Luc en ik waren er stil van. Wisten niet meer wat we moesten zeggen. Terence was weer wat rustiger. Hij wilde naar bed. Ik kon hem zo niet laten gaan.
‘Wat er ook gebeurd, Terence,’ knuffelde ik hem, ‘onthoud dat er altijd meer mensen zijn die je wel accepteren zoals je bent.’
Hij glimlachte verlegen. ‘Weet ik ook wel.’
Ik knipoogde. ‘Welterusten, jongen.’
‘Welterusten,’ zei hij.
Bij de deur draaide hij zich ineens om. Binnen een paar stappen was hij naast me en gaf mij en daarna Luc een kus op onze wang. Meteen was hij de gang op.
‘Doei,’ hoorde we nog net door de half open deur.
Daarna was hij boven.
De dag erna belde de moeder van Yannick op. Ze wilde eens een avond afspreken.
‘Nu onze zonen iets moois aan het opbouwen zijn, lijkt me dat een goed idee.’
‘Kunnen we meteen even afspreken wat we moeten regelen voor dat weekje vakantie,’ zei ik.
‘Heeft hij dat al verteld?’
‘Meteen,’ lachte ik.
De afspraak werd gemaakt, Luc en ik zouden daar heen gaan. Terence en Yannick vonden het allemaal maar raar. Ze begrepen het wel, maar ze hadden er wel een ongemakkelijk gevoel bij. Vlak voor Luc en ik naar de ouders van Yannick zouden gaan stond Yannick voor de deur.
‘Goh, da’s ook toevallig,’ zei Luc, ‘hebben jullie hier afgesproken terwijl wij juist naar jouw ouders toe gaan.’
‘Ja, stom hè?’ grijnsde Yannick.
Ik lachte en trok mijn jas aan.
‘Doe ze de groeten,’ lachte hij toen hij de trap op ging.
Luc keek me aan met een brede lach.
‘Doen we,’ riep ik toen hij al boven was.
We werden vriendelijk ontvangen. Koffie stond al klaar. Het begon met een gezellig heen en weer gepraat over werk en dat soort dingen. Langzaam ging het gesprek over op “onze twee jongens”.
‘Ik vond het wel mooi om te zien,’ lachte zijn vader. ‘Ik vond dat ze het zelf moesten vertellen, maar ik ben wat hints gaan geven, het duurde me te lang.’
We lachten.
‘Het is ook niet niks om het je ouders te vertellen,’ zei ik.
‘Weten jullie waarschijnlijk alles van.’
Ik knikte.
‘Wanneer heeft Terence het jullie verteld?’ vroeg zijn moeder.
‘Niet,’ zei ik. ‘We hebben ze betrapt toen ze stiekem bij het schuurtje stonden.’
Luc keek even en knipoogde. Dat van de badkamer vertelden we maar niet.
‘Gaat het weer een beetje met Terence?’ vroeg zijn moeder aftastend en voorzichtig.
‘Hij was er een beetje van onder de indruk,’ zei ik zo gewoon mogelijk.
‘Ik wist niet wat er gebeurde,’ zei ze, ‘ik dacht er goed aan te doen om hem even vast te pakken, gewoon om hem te laten voelen dat ik hem helemaal accepteer, maar hij barstte ineens in tranen uit.’
‘Hier dus ook,’ zei Luc, ‘dat was thuis nog niet over.’
‘Goh,’ zei ze. ‘Ik schrok er wel van.’
‘Op dit soort momenten komt bij hem het besef dat het ook anders kan. Jullie begrijpen dat hij niet zomaar bij ons zit.’
‘Ik vind dat zo sneu,’ zei ze, ‘en het is zo’n goeie jongen.’
Ik knikte glimlachend.
‘Hij is gezellig, vrolijk, beleefd. Altijd goede zin,’ vulde zijn vader aan.
‘Bij ons thuis is het wel eens anders hoor,’ lachte Luc.
‘Het is geen watje, nee, dat zie ik ook wel aan hem.’
‘Nee,’ lachte ik veelbetekenend.
