Geen categorie

Nerveus. Een ander woord had ik er niet voor. Ik was nerveus. Bloednerveus. Jort zou naar mij toe komen. Zonder dat Friso het mocht weten. Hij had niet gezegd hoe laat hij zou komen en ik had er ook niet naar gevraagd. Daar had ik nu spijt van. Wachten is erg, maar helemaal als je niet weet hoe lang je nog moet wachten. Ik ijsbeerde onrustig door mijn huis. Tot overmaat van ramp belde Friso me ook nog op. ‘Ik verveelde me,’ grinnikte hij balorig. [ verder lezen ]

Ik hing geërgerd aan het touw. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Friso keek bezorgd naar me, maar snapte niet wat er aan de hand was. Hessel keek alleen maar verbaasd, samen met Simon. Ik slingerde wat heen en weer, pakte toen een greep vast en zette me weer tegen de wand. Doorgaan. Niets laten merken. Ik klom behoedzaam verder, probeerde me te concentreren. Toen ik eindelijk boven was keek ik naar beneden. Friso had zijn vest aan, Jort stond naast hem te kijken. [ verder lezen ]

Ik draaide me om, wat kon ik anders, en keek in zijn gezicht. Hij was niet veel veranderd, al leek hij een stuk ouder. ‘Daniël.’ ‘Hey, Ruben. Hoe is het?’ ‘Goed,’ zei ik kort. ‘Lang geleden,’ zei hij knullig. ‘Ja.’ ‘Zullen we ergens gaan drinken?’ ‘Nee. Ik ga weer verder.’ ‘Ruben, kom op. Half uurtje. Even bij praten.’ ‘Geen zin in.’ Ik maakte aanstalten om weer door te lopen, maar hij pakte me bij mijn arm. Ik rukte me los. ‘Ruben, kom op. Even praten.’ [ verder lezen ]

Ik hing tegen de wand van de lift, met mijn hoofd achterover. Er zat een metalen rekje voor de TL-balk. Alles zakte. De lift naar de begane grond, de moed in mijn schoenen. Zijn vader en ik waren het er over eens; hij had geen kluisje in de klimhal, de sleutels waren ook te groot voor een kluisslotje. Het waren duidelijk een sleutel van een gewoon slot en nog een speciale sleutel. Een sleutel met een zwart stuk, geen kartelrand maar gaatjes en bolletjes, aan [ verder lezen ]

Ik las het nog een paar keer en schoof toen mijn stoel naar achteren. De wedstrijd duurde nog een uur. Eerder ging Marnick niet bellen. Ik pakte mijn telefoon en belde Hessel. Ik had nu iemand nodig, nu meteen. Mijn hart bonkte in mijn keel, er stond zweet op mijn rug. ‘Heb je je bedacht? Toch maar een terrasje?’ hoorde ik hem lachen. Ik wilde reageren maar kon geen geluid uitbrengen. ‘Ruben? Wat is er? Je huilt.’ ‘Friso,’ hakkelde ik. ‘Wat is er met hem?’ [ verder lezen ]

‘Waarom niet?’ vroeg ik een beetje verbaasd en geërgerd tegelijk. ‘Wordt vast gezellig.’ ‘Gewoon…’ ‘Gewoon?’ ‘Ruben… Mijn ouders weten van niets. Wat nou als ze elkaar blijken te kennen? Mijn vader is een redelijk bekend figuur doordat hij voorzitter is van de vereniging, en hij doet meer van dat soort dingen. Hoe kunnen we dat dan uitleggen?’ ‘Die kennen elkaar niet. Je moet niet overal problemen in gaan zoeken, Friso.’ ‘Maar…’ ‘En al kennen ze hem. Dat kunnen we wel uitleggen hoor.’ Friso haalde zijn [ verder lezen ]

‘Vertel eens verder jij,’ zei ik achterdochtig. ‘Wat moet ik zeggen? Ik had het pas door toen ik hem een hand gaf. Ik heb expres niks laten merken, maar hij moet me herkend hebben. Ik zie hem altijd bij de thuiswedstrijden, beetje stille jongen. Volgens mij vindt hij er geen bal aan.’ ‘Ik heb hem er nog nooit over gehoord.’ Marnick schudde zijn hoofd. ‘Ik ken hem al lang. Hij komt er al zolang als ik speel. Hij heeft ooit in een jeugdteam gespeeld, maar [ verder lezen ]

Ik zat de hele vrijdag zwaar in gedachten op mijn werk. Wat was er nou eigenlijk gebeurd de avond ervoor? Het was leuk geweest, gezellig en het laatste kwartier was intens geweest. Wat zou hij nu denken? Wat zou hij nou voelen? Was dit vooraf ook zijn opzet geweest of had ik hem echt overvallen? Had hij zich mee laten voeren door de sfeer van het moment? De zin “dit is raar” gonsde nog door mijn hoofd. Hij had nog nooit eerder een man gezoend. [ verder lezen ]

‘Goed weekend gehad, Ruben?’ Ik glimlachte, stond met mijn collega bij de koffieautomaat. ‘Zeker weten.’ Hij rekte zich uit en gaapte. Ondertussen liep zijn beker vol met zwarte koffie. ‘Zo? Koffie zwart?’ lachte ik. ‘Wat heb jij gedaan?’ ‘Weekend met de hele familie weg. Dodelijk vermoeiend.’ ‘Had je verteld ja. Leuk geweest?’ Hij pakte zijn beker van het rekje en nam een voorzichtige slok. ‘Och…’ ‘Niet dan?’ ‘Zoals ik al zei: vermoeiend. De eerste dag gaat nog wel, maar daarna wordt het een hel. De [ verder lezen ]

28 delen, looptijd meer dan een jaar…. Ik vraag me af of ik ooit nog eens zo’n project durf te beginnen. Hoe begint zoiets? Het begon allemaal met de berichten in het nieuws dat de overheid de illegale bierketen wilde gaan aanpakken. Oude caravans waar jongeren bij elkaar komen en bier drinken. Hun eigen vrijstaat. Dat vond ik een interessant gegeven en ik wilde dat gebruiken voor een verhaal. Niet als hoofdonderwerp, maar als rode draad. Langzaam kreeg het idee vorm op mijn vakantie in [ verder lezen ]