Ik hing geërgerd aan het touw. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Friso keek bezorgd naar me, maar snapte niet wat er aan de hand was. Hessel keek alleen maar verbaasd, samen met Simon. Ik slingerde wat heen en weer, pakte toen een greep vast en zette me weer tegen de wand. Doorgaan. Niets laten merken. Ik klom behoedzaam verder, probeerde me te concentreren. Toen ik eindelijk boven was keek ik naar beneden. Friso had zijn vest aan, Jort stond naast hem te kijken. Neutraal gezicht. Ik glimlachte, liet me zakken. Beneden maakte ik het touw los en rekte me een keer uit.
‘Wat was dat nou?’ vroeg Hessel serieus.
‘Misstap,’ zei ik droog, ‘daarna was ik ineens de controle kwijt.’
‘Zo keek je niet.’
‘Leg ik je nog wel uit,’ zei ik snel.
Simon kwam bij ons staan. Zij gingen de volgende doen, ik bleef even bij Friso en Jort hangen.
‘Sleutels liggen weer in je kluisje,’ zei Jort terwijl hij mij mijn kluissleuteltje terug gaf.
‘Dank je,’ zei ik en hing het sleuteltje weer aan mijn gordel.
Ik probeerde hem te peilen. Er was niets aan hem te zien, niets aan hem te merken. Friso had al helemaal niets in de gaten. Hij had een keer naar me geglimlacht en zat al weer naar Simon te kijken die in een lastige overhang hing. Ik liet het er maar even bij. Friso keek gespannen, volge iedere stap.
‘Niet vallen hè?’ grinnikte ik vlak bij zijn hoofd.
Hij grijnsde. ‘Ik kan niet wachten weer eens zelf te klimmen.’
‘Zou mooi zijn,’ glimlachte ik. Ik wilde er nog achteraan zeggen; “want ik mis je”, maar dat kon ik voor me houden. Ik had meer aandacht voor Friso dan voor het klimmen.
‘Was gaaf,’ zei Friso tevreden op de achterbank van mijn auto.
‘Mooi zo,’ zei ik.
‘Was zeker leuk om weer eens te komen kijken,’ zei Jort naast me.
‘Volgende keer klim je weer mee,’ zei ik.
‘Afgesproken. Doe ik zeker nog een keer.’
Ik keek even in mijn binnenspiegel, en knipoogde naar een lachende Friso. Moest ik hem vertellen van die sleutels? Volgens mij had Jort niets in de gaten. Ik vroeg me af of ik Friso nog even alleen kon spreken. Maar als Jort niets door had, waarom zou ik dan paniek zaaien? Ik bleek ook weinig kans te krijgen om hem iets te vertellen. Ik hielp hem uit de auto, Jort bleef er bij, gaf hem steun terwijl ik de auto sloot. Zijn moeder stond al in de deuropening. Hadden we anders verwacht? Ze deed iets wat me verbaasde. Friso hobbelde naar binnen met Jort, ik kwam als laatste binnen. Achter me deed zij de deur dicht.
‘Hoe ging het?’ vroeg ze ineens op een beetje samenzweerderige toon alsof Friso het niet mocht horen.
‘Goed,’ zei ik maar, ‘hij heeft de hele tijd zitten kijken op een kruk.’
Ze glimlachte.
‘En hij kan niet wachten tot hij weer kan klimmen,’ lachte ik er achter aan.
Ze keek meteen weer een stuk bezorgder.
‘Zolang er nog gips aan zit kan hij geen domme dingen doen,’ probeerde ik haar maar gerust te stellen.
‘En jij bent er bij als hij dat kwijt is,’ zei ze en raakte even met haar hand mijn onderarm aan.
Ik keek verbaasd.
‘Jij let wel op hem, daar heb ik alle vertrouwen in.’
Ik glimlachte maar een keer. Wat moest ik daar nou weer mee? Ik voelde me er erg ongemakkelijk door. Na nog een keer knikken draaide ik me om en liep de kamer in. Ik schrok van het gemoedelijke klopje op mijn rug. In de kamer glimlachte ze nog een keer naar me. Gek mens. Ik wist echt niet wat ik aan haar had. Zou ze iets door hebben, zou ze een vermoeden hebben wat er echt aan de hand was tussen Friso en mij? Ik kon het me niet voorstellen. Nee, ze vond mij gewoon een zorgzame vriend die een beetje een oogje in het zeil kon houden als ze er niet was. Dat ik Friso daarbij ook nog eens zo snel mogelijk uit de kleren zou helpen en hem zo snel mogelijk in mijn mond wilde hebben, of andersom, daar moesten we nog maar even over zwijgen. Ik vroeg me af of ze me dan nog wel zo’n vriendelijk klopje op mijn rug zou geven. Waarschijnlijk meer iets met nagels, of een enorme schop onder mijn kont. Friso zat al in de bank, honderduit te vertellen aan zijn vader hoe het was. Pa keek tevreden. Ik was het ook. Het was een leuke avond, en het gezicht van Friso toen veel mensen in de hal naar hem toe kwamen zou ik niet snel vergeten. Het deed hem goed. En mij ook.
