Terence was rond een uur of 7 thuis. Vrolijk. Luc maakte nog een grapje en vroeg hoe de meiden de film hadden gevonden. Terence had er zuchtend op gereageerd. Vond het flauw. Ik las zijn lichaamstaal meer dan anders, maar ik kon niets merken. Ik was nieuwsgierig maar wist dat ik niets moest vragen. Dat zou trouwens ook geen enkel nut hebben gehad. Luc lag die avond naast me in bed naar het plafond te staren.
‘Wat denk je?’
‘Van alles,’ zuchtte hij, ‘zou Yannick iets weten? Zijn die twee meisjes mee geweest of niet? Speelt Terence het gewoon mee om in de buurt van Yannick te blijven, terwijl die achter één van die twee meiden aan zit? Of hebben Yannick en zij al iets met elkaar? Wat zou er dan allemaal door het hoofd van Terence heen gaan?’
‘Je denkt dezelfde dingen als ik.’
‘Maar we weten niks.’
‘Helemaal niets. Voor hetzelfde geld voelt Terence wel wat voor dat andere meisje, weet jij veel. Of ze zijn echt niet mee geweest, kan ook. Misschien hebben Terence en Yannick al iets met elkaar.’
‘Ik hoop het laatste, mag dat?’
Ik grinnikte en draaide op mijn zij. Ik gaf hem een kus op zijn wang.
‘Dat mag,’ lachte ik zachtjes.
De volgende ochtend zat hij weer gewoon aan het ontbijt. Alsof er niets aan de hand was. Ik wou dat ik dat kon. Ik werd bijna jaloers op hem. Er was niets, maar dan ook helemaal niets van zijn gezicht af te lezen. Wij wisten wel beter, maar dat konden we niet laten merken. Hij moest er zelf mee komen, we konden niet verraden dat we het al wisten. Nog niet. Als het te lang ging duren misschien wel, om een doorbraak te forceren. Daar was het nog te vroeg voor. Vroeg of laat zou het vanzelf komen. Hij moest zich toch een keer verraden?
Er kwam weer een bezoekweekend aan. Terence had er geen zin in. Duidelijk niet. Hij zou een wedstrijd missen.
‘Kan ik niet na de wedstrijd gaan?’ mopperde hij.
Luc schudde zijn hoofd. ‘Dat was niet de afspraak.’
‘Wat maakt dat nou uit?’
‘Dat maakt bijna een hele dag uit,’ zei Luc, ‘je zou gewoon in de ochtend gaan, als je die wedstrijd nog meespeelt dan ben je er pas laat in de middag. Je gaat gewoon ’s ochtends naar je moeder.’
‘Alsof dat nut heeft,’ mokte hij. ‘Ze zeikt toch alleen maar.’
‘Terence!’ Ik zei het hard.
‘Is toch zo?’
‘Doe er dan eens wat moeite voor. Als je met zo’n gedachte gaat dan komt het nooit goed.’
Hij haalde zijn bekende schouders op.
‘Die meisjes staan er volgende week ook nog hoor,’ zei Luc een beetje treiterend.
‘Waar slaat dat nou weer op?’
Luc grijnsde alleen maar, wat Terence alleen maar kwader maakte. “Ga door Luc,” dacht ik. Laat maar kwaad worden. Ik hoopte dat hij zich zou verspreken. Dat deed hij helaas niet. Ik had het ook kunnen weten. Hij ging de kamer uit, sloeg de deur hard dicht en stampte de kamer uit. Luc keek me vragend aan.
‘Ik ging weer te ver?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee hoor. Alleen jammer dat hij zich niet verspreekt als hij kwaad is, dat wel.’
Luc glimlachte. ‘Had je dat verwacht dan?’
‘Nee,’ zei ik, ‘beetje gehoopt misschien.’
Terence zagen we niet meer die avond. Luc deed de volgende avond net alsof er niets gebeurd was.
‘Ga je zo mee?’
‘Waar naar toe?’ Terence vroeg het chagrijnig.
‘Training?’ zei Luc, verbaasd dat hij het uit moest leggen.
‘Heeft geen nut, ik kan zaterdag toch niet spelen.’
Op zich mooi, hij had zich er bij neergelegd dat hij zaterdag al vroeg naar zijn moeder zou gaan.
