Geen categorie

‘Godverdomme, lopen!’ Ik schrok van zijn stem en keek over mijn schouders. Een man in een lange regenjas kwam in de verte naar ons toe gerend. Ik griste de laptoptas van de achterbank en rende achter Rico aan. Bij het weglopen knarste het glas van de autoruit onder mijn schoen. We kenden de weg hier, niemand die ons klem kon lopen. Twee straten verder durfden we even stil te gaan staan en om te kijken. Niemand die ons meer volgde. We grijnsden naar elkaar en [ verder lezen ]

Hij rijdt breed glunderend naast me naar huis. ‘Leg mij dit eens uit,’ zeg ik glimlachend. ‘Kan ik niet,’ zegt Frank, ‘het gebeurde gewoon.’ Ik lach. ‘Nadat jullie weg waren hebben we nog een tijdje zitten praten op het terras. Ik heb haar alles verteld. Alles over mijn twijfel, Irma, Thomas, Bas. Ze heeft alleen maar zitten luisteren. Buiten de schuur zei ze dat alles wel goed zou komen, dat ik niet zoveel moest piekeren en toen gaf ze me een kus op mijn wang. [ verder lezen ]

Frank kijkt me vol ongeloof aan. ‘Godverdomme,’ zegt hij, ‘hoe kan dat nou?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Wat een lul.’ Ik zucht een keer en staar voor me uit. Ik besef het me nog niet helemaal. Frank gaat naast me zitten en kijkt me aan. Ik ga voorover zitten, mijn ellebogen op mijn knieën, mijn gezicht in mijn handen. Ik voel zijn hand op mijn rug, zijn gezicht is vlak naast die van mij. ‘Sinds wanneer?’ ‘Volgens mij een weekje of twee. Vorige week [ verder lezen ]

Mike is al weer weg als ik mijn bed uit kom. Hij is al vroeg vertrokken. Mijn moeder zit in de keuken aan tafel als ik binnen kom lopen en voor mezelf een ontbijtje maak. ‘Goedemorgen zeggen we dan,’ zegt ze spottend als ik zwijgend bezig ben. ‘Sorry,’ draai ik me glimlachend om, ‘goedemorgen.’ ‘Nog niet wakker?’ ‘Gaat wel. Jij ook iets?’ ‘Nee, ik heb nog koffie, dank je.’ Ik ga tegenover haar zitten en pak een katern van de krant. ‘Mike was al vroeg [ verder lezen ]

Hand in hand lopen we terug naar de camping tot we vlak bij de ingang zijn. Rogier laat me los en kijkt me een keer grijnzend aan. ‘Drinken we nog iets in de bar?’ ‘Lekker,’ zeg ik, ‘kunnen we meteen zien of Frank al terug is.’ ‘Ik hoop het niet voor hem,’ grinnikt Rogier. We zitten naast elkaar op een bankje. Ik adem een keer diep. Net leek het of alle lucht uit mijn longen geknepen was. Thomas zit naast me en legt zijn hand [ verder lezen ]

Ik ben pas laat in slaap gevallen, net als Frank trouwens. We hebben niet veel meer gezegd. Ieder zijn eigen gedachten. We worden allebei pas laat wakker. Onze ouders hebben al ontbeten, we gaan zwijgend tegenover elkaar zitten en smeren een broodje. Frank ziet er slaperig uit maar ook vrolijk. Hij heeft goede zin en dat slaat naar mij over. We kijken af en toe glimlachend naar elkaar. Die glimlach verandert in een dikke grijns bij ons als Thomas voorbij komt lopen en goedemorgen zegt. [ verder lezen ]

Ik word wakker van de stem van mijn moeder. ‘Hee, Mike, al wakker?’ Ik hoor hem wat mompelen en zie hem de tent inkomen. Hij grijnst. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je nu net van Rogier af komt,’ fluister ik. ‘We schrokken wakker van gestommel in hun caravan. Ik heb als een idioot mijn kleren aangetrokken en was net op tijd weg.’ ‘Dat gaat nog een keer fout, Mike.’ ‘Volgende keer maar een wekker zetten.’ Hij grinnikt. Hij zoekt in zijn tas naar [ verder lezen ]

Met mijn kop vol vragen loop ik terug naar de tent. Mijn ouders zijn er nog steeds niet. Mooi, ik wil ook even niemand zien. Ik kan het nog niet helemaal bevatten. Mike? Met een jongen? Zou ik het verkeerd gehoord hebben? Nee, ze waren het, overduidelijk. En er is ook geen twijfel over mogelijk wat ze daar aan het doen waren. Ik ben kwaad op een of andere manier. Waarom heeft hij me dat nooit verteld? We vertellen elkaar toch altijd alles? We wisten [ verder lezen ]

Af en toe is het lastig om een tweeling te zijn. Mensen halen ons nogal eens door elkaar. Toch zit er uiterlijk verschil tussen Mike en mij, al is het niet veel. Maar we zijn een voorbeeld tweeling, we doen bijna alles samen, hebben dezelfde interesses. We zijn geboren op 11 juni, dus ons sterrenbeeld is ook nog eens tweeling. Gelukkig zijn we nu 17, de tijd dat we dezelfde kleren droegen is voorbij. Al kijken we vaak naar elkaar in de winkel; ‘als jij [ verder lezen ]

‘Als ze lastig wordt zet je haar maar terug achter in de kamer hoor.’ Ik schudde mijn hoofd. Marleen zat aan mijn voeten te spelen en af en toe moest ik een blokje lego bewaren. ‘Ze is niet lastig.’ Ik keek hoe haar moeder met moeite opstond van de bank. ‘Nog een maand, dan is het er uit. Hoop ik.’ Ze lachte. ‘Wat hoop je,’ vroeg ik, ‘jongen of meisje?’ ‘Zoiets vraag je niet,’ lachte ze bestraffend en liep naar de keuken. Met dampende thee [ verder lezen ]