Jaar: 2015

Het hele weekend speelde nog lang door mijn hoofd. Goed gevoel. Ik had ook gewoon bij zijn ouders langs moeten gaan. Stom dat ik dat niet gedaan heb. Maar vooruit, het leven ging verder. Dat deed het zeker. Mijn werk slokte het grootste gedeelte van mijn tijd op. Weinig tijd om na te denken. Zo had ik het het liefste. Voorwaarts! Robert en ik deden vaak in het weekend leuke dingen. Borrel pakken in het centrum, dagje weg. Dat soort dingen. Bijna iedere vrijdagavond speelde [ verder lezen ]

Met een zucht nam ik de afslag en reed richting het dorpje wat ik zo goed kende. Ik was er niet meer geweest sinds ik daar definitief gegaan ben. Het viel me zwaar. Alles was zo herkenbaar. Alles zat zo vol herinneringen. Goede herinneringen en slechte. Vooral de goede kwamen nu weer boven. Het blije gevoel als ik over deze weg reed, wetende dat ik hem snel weer zou zien. Ik schrok van dat blije gevoel. Lang niet meer gevoeld. Alles voorbij. Het bedrijf tussen [ verder lezen ]

‘Alex?’ David duwde me een beetje van zich af toen hij het zei. Tussen ons in voelde ik hem hard worden. ‘Wat?’ kuste ik zijn schouder. ‘Wat doe je?’ Ik glimlachte. ‘Geen vragen stellen nu. Ik zal je één ding zeggen; dit is één van de redenen dat ik bij mijn vrouw weg ben. En nee, Olav weet nergens van.’ ‘Maar?’ ‘David, stil. Mijn laatste relatie heette Stef. Ik vond je vanaf het begin al interessant, maar vond dat ik het niet kon maken. Niet [ verder lezen ]

We gingen het regelen. Ik had geen keus. Olav had me smekend aan gekeken, David had alleen maar gegrijnsd. Dus waren we op weg naar Interlaken om dingen te boeken. Daarna zou David ons wat laten zien van Interlaken, met een restaurant om de dag af te sluiten. Olav wilde als eerste naar het kantoortje van de organisatie die alles organiseerde. De muren hingen er vol met posters van de meeste spannende dingen. ‘Je kunt hier ook raften,’ zei Olav. ‘Nu beslissen,’ lachte ik. ‘Je [ verder lezen ]

Beneden zagen we elkaar weer. In het centrum, ze waren een flink eind weg geland. De grijns op zijn gezicht sprak boekdelen. David glunderde niet minder. Hij grijnsde toen Olav naar me toe kwam gerend en me omhelsde. ‘Het was supergaaf, pap. Echt.’ ‘Mooi zo,’ lachte ik, ‘het zag er ook super uit.’ ‘Jij moet echt ook een keer. Ik weet zeker dat je het gaaf vindt.’ ‘Vergeet het, kerel. Echt niet.’ Olsen verstond ons niet, maar lachte vrolijk mee. Krista keek opgelucht. Hij leefde [ verder lezen ]

Ik kon mijn gezicht strak houden. Ik had er zelf nog niet eens zo over nagedacht. Tenminste, niet aan het vergelijk met Stef. Dat David leuk was dat was me ook allang opgevallen, daar had ik Olav’s opmerking niet voor nodig. Ik wilde er ook niet aan denken. David had net zijn relatie verbroken, maar dat was zijn probleem. Ik wilde het niet toelaten. Niet nu. Niet waar Olav bij was. Niet nu ik twee weken kwaliteitstijd had met mijn zoon die ik toch al [ verder lezen ]

Ik keek verbaasd. ‘Ik had jouw kentekenplaat net al gezien, toen jullie nog binnen zaten.’ ‘Stap in,’ zei ik terwijl ik de schuifdeur aan de zijkant voor hem open trok. Hij gooide zijn rugzak op de bank en stapte in. Hij groette Olav en gaf hem een hand. Ik stapte in, startte de bus en reed de parkeerplaats af. ‘Geen idee waar ik een hotel voor je kan vinden,’ zei ik over mijn schouder. ‘Kamperen jullie in deze bus?’ Olav knikte, trots. Hij zat met [ verder lezen ]

Hij lag zwaar op de weg. Veel te veel meegenomen weer. Zoals altijd. Het was druk. We waren op tijd vertrokken en hadden net een kop koffie achter de rug bij een wegrestaurant in Luxemburg. Daarna begon de spits. Voor de Fransen dan. Traag rolde mijn bestelbus mee met het verkeer op de rondweg van Metz. Naast me zuchtte mijn zoon. ‘Het is maar een klein stukje,’ zei ik. Hij glimlachte naar me. Hij had de hele tijd al vrolijk gekeken hoewel het absoluut geen [ verder lezen ]

Een nieuw begin? Mathijs? Wat er daarna allemaal nog gebeurde… Ik had de introductieweek gewoon over me heen laten komen. Veel gedronken, veel gefeest. Het beviel me wel, leuke losse sfeer. De hogeschool was niet echt ver weg, ik had besloten gewoon bij mijn pleegouders te blijven wonen. Een veilige haven. Ik bleef er behoefte aan houden. Zij vonden het ook niet erg. Dat half uurtje iedere dag met de trein was geen probleem. Ik had er zin in. Volgende week zouden de lessen beginnen. [ verder lezen ]

Niemand zei wat. Ward wreef alleen maar over mijn rug. Ik kon niet meer bewegen. ‘Wil je niet kijken?’ vroeg mijn pleegmoeder voorzichtig. Mechanisch trok ik het album naar me toe, sloeg de kaft open. Voorin zat een geboortekaartje geplakt. Vrolijke kleuren, met een beertje. Ze waren trots op me, stond er in. Ward zat naast me en keek mee. Mijn hart klopte in mijn keel. Babyfoto’s op de eerste bladzijdes. ‘Toen was je ook al lief,’ probeerde hij te grinniken. Ik glimlachte. Met de [ verder lezen ]