Ik keek nog een keer schuin omhoog. Modern gebouw, dat was het. Donker, antraciet, bijna zwart. Het was druk, ik zette mijn fiets in de stalling en ging naar binnen. Ik werd nagekeken, voelde ik. Er was een kantoor, met een schuifraam dat ver open stond, zodat het meer op een balie leek.
‘Zeg het eens?’ vroeg de man vriendelijk.
‘Ik ben Duco Claessen. Ik ben nieuw hier.’
Hij keek op een lijst. “O ja. Met een “c” en “ae”. Dure tak van de familie?’ Hij glimlachte. ‘Welkom op het Aloyisius College. Loop maar even mee. Jouw klassenmentor zit al op je te wachten.’
Ik volgde hem en daarna ging het snel. Voor ik het wist zat ik in de klas, met totaal vreemde mensen.
Joepie.
Nee, ik had daar geen zin in. Ik had het prima waar ik vandaan kwam. Leuke school, genoeg vrienden, vrijheid. Ik had er geen barst over te zeggen gehad. Natuurlijk was ik blij dat mijn vader weer werk had, en zo snel na dat faillissement van het bedrijf waar hij eerst werkte. Het was alleen een eindje weg, waardoor we moesten verhuizen. Ik klaagde ook niet, maar leuk was anders. Ik keek eens rond en zag dat de meesten ook terug keken. Ik was “de nieuwe”. Aftasten maar.
Joepie.
Oké, ik tastte ook af. Probeerde in te schatten wat voor types er in de klas zaten. Doorsnee groep zag ik wel. Niets bijzonders. Ik hield maar een beetje afstand in de pauze. Niet te wanhopig overkomen, geforceerd vrienden zoeken. Bovendien: ik had vrienden genoeg, al woonden die nu een eindje weg. Ik kon me niet voorstellen dat deze groep dat kon vervangen. Ik had er ook nog niet echt zin in. Daar dacht de rest anders over.
Joepie.
Oké, het was wel aardig van ze. De jongen die naast me zat begon meteen te praten toen we de les uit liepen, naar de kantine.
‘Hoi,’ zei hij met uitgestoken hand, ‘Ik ben Hans.’
‘Duco.’ Ik zei het wat stuurs, meer dan mijn bedoeling was.
‘Aparte naam.’
Ik glimlachte.
‘De rest zit daar,’ zei hij met een gebaar naar een tafel.
Ik zag bekende gezichten, die zaten bij mij in de klas.
Oké, ze waren best gezellig. Lagen goed in de klas, dat merkte ik al snel. Het populaire groepje. Dat had ik niet slecht voor elkaar. Ik werd voorgesteld, maar nam de moeite niet om alle namen te onthouden. Dat kwam vanzelf wel. Hans deed moeite om me thuis te laten voelen. Aardige gast, ik kon niet anders zeggen. Ze praatten veel, ik keek ondertussen op mijn telefoon. Messenger bericht van Owen.
“Hoe gaat ie, op de eerste dag daar?”
Ik glimlachte. “Best. Pauze nu. Ik spreek je vanmiddag op Skype wel.”
Nog steeds glimlachend stopte ik mijn telefoon weg. Owen. Een van mijn beste vrienden daar. Daar. Niet hier. Hier praatte Hans weer tegen mij. Druk mannetje, dat wel.
Hij nodigde me zelfs uit om mee naar zijn huis te gaan, nadat de lessen voorbij waren. Ik bedankte hartelijk, ik had nog genoeg te doen thuis. Mijn computer ja, bijpraten met Owen. Ik moest nog een uur wachten voordat hij online kwam. Later uit dan ik. Toen hij online kwam zette ik mijn headset op en klikte op de gespreksknop.
‘Hey! Hoe is het?’ vroeg hij lachend.
‘Gaat. Wel oké allemaal.’
‘Nieuwe mensen allemaal. Lijkt me kut.’
‘Is het ook. Maar het gaat. Ik werd meteen op sleeptouw genomen door een jongen, Hans. Ouwehoer eerste klas, maar wel aardig.’
‘Lekker ding?’
‘Nee, gek. Gewoon aardig.’
‘Loopt er nog iets leuks rond daar?’
