Jeumig (deel 8)

Alles ging weer een beetje zijn normale gang, gelukkig. Mensen hadden het af en toe nog wel over Hendrik en het ongeluk, maar dat werd al een stuk minder. Er stond een monumentje op de plaats van het ongeluk, dat was toch een soort afronding, zonder het te vergeten. Berusting. Ook Kjeld was er een stuk rustiger over. Hij was bang geweest in het begin, maar niemand die hem ook nog maar iets had laten blijken dat ze het hem kwalijk namen. Ook de vrienden van Hendrik niet. Wat voor Kjeld nog wel het belangrijkste was, Hendrik had waarschijnlijk niemand verteld over zijn verleden. Niemand die hem nog lastig viel. Wat niet normaal ging was Jelle en Linda. Ze waren wel heel erg gelukkig met elkaar, om misselijk van te worden af en toe. Of kwam dat vooral omdat ik jaloers was? Dat wat zij deden wilde ik ook, met Peter, zonder die afstand. Webcams waren handig, maar niet echt genoeg. Ik miste hem, wilde hem weer gewoon voor me zien, hem gewoon vastpakken. Jelle had dat allemaal niet in de gaten, die dreef gewoon op zijn wolk. Iedereen wist het ondertussen ook wel van ze, daar kon je moeilijk omheen kijken. Vooral in de schuur waren ze onafscheidelijk. Haar broer kon er alleen maar om lachen, hij gaf Jelle soms zelfs een biertje. Marloes werd er af en toe gek van. Jaloers, dat kon niet anders, net als ik. Vooral ook omdat Jeffrey al een tijdje bij hetzelfde meisje bleef. Tussen mijn nichtje en haar buurjongen ging het ook nog steeds goed. Beetje te goed vond ik. Ik bleef het een rare gast vinden, maar ik had er niets over te zeggen. Jelle viel het ook op.
‘Wat is dat voor lul?’ vroeg hij op een avond in de schuur.
‘Geen idee wat ze in hem ziet,’ lachte ik.
‘De praatjes die hij heeft op zolder, gaat nergens over.’
Jawel, Jelle ging iedere vrijdagavond “even zolderen”. Met Linda uiteraard. Ik moest toegeven, ik was nieuwsgierig, ik was er nog steeds nooit geweest. Het was nu mijn beurt om vragen te stellen.
‘Wat gebeurt daar nou eigenlijk?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Het stelt eigenlijk niet voor. Wat banken, veel geouwehoer. Maar het zoent wel lekker, half liggend in een bank. Beter dan buiten, zeker met dit weer.’
Het was november, en warm was het dus zeker niet meer. De eerste storm en hagelbui hadden we al gehad. In de Alpen lag zelfs al een dik pak sneeuw.Ik maakte me zorgen om de konijnen van Kjeld, raar genoeg. Ze hadden een hok bij de ren, met een hoop stro, warm genoeg. Die konden zich wel redden, had hij me verteld. Maar ik zag het aan zijn blik, hij vond het leuk dat ik me er zorgen om maakte. Vooral ook omdat Jelle veel met Linda optrok, groeide ik langzaam meer richting Kjeld. Hij was een van mijn beste vrienden geworden. Hij was ook nog steeds de enige die het van mij en Peter wist. Hij vroeg er af en toe ook naar, hoe het ging. Hoe ging het eigenlijk? We hadden onze momenten, via sms-jes, msn, webcam. Vooral als we allebei alleen thuis waren. Hij was nog steeds mooi om naar te kijken, maar februari was nog zo ver weg. Het was ook aan me te merken, Jelle stelde me er ook vragen over die ik zo veel mogelijk ontweek. Kjeld begreep het allemaal wel, praatte me af en toe moed in zelfs. Hij begreep het, maar ik hoorde hem nooit over een meisje dat hij leuk vond of zo. Dat ging helemaal langs hem af.
‘Hoe gaat het nou met Kjeld?’ vroeg Jeroen me toen ik weer een biertje bestelde.
‘Wel goed,’ zei ik. ‘Ze laten hem gewoon met rust, precies zoals hij dat ook wil.’
Jeroen glimlachte.
‘Jeroen, mag ik iets geks vragen?’
Hij maakte een gebaar dat vertelde; “vraag maar”.
‘Als iemand een toegangsverbod heeft, hoe lang duurt dat dan?’
‘Geen idee. Waar wil je heen? Kjeld?’
Ik knikte.
‘Heeft hij het hier met jou over gehad?’
‘Nee,’ schudde ik, ‘hij weet er ook niets van, dat ik jou dit nou vraag. Maar het is allemaal een tijdje geleden nu, het is nog steeds, weet ik veel, een soort veroordeling. Terwijl ik nog steeds vind dat het allemaal niet zijn schuld was.’
