‘Nee, laat maar,’ zei ik twijfelend.
Ik begon weer gespannen te kijken.
‘Remco, wat is er?’
‘Niks,’ ontweek ik. ‘Ik ga maar naar bed.’
Ik wilde opstaan en baalde van mezelf. Twijfelend liep ik naar de keuken en zette mijn glas in de vaatwasser.
‘Truste,’ zei ik.
Ze keken allebei om. Ik kon niet bepalen hoe ze keken. Bezorgd? Spottend?
‘Is er iets met Freek? Ruzie of zo?’
‘Nee, hoe kom je er bij?’
‘Nou ja, we zien hem bijna nooit meer.’
‘Hij heeft een vriendin, mam. Hij heeft het druk.’
‘Heeft Colin er mee te maken?’
‘Mam!’
‘Remco, je bent al een lange tijd stil en in gedachten. Dan weer vrolijk. Ik hoef me toch geen zorgen te maken?’
‘Misschien,’ zei ik voorzichtig.
Nu keek ze me echt dwingend aan. Zorgzaam ook. Ik zuchtte en liep terug naar de bank.
‘Ik ehh…’
Ze keken nieuwsgierig.
‘…heb een vriendje,’ zei ik er ineens snel achteraan.
‘Je bedoelt…?’
Ik knikte. ‘Ja. Geen vriendin, maar een jongen.’
Ze glimlachte. ‘Colin?’
Ik knikte. Mijn vader grijnsde. Goedbedoeld, dat kon ik zien. Ik wist niet wat ik verder moest zeggen en dat werd alleen maar erger door de stilte die er viel.
‘Ik snap het nu geloof ik,’ zei mijn moeder. ‘Je zit met een flink geheim in je hoofd?’
‘Voor een deel,’ zei ik. ‘Bijna niemand weet het nog.’
‘Weet Freek het?’
Ik knikte. ‘Sinds gisteren.’
‘Maar de rest niet?’
‘Twee meisjes en Jeroen. Hij is een goede vriend van Colin.´
Ik keek naar ze. Ik had hun aandacht. Mijn moeder keek met een blik alsof ze wilde vragen: “maar?”.
‘Colin is bang om het te vertellen. Hij is er op zijn school vreselijk mee gepest.’
‘Colin?’ vroeg ze verbaasd. ‘Hij is altijd vrolijk en open.’
‘Ja, bij ons wel. Maar ik ken hem nu ook anders.’
‘Wat erg.’
‘Oneerlijk ook,’ zei mijn vader.
‘Ja, dus ik snap het allemaal wel, maar leuk is anders.’
‘Als je hem maar steunt,’ zei mijn moeder.
‘Doe ik ook.’
Ze glimlachte begripvol. ‘Dat is goed, jongen.’
Klonk ze nou trots? Ik glimlachte. ‘Ik ga slapen,’ zei ik.
‘Welterusten, Remco.’
Ik stond op en glimlachte nog een keer. Mijn vader knipoogde. Met een zucht ging ik de kamer uit en de trap op. Ik was verbaasd. Had ik het nou net aan mijn ouders verteld? Ik trok mijn kleren uit, douchte snel en dook mijn bed in. Ik keek op mijn wekker. Het was al een eindje na middernacht. Lang gepraat blijkbaar. Zo voelde het niet. Ik draaide me op mijn zij en sloot mijn ogen. Colin belde ik maar niet meer. Die sliep waarschijnlijk al. Net als ik bijna. Ik was moe.
‘Zo, die ziet er wakker uit,’ lachte Freek.
‘Laat geworden,’ mompelde ik.
Joris lachte, Roos keek alsof ze vermoedde dat er iets aan de hand was.
‘Iets te lang met mijn ouders zitten praten,’ zei ik tegen haar.
Freek trok zijn wenkbrauwen op. ‘Over…?’
Ik knikte. Freek keek naar Joris en toen weer naar mij.
‘En?’
Ik glimlachte en knipoogde. Hij keek tevreden, opgelucht. Voor mij. Dat voelde goed, zeker toen hij een knipoog terug gaf. Joris keek vragend, die snapte er niets van. Ik zei niets. Glunderde alleen maar. Het gaf me zo’n goed gevoel dat ik het hem bijna had verteld. Het was ook fijn geweest, dat praten met mijn ouders. Vanmorgen had mijn vader me nog een keer in mijn schouder geknepen toen ik zat te ontbijten. Mijn moeder gaf me een kus op mijn wang toen ik de deur uit ging. Dat deden ze anders nooit. Ik genoot er van. Anders had ik haar vierkant uitgelachen, maar nu? Het voelde goed. Roos gaf me een knuffel.