‘Maar we durven hem gerust mee te nemen op vakantie. Graag zelfs.’
‘Ook dat heeft indruk gemaakt bij hem,’ zei ik.
‘Het enige waar we mee zitten,’ zei de vader van Yannick, ‘is dat we hem af en toe niet snappen. Zoals gisteren, dan barst ie ineens. We wisten echt even niet wat we er mee moesten. Als dat op vakantie gebeurd… Ik weet niet hoe ik hem op moet vangen.’
‘Een arm om hem heen doet wonderen,’ zei ik. ‘En Yannick is er ook nog.’
‘Ja,’ glimlachte zijn moeder. ‘Mooi om te zien hoe ze invloed hebben op elkaar. Ten goede. Maar gisteren wist Yannick het ook even niet meer. Zo diep had hij het ook nog nooit gezien.’
‘Ik weet zeker dat het goed komt, die week,’ zei ik. ‘Bovendien, zo ver gaan jullie niet weg heb ik begrepen. Als het echt fout gaat, dan zijn we er zo.’
Dat stelde ze een beetje gerust, merkte ik. Ik hield meteen van die mensen. Ze maakten zich zorgen om hem, snapten hem. Ik moest Terence gelijk geven. Zo zouden er veel meer moeten zijn.
‘Hoe was het?’ vroeg Terence meteen toen we weer thuis waren.
Yannick keek onderzoekend, met zijn jas al aan.
‘Gezellig,’ zei ik, ‘even die week vakantie ook doorgesproken.’
‘En flink over jullie geroddeld natuurlijk,’ zei Luc spottend.
Terence lachte uitdagend.
‘Ze vroegen wanneer jij het ons verteld had,’ zei ik tegen Terence.
Daar keken ze alle twee toch even verschrikt van.
‘Geen paniek,’ zei Luc tegen Yannick. ‘We hebben verteld dat we jullie betrapt hadden achter bij het schuurtje. Over die badkamer hebben we maar niets gezegd.’
Luc had een afspraak gemaakt met de school. We hadden allebei een middag vrij van ons werk en gingen er samen heen. Ik herkende zijn gezicht, ik had hem wel eens bij en wedstrijd gezien. Hij stelde voor om ons de school te laten zien. Luc zei lachend dat we de weg nog wel wisten.
‘Jullie hebben hier op school gezeten?’
We lachten toen we dat bevestigden.
‘De kleine rondleiding dan maar. Er is best veel veranderd in de jaren.’
Het wás veranderd. Andere kleuren, frisser om te zien. Maar de indeling, de aula, het was allemaal herkenbaar. Daarna gingen we zijn kantoor binnen.
‘Goed, Terence,’ zei hij om te beginnen.
‘Ja, Terence,’ zei Luc.
‘Hoe gaat het met hem?’
‘Goed, op zich,’ zei Luc. ‘Hij is veranderd van een gesloten, dwarse jongen in een open en vrolijke gast.’
‘Wat waren de problemen, als ik vragen mag?’
‘Vechten op school, onhandelbaar thuis.’
‘Maar dat is al een stuk minder, begreep ik.’
We knikten.
‘Hij begint een beetje rust te vinden,’ zei ik. ‘Maar ik denk dat hij op de school waar hij nu zit nooit meer helemaal de oude zal worden. Hij wordt er flink gepest en we zien niet in dat het ooit nog zal veranderen.’
‘Raar dat zo’n school niet ingrijpt.’
Hij zei het meer tegen zichzelf dan tegen ons. We legden uit waar het door kwam, hoe de hele situatie ontstaan was. Hij knikte begripvol.
‘Hebben jullie iets van een cijferlijst bij, om een beetje in te schatten waar hij staat?’
Luc liet het hem zien.
‘We hebben hier een complete scholengemeenschap, waar alle niveau’s vertegenwoordigd zijn, dus ik zie geen probleem waarom hij hier niet zou passen. Bovendien hebben we hier een gedegen programma om pesten meteen te signaleren en aan te pakken.’
‘Klinkt ideaal,’ zei ik.
