Hallo,
De reünie gehad van de oude klas. Koen was er ook, ik weet nu zoveel meer. Hij bleek hetzelfde gevoeld te hebben als ik toen. Raar allemaal. Hoe hebben we zo langs elkaar af kunnen praten. Achteraf spijt dat we toen niet alles al uit hebben kunnen praten. Hoe zou dan nu alles eruit gezien hebben?
Ik heb hem niet meer durven bellen. Ik weet ook niet wat ik nog voor hem voel, of ik nog iets voor hem voel. Hij was niet veel veranderd vond ik. Maar toen was toen, nu is alles anders.
Ik word onrustig van het idee hem weer te bellen, aan de andere kant hoop ik hem weer tegen te komen.
Misschien dit weekend. Mark speelt met zijn bandje en we gaan kijken met zijn allen. Als ik hem dan weer zou zien zou dat oké zijn. Niet speciaal afspreken. Te ongemakkelijk. Teveel de nadruk leggen op wat er geweest is.
Daan
Ik keek naar wat ik geschreven had en sloeg het dagboek dicht. Waarom schreef ik dit allemaal op? Alsof ik dit verhaal ooit kon vergeten. Ik zuchtte, pakte mijn mok en legde het schrift op tafel. Over twee dagen. Dan zag ik hem waarschijnlijk weer.
Het was leuk. Op een klein pleintje stond een klein podium. De grotere bands stonden op het centrale plein, er liepen straatorkestjes rond door de winkelstraten. Mark kwam even bij ons staan.
‘Hey, leuk dat jullie komen kijken.’
Ik kreeg even kort een arm om me heen, Monique een kus op haar wang.
‘Komt Koen ook?’ vroeg hij aan Paul.
‘Wist hij nog niet zeker.’
Paul zag me onderzoekend en iets te gretig kijken.
Ze speelden leuk. Apart, maar het was zeker leuk. Er stonden nog best veel mensen te kijken, er werd zelfs voorzichtig gedanst door sommigen. Wat me opviel was vooral het plezier waar ze mee speelden. Hechte groep vrienden, dat zag je aan alles. Monique stond ineens naast me, pakte mijn arm en hing even tegen me aan. Ik keek glimlachend maar ook verbaasd naast me.
‘Herken je het niet?’
‘Wat?’
‘Dit nummer.’
‘Nee.’
‘Jezus, Daan. Hier hebben we voor het eerst op gedanst op het schoolfeest.’
‘Echt?’
Ze lachte. ‘Onromantische kloot.’
‘Nou!’
Ik kreeg een knuffel. ‘Nee hoor. Maar dit valt me toch even tegen.’
Ze keek me spottend aan. Ik lachte, knuffelde terug. Paul keek lachend naar ons. Van Koen nog geen spoor.
‘Drinken we nog wat?’ vroeg Paul naderhand.
‘Best,’ zei ik.
Monique schudde haar hoofd. ‘Ik moet zo weer terug naar huis jongens.’
‘Dan gaan wij ook maar,’ zei Paul.
We zeiden gedag tegen Mark, die was druk bezig met opruimen en inladen van een bestelbusje.
‘Echt tof dat jullie er waren.’
‘Was leuk Mark,’ zei ik.
‘Binnenkort nog eens bijpraten, ik moet nu echt verder.’
Paul, Monique en ik liepen de straat uit. Paul keek me aan.
‘Jij al eetplannen?’ vroeg hij.
‘Nee.’
‘Zin om een pizza in de oven te gooien?’
‘Best.’
‘Lois is het weekend weg, vriendinnen van de zwangerschapsclub die ze toen hadden, dus ik heb het rijk alleen.’
Het was simpel, het was lekker. Koffie na. Paul zat op zijn telefoon te typen, meteen daarna zag ik het berichtje in de groepsapp van de reünie. Een foto van Marks band. “Was te gek en gezellig! Koen, je hebt wat gemist, pik!”
Ik glimlachte. “Jammer dat je er niet was.”, typte ik er achteraan.