‘Ik geef je gelijk, maar ik ga niet zomaar ja zeggen.’
‘Snap ik.’
‘Ik wil het daar met mijn vader over hebben. Ik heb ook geen idee hoe dat gaat vallen bij de vrienden van Hendrik.’
‘Snap ik. Maar het lijkt me een mooi gebaar naar hem toe. Al vraag ik me af of hij hier ooit nog eens zal komen. Het gaat om het idee.’
‘Ik ga het er over hebben. Van mij mag hij hier zo weer binnen, dat weet je. Maar er zit meer aan vast.’
Jeroen keek ineens een beetje verschrikt toen hij dat had gezegd. Een broer van Hendrik stond naast me. Hij had waarschijnlijk alles gehoord. Ik begon te zweten, was bang voor zijn reactie. Hij keek even naar mij, naar Jeroen.
‘Van mij mag hij,’ zei hij toen kort.
Ik keek hem aan, verbaasd, opgelucht ook.
‘Het is gebeurd, jongens, hoe erg ook. Maar wij nemen hem niets kwalijk. Ook die vechtpartij hier niet. Dat was toch vooral onze Hendrik. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan, ik had hem ook een klap op zijn bek gegeven.’
Jeroen knikte. ‘Ik ga het er over hebben.’

‘Hoe gaat het nou eigenlijk tussen jou en Ulrike?’ vroeg Marloes op een middag in de pauze op school.
‘Goed,’ zei ik ontwijkend. ‘Waarom?’
Ik zag dat Jelle en Linda mee zaten te luisteren. Kjeld keek alleen maar.
‘Omdat ik je nog maar weinig hoor vertellen over haar.’
‘Gaat goed hoor,’ zei ik dwars. Meer dwars dan ik eigenlijk wilde.
‘Hou je goed vol.’
‘We zien elkaar in februari weer,’ zei ik. ‘Komt allemaal goed.’
Ik zag de blik van Jelle en Linda, ik zag de blik van Kjeld. Vooral die laatste verontrustte me. Terug naar huis op de fiets begon hij er met me over.
‘Lullige vraag van Marloes.’
‘Over Ulrike? Och.’
‘Ze heeft wel gelijk, ik hoor je er ook weinig meer over.’
‘Ik heb ook niet zoveel te vertellen de laatste tijd, toch?’
Kjeld keek even, zei verder niets. Hij zag wel aan mijn gezicht dat hij niet zoveel meer moest vragen. Het zat me ook dwars, ik miste hem. En wat me ook opviel; ik had onderhand een betere band met Kjeld dan met hem.

Maar de vrijdagavond maakte veel goed. Ik was alleen thuis, hij ook. Dan maar een keer geen schuur. Misschien later nog, eerst wilde ik hem zien. Helemaal. Toen ik achter mijn pc kroop zat hij al te wachten met een brede grijns. Hij kuste de lucht, met daarna een glimlach waardoor ik weer helemaal in Zwitserland zat. Ik rook hem bijna, voelde hem bijna. Het was mijn eigen hand, maar met hem voor me leek het anders. Zijn shirt verdween, de rest van kleren. Het zag er allemaal zo vertrouwd uit, zo bekend. Ik hield van die jongen. Mijn kleren volgden, zijn grijns werd nog breder. Ik liet mijn hand over mijn harde kruis glijden, hij deed me na. Ik streelde mijn buik, mijn borst, sloot mijn ogen even. Hij was nu helemaal bij me. Hij deed hetzelfde zag ik later. Ik greep hem vast, ging traag heen en weer. Met mijn andere hand pakte ik mijn ballen, kneedde ze zachtjes. Ik zag hem zuchten. Hij volgde me niet meer, zijn hand ging steeds sneller. Ik bleef traag doorgaan waardoor ik hem eerder zag komen dan hij mij. Hij ademde zwaar, kwam langzaam weer tot rust en keek naar me hoe ik tot mijn hoogtepunt kwam. We glimlachten naar elkaar, bleven zo zitten.
‘Ik maak je nog iedere nacht mee,’ zei hij.
‘Ik jou ook, maar ik mis je toch.’
Hij knikte, keek even serieus. Langzaam draaide ons gesprek naar gewonere dingen, ik vertelde over Jelle en Linda, dat het allemaal nog steeds goed ging. Hij vertelde wat over zijn vrienden, hoe het ging op school. Hij kon niet tot erg laat online blijven, zijn ouders zouden weer vroeg thuis komen. Ik hoopte dat het nog even zou duren. Hij had zijn webcam weer hoger gezet zodat ik hem helemaal zag, hij zat er ontspannen bij. Zo mooi.
