‘Joep? Levy? Hebben jullie zo even?’
Martin stond in de deur van zijn kantoor. Joep keek me vragend aan, ik wist ook niet wat er aan de hand was. We liepen achter hem aan het kantoor in.
‘Jongens, ik zit een beetje met de planning. Levy, je hebt Joep ingewerkt, hij kan nu alles alleen. Ik wil jullie anders gaan inplannen, maar dat betekent wel dat jullie ook op andere dagen van elkaar moeten werken.’
‘Oké,’ zei ik.
‘Ja, ik wilde het toch even overleggen. Gewoon vanwege, nou ja… Speciale situatie. Ik hoop dat je dat oké vind,’ zei hij met een blik naar Joep.
‘Ja, is goed, snap ik.’
‘Dank jullie wel. Ik overleg met jullie apart nog wel welke dagen, ik denk dat jij weer terug naar de donderdag gaat Levy. Zaterdag wil ik jullie allebei hebben, als het kan. Al moet ik even kijken hoe dat gaat lopen.’
‘Komt me op zich ook wel beter uit met school,’ zei ik.
‘Mooi, ga ik mee aan de gang. Jij de woensdag Joep?’
‘Is goed.’
We liepen het kantoor uit, pakten allebei een kar en duwden die de winkel in. Ik snapte het, maar vond het wel jammer. We keken elkaar even aan.
‘We zien elkaar buiten het werk wel,’ grijnsde hij, ‘praat ook een stuk makkelijker.’
‘Dat sowieso.’
‘Ik hoor je steeds minder over Joep.’
Ik keek Tessa aan en naar Adam. Die stond ver genoeg weg.
‘Gaat goed met hem, maar ik zie hem wat minder. We werken niet altijd meer samen.’
‘Hoe komt het?’
‘Rooster. Het inwerken is klaar. Wel lief, de filiaalmanager heeft het wel overlegd met ons, dat hij dat moest doen. Vond hij belangrijk, gezien de situatie. Hij ziet ook wel dat we het goed met elkaar kunnen vinden.’
‘Nice. Maar het gaat nog goed?’
‘Tes, het gaat prima.’
‘En toch…’
‘Tes, ik weet het niet. Het is echt heftig allemaal. Hij vertelt me dingen… Ik leer een hoop bij, laat ik het zo maar zeggen. Maar dat kan ik je allemaal niet vertellen, dat is echt te persoonlijk.’
‘Gaaf.’
‘Zeker. Het is echt apart. En ik heb het idee dat ik hem soms help.’
‘Door te praten, dat snap ik wel.’
‘Met jongensdingen ook. Hij wil gewoon veel weten. En dat is cool.’
‘En jij?’
Ik zuchtte. ‘Ik weet het niet. Ik vind het nog steeds een hele leuke en mooie en lieve jongen. Maar het is allemaal zo speciaal… Ik geloof dat ik dat belangrijker vind. En hij wil gewoon geen relatie.’
‘Kan nog komen toch?’
‘De komende tijd niet. Zoveel weet ik wel.’
‘Verleid hem.’
‘Tes, nee. Dan slaat hij dicht, dat weet ik zeker. Hij ziet er super vrolijk en vrij uit, maar als je even doorpraat dan is dat dus helemaal niet zo. Heel onzeker. Zeker met dat soort dingen.’
‘Erg.’
‘Als iemand hem aanraakt, dan wordt hij al ongemakkelijk.’
‘Schaamt hij zich voor zichzelf?’
‘Voor zijn lichaam. Flink.’
‘Maar het is gewoon een jongen.’
‘Ja Tes, tot je hem aanraakt en dingen gaat voelen.’
‘Maar je gaat toch niet meteen…’
‘Als ik jouw knuffel, en heel dicht tegen je aan ga staan, dan voel je dat ik…’ Ik keek naar beneden. ‘En ik voel bij jou die tieten van je. Nou, dat vind hij ongemakkelijk als jongen. Dat ie dat daar beneden niet heeft, maar hierboven juist weer wel.’
Tessa staarde voor zich uit.
‘Ik heb er over zitten lezen ondertussen, er zijn er die als ze uit de douche komen niet eens in de spiegel willen kijken,’ zei ik terwijl ik naar hetzelfde punt keek.
Tessa bleef voor zich uit staren.
‘Dus dat. Snap ik ook wel. Maar relatie zit er dus niet in. Dan ga je toch verder en dat kan hij niet.’
‘Ik probeer het me allemaal voor te stellen, maar dat lukt me dus niet.’