‘Goed man.’
Ik grijnsde alleen maar. Mijn telefoon ging af. Ik zag dat het Colin was en nam meteen op. Ik liep langzaam weg terwijl hij al begon te praten.
‘Hoi, je had me gebeld zag ik?’
‘Ja,’ zei ik, ‘maar volgens mij was je nog niet wakker.’
‘Ik was wel wakker, maar ik zat te ontbijten. Met mijn moeder naast me. Maar ik zit nu op de fiets. Vertel.’
‘Ik heb het ze verteld.’
‘Wat? Wie?’
‘Over ons. Mijn ouders.’
Het bleef even stil. ‘En? Hoe reageerden ze?’
‘Goed. Super zelfs.’
‘Heb je ze dat verteld nadat ik weg was?’
‘Ja, ze vroegen wat er met me was. Ik was af en toe stil, dan weer vrolijk… Ik moest het ze gewoon vertellen. Ik wilde het kwijt.’
‘Gaaf man,’ zei hij rustig.
Hij was overdonderd, wist even niet wat hij moest zeggen.
‘Ik ben blij,’ lachte ik.
‘En ik jaloers.’
Ik grinnikte.
‘Ik ga het ze zo snel mogelijk vertellen.’
‘Zelf weten Colin, zoek een goed moment uit.’
‘Doe ik ook wel. Maar ze weten het nu van ons? Ik bedoel: ze weten nu dat jij iets met mij hebt?’
‘Ja.’
‘Dus als ik ze de volgende keer zie dan weten ze dat wij…? Zien ze me als hun schoonzoon binnen komen?’
Ik lachte nog harder. ‘Ja, zoiets.’
‘Raar.’
Ik keek over mijn schouder, ik was aangekomen bij het verste puntje van het schoolplein en stond helemaal alleen. Ik draaide om en liep langzaam verder.
‘Ja, best wel raar. Maar ze deden zo aardig en lief en ze begrepen het allemaal, en….’
‘Mooi man.’
‘Ik kan het nog niet geloven eigenlijk,’ lachte ik.
‘Ik weet straks niet hoe ik moet kijken hoor, de volgende keer dat ik bij jou thuis kom.’
‘Niet aan denken.’
Hij grinnikte. ‘Nee.’
Verderop liep iedereen naar binnen.
‘Ik moet gaan.’
‘Ik ben er ook bijna.’
‘Spreek je snel!’
Ik hoorde een kus in de telefoon en sloot af. Tevreden liep ik naar binnen. Freek zat al, ik schoof mijn stoel naar achteren en ging zitten.
‘Mooi man,’ zei hij met zijn hand even kort op mijn been.
‘Wat kijk je moeilijk?’ vroeg Ankie in de pauze.
Dat deed ik inderdaad. We waren plannen gaan maken om op zaterdag weer te gaan stappen en zij overlegde met mij en Roos hoe we dat gingen doen met Colin. We moesten tenslotte wel als stelletjes binnen komen in de kroeg.
‘Omdat het niet klopt. Daarom.’
‘Maar…’
‘Niks maar. Ik heb er geen zin meer in. Het klopt gewoon niet. Het voelt niet goed.’
Roos keek me aan met een pruillip. ‘Maak je het nu uit met mij?’
Daar kon ik om lachen. ‘Sorry.’
Ze gaf me een kus. ‘Ik snap het wel hoor.’
‘Dank je. Het klopt gewoon niet.’
‘Het is toch maar tijdelijk?’ ging Ankie verder. ‘Als ze maar even op andere gedachten zitten, dan is het al goed.’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Wat maakt het nou uit?’
‘Niets misschien,’ zei ik, ‘misschien heb je wel gelijk.’
Ik pakte Roos vast, keek naar de rest en gaf haar een kus. Ik knuffelde haar. Roos grijnsde en knuffelde terug.
‘Je bent een rare, Rem,’ lachte ze.
Ze kuste me, ik glimlachte verliefd en streelde door haar haren. Ik keek weer naar Ankie. Die keek een beetje bedrukt.
‘Wat?’ vroeg ik onschuldig en lachte. ‘Je wordt toch niet jaloers hè?’ Voor ze iets kon zeggen ging ik verder. ‘Dat heb ik nou met jou en Colin. Ik trek het niet gewoon. Colin is mijn vriend, niet die van jou. En al kan ik dan niet tegen hem aan hangen als we gaan stappen, als hij naast me staat voelt het wel als mijn vriend. Hij. Ik. Wij. We horen bij elkaar. Dat de rest dat niet weet interesseert me nog niet eens. Kan irritant zijn, maar dat is dan maar zo. Maar…’
‘Je hebt wel gelijk,’ zei Ankie mat.