‘Ik moet zo echt weer wat kleren aantrekken, Mark.’
‘Jammer.’
Hij lachte, stond op en zocht zijn kleren bij elkaar. Ik wilde niet, maar volgde, langzaam en met tegenzin trok ik mijn kleren weer aan.
‘Zie ik je zondag nog even online?’
Ik knikte. ‘Natuurlijk. Zelfde tijd?’
‘Zelfde tijd. Ik moet nu afsluiten, zie je zondag.’
We kusten, zwaaiden, kusten weer. Daarna sloten we af. Ik zuchtte. Dit was weer zo heel erg niet genoeg. Ik keek op de klok en ging naar beneden. Ik ging nog maar even naar de schuur.

‘He, wat ben je laat,’ zei Marloes toen ik binnen kwam.
‘Moest nog wat doen,’ zei ik kortaf.
‘Alles goed?’
Ik knikte. ‘Ja hoor.’
Ik stak mijn hand op naar Jeroen, pakte mijn flesje en nam een flinke slok.
‘Ik dacht dat je niet meer zou komen,’ zei hij.
‘Ik had nog wat te doen thuis,’ zei ik ontwijkend.
‘Ik heb het met mijn vader over Kjeld gehad.’
‘En?’ Ik vroeg het gretig.
‘Hij mag weer binnen, als hij dat wil.’
‘Als hij dat wil,’ glimlachte ik.
Ik was tevreden, ik vond het gerechtigheid. Dat ging ik hem de volgende dag vertellen, ik was nieuwsgierig naar zijn reactie. Ik zag mijn nichtje kijken, opgelucht bijna.
‘Je bent er wel,’ zei ze.
‘Net,’ zei ik.
Ik keek even rond, ik zag haar buurjongen nergens.
‘Heb je even?’
‘Is er iets?’ vroeg ik.
Ze pakte mijn arm en nam me mee naar buiten. Toen we buiten gehoorsafstand van iedereen waren keek ze me doordringend aan.
‘Mark je moet me helpen, ik heb een probleem.’
Dat klonk serieus.
‘Is het uit?’ vroeg ik.
Ze haalde haar schouders op. ‘Misschien. Weet ik niet.’
‘Wat is er dan?’
Ze zuchtte. ‘Hier hou je tegen iedereen je mond over.’
Ze wees veelbetekenend naar haar buik. Ik keek een keer vragend.
‘Wat?’ Ik snapte het nog steeds niet.
‘Ik ben zwanger,’ fluisterde ze.
‘Wat?’ zei ik nu een stuk harder.
‘Sst. Niet zo hard. Niemand weet dit nog. Hij weet het, verder niemand. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Jij kent mijn ouders, ik weet het ook niet meer. Wat moet ik nou?’
‘Hoe kom je zo stom?’
‘Ik heb nou geen zin in een wijzende vinger, Mark. Ik heb hulp nodig.’
‘Wat zei hij er van?’
‘Hij begon meteen over abortus. Maar hoe hou ik dat verborgen voor mijn ouders? Je weet hoe ze zijn, Mark. Die wurgen me als ze er achter komen dat ik dat heb laten doen.’
‘Alsof ze dat nu niet doen.’
Ze zuchtte weer.
‘Wat wil je dat ik doe?’
‘Weet ik veel. Misschien met jouw ouders praten, misschien kunnen die helpen.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Die hebben al een paar keer naar jou gevraagd, of je in de schuur was. Die hebben goed contact met die van jou, dat vragen ze niet zomaar. Dat hou je niet stil.’
‘Wat moet ik dan?’
‘Weten jouw ouders eigenlijk dat je iets met hem hebt?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Dat keuren ze nooit goed. Dat is probleem nummer twee.’
Ik zuchtte. ‘Ik weet echt niet hoe ik je kan helpen, Machteld.’
Ze keek boos.
‘He, wat had je dan verwacht? Wat moet ik hier nou mee? Hoe moet ik nou weten hoe je dit op moet lossen? Ik had liever gehad dat je mij er buiten had gehouden, ik heb al genoeg aan mijn eigen kop.’
Ze keek me onderzoekend aan.
‘Laat maar,’ zei ik. ‘Ik kan je maar een tip geven; ga naar de dokter. Zoek er eentje in de grote stad voor mijn part. Maar doe iets. Die weten wat je allemaal kunt doen.’
‘Misschien,’ zei ze.
‘Is hij daarom niet hier?’
‘We hebben een flinke ruzie gehad. Hij zegt dat het mijn eigen schuld is, dat ik het ook maar op moet lossen.’
