Trillende handen
Knikkende knieën.
Toch wil ik het je zeggen
Ooit
Ik keek er naar. Snapte het niet. Ooit? Wanneer dan? Hoe erg kon het zijn om als meisje tegen een jongen te zeggen dat ze hem leuk vond? Wat was er met haar aan de hand? Was het zo’n erg geheim? Ik lachte schamper. Dan had ze nog niet van mijn geheim gehoord. Eens kijken hoe ze dat dan wel niet op zou moeten lossen. Ik keek in de spiegel, deed mijn shirt nog een keer goed, en bukte om mijn nieuwe schoenen te pakken. Wegwezen, dan kon ik rustig aan fietsen om op tijd te zijn. Doei.
Ik trapte een beetje geërgerd door de wijk. Het was al donker. Als ik nou eens zo moeilijk deed met kaartjes en die shit. Wat dacht ze wel niet? Dat zij het moeilijk had? Ik was godverdomme al meer dan een jaar stiekem verliefd! En ik snapte toch ook dat het nooit wat zou worden? Ik ging dan toch ook geen duffe stiekeme kaartjes sturen? Ik liet mijn fiets uitdrijven, zag Mats en Jurn al staan.
‘Hey!’
Ik lachte, wilde dat gedoe rond die kaartjes vergeten. Sowieso, ik had Thor nog een berichtje gestuurd dat ik hem wilde zien dit weekend. Wat kon mij dat meisje schelen, of Julian. Ik ging de volgende dag mooi naar hem toe. Ik zette mijn fiets in het rek en boog voorover om hem op slot te doen. Ik schrok van Julian die zijn fiets naast me in de beugel klapte. Hij sloeg op mijn kont.
‘Hey, lekker ding.’
Ik lachte. ‘Nee, jij.’
Hij grijnsde, liep met me terug naar de andere twee.
‘Niek komt later, die gaat eerst Elske ophalen,’ zei Jurn.
‘Komt ze toch mee?’ vroeg ik.
Hij knikte met een lach. ‘Als de super dicht is. Die zijn wat later.’
‘Mooi, dan gaan we naar binnen.’
Julian liep naast me. Hij rook lekker. Uitslover, dat wist ik ook wel, maar ik vond het niet erg. Hij rook gewoon lekker. Punt. Bij de garderobe gaven we onze jassen af, daarna naar binnen. Het was al druk in de Mazzo. Verbaasde me ook niet. We waren wat later gegaan, we wilden niet de eersten zijn. Lekker meteen opgaan in de massa. Ik zag Huub staan, met Jasmine. Merel stond er bij, en Zoë. Jasmine lachte en zwaaide. Ze wenkte me.
‘Hey,’ zei ze toen ik bij haar stond, ‘niet naar het zwembad, of zijn jullie daar net nog geweest?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Vandaag niet.’
Merel liep langs me af. ‘Hey Tim,’ glimlachte ze.
Ze kneep even in mijn arm en liep toen verder. Bedoelde ze daar iets mee? Jasmine trok me iets dichter naar haar toe.
‘Hoe gaat het met de kaarten?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Vandaag nummer zes,’ zei ik cynisch.
‘Nee?’ zei ze verbaasd.
‘Ja…,’ grijnsde ik.
‘En nog steeds geen…’
‘Nee. Geen naam. Geen idee.’
‘Jezus.’
‘Het is zo,’ probeerde ik te lachen.
‘Ik zou eens lekker rondkijken hier,’ zei Jasmine, ‘ik zou er niet meer op wachten.’
‘Dat deed ik toch al niet.’
‘Tenzij straks blijkt dat ze heel leuk is.’
Ik lachte. Ja, inderdaad, als het toch Julian was, dan zou ik het achteraf allemaal helemaal niet erg vinden. Ik keek rond, waar was hij eigenlijk? Ik zeg hem nergens, Mats en Jurn waren ook nergens te bekennen.
‘Het zou wel een giller zijn als je hier iemand zou leren kennen en zij is hier ook.’
‘Huh?’
‘Dat ze hier ook is, die die kaarten heeft gestuurd. En dat jij dan iemand anders…’
Ik lachte. ‘Dan gaat ze wel spijt krijgen, ja.’