‘Dus we houden er mee op?’
Ze knikte. ‘Laten we dat maar doen.’
Roos keek goedkeurend.
‘Wat zeggen we tegen de rest?’ vroeg Ankie.
‘Niets,’ zei ik, ‘laat ze maar denken.’
‘Dit is toch raar? Eerst hebben Colin en ik wat, en jij en Roos, daarna ineens net meer. Daar snappen ze niets van.’
‘Nou en?’
‘Nou ja…’
‘Ze zullen in ieder geval niet meer denken dat Colin homo is, of dat Colin en ik iets met elkaar hebben. Jullie blijven volgens mij helemaal buiten schot, daar hoor ik nooit opmerkingen of vragen over.’
‘Da’s waar.’
‘Daar komt de rest,’ zei Roos. ‘Ander onderwerp.’
‘Wat staan jullie ineens alleen,’ lachte Jan.
‘Zakelijke gesprekken,’ lachte ik.
Jeroen kwam naar buiten, met Freek achter zich aan. Beide een brede grijns op hun gezicht.
‘Wat komen jullie nou weer lachend aangelopen?’ vroeg Joris. ‘Wat hebben jullie uitgevreten?’
‘Kom je nog wel achter,’ zei Jeroen.
Ik keek vragend naar Freek, maar die grijnsde alleen maar terug.
‘Wat is er?’ vroeg ik dwingend.
‘Niets. Echt. Binnenpretje.’
‘Freek?’
‘Project van school. Verrassing. Verder mag ik echt niets zeggen.’
Hij sloeg me op mijn schouder en liet me verbaasd achter.
Colin kuste me snel, toen ik bij hem binnen kwam. We hadden elkaar gebeld en wilden elkaar zien. Eerst stelde hij voor om naar mij toe te komen maar al snel veranderde dat. Even nog niet geconfronteerd worden met mijn ouders. Mij maakte het niet uit. Als ik hem maar weer even zag. Raar, nu mijn ouders het wisten beleefde ik het anders. Colin was nu écht mijn vriend. Ik hoefde niets te verbergen toen ik thuis zei dat ik naar Colin zou gaan.
‘Ik kreeg een rare sms van Ankie.’
Ik lachte. ‘Ja, heel gesprek mee gehad.’
‘”Ik maak het uit.” Met een lachende smile erachter.’
Ik grinnikte. ‘We hebben een heel gesprek gehad met zijn drieën. Zij, Roos en ik. We stoppen met die fakerelaties. Voelt niet goed. Bovendien denken ze nou toch niets meer over ons.’
‘Da’s waar.’ Hij glimlachte. ‘Was dat jouw idee?’
Ik knikte. Colin lachte.
‘Vandaar. Ik stuurde een sms terug dat ik even niet snapte waar ze het over had, maar het enige wat ze terugstuurde was… Even kijken.’ Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en klikte. ‘O ja, dat was het. “Moest ik van Rem. Hij houdt teveel van je om te delen. Ha ha.”’
Ik glimlachte naar zijn verlegen gezicht.
‘Heb jij echt…?’
Ik knikte. ‘Het voelde niet goed. Sorry.’
Colin pakte me vast en zoende me.
‘Je bent lief, Rem.’
Ik hing mijn jas op en gaf Colin nog een kus.
‘Jij ook,’ antwoordde ik en liep met hem mee de kamer in.
Zijn ouders zaten achter aan tafel met een laptop.
‘Hallo Remco,’ zei zijn moeder.
‘Hallo,’ antwoordde ik een beetje schuchter.
‘Ook weer eens hier?’ vroeg zijn vader vriendelijk.
‘Ja,’ zei ik maar.
‘Colin, kom eens kijken,’ zei zijn vader.
Hij draaide de laptop een stukje, Colin zette onze glazen op tafel en keek naar het scherm.
‘Leuk,’ zei hij droog.
‘Alleen aan “leuk” heb ik niet veel,’ lachte zijn vader.
‘Ik vind het best.’
Zijn vader keek naar mij. ‘Ben jij ook zo onverschillig thuis? Mag hij een vakantie mee uitzoeken, doet ie zó.’
Ik lachte. Colin trok een stoel een stukje naar achteren en leunde op de zitting met een knie. Met zijn ellebogen op tafel keek hij nog en keer opnieuw naar het scherm.