Ik lachte. ‘Niet echt op gelet.’
‘Ha ha, alsof ik dat moe geloven.’
‘Nee, echt,’ grinnikte ik. ‘Ik ken ze verder ook nog helemaal niet.’
‘Ik geloof je niet,’ lachte Owen balorig.
‘Oké, er zat een leuke jongen tussen. Verder weet ik niets van hem.’
‘Naam?’
‘Zelfs dat niet.’
‘Maar hij is wel leuk?’
Ik lachte. ‘Owen… Alsjeblieft. Ik ben er net een dag.’
Hij pestte me, dat wist ik ook wel.
‘Hoe is het met de rest?’ vroeg ik.
‘We missen je.’
‘Ah… Wat lief,’ grinnikte ik.
‘Daphne mist je vooral.’
Ik glimlachte. Daphne was mijn beste vriendin daar. ‘Ik zal haar bellen vanavond.’
‘Moet je doen. Verder gaat alles gewoon door hier.’
‘Mooi. Hier ook wel, thuis en zo.’
‘En morgen ga je die jongen eens verder onderzoeken?’
‘Ik vind het wel even best zo.’
‘Thijs nog niet uit je hoofd?’
‘Bedankt Owen, dat je over die lul begint.’
Hij lachte.
‘Maar je hebt wel gelijk ja. Even geen gedoe.’
‘Zelf weten.’
‘Ik zie het wel Owen. Even rustig aan hier.’
Ik wilde afsluiten, tijd om te gaan eten.
‘Ik spreek je. Zeg hallo voor me aan iedereen.’
‘Daphne bellen!’
Ik lachte. ‘Doe ik.’
Ik klikte het scherm weg en trok de koptelefoon van mijn hoofd. Ik zuchtte. Ik miste ze. Allemaal. Behalve Thijs.
Dat was niet waar. Natuurlijk miste ik hem, ook al was ik hem al langer kwijt dan het moment dat ik verhuisde. Ruim negen maanden hadden we iets, tot hij ineens zijn vrijheid terug wilde. Te jong om al zo gebonden te zijn. Verder kijken. Zeg dan meteen dat je genoeg van mij hebt. Het lag niet aan mij had hij gezegd, het lag helemaal aan hem. Natuurlijk. Maar ik was hem wel kwijt, wat ik helemaal niet wilde. We hadden het leuk samen, met volgens mij genoeg vrijheid. We konden elkaar ook best loslaten om eigen dingen te doen. Maar hij wilde meer vrijheid. Om binnen een maand een nieuwe vriend te hebben. Ik stond op en ging naar beneden. Eten.
Ik zag ze bij elkaar staan en liep naar ze toe.
‘Goedemorgen.’
‘Hey, Duco.’
Ik werd meteen in de groep opgenomen. Die jongen stond er ook bij. Waarom had ik Owen over hem verteld? Zo speciaal was hij nou ook weer niet. Het was meer de vraag van Owen zelf, dat ik er over na ging denken. Maar daardoor bleef ik nu wel naar hem kijken. Niet te lang natuurlijk. Onbewust had ik in dat gesprek met Owen wel gelijk gehad, het was zeker geen verkeerde jongen om naar te kijken. Niet focussen nu. Reageren op Hans, die praatte honderduit. Ik lachte mee, voelde me op mijn gemak. Maar hij bleef in mijn ooghoek. Ik zuchtte van binnen, daar had ik nog even helemaal geen zin in. Waar ik al helemaal geen zin in had: sporten, het laatste uur voor de pauze. Beetje nerveus was ik er wel voor. Ik was niet zo’n held. Weinig balgevoel. Ik kon wel een beetje meekomen, maar op zich had je niet veel aan me. Eerst nog maar wat andere lessen.
Hans stond naast me in de kleedkamer. Hij praatte gewoon door terwijl hij zich uitkleedde tot aan zijn boxer en zijn sportkleding aantrok. Ik had er weinig oog voor. Ik was met mijn eigen omkleden bezig, en iets verderop stond hij. Hij had zijn sportshirt net aangetrokken en trok nu zijn broek uit. Hij stond met zijn rug iets naar me toegedraaid, mooie billen in een donkerrode boxer. Ik ging zitten en pakte mijn schoenen. Hans stond naast me, ik zag zijn boxer verdwijnen onder zijn sportbroek. Langs Hans af kijkend zag ik hem draaien. Hij stond nu rechtop, hing zijn broek aan een riemlusje aan het haakje. Zijn shirt iets omhoog. Ik slikte. Veelbelovende bult. Ik hoorde Hans wat zeggen, ik keek meteen naar mijn schoenen en strikte ze.
