Ik stond met zweet in mijn handen voor zijn deur. Freek deed open met een brede glimlach.
‘Hé, loverboy,’ lachte hij.
Ik glimlachte terug. Tot zover had hij wel gelijk.
‘Kom binnen, ik wil alles horen.’
Ik deed mijn jas uit, had een houding alsof er niets aan de hand was. Ik werd vrolijk begroet door zijn ouders.
‘Hoi, Remco, dat is een tijdje geleden. Wat hoorde ik van Freek? Leuk jongen. En een vriendin van Rianne, dat maakt het alleen maar leuker.’
‘Ja,’ antwoordde ik tegen zijn moeder.
Mijn god, die wisten het ook al. Het goede nieuws ging snel. Ze lachte om mijn verlegen blik. Ze moest eens weten.
‘Je kijkt verliefd,’ plaagde ze. ‘Dat is een goed teken.’
Nou geweldig! Ik ging deze avond nog het goede nieuws de kop in drukken. Ik ging Freek verbaasd laten zijn. Ik ging hem vertellen dat ik homo was. Ik ging hem vertellen dat ik hem jaren niet de waarheid had verteld. Fantastisch. Ik slikte. Ging ik dat nu wel doen? Was het misschien niet te redden? Colin was er zo voorzichtig over, kon ik dit wel maken? Ik kon het zelf dan wel willen vertellen, maar daarmee gooide ik ook meteen zijn geheim op tafel. Ik bleef mijn rol spelen, glimlachte dus maar en ging de kamer uit, achter Freek aan, naar zijn kamer. De tv stond al aan.
‘Man, dit is lang geleden,’ lachte hij terwijl hij me een controller van zijn spelcomputer toewierp. ‘Effe lekker dom gamen.’
Ik grijnsde. Afleiding. Mooi. Dat was van korte duur. Ik was er met mijn kop niet bij, speelde slecht.
‘Je speelt alsof je al een tijd niet gespeeld hebt,’ lachte Freek.
Daar had hij nog gelijk in ook.
‘Of zit je met je gedachten bij Roos.’
‘Hm.’
‘Wat is er nu tussen jullie?’
Ik zuchtte. ‘Geen idee.’
‘Geen idee?’
‘Nou ja…’
‘Rianne heeft vanmorgen Ankie nog aan de telefoon gehad. Die was behoorlijk enthousiast over haar en Colin. En over jou en Roos.’
‘Zei ze dat?’
‘Ja. Volgens haar was Roos ook helemaal gelukkig.’
Zonder er bij na te denken schudde ik mijn hoofd. Dit ging helemaal verkeerd. Ankie loog alles bij elkaar en ik…? Ik werd jaloers. Zij met Colin. Echt niet!
‘Ik geef toe,’ hoorde ik Freek zeggen, ‘ik was verbaasd toen ik het gisteren zag. Jij zei altijd dat het nooit wat zou worden.’ Hij lachte. ‘Maar zo zie je maar.’
‘Ja…,’ probeerde ik te glimlachen.
‘Als ik jouw gezicht zo zie is het allemaal nog niet zo zeker, of wel?’
‘Nee, misschien niet,’ zei ik twijfelend.
‘Rem, ik ga nu heel eerlijk tegen je zijn. Als jij twijfelt, dan moet je eerlijk zijn. Tegen Roos.’
‘Eerlijk zijn,’ mompelde ik.
‘Rem, wat is er?’
Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. ‘Ik weet niet of ik je dat allemaal kan vertellen.’
Freek keek bezorgd. Snapte er helemaal niets van.
‘Freek… Roos en ik hebben niets met elkaar.’
‘Weet Roos dat?’
‘Ja.’
‘Leg uit.’
Ik zat op de grond, benen in kleermakerszit, en peuterde aan de veter van mijn schoen. Ik keek hem aan.
‘Kun jij een geheim bewaren?’
Freek knikte. ‘Natuurlijk.’
‘Ook tegen Rianne?’
‘Als jij dat wil; ook tegen Rianne. Maar jij en Roos hebben niets?’
‘Ik maak het nog gekker. Colin en Ankie ook niet.’
