Maand: oktober 2015

Ik zuchtte, voelde me misselijk. Peter keek alsof hij hetzelfde voelde, hij wist waarschijnlijk wel wat ik wilde zeggen. Hij staarde naar me, haalde een keer flauw lachend zijn schouders op. Ik knikte. Ik zag zijn ogen waterig worden en voelde die van mij branden. We hadden nog steeds geen woord getypt. ‘Ik weet het ook niet,’ typte ik toen. ‘Ik snap het wel. Ik twijfel ook al een hele tijd.’ Ik knikte, begreep het wel, had niet anders verwacht. ‘Maar ik wil wel gewoon [ verder lezen ]

De fiets van Kjeld piepte, het grind onder zijn banden kraakte, mijn hoofd gonsde. Ik zoende Auke. Ik zoende Auke! Dit mocht van mij de hele nacht duren. Mijn ene hand zat warm onder zijn jas, de ander graaide op zijn achterhoofd door zijn haar. Ik zuchtte door mijn neus, Auke liet me langzaam los. ‘Auke…’ ‘Mark, je moet nu echt naar binnen.’ ‘Wil ik niet,’ zei ik terwijl ik mijn gezicht verborg in de kraag van zijn jas. ‘Ik moet ook naar huis.’ Ik [ verder lezen ]

Hij had gelijk, hij had het goed gezien. Raar was het wel. Auke was voor mij jarenlang gewoon de broer van Martijn. Ruim een jaar ouder dan ik. Een doodgewone jongen, niets speciaals. Tot deze avond. Geen idee waarom. Ineens viel hij me op, zijn rossige haar, zijn heldere ogen. Niet groot, net zoals ik. Zijn lach, zijn blik. Ik wilde er eigenlijk niet aan denken. Waardoor kwam dit zo ineens? Was het omdat ik Peter miste? Ik ging hier nog geen conclusies aan verbinden, [ verder lezen ]

Alles ging weer een beetje zijn normale gang, gelukkig. Mensen hadden het af en toe nog wel over Hendrik en het ongeluk, maar dat werd al een stuk minder. Er stond een monumentje op de plaats van het ongeluk, dat was toch een soort afronding, zonder het te vergeten. Berusting. Ook Kjeld was er een stuk rustiger over. Hij was bang geweest in het begin, maar niemand die hem ook nog maar iets had laten blijken dat ze het hem kwalijk namen. Ook de vrienden [ verder lezen ]

‘Dus jij gaat?’ vroeg Marloes verbaasd in de pauze. Ik knikte naar haar. Ik had het Jelle nog op weg naar school verteld. Linda keek alleen maar naar me met een kleine glimlach. ‘Kjeld heeft gevraagd of ik mee ging.’ ‘Heb je die nog gezien dan?’ ging Marloes verder. ‘Gistermiddag.’ ‘Goed van je.’ Toen we terug naar binnen liepen pakte Linda mijn arm. ‘Knap van je.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik zie er anders flink tegen op. Maar als hij vraagt of ik mee [ verder lezen ]

Terug in Nederland ging ik meteen bellen. Daar wilde ik meer over weten. ‘Ha, Mark. Weer thuis?’ ‘Net over de grens. Vertel op.’ ‘Wat moet ik vertellen? We hebben gisteravond in de schuur wel sirenes gehoord, maar wisten wij veel dat het net buiten het dorp was. Marloes belde me vanmorgen op en vertelde het me. Daarna kwam mijn vader thuis, die had het ook al gehoord in het dorp.’ ‘Hoe is het gebeurd dan?’ ‘Geen idee. Ik heb wel twintig verschillende verhalen gehoord. Maar [ verder lezen ]

Ik werd wakker omdat Peter dat werd. Hij bewoog traag, ik voelde zijn huid langs die van mij glijden. Ik kreunde zachtjes toen hij mijn schouder kuste. ‘Hoe laat is het?’ ‘Vroeg, we hoeven er nog niet uit.’ Ik zuchtte, draaide me om en kroop weer tegen hem aan. Ik sloot mijn ogen weer, wilde nog niet bewegen. Ik lag lekker, zeker omdat ik tegen hem aan lag. Het was koud in de caravan en hij was lekker warm. Onze voeten speelden met elkaar. Ik [ verder lezen ]

Ik had het koud toen ik terug kwam. Marloes zag me binnen komen. ‘Hou me eens vast,’ zei ik zielig, ‘ik heb het koud.’ ‘Ben je gaan lopen?’ vroeg ze toen ze me stevig in haar armen had. ‘We hadden geen andere keus.’ Ik keek even rond, nam een slok van een flesje die Jeroen me gegeven had. Linda stond met een jongen te praten. Hm, die houding, zowel van haar als van hem. Dat ging Jelle niet leuk vinden. Ze keek even naar me, [ verder lezen ]

Ik had mijn pc al vroeg aanstaan. Nog geen Peter. Die had waarschijnlijk nog werk te doen thuis. Ongeduldig werkte ik me ondertussen door mijn huiswerk heen, maar ik kon mijn hoofd er niet bijhouden. Het was bijna half drie toen hij online kwam. Mijn huiswerk was allang gedaan. Meteen zette ik mijn webcam aan, hij deed hetzelfde. Hij lachte naar me, ik lachte terug. Kus in de lucht. Dat gezicht, ik kreeg er nooit genoeg van. ‘Hey,’ typte hij. ‘Hey, missed you.’ Hij glimlachte, [ verder lezen ]

Achteraf viel het me nog mee. Ze wisten nu wat er met me aan de hand was. Nou ja, voor een deel dan. Zolang ze maar dachten dat het met Ulrike te maken had was alles onder controle. Ik moest er alleen op letten dat ik “zij” en “haar” bleef zeggen en niet “hij” en “hem”. Dat wende ook wel weer. En zeker geen “Peter”, terwijl die naam de hele tijd door mijn hoofd spookte. Damn, wat miste ik hem. En hij mij ook, als [ verder lezen ]