‘Of je goed bent in basketbal?’
‘Ik?’
Hij lachte. ‘Ja, jij.’
‘Gaat,’ hield ik me oppervlakkig. ‘Gaan we dat doen vandaag dan?’
‘Grote kans. Houdt hij nogal van.’
‘Wie?’
‘De Boer.’
‘De Boer. De leraar?’
‘Ja,’ lachte hij. ‘Wie anders?’
Ik stond op, hij tikte tegen mijn arm. ‘Kom.’
Basketbal. De ringen met netjes hingen al klaar. We gingen op een rij staan, nadat ik hem een hand had gegeven.
‘O ja, de nieuwe. Ga maar tussen de rest staan, laat maar eens zien wat je waard bent.’
Mooi, een fanatieke. Ik was de laatste die in de rij ging staan, ik bekeek ze allemaal. Ik kwam naast Hans terecht. Eerst rondjes lopen, warming up. Hans werd er daarna uitgepikt, met nog een andere jongen. Partijtjes kiezen. Ik werd vrij snel gekozen door Hans. Wist hij wel waar hij aan begon? Hij had flink vertrouwen in me. Langzaam werden de groepen groter, de rij kleiner. Het was duidelijk hoe het werkte, de minsten bleven het langste staan. Ik betrapte me er op dat ik ging gokken wie als laatste over zou blijven. Iel mannetje, onzekere blik, verlegen bijna. Hij kwam bij de anderen terecht, wat bij onze groep een kleine zucht van verlichting teweeg bracht. Er moest gewonnen worden. Dat ging niet door mij lukken, wist ik. Ik bleef in het veld staan, orders van Hans. Die had de leiding, beetje de aanvoerder. Wissels gingen om de paar minuten, merkte ik al snel. Gelukkig, ik hoefde er niet de hele tijd in te blijven. Het begon, ik deed mee, liep al snel vrij wat niet mijn bedoeling was. Hans gooide de bal naar mij en ik kon maar één kant op. Schieten. Ik stond helemaal vrij. Niets aan te doen, ik mikte en schoot genadeloos naast. Ik lachte zuchtend, bukte een keer en rekte me daarna uit. Alsof ik zelf niet snapte dat ik die kon missen. Het ging meteen verder, ik rende naar de andere kant, keek opzij naar Hans. Die lachte met me mee, het werd gepikt wat ik deed. Ik was aan de beurt om gewisseld te worden. Hans zat al aan de kant. Met een zucht ging ik naast hem zitten.
Hij sloeg kort zijn hand op mijn rug. ‘Gaat goed toch?’
Ik grijnsde. We stonden inderdaad voor. Ik zag dat de jongen in het veld kwam. Schuchter, duidelijk geen zin. Hans riep wat naar de rest. Fanatieke gast. Ik snapte niet waar hij zich druk om kon maken. Ik bleef kijken, hield de bal in de gaten. Hij werd overgespeeld binnen ons team.
‘Mooie bal Abel,’ riep Hans.
Oké, hij heette Abel. Hij keek even onze kant op, maar hield meteen het spel weer in de gaten. Mooie benen, die onder die broek verdwenen in een donkerrode boxer wist ik. Ik slikte. Damn, hij was mooi. Mooier dan ik dacht. Ik bleef hem in de gaten houden, tot ik iemand hoorde vloeken. Ik zag de iele jongen nog net gebukt de bal nakijken, zijn handen nog gestrekt er wanhopig achteraan.
‘Gewoon vangen! Is dat nou zo moeilijk?’
Hij keek moeilijk, beetje rode kop. Ongemakkelijk, duidelijk niet in zijn vel. Naast me werd gegrinnikt.
‘Sukkel,’ hoorde ik de jongen naast Hans zachtjes zeggen. Hans lachte.