Zijn mond zakte open. Hij probeerde te glimlachen.
‘We hoorden van Jan dat Senna dacht dat Colin homo was.’
‘Ja, waar ze dat nou weer vandaan haalde?’
‘Colin baalde daarvan. Toen deden hij en Ankie net of ze bij elkaar hoorden, om van dat geouwehoer af te zijn.’
Freek lachte. ‘Dat is gelukt hoor.’
‘Ja, dat wel.’
‘Maar er wordt toch wel vaker wat gezegd? Waarom doet ie er zo moeilijk over?’
‘Omdat hij dat ook is? En eigenlijk niet wil dat iedereen dat weet?’
Nu viel zijn mond echt open.
‘Weet Ankie dit?’ vroeg hij. Hij ontweek om een mening te geven, dat deed hij handig.
‘Ja, natuurlijk.’
‘En Roos?’
‘Ook. Die speelde mee, om er voor te zorgen dat jullie het ook niet over mij zouden denken.’
‘Waarom zouden we dat doen?’
‘Omdat ik al een aantal weken iets met Colin heb.’
Zo, nu moest hij toch een mening hebben. Freek schudde zijn hoofd, grijnsde. ‘Nee,’ zei hij ongelovig.
‘Toch wel.’
‘Sinds wanneer?’
Hij vroeg door. Nou wist ik nog niet wat hij er van vond.
‘Sinds die avond dat ik met koppijn de kroeg uit liep.’
Hij dacht even na. ‘Jij moet ook altijd iets speciaals doen hè?’
Ik keek verbaasd, hij lachte.
‘Kom je iemand leuks tegen, ga je weg met koppijn om een kwartier later weer terug te komen. Had je dat niet anders kunnen doen?’
‘Ja…’
‘Toen wisten jullie het al van elkaar, of niet?’
‘Nee. Colin vertelde het me toen. Nou ja, niet dat we elkaar leuk vonden, maar dat ie homo was.’
‘En jij vond hem al leuk? En dan loop jij weg?’ Hij lachte afkeurend. ‘Je bent een rare, Rem.’
‘Hé,’ protesteerde ik, ‘ik heb het die avond nog goedgemaakt hoor.’
‘Netjes. Wat is dat met Colin? Waarom doet hij er zo voorzichtig over?’
‘Alsof het makkelijk is om zoiets te vertellen. Dat doe je niet zo maar.’
Hij keek verwijtend naar me. ‘Dat merk ik.’
‘Hij heeft er een flinke kuttijd door gehad op zijn school.’
‘Da’s slecht.’
‘Ja, daarom.’
Hij glimlachte en pakte zijn controller van de grond. ‘Nog één rondje, het is al laat.’
Niet veel later stond ik bij de deur met mijn jas aan. Ik was blij dat het er uit was maar ik baalde ook. Ik wist nou nog niet wat hij er van vond. Hij ontweek met nieuwe vragen.
‘Freek?’ vroeg ik toen ik al buiten stond. ‘Vind je het oké?’
‘Wat?’
‘Ik en Colin.’
Hij glimlachte breed. ‘Tuurlijk. Sorry, gefeliciteerd. Echt. Ik had het alleen nooit verwacht, dat is alles. Niet van jou, en ook niet van Colin.’
‘Maar je vindt het niet erg of zo?’
‘Rem, kom op. Waarom zou ik dat erg vinden? Ik vind het erg dat het allemaal zo geheim moet.’
Daar bleef ik even stil van, het drong door wat hij zei.
‘Dank je,’ zei ik.
Maandagochtend op school stond ik alleen met Freek toen Roos er aan kwam. Ze sloeg haar arm om me heen en gaf me een kus.
‘Roos, doe geen moeite,’ zei ik. ‘Freek weet het.’
Haar hoofd draaide meteen naar Freek toe. Die glimlachte.
‘Ik heb het hem gisteravond verteld,’ ging ik verder. ‘Ik kon niet anders.’
‘Je kon niet anders?’
‘Nee. Hij belde me op hoe ik zo stom kon zijn iets te beginnen met een meisje zoals jij. Ik moest me wel verdedigen.’
