‘Noah,’ zuchtte mijn moeder.
‘Wat?’ vroeg hij geërgerd.
‘Doe eens niet zo moeilijk.’
Met een diepe zucht pakte hij zijn tas en sleepte die mee naar buiten, naar de auto. Ik keek hem met een grijns na. Noah was chagrijnig, hij had eigenlijk met een vriend mee willen gaan dit weekend, maar wij hadden het studieweekend van onze ouders. En daar had hij helemaal geen zin in.
‘Ik had gewoon mee kunnen gaan kanoën,’ mompelde hij.
‘Levi moest werken en dat heeft hij ook kunnen verzetten.’
Ik lachte van binnen, dat klonk zo onlogisch als het maar zijn kon, maar betere argumenten had mijn moeder blijkbaar even niet. Noah was wel vaker dwars de laatste tijd. Ik glimlachte, als hij er eenmaal was en Bram zag dan was het allemaal al snel vergeten. Die ging het nog wel leuk vinden. Ik keek naar mijn moeder en grijnsde. Die kon er nog steeds niet om lachen.
‘Als hij Bram ziet trekt hij wel bij,’ zei ik zachtjes.
‘Ik hoop het.’
‘Tuurlijk wel.’
Ze keek nog even naar hem, zorgde dat hij ons niet kon horen.
‘Wat nog even een verrassing moet blijven, we gaan een beetje met de kamers schuiven.’
Ik keek haar vragend aan.
‘Melle komt.’
Ik keek op. ‘Wat? Zijn die in Nederland?’
Ze knikte. ‘Ze zijn in Nederland. Maar dat moet een verrassing blijven. We hadden bedacht dat Fay bij Mirthe samen op een kamer kunnen, dan kan Bram bij Noah op de kamer en Melle bij jou.’
‘Gaaf,’ lachte ik.
Ik ging Melle weer eens zien! Het was alweer een flink aantal jaren geleden, maar ik kon het tijdens die weekenden altijd wel goed met hem vinden. Mijn leeftijd, grotere kans om leuke dingen te kunnen gaan doen zonder die kids erbij.
‘Jij kunt je mond wel houden, maar als Noah dit weet gaat ie meteen appen met Bram. En dan weet iedereen het.’
‘Waarschijnlijk wel ja.’
‘Al was het maar omdat hij blij is dat hij niet met zijn zus Fay op een kamer hoeft.’
Ik lachte. ‘Ook dat ja.’
‘Hou je mond hè? Ze komen pas laat in de middag.’
Ik glimlachte. Ze klopte me even op mijn schouder.
‘Sinds wanneer zijn ze in Nederland dan?’
‘Sinds vorige week.’
‘Vakantie?’
‘Hebben we dat niet verteld? Ze komen weer hier wonen. Ze hebben hier werk gevonden aan de universiteit.’
‘Jullie vertellen nooit wat.’
Ze glimlachte. ‘Ze zijn er net een week, nog dingen aan het regelen en zo. Ik heb echt zin om ze weer eens te zien. Veel te lang geleden.’
‘Maar de rest weet helemaal niet dat ze weer hier komen wonen?’
‘Dat wel. Maar niet dat ze er al zijn.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Jullie zijn raar allemaal.’
Noah kwam weer terug naar binnen. ‘Hoe laat gaan we?’
‘Als alles in de auto ligt zijn we weg.’
Hij mokte wat, liep zuchtend terug naar boven. Dat was weer veel te vaag voor hem.
‘Over 10 minuten Noah.’
Hij was nog niet veel vrolijker toen we wegreden. Ik had mijn oortjes ingedaan, zat wat te scrollen op mijn telefoon. Ik keek even opzij wat me een strakke blik terug opleverde. Die draaide nog wel bij. Nu ik wist dat Melle er zou zijn had ik er ook ineens veel meer zin in. Eindelijk iemand van mijn leeftijd erbij. Tenminste, ik hoopte maar dat het zo zou lopen. Toen waren we 10 of 11 of zo. Hij was natuurlijk ook veranderd en ouder geworden. Ik zou het wel zien.
Het was nog best een eind rijden, we stopten nog een keer onderweg.
‘Ik ga binnen even wat te drinken halen,’ zei ik.
Noah keek me na.
‘Kom je mee?’ vroeg ik.
Hij duwde zijn rug van de auto af en volgde me.
‘Gaat best leuk worden,’ zei ik toen we binnen waren.