‘Ik ook maar half, Tessa.’
‘Maar hij praat er met je over. Dat lijkt me dan ook al moeilijk.’
‘Doet hij ook niet de hele tijd.’
‘Maar hij doet het wel. Met jou. Dat is mooi, Levy.’
Ik knikte. Dat hij ook al bij me heeft gevoeld vertelde ik maar niet.
‘Volgens mij zag ik Joep net,’ zei mijn moeder toen ze met een volle tas binnenkwam.
‘Kan,’ zei ik.
Ze glimlachte. ‘Aardige jongen.’
‘Mam, nee. Je hebt hem niet aangesproken met een of andere rare vraag!’
Ze lachte. ‘Nee, maak je geen zorgen. Maar vrolijke jongen, iemand anders vroeg iets aan hem en die hielp hij verder.’
Ik keek haar onderzoekend aan. Ik geloofde het maar half.
‘Hij komt trouwens zaterdag naar hier toe,’ zei ik.
‘Leuk.’
‘Dus dan kan je hem helemaal ondervragen.’
Ik kreeg een tik tegen mijn achterhoofd. ‘Waar zie je ons voor aan Levy?’
‘Af en toe voor hele erge dingen,’ grinnikte ik.
‘Je zou niet zeggen wat zijn verhaal is. Gewoon een jongen die daar werkt.’
‘Dat is ook zijn bedoeling mam.’
‘Toch zie je het wel.’
‘Zeg dat maar niet tegen hem.’
Ze glimlachte. ‘Nee.’
‘Mo en David hebben het nog steeds niet door in ieder geval.’
‘Het is denk ik ook omdat ik het weet.’
‘Dat zal het wel zijn. Ik had het eerst ook helemaal niet door.’
‘Doet ie goed. Komt ook wel hoe hij werkt. Stevig aanpakken, handig omgekeerd kratje om op te staan bij hogere planken.’
‘Wat?’
‘Hij had een kratje bij. Om op te staan.’
Ik lachte. ‘Eindelijk.’
Er was iets aan hem. Die grijns de hele dag. Het was druk, dus ik had weinig tijd hem te vragen wat er aan de hand was. Joep werkte gewoon door, ik zag hem af en toe kort, en even tijdens een korte pauze.
‘Lukt het jongens?’
Ik keek naar Martin toen hij het kantoor in kwam. ‘Ja hoor, maar bestel eens wat minder tegelijk.’
Joep lachte.
‘Vertel dat mijn klanten.’
‘Het lijkt drukker de laatste tijd,’ zei Joep.
‘Is het ook.’
‘Mooi.’
Martin lachte naar Joep. ‘Zeker. Vooral voor jullie, of niet?’
Joep stond op. ‘We gaan maar snel verder dan.’
‘Dat zie ik graag Joep.’
We liepen lachend naar de voorraad karren die er nog stonden. Joep pakte een leeg kratje en legde die er bovenop.
‘Goh, kratje mee?’ vroeg ik grijnzend.
Joep lachte. ‘Bek dicht.’
Bij de klapdeuren keek hij nog een keer grijnzend om.
‘Wat heb jij vandaag?’
‘Hoezo?’
‘Die grijns al de hele dag op dat gezicht van je. Wat is er?’
Hij grinnikte, giechelde bijna. Toen we door de deuren heen waren keek hij nog een keer om.
‘Ik heb hem gekocht.’
‘Wat?’
Hij kwam dicht bij me staan, fluisterde bijna.
‘Mijn eigen lul.’
Hij lachte, pakte zijn kar en verdween een gang in. Ik keek hem na.
‘Joep!’
Hij keek nog een keer om met de meest brede lach die ik van hem gezien had en liep door. Ik keek hem lachend na. Ik was blij voor hem. En nieuwsgierig. Gruwelijk nieuwsgierig. Iets later keek ik de gang in waar hij bezig was. Hij stond uitgerekt op het kratje. Ik keek maar zag niets. Hij zag me kijken en glimlachte, werkte gewoon door. In het magazijn stond hij ineens achter me.
‘Je hoeft niet te kijken hoor, heb hem nu niet aan.’
Ik keek om.
‘Ik ga eerst gewoon thuis uitproberen een tijdje.’
‘Weten hoe het zit?’
‘Ja. En hoe het blijft zitten.’
‘Nice. Wanneer ben je geweest?’
‘Gistermiddag, met Eline. Middagje weg van school.’ Hij grinnikte. ‘Gezegd dat het iets medisch was.’