We spraken af dat we met jeugdzorg en zijn moeder zouden overleggen. Bij de deur gaf hij ons een hand.
‘Weet het team eigenlijk dat hij homo is?’
Luc schudde zijn hoofd. ‘Erik weet het en ik. Plus nog één jongen uit het team.’
Geen nut om te vertellen dat Terence er ook nog een relatie mee heeft.
‘Nou ken ik de meeste jongens van het team ook omdat ze hier rondlopen, maar ik denk niet dat het veel problemen zou geven als ze het wisten.’
Luc knikte. ‘Dat denk ik ook niet.’
‘Mooie groep jongens is het,’ zei hij nog voor hij ons uit liet.
Terence was een beetje nerveus. Vrijdagmiddag, zijn tas was gepakt, de ouders van Yannick zouden hem zo op komen halen. Een hele week met Yannick op stap. Maar vooral, samen slapen. Ik kon het me helemaal voorstellen. Hij was uitgelaten, vrolijk. Hij sprong meteen op toen de deurbel ging. Yannick en zijn ouders kwamen binnen, ik schonk nog wat in voor ze zouden vertrekken. Zijn ouders en ik praatten gezellig, Terence en Yannick zaten een beetje nerveus en ongeduldig te kijken. Het bleef bij een kop koffie, ze moesten maar eens vertrekken. De vader van Yannick nam de tas mee naar de auto, ik wenste ze veel plezier.
‘Alles bij, niets vergeten?’
‘Nee,’ zei Terence, ‘ik heb alles.’
‘Nou, veel plezier dan,’ zei ik.
Terence drentelde even maar pakte me toen vast. Mat een dikke knuffel liet hij me staan in de deuropening. De jongens doken achter in de auto en zwaaiden tot het eind van de straat. Ik zuchtte. Dit ging een mooie week worden. Luc was even later terug van zijn werk. Hij gaf me een kus.
‘Alles op reis?’ lachte hij.
Ik knikte. ‘Ze waren uitgelaten.’
‘Mooi,’ zei hij. ‘Dan kunnen wij ook weg.’
Ik keek hem verbaasd aan.
‘Tassen pakken jij, we gaan weg.’
‘Wat zijn de plannen?’
‘Kun jij je dat hotel aan de kust nog herinneren?’
Ik grijnsde. ‘Wanneer heb je dat geregeld?’
‘Vanmiddag. En we komen zondag pas weer terug.’
Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte mijn lippen op die van hem.
‘Heb je verdiend,’ zei hij serieus.
Ik gaf hem lachend een kus. ‘Lekker.’
Luc maakte wat te eten klaar terwijl ik een tas volpakte met spullen. Snel eten en de auto in. Wegwezen! Ik had er zin in. Even samen er tussenuit. Gewoon weg. Luc reed, zat naast me met een strakke blik voor zich uit te sturen. Kleine glimlach op zijn lippen. Ik keek even naar hem, hij had het snel in de gaten.
‘Wat?’ lachte hij.
‘Ik hou van je.’
Nu keek hij een beetje verlegen.
‘Leuk idee dit, Luc.’
‘Heb je verdiend.’
Het hotel was niet veel veranderd. Net zo goed als altijd. We gooiden de tas naast het tafeltje en Luc liet zich op bed vallen. Ik dook naast hem en pakte hem vast. Hij kuste me en hield zijn lippen op die van mij. Ik zocht zijn tanden, zijn tong. Traag draaiden ze om elkaar heen. Hij kreunde zachtjes. Mijn hand verdween onder zijn shirt en kietelde zijn huid. Zijn vingers knepen terug. Luc draaide zich op zijn rug, keek naar het plafond en zuchtte.
‘Ik ga slapen vannacht, dat wil je niet weten. Alsof alles van de afgelopen tijd er ineens uitkomt.’
‘Massage erbij…’
‘Lekker, doe je best,’ grinnikte hij.
‘Eerst de bar?’
‘Hmm, goed idee.’
Lachend liet hij zich van het bed trekken, met zijn wijsvinger losjes om die van mij liep hij naast me naar beneden. We gingen in twee luie stoelen zitten, voor de open haard.