Paul zag het op zijn telefoon en keek me toen aan.
‘Zeker jammer.’
Ik knikte.
‘Wat is er toen gebeurd tussen jullie?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik heb het altijd heel raar gevonden. Jullie waren beste maatjes. Niet normaal. Ik ben daar toen best wel eens jaloers op geweest. En ineens was dat over.’
‘Ja,’ zei ik.
‘Ik zag hem ook raar kijken toen je vertelde dat je een vriend hebt gehad. Had het daar mee te maken?’
Ik kreeg het warm, benauwd. Moest heel erg uit gaan kijken met wat ik ging zeggen.
‘Daan?’ vroeg hij onderzoekend nadat ik een tijdje stil voor me uit bleef kijken.
Ik zuchtte.
‘Hey, als je niets wil zeggen dan is dat ook oké hè? Maar jullie hebben nog een tijdje staan praten buiten na de reünie, daarna waren jullie ineens weg. Niet zomaar. Instappen zonder afscheid.’
‘We zijn nog even door gaan praten bij hem thuis,’ zei ik.
‘Was goed?’
‘Zeker wel. Veel dingen uitgesproken wat we toen niet konden.’
‘Alles?’
Ik knikte. ‘Echt alles.’
Ik nam mijn laatste slok, Paul pakte de mok van mij aan om hem opnieuw te vullen.
‘Ik was toen gruwelijk verliefd op hem,’ zei ik terwijl hij in de keuken stond.
‘Echt?’ hoorde ik, niet echt verbaasd.
Hij kwam terug met een volle mok. ‘Dus toch,’ grijnsde hij.
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik weet niet, toen op school dacht ik ook wel eens dat jullie wat hadden. Jullie waren zo close… Was dat ook zo?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee. Dat kon ik hem niet vertellen toen. Ik was bang een hele grote vriendschap te verliezen.’
‘Maar?’
‘Maar niks.’
‘Ja dag Daan. Ineens was alles anders tussen jullie.’
‘Ik dacht dat hij het door had. Ik werd er enorm onzeker van.’
Waarom vertelde ik hem dit allemaal? Paul had hele andere gaven dan ik gedacht had. Het voelde vertrouwd om het hem te vertellen.
‘Hoe was het om hem weer te zien na al die jaren?’
‘Raar. Spannend. Ik heb ook heel erg getwijfeld of ik wilde komen, echt.’
‘Dan zat het diep.’
Ik knikte.
‘En toen je hem weer zag?’
‘Ik ben blij dat ik gekomen ben, en dat ik hem gezien heb. Alles uitgepraat heb.’
Hij keek me grijnzend aan. ‘Opnieuw verliefd?’
‘Kutvraag, Paul. Weet ik niet.’
‘En hij?’
‘Geen idee.’
Hij glimlachte. ‘Jij moet hem nog eens gaan bellen.’
‘Misschien.’
‘Nee, niet misschien, gewoon doen.’
Toen ik bij de deur stond piepten onze telefoons tegelijk. We lachten. Groepsapp, dat kon niet missen.
“Ik baal echt dat ik er niet bij kon zijn! Volgende keer ga ik er zeker zijn!”
Paul glimlachte naar me. ‘Bellen. Doen.’
Ik dacht er nog lang over na. De vraag “opnieuw verliefd?” gonsde nog even na in mijn hoofd. Ik wist het niet. Op een of andere manier maakte me dat ook niet uit. Ik wilde eigenlijk maar één ding: dat gevoel van toen weer terug. Die vriendschap, dat sfeertje van onvoorwaardelijke maatjes. Dat had ik misschien nog wel het meest gemist van allemaal. Ik was verbaasd maar het gesprek met Paul had me goed gedaan. Alsof hij me helemaal snapte. Een dag later kreeg ik een appje van Koen.
“Ik moet nog steeds die nieuwe baan van je zien.”
Ik liep naar boven, maakte een foto en stuurde die door.
“Kom maar kijken.” Met een smiley.
Twee dagen later belde hij me.
