huis als je wilt.’
Gerben glimlachte. ‘Ik bel straks wel even.’
Nadat Gerben voor de tweede keer verloren had liepen ze samen naar beneden. Gerben belde naar huis dat hij bleef eten en dat hij naar huis gebracht zou worden. Martijn reageerde enthousiast toen hij merkte dat Gerben bleef eten. Er gebeurde weer wat anders dan anders en dat vond hij prachtig. Hij zat tegenover Gerben aan tafel en zat hem de hele tijd lachend aan te kijken. Lars zat naast Gerben en raakte af en toe zijn been aan met zijn eigen knie. Gerben had moeite om zijn lach in te houden.
Nadat ze gegeten hadden dronken ze nog wat. Daarna bracht de moeder van Lars Gerben weer naar huis. Lars reed mee, uiteraard. Bij het huis van Gerben stapte ze allebei uit.
‘Ik zie je volgende week,’ fluisterde Lars.
‘Volgende week, ik bel je nog wel.’
Lars knipoogde, een kus zat er nu niet in. Gerben stak zijn hand uit. Lars schudde hem de hand, en kietelde met zijn wijsvinger in de handpalm van Gerben. Gerben kietelde met zijn wijsvinger op dezelfde plek terug. Normaal misschien niet romantisch, maar in die situatie was dat het juist wel. Het betekende op dat moment net zoveel als een kus. Ze grijnsden naar elkaar.
‘Ik zie je volgende week,’ zei Gerben.
Lars glimlachte alleen maar en keek Gerben diep in zijn ogen. Gerben maakte een kusgebaar met zijn lippen, dat kon zijn moeder net niet zien. Lars gaf er een terug. Ze grijnsden. Lars stapte weer in de auto, Gerben wachtte tot de auto de straat uit was. Hij zwaaide toen ze de hoek om reden.

‘Leuke dag gehad gisteren, loverboy?’ Barend grijnsde toen hij Gerben binnen liet.
Gerben liep achter hem aan naar zijn kamer.
‘Het was leuk, ja. En lekker.’
‘Ik had al zo’n idee, ja.’ Barend startte zijn computer op en ging zitten. Gerben pakte een stoel en ging naast hem zitten.
‘Jij nog nieuws?’
‘Nou,’ zei Barend veelbetekenend, ‘ik heb een leuke dag gehad gisteren.’
‘Vertel.’
‘Ik ben bij het hockey gaan kijken.’
‘Goh, speelde Ingrid gisteren toevallig?’
‘Ze heeft even meegespeeld, ja, niet een hele wedstrijd.’
Barend startte een spel op wat ze vaak samen speelden.
‘Ja, vertel je nog verder of niet?’
‘Ik kwam haar weer toevallig tegen.’
‘Toevallig?’
“Nou ja, bijna toevallig. Ze ging naar de wedstrijd, ze had al een keer meegetraind. Ze kwamen toch al een tijdje mensen te kort, dus dat ging vrij makkelijk. Ik ben daarna maar even gaan kijken.’ Barend glimlachte toen hij dat zei.
‘En? Verder?’
‘Ze was wel verrast toen ze me langs de zijlijn zag staan. Na de wedstrijd kwam ze nog even naar me toe en hebben we even staan praten.’
‘Gaaf.’
‘Ja, gaaf,’ zei Barend.
‘Nou kom op! Moet ik alles uit je trekken of vertel je het zelf?’
Barend lachte. ‘We zijn daarna met zijn tweeën naar huis gefietst.’
‘Het was er fijn weer voor.’
‘Inderdaad, dus dat was doortrappen. Bij het winkelcentrum zijn we gaan schuilen.’
‘Romantisch.’
‘Zeker. Hele tijd staan praten. We hebben het ook nog over jou gehad.’
‘Over mij?’
‘Ja, ze vertelde dat Annemiek jullie zo in de gaten aan het houden was.’
Gerben schoot in de lach. ‘Wat zei ze er van?’
‘Het viel haat gewoon op. Ik heb toen maar uitgelegd dat het jouw ex was.’
‘Wat zei ze?’
‘Niet zo veel. Ze moest er wel om lachen. Als ze morgen de zaak gaat uitkloten, dan weet je hoe dat komt.’
‘Fijn dat ik dat even weet.’
‘Ik word nou al jaloers.’
‘Je kent me he? Ik heb genoeg aan Lars.’
‘Weet ik ook wel.’
‘Verder niets gebeurd?’
‘Nee, helaas. Ik heb geen idee hoe zij er over denkt. Weet je, normaal had ik allang iets geprobeerd, maar zij is echt speciaal. Met haar mag niets fout gaan. Ik weet ook niet wat ik meemaak. Zoiets heb ik nog nooit eerder gevoeld.’
‘Volgens mij vindt ze je wel leuk hoor.’
