Paul had zich gewoon omgedraaid met een “tot morgen”. Ik zag nog net zijn droevige ogen. Ik heb er nog lang wakker van gelegen maar de wekker had me nu weer bruut wakker gemaakt. Ik dacht terug aan gisteravond, kreeg een glimlach van het optreden, maar een moeilijk gevoel van Paul en het afscheid. Ik had al ontbeten en begon mijn drumstel naar boven te sjouwen. Paul had er eigenlijk al moeten zijn, maar hij was er niet. Hij kwam helemaal niet opdagen. Ik fietste alleen naar school om alles verder op te ruimen. Daar zag ik hem. Hij keek me even kort aan en ging door waar hij mee bezig was.
‘Paul, waar was je?’ vroeg ik toen ik bij hem was.
‘Sorry voor gisteravond.’
‘Maakt niet uit.’
‘Ik heb me flink voor schut gezet.’ Hij keek me even aan. ‘Laat me nou maar.’
De muziek leraar riep me, ik liep bij Paul weg en begon de leraar te helpen met het podium. Een half uur later kwam Keith binnen.
‘He he, daar is ie,’ riepen we tegelijk.
‘Verslapen, sorry.’
‘Laat geworden zeker,’ grinnikte Bas.
‘Bij jou niet dan?’ Keith had een brede grijns.
Ik zag Paul kijken. Even kruisten onze blikken waarna hij meteen zijn blik afwende. We ruimden alles op en dronken nog wat. Paul hield afstand.
‘Paul,’ zei Keith, ‘nog bedankt he? En als je nog meer teksten wilt schrijven daar moet je het maar zeggen.’
‘Ik kijk wel,’ zei hij.
‘Wat heeft die ineens?’ vroeg Keith toen we even alleen waren.
‘Laat hem maar, komt wel goed.’
‘Otje? Wat is er gebeurd tussen jullie?’
‘Helemaal niets.’
‘En dat is zijn probleem?’
‘Keith, laat nou maar.’
‘Oké, oké. Als je hulp nodig hebt dan zeg je het.’
‘Thanks,’ zei ik en sloeg tegen zijn schouder.
Op het laatst waren we nog alleen over met de muziekleraar, en Paul.
‘Jongens, ik heb nog iets voor jullie.’
We keken hem vragend aan.
‘Wat zouden jullie er van vinden om over een maand in de stad te spelen?’
‘Wat?’ zei Keith.
‘Podium op het plein, ik zit in de organisatie. Er spelen bekende bands, maar voor in de middag zoeken we nog wat regionaal talent.’
‘Talent,’ lachte ik.
Hij grijnsde. ‘Vooruit, regionale bandjes. Denk er nog maar even over na.’
Enthousiast liepen we naar buiten. Keith was door het dolle heen. Dat zou ook wel heel erg gaaf zijn. Paul liep op een afstandje achter ons aan. Hij groette ons en reed weg.
‘Ik moet er vandoor,’ zei ik snel.
Keith keek begripvol, hij begreep me wel. Ik haalde mijn fiets van het slot en reed snel achter Paul aan.
’Hé, wacht even,’ zei ik toen ik vlak achter hem was.
Paul trapte gewoon door.
‘Je zou me nog helpen met mijn drumstel,’ probeerde ik grappig te zijn.
‘Wil je die hulp dan nog?’
‘Paul, kom op. Natuurlijk.’
Paul keek nadenkend voor zich uit.
‘Praten we nog even, lijkt me wel verstandig.’
‘Is goed,’ zei hij.
Samen zette we mijn drumstel weer op zijn plaats, ik ging er nog even achter zitten, gewoon voor het gevoel. Ik drumde een kinderachtig deuntje wat bij Paul een lach op zijn gezicht bracht. Gelukkig.
‘Kom, drinken we nog wat,’ zei ik.
Ik nam hem mee naar mij kamer en haalde wat te drinken. Ik zette de glazen neer en plofte op mijn bed. Paul ontweek mijn blik een beetje, zat aan het andere uiteinde.
‘Goed,’ zei ik, ‘ik zal maar met de deur in huis vallen; over gisteravond.’
‘Ik wil het er niet over hebben. Vergeet maar dat het gebeurd is.’
‘Da’s een beetje moeilijk.’
‘Waarom?’
‘Het maakte een beetje indruk, Paul.’
‘Ik had het niet moeten doen. Ik had het kunnen weten.’
Ik wist even niet wat ik moest zeggen.
‘Weet de rest het nu ook?’
‘Nee, natuurlijk niet. Dat gaat ze niets aan.’
‘Dank je wel,’ zei hij zacht.
Hij haalde een keer diep adem. Ik zag zijn ogen rood worden. Hij wilde opstaan om te gaan maar ik hield hem tegen. Ik zat naast hem, sloeg mijn arm om hem heen. Hij zuchtte.
‘Hé,’ zei ik. ‘Zo erg is het allemaal toch niet?’
Ik hoorde zijn adem weer, rook zijn luchtje weer.
‘Sorry,’ zei hij nog een keer.
‘Hou nou eens op met sorry zeggen,’ zei ik. ‘Ik vind het juist heel moedig dat je het me hebt durven zeggen.’
‘Als iedereen er achter komt…’
‘Dat komen ze niet. Tenminste, niet door mij.’
Hij keek een keer. ‘Dank je wel dat je jouw mond houdt.’
Hij klonk onzeker.
‘Ik hou mijn mond. Vind ik niet meer dan normaal.’
Ik trok hem weer even dicht tegen me aan en glimlachte. Hij hing zwaar tegen me aan. Kroop nog wat dichter. Ik wreef met mijn hand over zijn rug, had het met hem te doen. Hij legde zijn hand op mijn been, kneedde zachtjes. Het liet me niet koud. Absoluut niet. Ik ging met mijn rug tegen de muur hangen, hing diep onderuit. Paul liet me niet los, lag half tegen me aan. Zo bleven we een tijdje liggen. Af en toe streelde hij mijn been, ik aaide zijn rug. Paul draaide op zijn zij, sloeg zijn arm over me heen. Hij had zijn ogen dicht. Ik werd week. Ik aaide een keer door zijn haar en lachte. Paul deed zijn ogen open en keek me even aan. Daarna ging hij weer zitten.
‘Ik moet zo gaan.’
Hij stond op, ik liep met hem mee naar beneden.
‘Bedankt voor de hulp,’ zei ik.
Paul haalde een keer zijn schouders op. Hij vond het vanzelfsprekend. Ineens gaf hij me een kus.
‘Bedankt dat ik je kan vertrouwen.’
Ik haalde mijn schouders op. Vanzelfsprekend toch? Toen gaf ik hem snel lachend een kus terug.