‘We kunnen doen alsof.’
‘Wat?’ vroeg ik verbaasd. ‘Nee, nee, nee… Echt niet.’ Ik lachte. ‘Ik wil geen ruzie met Huub.’
‘Ik niet, gek. Maar ik kan Merel vragen of ze mee wil spelen.’
Ik keek onbewust naar de plek waar Merel naar toe was gelopen. ‘Nee, Jasmine, echt niet. Nee.’
‘Je zegt het maar.’
‘Nee. Je hebt haar toch niets verteld?’
‘Nee, tuurlijk niet.’
‘Gelukkig. Het is goed zo.’
Ze lachte en gaf me een korte knuffel. Ik keek meteen rond of Julian dit gezien had. Waar was hij? Achterin zag ik Jurn staan. Dan kon de rest niet ver weg zijn. Ik zag nog net een plukje haar, Julian zat. Ik glimlachte en liep er naar toe, nadat ik Jasmine los had gelaten. Ik moest een beetje tussen mensen door. Ik moest weer denken aan de opmerking van Jasmine, misschien was ze hier wel, wie weet raakte ik haar wel aan terwijl ik door de mensen heen wurmde. Jurn lachte naar me toen ik dicht bij ze was. Julian zat naast Mats, tot mijn verbazing zaten de twee meisjes uit het zwembad bij ze. Ze lachten.
‘Ik wist niet dat zij er ook waren,’ zei ik tegen Jurn.
Hij lachte. ‘Ik ook niet.’
‘Is Lauren er ook?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Die kon niet vanavond hoorde ik net.’
‘Jammer.’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Niet?’ vroeg ik een beetje verbaasd.
Hij maakte een gebaar naar voren en lachte. ‘Waarom wel? Beetje druk voor een zwemwedstrijdje, of niet?’
Hij zei het te gespeeld onverschillig, ik lachte maar mee, zag Julian dicht tegen haar aan zitten.
‘Wil je wat drinken?’ vroeg ik aan Jurn.
‘Ja, lekker. Doe maar water.’
Ik wurmde weer tussen de mensen door. Toen ik bij de bar mijn glazen kreeg draaide ik me om en zag Jurn achter me staan.
‘O. Hey. Hier.’
‘Dank je.’
Hij nam een slok en wees met zijn glas naar de rest van onze klas.
‘Daarheen?’ vroeg hij.
‘Is goed,’ zei ik.
Hij liep achter me aan, ik voelde ineens zijn hoofd dicht tegen mij aan. ‘Laten we die tortelduifjes maar even.’
Ik keek even om en lachte.
‘Ze werden een beetje klef,’ zei hij toen we bij de rest van onze klas tonden.
Ik grinnikte. ‘Jaloers?’
Hij haalde nonchalant zijn schouders op, maar zijn blik zei genoeg. Die was jaloers. Jammer dat Lauren er niet was. Ik was blij dat hij me mee had genomen, als ze echt klef gingen worden had ik ook niet veel zin om daar bij te blijven staan.
‘Hey, Jurn!’
Dat was Jasmine. Huub stond naast haar, stootte zijn vuist tegen die van hem. Jurn lachte.
Mijn telefoon trilde. Niek. “Waar zijn jullie?”
Ik keek rond en zag hem bij de ingang van de zaal staan. Ik stak mijn hand op. Hij zag me niet.
“Links bij de bar”, typte ik terug.
Ik zag hem zoeken. Ik stak mijn hand nog een keer op en hij lachte. Hij keek half achterom, pakte de hand van Elske en liep naar ons toe. Meteen trilde mijn telefoon weer. Ik lachte, dacht hij nog iets gestuurd had. Ik keek en was verrast. Thor. Een beetje afgeschermd van de rest keek ik snel. En baalde.
“Hey. Ik kan morgen niet. Iets tussen gekomen. Zie je snel.”
Ik stopte mijn telefoon weer in mijn broekzak en dacht na. Jammer, ik had er veel zin in gehad. Veel tijd om er over na te denken kreeg ik niet, ik voelde een hand op mijn schouder en draaide me om. Niek glimlachte breed.
‘Hey!’
‘Druk hier man,’ zei hij.