‘Daar kom je nou mee! Maar dat weten we dus niet zeker. En ik wil niets overhaast doen, niets verknallen.’
‘Ik zal haar eens uithoren.’
‘Doe het voorzichtig.’
Gerben schoot in de lach en klopte Barend een keer op zijn schouders. Ze speelden het spel een paar keer op de computer, Gerben won de meeste keren. Hier was hij beter in dan tafeltennis.

Maandag op school kwam Ingrid in de pauze naar Gerben toe.
‘Die Annemiek is jouw ex, hoorde ik?’
Gerben knikte. ‘Dat is net na de vakantie uit gegaan.’
‘Volgens mij houdt ze ons in de gaten.’
‘Barend vertelde me al dat je haar voor de gek wilde houden,’ grinnikte Gerben.
‘Lijkt me lachen, ze staat nu te kijken,’ grijnsde ze en pakte hem vast.
‘Niet doen, dan wordt Barend jaloers,’ zei Gerben en schrok er van dat hij dat had gezegd.
Ingrid liet hem los en keek hem aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Niets, zo maar,’ zei Gerben zo onschuldig mogelijk.
‘Wil hij jou voor zichzelf houden?’ Ze schoot in de lach toen ze het spottend zei.
‘Nee, ik heb genoeg aan mijn eigen vriend.’
‘Hoe bedoel je dat nou weer?’
Gerben voelde zich rood worden. Hoe kwam hij daar nou weer bij om dat te zeggen? Het zweet brak hem uit.
‘Laat maar, ik vertel weer veel te veel.’
‘Nee, je vertelt te weinig. Vertel verder.’
‘Misschien vertel ik het je allemaal nog wel een keer, nu niet.’
‘Kom op, vertel. Vertrouw je me niet?’
Gerben haalde zijn schouders op. Hij voelde zich in het nauw gedreven. Door zijn eigen stomme schuld. Hij dreef op een roze wolk en af en toe had hij de aandrang om hints de wereld in te sturen.
‘Laat maar. Ik hou mijn mond wel. Als je ooit nog eens wilt vertellen hoe het zit, dan hoor ik het wel. Maar ik weet genoeg. Over jou en over Barend, geloof ik.’
Gerben glimlachte. ‘Laat het hem niet merken dat ik dat gezegd heb.’
‘Tuurlijk wel. En volgens mij vind hij dat helemaal niet erg.’
‘Dan praat jij ook maat eens. Wat vind jij van Barend?’
Ze staarde even voor zich uit.
‘Hij is leuk,’ zei ze toen zacht.
‘Nou dan, draai dan niet langer om elkaar heen.’
‘Ik wist niet hoe hij over mij dacht. Maar nu geloof ik wel,’ zei ze glunderend.
Gerben schoot in de lach. ‘Maak er werk van.’
Ingrid klopte hem een keer op zijn schouder.
‘Of hij,’ zei ze met een knipoog en verdween naar binnen.
Annemiek stond het van een afstandje allemaal te bekijken.

Gerben had haar wel zien staan kijken, maar liep naar binnen zonder iets te laten merken. Eenmaal binnen knaagde het wel aan hem. Hij baalde er van dat ze zo langs elkaar leefden. Van die belofte vrienden te blijven kwam geen bal terecht. Daar had hij ook schuld aan natuurlijk, hij had haar ook helemaal links laten liggen, te druk met Lars in zijn hoofd. Zij had hem alleen nog maar van een afstand in de gaten staan houden, en die gesprekken met Ingrid hielpen daar ook niet echt bij. Maar waarom deed ze daar zo moeilijk over? De lessen begonnen weer en terwijl hij het lokaal binnenliep dacht hij er aan om de volgende pauze met haar te gaan praten. Als daar de kans voor was. Als haar vriendinnen er niet bij stonden. Misschien. Hij glimlachte om zijn eigen twijfel. Na de lessen liep hij naar buiten. Annemiek keek naar hem en hij glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug. Ze kwam naar hem toegelopen.
‘Iedereen heeft het over jou en Ingrid.’
‘Laat ze maar denken. Er is niets.’
‘Zeker weten?’
‘Begin jij nou ook al? Er is niets tussen ons.’ Gerben zei het nogal kortaf.
‘Nou sorry, ik vraag maar.’
‘Dat heb je toch al een paar keer gevraagd? Als het zo was had ik je dat echt wel verteld.’
Annemiek staarde wat voor zich uit.
‘Hoe is het verder?’ vroeg Gerben.
‘Goed hoor. Met jou?’
‘Met mij gaat alles goed.’
Ze zwegen weer. Dit schoot niet op. Maar wat moest hij nog meer zeggen?
‘Sinds het uit is zeggen we bijna nooit meer iets tegen elkaar,’ zei Gerben toen.
‘Nee,’ zei Annemiek kort.