In de eerste pauze die maandag keek ze weer. Het meisje. Ze glimlachte, ik glimlachte verlegen terug. In de volgende pauze kwam ze eindelijk naar me toe.
‘Was gaaf, jullie optreden.’
‘Dank je,’ zei ik onnozel.
‘Drum je al lang?’
‘Een jaar of zeven,’ zei ik.
Jongens, wat een originele vragen. Maar ik vond het niet erg. Er viel een stilte.
‘Kom eens een keer kijken als we repeteren,’ zei ik.
‘Leuk,’ zei ze, ‘zal ik zeker een keer doen.’
Ze liep weer door. Even later stond Paul bij me.
‘Volgens mij vindt Agnes je wel leuk.’
‘Zou je denken,’ zei ik zo onverschillig mogelijk.
Ik wilde Paul er niet mee lastig vallen. Hij lachte.
‘Dat is wel duidelijk, hoor.’
Ik haalde een keer lachend mijn schouders op. Alsof het me niets deed. Maar dat deed het wel.
Ze was er, bij de volgende repetitie. We moesten onze mond houden van Keith over dat optreden. Hij wilde eerste zeker weten dat het door ging. We hadden er zin in. Maar niet te blij zijn totdat we het zeker wisten. We speelden de gewone nummers. Geen druk. Alsof we op het schoolfeest al hadden laten zien wat we konden. Geen nieuwe dingen, gewoon lekker ontspannen spelen. Agnes zei niet veel, keek alleen maar. Keith had het door. Die zat me een beetje te sturen. Ik liet me niet gek maken. In een pauze zat zijn vriendin dicht tegen hem aan. Het was dik aan tussen die twee sinds dat schoolfeest. Ik vond het wel best. Hoewel, wilde ik zoiets eigenlijk ook niet? We werkten onze nummers af en hielden er op tijd mee op. Agnes kwam nog even bij me staan, maar ik hield een beetje afstand. Afkeurende blik van Keith of niet. Samen met Paul reed ik naar huis. We spraken af dat hij die avond nog naar mij toe zou komen. Gewoon, gezellig. Hij was er op tijd. We zaten op mijn kamer, ik had mijn tv aan staan en we zaten commentaar te leveren op de muziek die voorbij kwam.
‘Vind je Agnes leuk?’ vroeg hij ineens.
‘Weet niet. Denk het wel.’
Paul lachte. ‘Eerlijk zijn.’
Ik haalde mijn schouders op. Ik zat onderuit op bed, mijn rug tegen de muur.
‘Of durf je niet,’ ging hij verder.
Ik trok mijn knieën op en legde mijn kin er bovenop. Mijn armen om mijn schenen heen. Ik keek naar een punt ergens voor me, op de grond. Paul stootte me een keer aan.
‘Lach maar,’ zei ik.
‘Ze vindt je leuk, man, ik zie het probleem niet.’
Hij sloeg even een arm om me heen. Meteen hing ik tegen hem aan. Natuurlijk vond ik haar leuk. Wilde ik ook wel meer. Maar ik werd er zo ongelooflijk onzeker van. Waarom kon alles niet gewoon zo doorgaan, waarom moest ik verliefd worden? Ik rook zijn luchtje weer. Hij streelde mijn rug. Mijn hand lag op zijn been.
‘Je bent een rare,’ lachte hij en kuste mijn kruin.
Waarom deed hij dit? Ik liet het gebeuren. Het gaf me wel een beschermd gevoel. Hij knuffelde me. Even kneep ik zachtjes in zijn been. Ik liet me op mijn zij vallen. Hij lag achter me, sloeg zijn arm om me heen. Ik lag veilig in zijn armen. Zijn borst tegen mijn rug, zijn strelende vingers over mijn buik. Ik pakte zijn hand en hield hem vast. Spelende vingers. Waarom kon Paul niet gewoon een meisje zijn? Waarom was Agnes niet zoiets als Paul? Zijn neus drukte achter in mijn nek. Kus op mijn schouder. Ik kneep een keer in zijn hand, hij kneep terug, streelde mijn vingers weer met die van hem. Ik zou zo nog tijden kunnen blijven liggen.
‘Paul,’ zei ik, ‘moeten we hier niet mee ophouden?’
‘Vind je het erg dan?’
‘Nee,’ zei ik twijfelend.
‘Nou dan.’
‘Je weet dat ik niet zo ben.’
‘Ja.’
‘Ik wil je geen valse hoop geven.’
‘Otto, ik vind het niet erg. En als jij er even behoefte aan hebt, het jou wel rustig maakt dan doe ik het gewoon.’
‘Maar jij denkt er misschien wel andere dingen bij.’
Hij was stil. Ik wist genoeg. Maar op een of andere manier kon ik hem niet loslaten. Ik trok zijn arm nog wat dichter tegen me aan en dacht aan Agnes. Paul draaide me op mijn rug. Hij lag half op me en kuste mijn wang. Ik glimlachte. Zijn been lag op die van mij, hij trok hem langzaam op. Mijn kruis lag klem. Weer kuste hij mijn wang. Als dit Agnes toch eens kon zijn. Zachtjes kuste hij mijn lippen. Ik kuste zachtjes terug. We hielden elkaar stevig vast. Ik voelde zijn harde kruis tegen mijn heup. Voor ik het wist lag hij op me. Hij was best zwaar. Even keek hij me glimlachend aan, daarna kuste hij me weer. Ik kuste hem kort terug. Daarna hield hij onze lippen op elkaar. Ik streelde zijn rug. Ik voelde het puntje van zijn tong tegen mijn lippen drukken. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd opzij.
‘Niet doen,’ fluisterde ik.
‘Sorry,’ zei hij en legde zijn hoofd naast me, zijn gezicht verborgen.
Ik kneep mijn vingers in zijn rug.
‘Da’s lekker,’ grinnikte hij.
Ik deed het nog een keer. Hij kreunde zachtjes. Ik voelde zijn heup duwen. Hij reed langzaam op me, voerde de druk steeds verder op. Zijn ademhaling werd steeds zwaarder.
‘Doe dat nog eens, met mijn rug.’
Ik grinnikte en kneep. Hij duwde kort hard met zijn heupen en zuchtte diep, kreunde. Daarna ontspande hij. Ik kuste zijn nek. Waarom deed ik dit allemaal? Ik kon wel raden wat er net gebeurd was. We praatten er niet over. Zijn hand gleed onder mijn shirt en hij duwde zijn vingers op mijn blote rug. Ik grinnikte.
‘Lekker?’