‘Beetje wel,’ lachte ik en glimlachte naar Elske. ‘Hey.’
‘Hoi,’ zei ze vrolijk.
‘Hard gewerkt?’
Ze lachte. ‘Valt wel mee. Dat laatste half uur is altijd heel erg saai. Dan is iedereen al weg.’
‘Je krijgt de groeten van Guus,’ zei Niek.
‘Guus?’
‘Ja, die was er ook, nog even mee staan praten toen ik op Elske stond te wachten. Hij komt misschien ook nog vanavond.’
Ik glimlachte maar dacht meteen weer aan Thor. Wat ging ik morgen eens doen? Als de afspraak met Thor niet doorging, had ik ineens een hele dag voor mezelf.
‘Hey man!’ hoorde ik naast me.
Jurn stak zijn arm langs me heen, Niek pakte lachend even zijn vuist vast.
‘Waar zijn Julian en Mats eigenlijk?’ vroeg hij aan mij.
‘Die staan daarachter, met die twee meiden uit het zwembad.’
Hij keek met een ruk die kant op. ‘En ze zijn blijven staan? Niet weggelopen?’
‘Nee.’
‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?’
‘Geen idee, moet je aan Jurn vragen. Ik was er niet bij.’
Hij lachte, tikte Jurn aan. ‘Jurn! Wat is dat ineens met die twee?’
Jurn draaide zich om. ‘Wie?’
‘Julian en Mats.’
‘O, dat!’ Jurn lachte. ‘Geen idee. We kwamen ze tegen net, Mats begon te praten en ze renden niet weg.’
We lachten, keken nog een keer die kant op. Ze zaten nog, veel konden we niet zien.
‘Is Lauren er niet bij?’ vroeg Niek.
Jurn schudde zijn hoofd. ‘Moest ergens anders naar toe blijkbaar. Zeiden ze net.’
‘Nah, die zie je volgende week wel weer toch?’
Jurn grijnsde. ‘Vast wel.’
Elske zwaaide naar de ingang. Ik keek en zag Guus. Hij kwam onze kant op, beetje voorzichtig glimlachend toen hij de rest van de klas zag staan.
‘Hey,’ zei hij lachend tegen mij.
‘Guus!’ zei Jasmine enthousiast, ‘wat leuk!’
Die vond iedereen gezellig. Ze was wat dat betreft ook wel de bindende factor van onze hele klas. Samen met Huub, die hem een vuist toestak.
‘Wat leuk dat jullie toch gekomen zijn,’ zei Elske.
Jullie? Toen zag ik hem. Een jongen die ik wel eens in de supermarkt had zien werken. De blik van Guus naar mij, de houding van die jongen… Ik wist genoeg. Ik keek Guus aan en grijnsde.
‘Vertel?’ fluisterde ik bij zijn oor.
‘Dat is Mees. Werkt ook bij ons.’
‘Leuk,’ grinnikte ik.
‘Misschien, het is nog niets hoor.’ Hij keek serieus. ‘Niemand weet dit verder hè?’
Ik knipoogde. ‘Ik zeg niets.’
Jurn stootte tegen mijn rug. Ik keek om en zag een glas cola voor mijn neus.
‘Lekker, dank je!’
Jurn glimlachte, nam een slok van zijn water.
‘Hoe gaat het met Thor?’ vroeg Guus.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik zou morgen naar hem toe gaan, maar hij appte net dat hij morgen niet kan.’
Guus keek veelbetekenend. ‘Dat is Thor ja.’
Ik reageerde verbaasd. ‘Hoe bedoel je?’
‘Die haakt op een gegeven moment af. Deed hij bij mij ook. Even leuk, maar dan wil hij weer verder.’
‘Verder?’
‘De volgende.’
‘De volgende?’
Guus schudde zijn hoofd. ‘Zo doet hij dat. Hij wil niets vasts volgens mij, beetje spelen hier en daar. Ik hoopte dat hij bij jou anders zou zijn, maar we zijn niet de eersten.’
Ik dacht na. Zou het?
‘Ik ken nog iemand die een keer met hem een date heeft gehad, zelfde verhaal. In het begin heel leuk allemaal, veel heen en weer appen, maar dan ineens heeft hij geen tijd meer.’