‘Lang geleden,’ zei Luc terwijl hij naar het vuur keek.
‘De wijn smaakt nog steeds even goed.’
Hij glimlachte en nam een slok.
‘Hier is het allemaal weer opnieuw begonnen eigenlijk,’ zei hij.
Ik zocht zijn hand en kneep. Luc keek naar me, knipoogde. Ik voelde de warmte van de open haard en van de blik in zijn ogen. Ik smolt.
Luc kuste me wakker. Hij lag naakt tegen me aan.
‘Wakker worden,’ fluisterde hij.
Ik draaide me tegen hem aan en kroop weg in zijn armen. Hij grinnikte.
‘Kom, zei hij zacht, gaan we even snel douchen.’
‘Ik wil in bad,’ zeurde ik.
‘Dan missen we het ontbijt.’
Ik opende mijn ogen weer. ‘Is het al zo laat?’
Hij kuste me nog een keer. ‘Over een half uur sluiten ze het buffet.’
Ik draaide me op mijn rug en rekte me uit. Ik gaapte. Luc kwam op me liggen en streelde met een vinger in mijn nek. Ik sloeg mijn arm om hem heen en kuste zijn voorhoofd.
‘Kom op dan.’
Luc stond op, trok me met zich mee. Onder de douche kroop hij tegen me aan.
‘Lekkere nacht,’ zuchtte hij.
Ik kneep zachtjes in zijn kruis die wat groeide.
‘Je denkt er nog aan voel ik,’ grinnikte ik.
‘Ik krijg nooit genoeg van je,’ kreunde hij en liet me begaan.
Zijn huid gleed tegen die van mij, ik voelde zijn hand zachtjes heen en weer gaan.
‘Ik ook niet,’ zuchtte ik en liet me gaan.
Na het ontbijt gingen we terug naar de kamer en pakten onze jassen.
‘We gaan waaien,’ zei Luc.
Buiten het hotel sloegen we het duinpad in en stapten het zand op. Er was een waterig zonnetje, weinig wind. Het strand was breed, leeg bijna. Met zijn arm om me heen stapte ik naast hem verder.
‘Naar je zin?’
‘Tuurlijk,’ zei ik.
‘Heb je verdiend.’
‘Jij ook.’
Hij haalde even zijn schouders op. Ik stopte en keek hem aan.
‘Hé, wat is er?’
‘Niks.’
‘Luc? Ik ken je, kom op. Waarom zou jij dit niet verdiend hebben?’
Ik sloeg mijn armen om hem heen en trok hem tegen me aan.
‘Jij hebt zo’n goede invloed op Terence. Jij sleept hem er doorheen.’
‘Jij ook, Luc.’
‘Jij meer.’
‘Wat een onzin, Luc. Dat weet je best. Jij hebt misschien juist wel een sterkere band met hem dan ik.’
‘Ja, met voetbal. Maar daar buiten…’
Ik pakte zijn gezicht tussen mijn handen en kuste hem.
‘Gekkie.’
‘Nee, het is waar Maarten. Jij helpt hem, jij hebt altijd de antwoorden voor hem. Ik volg jou alleen maar. Zonder jou was dit me nooit gelukt.’
Ik keek hem aan, hij keek een beetje triest. Ik hield van hem. Mijn eigen twijfelaar. Ik moest lachen.
‘Onzekere vent die je bent,’ kuste ik hem grinnikend.
‘Ik meen het, Maarten.’
‘Luc, zonder jou was het mij ook nooit gelukt, geloof me. Jouw invloed op hem is veel groter dan je denkt.’
‘Ik ben nergens zonder jou.’
‘Ik ook niet zonder jou, Luc.’
Hij zuchtte, begroef zijn hoofd in mijn nek. Ik was warm van binnen.
‘Jongen toch,’ fluisterde ik.
Hij probeerde te glimlachen.
‘Je probeert te kijken alsof je gelukkig bent.’
Nu lachte hij helemaal. ‘Ben ik ook.’