Ik knikte terwijl ik hem aankeek. Ik deed bij hem hetzelfde. Toen ik zijn shirt uit zijn broek had getrokken en de warme huid van zijn rug aanraakte verborg hij zijn hoofd in mijn nek. Hij kreunde zachtjes. Zijn heup duwde weer. Het gaf me een raar gevoel in mijn kruis. Hij kneep in mijn bil, trok me dichter tegen hem aan. Langzaam ontspanden we, lieten elkaar een beetje los. Ik ging weer zitten, hij ook. Schouder aan schouder. Hij pakte mijn hand, legde ze tussen ons in. Zijn duim streelde de bovenkant van mijn hand. Kort daarna werd het voor hem tijd om naar huis te gaan. Bij de deur pakte hij me nog even vast. Als een automatisme, omdat het voelde alsof het zo hoorde gaf ik hem een kus. Hij drukte zijn lippen lang op die van mij. Daarna was hij weg.
Ik lag er die nacht nog lang over na te denken. Waarom gebeurde dit? Waarom liet ik het gebeuren? Gebruikte ik hem niet? Gebruikte ik hem niet omdat ik behoefte had aan armen om me heen, geknuffel? Maar dan gebruikte hij mij ook. En niet te zuinig. Hij was tegen mij aan klaar gekomen, dat wist ik zeker. Wat ging er nu door zijn hoofd heen? Dit moest toch zeer doen voor hem? Hij voelde wat voor mij, maar wist dat het nooit wat zou kunnen worden. Hoewel. Nee, ik kon me niet voorstellen dat ik ooit een relatie met hem zou hebben, met een jongen. Maar hij was zo vertrouwd, hem kende ik. Hij begreep me.
Keith begon me af en toe op de zenuwen te werken. Hij raakte maar niet uitgepraat over zijn vriendin. Ze was er ook, bij alle repetities. Meer pauzes dan normaal, als je begrijpt wat ik bedoel. Bas vond het niet erg, zijn vriendin was er ook. Eddy en ik bekeken het allemaal van een afstandje. Agnes was er ook, maar kwam niet echt in de buurt. En Paul. We praatten niet over wat er gebeurd was. Op school was hij anders dan bij mij thuis of bij hem. Een stuk gewoner. Thuis ging het masker af en toonde hij genegenheid, knuffelde hij. Ik vond het prima. Iedereen dacht dat het gewoon een goede vriend van mij was. Behalve Keith, die had nog steeds zijn bedenkingen, hoewel ik alles met klem tegensprak. Hij moest een weten hoe dicht hij eigenlijk bij de waarheid zat.
‘Kunnen we onderhand weer?’ vroeg Eddy geërgerd. ‘Over vier weken staan we op het podium.’
Het concert ging door. We waren er nu al nerveus van. Niet zomaar een schoolfeest, maar echt publiek. Vreemde mensen, volwassenen, die er verstand van hadden. Onze ouders zouden natuurlijk ook komen kijken en dat maakte me nog wel het nerveust van allemaal. Keith knikte en pakte zijn gitaar. Eindelijk, we speelden weer.
Af en toe praatte ik met Agnes, het begon een gewone leuke vriendin te worden. Keith zei er wel eens wat van, dat ik eens een stap moest durven te zetten, maar ik liet me niet gek maken. Erger vond ik het dat Paul hetzelfde deed. Meestal als we ’s avonds bij elkaar waren. Ik werd er altijd een beetje down van, als we het er over hadden. Onzeker. Misschien deed hij het daarom wel. Het eindigde altijd op dezelfde manier, dicht tegen elkaar aan, knuffelend. Altijd kleren aan, maar de handen onder onze shirts. Kussen af en toe. Veel zeiden we dan nooit. Lieten alles goed tot ons doordringen. Paul kende mijn plekjes ondertussen wel. Hij masseerde mijn ruggengraat tussen duim en wijsvinger. Hij moet af en toe mijn harde kruis gevoeld hebben. Het kussen werd wel steeds gewaagder. Ik liet steeds meer toe. Tijdens het wrijven over mijn rug nam hij vaak mijn shirt mee omhoog. Hij kuste mijn buik, mijn borst, Verstopte zijn hoofd onder mijn shirt. Zo vervelend vond ik het niet. Onze lippen drukten we steeds langer tegen elkaar, als een lange zoen, maar zonder tong. Dat ging me te ver. Hij likte af en toe wel langs mijn lippen, maar ik liet hem niet toe. Geen idee waarom ik niet over die grens wilde gaan. Of durfde.
Er begonnen steeds meer affiches in de stad te hangen. Met onze naam er op. Klein, onder aan de lijst, maar toch. Trots waren we. Op school hingen er in ieder geval genoeg. En op mijn kamer. We keken er naar uit, maar de dagen kropen voorbij. Er zouden veel mensen van school komen kijken, gelukkig. Publiek hadden we in ieder geval. En ik had er een fan bij op school. Ik had het in het begin niet eens in de gaten, Keith wees me er op, met een brede grijns. Een jongen. Mark.
‘Weet je zeker dat je niet zo bent,’ lachte hij, ‘je trekt ze wel aan.’
Ik schudde alleen maar mijn hoofd. ‘Erg leuk, Keith.’
Paul had niets in de gaten. Ik ontweek die jongen. Eén Paul was meer dan genoeg. Hij ontweek mij niet. Begon ineens een praatje te maken. Ik praatte maar gewoon terug. Hij vroeg veel, vooral over de band. Ik wist bijna wel zeker dat hij er zou zijn, bij de volgende repetitie.
Twee weken voor het optreden beleef ik een nacht bij Paul logeren. Zijn ouders een weekend weg, wij de hele avond met films voor de tv. Het werd laat, maar op een gegeven moment zijn we toch naar boven gegaan. Mijn luchtbed lag al klaar op de grond, naast zijn bed. Paul kleedde zich uit tot zijn boxershort en ging de badkamer in. Ik hoorde de douche aan gaan. Ik lag op mijn slaapzak, op mijn zij wat te lezen toen hij terug kwam. Naakt.
‘Wil jij nog douchen?’
Ik knikte en trok mijn kleren uit. In mijn boxer ging ik de badkamer in en douchte snel. Poetste mijn tanden en ging terug de slaapkamer in. Niet naakt. Wat hij kon, durfde ik niet. Paul glimlachte terwijl ik mijn slaapzak in kroop. We praatten wat na over de films die we gezien hadden. Ik ging weer zitten, in mijn slaapzak, met mijn rug tegen zijn bed aan. Paul speelde met mijn haar. Streelde mijn blote schouder. Het gesprek draaide naar Agnes.
‘Wanneer gaan jullie nou eens zoenen?’ daagde hij me uit.
‘Weet ik niet,’ zei ik zuchtend.
‘Waarom durf je niet? Bang om het verkeerd te doen?’
‘Weet ik veel.’
Hij zat nu op bed en begon mijn schouders te masseren.
‘Als dit nu eens Agnes was, wat zou je dan doen?’
‘Genieten en vragen of ze er vooral niet mee wil stoppen.’