‘Ook goed,’ zei Luc droog, duidelijk geen zin om er verder ook maar één woord vuil aan te maken. ‘Moet ik nog uitleggen waarom je er niet bent?’
‘Hou nou eens op over die meisjes. Die bel ik zelf wel als dat moet, dat hoef jij niet voor me te doen.’
‘Ik had het over Yannick,’ zei Luc daar meteen bovenop.
Terence was stil. Van binnen lachte ik. Luc pakte zijn jas en ging.
‘Ik zal ze de groeten doen.’
Terence keek hem na en toen Luc weg was keek hij even naar mij. Zonder iets te zeggen ging hij naar zijn kamer. Na vijf minuten kwam hij weer beneden. In zijn trainingspak.
‘Ik ga trainen,’ zei hij zachtjes. ‘Tot straks.’
Ik wist niet wat ik er van moest denken. Ik hield er ook maar mee op. Ik werd er niets wijzer van. Er was in ieder geval gelukkig verder geen discussie over zijn weekend bij zijn moeder. Marieke zou hem weer op komen halen. Nadat hij weg was is Luc naar de voetbalclub gegaan en bleef ik alleen achter. Ik voelde me weer alleen. Ik miste hem. Maar aan de andere kant waren Luc en ik toe aan een weekend samen. Luc gaf me een kus toen hij weer thuis was.
‘En?’ vroeg ik naar de uitslag, zoals altijd.
‘Na de wedstrijd kwamen die twee meiden meteen naar Yannick toe om te vragen waar Terence was.’
‘Wat zei hij?’
‘Heb ik niet precies kunnen horen, maar volgens mij heeft hij het gewoon verteld.’
‘En verder?’
‘Niet veel. Hij heeft nog even naar de volgende wedstrijd zitten kijken, die twee meiden bij hem. Yannick was stil vandaag, maar da’s niet zo raar vergeleken met anders.’
Ik glimlachte. Luc gaf me nog een kus en deed de deur naar de gang open.
‘Ik ruim even mijn spullen op, drinken we daarna iets samen.’
‘Is goed.’
Luc deed de deur weer dicht en liep de trap op.
‘O ja,’ hoorde ik hem nog roepen, ‘we hebben verloren.’
‘Wat wil je?’ vroeg ik toen hij terug beneden was.
‘Wilde seks.’
‘Te drinken, gek,’ lachte ik.
‘Bier,’ was het grijnzende antwoord.
Luc plofte in de bank. Ik ging naast hem zitten, gaf hem een flesje.
‘Vanavond doen we niks, lekker voor de tv hangen en naar een film kijken,’ zuchtte hij.
‘Goed idee,’ zei ik.
‘Ik heb zin om naar een restaurant te gaan vanavond.’
‘Nog beter idee.’
Ik kuste hem, kreeg een lange zoen terug.
Na het eten en terug thuis trok Luc een fles wijn open. Nadat we de tv en de DVD speler aan hadden gezet kropen we tegen elkaar en keken naar de film. Tegen 11 uur piepte een telefoon in de verte.
‘Je hebt een berichtje,’ zei Luc droog.
‘Da’s de mijne niet.’
‘Die van mij ook niet.’
We keken elkaar even aan. Ik stond op en zocht in de richting waar het geluid vandaan kwam. In de hal zag ik zijn telefoon liggen op het kastje. Ik liep er mee terug de kamer in.
‘Die sukkel is zijn telefoon vergeten.’
Luc lachte. ‘Zal ie leuk vinden.’
Ik legde hem op tafel en kroop weer tegen Luc aan. Ik pakte mijn glas en nam een slok. De telefoon piepte weer. Berichtje nummer twee. Bij het derde bericht keek Luc me aan.
‘Kijken?’
‘Kunnen we niet maken,’ zei ik. ‘Bovendien, als we kijken kan hij dat naderhand zien. Hij gaat door het lint als hij merkt dat we in zijn telefoon hebben zitten kijken. Heeft hij nog gelijk in ook.’
Luc gaf me zwijgend gelijk. Nog een berichtje. Het begon nu wel te jeuken. We konden ons inhouden. Op het scherm was toch niet meer te zien dan “4 berichten ontvangen”. De film speelde verder. Luc schonk nog een keer in. Na een kwartier maakte zijn telefoon weer geluid. Hij werd gebeld. Luc schoot naar voren en keek naar het schermpje.
