Dagboek (deel 4)

Hallo,
Het is uit. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Aan de ene kant vind ik het erg maar aan de andere kant geeft het me heel erg veel rust in mijn hoofd. Koen steunt me echt heel erg goed. Beste vriend die ik heb. Raar, ik vond zijn vriendschap altijd belangrijker dan de hele verkering die ik met Monique had. Alsof hij me snapt. Hij is ook de enige die niet zegt dat ik er moeite voor moet doen om haar terug te winnen. Alsof dat zou lukken. Ik heb naderhand nog met haar gepraat en ik weet dat zoiets geen zin heeft. Ze vindt me nog steeds aardig en leuk. Ik kan ook niet meer boos op haar zijn. Af en toe praten we met elkaar en lachen we met elkaar. Ik was echt wel boos en teleurgesteld in het begin, het voelde bijna als een mislukking van mezelf maar nadat we nog een keer gepraat hadden vond ik het wel ok en was ik ook verder niet meer boos. Ik begrijp haar wel en eigenlijk voel ik hetzelfde. Dat snapt niemand, iedereen vindt dat gek. Behalve Koen.
Daan

Koen lachte toen Paul weg liep.
‘Hij snapt er helemaal niets van he?’
‘Waarvan?’
‘Hoe jij met Monique omgaat. Zij maakt het uit en jij blijft nog gewoon tegen haar doen. Daar snapt hij helemaal niks van.’
‘Zou je denken?’
‘Ja. Maar met een dubbele agenda.’
‘Dubbel?’
‘Gast, doe je ogen open. Hij zit je te peilen. Hoe jij nu over Monique denkt. Hij denkt dat jij haar nog steeds leuk vindt.’ Koen grijnsde. ‘Leuk-leuk dus, daarom doet hij nog voorzichtig.’
‘En?’
Koen lachte en schudde zijn hoofd. ‘Die wil haar versieren, dat is wel duidelijk. Maar hij wil geen ruzie met jou.’
‘Meen je niet.’
‘Denk het toch wel.’
‘Gaat hem nooit lukken.’ Ik lachte. ‘Monique vindt hem dus echt heel vervelend he?’
Koen grinnikte. ‘I know. Wie niet trouwens.’
‘Vaak met haar over gehad zelfs.’
‘Echt?’
‘Zeker wel. Ze vindt hem echt een sukkel, hoe hij doet de hele tijd.’
‘Heeft ze ook wel eens iets over mij gezegd?’
‘Ze vond jou een hele toffe vriend. Hoe je met mij omging en zo.’
Koen bloosde half. ‘Echt niet!’
‘Jawel. Viel haar op. Vrienden door dik en dun. Vond ze mooi om te zien.’
Koen lachte en schudde zijn hoofd. ‘Nou, ik wens hem veel succes.’
‘Ik ook. En het gaat hem niet lukken.’
‘Maar stel nou dat… Zou je dat erg vinden?’
‘Nee. Het is echt goed zo Koen.’
‘Mooi.’
‘Ik zou wel een dokter voor haar bellen, dat wel.’
Koen sloeg een arm om me heen en trok me even met mijn hoofd tegen zijn schouder aan. ‘Ze gaat je nog dankbaar zijn ook als je dat doet.’
Ik lachte mee. ‘Denk het wel.’
Monique stond ineens achter ons. Ik stond nog half gebukt met Koen’s arm om mijn nek en keek haar aan.
‘Ow, hoi,’ zei ik nog half lachend.
‘Waar hadden jullie het over?’
‘ Over dat ik een dokter voor je ga bellen als jij ooit verkering wil met Paul.’
‘Wat?! Echt niet.’
Koen trok zijn arm weer strakker, waardoor ik weer dicht tegen hem aan hing. Monique lachte en keek. Met een aparte blik. Ze glimlachte.
‘Het zou terecht zijn maar dat gaat dus nooit gebeuren.’
‘Volgens mij denkt hij daar anders over,’ zei Koen terwijl hij me los liet.
‘Hmm, het valt jou dus ook op?’
‘Zo duidelijk. Hij zit de hele tijd bij Daan te vissen hoe het nu zit tussen jullie omdat jullie nog steeds met elkaar om gaan.’
‘Ja en? Kan toch?’ Ze keek naar me en lachte. ‘Daan is gewoon Daan en oké. Niets mis mee toch?’
‘Hij wil geen boze Daan achter zich aan hebben.’
Monique lachte. ‘Daan en boos? Dat kan hij helemaal niet volgens mij.’
‘Nee.’
Ik keek eerst naar Monique en daarna naar Koen. ‘Wat is dit?’
‘Jij bent te lief Daan,’ grijnsde Koen.
‘Ja,’ bevestigde Monique.
Ik schudde zuchtend mijn hoofd. ‘Heb ik hier zelf ook nog wat over te zeggen?’
‘Nee,’ zei Monique.
‘Leer er maar mee leven Daan, wij vinden je gewoon te lief.’
‘Ja hoor. Best.’