Paul lachte. ‘Fout antwoord. Je moet dan hetzelfde terug doen.’
Ik strekte mijn armen omhoog, zover mogelijk naar achteren.
‘Dat gaat niet tegelijk,’ lachte ik.
Voor ik mijn armen kon laten zakken streelde hij de zijkanten van mijn borst en via mijn oksels langs mijn armen. Ik lachte, het kietelde. Ik liet mijn armen zakken. Hij kuste mijn kruin. Paul masseerde mijn schouders weer. Af en toe gingen zijn handen aan de voorkant een stukje naar beneden. Het voelde goed.
‘Als je gaat liggen doe ik jouw hele rug,’ zei hij.
Ik glimlachte en ging voorover op het luchtbed liggen.
‘Nee, hier. Dat luchtbed ligt niet lekker. Ik keek even omhoog en kroop toen onder zijn dekbed. Ik ging op mijn buik liggen, Paul ging op mijn bovenbenen zitten en begon mijn hele rug te masseren.
‘En nou alleen maar denken dat dit Agnes is,’ grinnikte hij.
‘Hmmm,’ kreunde ik en sloot mijn ogen.
Het lukte ook nog. Ik zag haar voor me. Haar handen kneedden mijn schouders. Ondertussen speelden mijn vingertoppen met zijn knieën.
‘Agnes zou dit waarschijnlijk veel lekkerder doen,’ zei hij.
‘Hou nou eens op over Agnes,’ klaagde ik.
Paul lachte en masseerde door.
‘We kunnen het er beter over hebben wanneer jij eens een leuke jongen gaat krijgen.’
‘Zeg maar wie,’ zei Paul, ‘ik wil wel.’
Ik lachte. Paul sloeg een keer op mijn rug en kwam naast me liggen. Ik draaide me op mijn zij en keek hem aan. Zijn vingers gleden over mijn arm heen en weer. Ik deed bij hem hetzelfde.
‘Lijkt jou dat niet gaaf dan,’ zei hij, ‘tegen iemand aan liggen en zoenen, elkaar vasthouden?’
‘Jawel,’ zei ik.
‘Handen over je rug, lekker lang zoenen.’
‘Paul. Hou op.’
‘Krijg je er al zin in?’ Hij lachte.
‘Best wel,’ zei ik.
‘Maar?’
‘Geen maar.’
‘Bang dat ze vindt dat je het niet goed doet en het aan iedereen vertelt?’
‘Weet ik veel.’
‘Je moet gewoon doen. Je zult er vast over nagedacht hebben. Dan kan het niet moeilijk meer zijn.’
Ik haalde mijn schouders op. Paul streelde door mijn haar en kuste mijn voorhoofd.
‘Onzekere gek. Je ziet er goed uit, er zijn er genoeg die met jou zouden willen zoenen.’
‘Ja, zal best,’ zei ik. ‘Komt vanzelf wel een keer.’
Hij kroop wat dichter tegen me aan. Zijn voet speelde met die van mij. Ik keek hem even aan en glimlachte. Mijn arm lag om hem heen. Ik duwde mijn vingers in zijn rug. Hij kreunde zachtjes. Mijn neus raakte die van hem. Hij bewoog hem zachtjes heen en weer. We kusten. Nog een keer. Onze lippen bleven tegen elkaar. Meer deed hij niet, hij wist dat ik dat niet wilde. Onze neuzen wreven langs elkaar. Nog een kus. Mijn hand gleed achter op zijn hoofd en hield zijn gezicht tegen die van mij. Lippen stevig tegen elkaar aan gedrukt. Hij kneep in mijn rug. Ik likte langs zijn lippen. Geen idee waarom ik dat ineens deed. Even gingen zijn ogen open, maar daarna meteen weer dicht. Hij likte mijn lippen terug. Ik gniffelde, deed het nog een keer. Meteen deed hij het ook, ze raakten elkaar. Ik zuchtte diep en opende mijn mond een beetje. Daar was zijn tong weer. Ik liet hem toe, ze draaiden langzaam om elkaar heen. Dit was lekker! Ik raakte er flink opgewonden van. Paul kroop nog dichter tegen me aan. Ik wreef over zijn rug terwijl we zoenden, steeds verder naar beneden. Ineens merkte ik dat ik mijn hand boven op zijn bil had. Hij had nog steeds geen boxer aan! Ik hield mijn tong stil en trok terug.
‘Je hebt geen boxer aan,’ zei ik verbaasd.
‘Heb ik nooit in bed,’ zei hij droog. ‘Jij wel?’
‘Altijd.’
‘Is veel lekkerder zonder.’
‘Moet ik dat nou uitproberen of zo?’
‘Bluf.’
Ik keek hem aan en lachte. Mijn handen gingen onder het dekbed en ik trok mijn boxer uit. Triomfantelijk hield ik hem boven zij hoofd en liet hem op de grond vallen.
‘Dat was jouw reserveboxer, en nou de echte,’ lachte hij.
‘Grappig, Paul.’
‘Controle,’ zei hij en gleed met zijn hand over mijn zij.
Hij kneep in mijn bil.
‘Zie je wel?’ lachte ik.
Ineens deed hij het dekbed omhoog en keek.
‘Je hebt gelijk,’ grijnsde hij.
‘Vuilak,’ grinnikte ik en kietelde hem.
Lachend protesteerde hij en begon te stoeien. Hij kwam op mij te liggen en keek me aan. Hij kuste me weer. Mijn kruis lag tegen zijn buik, die van hem op mijn benen. Hij kuste me weer. Ik kuste terug en begon hem te zoenen. Hij deed gretig mee. Ik dacht niet meer na, dit was te hitsig om nog bij na te denken. Hij gleed wat omhoog, ze lagen nu tegen elkaar aan. Mijn armen zaten strak om hem heen. Zijn hand zat achter mijn hoofd en hield me stevig vast. We zoenden wild. Hij reed op me, heen en weer, steeds wilder. Het bed kraakte. Ik werd steeds geiler. Paul stootte door en kwam ineens klaar. Ik voelde het op mijn buik stromen.
‘Shit,’ schrok hij, ‘sorry.’
‘Maakt niet uit,’ zei ik en kuste hem weer.
Hij hijgde, ik zocht zijn mond weer op. Even zoenden we weer. Het plakte tussen ons in.
‘Alsjeblieft,’ zei hij, ‘dit wil ik al zo lang een keer doen.’
Voor ik ook maar iets kon zeggen bukte hij al en voelde ik zijn tong langs mijn eikel. Ik kreunde, kromde mijn rug. Hij zoog me naar binnen, ging met zijn hoofd heen en weer. Zijn tong gleed langs de onderkant van mijn paal. Damn, dit was lekker. Ik kreunde goedkeurend.
‘Paul,’ waarschuwde ik, ‘ik kom bijna.’