Toch reed ik met gemengde gevoelens weg. Zou Jort toch iets door hebben gehad en vragen gaan stellen aan Friso? Friso had nog steeds geen nieuwe telefoon, ik kon hem niet waarschuwen met een sms. Ik maakte me zorgen, terwijl dat misschien niet eens nodig was. Het knaagde, ik verweet mezelf ook dat ik zo stom was geweest om die sleutels mee te geven. Ik had zelf naar dat kluisje moeten lopen, mijn autosleutel van de bos af moeten halen en die aan Jort moeten geven. Misschien had hij hem al in het contactslot zien hangen. Maar goed, ik had er niet aan gedacht, daar was niets meer aan te veranderen. Ergens had ik het gevoel dat Jort niets in de gaten had gehad. Daarvoor was die sleutelbos te belangrijk geweest, een belangrijke aanwijzing naar waar Friso geweest was, als hij wat door had gehad zou hij zeker wat gezegd hebben. Goed, aan de andere kant, iedereen was ze eigenlijk al weer bijna vergeten, Friso had ze tenslotte gevonden. Geen paniek dus. Maar het zat me niet lekker. Friso stelde me gelukkig gerust later op de avond. Hij belde me nog even om te zeggen dat hij het echt gaaf had gevonden. En dat hij me miste. Die zat duidelijk alleen op dat moment. Ik lachte.
‘Over een tijdje klim je weer gewoon mee, jongen.’
‘Jort wil ook weer een keer klimmen.’
‘Dat zei hij, ja.’ Nou werd ik nieuwsgierig. ‘Hebben jullie het er nog over gehad?’
‘Ja, net nog even. Pas toen pa en ma naar bed waren, anders gaat ma weer bezorgde vragen stellen.’
‘Zei hij verder nog iets?’
‘Dat hij Simon een stille vent vond,’ giechelde hij.
Ik lachte. ‘Simon is gewoon zo.’
‘Straks gaan we nog met zijn vijven voortaan.’ Hij zei het lachend.
‘Zou je dat leuk vinden?’ vroeg ik serieus.
‘Nee,’ zei hij snel. ‘Dan gaat hij meteen weer proberen beter te worden dan mij.’
‘Daar kun je toch wel voor zorgen dat zoiets niet gebeurd?’
‘Je kent hem, Ruben. Ik moet zo hangen. Jort komt weer naar beneden. Hij moet me zo naar boven helpen.’
Ik wilde wat zeggen maar ik hoorde nog een “welterusten” en een klik. Weg was hij weer. Maar ik was blij dat het wat rustiger was in mijn hoofd. Jort had niets in de gaten. Door het oog van de naald.
Friso belde de volgende dag weer.
‘Kun je mij komen halen?’
‘Jou komen halen? Wat is er?’
‘Niks,’ zei hij balorig. ‘Ik wil gewoon bij jou op bezoek komen. Iedereen gaat weg hier.’
‘Ahh,’ grinnikte ik, ‘moet ik babysitten?’
Ik hoorde zijn moeder op de achtergrond.
‘Nee, hoeft niet. Dit kan toch ook?’ zei hij een stukje van de telefoon.
Ik wachtte even.
‘Wil je dat doen?’ hoorde ik.
Het bleef even stil.
‘Ruben?’
‘O, ja?’
‘Ik had het weer tegen jou. Wil je dat doen?’
‘Is goed. Ik moet nog even wat dingen afmaken hier, dan kom ik naar je toe.’
‘Gaaf. Tot straks.’
Hij klonk vrolijk. Dat was ik ook. Ik had er niet op gerekend, mooie verrassing dit. Tegen negen uur stond ik voor de deur. Het duurde even voordat er open gedaan werd. Friso zelf. Ik lachte.
‘Ze zijn allemaal al weg. Zullen we meteen gaan? Even mijn jas pakken.’
‘Ik help wel,’ zei ik.
‘Hoeft niet.’
Ik liep naar binnen, deed de deur achter me dicht en pakte hem vast.
‘Eerst een kus.’
Hij hing met zijn rug tegen me aan, giechelde tijdens mijn kus in zijn nek. Mijn handen lagen op zijn buik.
‘Mijn sleutels liggen nog binnen,’ zei hij en wurmde zich los.
Die wilde duidelijk zo snel mogelijk naar mij toe.
‘Heb je haast?’
‘Wat denk je,’ lachte hij veelbetekenend.
‘Waarom?’ vroeg ik onschuldig.
Hij keek om en knipoogde.
‘O, meneer heeft zin?’
Hij lachte. ‘Ik werd gek gisteren. Wel kijken, niet aankomen.’