Ik geloofde het niet. Daar waren de keren dat ik hem gezien had te speciaal voor geweest. Te gezellig. Te leuk. Ik staarde een beetje voor me uit. Ik zag Mees kijken. Hij was in gesprek met Elske en Niek, maar ik zag zijn blik naar mij en Guus. Jaloerse blik bijna. Guus haalde zijn schouders op.
Jasmine sloeg een arm om me heen. Guus stond alweer bij Mees en Elske, ik staarde wat voor me uit.
‘Nog iets leuks gezien?’ vroeg ze lachend.
‘Nee, niet echt.’
Ik had er ook echt even geen zin in.
‘Alles goed, Tim?’
‘Jawel,’ antwoordde ik half afwezig.
Ze lachte en aaide een keer over mijn rug. Daarna was ze weer weg, naar Huub. En Fenna. Met Levi. Zij wel. Jurn stond bij Niek, hij lachte. Ik had geen zin om alleen te blijven staan, bovendien stond Jasmine af en toe naar me te kijken. Ik glimlachte, die zorgde voor iedereen. Ik liep naar haar toe.
‘Tim,’ zei ze. ‘We gaan het afsluiten. Geen kaarten meer. Of we gaan het in de groep gooien, laten we de roddel door de hele klas gaan, of we houden er mee op.’
‘We houden er mee op,’ zei ik beslist. ‘Ik heb geen zin dat iedereen het weet.’
‘Dan houden we er over op en ga jij er ook niet meer aan denken. Als en weer eentje in jouw jas zit, gooi je hem gewoon weg.’
‘Nou…’
‘Wat nou?’
‘Eerst even checken of er niet toevallig toch een naam in staat.’
We grijnsden naar elkaar.
‘Oké,’ zei ze, ‘maar meer ook niet.’
‘Meer ook niet.’
Ik kreeg een duw in mijn rug van Niek.
‘Tim! Check dat!’
Ik draaide me om. ‘Wat?’
‘Daar!’ wees hij. ‘Julian!’
Ik keek.
‘Hij staat met die meid te zoenen. Wahaa! Hoe krijgt hij dat voor elkaar?’
Ik keek terwijl ik het niet wilde zien. Naast hem zat Mats, brede grijns naar ons toen hij ons zag kijken, arm half om dat andere meisje heen.
Mijn zin in de avond was wel over. Ik kreeg in één keer een hekel aan de stelletjes om me heen. Ik had nog even naar Julian staan kijken, hij had totaal geen erg meer in wat er om hem heen gebeurde. Dat deed zeer. Ik wist wel dat het nooit wat zou worden tussen ons, en ik had me daar ook wel bij neergelegd, maar om het zo bevestigd te zien hakte er toch in. De afzegging van Thor brandde in mijn broekzak. Ik had het nog twee keer bekeken. Julian, Niek, Mats, Jurn ook wel, Jasmine met Huub, Fenna met Levi, die vrolijke kop van Guus met Mees vlak bij hem… Zij wel. Ik had alleen een serie kaarten. Het ging bijna een optie worden om echt achter haar aan te gaan. Ik schudde mijn hoofd. Nee, natuurlijk ging dat niet werken. Fuck.
Ik had Julian nog gebeld de dag erna, ik had hem die vrijdagavond niet meer echt gezien of gesproken. Ik was op tijd weggegaan. Ik wilde weten hoe het zat, maar hij had weinig tijd. Hij ging met haar de stad in. Duidelijk genoeg hoe het zat. Ze gingen samen de stad in. Hij was enthousiast, vertelde terwijl hij fietste honderduit hoe gaaf het wel niet was geweest in de Mazzo. Ik lachte, vond het ook wel gaaf voor hem. Hij hing op toen hij in de stad was, ze stond al te wachten. Lachend hingen we op. Ik wist nog niet eens hoe ze heette.