Hij liet me uit mijn mond glijden en samen keken we hoe mijn zaad op mijn buik terecht kwam. Meteen daarna keek hij me grijnzend aan.
‘Je zit helemaal onder,’ grinnikte hij.
Ik trok hem naar me toe, hij viel op me. Ik voelde het glijden tussen ons in.
‘Jij nu ook,’ lachte ik.
Ik kuste hem, wilde nog één laatste lange zoen.
‘Douchen?’ vroeg Paul.
Ik knikte. Hij hoefde het niet te vragen, natuurlijk samen. Hij draaide de kraan open en we stapten tegelijk onder de straal. Hij wreef me schoon, ik liet het gebeuren. Even speelde zijn hand met mijn slappe kruis. Ik kon het niet laten het ook bij hem te doen. Hij glimlachte. Kuste me weer. Hij likte langs mijn lippen en ik liet hem toe. Vanavond kon het me allemaal niet meer schelen. Nadat we afgedroogd waren doken we weer terug in bed. Dicht tegen elkaar aan.
‘Je verbaast me,’ zei Paul ineens.
Hij lag naast me op zijn zij, zijn hoofd leunend op zijn hand. Ik lag op mijn rug, keek hem aan.
‘Ik mezelf ook,’ zei ik.
Paul streelde met zijn vrije hand over mijn gezicht.
‘Ik voel me schuldig,’ zei hij. ‘Jij voelt je onzeker, bent nieuwsgierig, en ik maak daar misbruik van omdat ik meer voor je voel. Sorry.’
‘Ik voel me schuldig,’ antwoordde ik spottend, ‘ik ben onzeker, nieuwsgierig, wilde weten hoe het voelde om te zoenen, en ik maak misbruik van je omdat ik weet dat je meer voor mij voelt.’ Ik keek hem uitdagend aan. ‘Sorry,’ zei ik er grijnzend achteraan.
Paul wilde protesteren maar ik hield hem tegen.
‘Paul, jou vertrouw ik. We deden wel meer dingen samen, dit ging gewoon een stap verder. Ik begon. Ik wilde ineens zoenen.’
‘Maar ik begon ineens tegen je op te rijden.’
‘Dat liet ik toch ook toe, of niet? Ik was net zo geil als jij.’
‘Geil?’ lachte Paul. ‘Je was niet te houden.’
Ik schoot in de lach. ‘Ik hoop alleen dat ik je nu geen valse hoop heb gegeven.’
‘Misschien,’ zei hij nadenkend, ‘maar dat is mijn eigen schuld. Ik had het in ieder geval voor geen goud willen missen.’
Ik kuste hem, kroop in zijn armen en sloot mijn ogen. Paul streelde me zachtjes in slaap.
Hij sliep nog toen ik wakker werd. Ik dacht na over de nacht ervoor. Waarom deed ik het? Waarom was Paul niet gewoon een meisje? Waarom maakte dat eigenlijk uit? Ik probeerde het me voor te stellen, keek naar hem hoe hij naast me lag te slapen. Voelde ik nu iets van verliefdheid? Het voelde allemaal zo vertrouwd. Hij was lief, hem kon ik alles vertellen. Hij snapte me. Misschien nog wel beter dan ikzelf. En Agnes dan? Daar kreeg ik echt vlinders van in mijn buik. Paul murmelde wat en draaide zich wat dichter tegen me aan. Hij sliep gewoon door. Ik glimlachte. Kon ik van hem houden? Wilde ik dit de rest van mijn leven iedere ochtend? Dat moest ik niet denken nu. Ik streelde zijn haren zachtjes. Hij had zijn arm over me heen geslagen, zijn vingers bewogen zachtjes. Hij werd wakker. Toen hij zijn ogen voorzichtig open deed kuste ik hem meteen op zijn voorhoofd. Paul glimlachte en trok me dicht tegen hem aan. Hij kuste me terug, op mijn lippen. We streelden elkaar. Tussen ons in groeide wat. Hij eerst, daarna ik. Ik streelde zijn zij, gleed over zijn heup. Daarna stopte ik. Ik kon het niet. Paul merkte het, dat ik twijfelde.
‘Sorry,’ zei ik verontschuldigend.
Hij glimlachte. ‘Geeft niet.’
Ik wist me geen houding te geven. Hij loste de ongemakkelijke situatie op. Hij ging zitten, kuste heel snel mijn voorhoofd en glimlachte.
‘Ik ga even snel douchen.’
Daarna was hij de kamer al uit, liet mij achter met mijn gedachten. Ik staarde naar het plafond. Ik wist eigenlijk niet of ik hier goed aan gedaan had. Ik had Paul zo wel een heleboel valse hoop gegeven, vond ik. Vond ik dat wel? Was er geen hoop dan? Ik had er van genoten, zeker weten. Damn, wat was dit verwarrend allemaal.
Het was niet druk in de kelder. Sinds Bas en Keith een vriendin hadden haakten er een hoop af. Ik pestte hen er wel eens mee.
‘Dumpen die meiden, dit is niet goed voor de verkoop.’
Keith sloeg me geplaagd tegen mijn hoofd. Hij kon er wel om lachen. De jongens waren er in ieder geval, inclusief hun goedbedoelde raad. En een paar meisjes die het gewoon gezellig vonden En om stiekem naar de jongens aan de zijkant kijken natuurlijk. Agnes was er, Paul uiteraard ook. We begonnen te spelen en bij het tweede nummer, heel stiekem, kwam Mark binnen gelopen. Hij bleef van een afstandje kijken. Ik kreeg het er een beetje warm van. Hij kende één van de jongens, ging er bij zitten. Niet op letten, concentreren. Keith had weer een nieuw nummer waar ik een redelijk ingewikkeld ritme bij verzonnen had. We speelden het nog een keer. En nog een keer. Langzaam kreeg het vorm en begon het in onze vingers te zitten.
‘Misschien kun jij nog een keer naar de tekst kijken,’ zei Keith tegen Paul.
‘Paul keek me even een keer aan en ik knikte. Vanavond had ik wel tijd. Keith bedankte Paul alvast. Het was warm. Ik had er op een gegeven moment genoeg van. Drukke dag geweest, moe. We hielden er gelukkig ook op tijd mee op. Paul was al vertrokken, met een blad tekst van Keith. Vanavond zou hij bij mij nog eens alles nakijken met muziek er bij. Mark kwam bij me staan terwijl ik mijn stokken in mijn tas stak en een slok water pakte.
‘Je drumt strak.’
‘Dank je.’
‘Alsof het helemaal geen moeite kost.’
Ik lachte. ‘Geloof me, dat doet het wel.’
‘Klinkt te gek, dat nieuwe nummer.’
‘Ja hè?’ Ik knikte een keer naar Keith. ‘Moet je bij hem zijn. Hij heeft het geschreven.’