Freek schoot in de lach, Roos keek me even aan en gaf me toen een klap.
‘Lul,’ grijnsde ze.
‘Dank je.’
‘Wat vond Colin er van dat je het Freek verteld hebt?’
Mijn lachende gezicht stond strak. ‘Die weet nog van niets.’
‘Ai.’
‘Ja,’ zuchtte ik. ‘Ik was gisteravond pas laat weg bij Freek. We hebben elkaar nog wel berichtjes zitten sturen maar als ik hem dat nog verteld had… Dat was laat geworden.’
Freek schudde zijn hoofd. Jeroen en Jan kwamen naar ons toe.
‘Kijk, het nieuwe verliefde stelletje,’ lachte Jan. ‘Nog een leuk weekend gehad verder?’
‘Ja hoor,’ antwoordde ik snel.
Ik probeerde de blik van Jeroen te ontwijken maar zag hem toch veelbetekenend kijken. Hij trok me aan mijn mouw toen we naar binnen liepen. Hij hoefde niets te zeggen.
‘Dit gaat zo niet lang goed,’ zei ik.
‘Nee.’
‘Colin is zo voorzichtig…’
‘Ja. Een beetje teveel.’
‘Inderdaad. Een beetje teveel. Ik snap het allemaal wel hoor, ik vind het zelf ook eng om het de rest te vertellen. Maar dat idee om maar net te doen of we een vriendin hebben…’
‘Zal ik eens met hem praten?’
‘Nee, dat doe ik wel. Nou ja, jij mag ook hoor. Maar ik heb nog een voorbeeld voor hem dat het ook goed kan gaan.’
‘O?’
‘Ik heb het Freek gisteravond verteld.’
Zijn mond ging lachend open. ‘Echt? En?’
‘Relaxed.’
‘Ik had niet anders verwacht.’
‘Nee. En waarschijnlijk gaat het bij de rest ook zo.’
Ik praatte gehaast, ik moest echt door naar mijn eigen lokaal.
‘En anders ben ik er ook nog,’ knipoogde hij. ‘En ik heb hulp van Freek.’
Ik rende door de gang naar mijn lokaal en plofte net op tijd naast Freek op mijn stoel. Daar gingen we weer. Ik had er geen zin in. Ik wilde naar Colin, ik wilde hem zien, vasthouden en vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Ik wilde hem vrolijk zien.
Colin was pas laat uit wist ik, die kon ik niet meer zien na school. Ik belde hem ’s avonds wel, dan had ik de tijd om hem alles uit te leggen. Ik reed met Freek mee richting huis, het laatste stuk alleen. In gedachten trapte ik door. Hoe zou Colin reageren? Hij zou het allemaal wel begrijpen, maar toch? Freek had goed gereageerd, dus dat was toch mooi? Ik hoopte maar dat het hem juist zou sterken, als hij wist dat Freek ons steunde. Vast wel. Ik was bijna thuis toen ik Kaj voor me zag rijden. Ik hield in. Daar had ik geen zin in. Rustig trapte ik door. Kolere, wat fietste die langzaam. Ik had de tijd, hij deed zijn best maar. Toen hij linksaf wilde slaan keek hij even over zijn schouder. Hij zag me. Na de kruising hield hij op met trappen en keek weer om. Ik moest wel naast hem gaan fietsen, ik kon niet anders.
‘Hé,’ zei hij vrolijk, ‘hoe gaat het?’
‘Goed hoor,’ zei ik een beetje vijandig.
‘Zo klinkt het niet,’ lachte hij.
‘Gaat wel.’
‘Hoe is het met Colin? Jullie nog steeds bij elkaar?’
‘Ja,’ zei ik zo trots mogelijk.
‘Wat gaat er fout dan?’
‘Van alles.’
We waren al in onze straat. Kaj was stil gaan staan en ik ook.
‘Vertel.’
Ik dacht even na en zuchtte.
‘Hoe gaat het met jouw vriend?’ vroeg ik toen.
‘Hetzelfde.’
‘Nog steeds problemen om het geheim te houden?’
‘Ja, nog steeds. Dat is echt een probleem voor hem.’
Ik bleef doorvragen. ‘Waarom dan?’