Gerben keek haar even aan.
‘Jij doet ook net of je het niet erg vindt dat het uit is, dat je het wel best vindt zo.’
Gerben haalde zijn schouders op. ‘Het is nou eenmaal zo, ik wil daar niet moeilijk om doen.’
‘Heb je een nieuwe vriendin?’
‘Nee.’ Gerben zei het iets te snel, maar dat had ze niet door. Fijn dat ze het op deze manier vroeg, op zich loog hij niet.
‘Jij?’ vroeg hij toen.
‘Nee,’ zei ze zacht en staarde voor zich uit.
Het gesprek liep vast. Gerben voelde zich ongemakkelijk. De bel ging en Gerben was dankbaar dat de pauze voorbij was. Ze liepen naast elkaar naar binnen, Gerben zag Ingrid grijnzend kijken. Hij grijnsde terug.

Op weg naar huis dacht hij er nog een keer aan terug. Hij zou er geen moeite meer voor doen. Ze zocht het maar uit. Hij voelde zich niet op zijn gemak bij haar in de buurt. Als ze wilde praten, zomaar voor de gezelligheid, prima, maar daar bleef het wat hem betreft ook bij. Wat dat betreft kon hij het veel beter vinden met Ingrid. Hij mocht haar wel. Niet te moeilijk doen, gewoon gezellig. Als dat wat werd met Barend (en waarom niet?) zouden ze samen heel wat leuke tijden beleven. Hij werd al vrolijk van het idee.

Twee dagen later belde Barend.
‘Wat heb je nou allemaal weer gezegd?’
‘Hoezo?’ Gerben zij het onschuldig en lachend tegelijk.
‘Ik kwam haar tegen en we staan even wat te praten. Ik moest weer verder, wilde wegfietsen, geeft ze ineens een kus op mijn wang!’
‘Goh, wat een verrassing,’ grinnikte Gerben.
‘Toen ben ik toch nog maar even blijven staan. Ze vertelde van jullie gesprek op school.’
‘En? Ga je me nog bedanken of hoe zit het?’
Barend schoot in de lach. ‘Dank je wel, Gerben.’
‘Ik had maandag wel door dat ze jou ook heel leuk vond, dus ik flapte het er maar uit.’
‘Gaaf man. Ik ben blij dat je dat gedaan hebt.’
‘Het was anders ook wel wat geworden hoor.’
‘Jawel, maar nu ging het wat sneller.’
‘Gelukkig nu?’
‘Zevende hemel, Gerben.’
‘Mooi zo. Ik heb overigens ook nog een opmerking gemaakt over Lars.’
‘Daar heeft ze me niets over verteld.’
‘Ze heeft wel verteld dat ik een opmerking maakte over dat ze me los moest laten omdat jij anders jaloers zou worden?’
‘Ja, dat heeft ze verteld. Ze maakte nog een grapje dat ik jou voor mezelf wou houden.’
‘Yep, en toen heb ik gezegd dat ik genoeg had aan mijn eigen vriend.’
‘Wat zei ze?’
‘Ze wou meer weten, maar ik heb verder niets verteld. Ze zei dat ze wel genoeg wist en dat ze haar mond zou houden.’
‘Gaaf man. We moeten eens wat gaan doen met zijn vieren over een tijdje.’
‘Daar zat ik ook al aan te denken.’
‘Komt helemaal in orde, Gerben.’
Gerben glimlachte en voelde weer dat gelukkige gevoel door zijn lichaam stromen. Hij zag het helemaal zitten. Eindelijk een omgeving waarin hij gewoon zichzelf kon zijn. De derde wereld werd langzaam groter.

De weken vlogen voorbij. Ieder weekend waren Gerben en Lars bij elkaar. Eerst alleen op zaterdag, maar de laatste weken ook wel eens op zondag. Lars was al redelijk ingeburgerd in het gezin van Gerben en kon het ook goed vinden met Marleen en Karel. Bij Lars thuis liep het ook prima. Gerben was altijd welkom en Martijn vond het prachtig als hij er weer was. Samen met Lars stoeiden ze wat af maar Lars en Gerben hadden ook genoeg tijd voor elkaar. Op een zaterdag zat Lars bij Gerben thuis en staarde wat voor zich uit.
‘Ze beginnen vragen te stellen bij mij thuis.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Gewoon, dat wij elkaar zo vaak zien en ieder weekend bij elkaar zijn.’
‘Hebben ze ook echt gevraagd of wij iets met elkaar hebben?’
‘Nee dat niet, meer opmerkingen over dat wij het wel heel erg goed met elkaar kunnen vinden en zo. Maar ik zie aan Hans dat hij meer vermoedt.’
‘Wil je het gaan vertellen?’
Lars knikte. ‘Ik weet alleen nog niet hoe.’