In twee stappen stond ik weer bij hem, had ik hem weer vast.
‘Kan ook hier,’ fluisterde ik in zijn oor.
Hij zweeg, zuchtte op een manier die wilde zeggen: “denk nou eens na”. Ik zei niets meer, maakte het touwtje van zijn broek los.
‘Ruben,’ protesteerde hij nog zwakjes.
‘Er is toch niemand?’
Mijn hand zat binnen een tel in zijn boxershort.
‘Da’s weer een voordeel van dat gipsen been,’ grinnikte ik, ‘wijde trainingsbroeken. Met een spijkerbroek was me dit niet zo snel gelukt.’
‘Straks val ik om.’
Ik stond voor hem, sloeg mijn armen om zijn billen en tilde hem op. Niet veel later lag hij op de bank. Ik trok zijn broek verder naar zijn knieën. Zijn shirt ging over zijn hoofd. Snel trok ik mijn shirt uit en kroop half op hem.
‘Ruben, straks komen ze ineens binnen.’
‘Denk je? Ik dacht dat ze de hele avond weg zouden zijn.’
‘Jawel,’ klonk het twijfelend.
‘Nou dan.’
Ik kuste zijn borst, beet met mijn lippen in zijn tepel. Hij kreunde, wurmde aan de riem van mijn broek. Ik voelde de spanning van mijn heupen gaan, daarna gleed mijn broek tegelijk met mijn boxer over mijn billen. Ik leunde even op mijn armen, hij duwde alles naar mijn knieën. Ik trok mijn broek verder uit en ging op hem liggen. Hij was hard, en ik niet minder. Ik reed traag tegen hem aan, ze gleden langs elkaar heen en weer. Hij kreunde. Ik keek hem in zijn ogen, zijn hoofd diep weggedrukt in het witte leer van de armleuning. We zoenden, wild, zonder richting. Ik voelde de spanning, hij was duidelijk niet op zijn gemak. Ik ook niet, ik was me heel bewust van die deur naar de gang, die misschien wel open kon gaan. Uitgesloten, dat wist ik, maar het idee maakte het extra spannend. Friso greep mijn billen, ik voelde zijn nagels, hij duwde me strakker tegen zich aan. Mijn buik werd nat, het gleed. Ik kuste zijn schouder, zijn borst en wilde verder naar beneden.
‘Nee.’ Friso trok mijn gezicht weer voor die van hem. ‘Doorgaan zo.’
Ik grijnsde, duwde mijn bekken tegen hem aan en reed door.
‘Sneller,’ hijgde hij.
Mijn mond drukte op zijn lippen, zijn tong drong hard binnen. Hij sidderde. Ik spande mijn lichaam, het tintelde. Ik tilde mijn hoofd op, leunde op mijn gestrekte armen en keek tussen ons in. Zijn voorhuid schoof over zijn eikel heen en weer. De bank kraakte een keer. Hij gooide zijn hoofd achterover, duwde zijn bekken omhoog.
‘Ruben….’
‘Friso,’ kon ik nog net uitbrengen.
Zijn zaad schoot tussen ons in, hij bleef hijgend tegen mij aan duwen. Ik versnelde wat. Friso keek weer tussen ons in, zijn mond half open. Ik hield het niet meer. Ik duwde nog een keer extra hard, spande mijn lichaam, zijn vingers drukten in mijn harde spieren op mijn rug. Ik keek naar hem, zag hem breed glimlachend kijken hoe ik ontlaadde op zijn lichaam. Ik kuste zijn voorhoofd, kwam langzaam tot rust en liet me weer zakken. Het zaad gleed tussen ons in. Even lagen we zo stil.
‘Zullen we gaan?’ grinnikte ik.
‘Ik kan zo mijn kleren niet aandoen.’
‘Ik ka je wel even helpen met douchen?’
‘Erg grappig weer, Ruben.’
Ik keek in zijn lachende gezicht en stond op. Op mijn sokken liep ik naar de keuken.
‘Waar hebben jullie de keukenrol?’
‘Hoek van het aanrecht.’
Ik had het misschien kunnen weten, maar ik keek toch even verbaasd. Gigantisch. Kookeiland, modern. Ik glimlachte, griste een stuk van de rol en liep terug de kamer in. Friso lag nog op de bank, zonder kleren. Ik glimlachte breed naar hem. Ik voelde me raar. Ik liep naakt door zijn woonkamer. Beter gezegd; de woonkamer van zijn ouders. Het voelde als een overwinning. Ik veegde mijn buik schoon, daarna die van hem. Ik propte het papier bij elkaar en stopte het in mijn broekzak. Friso ging zitten, zocht zijn shirt. Ik ging voor hem staan en aaide even door zijn haar. Hij kuste mijn penis, die ontspannen tegen zijn wang hing. Zijn handen knepen in mijn billen, zijn vinger raakte mijn kringsspier aan.