De manier hoe ze tegen elkaar praatten, hoe ze lachten… Even ging de gedachte door mij heen dat Monique wel met Koen zou willen, of Koen met haar. Ik begon het zelfs in de gaten te houden. Nou was het ook gewoon gezellig in de pauze, met Mark en Monique en vaak een paar van haar vriendinnen. Die vriendinnen vonden mij trouwens een hele toffe jongen. Dat ik gewoon tegen Monique bleef doen en niet de verongelijkte macho ging uithangen. Zo van: “uit is uit”. Waarom zou ik? Kwam dat omdat ik zelf eigenlijk ook wel opgelucht was? Geen idee. Maar het viel me op dat Monique en Koen vaak grappen over me maakten, dat ik veel te lief was en zo. Ik had af en toe het idee dat ze samenspanden als het over mij ging. Ik werd onrustig van het idee.

Koen had wel gelijk gehad. Het was overduidelijk dat Paul Monique wel heel erg leuk vond. Monique was nog net niet in paniek.
Koen lachte toen we naar huis reden. ‘Monique wordt gek geloof ik.’
‘Vind je het gek?’
‘Nee. Het idee alleen al, zij met hem.’
‘Niet voor te stellen.’
Hij trok de deur open, gooide zijn jas op een van de haken in de gang en trok daarna de koelkast open. ‘Cola?’
‘Lekker.’
‘Hallo Koen, ben je al thuis?’ hoorde ik half verwijtend achter me.
Zijn moeder kwam de keuken in lopen.
‘Hallo,’ lachte ik.
‘O, hoi mam.’
‘Zelfs jouw vrienden zeggen eerder gewoon hallo tegen mij dan jij.’
Hij pakte twee glazen en gaf zijn moeder een kus op haar wang.
Ze lachte. ‘Vooruit dan.’
‘We zijn naar boven.’
‘Goh…’
Ze keken elkaar even lachend aan en daarna waren we naar boven. Ik zette zijn rugtas naast zijn bureau. Zijn kamer was ondertussen allang een groter zootje dan de eerste keer dat ik hier kwam. Ik plofte op zijn bed.
‘Dat hij dat zelf niet door heeft, dat ze hem niet ziet zitten,’ lachte ik.
‘Blind.’
Hij staarde even voor zich uit, haalde zijn schouders op.
‘Zou je jaloers zijn?’ vroeg ik.
‘Hoe bedoel je?’
‘Als Monique verkering met hem zou hebben?’
Hij lachte. ‘Get real, Daan.’
‘Maar stel nou, als.’
‘Nee,’ zei hij stellig. ‘Het idee alleen al is hilarisch.’
Ik glimlachte.
‘Waarom vraag je dat?’
‘Gewoon.’
Hij keek me aan. ‘Denk jij dat ik verliefd ben op Monique?’
Ik zweeg.
‘Daan, nee. Denk je dat echt?’
‘Jullie kunnen het goed met elkaar vinden.’
‘Daan, nee. Echt. Zou ook raar zijn, om er met jouw ex vandoor te gaan. Dat zou ik nooit doen.’
Ik nam een slok van mijn glas.
‘Maar dan nog, nee. Ik vind het allemaal heel gezellig in de pauzes, maar meer echt niet.’
Ik knikte.
‘Raar idee Daan.’ Hij keek me uitdagend aan. ‘Zou jij dan jaloers zijn?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Jeetje, Daan. Nee. Je kunt me vertrouwen. Dat zou ik je nooit aandoen.’
Ik glimlachte.
Hij legde even kort zijn hand op mijn schouder. ‘Jij maakte je daar echt zorgen om hè?’
‘Beetje.’
Hij grinnikte, gaf mijn schouder een duw. ‘Gek.’
Daarna was hij weer serieus. ‘Zou ik echt nooit doen. Niet bij goede vrienden.’
‘Nou, dan hoeft Paul zich geen zorgen te maken over concurrentie,’ probeerde ik er een grap van te maken.
‘Hou op, die gast is gek.’
‘Behoorlijk.’
Koen zette zijn gamecomputer aan. ‘Behoorlijk? Compleet.’