‘Ja, nog steeds leuk. Waar is het?’
‘Frankrijk.’
‘Frankrijk? Jullie wilden toch naar Italië?’
‘Ja, maar we kwamen bij toeval dit tegen. Het is vlak bij Italië hoor.’
‘Vlak bij Monaco ook zie ik, gaaf.’
Colin keek naar me nadat ik dat zei. ‘Alsof jij mee mag,’ lachte hij spottend.
Ik weet niet wie er eerder een rode kop kreeg, hij of ik. Zijn ouders keken naar elkaar en daarna weer naar ons. Goed, ze hadden onze gezichten gezien.
‘Nah,’ zei ik zo onverschillig mogelijk.
Zijn moeder schoot in de lach.
‘Wat lach je?’ vroeg Colin.
‘Niks,’ zei ze, ‘zomaar.’
‘Ja hoor,’ zei hij ongelovig.
‘Nee, niets jongen. Echt. Ik zeg niets.’
Colin keek weer naar me. Ik kon alleen maar terug kijken. Grote ogen. Ik knipperde een keer. Ik had het warm.
‘Ga even zitten,’ zei zijn moeder tegen mij, ‘Kijk even mee.’
Een schoot een blik van verstandhouding tussen mij en Colin heen en weer.
‘Ik vind het er mooi uitzien,’ zei zijn vader redelijk beslist.
‘Ik ook,’ reageerde Colin meteen. ‘Ja, echt,’ lachte hij toen zijn ouders hem spottend aankeken.
‘Niet ver van de kust, dicht bij Monaco, bijna Italië… Ik vind het prima,’ las zijn moeder op van het scherm.
‘Leuk,’ zei ik maar.
‘Wou je mee?’
Ik keek verschrikt naar haar. ‘Ik?’
Ze lachte. Colin keek verbaasd.
‘We hebben het er nog wel over,’ zei ze tegen hem.
‘Waarom?’
Hij was echt verbaasd, dat zag ik.
‘Omdat… Jullie kunnen het zo goed met elkaar vinden en… Nou ja, je weet wel… Ik wil het er eerst met jou over hebben.’
‘Mam, hij weet wat er op school gebeurd is. En waarom.’
Ze glimlachte naar hem. Daarna naar mij.
‘Dat is mooi, dat jullie elkaar zo vertrouwen.’
Colin en ik glimlachten naar elkaar.
‘Elkaar alles kunnen vertellen,’ ging ze verder, ‘elkaar aanvoelen misschien wel.’
‘Ja,’ zei Colin twijfelend. ‘En nog iets…’
‘En dat is?’
Glimlachte ze nou? Colin keek even naar me.
‘Ze pestten me toen wel dat ik homo was, maar dat…’ Hij haalde een keer diep adem. ‘Dat is ook zo.’
Meteen hield ik haar reactie in de gaten. Ze glimlachte.
‘Dat wisten we al jongen.’
Colin’s ogen werden groot. ‘Wat?’
‘Toen al. De manier waarop jij je verdedigde. Hier, thuis, al we er over praatten. Je zei nooit dat het onzin was. Je ontkende nooit. Het enige wat je zei als je weer thuis kwam was dat het belachelijk was dat ze mensen daarom pestten. Toen wisten we al genoeg.’
‘Maar je hebt nooit wat gezegd!’
‘Nee, dat moest je zelf doen. Blijkbaar was je er nog niet klaar voor.’
Colin en ik keken elkaar aan. Hij keek nog steeds verbaasd, maar toch zat er een glimlach op zijn mond.
‘En heb ik het verkeerd als wij tussen jullie meer zien?’
We draaiden tegelijk ons hoofd naar haar toe. Ze begon te lachen.
‘Ik zie het aan jullie gezicht. Ik dacht het al, vanaf de eerste keer dat we jou hier zagen. De manier waarop jullie met elkaar omgaan, hoe jullie naar elkaar kijken. Leuk.’
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Colin ook niet. Hij knikte voorzichtig.
‘Weten jouw ouders het?’ vroeg ze om het ijs te breken.
Ik knikte. ‘Al een paar dagen.’
‘Dat is goed. En die vrienden van jullie?’
‘Een paar,’ zei Colin. ‘Jeroen weet het al een hele tijd.’
‘Verbaast me niet,’ zei zijn vader.
Colin glimlachte. ‘Daar heb ik nooit iets mee gehad hoor.’
‘Nee,’ zei zijn moeder, ‘dat zagen wij ook wel. Maar het is een goede jongen.’
‘Veel aan gehad,’ zei Colin serieus.