‘Leuke jongen, Machteld, leuke jongen.’
Ze huilde nu. ‘Ik sta er helemaal alleen voor.’
Daar kon ik ook weer niet tegen. Ik hield haar even vast, wat er dom uit moet hebben gezien. Ze was een kop groter dan ik. Ik zag Marloes kijken, die was me aan het zoeken. Toen ze ons zag verdween ze meteen weer naar binnen. Ik liet mijn nichtje weer een beetje los. Ze haalde even diep adem, veegde langs haar ogen.
‘Ga naar huis anders,’ zei ik.
‘Dan vragen ze weer wat ik zo vroeg thuis doe,’ schudde ze haar hoofd. ‘Bedankt, Mark.’
‘Hou me op de hoogte,’ zei ik onnozel.
Marloes keek me aan toen ik iets later dan Machteld weer binnen kwam. Ik was even buiten blijven staan, gewoon om na te denken. Ik wist niet wat ik er mee moest. Jeumig, wat een puinhoop.
‘Wat was dat net?’
‘Niets, Marloes. Komt wel weer goed.’
‘Zo klink je niet.’
‘Marloes, alsjeblieft.’
Jelle sloeg me op mijn schouder. Hij kwam net terug van de zolder.
‘Lekker achter de computer gezeten?’ grijnsde hij.
‘Lekker op de bank gelegen?’
Hij glimlachte, had niet door dat ik er eigenlijk niet om kon lachen. Martijn kwam bij ons staan.
‘Volgende week zaterdag wat te doen?’
We haalden onze schouders op. Nee dus.
‘Auke geeft een feest, hij is jarig. Jullie zijn ook uitgenodigd.’
‘Wij?’ vroeg Jelle.
‘Ja, ik maak er een groot feest van,’ zei Auke die er bij was komen staan. ‘Jij, Linda, Mark, Marloes en Kjeld.’ Dat laatste zei hij voornamelijk tegen mij.
Ik glimlachte. Dat zou Kjeld leuk vinden. Niet dus. Grote groep mensen uit het dorp, drank er bij. Hij zou zich niet op zijn gemak voelen.

De volgende middag zat ik bij hem.
‘Ik heb twee nieuwtjes,’ zei ik tegen hem.
Hij keek nieuwsgierig.
‘Je mag de schuur weer in, als je dat wilt.’
Het raakte hem. ‘Echt?’
Ik knikte. ‘Alles vergeven. Ik noem het gerechtigheid.’
Hij keek verlegen. ‘Zo voelt het ook wel.’
‘Dus, ga je mee volgende week?’ vroeg ik lachend.
Hij keek meteen weer moeilijk. ‘Is niets voor mij,’ zei hij.
‘Het is niet verplicht hoor,’ lachte ik.
‘Misschien ooit wel een keer,’ zei hij voorzichtig.
‘Volgende ding; Auke is volgende week jarig. Wij zijn uitgenodigd zaterdagavond.’
‘Wij?’
‘Ja, jij, ik, Jelle en Linda, Marloes.’
‘Ik?’
‘Ja, jij ook. Wordt vast gezellig.’
Hij keek nu nog moeilijker.
‘Je kunt geen nee zeggen, Kjeld,’ voerde ik de druk op. ‘Je bent uitgenodigd. Je kunt het niet maken om zonder goede reden niet te komen.’
‘Wie komen er allemaal?’
‘Weet ik veel, vrienden van hem, vrienden van Martijn, gewoon iedereen die hij kent denk ik.’
Ik zag hem nadenken.
‘Vrienden van Hendrik zullen er niet zijn, Kjeld. Daar heeft Auke ook niets mee.’
Dat luchtte iets op.
‘Maar…’
‘Denk er maar over na. Ik kom je ophalen, gaan we er samen heen. En de rest is er ook.’
Ik wilde dat hij er heen ging. Voor hemzelf, maar ook een beetje voor mij. Ik wilde hem er gewoon bij hebben.

Ik zat net met Peter online toen Evelyn mijn kamer in kwam.
‘Ik ben bezig,’ zei ik kort.
‘Papa en mama stuurden me naar boven. Ze zitten met Machteld te praten en ik mocht er niet bij zijn.’
Alle alarmbellen gingen bij me af. Dit kon niet waar zijn. Niets vragen nu aan mijn zusje.
‘Heb je Peter online?’ vroeg ze.
Stomme vraag, dat kon ze zelf ook wel zien. Kleren aan gelukkig. Ik wou dat ze wegging.
‘Hallo Evelyn,’ typte Peter lachend en zwaaide.
Hij had haar gezien in beeld.