‘Zijn ouders. Waarom vraag je dat? Zelfde problemen met Colin?’
Ik knikte.
‘Hij is er flink om gepest toch?’
‘Ja. Heeft hij je dat verteld?’
‘Alleen dat. Geen details.’
Ik zuchtte.
‘Heb je tijd? Kom even mee naar boven. Praten we verder.’
Ik dacht na. Had ik daar zin in? Waarom wilde hij dat?
‘Is goed,’ zei ik. ‘Ik zet even mijn fiets binnen.’
‘Ik zie je in de hal wel.’
Hij nam de zijingang van de bergingen onder de flat, ik zette snel mijn fiets in de garage en gooide mijn tas in de gang. Kaj stond al te wachten toen ik naar de deur liep. Hij sloeg met zijn vuist op de knop aan de muur om de deur van binnenuit open te doen. We stonden alleen in de lift naar de vierde verdieping.
‘Zie je het ook eens van deze kant,’ lachte Kaj toen we naar zijn huis liepen.
‘Ik ben hier vaker geweest.’
Hij glimlachte en deed zijn voordeur open.
‘Welkom,’ zei hij vrolijk toen we binnen stonden.
Ik keek rond, het was voor mij wel de eerste keer dat ik binnen was in zo’n flat. Best ruim.
‘Cola?’ vroeg hij vanuit de keuken.
‘Ja, is goed,’ zei ik.
Hij had twee glazen in zijn hand en knikte met zijn hoofd naar de bank.
‘Ga zitten.’
Ik trok mijn jas uit, hing die over een stoel bij de eettafel. Kaj zette zijn rugzak in zijn slaapkamer en ging zitten. Niet naast me in de bank. Mooie jongen, nog steeds.
‘Ik ga er langzaam van balen,’ zei ik.
‘Waarvan?’
‘Dat het allemaal zo stiekem moet.’
Hij glimlachte. ‘Wen er maar aan.’
‘Jij bent toch een stuk verder.’
‘Dat lijkt. Bij mij op school weet lang niet iedereen het hoor.’
Ik was toch verbaasd. ‘Niet?’
‘Nou ja, wel een hele hoop. Geen idee meer wie het wel of niet weet. Maakt me ook niet meer uit.’
‘Dan ben je dus toch een stuk verder dan ik,’ zei ik beslist.
‘Komt wel, Remco. Dat groeit langzaam zoiets.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Misschien.’
‘Hoeveel mensen weten het nu van jullie?’
‘Vier mensen. Goede vriend van Colin, ik heb het gisteren aan mijn beste vriend verteld. En twee meiden bij mij op school. Die hebben ook iets samen.’
‘Echt? Gaaf!’
‘Ja.’
‘Jullie kunnen elkaar helpen misschien.’
‘Doen we al. Maar daar begint het dan ook uit de hand te lopen.’
‘Hoezo?’
Ik nam nog een slok en vertelde het hele verhaal. Kaj keek afwisselend verbaasd, lachend en geïnteresseerd.
‘Heb je goed voor elkaar,’ lachte hij toen ik mijn hele verhaal gedaan had.
‘Niet echt hè?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Nou ja, op zich wel. Het haalt even de druk eraf. Je hebt alleen veel meer uit te leggen als jullie zo ver zijn.’
‘Kan nog wel even duren met Colin denk ik.’
‘Misschien.’
‘Hoe doe jij dat met jouw vriend? Daar weet toch ook niemand iets van?’
‘Ik snap zijn situatie, Remco. Dat wist ik voor ik er aan begon. Ik heb er ook geen moeite mee. Zijn leven thuis en op zijn school zijn anders dan die van mij. Hij drijft lekker mee in mijn wereld wanneer hij dat kan. Thuis en op zijn school is hij anders. Het werkt.’
Het zette me aan het denken. ‘Maar jouw vrienden, kennen die niemand van zijn schoolvrienden?’
‘Nee. Maar die heeft hij weinig. Komt ook omdat hij veel met mij op stap gaat in zijn vrije tijd.’
‘Eigenlijk,’ vatte ik mijn gedachten samen, ‘maakt het dus niet uit of die groep waar wij mee gaan stappen het weet. Voor hem op school maakt het niets uit.’