‘Yannick belt,’ las hij hardop voor. ‘Wat doen we? Opnemen?’
‘Ben jij nou gek.’
‘En als er nou echt iets is?’
‘Hij heeft jouw nummer. Als er echt iets is, dan belt hij wel naar hier om te vragen waar hij Terence kan bereiken.’
Ik zag Luc twijfelen, de telefoon was ondertussen weer stil, Yannick zat nu waarschijnlijk naar de voicemail van Terence te luisteren.
‘Luc, we leggen die telefoon straks gewoon weer terug. Als hij merkt dat we hebben zitten kijken wie er allemaal gebeld hebben, dan kunnen we helemaal opnieuw beginnen. Je weet hoe hij is als we te dicht bij zijn privé-leven komen.’
Hij gaf toe, met tegenzin. Er kwam nog één berichtje, daarna hield Yannick het voor gezien.
‘Als dit heen en weer bellen vooraf afgesproken was, dan zit er nu eentje vreselijk te balen dat hij zijn telefoon is vergeten.’
‘Ik wil het niet weten,’ zei Luc. ‘Zolang hij het maar niet op zijn moeder gaat afreageren.’
Toen Terence thuis kwam kon ik zijn humeur niet aflezen van zijn gezicht. Neutraal was het beste woord.
‘Hey, hoe was het?’ Luc vroeg het.
‘Goed,’ zei Terence, nog steeds neutraal.
‘Mooi,’ zei Luc.
Terence knikte. Hij had zijn telefoon al in zijn hand. Luc en ik hadden die gewoon op het kastje in de gang laten liggen.
‘Je was hem vergeten,’ zei ik met een knik naar zijn hand.
‘Hij is een paar keer afgegaan,’ zei Luc droog.
‘Ik zag het,’ zei Terence. ‘Ik ga even mijn tas boven zetten.’
Luc en ik glimlachten. Hij had haast. Terence verdween, Luc keek me veelbetekenend aan. Ik kon de verleiding niet weerstaan, ik ging even de gang in en hoorde hem boven praten. Die was meteen gaan bellen. Ik glimlachte toen ik de kamer weer in kwam. Luc keek me grijnzend aan.
‘Aan het bellen?’
‘Wat dacht je dan,’ grinnikte ik.
‘Het zegt verder niets natuurlijk.’
‘Nee, helemaal niets.’
We hoorden Terence de trap af komen. We probeerden normaal te doen, maar volgens mij had hij door dat we het over hem hadden. Hij reageerde er verder niet op.
‘Wat drinken?’ vroeg Luc zo gewoon mogelijk.
‘Lekker,’ zei Terence en plofte in de stoel.
Luc haalde wat uit de keuken en ging bij mij in de bank zitten. Terence keek naar de tv.
‘Vertel eens wat meer,’ probeerde ik, ‘hoe was het weekend? Wat hebben jullie allemaal gedaan?’
Terence keek me aan met een blik waarmee hij wou zeggen; “dat moet je zeker vragen van Marieke”.
‘Niet veel,’ zei hij toen kort. ‘We zijn gaan winkelen, ik heb een nieuwe trui.’
‘Leuk,’ zei Luc.
‘O ja, en ze wil volgende week naar de wedstrijd komen kijken.’
‘En?’ Meer kon ik niet uitbrengen.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Moet ze zelf weten.’
‘Heb je dat zo gezegd?’ vroeg Luc lachend.
Terence knikte grijnzend. ‘Ze zou Marieke bellen geloof ik, weet ik veel.’
‘Vind je het niet leuk dan?’ vroeg ik verbaasd.
Weer die schouders. ‘Maakt mij niet uit.’
Ik schudde mijn hoofd. Onmogelijk dat het hem niets deed. Hij speelde weer de onschendbare Terence. Maar wat vond ik er zelf eigenlijk van? Dit betekende wel dat we haar gingen ontmoeten. Want als ze zou komen kijken vond ik wel dat ik er moest zijn. Luc was er sowieso, als trainer. Dit kon ik hem dan niet alleen laten opknappen. Maar wilde ik haar wel zien? Kwam ze nu niet te dichtbij voor mijn gevoel? Ik baalde van mijzelf. Alles was er altijd op gericht dat Terence wat rust zou vinden zodat hij daarna weer zonder al te veel problemen thuis bij zijn moeder kon wonen. Dit was een hele goede stap vooruit. Maar ik was jaloers.