‘Hij zegt hallo, typ zelf maar iets terug,’ zei ik.
Mijn zusje pakte een tweede stoel en begon te typen. Vroeg waar Ulrike was en hoe het met ze ging. Ik zag Peter zijn hoofd naar de deur van zijn kamer draaien en iets roepen. Niet veel later kwam Ulrike naast hem zitten. Er werd flink heen en weer getypt, door ons alle vier. Tijd vloog, ik zag het al gebeuren dat ik Peter niet meer voor mezelf zou hebben die middag. Een uur later hoorde ik beneden de voordeur dicht gaan. Ik spitste mijn oren maar hoorde verder niets. Een minuut later wel. Mijn moeder onder aan de trap.
‘Mark, kun je even naar beneden komen?’
Ik typte snel naar Peter dat ik even weg moest, liet mijn zusje met hun alleen. Ik wist wat er ging komen beneden. Op mijn gemak voelde ik me niet.
‘Machteld was net hier,’ begon mijn moeder.
‘Ik hoorde het net,’ zei ik ontwijkend.
‘Je snapt wel waarover.’
Ik probeerde neutraal te kijken.
‘Ze heeft verteld dat jij het wist,’ zei mijn moeder.
‘Waarom heb je ons dat niet verteld, als je het al wist?’ vroeg mijn vader.
‘Ik kan haar toch moeilijk verraden? Ze heeft me dat in vertrouwen verteld.’
‘Dat is ook weer waar,’ zei mijn vader.
Mijn moeder zuchtte.
‘Waarom kwam ze naar jullie?’ vroeg ik.
‘Ze vroeg of wij haar wilden helpen. We hebben afgesproken dat ze het haar ouders gaat vertellen, met ons er bij.’
Ik knikte. ‘Ik wist echt niet wat ik er mee moest, toen ze me het vrijdag vertelde.’
‘Kan ik me voorstellen, jongen,’ zei mijn moeder. ‘Ik ben blij dat ze er mee naar ons is gekomen.’
‘Hoe gaat het nu verder? Wat gaat ze nu doen?’
‘Dat weten we allemaal nog niet, Mark. Laat dat maar aan ons over. Ik wil alleen dat je hier verder met niemand over praat.’
‘Natuurlijk niet,’ zei ik.
Ze knikten goedkeurend, op een manier waarmee wel duidelijk was dat het hiermee voor mij afgerond was. Ik knikte nog maar een keer, ging terug naar boven. Ik hoorde mijn zusje lachen, toen ik binnen kwam keek ik in het lachende gezicht van Ulrike, met een halve Peter. Ook hij lachte. Het was gezellig op mijn kamer, op die van Peter ook, zag ik. We moesten veel te snel afsluiten. Tijd om te eten. Peter gaf me nog een veelbetekenende knipoog, Ulrike en Evelyn zwaaiden. Ik knipoogde grijnzend terug. Ik had nog wat aan mijn huiswerk willen doen, maar dat was er door dat hele gedoe niet meer van gekomen. Het was gelukkig niet veel. Ik dook maar vroeg mijn bed in, dacht terug aan deze middag toen ik het licht uit deed. Mijn hand verdween in mijn boxer maar was er ook snel weer uit. Geen zin. Toen flitste er wel iets door me heen. Lang geleden dat ik het zo gezellig had gehad op msn met Peter.

‘Ik zie jouw nichtje nergens,’ zei Marloes tegen me de volgende vrijdag in de schuur.
Ze was er inderdaad niet, dat was me ook al opgevallen. Het verbaasde me niet. Mijn ouders waren bij haar op bezoek geweest, geen idee wat er gezegd is. Het zal niet leuk zijn geweest. Ze kwam nu waarschijnlijk de deur niet meer uit.
‘Nee,’ zei ik droog, gespeeld verbaasd.
‘Gaat het niet goed met haar?’
‘Weet ik veel.’
Marloes begreep de hint, zei er verder niets meer over. Ik had er een beetje genoeg van. Iedereen hield iedereen in de gaten, en ik wist teveel. Zeker in dit geval. Ik wou dat ze het me nooit verteld had. Ik hoorde een tik van een flesje achter me op de bar. Ik draaide me om en keek in het lachende gezicht van Jeroen.
‘Je mag ook wel gewoon bestellen hoor, als je binnen komt.’
Ik lachte, tilde het flesje even naar hem omhoog en nam een slok.
‘Kjeld er niet bij?’
Ik glimlachte. ‘Had jij anders verwacht?’
‘Hij is er morgen toch wel bij?’
‘Denk het wel.’
‘Je “denkt het wel”? Niet zeker dan?’