Kaj glimlachte. ‘Precies.’
Ik dronk mijn glas verder leeg. ‘Je hebt me geholpen geloof ik.’
‘Mooi. Graag gedaan. Dat was ik nog wel aan je schuldig.’
‘Schuldig?’
Kaj keek serieus. ‘Je moet voor één ding uitkijken Remco. Ik had het een tijdje geleden helemaal gehad. Ik zat af en toe hier, hij kon thuis niets vertellen… We zagen elkaar wel heel weinig. MSN is leuk, maar het zorgt er ook voor dat je elkaar nog meer gaat missen.’ Hij staarde even voor zich uit. ‘Ik was aan het rondkijken. Naar andere jongens.’ Hij grijnsde. ‘Weet jij alles van.’
‘Colin ook,’ kaatste ik terug.
‘Ja. Sorry. Had ik niet moeten doen.’
Ik glimlachte omdat ik niet wist wat ik moest zeggen.
‘Jullie passen leuk bij elkaar.’
‘Dank je. En jij en jouw vriend?’
‘Ook. Ik wil hem niet kwijt, daar ben ik nu wel achter. We hebben het veel te goed samen. Die situatie bij hem is lastig, maar niet erg genoeg om er een punt achter te zetten. Daarvoor is hij veel te leuk.’
‘Komt ook omdat Colin en ik al iets met elkaar kregen natuurlijk.’
Hij lachte. ‘Ook. Zeker toen ik jullie voor de deur zag staan zoenen.’
‘Heb je dat gezien?’
‘Ik liep mijn kamer in en zag jullie staan. Ik liet het licht maar even uit. Ik zag je kijken.’
Ik voelde me betrapt. Maar goed dat hij niet wist wat ik toen dacht.
‘Ik geef toe, ik was jaloers. Maar het maakte me wel wakker.’
‘Mooi,’ zei ik.
Mooi dat hij niet meer achter Colin aan zat, mooi dat het goed zat tussen hem en zijn vriend.
‘Ik ga zo naar huis, nog een hoop te doen.’
‘Is goed.’
‘Dank je,’ zei ik bij de deur nog een keer.
‘Graag gedaan. Jij ook. Doe je Colin de groeten? We moeten eens met zijn vieren gaan stappen.’
‘We kijken wel. Komt vast nog een keer.’
Op de galerij bleef ik nog even staan. Naast elkaar leunden we met onze ellebogen op de balustrade. Ik keek naar mijn huis.
‘Leuk uitzicht,’ zei Kaj.
Ik keek naast me en zag hem in de verte staren.
‘Ja,’ zei ik.
Kaj glimlachte. Hij had gelijk. Mooi uitzicht. Maar niet alleen in de verte. Ik wist nu hoe het ging met hem en zijn vriend, hoe ze daar mee om gingen. Uitzicht op een oplossing. Dat ging ons ook lukken.
Ik liep naar huis. Beetje haastig. Colin zou zo wel thuis zijn. Ik wilde hem bellen. Vertellen over Freek, over Kaj. Ik was vrolijk. Het ging allemaal goed komen. Colin was daar minder zeker van dan ik.
‘Maar wat nou als ze het niet trekken?’ vroeg hij toen ik met hem aan de telefoon zat.
‘Dat doen ze wel. Ik heb het je net verteld van Freek, die doet dat toch ook?’
‘Als iemand van school er achter komt…’
‘Ze houden het wel geheim hoor.’
‘Weet je… Nee, laat maar.’
‘Wat?’
‘Nee, dit is heel dom, wat ik wilde zeggen.’
‘Wat wou je zeggen dan?’
‘Als ze er achter komen op school dat ik toch homo ben, dan zie ik dat als een nederlaag.’
‘Huh?’
‘Ik heb het toen zo glashard ontkend… Dat was mijn enige weerwoord. En dat blijkt dan dus toch niet waar te zijn. Hebben ze alsnog gelijk.’
‘Kan wel zijn, maar nog steeds geen gelijk om jou daar zo voor te pesten.’
‘Weet ik ook wel…’
‘Colin?’