Marieke belde me de dag erna al. Ze vond het een goed idee. Het zou de band versterken tussen hem en zijn moeder. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Er werd een afspraak gemaakt, zij zou met zijn moeder naar de wedstrijd komen. Vanaf daar zouden we zien hoe het zou lopen. Ontmoeting met ons, kijken hoe Terence er mee om zou gaan. Ik was nerveus die ochtend. Luc ook. Terence nog het meest. We merkten het aan hem bij het ontbijt. Toen ze weg waren ruimde ik alles op en trok met een zwaar hoofd mijn jas aan. Ik trapte mijn fiets naar de velden en liep langzaam richting Luc. De wedstrijd stond op het punt te beginnen. Terence keek strak. Ik keek een keer rond maar zag Marieke nergens. Ik zuchtte een keer. De wedstrijd begon, Terence was weer geconcentreerd. Het was een spannend potje deze keer. Ik zat er helemaal in. Ik stond vlak bij Luc, ik had hem nodig nu.
Halverwege de eerste helft zag ik ze ineens staan. Marieke met een vrouw naast haar. Ze stonden te praten en naar de wedstrijd te kijken. Ik keek meteen naar Terence, maar ik vroeg me af of hij ze al gezien had. Alsof hij ook maar iets in de gaten hield buiten het veld. Marieke zag me kijken en wenkte me. Ik stootte Luc aan.
‘Ze zijn er.’
Luc keek even rond en keek me doordringend aan.
‘Wat moeten we nu doen,’ vroeg hij afwachtend.
‘Marieke wenkte me.’
Erik keek ons even aan. ‘Ga maar, ik zie je straks bij de rust wel.’
Luc sloeg een keer tegen zijn arm om te bedanken en liep naast mij naar Marieke en de moeder van Terence. Ze stak meteen haar hand uit en schudde ons allebei de hand.
‘Wat hebben jullie met mijn zoon gedaan?’ vroeg ze.
Luc en ik keken even verbaasd.
‘Zo heb ik hem al in tijden niet meer gezien,’ ging ze verder, ‘ik zie de oude Terence zoals hij vroeger was weer terug.’
We glimlachten verlegen. Ze was ontroerd.
‘Zo is hij ook alleen maar hier,’ verontschuldigde Luc zich.
Ze keek serieus. Marieke stond er bij maar hield zich afzijdig. De scheidrechter floot af. Rust.
‘Ik moet even terug,’ zei Luc.
We keken hem na.
‘Hij is trainer van het team?’ vroeg ze.
Ik knikte. Terence keek even, zag ons staan en stak even zijn hand op. Zijn moeder zwaaide enthousiast terug. Verlegen draaide hij zijn kop weer om. Even keken zijn moeder en ik elkaar aan. Ik had niets te zeggen. Ik vond het maar een raar mens. De wedstrijd ging verder, we bleven kijken. Luc kwam weer bij ons staan. Hij keek even naar me, knipoogde.
‘Ik hoorde dat hij bij jullie ook zo gesloten is?’ Ze praatte weer.
Ik knikte. ‘Er komt niets uit.’
‘Hij gaat helemaal zijn eigen gang,’ zuchtte ze.
‘Ergens zit hem iets dwars, maar er over praten wil hij niet,’ zei Luc.
‘Ik zou niet weten wat,’ zei ze strak, ‘hij heeft gewoon problemen met het feit dat er regels zijn.’
Luc en ik keken elkaar even veelbetekenend aan.
‘Hier heeft hij daar toch weinig problemen mee. Erik is geen gemakkelijke voor de jongens.’
‘Maar dat is voetbal,’ zei ze, ‘daar doet hij alles voor.’
‘Ondertussen weer wel,’ kon ik niet nalaten op te merken.
Ze glimlachte flauwtjes naar me, begreep mijn hint. Ik baalde er een beetje van. Het was niet mijn bedoeling om er een soort strijd van te maken. We gingen tenslotte voor hetzelfde doel; Terence weer gelukkig maken. Marieke keek me veelbetekenend aan. Die had de ondertoon in mijn opmerking ook gevoeld. Luc ging weer terug naar Erik, de wedstrijd was bijna afgelopen. Ik had geen idee wat de stand eigenlijk was. Het laatste fluitsignaal klonk, het team van ons juichte. Gewonnen dus. Iedereen liep naar Erik en Luc en liet zich feliciteren. Terence keek even naar ons en liep op ons af. Hij stootte Yannick aan en trok hem mee.