‘Jeroen, je kent Kjeld een beetje.’
Hij haalde een keer lachend zijn schouders op en ging toen verder. Ik liep naar de muur, naar de groep meiden. Die nodigden me meteen uit om er bij te komen zitten. Even dacht ik weer aan wat Linda ooit had gezegd, ik vroeg me weer af wie van hen jaloers waren op Ulrike. Ik had echt geen idee, het interesseerde me eigenlijk ook helemaal niet en vergat het weer snel. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten, me te laten afleiden door hun, maar na een half uur had ik nog geen idee waar hun gesprekken over gingen. Ik zag Jelle en Linda terug komen van de zolder. Hij wenkte me.
‘Wij gaan morgen wel een cadeau kopen voor Auke als je dat wilt.’
‘Prima, ik hoor wel wat het kost.’
‘Kjeld ook meerekenen?’
‘Hij is uitgenodigd tenslotte.’
‘Maar komt hij ook?’
‘Denk het. Je weet hoe hij is.’
‘Hij moet, zeg hem dat maar.’
Ik lachte. ‘Ik zal mijn best doen.’
De buurjongen van mij nichtje kwam binnen. Hij keek even rond, zag mij en wenkte me. Ik zuchtte. Hier had ik al helemaal geen zin in. Met tegenzin liep ik naar hem toe, hij nam me mee naar buiten.
‘Heb jij Machteld nog gezien?’
‘Vorige week was de laatste keer.’
‘Als je haar ziet, kun je dan vragen of ze me belt?’
Ik staarde voor me uit, keek hem daarna kwaad aan.
‘Nee.’
‘Nee? Kom op man.’
‘Nee, dat doe je zelf maar. Jullie maken er een puinhoop van, jullie lossen het ook zelf maar op. Jij hebt haat zwanger geschopt, niet ik. Ik blijf er tussenuit.’
Zijn mond viel open. ‘Heeft ze je dat verteld?’
‘Ze wist niet naar wie ze anders moest gaan. Daarna is ze bij mijn ouders geweest voor hulp en die zijn samen met haar met haar ouders gaan praten.’
‘Haar ouders weten het?’ Hij klonk in paniek.
‘Daar ga ik wel van uit. Meer weet ik ook niet en wil ik ook niet weten.’
‘Mooie boel.’
‘Had je eerder moeten bedenken,’ zei ik en ging weer naar binnen.
Ik had het helemaal gehad. Ik wilde het allemaal niet weten en me er zeker niet mee bemoeien. Marloes moet mijn gezicht begrepen hebben, ze wilde me wat vragen maar ze hield wijselijk haar mond dicht. Nog een biertje, daarna ging ik maar weer eens naar huis.

Vlak voor ik naar Kjeld toe ging om hem op te halen had ik Peter nog even online.
‘Ik moet zo weg,’ typte ik als eerste zin.
‘Jammer.’
Ik glimlachte. ‘Feestje.’
‘Leuk.’
‘Zeker,’ zei ik een stuk enthousiaster.
Ik zag hem kijken met een rare blik.
‘Wat kijk je somber?’
‘Ik ben een beetje jaloers op jouw vrienden.’
Ik glimlachte vertederd. Het raakte me. Daarna herstelde hij zich weer.
‘Veel plezier vanavond,’ typte hij vrolijk.
Ik bedankte hem, kuste de lucht en sloot af. Ik ging Kjeld ophalen. Hij ging toch mee. Daar had ik wat moeite voor moeten doen, maar ik had hem over weten te halen. Hij fietste een beetje stil naast me. Hij keek even naar me toen hij buiten op straat het lawaai uit het huis van Martijn en Auke hoorde komen. Ik glimlachte alleen maar. We zetten onze fietsen neer, liepen achterom naar binnen. In de keuken kwamen we meteen Auke tegen.
‘He, Mark,’ zei hij vrolijk en keek naar Kjeld. ‘Gaaf dat je er bent, Kjeld.’
Hij meende het, zei het vrolijk. We feliciteerden hem.
‘Bedankt, ook voor het cadeau, Jelle, Linda en Marloes zijn er al.’
Ik liep de woonkamer in, Kjeld volgde me op de voet. Ik zag een hoop lege flessen, veel mensen. Jelle en Linda zaten in de bank, Marloes op de grond er naast. Ze zaten bij Martijn en Jeroen, ze lachten. Ik ging er bij zitten, op de grond met Kjeld naast me. Ik moest nog in de sfeer komen, zat nog een beetje met Peter in mijn hoofd. Hij had hier bij moeten zijn. Auke kwam naar ons toe, gaf mij en Kjeld een fles bier. Ik zag Kjeld kijken.