‘We kunnen ons laten betrappen natuurlijk, dat werkte hier ook.’
Lars schoot in de lach. ‘Ik wou het toch iets anders doen, als je het niet erg vindt.’
Gerben grinnikte. ‘Neuh, lijkt me ook niks. Eén keer is wel genoeg.’
‘Ik zie het wel.’
Ze kusten elkaar en hielden elkaar vast. Gerben trok Lars weer van zijn bed.
‘Eindje fietsen?’
Lars knikte. Ze reden een eind rond tot ze in de buurt van de hockeyvelden kwamen. Gerben kreeg een idee. Hij wist van Barend dat Ingrid moest spelen die middag. Tussen die twee ging het nog steeds goed. Barend ging bij iedere wedstrijd kijken. Ingrid wist ondertussen alles van Lars wat ze moest weten. Ze was wel nieuwsgierig naar hem. Gerben glimlachte. Het werd tijd dat ze eens aan elkaar werden voorgesteld. Barend en Lars hadden elkaar wel eens van een afstandje gezien, maar dat was ook alles.
‘Even gaan kijken?’
Lars keek hem vragend aan en grijnsde. ‘Barend en Ingrid zeker?’
Gerben knikte lachend. Lars lachte terug en haalde zijn schouders op.
‘Mij best, ik heb nou al zoveel over ze gehoord.’
Ze zetten hun fiets weg en liepen de velden op. Er was een wedstrijd bezig en Gerben zag Barend al staan langs de lijn. Ze liepen naar hem toe maar hij had niets in de gaten. Toen Gerben naast hem stond keek hij opzij. Hij lachte.
‘Wat doe jij hier nou weer?’
‘Even kijken,’ grinnikte Gerben.
Barend lachte en stak zijn hand uit naar Lars. ‘Dag Lars, ik ben Barend.’
Lars lachte terug. Ze keken samen naar de wedstrijd.
‘Heb jij er nou ondertussen verstand van, of valt dat wel mee?’ vroeg Gerben.
‘Een beetje,’ lachte Barend. ‘Maar stel geen moeilijke vragen alsjeblieft.’
Het spel lag even stil, Ingrid keek hun kant op. Ze zag Gerben staan en keek naar Lars. Ze lachte en stak haar duim omhoog.

Na de wedstrijd kwam ze naar hun toe gelopen. Ze gaf Barend een kus en Lars een hand.
‘Ik ga even douchen, niet weggaan jullie, drinken we nog wat met zijn allen.’
‘We wachten wel,’ lachte Gerben.
Even later zaten ze met zijn vieren op het terras bij de kantine wat te drinken. Ze zaten gezellig wat te praten terwijl Ingrid af en toe Gerben grijnzend aankeek. Toen Lars even naar het toilet ging knipoogde ze naar Gerben.
‘Leuke jongen, Gerben,’ zei ze.
‘Dank je.’
‘Ze heeft weer eens gelijk,’ zei Barend en klopte Gerben op zijn schouder.
Lars kwam terug en had meteen nog wat te drinken meegenomen. Gerben zag aan zijn gezicht dat hij het prima naar zijn zin had. Hij keek Gerben even aan. Hij glunderde en genoot van de sfeer die ze samen hadden. Gerben zelf ook. Hij verdronk in de gezelligheid die zo gewoon aanvoelde.
‘Verder weet nog niemand het, he?’ vroeg Ingrid.
‘Mijn ouders en mijn zus met haar vriend, dat is alles.’
‘Bij jou thuis dus ook niet?’ Ingrid keek Lars aan toen ze het vroeg.
Lars schudde zijn hoofd. ‘Die weten nog helemaal van niets. Maar ik heb geen idee of ze al iets vermoeden.’
‘Spannend lijkt me dat, om dat te moeten vertellen,’ zei Barend.
‘Nou ja, moeten…,’ zei Lars, ‘zo voelt het nou ook weer niet.’
‘Ik vond het al spannend genoeg om aan haar ouders voorgesteld te worden.’
Ingrid schoot in de lach. ‘Jij bent veel te serieus in die dingen.’
‘Meisjes worden altijd meer door hun ouders beschermd, je wordt als jongen dan veel meer bekeken of je wel een fatsoenlijke jongen bent voor hun dochter,’ zei Lars.
‘Valt me in jouw geval dan weer mee dat ze nog steeds met je om mag gaan,’ grinnikte Gerben.
‘Bedankt, vriend.’ Barend gaf Gerben een stomp tegen zijn schouder.
‘Daar hebben jullie dan toch in ieder geval geen last van,’ zei Ingrid.
‘Da’s waar,’ lachte Lars.
‘Hoe zouden ze op school reageren?’
Gerben keek Ingrid aan toen ze het vroeg. ‘Geen idee. Het zullen wel wisselende reacties zijn.’