Soms snapte ik mezelf niet. Het was super om verkering te hebben maar toen het eenmaal zover was vond ik het ook wel raar. Het speciale gevoel wat ik verwachtte kwam niet. Het leek achteraf gezien eigenlijk meer op het aftikken van een ding op mijn bucket list. Ik had verkering gehad. Alsof ik dat op mijn leeftijd echt een keer gehad moest hebben, hoefde ik me daar ook niet meer voor te schamen. Ik liep niet meer achter. Stom, dat wist ik ook wel en het was ook echt niet de reden dat ik verkering had met Monique maar het telde wel mee. Ik kwam er al snel achter dat de vriendschap met Koen veel belangrijker voor me was. Waarom zou ik jaloers zijn als Koen echt verkering zou hebben met haar? Was dat om Monique? Nee, dat was meer omdat ik bang zou zijn Koen te verliezen. Ik vond het raar allemaal, kon het ook niet aan mezelf uitleggen waarom dat allemaal zo was in mijn hoofd. Ik voelde dat gewoon.

En toen barstte de bom. Op een schoolfeest. Paul had alle moed verzameld. Hij bleef rond Monique hangen, zij kon niet veel meer doen dan beleefd blijven en een beetje afstand proberen te houden. Bij het eerste langzame nummer trok ze aan mijn arm.
‘Kom.’
Ik liet me meetrekken, raar vond ik het wel.
‘Net als vroeger,’ grapte ze toen we in het midden van de vloer stonden.
Ik grinnikte, handen losjes op haar heupen. Geen hoofd tegen mijn schouder, geen kusjes in mijn nek. Langzaam werd ik wat rustiger. Dit was gewoon omdat het leuk was, niets meer.
‘En om Paul van me af te houden,’ zei ze ineens.
‘O, daarom,’ zei ik spottend, ‘ik dacht al.’
Ze lachte. Toch legde ze even haar hoofd tegen mijn schouder.
‘Ik bescherm je wel,’ lachte ik.
‘Jij bent de beste vriend,’ zei ze tevreden.
Het was gewoon leuk. Totdat later op de avond een tweede langzaam nummer kwam. Paul greep zijn kans. Hij pakte de hand van Monique en trok haar mee.
‘Nou ik,’ lachte hij.
Monique keek me een keer veelbetekenend aan en haalde haar schouders op. Alsof ze wilde zeggen “vooruit dan maar”. Ik bleef aan de kant staan, hield het even in de gaten. Koen had Noor vast zag ik, maar op dezelfde manier als Monique en ik net nog hadden gedaan. Ze praatten en lachten. Ik keek nog even naar Monique maar ze had het zo te zien wel onder controle. Ze zeiden iets tegen elkaar, glimlachten. Monique op een gespeelde manier zag ik. Nog maar even wat te drinken halen vond ik. Ik liep naar de bar en kwam terug lopen met een glas in mijn hand. Mark keek me serieus aan en knikte naar de vloer. Ik volgde zijn blik en zag dat er iets veranderd was. Monique was duidelijk bezig Paul van zich af te duwen. En ze keek niet meer vrolijk of beleefd. Paul was zich aan het opdringen. Ik zag Koen en Noor hun kant op schuifelen. Paul had zijn hand op haar bil, hij kneep zachtjes. Monique pakte zijn hand en duwde die terug naar boven, naar haar rug. Hij gleed meteen daarna weer naar beneden. Ik zag haar mijn kant op kijken, ze was boos en misschien zelfs half in paniek.