‘Nog steeds,’ zei ik meteen.
Colin keek naar me en glimlachte. Ik kreeg hetzelfde gevoel als ik thuis had gehad. Onwerkelijk. Ze wisten het nu en we zaten hier aan tafel alsof het altijd al bekend was geweest. Mijn voet zocht die van Colin. Dikke grijns.
‘We gaan dit gewoon boeken,’ zei zijn vader.
‘Ja,’ zeiden Colin en zijn moeder tegelijk. ‘Leuk.’
Op zijn kamer pakte Colin me meteen vast. We zoenden. Daarna verborg hij zijn hoofd weer in mijn nek. Dat deed hij vaak, maar dat vond ik niet erg.
‘Het is eruit,’ zei ik.
Colin hield me even stevig vast. ‘Eindelijk.’
‘Hoe voelt het?’
Hij zuchtte. ‘Super!’
Hij hield me stevig vast. Ik voelde een kus in mijn hals.
“Stap voor stap”, dacht ik.
Colin kneep me bijna fijn en ontspande toen, maar zijn hoofd bleef half verscholen in de kraag van mijn shirt. Ik streelde zijn rug, kuste zijn kruin.
‘Gaat het?’
‘Jawel,’ mompelde hij.
Het kriebelde waardoor ik lachte.
‘Wat?’
‘Het kietelt.’
We grinnikten.
‘Alles kriebelt,’ zei Colin.
‘Alles?’
‘Alles. Dit, vanavond met mijn ouders, maar ook die van jou, Jeroen, Freek… Alsof er niets aan de hand is. Ik wil meer.’
‘Er komt ook vast meer.’
‘Zeker weten,’ glimlachte hij.
‘Poster gezien?’ vroeg Roos in de middagpauze.
‘Poster? Waar?’
‘Binnen, naast het hok van de conciërge, op het mededelingenbord.’
‘Nee, niet gezien. Hoezo?’
‘Ze willen hier een GSA-groep opzetten.’
‘Een wát?’
Ze lachte zuchtend. ‘Gay Straight Alliance. Wordt op veel meer scholen gedaan. Groep van homo’s en hetero’s, om homosexualiteit onder de aandacht te brengen. Acceptatie en zo. Best goed initiatief.’
‘Cool.’
‘Ja. Ze zoeken nog mensen volgens mij.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Oh nee, daar ben ik nog niet aan toe. Ik ga niet voor iedereen uit de kast komen.’
‘Dat heb ik nou ook. Maar ik twijfel.’
Ik staarde voor me uit. ‘Nee, ga ik niet doen. Nog niet.’
Ze lachte. ‘Ik ook niet hoor. Eerst maar eens kijken hoe iedereen reageert op zoiets hier op school.’
Roos zwaaide naar Ankie die naar buiten kwam. Ankie glimlachte en kwam naar ons toe.
‘Heb je die GSA-poster gezien?’
Roos knikte.
‘Dat ga ik dus mooi niet doen.’
Roos en ik lachten tegelijk.
‘We hadden het er net over,’ zei ik. ‘Eerst maar eens kijken hoe iedereen reageert.’
Ankie knikte. Ik hoorde Jan lachen en keek. Ik zag hem naar buiten komen, met Joris en Senna.
‘Daar heb je de hetero’s,’ zei Ankie.
Ik wilde lachen maar bleef stil. Ze zei het wrang, vijandig bijna.
‘Wat heb jij ineens?’ vroeg ik.
Ze schudde haar hoofd. ‘Vertel ik je nog wel.’
Ze waren inderdaad al te dichtbij om nog iets te kunnen zeggen.
‘Waar zijn Freek en Jeroen?’ vroeg Jan.
‘Geen idee,’ zei ik, ‘hij ging met mij het lokaal uit, maar ineens was hij weg. Die komt zo wel denk ik.’
Rianne kwam bij ons staan.
‘Freek kwijt?’ vroeg Jan.
‘Die moest nog iets doen, geen idee waar hij is. Hij kwam zo wel, zei hij.’
‘Zul je ze hebben,’ zei Joris.
Ik keek naar de deur en zag Jeroen met Freek naar buiten komen. Stapeltje papier in hun hand. Ze deelden ze uit, iedereen die ze tegen kwamen kregen een foldertje. Langzaam werkten ze het schoolplein af, tot ze als laatste bij ons kwamen.
‘Hier,’ zei Jeroen. ‘Leesvoer. Belangrijk.’