‘Niet hier,’ zei ik. ‘Er zijn grenzen.’
Hij trok zijn shirt aan, ik stapte in mijn broek. Ik help hem met de zijne, en knoopte zijn schoen voor hem. Daarna hobbelden we naar de deur. Ik keek nog een keer voor de zekerheid om naar de bank, of we niets hadden laten liggen dat ons kon verraden. De bank stond er bij alsof er niets gebeurd was. Ik grijnsde. Het was spannend, maar het voelde goed. Ja, als een overwinning.
Er werd niet veel gezegd in de auto, de spanning was nog duidelijk aanwezig. Bij mij thuis ging die onveranderd door. Friso dirigeerde me in de richting van mijn slaapkamer.
‘Ik wil je naakt tegen me aan hebben, de hele avond,’ fluisterde hij.
Ik hoefde hem niet te helpen met zijn kleren, kroop dicht tegen hem aan. Huid tegen huid. Friso keek naar mijn wekker.
‘Alarm instellen?’ vroeg ik spottend.
‘Doe maar. Ik moet om 12 uur thuis zijn. Zij willen ook slapen en ze moeten me nog naar bed helpen.’
‘Volgens mij kun je dat goed zelf,’ zei ik met een overdreven blik naar zijn naakte lichaam naast me.
‘Weet ik. Maar ik kom alleen de trap niet op. Dat is echt te link.’
Ik wilde het er verder niet over hebben. Ik kuste hem, genoot van zijn naakte huid en sloot mijn ogen. Friso lag niet stil. Ik voelde kussen op mijn schouder, zijn handen streelden over mijn rug. Hij kneep in mijn billen. Weer ging hij met een vinger door mijn bilnaad.
‘Kan het hier wel?’ vroeg hij uitdagend.
Ik grinnikte. Het verbaasde me, maar hij ging door. Lang geleden dat ik daar zo gemasseerd werd. Friso ging door, aangemoedigd door de geluiden die ik maakte. De top van zijn vinger duwde even. Ik ontspande. Hij voelde wat ik deed, met zijn gezicht ver weggeduwd in mijn nek schoof hij een klein stukje naar binnen. Ik kreunde kort. Ik pakte zijn hand, maakte zijn vinger nat in mijn mond. Daarna ging zijn hand vanzelf terug, hij wreef weer een paar keer en drukte toen weer. Dit keer ging hij dieper. Ik klemde zijn vinger even. Hij hield stil, bewoog daarna weer traag heen en weer. Zijn vinger onderzocht mijn holte.
‘Zacht?’
Hij knikte kort.
‘Lekker,’ zei ik.
‘Weet ik.’
Dat had hij dus al vaak genoeg bij zichzelf gedaan. Ik stak een vinger in mijn mond en zocht tussen zijn billen. Hij kreunde zachtjes in mijn nek en liet me binnen. Zijn adem ging op hetzelfde ritme door, maar met diepere halen. Zijn vinger hield zich in mij stil, hij onderging alles met spanning. Hij verdraaide wat, kuste mijn nek. Daarna bewoog zijn vinger weer. Ik wilde nog maar één ding. En dat ging ik ook doen. Ik gleed mijn vinger langzaam uit hem, hij deed verbaasd hetzelfde omdat ik zijn lichaam losliet. Ik graaide in het kastje naast mijn bed, draaide hem op zijn rug en haalde het condoom uit de verpakking. Hij keek me aan met grote ogen. Ik deed het bij hem om, pakte de tube glijmiddel. Zijn hoofd ging terug het kussen in, zijn ogen naar het plafond. Ik kroop boven hem, positioneerde me en liet me tergend langzaam zakken. Ik moest me concentreren, dit was al weer even geleden. Hij vulde me, hard als hij was. Ik bewoog een paar keer op en neer, liet hem iedere keer weer dieper gaan. Ik keek in zijn ogen, die fonkelden.
‘Lekker?’ vroeg ik overbodig.
Hij knikte gretig, met een brede lach. Ik bereed hem traag, over de volle lengte. Hij probeerde mee te bewegen, wat hem nog lukte ook. Hij kon veel meer dan je dacht, met dat gipsen been. Ik hield even stil, hij ging door, neukte me met korte bewegingen. Ik tilde me op, hij gleed uit me. Ik ging met mijn rug tegen hem aan liggen, draaide me op mijn buik. Hij worstelde op me, met mijn hand achter me geleidde ik hem weer binnen. Hij lag op me, zette zijn handen naast me neer en duwde zijn bovenlichaam omhoog. Ik lag stil, voelde hem langzaam heen en weer gaan. Hij ging diep, ik liet horen dat het goed was. Ik keek even over mijn schouder, hij keek naar beneden, zijn mond half open. Het leek wel of hij verbaasd was, nieuwsgierig. Zijn bewegingen werden korter, maar wel sneller.