‘Hm.’
‘Tuurlijk wel. Wij trekken gewoon ons eigen plan als dat nodig is. En Bram ook.’
‘Denk het niet.’
‘Tuurlijk wel. Waarom niet?’
‘Die moest de vorige keer ook vroeger gaan slapen.’
Ik lachte. ‘Dit jaar niet denk ik.’
‘Hoezo?’
Nou moest ik uitkijken. ‘Omdat hij nu ook weer ouder is, en we zitten allemaal in één huis deze keer. Als jullie bij elkaar blijven gaan ze die echt niet naar bed sturen.’
‘Ik geloof er niets van.’
‘Let maar op. Dit jaar is anders.’
We waren de eersten. Dat was niet zo gek, mijn ouders hadden het georganiseerd dit jaar. We sleepten onze tassen uit de auto, mijn moeder wees ons naar een slaapkamer om onze tassen neer te gooien. Ze knipoogde naar me. Noah gooide zijn tas op bed en ging naar buiten. Hij pakte een stoel buiten en zat op zijn telefoon te kijken. Ik hielp mijn ouders met de rest, zette dingen in de koelkast. Veel flessen wijn zag ik. Niet veel later kwamen de anderen. Noah keek wel vrolijk op toen Bram binnen kwam. Niet veel later zaten ze samen, iets van de rest af. Er stonden al snel glazen op tafel, er stonden ineens ook twee barbecues op het terras. Geen idee wie die meegenomen hadden. Toen ik nog een keer terugliep naar de koelkast om nog wat te drinken te pakken zag ik dat die al veel voller lag met vlees en salades. Ik hoorde wat tumult buiten. Ik zag mensen opstaan, verbaasde gezichten. Ik herkende de ouders van Melle. Hemzelf zag ik niet. Ik liep met mijn glas naar buiten.
‘Levy! Wat zijn jullie allemaal groot geworden!’
Ik moet dom hebben gekeken want verderop zag ik Noah grijnzen. Er werd over de kamers gepraat, Fay en Mirthe stonden bij elkaar.
‘We kunnen wel schuiven,’ hoorde ik mijn moeder zeggen. ‘Als Mirthe en Fay op één kamer willen, dan kan Noah wel met Bram op een kamer en Levy en Melle.’
Ik zag Noah kijken. Ik grijnsde naar hem. Hij lachte.
‘Mij best,’ zei ik alsof ik het idee voor het eerst hoorde.
‘Melle?’ vroeg zijn moeder.
‘Whatever,’ hoorde ik achter me.
Ik draaide me om. Hij was veranderd. Niet gek na vijf jaar.
‘Hey,’ zei hij.
‘Hey, goed je weer eens te zien,’ zei ik.
En daar loog ik geen woord van. Mooie jongen. Dat me dat toen niet was opgevallen. Of ik dacht er toen nog niet zoveel over na, waarschijnlijk. Achter me stoof Noah naar binnen.
‘Ik ga mijn tas pakken.’
Bram liep met hem mee. Ik keek weer naar Melle.
‘Ik laat je de kamer wel even zien.’
‘Neem meteen jouw tas even mee Melle,’ hoorde ik zijn moeder zeggen.
‘Is de auto open?’
Hij liep met zijn vader naar buiten, samen met zijn zus. Ik nam hem mee naar boven, naar het einde van de gang.
‘Is dat jouw bed?’
‘Maakt mij niet uit, toeval dat mijn tas daarop staat.’
‘Best.’
Hij gooide zijn tas op het andere bed en liep weer langs me af terug naar de trap. Die had er duidelijk geen zin. Ik keek hem na, keek nog een keer de kamer in en zuchtte. Het was een breed tweepersoons bed. Losse dekbedden, dat gelukkig wel. Dit ging nog een lang weekend worden als ik niet uitkeek.
“En, hoe is het met de kids?”
Ik las het en moest lachen. Ik had lopen klagen bij Tessa over dit weekend, dat ik er niet veel zin in had.
“Gaat. We gaan zo aan de BBQ.”
“Tijd om even te bellen?”
Ik liep weg bij de groep, ging met de rug naar het huis staan en zag niet veel later het lachende gezicht van Tessa.
‘Het is echt groot he?’
Ik keek even om. ‘Absurd.’
‘Maar het gaat nog wel?’
‘Jawel, ik kan ze goed ontwijken.’
‘En hoe is het met Noah? Ook nog veel zin?’