‘Hallo,’ zei hij toen hij bij ons was.
Hij liet zich gelaten op zijn wang kussen door zijn moeder.
‘Dag jongen, hoe gaat het?’
‘Goed,’ zei hij timide. ‘Dit is Yannick,’ zei hij daarna enthousiast.
Yannick werd naar voren geduwd en gaf zijn moeder een hand.
‘Leuk je te ontmoeten,’ zei de moeder van Terence.
Yannick wist zich niet echt een houding te geven. Terence stootte hem weer aan.
‘We moeten naar de kleedkamer.’
Ik keek even rond toen ze vertrokken, de rest van het team was al weg. Met Marieke en de moeder van Terence ging ik naar de kantine. Ik haalde wat te drinken. Ik keek naar buiten en zag het team druppelsgewijs naar buiten komen. Daarna bleef de deur een tijdje dicht. Toen kwamen Terence en Yannick naar buiten. Erik en Luc kwamen achter ze aan en sloten de deur. Ze kwamen de kantine binnen, pakten wat te drinken en kwamen even bij ons aan tafel staan.
‘We gaan even naar de volgende wedstrijd kijken,’ zei Terence droog.
Hij had zich al omgedraaid toen ik hem terug riep.
‘Blijf je niet even hier? Jouw moeder komt niet voor niets.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben zo terug.’
Voor ik nog iets kon zeggen was hij weg. Ik keek even naar zijn moeder, maar die haalde haar schouders op. We praatten nog even door zonder veel zinnigs te zeggen. Verder dan de opmerking “zo is Terence nou eenmaal” kwam ze niet. Misschien had ze wel gelijk. Ik kon het me ook wel voorstellen, tussen al die jongens van het team wil je niet met je moeder gezien worden. Even later gingen ze, nadat Marieke het voorgesteld had. Ze liepen naar buiten, ik zag Terence en Yannick staan met de twee meisjes. Terence zag ons op tijd. Hij kwam op ons afgelopen om te voorkomen dat we bij hun gingen staan. Zijn moeder gaf hem een kus, waar hij gelaten op reageerde. Ik zag Yannick en de twee meisjes kijken.
‘Dag,’ zei hij stilletjes.
‘Dag jongen,’ zei ze net zo zacht.
Marieke gaf hem nog een hand, daarna waren ze weg. Terence keek me eventjes aan en ging terug naar Yannick. Hij was stil.
Een week of wat later was het jaarlijkse straatfeest. Niet dat Luc en ik er nou lang vooraf al naar uit zaten te kijken, maar het was altijd wel gezellig. Je zag de buren eens wat langer dan bij het uitladen van de boodschappen uit de auto. Terence had gevraagd of Yannick ook mocht komen. Natuurlijk mocht dat.
‘Die twee meisjes zijn ook welkom hoor,’ had Luc plagend gezegd.
Terence had alleen maar gezucht.
Maar ze waren er ineens wel, tot mijn grote verbazing. Luc stootte mij aan toen hij ze zag zitten, met z’n vieren aan een tafel. Ik glimlachte alleen maar. We lieten ze maar even. Luc kon het even later toch niet laten en liep naar de tafel toe.
‘Dag dames,’ zei hij vrolijk, ‘komen jullie hier ook even kijken?’
Van binnen lachend stond ik het van een klein afstandje te bekijken.
‘Hallo,’ zeiden ze allebei tegelijk.
Terence zat niet op zijn gemak. Luc praatte gewoon door, vertelde dat ze konden drinken en eten wat ze wilden. Ze glimlachten beleefd. Even later stond Luc weer bij mij.
‘Wat ben jij eigenlijk ook een lul hè?’
Luc lachte. ‘Leuk toch?’
‘Zeker wel,’ grijnsde ik.