‘Ga maar door,’ zei ik.
Ik had al lang aan zijn adem gehoord dat hij tegen zijn orgasme aan zat. Hij versnelde, ik voelde een zweetdruppeltje van zijn gezicht op mijn rug vallen. Ineens duwde hij door en hield zichzelf diep in me. Ik voelde hem kloppen, hij duwde nog een keer extra en ontspande toen. Af en toe bewoog hij nog een beetje heen en weer. Ik voelde hem verslappen. Zijn lichaam lag slap op me, ik draaide me traag op mijn zij, hij draaide mee. Langzaam gleed hij uit me, zijn eikel was ineens verdwenen met een laatste kneep van mij. Ik draaide me om, stroopte het condoom van hem af en liet het naast het bed vallen.
‘Dat was lekker, Ruben.’
Ik grijnsde alleen maar. Ik streelde zijn heup en zijn billen. Ik keek in zijn ogen en zocht zijn bilnaad weer op. Ik zag in zijn ogen wat hij bedoelde. Mijn twee vingers masseerden hem. Ik voelde hem ontspannen, met wat moeite drukte ik ze een stukje naar binnen. Zijn mond stond weer een stukje open.
‘Wil jij ook?’ vroeg hij.
‘Dat moet ik aan jou vragen.’
Hij knikte, met een serieuze blik. Ik bewoog mijn vingers heen en weer, voelde dat het steeds makkelijker ging. Hij trok zijn been op, zodat ik er nog wat makkelijker bij kon. Ineens had zijn hand een condoom vast. Hij haalde hem uit de verpakking en keek me aan. Ik liet hem los, keek hoe hij hem een beetje stuntelig bij me om deed. Hij maakte hem klaar met glijmiddel, keek er naar. Ik masseerde wat glijmiddel bij hem naar binnen en kuste hem. Hij ging op zijn buik liggen, maar ik draaide hem terug op zijn zij. Hij trok zijn goede been op. Ik boog over hem heen, zette me tegen hem aan en duwde zachtjes. Ik boog voorover en kuste hem. Hij ontspande, ik duwde verder. Traag gleed ik een klein stukje naar binnen. Even trok hij samen, maar probeerde toen weer te ontspannen. Ik bewoog wat heen en weer, iedere keer ging ik dieper naar binnen. Ik lag half op zijn zij, een hand achter hem en eentje voor hem. Hij trok zijn been nog wat verder op, zijn hand om zijn opgetrokken knie. Zijn andere hand lag achter me, op mijn bil. Er werd niets meer gezegd, ik hield zijn gezicht in de gaten, maar dat keek tevreden. Traag ging ik in hem heen en weer. Hij was gecontroleerd met zijn ademhaling bezig. Zijn penis hing ontspannen, nog glimmend van het condoom en zijn eigen zaad. Ik streelde het even. Hij glimlachte. Ik versnelde wat. Hij kreunde. Langzamer weer. Zo werkte ik me naar mijn hoogtepunt. Mijn mond viel open. Alles begon te tintelen, ik ging steeds sneller. Met een laatste diepe stoot voelde ik mijn zaad komen. Zij mond sperde open, ik hield me zo diep mogelijk in hem terwijl ik het condoom vulde. We kreunden tegelijk. Hij ademde zwaar, zwaarder dan na zijn eigen orgasme. Traag trok ik mezelf terug. Hij kneep. Het laatste stukje gleed snel. Ik haalde het rubber weg en kroop tegen zijn rug.
‘Nee,’ zei hij zachtjes, ‘voor me.’
Ik klom over hem heen, en pakte hem weer vast. Zijn gezicht verdween weer in mijn nek. Zijn vingers knepen in mijn rug. Niet zeggen nu. Uitdrijven.
We werden wakker van de wekker. We zoenden, met tegenzin kleedden we ons weer aan. Ruim op tijd waren we weer bij zijn huis. Ik zette de motor uit, voor ik de deur open kon doen had hij mijn hand vast. Hij kuste me, gretig, wild. Onze voorhoofden duwden tegen elkaar, we keken in elkaars ogen en glimlachten.
‘Dit was gaaf,’ zei hij. ‘Volgende keer wil ik ook blijven slapen.’
Ik dacht aan Jort en mijn sleutels. Ik begon er maar niet meer over. Jort had verder niets meer gezegd blijkbaar en ik wilde de sfeer van deze avond niet bederven. Dit voelde veel te goed. Hier moest hij nog even van na kunnen genieten.