Ik lachte. ‘Die was één grote donderwolk vanmorgen. Trekt wel bij. Hij slaapt met een maatje op een kamer, dus sindsdien heeft ie wel goede zin.’
‘Niet bij jou?’
‘Nee, we zijn wat gaan wisselen.’
‘Dus je slaapt lekker alleen?’
‘Was het maar waar. Melle slaapt bij mij.’
‘En wie is Melle?’
‘Jongen die er een paar jaar niet bij is geweest. Laatste keer dat ik hem heb gezien was iets van vijf jaar geleden.’
‘Leuke gast?’
‘Toen wel. Nu niet echt. Beetje donderwolk zelfs. Ze hebben een tijd in Amerika gewoond, maar zijn nu net terugverhuisd naar Nederland. Volgens mij zijn ze nog geen week hier. Ik heb het idee dat hij het allemaal maar niks vindt.’
‘Klinkt gezellig.’
‘Hij doet maar.’
‘Ik zie hem niet op de achtergrond.’
Ik lachte. ‘Jij blijft erg.’
Ik draaide wat bij, tot ik hem op de achtergrond op mijn scherm zag. ‘Blauw shirt.’
‘Die? Kijkt niet vrolijk nee.’
‘Zo is hij de hele tijd al.’
‘Verder ziet hij er niet verkeerd uit toch?’
‘Nee, zeker niet.’
‘Oe…. En daar lig jij mee op één kamer?’
‘Ja Tess. Vergeet het. Ik zal blij zijn als ik weer thuis ben.’
‘Wanneer kom je terug?’
‘Zondagavond ergens. Zal wel laat zijn.’
‘Nou, veel plezier in ieder geval. Ik spreek je maandag.’
‘Is goed. Zie je.’
We lachten naar elkaar en sloten af. Ik liep weer terug naar mijn stoel. Noah zat te lachen met Bram. Ik glimlachte.
‘Melle, kom even helpen.’
Hij keek naar zijn vader en kwam los van zijn stoel. Zijn vader sloeg een arm om hem heen bij de barbecue.
‘Jij bent hier beter in dan ik.’
Melle gaf een flauwe glimlach. Hij pakte de tang over en begon voor zich uit te staren, blik op het rooster. Niet veel later kwamen de eerste complimenten. Hij glimlachte flauwtjes, en werkte gewoon door. Ik had mijn eerste hamburger en die was inderdaad lekker. Erg lekker zelfs. Ik zag hem kijken, hij gebaarde naar het rooster, keek vragend. Ik knikte en stond op. Nog eentje.
‘Lekker.’
‘Dank je.’
‘Moet je zelf niets?’
‘Ik pak straks wel.’
En dat was het weer. Ik kon er niet echt tot doordringen. Tenminste, ik wist niet hoe ik me moest gedragen.
Ik keek op mijn telefoon. Joep had een foto gestuurd. Vol magazijn.
“Dit is voor morgen nog. Volgende keer kom je gewoon werken!”
Ik glimlachte. Stuurde een emoticon van een luie stoel en een parasol terug. Ik zag mijn moeder kijken.
‘Joep stuurde een foto van een vol magazijn,’ grijnsde ik terwijl ik mijn telefoon omhoog hield naar haar.
‘Bijbaantje?’ hoorde ik Justus, vriend van mijn vader vragen.
‘Supermarkt,’ zei ik. ‘Vakken vullen.’
‘En ze misten je?’
‘Zo te zien wel,’ lachte ik.
‘Stond Joep er alleen voor?’ vroeg mijn moeder.
‘Nee, denk het niet. Maar in ieder geval eentje minder blijkbaar.’
‘Joep kan dat wel.’
Ik lachte. ‘Met een kratje wel ja.’
Mijn moeder glimlachte. ‘Knap hoe hij dat allemaal doet.’
‘Zeker wel.’
Ik zag Justus kijken, en meerdere.
‘Jongen bij Levy op zijn werk,’ zei mijn moeder. ‘Hij is transgender.’
‘Mam!’
Ze keek me vragend aan.
‘Dat weet bijna niemand.’
Ik keek meteen rond waar Noah was, maar die zat een aardig eindje weg.
‘Ze kennen hem toch niet. En het is ook gewoon knap van hem.’
‘Dat weten ze niet op het werk?’ vroeg Justus.
‘Onze baas weet het, de eigenaar. Maar de anderen van de vulploeg weten van niets.’