Zo lagen de verhoudingen hier dus. Ik kreeg bijna medelijden met hem. Dat liet ik maar niet merken. Abel kreeg de bal toegeworpen. Hij miste, raakte de bal nog net met zijn vingertoppen aan.
‘Gewoon vangen! Is dat nou zo moeilijk?’ riep iemand.
Abel lachte. ‘Gewoon goed gooien is ook een kunst,’ antwoordde hij luchtig terwijl hij de bal uit de hoek haalde. Naast me werd gelachen. Vrolijk, vriendelijk. Ik keek nog een keer naar de jongen die net op dezelfde manier uitgescholden werd. Hij keek berustend, schikte zich in zijn lot. Met tegenzin. Ja, zo lagen de verhoudingen dus in deze klas. Duidelijk.
Ik ging pas laat terug de kleedkamer in. Er liep al iemand met een handdoek naar de douches. Mijn god, douchen. Even afwachten wat hier de gewoonte was. De meesten hadden een handdoek om zich heen geslagen, trokken daar hun boxer onderuit en liepen zo naar de douche. Ik volgde het voorbeeld maar. Het was een open doucheruimte zag ik toen ik daar binnen kwam. Douchekoppen langs de kant. Niet genoeg. Ik wachtte tot er eentje vrij kwam. De schuchtere jongen kwam binnen, kreeg meteen een klets van een handdoek tegen zijn kont aan.
‘Sukkel.’
Hij liet het gelaten over zich heen komen. Ik keek rond, wachtte tot er een douchekop vrij kwam. Ik zag Abel staan, gezicht naar de muur, zoals de meesten. Mooie billen. Strakke rug. Hij hield zijn gezicht in de straal water, hing iets achterover. Alsof hij wist dat ik keek. Onzin natuurlijk, dat kon hij niet zien, maar hij draaide iets bij zodat ik hem van de zijkant kon zien. Mijn god.
‘En niet gluren hè, viespeuk,’ hoorde ik naast me.
Ik schrok, maar het was tegen de jongen, die een duw kreeg. Ik liep de ruimte verder in, hing mijn handdoek op en douchte me snel. Niet veel later kwam hij naast me staan, in de hoek. Verlegen, zijn voorkant naar de hoek gedraaid. Hij was mager. Klein. Ik betrapte me erop dat ik hem wilde zien. Daar kreeg ik geen kans voor, hij bleef angstvallig met zijn gezicht naar de hoek staan. Hij was sneller klaar dan ik. Gehaast griste hij zijn handdoek en droogde zich snel af. Hij draaide zich half om waardoor ik hem toch nog zag. Klein, net als de rest. Het zat hem niet mee. Ik droogde me snel af, liep met de handdoek om me heen geslagen terug de kleedkamer in. Abel had zich al bijna helemaal aangekleed. Hij trok zijn laatste veter vast en propte alles in zijn tas. Hij kwam naast Hans zitten.
‘Pauze,’ zei hij lachend.
‘Zeker weten,’ zei Hans.
Zag ik hem nou naar mij kijken? Ik werd balorig, overmoedig. Als hij wilde kijken dan mocht dat van mij. Ik trok mijn shirt aan, trok daarna de handdoek van mijn middel af en pakte op mijn gemak mijn boxer. Hij keek, overduidelijk. Boxer aan, voordat de zaak echt begon te groeien. Broek erover, sokken aan en zitten. Hij keek langs Hans af naar mij.
‘Ook zo’n zin in eten?’
Ik lachte. ‘Nogal.’
‘Krijg je honger van.’
‘Ik heb er wel zin in ja,’ grijnsde ik.
Hij lachte terwijl hij naar me keek. Had hij door wat ik eigenlijk bedoelde? Toen Hans wat zei keek hij meteen weer serieus. Dit begon interessant te worden.
Vaste tafel in de kantine. Dat was geen toeval, dacht ik. Abel zat schuin tegenover me, Hans weer naast me.
‘We hebben mooi gewonnen,’ lachte hij.
Ik glimlachte maar.
‘Goed team.’ Hij keek naar me en stootte met zijn vuist tegen mijn schouder. ‘Goed gespeeld.’
‘Meer geluk dan wijsheid,’ grijnsde ik.