‘Ja?’
‘Ik ben bij Kaj geweest vandaag.’
‘Bij Kaj? Hoe bedoel je?’
Hij klonk jaloers, wantrouwend bijna.
‘Ik kwam hem tegen, op weg naar huis. We hebben het over jou gehad, en over zijn vriend.’
‘Ben je bij hem thuis geweest?’
‘Ja, hele tijd zitten praten.’
‘Hm.’
‘Zijn vriend zit in dezelfde situatie.’
‘Weet ik.’
‘Maar dat gaat ook goed. Hij is open bij de vrienden van Kaj, dat zijn gewoon ook zijn vrienden geworden. En op school weten ze niets.’
‘En zijn ouders ook niet.’
‘Nee, dat is jouw voordeel weer, die gaan dat niet erg vinden.’
‘Nee, denk het niet, daar heb je gelijk in.’
‘Daarom.’
Hij bleef stil.
‘Het komt best goed, Colin. Ze zijn niet allemaal zoals bij jou op school.’
‘Ja…’
‘Ga je nog wat leuks doen vanavond?’
‘Gewoon.’
‘Hier ook. Huiswerk en tv zeker?’
‘Zoiets. En aan jou denken.’
Ik glimlachte. ‘Ik ook aan jou.’
Ik was stil tijdens het eten. Alles bleef maar door mijn hoofd malen. Ik zag mijn ouders al een keer naar elkaar kijken met vragende blik.
‘Alles goed, Remco?’ vroeg mijn moeder toch maar na wat aarzeling.
‘Jawel hoor,’ antwoordde ik opgewekt.
Ik wist meteen: dat was veel te gespeeld.
‘Gelukkig maar,’ was haar antwoord.
Het ongeloof droop er vanaf. Mijn maag kneep samen, gelukkig had ik het meeste al opgegeten. Ik keek even snel naar mijn vader, die keek veelbetekenend terug. Ik bleef maar doen alsof er niets aan de hand was. Mag ik als puber ook gewoon een keer een probleempje hebben waar hij het niet met zijn ouders over wilde hebben? Ik vertelde het ze vast nog wel een keer, maar niet nu. Na het eten ruimde ik de tafel mee af. Dat deed ik anders eigenlijk nooit. Waarom deed ik dat dan nu wel? Het maakte alles nog meer verdacht. Ik vluchtte maar naar boven. Ik keek wat ik nog moest doen voor school, maar dat kon de avond erna ook nog. Ik had er geen zin in, kon er mijn kop ook niet bijhouden. Waarom baalde ik zo? Ik was verliefd, had iets met een jongen waarvan ik in het begin niet had durven dromen dat het ooit iets zou worden. Alles was eigenlijk mooi en leuk, maar ik kon er niet echt van genieten. Nu niet in ieder geval. Ik had mijn tv aanstaan, liggend op bed liet ik alles aan me voorbij gaan. Kutavond. Ik had best goede zin gekregen van het gesprek met Kaj, maar Colin’s halve paniekreactie had alles weer de grond in geboord. Ik kon het hem niet verwijten, dat wilde ik ook helemaal niet. Ik snapte zijn situatie helemaal. Ik wilde hem ook niet voor het blok zetten. Kaj’s opmerking schoot weer door me heen. “Kijk uit.” Hij had het een tijdje helemaal gehad. Daar begon het bij mij ook eventjes op te lijken. Beneden ging de deurbel. Ik hoorde mijn vader in de gang iets zeggen. Daarna riep hij mij.
‘Remco! Bezoek!’
Ik duwde me verbaasd omhoog.
‘Ik kom!’ riep ik terug.
Ik liep de trap af en keek in het gezicht van Colin. Mijn vader glimlachte een keer en ging terug de kamer in.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ik vrolijk verbaasd.
Hij lachte schuchter. ‘Ik wilde je zien.’
Ik glimlachte en kuste hem lang. Mijn hand pakte die van hem, ik trok hem mee naar de trap. Colin volgde maar al te graag.