‘Knap.’
‘Ik had het ook niet door. En ik moest hem inwerken zelfs.’
Justus lachte. ‘Maar hij heeft het je toch verteld?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Verspreking, zijn oma kwam langs in de supermarkt. Ik wist niet wat ik hoorde.’
‘Dat zal wel wat geweest zijn.’
‘Is best een goede vriend van je geworden,’ zei mijn moeder.
‘Joep is gewoon een toffe gast, leuke jongen waar je mee kunt lachen. Dat verandert niets.’
Ik keek nog een keer, maar Noah was nog steeds een eindje weg, die kreeg dit niet mee. De ouders zaten wel naar me te kijken. En Melle.
Het werd laat, de meeste kinderen lagen al op bed, Noah en Bram waren net naar boven gegaan. Ik hoorde ze lachen boven. Melle zat nog steeds in zichzelf gekeerd. Hij zat er wel bij, hij luisterde, maar zei weinig tot niets. Ik zat naast hem, maar ik kreeg er weinig contact mee. Langzaam waren de glazen leeg, de gesprekken gingen alleen nog maar over herinneringen en de dingen die ze meegemaakt hadden tijdens hun studietijd. Ik volgde het ook niet meer helemaal. Af en toe appte Joep, af en toe Tessa. Ik gaapte. Ik had zin om naar bed te gaan.
‘We gaan allemaal zo slapen,’ lachte mijn moeder.
Ik knikte. Ik stond op, rekte me uit. Melle stond ook op. We liepen samen naar boven. Ik trok mijn tas open, zocht een T-shirt om in te gaan slapen. Melle zei niets. Hij trok een handdoek uit zijn tas.
‘Ik ga nog even douchen.’
‘Oké.’
Hij trok zijn kleren uit, en liep in zijn boxer de kamer uit. Ik zuchtte, kroop onder mijn dekbed. Niet veel later kwam hij terug, hing zijn handdoek over een kastdeur. Hij stond naast zijn bed. Ik moest ineens aan de bult van Joep denken. Zo zag het er uit. Ik keek weer op mijn telefoon, niet te lang blijven kijken. Melle draaide zich om, deed het licht uit.
‘Truste.’
‘Truste,’ mompelde hij.
Ik lag nog een tijdje wakker. Melle was na het douchen gewoon in zijn boxer de kamer terug in gelopen, alsof het niets uitmaakte. Ik vond het zeker niet vervelend om te zien. Zou Joep dat zo gedaan hebben? Ik wist wel zeker van niet. Ik had er vaak aan gedacht, het zou leuk zijn geweest als hij mee had kunnen gaan. Maar met al die drukte? Geen moment alleen? Hij zou zich niet op zijn gemak hebben gevoeld. Jammer allemaal. Ik vroeg me af hoe het geweest zou zijn als hij hier nu met mij had geslapen? Zou hij dat gedaan hebben? Gedurfd hebben? Ik wist het niet. Hoe zou ik dat gevonden hebben? Ik draaide me op mijn andere zij. Ik had het wel willen doen. Maar ik wist ook wel dat hij dat nooit zou willen. Nu in ieder geval niet. Ik moest er eens mee ophouden in mijn hoofd. Joep was gewoon Joep, een hele goede vriend, maar meer niet. Ik draaide me weer een keer om. Melle sliep allang.
Hij was later beneden dan ik. Ik had besloten het op te geven nadat ik hem met hetzelfde gezicht wat te eten zag pakken. Hij liep naar buiten met een broodje. Ik ging bij Noah en Bram aan tafel zitten. Mirthe en Fay zaten er ook bij. Ik zag Mirthe haar broer nakijken. Noah keek me een keer aan maar zei niets.
‘Nog laat geworden?’ grijnsde ik.
Hij lachte. Totaal omgedraaid vergeleken met de dag ervoor. Ik wist het wel. Ik keek naar buiten nadat ik Mirthe zag kijken. Zijn vader stond bij Melle. Gezellig gesprek was het niet. Melle stond geërgerd op.
‘Laat me gewoon met rust!’ hoorden we.
Met een ruk van zijn schouder trok hij zich los van de hand van zijn vader en liep weg. Aan het einde van het grasveldje ging hij zitten, rug naar ons toe. Ik zag zijn vader omkijken naar zijn vrouw, beetje onbeholpen gezicht. Hij haalde zijn schouders op. Ik slikte mijn laatste hap in en stond op. Ik liep naar buiten, pakte de mok van de grond bij de stoel waar Melle had gezeten en ging naar hem toe.