‘Hey,’ nam ik vrolijk op.
‘Hay. Is het goed als ik langskom?’
‘Wanneer?’
‘Maakt me niet uit.’
‘Ik heb weinig dingen vaststaan deze week.’
‘Morgenavond? Ik heb een rustig weekje deze week.’
‘Is goed, leuk.’
‘Uurtje of 8?’
‘Is goed. Ik app je zo mijn adres wel even.’
‘Handig. Zie je morgen!’
En toen was ik toch weer nerveus. Hij raakte me. Was blij dat hij zo snel alweer belde en af wilde spreken. Mooi dit.
Met een grijns stond hij voor de deur.
‘Leuke wijk dit. En genoeg parkeerplekken ook.’
Ik lachte. ‘Zeker. Kom binnen.’
‘Leuk huis Daan.’
‘Dank je. Koffie?’
‘Lekker.’
Mijn machine ratelde, maalde.
‘Zo’n ding wil ik ook nog een keer.’
‘Ik kan niet meer zonder.’
Hij lachte. ‘Snap ik.’
‘Wil je gaan zitten, of wil je meteen de baan zien?’
Hij glimlachte. ‘Ben heel benieuwd.’
Ik ging hem voor de trap op. Hij lachte toen we boven waren.
‘Anders, maar weer gaaf.’
‘Dank je.’
Hij keek met een glimlach naar de twee huisjes.
‘Rijden die auto’s nou vanzelf rond?’
‘Draad eronder. Trucje van Elmar geleerd.’
Hij keek even nadenkend. ‘Paul heeft de vraag al gesteld, maar heb je echt nooit iets met hem gehad? Of geprobeerd?’
‘Nee. Niet mijn typ. Goeie jongen, echt waar, maar dat niet. Dacht je dat toen?’
‘Nee. Ja. Ik heb het wel gedacht af en toe, maar kon het me niet voorstellen. Jullie deden zoveel samen, ik was echt jaloers.’
‘En jij eigenlijk? Wat heb jij allemaal uitgevreten op relatiegebied?’
‘Heel weinig. Echt. Af en toe eens een date, maar dat was het dan ook weer niet. Jij was echt mijn eerste hè?’
‘Jij voor mij ook.’
‘En daarna een hele tijd niets.’
‘Bij mij heeft dat ook wel even geduurd nog.’
‘Ik deed er zo moeilijk over toen.’
‘Anders ik wel.’
Hij keek weer naar de tafel. ‘Echt gaaf, Daan. Mooi.’
‘Niks voor jou?’ lachte ik.
‘Nee, geen ruimte voor ook. Maar dan nog.’
‘Over een tijdje is die beurs weer. Ga je mee?’
‘Ja, die was leuk. Vooral om jou daar rond te zien lopen. Als een kind in de snoepwinkel. Was een leuke dag toen.’
‘Zeker. Ik vond het gaaf dat je mee was toen. Maar dat vond ik sowieso wel, bij alles waar jij bij was.’
Hij glimlachte verlegen. ‘Toen was ik al helemaal gek van je hè?’
‘Andersom ook.’
‘Achter in de auto. Ik heb op een gegeven moment maar mijn ogen dicht gedaan. Niet te doen. Mijn voet op die van jou, ik werd gek toen.’
‘Ik ook.’
Hij schudde zijn hoofd en lachte. ‘Zoveel signalen…’
Hij zat naast me, keek geconcentreerd over de baan heen, zag iedere keer weer iets nieuws leek het wel. Zo keek hij toen ook altijd. Ik bleef naar zijn profiel kijken. Hij was niet veel veranderd.
Niet veel later zaten we weer beneden. Aan de eettafel, mok koffie, open doos met mini stroopwafels. We lachen, praatten over ons werk. De reünie.
‘Wat een verhaal van Paul zeg.’
‘Weet je, ik kwam hem tegen op dat symposium en toen viel het me al op. Hij was anders dan we toen dachten. Daar zei hij ook al dat hij er niet aan moest denken om op zo’n podium te staan. Middelpunt van de belangstelling, leek hem doodeng. Dat kon ik toen al niet rijmen met de herinneringen die ik had.’