‘Ik moest je gewoon zien,’ zei hij weer toen ik achter me de deur van mijn kamer dicht duwde.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was alleen maar blij. De knoop in mijn maag was er weer, maar nu op een goede manier. Zijn vingers gleden door mijn haar, zijn gezicht was een paar centimeter voor die van mij. Hij staarde in mijn ogen.
‘Ik baal van mezelf,’ zei hij serieus en zacht.
‘Waarom?’
‘Omdat ik zo’n schijtluis ben.’
‘Colin…’
‘Is toch zo? Freek is een hele goede vriend van jou en hij vond het allemaal nog prima ook. Wat willen we nog meer? Ik moet niet zo moeilijk doen, maar ik sla dan toch compleet dicht.’
‘Komt vanzelf, Colin.’
‘Weet ik ook wel.’
‘Nou dan.’
Hij haalde zijn schouders op. Eén hand lag in mijn nek, de ander gleed langzaam achter over mijn hoofd naar beneden.
‘Je bent lief, Rem.’
‘Jij ook.’
‘Ik ben een watje.’
‘Valt wel mee.’ Ik kuste hem. ‘Echt. Weet je wat ik niet snap?’
‘Nou?’
‘Toen we Roos en Ankie tegenkwamen, in de stad, toen in de kroeg… Je aaide over mijn hoofd, je hing tegen me aan, pakte me vast. Je kuste me nog net niet recht op mijn bek.’
Colin lachte.
‘Ja,’ lachte ik terug, ‘toen durfde je het wel.’
‘Ik weet het ook niet. Het voelde gewoon goed toen. Ik had even schijt aan alles. Ik had er wel spijt van hoor, naderhand toen ik thuis was. Maar op een of andere manier vertrouwde ik Ankie wel.’
‘En nu…’
‘Ik moet gewoon doorzetten bij hun. Ik weet zeker dat het goed komt.’
‘Maar?’
‘Als ik er aan denk dan komt alles boven.’
Ik trok hem tegen me aan en kuste hem. Hij kuste terug. Zijn neus gleed langs mijn wang. Hij kuste mijn kin, mijn nek. Mijn lippen raakten zijn oor aan.
‘Ik heb Jeroen gebeld vanmiddag,’ zei hij. ‘Nadat jij belde. Hij heeft nog met Freek gepraat, weet je dat?’
‘Nee.’
‘Ze willen ons samen helpen.’
‘Hoe?’
‘Dat wisten ze ook nog niet. Maar ze gaan het wel doen.’
‘Gaaf.’
‘Hm-m. Zeker weten.’
Hij tilde zijn hoofd weer op en keek me aan. ‘Desnoods trekt hij me uit de kast, zei hij.’
Ik lachte. ‘Dat doet hij nooit.’
‘Ik heb gezegd dat hij dat mag doen. Zelf durf ik het niet, maar ik wil het wel graag.’
‘Wat gaat hij doen dan?’
‘Geen idee. Als hij een leuk idee heeft dan zegt hij het.’
Ik lachte. ‘Jullie zijn gek.’
Hij likte langs mijn lippen. ‘Misschien. Maar ik vind het wel een goed idee.’
‘Eén ding is zeker. Als we het de rest vertellen dan wil ik dat hij er bij is.’
‘Deal,’ grinnikte hij met zijn lippen vlak voor mijn mond.
Zijn voet duwde op die van mij. Sokken, hij had zijn schoen uitgeschopt zonder dat ik het gemerkt had. Ik keek naar beneden en lachte. De andere had hij nog aan. Hij zag me kijken en met de tenen van de ene voet wurmde hij zijn andere schoen uit.
‘Ik ga jou even niet meer loslaten.’
‘Geen problemen mee,’ zei ik met een kus.
We zoenden, gordijnen open. Ik had geen licht aan, dat kon niemand zien. Al was het zo, wat dan nog? Ik was trots op Colin. Hij was mijn vriendje en daar veranderde niemand wat aan. Dat vriendje stond nu aan mijn riem te prutsen.
‘Uit,’ zei hij beslist terwijl hij naar zijn handen keek.
‘Uit,’ zei ik en hielp hem.