We keken zijn kant op en zagen hem een kus geven aan zijn vriendin.
‘Knappe gitaristen hebben altijd een vriendin,’ lachte Mark.
‘En zangers,’ grijnsde ik.
‘Jammer dat jij ook al voorzien bent.’
‘Ik?’ zei ik verbaasd.
‘Je hoeft het niet te ontkennen. Jij en Paul. Dat zag ik meteen.’
Ik kreeg het even warm.
‘Jammer,’ zei hij, ‘dat wel.’
‘Zeg,’ zei ik een beetje uit het veld geslagen, ‘Paul en ik hebben verder niets hoor. Gewoon goede vrienden.’
‘Ik zou toch zweren… Maar ik maak nog kans dan?’ Hij grijnsde.
‘Sorry,’ zei ik, ‘ik vrees van niet.’
Ik zwaaide naar Agnes toen ze wegging. Met een brede glimlach waar zij weer van begon te blozen. Hij keek even naar haar en weer naar mij. Rood hoofd.
‘Sorry,’ zei hij gemeend, ‘ik dacht dat jij…’
Ik glimlachte. ‘Maakt niet uit. Er zijn er wel meer die dat denken.’
Ik sloeg een keer tegen zijn schouder en gooide mijn rugzak over mij schouder.
‘Eh, Otto,’ zei hij achter me.
Ik draaide me om. ‘Mond houden zeker?’ grijnsde ik. ‘Uiteraard.’
Hij glimlachte opgelucht na mijn knipoog. Keith stond bij de deur op me te wachten.
‘Tweede blauwtje wat ze bij je lopen,’ grinnikte hij.
‘Keith, dat is niet leuk.’
‘Nee, eigenlijk niet. Als Agnes nou eens een move maakte, maar dat moeten jongens doen tenslotte.’ Hij zei het spottend.
‘Keith, bek houden.’
Ik sloeg met de achterkant van mijn hand tegen zijn buik. Hij lachte.
Paul was een beetje stil. Het was de eerste keer dat we weer alleen waren, na de nacht dat ik bij hem was blijven slapen. We hadden het er niet meer over gehad, zelfs diezelfde ochtend niet meer. Hij zat naast me, aan mijn bureau te luisteren. Hij had al wat zitten veranderen aan de tekst. Het klopte aardig.
‘Keith wordt er al beter in,’ lachte hij, ‘zoveel heb ik niet hoeven doen.’
We luisterden nog een keer, Paul streepte nog wat. Hij gooide een zin om en keek naar me.
‘Dit is hem,’ lachte hij.
We gingen achteruit zitten, zaten met onze schouders tegen elkaar en neurieden zachtjes mee.
‘You did it again,’ grijnsde ik.
‘Goed ben ik hè?’ Hij lachte spottend.
‘Keith gaat je morgen bedanken.’
Hij tikte alles in mijn computer en ik mailde het door naar Keith en Bas. Ze konden vooruit. Paul keek voor zich naar het bureaublad.
‘Ben je stil,’ begon ik.
Hij haalde zijn schouders op.
‘Gaat toch niet over afgelopen weekend?’
Weer die schouders.
‘Paul, het gebeurde. Ik weet ook niet of we het wel of niet hadden moeten doen, maar het gebeurde. En ja, het was lekker.’
‘Als Agnes het maar gedaan had.’
Ik glimlachte. ‘Misschien. En een andere jongen voor jou.’
Hij keek me weer een keer aan. ‘Weet je wie ik nou een lekker ding vind?’
Ik keek hem vragend aan, lachte.
‘Hij was vandaag bij jullie repetitie. Mark.’
‘Mark?’ zei ik iets te enthousiast.
‘Ken je hem?’
‘Vaag. Hij heeft even met me staan praten nadat we klaar waren.’
‘Ik ben jaloers.’
Ik lachte en aaide een keer over zijn rug. ‘Als Mark dit toch eens deed.’
‘Hou op,’ zei Paul.
Ik kuste zijn wang. Hij keek me aan met zijn ogen.
‘Ga de volgende keer met hem praten dan,’ zei ik.
‘Echt niet.’
‘Durf je niet?’
‘Otto, ik ga niet zomaar op hem af, grote kans dat hij niet zo is.’
‘Ik zeg niks,’ zei ik veelbetekenend.
Hij keek me onderzoekend aan. ‘Wat weet jij nog meer?’
‘Ga nou maar eens gewoon een praatje met hem maken.’
Hij haalde zijn schouders op en hing tegen me aan. Zijn hand op mijn been. Voor ik het wist lagen we op mijn bed. Hij half boven op me. Daar gingen we weer.
De volgende repetitie was iedereen er weer. Keith en Bas hadden Paul al hun complimenten gegeven.
‘Eens kijken hoe het klinkt nu Paul mijn tekst verneukt heeft.’
‘Hé,’ protesteerde Paul.
‘Verneukt ja,’ grijnsde Keith.
‘Neuken is altijd goed in zijn ogen, Paul,’ zuchtte ik. ‘Je moet nu toch echt een keer aan Keith’s humor gaan wennen.’
‘Dus,’ zei Keith, ‘verneukt. En wel op een hele lekkere manier, als je het mij vraagt.’
Paul lachte, met een beetje trots in zijn blik. Ik tikte af en begon. Ik zag Paul naar Mark kijken. Volgens mij had ik dezelfde blik als ik naar Agnes keek. Die ging echt niet naar hem toe. Niet op letten, naar Keith kijken. Bijblijven nu. In mijn ooghoek zag ik Paul weer kijken. Naar Mark, naar mij. Veelbetekenende blik. Ik ging gewoon door, had geen tijd om wat voor blik dan ook te trekken met mijn gezicht. Keith speelde zijn solo, het brugje tussen twee coupletten. Ik bleef strak naar hem kijken, anders ging ik de fout in. Ik had zijn bewegingen nodig om te weten wanneer die aparte break kwam. Het lukte, precies op het juiste moment. Bas ging weer door met het volgende couplet. Keith grijnsde even naar mij, het ging lekker. Aan het eind van het nummer bedankte Keith Paul nog een keer voor de tekst en vroeg een applaus. Paul ontving het met een rood hoofd. Wat Paul niet durfde, durfde Mark wel tijdens het volgende nummer. Hij liep naar hem toe en begon tegen hem te praten. Ik speelde ondertussen gewoon door. Ik zag Paul een keer verlegen lachen, hij wist zich echt geen houding te geven. Hoe verder de repetitie was, hoe gezelliger die twee het kregen. Paul ontdooide. Ik begon er een beetje van te balen. Het zag er allemaal te gezellig uit. Aan het einde was Mark al weg. Ik had hem niet zien gaan. Paul was er nog, we spraken af om elkaar die avond nog te zien. Ik wilde alles weten, maar dat zei ik hem nu niet. Daar kwam hij nog wel achter. Keith fietste gewoontegetrouw met me mee naar huis.
