Geen categorie

‘Was het lekker?’ Ik keek die maandagochtend Khalid aan. ‘Wat?’ ‘Die gast waarmee je weg ging vrijdag.’ Ik lachte. ‘Doe normaal gek.’ ‘Ik dacht al, beetje oud.’ ‘Dat was het probleem niet,’ zei ik serieus. Nu keek hij nieuwsgierig. ‘Dat was een neef van die jongen die op mijn vorige school… Wilde ik even mee praten.’ ‘Djeez. Ik snap het. Sorry.’ ‘Laat maar, dank je. Ik ben een stuk wijzer nu.’ ‘Da’s mooi. Toch?’ ‘Zeker, maar het verandert er geen zak aan.’ ‘Hoe gaat het [ verder lezen ]

Hoe langer de dag duurde, hoe benauwder ik het kreeg van hem. Zijn houding, zijn hele doen en laten… Het was een kopie van Jordy. In de pauzes, in de klas. Hij wist volgens mij ook net zoveel. Eén verschil, hij stak niet tot irritatie toe zijn vinger op. Hij zei niets, gaf antwoord als een leraar hem wat vroeg, meer niet. Dit was confronterend. Het drukte op het beeld wat ik altijd van mijn klas had gehad, een gezellige bende, niemand die er echt [ verder lezen ]

Mijn vader legde zijn bestek neer en keek me indringend aan. ‘Weet je dat heel zeker?’ Ik knikte. ‘Het is een soort weglopen,’ zei hij rustig. ‘Weet ik. Maar ik wil weg daar. Dat komt niet meer goed. Die John blijft zoals hij is, ik kan die gast wel… Ik kan het niet loslaten. Ik moet de hele tijd maar aan Jordy denken daar. En voor mezelf wordt het er ook niet gezelliger op.’ ‘Is een andere school hier in de buurt geen idee dan?’ [ verder lezen ]

Aan het einde van de lessen liep ik alleen naar buiten. Ik had een beetje staan treuzelen, niet tegelijk met John in de gang of de garderobe. De sfeer was beladen geworden tijdens de pauze. Zijn blik zei me genoeg. De mijne waarschijnlijk ook. Hans had me raar aangekeken toen hij naast me kwam zitten in de les. Was het afkeur, verbazing? Ik had geen idee. Ook Abel bleef neutraal. Ik zag ze wegrijden. Ik liet ze maar gaan. Ik bleef een eindje achter ze [ verder lezen ]

Ik kon ook gewoon niet ontkennen. Er stonden genoeg dingen op mijn Facebook pagina waaruit je kon opmaken dat het zo was. Ik had expres de laatste tijd niets meer “opvallends” gepost, ook de foto’s van het afgelopen weekend niet, maar die van vorig jaar stonden er nog gewoon op. ‘Zegt John dat? Heeft hij me na zitten zoeken? Hij heeft een flink stuk naar beneden zitten scrollen dan.’ Abel haalde zijn schouders op. ‘En waarom zoekt hij me ineens? Omdat ik het misschien wel [ verder lezen ]

Ik weet niet hoe lang ik daar gestaan heb. Er kwamen leerlingen binnen en gingen weer naar buiten, tussen twee lessen in. Daarna was het stil. Ik zuchtte, spoelde door. Ik draaide me om, deed zachtjes de deur open en ging de gang op. Daar kwam ik onze klassenmentor tegen. ‘Hé, Duco, nog hier?’ ‘Ja, even naar het toilet.’ Hij keek me vragend en onderzoekend aan. ‘Gaat het?’ ‘Jawel.’ ‘Als je er over wil praten dan kan dat hè?’ ‘Nee,’ zei ik twijfelend. Ik keek [ verder lezen ]

Dat had ik weer. Ik wilde het eerst niet geloven, maar ik begon toch dingen te merken. Hij vond me leuk, dat was wel duidelijk. Gelukkig was hij zo stil als het maar zijn kon, en verlegen, want hij kwam op school niet naar me toe. Oké, ik had er even over nagedacht, maar hij maakte niets los bij me. Hij was blij vlagen ook gewoon irritant, vooral in de les. Een betweter af en toe. Had hij nou niet door dat triomfantelijk het antwoord [ verder lezen ]

‘Heb je hem al versierd?’ Ik lachte om haar vraag. Ik keek naar het plafond en verplaatste mijn telefoon naar mijn andere oor. ‘Nee Daphne.’ ‘Ga je nog wel doen?’ Ik zuchtte. ‘Ik denk het niet,’ zei ik serieus. ‘Vertel,’ zei ze nieuwsgierig. ‘Ten eerste: volgens mij is ie gewoon niet zo en ten tweede…’ ‘Ten tweede?’ ‘Ten tweede zijn ze niet echt open minded, als je begrijpt wat ik bedoel.’ ‘Ow?’ ‘Echt, geloof me. Ik zit nu in een groepsapp met die jongens, heb [ verder lezen ]

Ik keek nog een keer schuin omhoog. Modern gebouw, dat was het. Donker, antraciet, bijna zwart. Het was druk, ik zette mijn fiets in de stalling en ging naar binnen. Ik werd nagekeken, voelde ik. Er was een kantoor, met een schuifraam dat ver open stond, zodat het meer op een balie leek. ‘Zeg het eens?’ vroeg de man vriendelijk. ‘Ik ben Duco Claessen. Ik ben nieuw hier.’ Hij keek op een lijst. “O ja. Met een “c” en “ae”. Dure tak van de familie?’ [ verder lezen ]

Ik gaf hem een kus. Dat deed ik vaker en hij keek er altijd ongemakkelijk van. Ik lachte. ‘Gefeliciteerd, Max.’ ‘Dank je. Ik ga je niet uitleggen waar het bier staat.’ Ik grijnsde. ‘De bekende plek.’ Ik zag ze al staan, Simone hing tegen de vensterbank aan. Ivar stak zijn hand op, liep net weg bij Simone. ‘Voor jou ook eentje meenemen?’ vroeg hij toen ik bijna bij ze stond. ‘Ik heb eigenlijk nog wel zin in een bak koffie.’ Ivar keek me spottend aan. [ verder lezen ]