Jaar: 2015

Ik keek lachend naar Kjeld. ‘Mooi man.’ Hij keek verlegen. Ik sloeg een arm om hem heen en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Ik gun het je, echt waar.’ Hij haalde een keer lachend zijn schouders op, zijn ogen schitterden, hij glunderde. ‘Vertel op, waar ken je haar van?’ ‘Ze is de dochter van die man waar ik mee handel.’ ‘Ze zit ook in de konijnen?’ Hij lachte. ‘Ze heeft er ook een paar.’ ‘Maar dan ken je haar al lang.’ ‘Al zolang [ verder lezen ]

Auke was teleurgesteld dat ik onze afspraak afzegde, maar toen hij hoorde waarom was hij meteen enthousiast. ‘Gaaf man. Dat zou echt te gek zijn als dat zou lukken.’ Ik lachte. ‘Zeker weten. Ik weet alleen niet wat er morgen gaat gebeuren. Ik ga straks Jeroen bellen, die weet vast meer.’ ‘Je houdt me wel op de hoogte hè?’ ‘Wat dacht je dan? Ik kom morgen meteen daarna naar je toe.’ ‘Is goed.’ ‘Hou wel je mond tegen de rest. Volgens mij weet dit verder [ verder lezen ]

‘Hey.’ Ik schrok. Ik had hem al weken niet meer online gehad. ‘Hey. Lang geleden.’ Hij klikte zijn webcam aan en ik zag hem glimlachen. ‘Ik moest aan je denken, eigenlijk zou je nou hier moeten zijn.’ ‘Ja,’ typte ik terug. ‘Je hebt nou toch een week vakantie?’ ‘Goed onthouden,’ glimlachte ik en zette ook mijn cam aan. Ik keek naar hem, glimlachte en genoot van zijn glimlach terug. Goede herinneringen kwamen boven. ‘Jammer dat je hier niet bent, er ligt veel sneeuw en het [ verder lezen ]

Auke ging doodnerveus achter mij aan naar beneden, maar mijn ouders deden normaal tegen hem. Hij zei schuchter hallo en was al op weg naar de deur. Ik glimlachte, liet hem uit. ‘Relax,’ fluisterde ik toen hij op zijn fiets zat, ‘ze hebben niets in de gaten, geloof me.’ Hij haalde zijn schouders op, probeerde te glimlachen. ‘Ik wil je snel weer zien.’ ‘Ik jou ook,’ zei hij met een rood gezicht. ‘Jij moet me nog een hoop leren.’ Ik drukte snel een kus op [ verder lezen ]

‘Wat is er gebeurd, Auke?’ ‘Niks bijzonders. Wim had woorden met die gasten van Hendrik, en dat liep uit de hand. Ik ben er tussen gesprongen, dat is alles.’ Martijn keek naar zijn voorhoofd. ‘Zo te zien valt het wel mee.’ ‘Dat doet het ook. Klein gaatje, verder niets.’ Martijn keek naar de proppen papier die rood waren van het bloed. Auke volgde zijn blik. ‘Dat stop ik zometeen wel onder in de afvalbak. Hou je mond maar tegen pa en ma. Je weet hoe [ verder lezen ]

Auke liep voor me terug het huis in, trok de koelkast open en keek me vragend aan. Ik knikte en kreeg een flesje van hem. Ze tikten tegen elkaar, hij lachte naar me. Daarna ging hij de kamer in. Ik volgde, ging bij Kjeld op de grond zitten. Ik zat met mijn gedachten nog helemaal buiten, achter de garage. Het gloeide in mijn buik, mijn hoofd was licht. Mijn blik schoot iedere keer naar Auke, die af en toe stiekem terug keek. Ik kon niets [ verder lezen ]

Ik zuchtte, voelde me misselijk. Peter keek alsof hij hetzelfde voelde, hij wist waarschijnlijk wel wat ik wilde zeggen. Hij staarde naar me, haalde een keer flauw lachend zijn schouders op. Ik knikte. Ik zag zijn ogen waterig worden en voelde die van mij branden. We hadden nog steeds geen woord getypt. ‘Ik weet het ook niet,’ typte ik toen. ‘Ik snap het wel. Ik twijfel ook al een hele tijd.’ Ik knikte, begreep het wel, had niet anders verwacht. ‘Maar ik wil wel gewoon [ verder lezen ]

De fiets van Kjeld piepte, het grind onder zijn banden kraakte, mijn hoofd gonsde. Ik zoende Auke. Ik zoende Auke! Dit mocht van mij de hele nacht duren. Mijn ene hand zat warm onder zijn jas, de ander graaide op zijn achterhoofd door zijn haar. Ik zuchtte door mijn neus, Auke liet me langzaam los. ‘Auke…’ ‘Mark, je moet nu echt naar binnen.’ ‘Wil ik niet,’ zei ik terwijl ik mijn gezicht verborg in de kraag van zijn jas. ‘Ik moet ook naar huis.’ Ik [ verder lezen ]

Hij had gelijk, hij had het goed gezien. Raar was het wel. Auke was voor mij jarenlang gewoon de broer van Martijn. Ruim een jaar ouder dan ik. Een doodgewone jongen, niets speciaals. Tot deze avond. Geen idee waarom. Ineens viel hij me op, zijn rossige haar, zijn heldere ogen. Niet groot, net zoals ik. Zijn lach, zijn blik. Ik wilde er eigenlijk niet aan denken. Waardoor kwam dit zo ineens? Was het omdat ik Peter miste? Ik ging hier nog geen conclusies aan verbinden, [ verder lezen ]

Alles ging weer een beetje zijn normale gang, gelukkig. Mensen hadden het af en toe nog wel over Hendrik en het ongeluk, maar dat werd al een stuk minder. Er stond een monumentje op de plaats van het ongeluk, dat was toch een soort afronding, zonder het te vergeten. Berusting. Ook Kjeld was er een stuk rustiger over. Hij was bang geweest in het begin, maar niemand die hem ook nog maar iets had laten blijken dat ze het hem kwalijk namen. Ook de vrienden [ verder lezen ]