Ik lachte.
‘Ik heb denk ik in totaal wel een uur voor de spiegel gestaan gisteravond.’
‘En?’
‘Ik ben er blij mee.’
Hij pakte de volgende kar. ‘Laatste.’
‘Laatste. Daarna eindelijk naar huis.’
Hij grijnsde.
Beetje nerveus keek hij wel, toen ik hem die avond binnen liet. Ik glimlachte, nam hem mee de kamer in.
‘Pap, mam, dit is Joep.’
‘Ja, ik had je al eens gezien in de winkel,’ glimlachte mijn moeder.
Ze zat aan de tafel, laptop voor zich. Mijn vader zat in de bank, Noah hing onderuit.
‘Wil je wat drinken?’ vroeg ik maar.
‘Neem voor mij ook even een glas mee Levy.’
‘Wat ben je aan het doen,’ vroeg ik aan mijn moeder.
‘Ik zit naar dat vakantiehuis te kijken. Wat er te doen is in de omgeving.’
‘Dat ene huis?’ vroeg ik toen ik het glas naast haar neerzette. ‘Dat had je toch al geboekt?’
‘Ja, allang.’
‘Ik blijf het een absurd ding vinden.’
Ik keek Joep aan en knikte naar het scherm. Joep keek. Mijn moeder keek hem aan over haar schouder.
‘Kijk,’ zei ze.
Ze klikte en liet de foto groter zien.
‘Hoe groot is dat?’
‘Groot,’ zei ik.
Mijn moeder klikte de plattegrond aan. Joep zijn mond viel open. Hij lachte erbij.
‘Hoeveel kamers zijn dat?’
‘Twaalf. 24 personen.’
‘We hebben het graag ruim,’ zei ik. ‘6 bedden per persoon.’
Hij lachte.
‘We gaan met een grote groep,’ probeerde mijn moeder nog uit te leggen.
Ik keek naar Joep, die weer over de schouder van mijn moeder naar het scherm keek. Hij glimlachte, praatte met mijn moeder. Had hij nou…? Ja, dat hij. Niet echt duidelijk, subtiel. Maar hij had een bult in zijn broek. Toen ik weer naar het scherm keek zag ik hem in mijn ooghoek nog net grijnzen. En blozen.
Ik lachte toen we op mijn kamer kwamen.
‘Oké, je kunt er dus duidelijk ook mee fietsen?’
Joep bloosde weer. ‘Ik wou het gewoon uitproberen,’ zei hij serieus.
‘Cool. En?’
‘Raar.’
‘Raar?’
‘Ik voelde hem echt duidelijk zitten. Hoe doe jij dat op de fiets?’
‘Geen idee. Gewoon zitten en trappen.’
Joep lachte. ‘Het schoof nogal.’
‘Misschien de manier van zitten,’ zei ik nog nadenkend, ‘niet te ver voorover zitten of zo. Je zit meer op het bot erachter, het ligt misschien erop, maar je zit er niet echt op.’
‘Dat weet je toch wel?’
‘Nee, denk je niet over na.’
‘Zover ben ik nog niet.’
‘Nee, hij is net nieuw.’
‘Ik ben er zo blij mee.’
Of ik wilde of niet, ik bleef kijken. Joep deed expres zijn benen tegen elkaar.
‘O ja,’ zei ik bijna zuchtend. ‘Duidelijk.’
Joep grinnikte. Hij legde hem weer even recht. Ik grijnsde en schudde mijn hoofd.
‘Als je zo door blijft gaan ga ik ook de hele tijd in mijn kruis knijpen hoor.’
Joep lachte. Daarna keek hij serieus, bloosde bijna.
‘Wat?’
‘Nee, niks.’
‘Ja, Joep, kom op.’
‘Hij eh…’ Hij keek even naar beneden. ‘Hij voelt als die van jou.’
‘Huh?’
‘Ik heb de jouwe als voorbeeld gebruikt. Hoe het voelde. Hoe het er uit zag in mijn broek.’
‘Echt?’
‘Het was het enige vergelijk wat ik had,’ grijnsde hij.
Hij werd weer balorig, zag ik.
‘Raar.’ Ik keek. ‘Dus zo ziet het er bij mij uit, van de andere kant af gezien?’
‘Zoiets. En in boxer.’
Ik schudde mijn hoofd, glimlachte. Dit was het raarste compliment dat ik ooit had gehad.
‘Voelen?’
Ik kreeg het warm. Joep stond op, ik keek hem aan en keek toen hoe ik voelde. Ik kreeg het warm.