‘Melle,’ zei ik rustig, ‘je koffie.’
Hij keek niet om. Opgetrokken benen, zijn armen er omheen. Ik ging naast hem staan en schrok. Hij snifte. Ik ging naast hem zitten.
‘Hey,’ zei ik. ‘Jouw koffie.’
Hij pakte hem aan met een beetje trillende handen. Keek me kort aan en keek toen weer in de verte.
‘Sorry dat ik niet gezellig ben.’
‘Ik denk dat ik het wel snap.’
‘O ja?’
‘Net verhuisd, alles anders, alles achter gelaten.’
Melle zweeg, trilde iets meer.
‘En,’ probeerde ik, ‘jouw ouders die super vrolijk doen alsof dit het beste idee was om te doen.’
Het was me de avond ervoor al opgevallen, ze waren er super vrolijk over, alsof het niets was, ik had Melle iedere keer weer geknepen zien kijken, boos bijna.
‘Alles,’ mompelde hij. Hij keek me aan. ‘Ik heb niets meer.’
Nu brak hij echt. Ik sloeg mijn arm om hem heen. Hij liet het toe, hing tegen me aan. Ik zei niets, wreef over zijn schouder, waardoor hij nog dichter tegen me aan kroop.
‘We zitten nu tijdelijk in een vakantiehuisje, zoiets als dit.’
Ik keek ongemerkt om.
‘Iets kleiner dan. Vorige week alles in een container, ik heb mijn laptop en mijn telefoon en wat kleren. De rest is nog onderweg.’ Hij zuchtte. ‘Over een maand is het huis klaar is de bedoeling.’
Ik wreef alleen maar, wist niet wat ik moest zeggen.
‘Ik ken hier verder niemand. Ja jullie. Oude vrienden van toen spreek ik al vijf jaar niet meer. Mirthe wel, die is contact blijven houden via internet. Die ziet het allemaal nog wel zitten geloof ik, ze zou toch naar Middle School gaan, sowieso veel andere mensen.’
‘Nieuw avontuur.’
‘Zoiets ja.’
‘Voor jou ook.’
‘Is ook wel zo. En zo geweldig was die school niet, weet ik ook wel. Dat was ook mijn eerste reactie toen ik van de verhuisplannen hoorde. Weg daar. Prima. Maar nu…’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb gewoon geen zin om opnieuw te beginnen. En zij…’ Hij knikte met zijn hoofd naar achteren. ‘Irritant blij allemaal, wat je net zei. Het valt jou dus ook op.’
Of ik wilde of niet, ik grinnikte.
‘Ja, daar kreeg ik zelfs jeuk van.’
‘Nou ja, het zal allemaal wel wennen.’
‘Vast wel.’
‘Toen ik daar kwam was het echt kut. Ik kende wel wat Engels, maar niet zo goed. Ik heb me echt aan moeten passen daar, alles wildvreemd, meesten vonden me in het begin ook wel een rare. Ik ben bang dat het nu allemaal weer opnieuw begint.’
Hij hing weer tegen me aan, nam een slok. Hij werd wat rustiger.
‘Gaat het weer een beetje?’
‘Zonder koffie start ik niet op.’
‘Ik ga even douchen. Zie je straks.’
‘Is goed.’
‘We gaan familiefietsen huren, heb ik begrepen. Samen rijden straks?’
‘Best. Nee. Graag zelfs.’
Ik stond onder de douche nog lang na te denken. Hoe zou ik gereageerd hebben als wij zo ineens ver weg zouden verhuizen? Weg van Tessa, Adam. Weg van Joep? Ik moest er niet aan denken. Ik droogde me af, liep terug naar mijn kamer. Melle lag op zijn helft, telefoon in zijn hand. Hij keek even op. Ik trok mijn kleren aan, voelde me bekeken. Op de rand van mijn bed trok ik mijn schoenen weer aan. Beneden waren ze al aan het verzamelen.
‘Ga je mee?’ vroeg ik toen ik opstond.
‘Hm.’
‘Kom,’ lachte ik.
Toen ik bij de deur stond zag ik hem omhoog komen. Hij stond op, keek me aan en legde toen zijn hand op mijn schouder.
‘Dank je wel, Levy.’
© 2021 Oliver
Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op de link en laat eens een berichtje achter op het forum of facebook!