‘Zag ik dat nou verkeerd, of gaan jouw twee aanbidders ineens wel heel erg leuk met elkaar om?’
‘Ik geloof het ook,’ zei ik.
‘Leuk voor ze.’
‘Nou,’ zei ik sarcastisch.
‘Jaloers?’ Hij zei het spottend.
‘Erg leuk, Keith.’
We lachten. Maar misschien had hij wel gelijk.
Paul was vrolijk toen ik bij hem binnen kwam. Ik kreeg een kus van hem toen we op zijn kamer waren.
‘Jullie hebben een hele tijd zitten praten,’ zei ik vrolijk.
Paul knikte gretig. ‘Hij begon over jullie en over mijn tekst. Vond ie goed gegaan.’
Slijmbal, dacht ik. Maar hij had wel gelijk, Paul had er gevoel voor.
‘En verder?’ vroeg ik.
‘Niet veel,’ zei Paul. ‘Gewoon zitten praten.’
‘Dat wordt nog wel wat,’ plaagde ik hem.
‘Doe normaal. Weet ik niet hoor.’
Ik wist wel beter. Mark stapte niet voor niets op hem af. Ik had hem wel door.
‘Je vindt hem toch leuk?’
Paul knikte.
‘Nou dan. Go for it!’
‘Ik kijk wel uit. Nog een keer op mijn bek gaan zeker? Jij hebt je mond gehouden, maar als ik zie waar Mark mee omgaat. Nee, echt niet.’
Ik zuchtte en sloeg een arm om hem heen. Hij hing meteen tegen me aan.
‘Je kunt mij niet missen,’ grinnikte ik.
‘Als jij nou eens gewoon homo zou zijn niet, nee.’
Daar had hij me. Hij streelde mijn been. Ik probeerde me voor te stellen dat hij het niet meer bij mij deed maar bij Mark. Kwestie van tijd, wist ik. Ik wilde er niet aan denken. Ik zou het missen. Maar het zou niet meer dan normaal zijn. Hij knuffelde me. Net wat ik nodig had.
Een paar dagen voor het optreden moest Keith iedereen teleurstellen, vooral de groep jongens. Niemand mocht mee backstage. Alleen de band, en Keith’s vader, omdat hij de apparatuur daar heen reed. Hij had een busje gehuurd. Verder zou alles door mensen van het festival geregeld worden. We moesten zelf opbouwen, zij zorgden voor de aansluitingen. Ook Paul kon niet mee, en dat vonden we allemaal jammer. Hij zou tussen het publiek staan. Hij snapte het wel, het maakte hem niet zoveel uit. Keith had een setlist gemaakt, met een paar eigen nummers, en verder covers. We hadden een half uur. Kort, maar volgens mij lang genoeg. Borsato er uit, Editors erin. Take me out uiteraard. Een nummer van Kane, al wisten we nog niet welke van de twee die we konden spelen. Ik had Chasing Cars voorgesteld, van Snow Patrol, maar Bas wist niet of hij dat wel aandurfde. We speelden het bij de repetitie, maar we konden het altijd nog schrappen.
Paul kwam na een van de laatste repetities vrolijk naar me toe.
‘Mark heeft gevraagd of ik met hem naar jullie optreden wil gaan.’
Hij was uitgelaten, mij stak het op een of andere manier. Maar ik gunde het hem. Helemaal.
‘Gaaf man,’ zei ik, ‘zie je nou wel?’
Paul zette zijn onzekere gezicht weer op. Ik glimlachte alleen maar.
Iedere dag oefenden we. Ik had thuis mijn drumstel al klaar staan. Ik werd er nerveus van. Keith’s vader was op de dag zelf al behoorlijk vroeg bij mij. Ook hij was er zenuwachtig over. We laadden alles in de bus. Ik sprong op mijn fiets, Keith ging met zijn vader mee, de rest van de spullen ophalen bij Eddy en Bas. Zoveel was het niet meer. Ik meldde me achter het podium waar ik mijn muziekleraar tegen kwam. Hij glimlachte naar me.
‘De grote dag vandaag?’ lachte hij.
‘Ja,’ zei ik kort.
‘Komt vanzelf goed. Het is voorbij voor je er erg in hebt. Zorg vooral dat je er van geniet.’
Ik glimlachte flauw en keek op mijn horloge. We hadden nog twee uur voor we op moesten bouwen. De rest was er nu ook. We kregen bandjes om onze polsen zodat we het backstage gedeelte in en uit konden lopen. Met zijn allen liepen we het plein op. Er was al redelijk wat volk, voornamelijk op terrasjes. Ik zag Agnes staan, ze zwaaide naar me. Ik liep even naar haar toe. Even praatje maken.
‘Zenuwachtig?’ vroeg ze.
‘Welnee,’ zei ik overdreven, ‘hoe kom je er bij.’
Ze wreef even over mijn rug. ‘Het gaat vast goed.’
Ik glimlachte maar een keer. ‘Ik heb er ontzettend veel zin in, maar ik zal blij zijn als het voorbij is.’
Keith kwam me halen. De eerste band was bijna klaar. We moesten gaan opbouwen.
‘Succes,’ zei ze toen ik wegging.
Keith en zijn vader hielpen me mee met mijn drumstel. Het stond redelijk snel. Er werden microfoons bij gezet, een gast van de organisatie ging er achter zitten en sloeg een paar keer op verschillende toms en bekkens. Met gebaren naar de tent midden op het plein deed hij zijn ding. Een roffel op mijn snare, daarna een paar harde slagen. Zijn voet trapte op het pedaal van mijn basdrum.
‘Dit moet hem zijn,’ zei hij terwijl hij opstond, ‘probeer jij nog even.’
Ik ging er achter zitten en keek hem vragend aan.
‘Gewoon stukje drummen, maar zorg dat je alles een keer geslagen hebt.’
Ik begon langzaam, maar versnelde steeds. Strak ritme, niet alles tegelijk. Achter de mengtafel stak iemand zijn duim op.
‘Het is goed. Succes straks,’ zei de man.
Keith moest een stukje spelen, daarna Eddy. Terwijl ze bezig waren keek ik over het plein. Ik zag mijn ouders staan en daar werd ik zenuwachtig van. Ze hoorden me vaak genoeg drummen thuis, maar dit was de eerste keer dat ze de band zagen, realiseerde ik me ineens. We liepen weer naar achteren en hadden nog 5 minuten. We stonden bij elkaar, niemand zei wat.
‘Paptalk, Keith,’ zei Eddy.
‘Ik weet even niks,’ zei hij strak.