De rollen waren goed verdeeld aan tafel, het ene meisje zat naast Yannick, de ander naast Terence. Gespeelde nonchalance bij de heren. Het zag er allemaal erg ontspannen uit. Of we wilden of niet, we hielden ze in de gaten terwijl we met een hoop buren stonden te praten. Ze kenden het verhaal van Terence, maar vroegen er niet naar. Ze behandelden hem ook gewoon als één van de jongens uit de straat. Daar was ik ze op één of andere manier ook erg dankbaar voor. Er speelde muziek, er dansten wat mensen. Ik zag in mijn ooghoek wat beweging aan de tafel. De meiden wilden dansen, maar zowel Terence als Yannick had daar geen zin in. Dan gingen ze wel alleen. Ik bekeek het geamuseerd. Toegegeven, ik had het zelf waarschijnlijk ook niet gedaan. Zeker niet met die ogen van Luc en mij die alles in de gaten hielden. Ze dansten maar even, toen ze bij de tafel waren ging Terence nog wat te drinken halen. Met vier glazen cola tussen de vingers van twee handen geklemd kwam hij terug. Achter me werd gelachen. Ik keek even om en zag de tweeling van de overkant. De één met zijn vriendin, de ander met zijn vriend. Ook broer en zus volgens mij. Leuk om te zien. Ze gingen er zo vrij mee om, die twee jongens. Ik weet nog dat ze bij een van de vorige straatfeesten hebben staan dansen samen. Ik zag nog de verbaasde gezichten van de buren. Ik heb nog even kort me ze staan praten toen, bij de bar. Leuke jongens. Ik hing even tegen Luc aan. Waren wij nog maar zo jong. Er werd een rustig nummer gedraaid, achter me werd weer gelachen.
‘Kom op,’ hoorde ik achter me.
Ze liepen me voorbij, naar het midden van de mensen die dansten, en pakten elkaar stevig vast. Leuk om te zien. Ik zag hun vader achter de barbecue lachend kijken. Mooi dit.
Er keek nog iemand. Terence. Wat zou er nu door zijn hoofd gaan?
‘Wat zou er nu door zijn hoofd gaan?’ raadde Luc mijn gedachten.
Ik zuchtte. ‘Die moet toch kapot gaan van binnen?’
We keken weer. Terence staarde naar ze. Verbeten gezicht. Yannick keek ook wel, maar een stuk minder gespannen. De twee meiden zaten met elkaar te praten, maar ze keken wel. Ik had het met hem te doen. Wat zou hij nu denken? Ik voelde de handen van Luc op mijn rug, ze gleden naar voren en hielden me stevig vast. Kleine snelle kus in mijn nek. Ik zag Yannick kijken met een voorzichtige grijns. Zo zag hij zijn trainer waarschijnlijk nog nooit. Terence keek ook even onze kant op, maar zijn blik schoot snel weer weg. Hij staarde weer naar de twee jongens op de dansvloer. Hij zei iets kort tegen Yannick. Daarna stond hij op en verdween naar huis. Even later was hij weer terug. De twee jongens waren al weer aan hun tafel gaan zitten. Terence keek even naar ze en haalde nog wat te drinken. Zijn gezicht keek nog steeds niet vrolijk.
Het meisje naast Yannick zat hem te klieren. Af en toe een vinger in zijn zij prikken, uitdagen. Hij lachte, kietelde terug. Ze stonden op, Terence kwam naar ons toe om te zeggen dat ze de twee meisjes naar huis gingen brengen. Yannick werd in de verte nog steeds gepest door haar. Hij lachte, pakte haar vast en tilde haar van de grond. Ze gilde even, hing met haar buik tegen die van hem. Haar handen lagen in zijn nek, ze keek hem diep in zijn ogen aan. Ik hoorde Terence er om lachen. Ik probeerde hen in de gaten te houden, maar ik werd afgeleid door een buurman. Praatje maken, wat anders. Om niets. Voor ik er erg in had waren ze weg. Luc kwam er bij staan.
‘Ging goed net, of zag ik het verkeerd?’ vroeg hij toen we even alleen stonden.
‘Wat?’
‘Yannick en dat meisje.’
Ik knikte. ‘Dat was wel duidelijk, geloof ik.’
‘Ik heb geen kus gezien.’
‘Jij blijft ook hopen hè,’ lachte ik.
‘Ik hoop het zo voor Terence.’
‘Misschien is hij wel erg blij met dat andere meisje,’ zei ik. ‘Anders had hij die twee er toch nooit bij gevraagd?’
‘Als hij maar eens gelukkig wordt.’
‘Tuurlijk wel, Luc.’
‘Die uitdrukking op dat gezicht van hem toen die twee jongens net aan het dansen waren. Ik had het echt met hem te doen.’