‘Volgens mij zal het wel meevallen denk ik.’
‘Ik wil er de komende tijd nog niet aan denken.’
‘Annemiek valt in ieder geval om, kijkt ze nog verbaasder dan ze nu al doet,’ zei Ingrid spottend.
‘Ja, leuk onderwerp,’ zei Gerben kort.
Het onderwerp veranderde, ze hadden het er verder niet meer over. Het werd al snel later en ze fietsten samen naar huis terug. Lars bleef die avond eten, daarna zaten ze op zijn kamer.
‘Dat was gaaf vanmiddag,’ zei Lars toen hij Gerben kuste.
‘Ik ben blij dat we het met zijn vieren goed kunnen vinden.’
‘Ook dat het zo gewoon voelde, niet stiekem hoeven te doen waar anderen bij zijn.’
Gerben glimlachte. ‘Dat voelt inderdaad goed, ja.’
‘Ik weet nu wel zeker dat ik het thuis snel ga vertellen. Ik wil het niet langer geheim houden.’
‘Wil je het alleen vertellen, of wil je dat ik er bij ben?’
‘Alleen.’
Gerben staarde voor zich uit. Lars moest het een keer vertellen, en hij zou daarna ook zijn moeder en Hans weer zien. Hij kreeg een nerveus gevoel als hij er aan dacht, maar hij wist dat ze daar doorheen moesten. Hij kuste Lars op zijn wang.
‘Wanneer wil je het gaan vertellen?’
‘Weet ik niet. Als er een gelegenheid is. Maar zo snel mogelijk.’
Ze hingen tegen elkaar aan, zittend op Gerben’s bed. Ze vielen samen achterover en hielden elkaar vast. Lars draaide zich half op Gerben en ze begonnen te zoenen. Echt ver konden ze niet gaan, maar ver genoeg. Gerben’s moeder klopte voortaan voor ze binnenkwam, maar een vrijbrief om maar te doen wat ze wilden hadden ze ook niet. Ook bij de ouders van Gerben was een grens. Ze zouden niet kunnen lachen als ze weer eens naakt in bed zouden liggen als zijn ouders thuis waren, zo vrij en modern waren ze nou ook weer niet. Gerben’s hand verdween onder het shirt van Lars en hij streelde zijn blote rug. Lars kreunde zachtjes en kneep in de haren van Gerben. Hun tongen speelden wild met elkaar. Langzaam ging de hand van Gerben verder. Ook Lars had zijn hand onder het shirt van Gerben gewerkt, hun shirts gingen steeds verder omhoog. Gerben voelde de naakte huid van Lars tegen zijn naakte borst. Hij trok Lars helemaal op zich en liet zich helemaal gaan.
‘Rustig, straks komt er iemand binnen,’ fluisterde Lars.
Gerben liet Lars een beetje los. Hij zocht de lippen van Lars op en wrong zijn tong ertussen. Lars liet hem gretig toe. Hij zuchtte door zijn neus. Zijn voet wreef lang het been van Gerben, hun hard geworden opwinding klem tussen hen in. Gerben wilde meer, maar wist dat het nu niet kon. Hij kende zijn ouders, die wilden toch dat ze straks “gezellig” nog wat kwamen drinken beneden. Af en toe kon hij zich daar wel eens aan ergeren, maar wat was het verschil met een relatie met een meisje? Hij had het er wel eens met Barend over gehad, die kon ook niet al te lang met Ingrid alleen op zijn kamer zijn. Raar eigenlijk. Als ze niet thuis waren, konden ze ook wel raden wat er dan zou gebeuren. “Jij bent toch ook jong geweest,” had Gerben een keer tegen zijn vader gezegd. “Daarom juist, jongen,” had zijn vader geantwoord. Ze hadden er samen om kunnen lachen. En als dat het enige was. Hij was allang blij dat ze er verder zo goed op reageerde. Inderdaad, daar had je het al. Hij hoorde zijn moeder beneden aan de trap roepen of ze iets kwamen drinken beneden. Hij riep terug dat ze er aan kwamen en keer Lars diep in zijn ogen. Ze grinnikten en kusten elkaar. Daarna stonden ze op en liepen naar beneden. In de huiskamer zat Marleen naast Karel hem grijnzend aan te kijken.
‘Ja, jongen, dat mag ik ook niet, dus waarom jij wel?’
Gerben stak lachend zijn tong uit naar haar. Lars keek er wat verlegen bij. Kort daarna ging Lars naar huis. Hij had nog een flink eind te fietsen. Het regende ondertussen.
‘Zal ik je even brengen?’ vroeg Karel. ‘Ik heb de bus bij van mijn werk, daar kan jouw fiets makkelijk achterin.’
‘Graag,’ zei Lars toen hij nog een keer naar buiten keek.
De telefoon ging en de moeder van Gerben nam op. Ze glimlachte.