Dat deed ik zelf ook. De hele rest van de avond, de volgende ochtend bij het ontbijt. Jammer dat hij er niet bij was, maar ik wist zeker dat dat nog ging gebeuren een keer. Dat kwam vanzelf goed. Het maakte me vrolijk. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het een kwestie van tijd was dat alles een beetje normaal zou worden, dat we niet meer zo geheimzinnig hoefden te doen, ons niet de hele tijd in allerlei bochten moesten wringen om het maar verborgen te houden. Fluitend stapte ik onder de douche vandaan, droogde me af en genoot nog even van het gevoel van tijd dat ik wel vaker had als ik op zaterdag het besef kreeg dat ik niet hoefde te werken of andere verplichtingen had. In mijn boxershort plofte ik in de bank met nog een koffie. Friso danste weer op mijn netvlies, zijn lichaam onder me, zijn mond half open toen ik hem om me heen voelde sluiten. Mijn boxer richtte zich op. Ik wreef een keer, sloot mijn ogen. Toen ging mijn telefoon. Even dacht ik er aan om hem te laten gaan, maar stond toch maar op om hem op te nemen.
‘Hey,’ klonk het vrolijk.
Ik glimlachte, ik hoorde aan zijn stem dat hij niet alleen in de huiskamer zat. Ik zag hem weer voor me, naakt, in die leren bank. Mijn boxer stond recht vooruit.
‘Hey,’ antwoordde ik vrolijk.
‘Wat ben je aan het doen?’
‘Ik zat aan jou te denken, aan gisteravond, en ik zie je nu voor me, zittend in de bank.’
Ik hoorde hem glimlachen.
‘Zonder kleren,’ zei ik er achteraan.
Hij bleef stil.
‘Je bent niet alleen?’
‘Nee,’ zei hij zo neutraal mogelijk.
‘Heb je weer een oppas nodig voor vanavond?’
‘Nee. Ik wou je vragen of jij het druk hebt vanmiddag.’
‘Ik heb niets gepland,’ zei ik hoopvol.
‘Zou je iets voor mij willen doen?’
‘Voor jou altijd.’
‘Ik heb een telefoon gezien, maar ik kan hem niet gaan halen. Zou jij dat willen doen?’
‘Is goed. Natuurlijk. Zeg maar welke en waar, dan regel ik het voor je.’
‘Kom je hier geld halen?’
‘Ik schiet het wel voor, maak het daarna maar aan me over, dat komt wel goed.’
‘Gaaf.’ Hij gaf me alle details, hij zou naar de winkel bellen en er eentje apart laten leggen.
‘Hoe laat kan ik hem brengen, of ben je gewoon thuis,’ plaagde ik hem.
‘Grappig, Ruben, grappig.’
We lachten.
‘Uurtje of drie zal ik er wel zijn denk ik.’
Hij bedankte me nog een keer en hing weer op. Ik glimlachte. Dit waren mooie ontwikkelingen. Langzaam maar zeker raakte ik steeds meer ingeburgerd in dat gezin. Prima.
Nadat ik mijn koffie had opgedronken kleedde ik me verder aan en ging naar buiten. Telefoon halen. Ik liep fluitend door de stad, kocht de telefoon, vond het nog een goede keus ook en liep weer fluitend terug naar mijn auto. Eerst nog even boodschappen doen. Mijn koelkast was bijna leeg. Ik nam wat lekkers mee voor tussen de middag. Ik had nog steeds een feestgevoel. Eenmaal thuis at ik, likte mijn vingers af en pakte nog een mok koffie. Niet kon mijn goede zin bederven. Mijn telefoon ging weer. Friso waarschijnlijk. Ik zag een onbekend nummer.
‘Ruben?’ zei ik half vragend.
‘Hey, je hebt nog steeds hetzelfde nummer. Met Daniël.’
‘Jou wil ik niet spreken.’
‘Ik zag je net lopen in de binnenstad, maar je was zo snel… Ik wilde ergens gaan drinken met je.’
‘Daniël, vergeet het.’
‘Waarom niet. Nieuwe start, Ruben, alles is al weer zo lang geleden.’
‘Voor mij is het nog als de dag van gisteren.’
‘Kom op man.’
‘Waarom wil je mij überhaupt nog zien of spreken? Ik snap jou echt niet.’
‘Ik ben veranderd, Ruben. En ik heb het je vergeven. Ik snap het wel.’
‘Ik ben er nog niet aan toe. Nu niet en nooit niet.’
‘Je zult toch verder moeten met je leven.’
‘Daar ben ik ook druk mee bezig. Voor jouw informatie, ik was net in de stad om een telefoon te kopen voor mijn vriend.’
Daar was hij even stil van. Ik hoorde zijn gedachten kraken.
‘Gefeliciteerd,’ herstelde hij zich snel.
‘Dank je.’
‘Maar waarom wil je niet meer praten dan?’
‘Doe eens een gok,’ zei ik bot.
‘Ruben, ik wil het uitgepraat hebben. We zijn toen op zo’n lullige manier uit elkaar gegaan.’
‘Daar verandert een gesprek niets aan. Dat zal het altijd blijven.’