Ik zuchtte, staarde voor me uit.
‘Jij niet dan,’ haalde Luc me uit mij gedachten.
‘Jawel,’ zuchtte ik. ‘Jammer.’
Luc lachte.
‘Wat lach je?’
‘We hebben dezelfde problemen als de meeste ouders.’
Ik keek hem vragend aan. ‘En dat is?’
‘We hebben onze schoonzoon of schoondochter niet voor het uitkiezen. Het is altijd afwachten waar ze mee thuiskomen.’
Ik grinnikte. Hij had gelijk.
Na een uur waren Terence en Yannick weer terug. Luc ging even bij ze staan.
‘Die waren ook vroeg weg,’ hoorde ik hem zeggen.
Terence mompelde wat.
‘Hebben jullie nog lang over gedaan, om ze thuis te brengen,’ knipoogde Luc naar Yannick.
‘Ha, ha,’ grijnsde hij terug.
Terence reageerde niet. Luc liet het maar zo en kwam weer bij mij staan.
‘Ja, ik kan het niet laten,’ zei hij voor ik ook maar iets kon zeggen.
Ik glimlachte. ‘En? Lipstick in hun nek, of niet?’
‘Shit, vergeten te kijken,’ grinnikte Luc.
‘Sukkel.’
‘Jij bent nog erger en doortrapter dan ik volgens mij.’
Ik lachte nu harder. ‘Echt niet,’ zei ik spottend.
Terence keek spiedend achterom naar ons. Ik zag hem met een glas bier staan. Van binnen moest ik lachen. Hij wist het goed verborgen te houden, had niet door dat ik het gezien had. Mij maakte het ook niet uit. Luc stond naast me en had niets in de gaten.
‘Ik ga er even wat van zeggen,’ zei ik.
‘Wat?’
‘Ze staan stiekem bier te drinken.’
‘Nou en?’
‘Precies. Ik ga even zeggen dat ze er beter gewoon van kunnen genieten.’
Ik hoorde Luc achter me lachen toen ik wegliep. Ik ging bij Terence en Yannick staan, glas wijn in mijn hand.
‘Gezellig zo?’
Ze knikte allebei. Achter hen stonden twee halfvolle glazen nonchalant op tafel.
‘Smaakt het een beetje?’
Terence keek betrapt. ‘Wat?’
‘Dat bier, sufferd, wat anders?’
Hij deed zijn mond open om wat te zeggen maar ik was hem voor.
‘Jullie zijn oud en wijs genoeg,’ ging ik verder. ‘Zolang jullie maar niet ladderzat worden.’ Ik keek Yannick aan. ‘En jij moet gewoon rechtop naar huis fietsen straks.’
Ze lachten, pakten de twee glazen van tafel. Met een grijns draaide ik me om.
‘Ja, ja, ze worden groot,’ lachte mijn overbuurman achter de barbecue toen ik wat te eten ging halen.
Ik lachte terug. ‘Hou op.’
‘Hij doet het goed bij jullie, of niet?’
‘Ups en downs,’ zei ik. ‘Maar we mogen zeker niet klagen.’
‘Het is een goede jongen.’
‘Dat is hij zeker.’
‘Hij heeft me vorige week nog geholpen,’ ging hij verder, ‘Ik had een hoop dingen gehaald voor vanavond, hij heeft wat dingen mee naar binnen gesjouwd.’
Ik glimlachte.
‘Verlegen is ie wel, maar dat geeft niks,’ brabbelde hij verder.
‘Kan een mooie eigenschap zijn,’ zei ik.
‘Zeker,’ besloot hij ons gesprek.
Langzaam kwam het feest tot zijn einde. De muziek stond al een stuk zachter, de barbecue stond af te koelen. Ik zag Terence en Yannick aan een tafel zitten, glas bier voor hun neus. Ze hadden goede zin. Ik bekeek het even, maar zat waren ze niet. Hooguit een klein stukje losser. Ik vond het allang prima. Luc kneep een keer in mijn been.
‘Hoe gaat ie?’
‘Goed,’ zei ik. ‘Jouw zoon kan goed maat houden. Hij ziet er nog fris uit.’
Luc lachte. ‘Ik heb net nog even stiekem gekeken, maar ik kon bij geen van beiden iets ontdekken in hun nek.’
‘Goed weggepoetst voor ze terug kwamen zeker?’
Luc lachte weer.