‘Nee, hij wordt al gebracht, hij komt droog thuis.’
Nadat ze opgehangen had keek ze Lars aan. ‘Je moeder, of ze je moest komen halen. Je moet het toch eens een keer vertellen thuis, Lars, ik wil wel eens een keer verder kennis met ze maken. We hebben elkaar wel een keer gesproken in de vakantie, maar nu is het toch anders.’
Lars glimlachte. ‘Dat komt wel een keer.’
Karel stond op en trok zijn jas aan. Lars zette zijn fiets achter in de bus en met zijn drieën reden ze Lars naar huis. Bij Lars voor de deur tilde Karel de fiets weer uit de bus. Lars en Gerben gaven elkaar de hand en kietelden met hun wijsvinger bij elkaar in de hand. Ze grijnsden naar elkaar.
‘Zeg,’ zei Karel, ‘ik geef je zus altijd een flinke kus als ik weg ga. Omdat ik er bij ben hoef je het niet bij zo’n zielig handje te laten hoor.’
Lars keek Gerben lachend aan en gaf hem een kus. Gerben sloeg zijn hand om zijn middel en gaf een lange zoen terug. Ze lieten elkaar los en keken elkaar nog even aan.
‘Ik zie je morgen,’ fluisterde Gerben.
‘Kom je op de fiets?’
‘Als het droog is wel. Ik kijk morgen wel.’
Lars gaf hem nog een kus voor Gerben weer in de bus stapte.

Gerben keek naar buiten en besloot met de bus te gaan. Het regende flink. Vlak voor hij de deur uit wilde gaan ging de telefoon. Lars.
‘Kom je met de bus?’
‘Het regent hier hard. Ik kom met de bus ja.’
‘Ik heb het verteld.’
‘Dat meen je niet. Wanneer?’
‘Gisteravond nog. Ik vertel je straks alles verder wel, maar ik wou dat je het wist voor je hier naar toe komt.’
‘Wat zeiden ze?’
‘Vertel ik je straks wel. Maar het ging goed hoor.’
‘Gaaf. Tot straks.’
Gerben hoorde een kus aan de andere kant van de lijn. Hij kuste terug.
‘Tot straks.’
‘Tot straks, ben over een uurtje bij je.’
Gerben hing op en voelde de zenuwen omhoog komen. Straks zou hij aanbellen, en zijn moeder en Hans zouden hem dan toch anders aankijken als anders, nu ze het wisten. Toen hij bij Lars de bus uitstapte voelde hij het lood in zijn schoenen. Het was ondertussen weer even droog, dus hij liep langzaam naar het huis van Lars. Hij wist zich niet echt een houding te geven. Hij had liever gehad dat Lars niet gebeld had. Dan was hij straks wel flink verrast maar was hij nu in ieder geval niet zo zenuwachtig geweest. Vooruit, tuinpad op en aanbellen maar. Lars deed open. Hij gaf Gerben snel een kus toe hij de voordeur weer dicht deed. Gerben keek hem onderzoekend aan.
‘Relax, ze reageerden super. Ze vinden het erg leuk voor me,’ zei Lars lachend.
Gerben gaf hem een kus.
‘Gaaf,’ fluisterde hij.
Ze liepen de huiskamer in.
‘Hallo, Gerben,’ zei zijn moeder gewoontjes. Ze glimlachte hartelijk, zoals altijd. Lars liep naar de keuken om wat in te schenken en Gerben ging in de bank zitten.
‘Wat een pokkenweer weer, he?’ zei Hans nuchter.
‘Nogal,’ zei Gerben.
‘Die bussen verdienen goed aan jullie op deze manier.’
Gerben glimlachte, Lars kwam de kamer weer inlopen. Hans pakte de krant weer op en begon nog wat te lezen. De moeder van Lars keek Gerben een keer aan en glimlachte. Gerben voelde zich niet op zijn gemak. Fijn dat zijn ouder zo goed gereageerd hadden, maar dit knaagde toch ook wel. Gerben wist dat ze wisten wat er aan de hand was, maar om daar nou verder niets over te zeggen? Hij snapte ook wel dat het lastig was om er iets over te zeggen, maar dit werkte ook niet. Lars’ moeder keek een keer naar Martijn, die op de grond zat te spelen.
‘Je blijft meer dan welkom hier Gerben, maar we hebben het er nog wel een keer over.’
Ze knikte met haar hoofd naar Martijn toen ze het zei. Hans keek op van zijn krant en lachte een keer naar Gerben en knipoogde een keer. Gerben keek een keer naar Lars en die lachte alleen maar. Martijn speelde ongestoord verder. Na een tijdje ging hij naar zijn kamer. Gerben keek weer naar de moeder van Lars en naar Hans.
‘We keken er wel even van op toen Lars gisteravond ineens met het nieuws kwam,’ zei zijn moeder.