Hans lachte. Abel keek naar me, grijnsde terug. Mooie jongen, maar ik zag alleen zijn lichaam weer voor me, van de zijkant. Bijna perfectie. Zijn gezicht ook. Mooie ogen, mooie lach. Niet te lang kijken, ik liet mijn blik door de kantine gaan. Ik zag die jongen zitten, met een meisje er bij, duidelijk van een klas of wat lager.
‘Het gaat wel vervelen, dat basketbal de hele tijd,’ hoorde ik bij mij aan tafel.
‘Ja, maar voetbal is kut binnen.’
‘We kunnen toch wel eens wat anders doen. Volleybal of zo.’
‘Volleybal is gay.’
‘Korfbal?’
‘Gay.’
Er werd gelachen.
‘Op de lagere school deden we nog wel een trefbal.’
‘Wat je zegt, voor kleine kinderen. En gay.’
‘Ik zou er toch een paar flink mee kunnen raken denk ik.’
Er werd gegrinnikt. Ik dronk mijn blikje cola leeg.
‘Je kunt van korfbal zeggen wat je wil,’ zei ik, ‘maar het is wel gemengd. En samen douchen achteraf.’
Hans grijnsde. ‘Speel jij korfbal?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘En van dat douchen samen weet ik ook niet zeker.’
Ze lachten.
‘Maar het zou relaxed zijn toch?’
Instemmende geluiden om me heen.
‘Je zou me gisteren bellen,’ kreeg ik meteen als verwijt.
Ik ging op mijn rug op mijn bed liggen. ‘Sorry, kwam er niet van.’
‘Lul.’
‘Het spijt me Daphne,’ zei ik overdreven schuldig.
Ze lachte. ‘Ik hoorde van Owen dat het daar allemaal wel ging?’
‘Best wel. Leuke mensen.’
‘Eentje speciaal, hoorde ik?’
‘Owen moet niet zo ouwehoeren. Hij begon er over.’
‘Maar?’
‘Oké, er loopt één erg mooie jongen rond.’
‘Hoe heet ie?’
‘Abel.’
‘Hoe ziet hij er uit?’
‘Jeej, blond haar, mooie grijze ogen, beetje getraind lichaam, mooie kont, lekkere piemel.’
Ik hoorde haar lachen. ‘Hoe weet je dat nou weer?’
‘Douchen na het sporten, Daphne.’
‘Het enige waarom jij sport leuk vindt.’
Ik grinnikte. ‘Je kunt niet op je gemak kijken hoor.’
‘Maar het klikt wel?’
‘Ik ben opgenomen in een groepje waar hij ook bij hoort. Volgens mij vond hij me wel oké.’
‘Is hij…?’
‘Geen idee. Hij checkte mij ook wel in de kleedkamer, merkte ik.’
‘Oe… Weet hij al dat je homo bent?’
‘Nee, gek. Dat is niet meteen het eerste wat ik vertel.’
‘Bij ons was het toch ook geen probleem?’
‘Even eerst wat credits opbouwen, Daphne.’
‘Blond, grijze ogen, totaal het tegenovergestelde van Thijs. Van die piemel weet ik verder niet.’
Ik lachte.
‘Lekkere kont heeft Thijs ook.’
Ik lachte nog steeds. ‘Klopt. Maar Abel is totaal anders ja.’
‘Nou ja, wie weet Duuk.’
‘We zien het wel, even rustig.’
Ze hoorde de twijfel in mijn stem. ‘Nog steeds die twijfel over Thijs?’
‘Beetje. Het laat me niet los. Nog niet los.’
‘Laat dat nou eens gaan, Duco. Het is gewoon een lul.’
Ik zweeg.
‘Als je iemand zo als jij laat gaan, dan ben je gewoon een lul. Ik had het wel geweten, als je hetero was geweest.’
Ik lachte weer. ‘Hou op.’
Ze lachte mee. ‘Ik stop al. Maar je verdient gewoon een leuke jongen jij.’
‘Ja, ja,’ antwoordde ik protesterend.
‘Je houdt me op de hoogte.’
‘Als er ontwikkelingen zijn ben jij de eerste die het hoort. Als, hè? Als.’