‘Gaat het weer?’ vroeg ik toen we die avond in bed lagen.
‘Ja hoor,’ zei hij vrolijk met een kus.
‘Je bent speciaal, Luc, vergeet dat niet. Ook voor Terence.’
‘Weet ik ook wel.’
Ik lachte, sloeg met een kussen op zijn hoofd. Hij protesteerde, kroop tegen me aan. Zijn naakte lichaam raakte de huid van die van mij. Er ging een kleine rilling door mijn rug. Ik genoot. Luc kuste mijn schouder, mijn borst en dwaalde af. Ik zuchtte toen hij mijn tussen zijn lippen sloot. Ik probeerde zijn lichaam te verplaatsen.
‘Ik wil jou ook,’ zuchtte ik.
Luc draaide, likte me. Traag likte ik terug. Met zijn lichaam tegen me aan vielen we een half uur later moe maar voldaan in slaap.
Er was een hoop gebeurd in de week dat Terence weg was. We hadden met Marieke gepraat, alle ontwikkelingen doorgesproken en verteld over ons gesprek op onze oude school.
‘Dat is nogal wat,’ had ze gezegd. ‘Maar waarschijnlijk wel een goede oplossing.’
‘Maar?’ zei Luc onderzoekend.
‘Dat hebben jullie zelf waarschijnlijk ook al bedacht, zijn moeder heeft ook een stem in dit verhaal.’
‘Dat hadden wij ook al bedacht ja,’ zei Luc voor zich uit.
‘Ik ga met haar overleggen.’
‘Ik zit nog steeds met het verhaal van Terence in mijn maag,’ zei ik. ‘Dat zijn moeder haar broer niet meer ziet omdat hij homo is.’
Marieke knikte. ‘Als dat zo is, dan hebben we nog een lange weg te gaan.’
Terence kwam vrijdagavond enthousiast thuis.
‘Hoe was het?’ vroeg Luc.
‘Gaaf!’
Yannick stond er glunderend bij te kijken. Ze praatten honderduit over wat ze allemaal gedaan hadden. Luc bekeek het glimlachend. Ik genoot van ze. Voor ons allebei had hij een mok gekocht van het vakantiepark waar ze waren geweest. Met onze namen er op.
‘Gek,’ zei ik, ‘had je toch niet hoeven doen.’
‘Ze hadden er geen met Lau, sorry.’
Ik lachte om de uitdagende blik in zijn ogen. Ik sloeg even een arm om zijn nek.
‘Dank je wel, Terence.’
Ik liep naar de keuken om wat te drinken te pakken. Terence volgde me.
‘Jullie ook wat?’
‘Ik pak het zelf wel,’ zei hij.
Hij stond twee glazen in te schenken, drentelde wat om me heen.
‘Mag ik wat vragen?’ zei hij ineens.
‘Altijd,’ lachte ik.
‘Mag Yannick blijven slapen vanavond?’
‘Heb je nou nog niet genoeg van hem?’
‘Duh,’ reageerde hij beledigd.
Ik lachte. ‘Van mij mag het hoor. Weten de ouders van Yannick er van?’
‘We bellen zo.’
Ik keek hem aan en knipoogde. Nog één nachtje samen. Waarom ook niet?
‘Hé, Maarten,’ hoorde ik Luc verbaasd zeggen toen we binnenkwamen.
We waren even weggeweest en kwamen met boodschappen het huis binnen.
‘Hey,’ hoorde ik hem zeggen.
Ik liep door en zag hem in de bank zitten.
‘Ik ben naar Yannick,’ zei Terence.
‘Dag Terence,’ zei Maarten.
‘Doei,’ hoorden we nog vrolijk.
‘Ik was in de buurt,’ zei Maarten, ‘maar jullie waren er niet.’
‘Ben je al lang hier?’ vroeg Luc vanuit de keuken.
Ik hoorde hem de boodschappen weg zetten.
‘Half uurtje denk ik.’
‘Dan waren we net weg,’ lachte ik.
‘Ik ben goed opgevangen.’
Ik keek naar de mok op tafel. ‘Ik zie het.’