Ik kreeg er ook eentje, maar hoefde eigenlijk al niet meer te kijken. Ik kon zo wel raden waar dat foldertje van was. Jeroen gaf het me met een grijns. Ik keek naar het foldertje in mijn handen. “Join”, stond er in grote letters op. “Gay Straight Alliance”.
‘Wat moet ik hiermee?’ vroeg Jan.
‘Lezen. Meedoen als je zin hebt,’ was het nuchtere antwoord van Jeroen.
‘Waarom zou ik meedoen? Ik ben toch geen homo?’
‘Jij zegt het,’ zei Jeroen spottend.
‘Zeg! Dan had ik dat toch wel geweten hoor. Waarom doe jij eigenlijk mee? Sinds wanneer ben jij homo?’
Jeroen lachte. ‘Lezen trut. Gay STRAIGHT Alliance. Ook hetero’s doen mee. Juist belangrijk dat die ook meedoen.’
‘Sinds wanneer maak jij je druk om de acceptatie van homo’s? Ze zijn er. Big deal. Wat maakt het uit?’
Roos keek naar me en knipoogde.
‘Omdat,’ zei Jeroen, ‘ik om me heen zie dat het voor homo’s vaak moeilijk is om hun coming out te doen. Er zelfs voor gepest worden. Daarom.’
‘Om je heen zie? Waar dan?’
‘Goede vriend van mij,’ zei Jeroen nuchter. ‘En dat is kut.’
‘Wie dan?’
Jeroen lachte alleen maar.
‘Ik zou niet weten wie.’ Jan keek naar mij en wees. ‘Roos.’ Zijn vinger ging verder naar Freek en Joris. ‘Rianne. Senna.’ Hij keek naar Ankie. ‘Colin. Jij bent de enige dan die over blijft, Jeroen. Ik weet niet, maar wil je ons wat vertellen?’
‘Nee. Maar stel dat ik het zou zijn en zou vertellen, hoe zou je reageren?’
Ik slikte. Hij had het goed voor elkaar. Dat was dus die grijnzende blik tussen hem en Freek. Hij had het ook gezegd tegen Colin: als hij een goed idee had dan zou hij ons uit de kast trekken. Mooi dit. Hij schepte de mogelijkheid, maar liet de laatste stap aan ons over. Freek keek me aan en knipoogde. Ik kon alleen maar breed grijnzen. En tegelijk bezorgd kijken. Dit kon grote gevolgen gaan hebben.
‘Nou?’ hoorde ik Jeroen nog een keer vragen.
‘Geen idee. Ik zou verbaasd zijn denk ik.’
‘Maar verder?’
‘Hoezo, maar verder?’
‘Zou je me nog steeds als goede vriend zien? Of zou je ineens afstand houden?’
‘Nee, natuurlijk niet. Gek. Ik zei net al, wat maakt het uit?’
‘Mooi,’ zei Jeroen.
‘Nou, dus je mag het wel gewoon vertellen nu hoor,’ plaagde Jan.
Jeroen lachte. Ik keek de groep rond. Rianne had haar arm om Freek heen geslagen en kuste hem. Ankie stond na te denken, Roos keek vrolijk, geamuseerd. Mijn blik keek schuin naar Joris en Senna. Ik zag Joris strak kijken, Senna keek neutraal.
‘Als ik het was, dan ben jij de eerste die het te horen zou krijgen.’
Jan lachte.
‘Maar waarom vraag je het wel aan mij en niet aan Freek?’
‘Ja,’ lachte Jan, ‘dat lijkt me logisch. Die heeft een vriendin.’
‘Daar heb je een punt,’ zei Jeroen met een schuine blik naar mij.
Ik slikte. Het sneed door mijn ziel.
‘Maar goed,’ ging hij verder. ‘Freek en ik doen mee. Dumoulin doet mee.’
‘Die van Nederlands?’ lachte Jan vol ongeloof.
‘Yup. Die ook. Nou alleen nog iemand die zelf gay is, en dan zijn we compleet.’
Ja, het was nu wel duidelijk. Hij kon stoken wat hij wilde, ik ging nog even niets doen. Ja, straks na school Colin bellen, dat ging ik doen.
‘Goed initiatief?’ vroeg Jeroen direct aan mij.
Ik knikte nonchalant. Ik keek in zijn ogen en grijnsde. ‘Ja. Goed initiatief. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken hier op school.’
Colin bleek het al te weten. Jeroen had hem er uitvoerig over gesproken. Samen hadden ze besloten dat Jeroen op school zou proberen zoiets op te zetten. En samen besloten mij er niets van te vertellen. Verrassen die jongen, kijken hoe hij zou reageren. Gespeeld kwaad heb ik hem een klap tegen zijn hoofd gegeven, met meteen een kus er achter aan. Op de fiets naar de stad had hij er nog steeds lol om.