Ik wist het nog niet. Abel was leuk, Abel was mooi. Maar verder wist ik eigenlijk niets, behalve dan dat hij naar me keek. Dat deed hij de volgende dag ook. Dacht ik. Langzaam opbouwen, kijken wat er van zou komen. Hans was prominent aanwezig, maar Abel was een goede tweede. Het viel me gewoon op. Of was dat gewoon wat ik wilde zien? Ik liet het allemaal maar gebeuren. Ik hobbelde mee met de groep, waardoor de hele klas me ondertussen ook wel als één van hen begon te zien na een paar dagen. Ik had alle leraren ook ondertussen wel minstens één keer gezien, het nieuwe was er af. Voor mij, voor hun. Ik begon de klas een beetje te leren kennen. Duidelijke groepjes, ik kende ook nog lang niet alle namen. In de pauze zaten altijd dezelfde groepjes bij elkaar. En die jongen meestal alleen. Soms zaten er wel meer klasgenoten bij hem aan tafel, maar dat was meer gedogen dan iets anders. Bij ons kwam hij niet aan tafel. Dat was duidelijk een stap te ver. Ik maakte me er verder niet druk om. Ik had genoeg aan mezelf. Andere sfeer dan ik gewend was op mijn oude school. Daar was het allemaal wat losser, minder in vaste groepjes. Gezelliger. Daar was mijn coming out ook totaal geen probleem geweest, nadat ik Thijs had leren kennen. Bijna vanzelfsprekend. Ik liet het hier nog maar even in het midden. Dat kon altijd nog.
‘Gay.’
‘Wat?’ vroeg Hans verbaasd.
‘Die toets Nederlands.’
‘Die was simpel, man.’
‘Gay.’
Er werd gelachen aan tafel. Het woord werd wel heel vaak gebruikt in de groep. Ik keek naar Abel, hij lachte wel, maar ik heb hem het woord nooit horen gebruiken. Niet vaak in ieder geval. Ik glimlachte. Om de opmerking, om mezelf. Ik zocht nu overal iets achter bij Abel.
‘Ik zoek nog een tennismaatje voor een toernooi,’ zei Hans. ‘Kun jij een beetje tennissen toevallig, Duco?’
‘Tennis?’ Ik lachte. ‘Gay.’
Hans lachte, net als de rest, maar ik schrok er van. Dat ik dat woord als vanzelf gebruikte. Ik moest er ook weer niet teveel achter zoeken. Het woord werd als grap gebruikt, er hoefde verder toch niets vervelends achter te zitten? Hans duwde me.
‘Niets gay aan, ik daag je uit voor een potje tegen mij.’
Ik zag Abel naar me kijken. Hij schudde lachend zijn hoofd. Ik keek vragend terug.
‘Niet doen,’ grijnsde hij. ‘Hij slaat je van de baan.’
‘Ben je zo goed dan?’ vroeg ik aan Hans.
‘Best wel, zeggen ze.’
‘Hij speelt regionale kampioenschappen, Duco, laat je niets wijsmaken.’
‘Ik denk dat ik oversla, Hans.’
Hij lachte. Ik keek naar de klok. Nog één lesuurtje.
Abel liep met me mee naar de fietsenstalling. Ik pakte mijn fiets, hij reed naast me het terrein af.
‘Welke kant moe je op?’
Ik wees rechtvooruit, mijn mond vol met chocolade, de reep in mijn hand.
‘Cool, ik ook.’
Ik glimlachte met bolle wangen. We reden de weg af, over de spoorwegovergang heen.
‘En, bevalt het ondertussen een beetje in de zwarte doos?’
Ik slikte de chocolade door. ‘De zwarte doos?’
‘Onze school. De zwarte doos.’
Ik lachte. ‘Noemen jullie die zo?’
‘Iedereen.’
‘Ik vind het wel gezellig.’
Hij glimlachte. Zwijgend reden we door. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Zat hij nou met hetzelfde?
‘Ik ben bijna thuis,’ zei ik onnozel.
‘Ik ook,’ lachte hij, ‘daar verderop de straat in.’
‘Volgens mij woon je dan ongeveer achter mijn huis.’
‘Zou kunnen. Zien? Wil je wat drinken?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Best.’