‘Aparte jongen, die Terence.’
Ik glimlachte.
‘Ik bood nog aan om later terug te komen, maar hij zei dat jullie zo terug zouden zijn. Hij heeft koffie gezet voor me en zijn vriendje gebeld dat hij wat later zou zijn.’
‘Da’s Terence,’ zei Luc lachend, maar hij was net zo verbaasd als ik.
‘Kwam je zomaar?’ vroeg ik toen ik nieuwe koffie voor ons had neergezet.
‘Ik wou eigenlijk even praten, maar dat heb ik al gedaan geloof ik.’
Ik keek hem vragend aan.
‘Ik zei net al, aparte jongen, die Terence van jullie.’
‘Wat heeft ie gezegd dan?’
‘Hij vroeg wanneer ik weer terug ging. Zo kwamen we aan de praat eigenlijk. Dat ik in mijn eentje terug ga omdat Erica hier gaat beginnen met werken.’
‘Wat zei hij daarop?’
Maarten lachte. ‘Hij vroeg of ik echt van haar hield.’
Ik grijnsde.
‘Hij vond dat ik dan wel hier via een uitzendbureau of zo kon gaan werken. Hoe zei hij het nou precies? Eventjes een kutbaantje tot ik iets anders gevonden had. Maar zo kon ik wel bij haar blijven.’
‘Hij heeft wel gelijk,’ zei Luc.
Maarten knikte. ‘Helemaal. Ik wou jullie eigenlijk vertellen dat we dat ook al besloten hadden. Maar ik blijf het een enge stap vinden.’
Ik keek hem even spottend aan.
‘Hou op,’ zei Maarten, ‘zo keek hij ook al.’
Luc grinnikte. ‘Heeft ie van ons geleerd.’
‘Dus je gaat terug om alles af te handelen daar?’ Ik keek hem verbaasd aan.
‘Yep, mate. Ik heb nog een project van zes maanden die ik af moet maken, daarna kom ik terug. Erica komt de laatste weken om alles mee in te pakken.’
‘Huis verkopen,’ zei Luc, ‘hier weer iets nieuws.’
‘We hebben al wat op het oog hier. Komt wel goed.’
Luc en ik waren er even stil van.
‘Ik ben eigenlijk ook wel blij ook. Het was een mooi avontuur, maar ik vind het ook wel wat hebben weer dicht bij familie te zijn, en bij jullie.’
Luc stond op. ‘Daar drinken we er eentje op.’
Terence was te laat thuis. Om precies te zijn een half uur. Hij had geen smoes dat hij de bus gemist had of zo. Dat had ook weinig nut. Zijn blauwe oog zei genoeg.
‘Was het weer zo?’
‘Ik heb hem helemaal kapot geschopt,’ zei hij fel.
‘Terence…’
‘Moet ie maar normaal doen.’
‘Hij heeft jou anders ook mooi te pakken gehad, zie ik.’
‘Valt wel mee,’ zei hij.
Hij trok zijn jas uit, zijn gezicht vertrok.
‘Gaat het?’
‘Jawel,’ probeerde hij luchtig te zeggen.
‘Terence, ben eens eerlijk. Wat is er allemaal gebeurd?’
Hij liet zijn strakke, strijdbare gezicht zakken. Wat overbleef was wanhoop.
‘Ze scholden me uit voor homo. Altijd hetzelfde. Ze waren met vieren, voor ik het wist lag ik op de grond. Ze hebben me weer in mijn rug geschopt.’
Ik ging naast hem zitten, legde mijn arm om hem heen. Met horten en stoten kwam het hele verhaal eruit. Luc kwam halverwege binnen. Hij zag meteen wat er aan de hand was en luisterde mee.
‘Het is mooi geweest,’ zei Luc kwaad. ‘Ik heb het helemaal gehad.’
Terence keek hem angstig aan. ‘Ik kon er niets aan doen.’
‘Jij niet, maar zij wel,’ brieste Luc.
‘Luc…’ zei ik rustig.
‘Sorry.’ Hij bedaarde weer wat. ‘Maar we gaan het nu wel doorzetten.’