‘Ik vind het zo gaaf dat Freek ook mee doet,’ zei hij een stuk serieuzer. ‘Echt.’
‘Ik ook,’ zei ik.
‘Toch baal ik er van dat jij niet mee doet, en Roos en Ankie.’ Hij zag mijn gezicht. ‘Ik zou het ook niet durven hoor, het is geen verwijt. Maar ik baal er van dat we dat niet zomaar kunnen doen.’
‘Ik wil het best hoor, maar ik wil eerst weten hoe het gaat. Aan de andere kant…’
Colin keek naar me, op de fiets naast me.
‘Ik heb het gevoel dat zij het nu voor mij opknappen.’
‘Hé, zo moet je niet denken. Dat zei Jeroen zelf. Hij doet het niet om ons onder druk te zetten.’
‘Wet ik. Maar toch.’
Roos en Ankie stonden voor de kroeg op ons te wachten.
‘Toch maar samen naar binnen?’ vroeg ik.
Ankie haalde haar schouders op.
‘Ze komen er vanzelf wel achter,’ raadde ik haar gedachten.
Colin stond al bij de deur. Ik ging achter hem staan en gaf een duwtje. Hij keek even lachend om en duwde de deur open. Joris en Freek waren er al. Ze stonden op het bekende plekje in de kroeg, met Senna en Rianne. Ik stak mijn hand op en deed mijn jas uit. Jan kwam aanzetten met een aantal glazen.
‘Zelf halen,’ lachte hij tegen mij, ‘je bent net te laat.’
‘Geen probleem,’ grinnikte ik.
Ik hoefde het niet te vragen, ik wist zo wel wat ze wilden drinken. Met de glazen voor Ankie en Roos nam ik twee bier mee terug van de bar. Colin stond vlak bij Ankie, Roos stond er twee stappen vanaf en keek naar me. Ik gaf haar het glas en stak de drie anderen vooruit, naar Colin en Ankie. Ik nam een slok en glimlachte. Het was ook raar allemaal, dus ik snapte wel dat ze nog even de veiligheid van het idee van een relatie wilden voelen. Ik keek naar de rest en vroeg me af hoe ze zouden reageren. Jan maakte het allemaal niet uit, zei hij. Maar als het echt zo was, zou hij dan nog zo reageren? Van Jeroen wist hij ook wel dat het niet waar was, dus kon hij het allemaal makkelijk zeggen. Nee, Jan was wel oké. Die ging niet moeilijk doen.
‘Ja hoor, daar is hij eindelijk,’ hoorde ik Jan lachen.
Ik keek om en zag Jeroen, zijn jas al half uit.
‘Hey,’ zei hij met een klap tegen mijn rug toen hij me voorbij liep om zijn jas weg te leggen.
Hij keek nog even om en glimlachte. Ik knipoogde terug. Colin gaf mij zijn half volle glas en liep naar de bar. Hij kwam snel terug met een glas bier voor Jeroen. Jeroen pakte Colin even vast, zei snel iets in zijn oor en nam toen een slok. Colin lachte en kneep in zijn schouder. Hij kwam weer naar me toe en nam zijn glas aan.
‘Gouden gozer,’ zei ik vlak bij zijn oor.
Colin knikte.
Er werd gelachen, het was gewoon gezellig. Jan was weer balorig bezig. De clown van de groep, zoals altijd. Joris en Senna dicht bij elkaar. Zoals altijd. Het deed me niets meer. Freek de rust zelf, met Rianne die net zoals altijd een beetje stil was. Ankie, nu eindelijk vlak bij Roos. Roos, ogenschijnlijk stevig in haar schoenen, maar ik wist wel beter. Die zat met hetzelfde als ik. Colin zijn hand raakte even die van mij aan, zijn vinger streelde. We keken naar elkaar en glimlachten.
‘En? Nog een leuke jongen gezien hier vanavond Jeroen?’
Er kon er maar één zijn die zoiets op die manier kon zeggen. Lachend, zonder haat, gewoon als grap. Jeroen keek naar Jan en grijnsde.
‘Nog niet.’
Jan grinnikte. ‘Toch gaaf dat je dat doet. Ik meen het.’
‘Je hebt gedronken Jan.’
Jan lachte. ‘Dan nog. Gaaf. Ik ben alleen wel erg nieuwsgierig wie die vriend van jou dan is, waar je het over had.’
‘Ga ik je niet vertellen Jan. Echt niet.’