‘Hoe vind jij het nou?’
‘Wat?’
‘Die twee meiden.’
‘Volgens mij zijn ze er wel gelukkig mee,’ zei Luc nadenkend. ‘Anders waren ze ook niet uitgenodigd.’
‘Ik vind dat Terence zich kranig gedraagt, gezien zijn voorgeschiedenis.’
‘Vind ik ook, Maarten. Maar je weet niet hoe het zit. Misschien heeft hij nooit wat voor Yannick gevoeld, gaat het hem echt om het meisje. Hoe dan ook, hij is tevreden met de situatie zoals die is, denk ik.’
‘Daar gaan we dan maar vanuit. Moet ook eigenlijk wel. Anders had hij het niet zo naar zijn zin gehad vanavond.’
‘Precies,’ zei Luc, en kneep nog een keer in mijn been onder de tafel.
Aan de tafel naast ons werd hard gelachen door de tweeling en hun vriend en vriendin. De twee jongens kusten elkaar kort. Ik keek er geamuseerd naar. In mijn ooghoek zag ik Terence kijken. Hij keek minder strak dan tijdens het dansen van die twee jongens. Ook Yannick vond het er wel leuk uitzien geloof ik. Ik wist het zeker, als Terence ooit op het punt kwam om te vertellen hoe hij werkelijk was, hij zou hem nooit laten vallen. Zo was Yannick niet. Die bleef hem steunen, zou zijn goede vriend blijven. Ik was hem er nou al dankbaar voor.
De muziek was uit, iedereen zat het laatste uit het glas te drinken. Luc en ik hielpen nog even mee met opruimen. Yannick kwam ons nog bedanken voor de leuke avond.
‘Graag gedaan en recht naar huis,’ lachte ik.
Hij keek een beetje verlegen.
‘Ik loop met hem mee,’ zei Terence, ‘en daarna ga ik naar boven.’
‘Is goed jongen,’ zei ik, ‘welterusten.’
Ze liepen samen weg, Luc riep hen terug.
‘Terence, kunnen jullie misschien alvast die tafel meenemen, zet maar voor de schuur.’
Ze liepen naar hem toe, pakten samen de tafel op en droegen hem tussen hun in mee naar ons huis.
We waren snel klaar met opruimen. De overbuurman verleidde ons voor nog een laatste biertje. Zittend op een stapel opgevouwen picknicktafels zaten we met nog een paar mensen bij elkaar.
‘Het was weer een leuk feest,’ zei hij tevreden.
‘Zeker,’ beaamde de rest.
De vriend van zijn zoon en zijn zus reden weg.
‘Doei,’ zwaaiden ze.
De overbuurman zwaaide terug.
‘Leuk stel zo bij elkaar,’ zei Luc.
‘Zeker, we zijn er ook heel gelukkig mee zo. Maar die jongen van jullie had ook een leuk groepje bij zich.’
We knikten.
‘Mooi toch, die jonge liefde?’
We lachten.
‘Dat wel,’ zei Luc, ‘maar officieel weten we van niets.’
‘Niet?’
‘Hij vertelt ons er niets over, ze komen kijken bij de wedstrijden, maar dat is alles. Het verbaasde ons dat ze hier bij waren.’
De overbuurman lachte. ‘Dan zit het diep, als ze er niets over durven te vertellen.’
Ik lachte instemmend. Was eigenlijk ook wel een beetje trots op Terence. Hij had het goed voor elkaar zo. Een gewone jongen voor zijn leeftijd. Luc stond op. Ik keek even naar mijn flesje.
‘Ik kom zo.’
‘Is goed,’ zei hij, ‘ik zet nog even die twee stoelen achterom.’
Ik dronk mijn laatste slok en stond op toen ik hem om de hoek zag verdwijnen. Ik volgde hem, maar hij kwam terug gelopen met de twee stoelen. Ik wilde net vragen wat hij aan het doen was toen hij siste dat ik stil moest zijn.
‘Het bier mist zijn uitwerking niet,’ fluisterde hij.
‘Hoe bedoel je?’
Hij wees over zijn schouder. ‘Terence en Yannick hebben iets teveel op geloof ik.’
‘Wat? Staat er een te kotsen?’
Luc schudde grijnzend zijn hoofd.
‘Ze staan te zoenen, en niet te zuinig.’
© 2007 Oliver Kjelsson