‘Wat?’ vroeg Terence voorzichtig.
Luc ging naast hem zitten. ‘Terence? Wat zou jij er van vinden als wij een andere school voor je gingen zoeken?’
Zijn mond viel even open maar daarna vertrok zijn gezicht weer.
‘Wie wil mij nou hebben?’
‘De school hier,’ zei Luc droog.
‘Waar Yannick ook op zit?’
Ik knikte.
‘Dat kan ik nooit aan.’
‘Het zal hard werken worden voor je, maar je kunt het wel.’
Terence staarde voor zich uit.
‘Moet je wel willen werken natuurlijk,’ zei Luc. ‘maar als jij Yannick zelfs helpt met zijn huiswerk, dan moet je het VMBO zeker halen.’
Terence keek betrapt.
‘Zijn moeder vertelde me dat een keer,’ grijnsde ik. ‘Dus dat moet je kunnen halen.’
‘Hebben ze dat daar ook dan?’
‘Het is een scholengemeenschap, Terence, we hebben het er daar al over gehad.’
‘Je komt dan wel niet bij Yannick in de klas,’ zei ik, ‘maar die zie je buiten school al lang genoeg.’
Ik zag een korte glimlach op zijn gezicht.
‘Bijna alle jongens van het team zitten daar,’ zei Luc, ‘helemaal vreemd is het niet voor je.’
Terence haalde zijn schouders op.
‘Ik denk dat het een goede oplossing is, een nieuwe start.’
‘Vind mijn moeder nooit goed,’ zei hij ineens dwars.
‘Dat weten we pas zeker als we met haar gepraat hebben.’
Terence zei niets. Hij geloofde er nog niet in.
Hij zei er verder ook niets over. Hij vertelde nog wel dat die andere jongen straf had gekregen, nadat ik naar school had gebeld. Maar over die nieuwe school geen woord. Alsof we het helemaal niet voorgesteld hadden. Marieke had ondertussen een afspraak bij haar op kantoor geregeld met de moeder van Terence. Die wilde er met ons over praten. We hadden besloten dat Terence mee zou gaan, maar dat wist hij zelf nog niet. Een paar dagen na de vechtpartij stond Yannick voor de deur.
‘Kom binnen,’ zei ik, ‘Terence is even een boodschapje doen, die is zo terug.’
Yannick kwam bij mij in de keuken staan, nam een slok van het glas dat ik voor hem had ingeschonken.
‘Komt Terence echt bij ons op school?’
‘Is nog niet zeker,’ zei ik. ‘Heeft ie je dat verteld?’
‘Vlak nadat hij gevochten had.’
‘Het zou misschien niet gek zijn,’ zei ik, ‘een nieuwe start.’
‘Maar het is nog niet zeker?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Het is nog maar een idee, we moeten het er nog met zijn moeder over hebben.’
‘Wat heeft die daar over te zeggen?’
‘Zo’n beetje alles, Yannick. Wij zijn tijdelijke pleegouders, meer niet.’
‘Jullie doen veel meer voor hem.’
Ik glimlachte. ‘Maar het blijft haar zoon.’
Het was zo ver. Een beetje nerveus liepen we het kantoor van Marieke binnen. Zijn moeder was er al. Terence liet gelaten de knuffel over zich heen komen.
‘Je hebt een blauw oog,’ zei zijn moeder.
‘Is al weer bijna weg,’ zei Terence.
‘Heb je weer gevochten?’ Het klonk verwijtend, teleurgesteld ook.
‘Hij begon,’ zei Terence kort.
Marieke legde nog een beetje uit waarom we bij elkaar waren. Zijn moeder had haar bedenkingen. Zoals Luc al had voorzien, deze school lag een flink eind van hun huis vandaan, het kwam er zo een beetje uit te zien alsof zijn verblijf bij ons definitief werd. Daar had ze toch moeite mee.
‘Wat vind je zelf Terence,’ zei Marieke.
‘Ik ga nou ook met de bus,’ zei hij, ‘dus dat kan dan ook. Alleen de andere kant op.’