Maandagochtend hadden hij en Mats een brede grijns op hun gezicht, uitgelaten. Dat zou ik ook zijn ja. Julian was de hele zaterdag met Lotte de stad in geweest, daarna samen met Mats en Amy naar de film. Niek lachte om de verhalen, Jurn glimlachte voorzichtig mee. Dat snapte ik wel, Lauren was er niet bij geweest, wat dat betreft hadden ze hem ineens ingehaald. Maar daar hoefde hij zich geen zorgen om te maken leek me, de volgende keer zouden ze er weer zijn in het zwembad, en dan kon hij zijn stap wel maken. Zeker nu Lotte en Amy iets hadden met Julian en Mats. Sterker nog, daar begonnen Julian en Mats nu ook over tegen hem. Ik keek de kantine een keer rond.
‘Die kijkt ook wel blij geloof ik,’ hoorde ik Niek ineens vlak bij mijn oor zeggen.
‘Wie?’ vroeg ik.
‘Guus, daar aan tafel.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Kom op Tim… Dat moet je gezien hebben vrijdag. Hij en Mees.’
Ik grijnsde. ‘Ja, dat was wel duidelijk ja.’
‘Elske en ik zagen het al langer. Kwestie van tijd.’
‘Heb je me nooit iets over verteld.’
‘Ey, zijn ding. Ik heb hem toch ook niets over jou verteld?’
‘Fair.’
Hij grinnikte. ‘Ik had er wel eens aan zitten denken, nadat ik jou met Thor had gezien. Jij en Guus…’
‘Nee…’ reageerde ik verbaasd.
‘Zou toch kunnen? Tussen hem en Mees bleef dat ook maar duren zonder dat er iets gebeurde. Hebben Elske en ik het vaak genoeg over gehad.’
Ik schudde lachend mijn hoofd.
‘Hoe is het met Thor trouwens?’
‘Niet naar vragen. Die begint me te ontwijken geloof ik.’
‘Ah, da’s kut.’
‘Ja,’ zei ik.
Ik zag Guus opkijken, hij zat wat te lezen. Hij glimlachte. Ik stootte Niek even aan en liep naar hem toe. Ik wilde het toch even weten. Ik ging naast hem zitten.
‘Was leuk vrijdag in de Mazzo.’
‘Ik was er nog nooit geweest, maar was leuk ja. Wel druk.’
Ik keek hem spottend aan. ‘Leuke jongen die Mees.’
Nu bloosde hij. ‘Ja.’
Ik keek naar zijn hand op zijn schrift en dacht aan de opmerking van Niek over Guus en mij. Toch checkte ik even zijn handschrift. Nee, Guus was het ook niet.
‘Gaaf man. Sinds vrijdag?’
Hij knikte lachend. Ik legde mijn hand even op zijn knie en kneep toen ik opstond.
‘Gaaf man. Leuk!’
Julian reed met me mee naar huis. Ik pakte twee glazen en nam ze mee naar boven. Mijn moeder hoefde deze verhalen niet te horen. We grijnsden naar elkaar.
‘Moet je niet naar haar toe nu eigenlijk?’ vroeg ik.
‘Nee, morgen, dan zijn we eerder uit. Gaan we even de stad in.’
Ik glimlachte. ‘Cool.’
‘Nou jij nog.’
‘Julian, alsjeblieft…’
Ik dacht aan Thor. Ik zat er misschien dichterbij dan Julian dacht. Hoewel, ik had hem nog een berichtje of twee gestuurd, maar hoorde niets terug. Hij had ze wel gelezen zag ik.
‘Weet je al wie er achter die kaarten zit?’
‘Huh?’ Ik schrok op. ‘Nee, dan had ik je dat echt wel verteld.’
‘Raar.’
‘Raar? Ik ben er klaar mee. Echt.’
‘Waar heb je ze?’
‘In de la van dat kastje.’
‘Pak ze nog eens.’
‘Waarom?’
‘Omdat het raar is. Niemand stuurt zoveel kaarten zonder afzender. We missen iets, verborgen boodschap op zo. Weet ik veel. Kom, pak ze eens. We gaan analyseren.’
Ik zuchtte en pakte ze. Met een plof vielen ze op mijn bureau. Hij haalde ze uit de enveloppen. Ik pakte mijn tas en haalde de laatste kaart eruit.
‘Hier,’ zei ik, ‘deze zat vandaag in mijn jas. Ik heb hem nog niet bekeken.’
Bijna gretig trok hij de envelop open en las hem. Hij keek me met open mond en ogen aan.
‘Wat de fuck?’
© 2018 Oliver