Best? Meer dan best! Ik wilde wel meer van hem weten. Band opbouwen. Dit ging mijn beste vriend worden hier. En misschien wel meer.
Hij trapte zijn schoenen uit in de gang, ging op zijn sokken verder. Hij pakte wat te drinken en zette de tv aan. Hij zakte onderuit in de bank en zette zijn voeten op de rand van de tafel. Voeten in sokken. Ik had hem al naakt onder de douche gezien, maar hier werd ik toch ook blij van. Hij zapte wat door kanalen en bleef bij Comedy Central hangen. Ik keek door het huis naar achteren.
‘Je woont bijna recht achter mij,’ lachte ik.
Hij keek om. ‘Echt? Dat huis heeft leeg gestaan ja. Cool.’
Abel pakte zijn telefoon, keek erop en glimlachte. Ik keek nieuwsgierig.
‘Groepsapp,’ zei hij met zijn telefoon omhoog. ‘Geef me jouw nummer, dan zet ik je er bij.’
Ik noemde mijn nummer, niet veel later had ik een berichtje van hem en een paar tellen daarna zat ik in de groepapp.
‘ZD-Crew?’
‘Zwarte Doos Crew. Onze groep zit er in, en nog een paar van onze klas. Gezellig, soms handig en altijd goed voor de laatste roddels.’
“Duco!!” las ik.
Ik glimlachte. Dat kwam van Hans.
“Wie heeft je er in gezet?”
“Ik,” typte Abel.
“Zit hij bij jou?”
“Yup.”
“Wat zijn jullie aan het doen?”
“TV. Comedy Central.”
“Gay.”
Abel lachte. “Je bent zelf gay.”
“Beetje nieuwe jongens meteen thuis uitnodigen. Ik weet genoeg Abel.”
“Jaloers?” typte ik.
Het berichtje werd verstuurd en meteen keek Abel me grijnzend aan. Ik grijnsde terug.
“Nee. Ik hou gelukkig meer van de vrouwtjes. Maar jullie doen je best maar.”
Abel lachte en gooide zijn telefoon naast zich neer. Ik grijnsde nog steeds, maar van binnen borrelde het. Was dit nou iets wat ik nog niet zeker wist, maar Hans wel? Ik kreeg er wel een goed gevoel bij. Misschien moest ik wel een eerste stap zetten, om hem een beetje uit zijn tent te lokken. Ik keek, Abel pakte zijn telefoon weer.
“Homo. En Comedy Central is niet gay.”
“Het is beter dan Disney Channel, dat is waar.”
Abel lachte. “Heb jij dat nu aanstaan zeker?”
“Ha ha. Jordy misschien.”
Abel stuurde een aantal smileys terug. Ik bladerde door de deelnemers van de groep heen. Handig, zo leerde ik wat meer namen kennen. Jordy stond er niet tussen.
‘Wie is Jordy?’ vroeg ik.
‘Die stille.’
‘Stille?’
‘Die niet kan basketballen. Wat kan ie wel eigenlijk? Leren, dat kan hij wel. Maar verder… dat schriele ventje.’
‘Ow die.’ Ik lachte half toen ik het zei.
‘Ja die. Rare gast.’
‘Wat is zijn verhaal?’
‘Geen idee. Hij is er, maar verder doet hij niets.’
‘Verlegen?’
‘Meer dan dat. Gewoon raar. Eigenwijs ook. Een loser.’
Onze telefoons piepten weer. We keken tegelijk. Iemand anders had wat gezegd.
“Die zit nu met open mond te kijken naar Doornroosje, met een glas ranja. Ha ha ha.”
Abel keek me grijnzend aan. ‘Die Jordy dus.’
‘Raar.’
‘Dat is hij zeker. Je stond naast hem bij het douchen. Kijk maar uit, ik zou niet bukken als ik jou was.’
Ik keek even verbaasd.
‘Volgens de klas is hij homo. Kan ook bijna niet anders. Ik zou afstand houden als ik jou was.’
Abel lachte toen hij het gezegd had.
Duidelijk. Ik ging nog maar even mijn mond houden, als dat de sfeer was in de klas.
© 2015 Oliver Kjelsson
Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op deze link en laat eens een berichtje achter op het forum!