Lars glimlachte.
‘Maar we hopen alleen maar dat jullie het goed hebben met elkaar en dat jullie gelukkig worden met elkaar. Verder heb ik er geen problemen mee.’
‘Ik ook niet hoor,’ zei Hans en lachte.
‘Ik heb gisteren wel tegen Lars gezegd dat ik hoop dat Martijn niet ineens met iets raars geconfronteerd wordt. Ik weet nog niet hoe we hem dit gaan vertellen, maar dat komt vanzelf wel. Wat ik daarmee wil zeggen, ik hoop niet dat hij jullie ineens samen in bed aantreft of zo, voordat hij weet wat er aan de hand is.’
Gerben knikte een keer. Hetzelfde verhaal als bij hem thuis dus. Daar kon hij wel mee leven. Hans had zijn krant opgevouwen en weggelegd. Hij keek de jongens een keer aan.
‘Ik heb er eigenlijk helemaal niets over te zeggen natuurlijk, maar wat zij net al zei, we staan achter jullie. Als jullie er gelukkig mee zijn, zijn wij het ook.’
Hij keek een keer naar de moeder van Lars en ze glimlachten een keer naar elkaar. Lars schoof een keer heen en weer in zijn stoel.
‘Potje tafeltennis?’ vroeg hij.
Gerben glimlachte opgelucht en knikte. Ze liepen samen naar de zolder. Op zolder omarmden ze elkaar en zoenden heftig.
‘Vertel, hoe is het nou gegaan?’
‘Ik kwam thuis en ze vroegen of het een leuke dag was geweest. Dis ik vertellen over Barend en Ingrid en zo. Dat het een hele gezellige middag was geweest. Toen vroegen ze of er bij jou of bij mij ook een meisje in het spel was.’
Gerben keek hem aan.
‘Ik weet ook niet waarom ze dat vroegen. Maar ik antwoordde zoiets als; “nee, geen meisje…”. En toen keken ze me al raar aan. En toen ineens viel alles eruit. Dat we geen vriendin hadden omdat we elkaar hadden.’
‘En, wat zeiden ze toen?’
‘Zoiets van “hoe bedoel je?”, maar ze begrepen al wel wat ik bedoelde. Hans keek me aan en vroeg toen of wij samen iets hadden. Ik had je al verteld dat hij meer vermoedde. En toen heb ik het gewoon toegegeven. Ze waren ook niet verbaasd. Hans had het er al met mijn moeder over gehad natuurlijk, dus ze hielden er al rekening mee.’
‘Gaaf.’
‘Zeker. Mijn moeder begon toen wel over Martijn, dat we die nog maar even niets zouden vertellen en dat we er dus voor moesten zorgen dat hij niets zou merken. Verder vond ze je een hele leuke jongen voor me.’ Lars staarde even voor zich uit toen hij het zei.
Hij hield Gerben dicht tegen zich aan en kuste hem lang. Gerben antwoordde gretig en pakte Lars ook stevig vast.
‘Blij dat het er uit is?’
‘Best wel. Jij ook?’
Gerben knikte terwijl hij hem kuste. Ze gniffelden tijdens een lange kus. Ze lieten elkaar los toen ze Martijn de trap op hoorde komen.
‘Hee, kom jij je broer verslaan met tafeltennis?’ vroeg Gerben lachend toen Martijn boven was.
Martijn lachte. Lars gaf hem een batje en ging achter de tafel staan.
‘Kom maar op, broertje,’ zei hij lachend.
Gerben keek hoe ze samen speelden. Lars had op vakantie niets teveel gezegd, Martijn speelde goed. Het jochie had een goede reactie op de ballen die op hem afkwamen. Hij knipoogde een keer naar Lars en liep naar beneden, naar het toilet. Toen hij terug naar boven wilde lopen zag hij in de open keukendeur de moeder van Lars staan. Ze glimlachte.
‘Ik ben blij dat je zoveel voor hem betekent,’ zei ze.
Gerben liep de keuken in.
‘Ik had het al eens met hem over jou gehad op vakantie. Hij vertelde me dat hij met jou over zijn vader had gepraat. Ik weet hoe moeilijk dat voor hem is. Je bent één van de eerste waar hij daarmee over wil praten. Het klinkt misschien gek, maar daar ben ik je ook dankbaar voor. Ik maakte me wel een zorgen om hem, dat hij het teveel opkropte. Hij is een beetje een binnenvetter.’
Gerben glimlachte verlegen.
‘Je hoeft niets te zeggen, Gerben. Maar hij praat heel moeilijk over zijn vader en over de hele toestand toen. Ik maakte me daar wel eens zorgen over. Ik was blij toen ik hoorde dat hij eindelijk iemand gevonden had waar hij er mee over kon praten.’