‘Dit is raar.’
Hij duwde mijn hand weer weg. ‘Sorry, maar ik blijf het ongemakkelijk vinden dat iemand aan me voelt.’
Het was maar een seconde, maar daardoor knetterde het in mijn hoofd. ‘Geeft niet.’
‘Waarom vond je het raar?’ vroeg hij onzeker. ‘Voelt het niet echt?’
‘Jawel, dat was het rare. Ik heb nog nooit een lul gevoeld.’
‘Hou op, natuurlijk wel.’
‘Nee, jij bent de eerste.’
‘Schei uit. Jij hebt toch vaak genoeg aan die van jou gevoeld, of niet?’
‘Jawel, maar…’
Hij werd een beetje fel. ‘Dus dat. Ik had dat echt nog nooit hè?’
‘Oké, op die manier…’
Hij zuchtte. ‘Jezus, ik weet nog niet eens hoe dat er in het echt uitziet. Hoe dat voelt.’
Ik zweeg en dacht na.
‘Echt, Levy. Ik ben zo jaloers soms. Ik heb dat nog nooit gezien, nooit gevoeld. Laat staan stijf.’
‘Je was toen aardig op weg.’
‘Dat was gaaf Levy, echt. Dank je wel. Maar hij was toen niet helemaal… Toch?’
‘Nee, maar het scheelde niet veel.’
‘Het voelde in ieder geval zachter dan dat ding wat ik heb.’
‘Wat?’
Hij grijnsde weer. ‘Niet lachen, maar ik heb een dildo, gewoon om te voelen hoe dat was in mijn broek.’
‘Jij hebt een dildo?’ vroeg ik verbaasd. ‘Hoe kom je daar aan?’
‘Online besteld. Maar het was raar. Koud, hard.’
‘Damn, dat heb ik dan weer niet.’ Ik lachte. ‘Dat je dat durft.’
‘Gewoon online, dat maakt toch niets uit?’
‘Hallo, kom je thuis van school, “Levy, er is een pakketje voor je”. Ik zou meteen een rode kop hebben.’
Joep lachte. ‘Ik bestel wel vaker dingen. De doos is niet doorzichtig hoor.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Dan nog.’
‘Zou je er eentje willen hebben?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Weet ik niet. Heb jij hem wel eens ehh… gebruikt?’
‘Nee. Oké, keertje geprobeerd. Maar verder niet. Daar had ik hem ook niet voor gekocht.’ Hij lachte. ‘Wil je hem een keer lenen?”
‘Ik ga geen gebruikte dildo lenen, gek.’
We lachten.
‘Wat was dat huis net?’
‘Ieder jaar gaan we een weekend weg met de vriendengroep van mijn ouders.’
‘Je klinkt niet echt enthousiast.’
‘Beetje verplicht ding. Noah en ik moeten mee, maar er zitten ook veel kleine kinderen bij. Ik ben veruit de oudste. Vorig jaar voelde ik me een beetje kinderopvang.’
‘Hmm.’
‘Precies. Maar ik hoop dat het dit jaar anders is. Ik ga niet de hele tijd de speeltuin in.’
‘Zou ik ook niet willen nee.’
‘Nee, snappen ze ook wel. Voor Noah is het lastiger, die is nog wat jonger. Die kids zoeken je toch op.’
Joep lachte. ‘Wanneer is het?’
‘Over een paar weken volgens mij.’
‘Ook wel lekker toch. Er is een zwembad in dat park zag ik net.’
‘Van mij mag je mee.’
Het bleef even stil.
‘Maar dat kan dus niet denk ik,’ ging ik verder. ‘Je kent er ook niemand.’
‘Alsof ik met een hoop mensen een zwembad in wil.’
Ik keek hem aan.
‘Hallo…’ Joep wees naar zijn borst. ‘Hoe ga ik dat doen? Ik kan moeilijk mijn T-shirt aan houden.’
‘Nee. Nou ja, alles kan natuurlijk.’
‘Nee, dat is raar. En kleine kinderen? Die willen gaan stoeien en zo. Nee, slecht plan.’
‘Nee, snap ik.’
‘Mensen hebben het meteen door.’
‘Die hebben het echt niet meteen door.’
Langzaam begon hij te glimlachen. ‘Echt niet hè?’
‘Nee, omdat je gewoon een jongen bent, in heel je doen en laten.’
Hij glimlachte. Breed.
© 2021 Oliver
Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op de link en laat eens een berichtje achter op het forum of facebook!