“1-0,” dacht ik.
‘Het is natuurlijk wel zo dat hij dan opnieuw kan beginnen, zonder de geschiedenis. Wij hebben het idee dat doordat iedereen weet van hem dat hij vaak gevochten heeft, dat ze hem ook blijven uitdagen.’
‘Dan moet hij ook niet altijd gaan vechten,’ zei zijn moeder, ‘dat zal hij dan toch een keer in toom moeten houden.’
Ik baalde. Ik wilde zo graag uitleggen waarom alles zo ontstaan was, maar dat kon ik niet maken. Het was zijn geheim, hij moest bepalen wanneer zijn moeder zou weten wat er echt allemaal aan de hand was.
‘Het ligt allemaal wat genuanceerder,’ zei Marieke, ‘we weten ondertussen ook dat hij flink uitgelokt wordt door dezelfde personen. We willen die angel er graag uithalen. Buiten school is iedereen uiterst tevreden over hem.’
Zijn moeder keek nog even voor zich uit. Ze gaf niet zomaar toe. Terence ergerde zich. Zijn gezicht stond op onweer. Ik zat te bedenken om nog met zijn moeder te praten zonder Terence er bij. Dan maar achter zijn rug om. Oneerlijk, vond ik ook. Maar wat moest ik dan? Dit bleef zo een probleem.
Terence loste het zelf op voor me. Ineens barstte hij.
‘Je gunt het me toch niet,’ blafte hij ineens naar zijn moeder. ‘Jij denkt toch dat het allemaal aan mij ligt.’
‘Terence…’ zei Luc dwingend.
‘Nee, Luc, nou blijf ik een keer niet rustig.’
Luc keek met zijn mond half open.
‘Weet je waarom ik vecht?’ ging hij kwaad verder tegen zijn moeder, ‘Weet je waarom? Omdat ze me altijd pesten! Ik vecht alleen maar voor mezelf, omdat ik ben wie ik ben! En daar heeft niemand iets mee te maken, niemand!’
Zijn moeder keek geschrokken, wilde waarschijnlijk zeggen dat hij niet zo’n grote mond moest hebben tegen haar, maar daar kreeg ze de kans niet voor. Terence ging gewoon door.
‘Ik ga gewoon naar die nieuwe school! Punt! Jij kunt me niet tegenhouden!’
‘Terence, even rustig nu,’ zei Marieke.
Terence bedaarde een beetje, maar stoomde nog steeds.
‘Ik wil gewoon van die lul af. Hij blijft me achtervolgen. Ik wil gewoon mezelf zijn en gelukkig. Ik had hem nooit moeten vertellen dat ik hem leuk vond.’
Er viel een flinke stilte. Zijn moeder keek hem met grote ogen aan. Terence besefte wat hij gezegd had. Hij schatte de situatie in maar wachtte niet af. Zoals hij alle aanvallen van die jongen had beantwoord, zo hield hij ook hier greep op de situatie. De aanval.
‘Ja,’ riep hij tegen zijn moeder, ‘ik ben homo ja! Niemand die me dat kan verbieden! Niemand, jij ook niet!’
Hij wees naar haar toen hij het zei. Ze keek hem nog steeds met grote ogen aan.
‘Keur het maar af, interesseert me geen reet! Mij het huis uit schoppen kun je toch al niet meer.’
‘Maar Terence,’ zei ze timide, ‘waarom denk je dat…’
‘Oom Ben wil je toch ook niet meer zien? Sinds je weet dat hij homo is zie je hem niet meer. Je hebt hem zelf bij ons het huis uit geflikkerd. Je haat ons gewoon! Geef maar toe!’
Het werd hem teveel. Met een vuurrood hoofd vluchtte hij de gang op. Ik stond op en ging hem achterna. Ik moest hem in de gaten houden, geen idee waar hij anders heen zou vluchten. In de deuropening keek ik naar de situatie binnen. Luc zag wit, Marieke staarde voor zich uit. De moeder van Terence zat te huilen.
© 2007 Oliver Kjelsson