‘Je mag ook wat anders als je wilt hoor,’ zei ik zachtjes tegen hem.
Hij nam een slok en glimlachte. ‘Ik lust wel bier hoor,’ zei hij stoer, bijna beledigd.
Ik lachte, was verbaasd. Hij deed wel lang over een flesje, nam er de tijd voor. Maar ik moest toegeven, ik had het niet van hem verwacht. Langzaam begon ik in de sfeer te komen, ik vond het gezellig worden. Kjeld praatte vrolijk mee, zo had ik hem nog niet vaak gezien. Ik had mijn flesje leeg, keek naar Jelle.
‘Ga jij halen?’ vroeg hij
Meteen sprongen Jeroen en Martijn bij, voor hen ook nog eentje. Linda en Marloes wilden wat anders. Kjeld dronk net de laatste slok uit zijn flesje en keek me grijnzend aan. Dat ging me in mijn eentje nooit lukken. Kjeld bood aan om even mee te lopen. Samen liepen we de keuken in, pakten een paar flesjes uit de koelkast, haalden de dopjes er af en schonken voor Linda en Marloes twee glazen vol. Auke kwam er bij staan.
‘Beetje gezellig?’
‘Leuk feest,’ zei Kjeld.
‘Mooi zo,’ zei hij.
Hij glimlachte naar me, Kjeld liep al weer terug met de twee glazen, ik had de flesjes tussen mijn vingers geklemd.
‘Mooi dat je hem mee hebt kunnen krijgen,’ zei Auke.
‘Je zegt het precies goed. Ik heb even op hem in moeten praten.’
‘Wie kan er nou nee zeggen tegen jou?’
‘Geen idee.’
‘Niemand,’ lachte hij en sloeg even een arm om mijn nek. ‘Gaaf hoe je hem opgevangen hebt.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Het hele dorp viel over hem heen, jij hebt er voor gezorgd dat hij niet helemaal in zijn eigen huis weggekropen is.’
‘Nou…’
‘Ik meen het Mark,’ zei hij en gooide met zijn hand mijn haar door de war.
Hij liet me verbaasd staan. Even maar. Jelle en Martijn riepen protesterend vanuit de kamer dat ik moest opschieten met hun bier. Auke keek nog een keer grijnzend om nadat ze dat deden. Ik lachte, liep weer de kamer in en verdeelde de flesjes. Ik zakte weer naast Kjeld op de grond, hij nam meteen een slok. Hij had het naar zijn zin, ik merkte het aan alles. Ik had er geen spijt van dat ik hem overgehaald had om mee te gaan. Het raakte me ook, iedereen deed normaal tegen hem, hij hoorde er gewoon bij. Ik kreeg het idee dat, misschien wel voor het eerst, het hem nog beviel ook. Auke kwam er weer even bij zitten. Hij praatte met Kjeld, met mij. Over school, over dingen die gebeurden in het dorp. Hoe saai het wel niet kon zijn, hoe irritant ook, als je wat deed wat niet helemaal binnen de norm was.
‘Het is een jeumigdorp,’ zei Jelle.
Jelle en ik lachen, de rest keek ons verbaasd aan.
‘Wat hebben jullie met dat woord?’ vroeg Marloes.
‘Heel verhaal,’ zei ik.
‘Mark mag geen kut zeggen van zijn moeder,’ zei Jelle. ‘Toen hebben we jeumig bedacht.’
‘Nou ja bedacht,’ zei ik, ‘bij toeval meer eigenlijk.’
Auke lachte, de rest volgde.
Marloes schudde haar hoofd. ‘Waar slaat dat op?’
‘Nergens op,’ zei Jelle droog. ‘Mark is er mee begonnen.’
Auke lachte nog steeds, keek even lachend naar me. ‘Jij bent echt gek.’
‘Af en toe,’ grinnikte ik.
Ik nam nog een slok. Ik voelde me goed. Ik had hetzelfde gevoel in me dat ik bij Peter had, terwijl hij er niet was, terwijl ik eigenlijk helemaal niet aan hem dacht. Ik had het gewoon ontzettend naar mijn zin. Achter in de kamer werden ze balorig. Auke keek even, rekte zijn nek uit.
‘Gaat wel goed,’ zei ik.
‘Denk het ook wel,’ zei hij en bleef zitten naast me.
Jelle kroop dichter tegen Linda aan, Marloes zat met Martijn te praten. Kjeld zat naast me, af en toe raakte zijn schouder die van mij. Ik vond het niet erg, genoot er ook wel van. Auke stootte mij aan.
‘Is mijn broer nou met Marloes…?’
Ik grinnikte. ‘Gewoon praten toch?’