Colin verzette zijn gewicht van de ene voet naar de andere. Hij ging dichter bij Ankie en Roos staan. Ik bleef in de buurt van Jeroen. Ik wilde alles volgen.
‘Is het zo erg, dat ik het niet mag weten?’
‘Ja. Hij is er gruwelijk om gepest.’
Jan dacht na en keek rond. Zijn blik bleef even bij Colin hangen. Ik zag hem denken. Hij schudde zachtjes kort zijn hoofd. Dat kon niet. Die had iets met Ankie. Colin keek terug. Zijn gezicht trok strak. Jan bleef nadenkend kijken, er was even stilstand tussen die twee, ze bleven kijken naar elkaar.
‘Nee, dat kan niet,’ zei hij meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.
Ineens kwam Colin in beweging. Hij liep in een rechte lijn naar de deur, voorin de kroeg.
‘Shit,’ siste ik.
Ik stootte Roos aan, samen liepen we achter Colin aan.
‘Is het Colin?’ hoorde ik Jan nog net zeggen voordat ik te ver weg was.
Ik keek nog even om. Jeroen haalde verontschuldigend zijn schouders op. Ik maakte een gebaar dat het niet uitmaakte. Vroeg of laat… Ik liep vlak achter Roos, die de deur open trok. Colin stond buiten, aan de rand van het terras, in de verte te staren.
‘Colin?’
Hij draaide zich om met een strak gezicht.
‘Gaat het?’
Dat klonk stom. Colin knikte.
‘Ik denk van wel. Ik kreeg het alleen even benauwd toen ik hem zo zag denken.’
‘Jeroen had niet zoveel hints moeten geven.’
‘Maakt niet uit Rem. Hij heeft gelijk. En als ik niet weg was gelopen had Jan niets gedacht.’
Ik sloeg mij arm even kort om hem heen. Tenminste, dat was de bedoeling. Colin pakte me vast en zuchtte.
‘Terug naar binnen?’ vroeg hij.
‘Klaar voor?’
‘Ik moet wel. Het is koud, en mijn jas ligt nog binnen.’
Ik glimlachte om zijn wrange, spottende grijns. Achter me lachte Roos.
‘Zo wil ik het horen,’ zei ze. ‘Kom.’
We liepen samen naar binnen. De rest stond nog op dezelfde plek, met Jeroen in het midden. Jan zag ons al eerste.
‘Ik zeg verder niets,’ zei Jeroen tegen Senna.
‘Jeroen,’ zei Colin vlak achter hem.
Jeroen draaide zich om en bleef zo staan.
‘Het is goed zo,’ zei Colin.
Colin keek naar Jan en knikte. ‘Ik ja.’
Jan schudde zijn hoofd. ‘Ik kan het me niet voorstellen. Echt niet. Ging dat pesten toen daarover?’
Colin knikte.
‘Stelletje eikels dat het zijn.’
Colin lachte om de manier waarop hij het zei.
‘Maar jij en Ankie dan?’
Senna keek nieuwsgierig.
‘Niets,’ viel Ankie bij. ‘Maar ik zag wat het met hem deed toen jullie dachten dat hij homo was. Ik heb hem maar een beetje geholpen.’
Jan schudde voor de zoveelste keer zijn hoofd.
‘Je had het ons toch wel kunnen vertellen?’
Colin haalde zijn schouders op. ‘Ik vond Jeroen wel even genoeg. En dat vond ik al eng zat.’
Jan lachte. ‘Gek die je bent. Eigenlijk zou ik kwaad moeten zijn nu. Je hebt ons allemaal voor de gek gehouden.’
‘Sorry.’
Jan lachte. ‘Goed. Geen Ankie dus. Dan wil ik nu wel weten of je een vriend hebt.’
Colin’s blik schoot naar mij. Het was nu mijn tijd om mijn mond open te doen.
‘Nou…’ zei ik.
Jan begon hard te lachen. ‘Echt niet!’ Meteen betrok zijn gezicht. ‘Echt?’
Ik knikte.
‘Dus jij en Roos…?’
‘Hetzelfde verhaal,’ zei Roos.
Ik was benieuwd of zij en Ankie nog meer zouden zeggen, over zichzelf, maar dat deden ze niet. Het was even stil. Om ons heen praatte de volle kroeg gewoon door, maar bij ons werd even niets gezegd. Dat voelde niet makkelijk. Ik keek rond en zag Joris kijken. Ik schrok. Hij keek strak. Niet vrolijk. Afkeurend bijna.
© 2011 Oliver Kjelsson