Niet veel later was mijn broek open en zocht zijn hand zich een weg onder mijn boxer. Ik kreunde. Dat wilde ik ook. Ik trok aan zijn riem en probeerde zijn broek los te maken, wat niet meteen lukte. Giechelend zoenden we en voelden we. Hij was hard, en vochtig. Ik trok hem langzaam af en hij mij. Hij likte langs mijn lippen en trok met zijn tong een lijn naar mijn nek. Hij zoog. Terwijl hij mijn voorhuid over mijn eikel heen en weer liet gaan trok hij met zijn andere hand mijn shirt omhoog. Hij bukte en kuste mijn buik. De rand van mijn boxer gleed onder mijn ballen, hij kuste mijn eikel en zoog hem toen zijn mond in. Ik kreunde. Zijn tong draaide rond mijn stijve, zijn hand trok me verder snel af.
‘Niet zo snel,’ fluisterde ik, ‘ik kom zo al bijna.’
‘Nou en,’ mompelde hij.
Hij liet het puntje van zijn tong heen en weer gaan over de onderkant van mijn eikel, zijn hand kneep. Ik voelde alles al tintelen.
‘Jezus,’ zuchtte ik.
Hij zoog me nog wat verder naar binnen en liet hem weer langzaam terug glijden. Ik kreunde en knikte met mijn knieën.
‘Colin….’
Mijn hand kneep in zijn schouder toen ik klaarkwam. Colin trok me steeds trager en liet me toen uit zijn mond glijden. Hij kuste me, zoende. Ik voelde zijn tong glijden. Ik had mijn hand weer in zijn boxer zitten. Ik kopieerde hem, duwde zijn shirt omhoog. Ik wilde zijn buik kussen maar hij hield me tegen.
‘Geen tijd voor, ik klap zowat.’
‘O, jawel,’ protesteerde ik gespeeld.
Ik zakte door mijn knieën en duwde met mijn lippen zijn huid naar achteren. Colin zoog sissend lucht tussen zijn tanden door naar binnen. Ik kneep zachtjes in zijn ballen, trok het strak en voelde zijn eikel dikker worden. Colin kreunde en liet zijn zaad in mijn mond stromen. Ik likte maar Colin trok me meteen nadat hij klaargekomen was weer omhoog. Zijn mond perste tegen de mijne.
‘Rem,’ zei hij even later zachtjes.
‘Colin?’ grinnikte ik.
‘Ik hou van je.’
Ik antwoordde met een kus die meer dan genoeg zei. Zoenend trokken we onze broeken weer omhoog en deden op de tast de riem weer vast.
‘Ik moet zo wel weer gaan hoor,’ zei hij nadat we een uur op mijn bed hadden gelegen, met kleren aan.
‘Jammer.’
Hij lachte. ‘Ja, dat wel.’
‘Ik weet niet of jij nog zo baalt van jezelf, maar mij hoor je niet klagen hoor.’
Ik kreeg een kus. ‘Ik ga echt mijn best doen.’
‘Geen druk, Colin, relax.’
‘Weet ik. Maar ze moeten het weten.’
‘Niets moet.’
‘Nee, maar ik wil het.’
‘Komt vanzelf,’ zei ik.
‘Ja, komt vanzelf. Vrienden, ouders… O ja, ik moest je de groeten doen.’
Ik lachte. ‘Doe de groeten terug.’
Colin duwde me van zich af met een kus en stond toen op. In de gang kuste ik hem nog een keer, daarna was hij weg. Ik keek hem glimlachend na. Ongemerkt keek ik toch even naar het raam van Kaj. Donker, geen beweging.
‘Moest Colin niets drinken?’ vroeg mijn moeder toen ik de kamer in kwam.
‘Nee, geen dorst,’ zei ik uitgelaten, nog steeds vrolijk.
Ze keken naar me.
‘Die mag vaker komen,’ zei mijn moeder, ‘je bent ineens een stuk vrolijker.’
‘Ja,’ glimlachte ik en ging in de bank zitten met een glas cola. Ik had wel degelijk dorst, al een hele tijd.
‘Hoe komt het?’ vroeg ze nieuwsgierig.
Ik slikte en keek naar ze.
‘Nou…,’ begon ik.
© 2011 Oliver Kjelsson