‘Jezus,’ siste Mark.
‘Hou mijn glas even vast,’ zei ik.
‘Moet ik meelopen?’
‘Nee, Koen is er ook bijna.’
Koen en Noor stonden net naast hun toen ik er bij was.
‘Hey, Daan,’ zei Monique terwijl ze Paul los liet.
Ze draaide zich naar mij, pakte mijn hand. Volgens mij wilde Paul wat zeggen, maar toen ik Monique wegdraaide hoorde ik Koen nog net iets boos sissen.
‘Wegwezen. Doe normaal.’
Monique pakte me stevig vast, hoofd tegen mijn schouder.
‘Wat een sukkel.’
‘Wat gebeurde er?’
‘Niet veel. Maar hij pakte me steeds steviger vast. En ineens had hij zijn hand op mijn kont liggen en kuste me in mijn nek. Ik zei nog “niet doen” maar toen kuste hij me nog een keer. Weer die hand op mijn kont. Toen zag ik jou kijken.’
‘Wat een lul.’
‘Jij en Koen kwamen precies op tijd.’
Ik kreeg een kus in mijn nek. Ze grinnikte.
‘Jij bent de beste vriend.’
Ik keek even rond. Waar was hij gebleven? Ik zag hem aan de kant staan bij een paar jongens van de klas die waarschijnlijk helemaal niets gezien hadden. Hij stond te praten en te lachen alsof er niets aan de hand was. Tot hij mij zag kijken. Hij keek even naar Monique en mij. Hij keek jaloers leek het wel. Getergd.
‘Moet ik straks even met hem praten?’
‘Nee, laat gaan. Zoveel is er nou ook weer niet gebeurd. En als hij het nog een keer had gedaan dan had ik hem echt wel weggeduwd.’ Ze giechelde. ‘Of een knietje gegeven.’
Ik lachte. ‘Help me onthouden dat ik nooit ruzie met je maak.’
‘Pas maar op.’ Ze keek me even aan en glimlachte. ‘Dank je wel Daan.’
Het nummer was afgelopen en we liepen terug naar de rest. Ik zag Koen lopen, in een rechte lijn naar Paul. Noor liep naast hem. Daar moest ik bij zijn.
‘Gast, wat doe jij!’ Dat was Noor.
Paul keek even geschrokken, zocht een houding.
Koen wilde wat zeggen maar ik trok aan zijn arm. Monique had Noor al weggetrokken.
‘Kom,’ zei ik.
Koen keek me even aan en liep toen met me mee.
‘Wat een lul.’
‘Koen, laat gaan,’ zei Monique.
Koen keek nog een keer smerig naar Paul. Mark keek met hem mee. Ik zag iets gebeuren met Paul wat ik nog niet eerder had gezien. Hij keek weg, ongemakkelijk.
‘Gaat het?’ vroeg ik toen ik Monique aankeek.
‘Jawel, die snapt nu wel hoe het zit. En zoveel gebeurde er nou ook weer niet jongens.’
Koen mopperde nog.
‘Koen, laat gaan. Het is klaar. Ik heb geen zin om een hoop gedoe te veroorzaken om eigenlijk niks.’
Hij keek even naar mij. Ik knikte.
Monique keek nog een keer in de richting van Paul. ‘Het is goed opgelost zo. Hij snapt nu wel dat het niet wederzijds is.’
Hij grijnsde. ‘Zou je denken?’
‘Ik denk het wel,’ zei ze spottend.
We lachten, ik zag Paul nog een keer moeilijk kijken. Schaamde hij zich nou?