‘Maar…’
‘Daniël,’ onderbrak ik hem geërgerd, ‘ik heb het afgesloten, die tijd. Ik wil er ook gewoon niet meer aan denken. Klaar. Punt. Ik wil ook niet meer dat je me belt. Kun je dat beloven?’
Hij zweeg. Na drie tellen zuchtte hij een keer. ‘Als dat is wat je wilt.’
‘Dank je,’ zei ik. ‘Het gaat je goed verder.’
‘Jou ook,’ zei hij en hing op.
Ik staarde naar mijn mobiel. Het raakte me, dat hij dat zei. Toen wenste hij me de ergste ziektes toe, de laatste keer dat ik hem had gesproken. Hij was laaiend toen, maar dat was op zich ook niet gek misschien. Ik zuchtte. Wanneer kon ik dat eindelijk eens helemaal uit mijn hoofd zetten? Gewoon nooit meer aan denken. Dat ging waarschijnlijk nog wel even duren, als het al ooit zou lukken. Ik keek naar de klok. Het werd tijd om naar Friso te gaan. Ik zag hem weer voor me, in mijn bed, zijn lichaam onder me. Ineens kreeg ik haast. Ik wilde naar hem toe. Ik wilde hem zo snel mogelijk weer zien. Mijn Friso, mijn vriend. Daniël kon kapot vallen.
Friso’s vader deed open.
‘Ruben, kom binnen.’
Vrolijk, hartelijk, ik kon steeds moeilijker geloven dat hij zo’n dwarse rechtlijnige vent was. Mijn ervaringen waren tot nu toe heel anders. Friso zat in de bank, even flitste het beeld van zijn naakte lichaam daar weer voor me, nog geen 24 uur geleden. Er groeide wat in mijn broek. Ik liep naar hem toe, gaf hem de tas van de telefoonwinkel. Nieuwsgierig haalde hij de doos er uit, en begon het uit te pakken.
‘Gaaf. Dank je wel, Ruben.’
‘Zeg, ik geef hem niet cadeau hoor,’ lachte ik.
‘Niet,’ reageerde hij gespeeld verbaasd.
Ik lachte, samen met zijn ouders.
‘Dat moet je maar meteen even afreken,’ zei zijn vader.
‘Maak maar over,’ zei ik. ‘Anders loop ik met zo’n pak geld op zak.’
Wat jij wil,’ zei Friso.
‘Komt wel goed.’
Moeder was weer in haar zorgende rol. Ik kreeg koffie, Friso werd op zorgende toon gevraagd wat hij wilde drinken. Ik kon me voorstellen dat hij gek werd daar in huis, ik kreeg er zelfs al jeuk van. En dan kon ik gewoon zelf naar het toilet en straks weer gewoon naar huis. Ik vroeg me af of ze hem nog hielp met douchen, of dat hij die discussie ondertussen al gewonnen had. We spraken er niet over. Friso’s humeur was er nog al gevoelig voor, voor dat onderwerp. Ik zat naast hem, zag het witte leer weer. Ik voelde het onder mijn hand, naast me in de bank en herinnerde me hoe het had gevoeld op mijn huid. Ik moest me bijna inhouden om hem niet daar ter plekke te kussen en zijn broek naar zijn enkels te schuiven. Ik keek even snel naar hem, zijn broek bolde bij zijn kruis, zag ik het nou goed of had hij echt een halve erectie? Hij zweeg al een tijdje, was in gedachten. Zijn nieuwe telefoon had hij in zijn hand. Onze blikken kruisten elkaar, dat bracht hem terug naar deze wereld. Hij bekeek zijn nieuwe aankoop weer en glimlachte.
‘Mooi ding,’ zei ik.
Hij knikte glunderend. Hij had zijn kaart er al ingestopt en drukte op wat knopjes. Ineens ging mijn telefoon. Ik viste hem uit zijn broekzak en keek op het schermpje. Friso.
‘Lolbroek.’
Friso lachte. De telefoon van zijn vader ging. Die keek meteen lachend naar ons.
‘Dat ben ik niet,’ zei Friso met zijn handen omhoog.
Zijn vader pakte de telefoon en praatte met korte antwoorden.
‘Moet ik even voor je gaan kijken, wacht even, ik loop naar mijn kantoor.’
Zijn vader liep de kamer uit. Zijn moeder stond op.
‘Nog een koffie?’
Na mijn “lekker” ging ze de keuken in. Friso keek naar me en grijnsde. Ik keek naar hem, naar het kruis van zijn broek. Hij zag het. Hij legde zijn hand erop waardoor ik de contouren van zijn half harde erectie zag. Ik zuchtte, sloot even mijn ogen. Ik deed bij mezelf hetzelfde, waardoor hij zicht kreeg op mijn volledige hardheid.
‘Is het zo erg?’ grinnikte hij.
‘De hele dag al,’ zuchtte ik.