‘Toegeven, toen hij iets met Lois kreeg veranderde hij al wel.’
‘Ja,’ knikte ik, ‘we snappen nu waarom. Erg eigenlijk.’
‘Monique reageerde wel sportief, toen jij vertelde over jouw ex.’
‘Iedereen wel. Had eigenlijk ook niet verwacht dat ze slecht zou reageren toen ze hoorde dat ik op mannen val. En Paul had toen op school dus ook al door dat ik niet goed in mijn vel zat.’
‘Niet blij met jezelf?’
‘Nee, dat was het niet. Niet blij met wat ik gedaan had. En ik miste je.’
‘Ik heb nog best lang gedacht “waarom ik?”. Serieus. Ik vond het vooral heel moeilijk. Het gevoel dat ik niet mezelf kon zijn. Toen jij afstand hield vond ik het vooral lastig dat ik zo was. Het ging me zelfs mijn beste vriend kosten.’
‘Sorry.’
‘Nee, Daan. Dat deed ik helemaal zelf. Als ik die gevoelens niet had gehad was het allemaal niet gebeurd of zo, dat idee had ik mezelf aangepraat.’
‘Ik vond het niet erg,’ grijnsde ik.
Koen lachte. ‘Nee, dat weet ik nu.’
‘Kom op, ik deed ook wel enthousiast mee, of niet? Ik ging zitten om hem te zien. Ik begon jou af te trekken.’
‘Als jij dat niet had gedaan had ik je zelf wel omhoog geduwd om dat te doen.’
Ik lachte.
‘Ik dacht echt dat je het alleen maar deed in de waan van het moment. Nieuwsgierig.’
‘Veel meer dan dat Koen.’
‘Het was een gave nacht Daan.’
‘Ik had het niet willen missen.’
‘Eerste keer vergeet je nooit.’
Ik lachte weer. ‘Nee. En ook helemaal niet erg in dit geval.’
Hij keek weer verlegen.
‘Dat verhaal van jouw ex, is dat al lang geleden?’
‘Gelukkig wel. Jaar of vijf nu. Achteraf gezien weggegooide jaren, die relatie.’
‘Nooit iets gemerkt?’
‘Nee, anders had ik hem wel eerder de deur uit geflikkerd. Nooit iets gemerkt. Ik heb daarna lang getwijfeld, voelde mezelf dom. Maar hij was zo sneaky. Ik kon het ook gewoon niet weten. Bij heel stom toeval kwam ik er achter. Laat maar, slecht verhaal. Ik heb me zo ontzettend genaaid gevoeld. Heb ook een tijdje niemand vertrouwd op dat gebied.’
‘En nu?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Geen idee. Ik ben wel op mijn hoede. Het heeft me echt een knauw gegeven. Sindsdien niets meer gehad, niet gedate. Ik had er ook even helemaal geen behoefte aan.’
‘Fuck man. Erg dit. Monique wenste je nog een leuke eerlijke vriend.’
‘Monique is een schat.’ Ik lachte. ‘Beste ex die ik ooit heb gehad.’
Koen lachte mee.
‘Hoe zou het er uit hebben gezien als jullie niet uit elkaar waren gegaan?’
‘Niet. Koen, eerlijk, het was van mij ook wel heel veel nieuwsgierigheid naar hoe het zou zijn om verkering te hebben. Ik kwam er al snel achter, ik vond mijn vriendschap met jou eigenlijk belangrijker.’
‘Ik zie je nog voor me, toen je terug kwam bij mij thuis toen ze het net uitgemaakt had.’
‘Ja, dat kwam wel binnen. Weet je, ze was zeker wel oké hè? Ik vond het ook wel echt jammer. Maar de dag erna was het al flink gezakt weet ik nog.’
‘Ja, dat verbaasde me toen wel.’
‘Was je toen al…?’