Hij ging niet naar huis. Hij bleef met anderen praten, bleef hangen. Ik ging nog wat te drinken halen. Ineens stond hij naast me.
‘Sorry.’
‘Oké,’ mompelde ik.
‘Volgens mij moet ik dat ook tegen haar zeggen.’
‘Dat weet ik wel zeker.’ Ik praatte door voor hij iets kon zeggen. ‘Maar niet vanavond.’
Hij zuchtte. Ik pakte mijn glazen en liep weg. Klaar ermee.
‘Wat zei hij?’ vroeg Koen meteen toen ik terug kwam.
Ik gaf Monique haar drinken.
‘Hij zei sorry.’
‘Is hem geraden ook.’ Hij keek nog steeds vijandig.
‘Koen, laat gaan.’
Ik keek naar Monique. ‘Hij wilde dat ook tegen jou zeggen, maar ik heb gezegd dat hij dat niet vanavond moest doen.’
‘Alsjeblieft niet. Ik ben er wel even klaar mee. Netjes van hem dat wel. Maar niet vanavond. Ik heb gewoon zin in dit feest.’
Ze zei het beslist, onderwerp gesloten. Ik keek rond.
‘Waar is Mark gebleven?’
‘Die heeft de zitzakken ontdekt,’ zei Noor half lachend.
‘Zitzakken?’
‘Buiten op het terras.’
‘Nice. Is dat niet koud?’
Noor pakte me bij de arm. ‘Kom.’
Ik liet me meevoeren, Koen en Monique volgden. Er was een rond stenen muurtje waarin houtblokken brandden met stoelen en zitzakken eromheen. Er waren er nog een paar vrij, ik liet me op eentje vallen, Koen en Monique gingen naast me zitten. Noor schoof een ligstoel dichterbij.
‘Lekker dit,’ zuchtte ik terwijl ik me half achterover liet hangen.
Koen zat nog rechtop, keek over zijn schouder en lachte naar me. Hij liet zich ook achterover zakken. Hij glimlachte.
‘Beter dan die drukte binnen.’
‘Uhu,’ zei ik. ‘Hadden we eerder moeten ontdekken.’
Ik zei even niets meer. Dacht even terug aan wat er binnen gebeurd was. En aan de opmerking van Monique. “Jij bent de beste vriend.” Daar tekende ik voor. Ik was tevreden met hoe het allemaal ging. Geen oud zeer meer, gewoon gezellig. Knap hoe ze dat deed met Paul ook. Monique was niet iemand die je voor de gek kon houden, ze stond stevig in haar schoenen. Koen duwde zijn schouder tegen me aan.
‘Waar denk je aan?’
Ik keek naast me, zag zijn gezicht in het licht van het kampvuurtje. ‘Aan alles.’
‘Dat is wel heel veel.’
Ik glimlachte en sloot mijn ogen.
‘Mooi hoe je dat deed net.’
‘Jij stond er net zo goed als ik.’
‘Dan nog.’
Ik haalde mijn schouders op. Hij duwde nog een keer met zijn schouder en lachte.

We reden samen naar huis. Het was niet ver gelukkig.
‘Hey,’ zei hij, ‘bedankt voor vanavond.’
‘Jij ook.’
‘Nee, echt. Als jij er niet was geweest weet ik niet wat er gebeurd was. Noor was echt kwaad toen ze zag wat er gebeurde. Ik was er net bij en toen stond jij al meteen achter me. Mooi opgelost.’
‘Ik was ook blij dat jij in de buurt was.’
‘Jij deed het meeste.’
Ik haalde mijn schouders op. We stopten voor zijn huis.
‘Paul is gewoon een onhandige sukkel,’ zei ik.
‘Ik ben blij dat jij een vriend van mij bent, en niet hij.’
Ik grinnikte.
‘Ik meen het Daan. Net nog met Monique over gehad. Jij bent de beste vriend, zei ze. En daar heeft ze helemaal gelijk in.’
‘Jullie ook.’
‘Je bent super zorgzaam Daan. Dat is echt speciaal. Je zag dat het niet goed ging bij Monique en je was er meteen. Jij koelde alles zelfs een beetje af zodat het niet verder uit de hand liep.’
‘Jij was er ook, Koen.’
‘En Noor.’
‘We deden het gewoon samen, dat is toch normaal.’
‘Maar daarna bleef je wel bij haar in de buurt.’ Hij keek me even aan. ‘En je stond meteen aan mijn zijde, je trok daarna aan mijn mouw om mij geen domme dingen te laten doen.’
Ik glimlachte. Hij pakte me even vast.
‘Monique heeft gelijk. Jij bent echt de beste vriend die iemand kan hebben.’
‘Jij ook,’ mompelde ik.

© 2024 Oliver

Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op de link en laat eens een berichtje achter op het forum of facebook!