Hij was nerveus, zijn hand trilde. Ik bewoog mijn knieën heen en weer.
‘Dit is wat anders dan een schoolfeestje,’ zei ik tegen Keith die vlak voor me stond.
‘Vertel mij wat.’
Bas was opvallend rustig. Hoe kreeg hij het voor elkaar. Ik keek hem een keer aan en glimlachte.
‘Ik moet hier heel erg van poepen,’ zei hij droog.
Keith lachte een flauwe glimlach. Ik kneep een keer in zijn schouders toen we aangekondigd werden. Ik hoorde publiek klappen. Keith ging op, hing zijn gitaar om en begon. Eddy stond al klaar aan de andere kant. Ik hoorde zijn bas spelen en keek Bas een keer aan. Hij knipoogde alleen maar.
‘We gaan ze pakken,’ zei hij.
Ik sloeg een keer tegen zijn arm en kroop achter mijn drumkit. Ik viel in en maakte samen met Keith een chaotisch einde aan het intro. Even twee tellen stilte, daarna het begin van het volgende nummer. Applaus, zeker toen Bas opkwam. Ik keek over mijn kit heen, naar het publiek. Vanaf hier leek het heel wat. Op een afstandje stonden mensen verveeld te kijken. Je zag ze denken; “weer zo’n coverbandje.” Ik zag Agnes, met een brede glimlach op haar gezicht. Mijn ouders, glunderend. Veel mensen van school, vooral vooraan. Waar was Paul eigenlijk? Ik moest me concentreren nu. Maar waar was hij? Ik wilde weten waar hij was. Ik had hem nodig nu, als baken. Tijdens het tweede nummer zag ik hem. Ik glimlachte, hij stak zijn duim op. Gelukkig, hij was er. Naast hem stond Mark. Niet meer kijken nu. Keith stal de show met de solo in zijn eigen nummer. Radar Love zouden we niet spelen. Keith wilde wel, maar ik zag het niet zitten. Zo’n drumsolo is leuk op een schoolfeest, maar niet op een plein vol met mensen die de Golden Earring al kenden toen ik nog geboren moest worden. Onder druk had Bas toegegeven, we zouden het nummer van Snow Patrol spelen. Hij bracht het er goed vanaf. Keith keek me aan toen hij in zijn eigen geschreven nummer zijn solo tot een einde bracht en knikte naar me. “Jij solo”, zag ik zijn mond bewegen. Ik schudde nee. Is ie nou helemaal gek. Dat hadden we pas één keer gedaan, gewoon om uit te proberen hoe dat zou werken. Ik zou aan het eind van zijn solo een stukje mee drummen, waarna hij zijn gitaar stil zou houden. Ik keek nog een keer kwaad. Bas grijnsde naar me. Ik kon in zijn ogen zien wat hij wilde zeggen; “eerlijke deal, ik Chasing Cars, jij een solo”. Keith draaide zich even om en keek me toen weer aan. Hij haalde zijn hand van zijn gitaar en liet het aan mij over. Vuile lul. Mijn stokken gleden van het zweet door mijn handen. Ik moest wel, als ik nu op zou houden zou het er wel heel knullig uitgezien hebben. Het publiek klapte voor zijn solo. Zelfs de mensen achterin die zo bedenkelijk hadden gekeken. Ik trapte op mijn basdrumpedaal en hield even stil. Daarna zette ik er een ritme mee in, en sloeg mijn snare er bij. Het was maar een korte solo. Kut, hoe ging die brug ook alweer zodat Keith weer in kon springen? Ik werd gek! Ik moet een beetje paniekerig hebben gekeken, want ook Keith keek niet echt vrolijk. Ik drumde door, keek een keer naar Paul. Die glimlachte alleen maar breed, vond het te gek. Dat was wat ik nodig had. Terwijl ik naar Paul keek deden mijn handen automatisch het werk. Ik keek naar Keith, die grijnsde en viel in. Gelukt. Pfft. Het plein klapte. Bas viel weer in en haalde vreselijk hard uit met zijn stem. Dat kreeg ze wel stil. Eddy was acting cool. Zoals altijd, al wist ik wel beter. Hij was net zo nerveus geweest als ik. Laatste nummer alweer. Met een hoop kabaal sloten we het af. Na mijn laatste slag ging ik staan en stak mijn stokken in één hand omhoog. Er werd geklapt en flink ook. Kort daarna klonk pauzemuziek. Geen toegift, dat was duidelijk. Strak tijdschema. We zaten er al een paar minuten overheen. Meteen afbreken. Keith deed zijn gitaar in zijn koffer, trok zijn versterker los en hielp me mee met mijn drumtel. Het zal allemaal binnen de kortste tijd achter in de bus. Daarna was het tijd voor ontlading. Keith’s vader feliciteerde ons met het optreden en moest vertrekken. De bus stond vreselijk in de weg. We zwaaiden hem uit en keken elkaar aan. Keith sloeg zijn arm om me heen.
‘Het ging fantastisch!’ riep hij.
‘Dat flik je me niet nog een keer met die solo, lul,’ zei ik terug.
Bas lachte.
‘Ging toch goed,’ zei Keith grijnzend.
‘Maar net,’ protesteerde ik.
‘Kom,’ zei Bas, ‘we gaan wat drinken.’
Samen liepen we het plein op. Eerst naar mijn ouders. Mijn vader klopte op mijn rug. We dronken wat, daarna gingen ze naar huis. Wij bleven nog, er kwamen nog genoeg bandjes die we ook wilden zien. Er kwamen heel wat mensen van school op ons afgelopen. Paul trok aan mijn arm en pakte me even stevig vast.
‘Ging super,’ zei hij.
Ik glunderde alleen maar. Kon de hele wereld aan. Ik liep naar de bar die midden op het plein stond, bestelde wat. Agnes stond ineens naast me. Uit het niets drukte ze een kus op mijn wang.
‘Het was gaaf,’ lachte ze.
Ik nam een slok en keek haar even aan. Ik kuste haar terug op haar wang.
‘Dank je,’ zei ik.
We keken elkaar even aan en toen ging het als vanzelf. Mijn arm gleed om haar middel, haar lippen raakte die van mij, mijn tong vond die van haar. Het ontplofte in mijn hoofd. Een geluid in mijn kop alsof ik zat te rammen achter mijn drumstel, met een laatste slag als afsluiting. De hele wereld stond stil door die klap. Voor mijn gevoel was alles stil. Geen idee hoelang onze zoen duurde. Maar het voelde goed. Ze kuste me daarna nog een keer kort. Ik keek even rond en zag Paul lachen. Mark stond naast hem. Paul stak zijn duim op. De vingers van zijn andere hand speelden tussen hen in met die van Mark. Ik grijnsde terug, met een knipoog.
© 2008 Oliver Kjelsson