Gerben glimlachte maar wat.
‘Dit hoef je hem niet te vertellen, dat wij het hier over hebben gehad.’
Gerben schudde zijn hoofd. Ze legde een hand op zijn schouder.
‘Dank je wel,’ zei ze en kneep een keer.
‘Is toch normaal,’ zei Gerben een beetje verbaasd.
‘Jawel, maar voor hij een beetje los komt, daar is wat voor nodig. Ik ben blij dat hij dat bij jou kan. Nou, vooruit, naar boven, anders gaat hij nog vragen waarom het zo lang duurde.’
Ze lachte en klopte nog een keer op zijn schouder. Gerben liep langzaam de trap op. Hij had een raar gevoel. Zijn moeder had hem net verteld dat hij zoveel voor Lars betekende op dat vlak, zo had hij het helemaal nog niet bekeken. Het gaf hem een raar gevoel. Het gevoel echt iets voor iemand te betekenen. Dat had hij nog nooit eerder meegemaakt. Lars betekende ook veel voor hem, en hij voor hem, maar dit was toch iets anders. Iets extra’s. Er trok een warme gloed door hem heen. Vooral ook omdat zijn moeder het apart, zonder Lars, er met hem over had gehad. Toen hij boven kwam zag hij nog net dat Lars van zijn broertje won. Met een klein verschil. Lars keek hem aan.
‘Het is weer droog buiten. Zullen we een stukje gaan lopen?’
‘Mij best,’ zei Gerben.
Ze liepen naar beneden en Martijn liep mee. Lars maakte duidelijk dat hij niet mee mocht. Martijn protesteerde even maar zijn moeder maakte hem al snel duidelijk dat hij toch echt niet mee kon. Ze begreep ook wel dat Lars en Gerben even tijd voor zichzelf nodig hadden. Ze liepen samen de straat uit.
‘Ik ben blij dat de belangrijkste mensen het nu weten,’ zei Gerben.
‘Gelukkig wel, en dat ze er ook zo goed mee omgaan.’
Lars had duidelijk een route in zijn hoofd zitten. Hij liep gericht een kant op, alsof hij iets wilde laten zien. Gerben stelde geen vragen, hij wachtte wel af. Lars werd steeds stiller, hoe verder ze liepen. Bij een grote poort liep hij naar binnen. Gerben snapte wat hij ging doen. Hij zag dat het de poort van het kerkhof van het dorp was. Hij liep achter Lars aan. Die keek om en stak zijn hand uit. Hand in hand liepen ze naast elkaar verder. Lars sloeg een pad en in begon langzamer te lopen. Bij een graf bleven ze staan. Gerben herkende de achternaam. Lars zei niets, hij keek alleen maar. Hij kneep in de hand van Gerben. Gerben keen even opzij en zag de waterige rode ogen van Lars. Hij kneep een keer hard in de hand van Lars. Die kneep terug. Zo stonden ze een tijdje. Lars trok aan de hand van Gerben, samen liepen ze weg. Naast het kerkhof liepen ze een parkje in. Daar stroomden ineens de tranen over Lars zijn wangen. Gerben sloeg zijn armen om hem heen en kuste hem op zijn voorhoofd. Hij liep met Lars naar een bakje en trok Lars naast zich neer. Hij streelde zijn rug en hield hem stevig vast. Lars liet zijn armen slap langs zijn lichaam hangen en liet Gerben hem vertroetelen. Hij snikte nog een keer, sloeg toen zijn armen om Gerben heen en pakte hem stevig vast.
‘Dank je wel,’ fluisterde hij.
Gerben aaide over zijn rug.
‘Vond je het niet raar?’
‘Nee.’
‘Ik vond dat je het een keer moest zien, sorry.’
‘Is toch goed zo?’
‘Sorry dat ik je hiermee lastig val.’
‘Dat hoort er toch bij, daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen?’
Lars haalde zijn schouders op.
‘Ik vond eigenlijk dat je al snel weer wegging.’
Lars keek hem aan. ‘Nog even terug gaan dan?’
‘Is goed.’
Lars glimlachte en stond op. Hij pakte de hand van Gerben en trok hem van het bankje naar zich toe. Dicht tegen elkaar, hand in hand, liepen ze terug. Ze liepen naast elkaar weer door de poort, terug het pad in en bleven weer voor de steen staan. Lars kroop dicht tegen Gerben aan. Gerben hoorde hem kort snikken. Lars keek even naar Gerben en daarna weer naar de steen. Hij kuste Gerben kort op zijn wang. Tranen stroomden weer over zijn gezicht. Gerben hield hem stevig vast en aaide over zijn rug. Lars legde zijn hoofd op Gerben’s schouders en trok zijn armen stevig om hem heen.
‘Nou weet hij het ook,’ fluisterde hij zachtjes.
? 2004 Oliver Kjelsson