Auke keek me aan, grijnsde en knipoogde. Hij legde even zijn hand op mijn schouder voor hij opstond. ‘Ik zeg niks.’
Ik glimlachte terug, wat me nog een grijns van hem opleverde. Ik keek even naar Kjeld, knikte heel kort met mijn hoofd naar Marloes en Martijn. Kjeld lachte breed terug. Die zag het ook. Mijn flesje was leeg. Ik keek naar die van Kjeld. Hij begreep me, dronk het laatste er uit en gaf het lege flesje aan mij.
‘Ja, lekker,’ zei hij terwijl hij me ondeugend aan keek.
Ik gaf hem protesterend een duw, ging de keuken weer in.
‘Nooit geweten dat Kjeld bier dronk,’ zei Auke tegen me toen ik de koelkast open trok.
‘Wist ik ook niet.’
‘Stille wateren…’ grijnsde hij.
‘Zo zie je maar, niet alles in dit dorp is bekend,’ lachte ik.
‘Heb je gelijk in.’
‘En dat is maar goed ook,’ zei ik met mijn gedachten aan Machteld en mezelf met Peter.
‘Wat bedoel je daar mee?’
‘Niks,’ zei ik net iets te snel.
Hij glimlachte. Hij keek me nog een keer aan en liet me toen alleen. Vermoedde hij wat? Ik kreeg het er warm van. Ik liet het snel weer uit mijn gedachten gaan, geen dingen zoeken die er niet waren. Niet bij nadenken. Ik trok met een opener de dopjes van de flesjes en ging terug de kamer in. Auke zat al weer, op dezelfde plek, ik ging tussen hem en Kjeld in zitten en zat meteen klem. Auke duwde voor de grap met zijn schouder, Kjeld duwde terug. Ik lachte. Lekker. Gezellige avond. Jelle en Linda gingen. Hij moest haar nog naar huis brengen. Marloes vertrok een half uur later. Martijn bood aan haar naar huis te brengen, wat ze dankbaar accepteerde. Auke lachte alleen maar.
‘Dat is ook de eerste keer dat mijn broertje galant is.’
‘Niets gebeurt zonder reden, Auke,’ lachte ik.
‘Dat bedoel ik maar. Hij had het slechter kunnen treffen.’
Ik snapte wat hij bedoelde. ‘Heb je helemaal gelijk in.’
Kjeld stootte me aan. ‘Ik ga ook zo.’
Eigenlijk wilde ik nog helemaal niet weg, deze avond mocht van mij nog wel langer duren. Maar ik snapte zijn hint, ik ging mee. Buiten stond Auke nog even bij ons, voor we gingen.
‘Leuk dat jullie er waren,’ zei hij.
‘Het was een leuk feest,’ zei Kjeld.
‘Ja,’ beaamde ik.
‘Wie brengt wie nu naar huis?’ lachte Auke vragend.
‘Ik eerst hem,’ zei ik, ‘daarna hij mij. Dat blijven we doen tot het licht is,’ lachte ik.
Auke lachte, sloeg een keer tegen mijn schouder. ‘Rij voorzichtig.’
We zwaaiden, daarna reden we weg. Ik reed met Kjeld mee, ik vond dat ik hem thuis moest brengen. Hij was die avond nog niet vergeten dat hij alleen fietste en Hendrik ineens achter zich aan had. Bij zijn huis bleven we nog even staan.
‘Spijt van dat je meegegaan bent?’
‘Nee,’ zei hij glunderend. ‘Het was echt gaaf.’
‘Mooi zo,’ zei ik en legde even mijn hand tegen zijn arm.
‘Bedankt,’ zei hij zacht. ‘Heeft me echt goed gedaan.’
‘Dan is het goed,’ zei ik terwijl ik in zijn arm kneep.
Hij pakte me vast, hield me even stevig in zijn armen.
‘Bedankt,’ fluisterde hij.
‘Voor jou altijd,’ zei ik.
Hij liet me wat los, keek me aan.
‘Je kijkt verliefd,’ zei hij toen.
‘Kan,’ zei ik betrapt.
‘Mag ik raden? Het is niet Peter waar je nu aan denkt.’
Ik haalde mijn schouders op. Hij pakte mijn schouders en hield me voor zich, keek me diep aan in mijn ogen. Ik knikte, schuldig.
‘Jeumig, je hebt me door,’ zei ik balorig, met een zucht.
Hij lachte om mijn opmerking.
‘Lach niet, jij,’ mopperde ik.
‘Auke?’
Ik knikte weer.

‘Ja,’ zei ik zacht. ‘Auke.’
© 2007 Oliver Kjelsson