Koen knikte. ‘Ja, misschien nog niet helemaal bewust, maar ik had die avond zo’n medelijden met je. Ik kon je ook niet echt loslaten volgens mij. En ik wilde heel erg voor je zorgen, dat weet ik nog wel.’
Ik glimlachte. ‘Dat was fijn ja.’
Hij glimlachte terug. Verlegen bijna.
‘Ik ben blij dat ik je toch weer gebeld heb.’
Ik knikte. ‘Ik ook.’
‘Paul appte me zaterdag nog. Dat ik je moest bellen.’
‘Echt?’
Hij zuchtte. ‘Ik ben niet helemaal eerlijk.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik was hem voor de reünie een keer tegengekomen en daar schrok ik wel van. Eigenlijk geen zin in, maar hij was oprecht, anders dan toen.’
‘Herkenbaar,’ lachte ik.
‘Toen begon hij die reünie te organiseren, en ik wist niet wat ik daar mee moest. Ik heb hem toen gebeld, en gezegd dat ik niet wist of ik zou komen. Sorry, maar ik heb hem toen uitgelegd wat er tussen ons gebeurd was. Lang niet alles uiteraard, maar wel dat ik wat voor je voelde en jij dat door had. En dat me dat nog steeds dwars zat. En waarom. Hij snapte het wel, probeerde me ook wel over te halen om toch te komen, maar dat het mijn keus was.’
‘Dus hij weet dat jij toen net zo verliefd was als ik?’
‘Ja, van mij maar hoe dat andersom zat wisten we niet. En jij en Monique toen… Hij snapte me helemaal.’
‘Ik heb afgelopen zaterdag nog een hele tijd met hem zitten praten.’
‘En?’
Ik grijnsde. ‘Ik moest je bellen, zei hij.’
Koen lachte, keek toen serieus. Ik keek vragend.
‘Ik moet alles vertellen hè?’
‘Doe eens,’ daagde ik hem half lachend uit en ook nieuwgierig.
‘Na de reünie heeft hij me ook nog gebeld. Vragen hoe het met me ging, nu ik wist dat jij ook op mannen valt. Ik heb me op de vlakte gehouden, ook niet verteld dat we nog lang na hebben zitten praten. Hij vroeg me nog of ik opnieuw verliefd was op je. Ik heb het afgehouden, ik wist ook echt niet wat ik er mee moest.’
‘Ik ook niet.’
‘Het is allemaal zo lang geleden Daan.’
‘Precies dat.’
We keken elkaar aan, glimlachten. We snapten elkaar. Hij griste een tijdschrift naar zich toe. Modelblad. Hij glimlachte.
‘Leuk dit.’
Ander onderwerp, gelukkig. Het voelde al ongemakkelijk genoeg. Even andere dingen, het moest ook gewoon gezellig zijn. En dat lukte. Alsof we een sprong terug in de tijd maakten. Maatjes.
‘Dank je wel voor deze gesprekken,’ zei hij toen hij zijn jas weer aan had.
‘Jij ook Koen.’
Hij deed wat ik hoopte, zelf ook wilde doen. Hij pakte me vast. Ik sloeg mijn armen om hem heen. Zo bleven we even staan.
‘Dank je wel. Ik heb altijd goed met je kunnen praten. Blij dat we elkaar weer zijn tegengekomen.’
Ik glimlachte. ‘Zeker. Waardevol.’
Hij pakte me even stevig vast.
‘Je bent nog steeds te lief voor deze wereld.’
‘Dank je.’
‘Net als vroeger,’ mompelde hij in mijn nek.
‘Net als vroeger ja?’
Hij keek me aan en glimlachte.
‘Ja.’
Ik kuste hem voorzichtig. Hij kuste terug. We zoenden. Lang. Daarna verborg hij zijn hoofd weer in mijn nek. Hij zuchtte.
‘Ik ben blij dat je weer terug bent.’
‘Ik ook Koen. Ik ook.’
© 2024 Oliver
Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op de link en laat eens een berichtje achter op het forum of facebook!