De tenen van zijn voet kietelden even tegen mijn been. Ma kwam terug, net zoals zijn vader. Niet veel later kwam Jort binnen. Strak gezicht. Haren nat, tas over zijn schouder. Met een plof viel die bij de deur op de grond.
‘Breng je die meteen even naar boven, jongen?’
‘Straks,’ zei hij dwars.
‘Verloren?’ vroeg zijn vader, eigenlijk overbodig.
Jort knikte. ‘En dat was niet nodig.’
‘Wat ging er fout?’
Friso zijn aandacht was alweer bij zijn telefoon. Hockeypraat tussen vader en zoon, niet interessant.
‘Ze hadden Frederik weer in het midden gezet. Die gast bakt er niks van.’
‘Frederik?’ Zijn vader klonk verbaasd.
‘Frederik ja. Wat die jongen sowieso in het eerste doet is me al een raadsel. Die kan beter gaan voetballen.’
Dat laatste kwam er denigrerend uit. Jort was fel, niet gewend te verliezen.
‘Ik zal eens met de trainer gaan praten.’
‘Graag,’ zuchtte Jort.
Het werd me ineens duidelijk hoe de verhoudingen lagen. Ik had een voorgevoel dat Frederik’s dagen bij de A1 van de club geteld waren. Ineens kreeg ik weer een hekel aan die man. Dat was dus waar Friso het over had, waar Marnick me voor gewaarschuwd had. Pa was machtig, duldde geen tegenspraak. Als hij wat wilde dan gebeurde dat ook. Jort was een kopie. En die maakte dankbaar gebruik van de positie van zijn vader bij de club. Ik zweeg, Friso deed alsof er niets aan de hand was. Die was dit waarschijnlijk al jaren gewend.
‘Nou ja,’ zei zijn vader, ‘af en te een wedstrijd verliezen kan ook geen kwaad. Dat houdt je scherp.’
‘Vertel dat Frederik maar.’ Jort zei het fel. ‘Echt, pap, ik stond helemaal vrij, hij geeft een voorzet…’ Jort schudde zijn hoofd. ‘Met een stick van drie meter had ik er nog niet bij gekund. Die gast kan echt niks.’
Pa knikte alleen maar. ‘We kunnen eigenlijk wel wat meer talenten gebruiken ja.’
Friso zijn hoofd ging omhoog van zijn telefoon alsof hij wist wat er zou komen. Pa en Jort keken tegelijk zijn kant op.
‘Laat mij er buiten. Bovendien ben ik te oud voor de A1.’
Jort wilde iets zeggen, maar hield zijn mond. “Het blijft jammer”, zei zijn gezicht. Friso ontweek het verder, liet mij zien wat zijn telefoon allemaal kon. Hij had ongemerkt een foto van mij gemaakt die hij grijnzend liet zien. Ik lachte.
‘Stuur maar door.’
‘Al mee bezig.’
Niet veel later piepte mijn telefoon in mijn broekzak.
‘Dank je,’ lachte ik zonder te kijken.
Friso en ik keken elkaar even glimlachend aan. Daar bewoog mijn broek weer. Bij hem ook zag ik. Ik dronk mijn koffie verder leeg.
‘Ik ga zo maar weer eens,’ zei ik zo gewoon mogelijk.
Het werd ook tijd om te gaan, het was al laat in de middag. Ik stond op, nadat ik Friso even in zijn been geknepen had.
‘Bedankt voor het halen,’ zei hij.
‘Vanzelf,’ knipoogde ik.
Jort stond op. ‘Ik laat je wel even uit.’
Ik knikte, groette zijn ouders en liep de hal in. Ik had de voordeur al open toen hij me vragend aan keek.
‘Ruben?’
‘Ja?’
‘Mag ik jou wat vragen?’
Er bekroop me een onbehagelijk gevoel. ‘Tuurlijk.’
Hij zocht naar woorden.
‘Zeg het eens.’ Ik probeerde mijn stem in bedwang te houden.
Hij hakkelde. ‘Ben je thuis vanavond?’ vroeg hij toen ineens.
‘Ja,’ zei ik verbaasd.
‘Dan kom ik vanavond langs.’
‘Waarom? Is er iets?’
‘Vertel ik je vanavond wel. Nu niet. Alsjeblieft?’
‘Is goed. Ik ben gewoon thuis.’
‘Fijn.’
‘Zie ik je vanavond,’ zei ik zo normaal mogelijk.
Hij knikte, liet me uit. Ik stapte naar buiten draaide me nog een keer om.
‘Ruben?’ zei hij voorzichtig. ‘Hij heeft nu weer een nieuwe telefoon…’
‘Ja,’ zei ik maar.
‘Wil je even niets tegen hem zeggen, dat ik vanavond naar jou toe ga? Ik wil dit eerst met jou bespreken.’
Ik knikte.
Wat kon ik anders?
© 2009 Oliver Kjelsson