Het was stil aan tafel, toen Colin terug kwam. Hij had een rare grijns op zijn gezicht. Toen hij de glazen op tafel had gezet en was gaan zitten keek hij weer neutraal.
‘Proost,’ zei hij en tilde zijn glas op naar me.
Ik glimlachte en nam een slok. Ik snapte niet waar hij mee bezig was. Hij had eigenlijk wel een punt. Het zou niet uit moeten maken. Maar toch, ik voelde me niet op mijn gemak. Ze zat bij mij op school, kende iedereen. Roos bleef naar me kijken. Verbaasd. Half lachend ook. Colin zocht mijn voet weer op. Niet veel later wreven onze knieën weer tegen elkaar. Zijn hand speelde weer met het bierviltje. Het schoot tussen zijn vingers uit en rolde naar mijn hand. Ik lachte en legde mijn hand erop. Colin greep mijn vingers en probeerde het viltje terug te krijgen. Dat liet ik niet meteen gebeuren. Hij hield mijn hand vast en deed verder niets. Af en toe deed hij een poging door me te verrassen maar ik drukte mijn hand stevig op tafel, het viltje eronder. Ankie en Roos praatten al weer, ze bemoeiden zich met mij en Colin. Roos probeerde het viltje onder mijn hand uit te krijgen. Ik lachte. Colin begon me te helpen, het was nu mij tegen Roos. Colin hield zijn hand op die van mij. Af en toe, als Roos even niets probeerde dan wreef zijn duim over mijn hand. Mijn glas was alweer leeg. Ankie stond op om nog wat te halen. Roos keek haar na. Daarna keek ze naar ons.
‘Wat zijn jullie aan het doen?’
Colin grijnsde. ‘Hoezo?’
‘Hoezo? Jullie zitten te flikfooien als een idioot, waar Ankie bij is.’
‘Ja, en?’ zei hij zelfverzekerd.
Ik keek naar Colin en snapte er nog steeds niets van.
‘Ze doet er toch normaal mee, zei je toch?’ ging hij verder. ‘Nou dan?’
‘Maar…’ begon Roos.
‘Roos,’ zei hij zachter, ‘je vindt haar leuk, of niet?’
Nu zakte haar mond weer open. Ze keek meteen naar mij.
‘Nee, Rem heeft niets gezegd,’ zei Colin. ‘Dat zag ik zelf.’
Ik lachte. ‘Volgens mij heeft hij hetzelfde zesde zintuig zoals jij.’
Ze kleurde een beetje. Colin keek naar de bar. Ankie had al afgerekend en stond op het punt terug te komen.
‘Luister,’ zei hij snel. ‘Ze heeft het gezien van Rem en mij. Ik weet wel zeker dat ze daar nog met jou over begint.’
‘Ja,’ vroeg Roos, ‘en dan?’
‘Vraag of ze het vertrouwelijk wil houden. En jij hebt meteen een manier om het er met haar over te hebben.’ Hij knipoogde. ‘Veel succes.’
Ik lachte. Ankie kwam terug naar de tafel. Ik keek nog een keer naar Colin. Mijn hand verdween onder tafel. Ik kneep in zijn been.
‘Deed je het daarom,’ fluisterde ik zachtjes in zijn oor.
Hij gniffelde en knikte. Ik keek op van het geluid van mijn nieuwe glas op tafel. Ankie ging zitten en keek. Ik hing nog steeds tegen Colin aan, mijn hand op zijn schouder. Ik ging weer recht zitten. Roos was stil, ze dacht na. Het was stil aan tafel, de sfeer was weg, iedereen zat met eigen gedachten. Colin griste het viltje weer weg voor mijn neus, lachend probeerde ik het terug te krijgen. Roos ontwaakte uit haar starende blik en ging zich er weer mee bemoeien. Langzaam ontdooide de boel weer en dat bleef zo tot we gingen. Lachend liepen we naar buiten. Voor het terras namen we afscheid van elkaar. Colin gaf Roos een kus, grijnzend. Daarna pakte ze mij vast. Colin stond bij Ankie.
‘Colin denkt dat ze jou ook leuk vindt,’ zei ik snel.
‘Echt?’
‘Als zijn zintuigen gelijk hebben…’
Ze glimlachte.
‘Veel plezier,’ grijnsde ik. ‘Ze heeft genoeg gezien, ze gaat vragen stellen.’
‘Dat denk ik ook wel.’
‘Daarom. Maak er gebruik van. Hij deed dit niet voor niets.’
‘Colin is een aparte jongen.’
Ik lachte. ‘Daar kom ik ook steeds meer achter. Nou, bel me vanavond even.’
Ze knikte. ‘Doe ik.’ Ze zuchtte. ‘Ik ben nerveus, Rem.’
‘Kan ik me voorstellen.’
Ze keek me aan.
‘Hé, je hoeft niet meteen alles te vertellen toch? Maar je weet straks wel hoe ze er over denkt.’
Ze liet me los en knikte. Onzeker.
‘Jij bent echt gek,’ lachte ik toen we alleen waren.
We keken Roos en Ankie na.
‘Soms,’ hoorde ik naast me.
‘Als je gelijk hebt…’
‘Wat dan?’
‘Dan heb je iets moois gedaan vandaag.’
Lachend liepen we verder.
‘Ik schrok er wel even van,’ zei ik.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het ook niet. Het voelde even zo goed om te doen.’ Hij keek opzij en glimlachte naar me. ‘Ik meen het, Remco. Met jou.’
Ik had hem het liefste ter plekke vast willen pakken en hem zoenen. Het was druk met mensen, we liepen gewoon door.
‘Ik ook met jou, Colin. En het voelde ook goed. Gewoon jezelf zijn.’
Waarom we eigenlijk gewoon allebei thuis gingen eten was me niet duidelijk. Achteraf gezien dan. Die avond zat Colin weer bij mij. Lag bij mij, kon ik beter zeggen. Liggend op mijn bed keken we een film op tv. Tijdens de reclames rende ik even naar benden voor wat drinken of we lagen te zoenen. Vaak was ik zo snel weer terug dat we het konden combineren. Mijn telefoon ging. Ik tilde mijn hoofd op en pakte hem van het kastje naast mijn bed.
‘Roos,’ zei ik tegelijk tegen Colin als tegen de telefoon.
‘Hoi! Stoor ik?’
‘Nee, niet echt.’
‘Wat ben je aan het doen dan?’
‘Ik lig hier met Colin op mijn bed naar een film te kijken.’
‘O, sorry. Ik bel morgen wel even.’
Ik ging meteen recht zitten en lachte. ‘O nee! Jij hangt niet op, jij gaat me nu gewoon vertellen hoe het gegaan is vanmiddag.’
Colin lachte en keek me nieuwsgierig aan.
‘Ging goed. Het duurde even voordat ze er over begon,’ ging ze verder. ‘Sterker nog, we waren al bij haar huis. Ik was even bang dat ze er niet meer over zou beginnen. Ik maar hints geven, iedere keer weer jullie naam noemen… Maar toen vroeg ze toch voorzichtig of jullie iets hadden met elkaar.’
‘En? Wat zei ze?’
‘Ze vond het gaaf. Zeker omdat jullie haar blijkbaar vertrouwden en zo. En ze vond jullie wel bij elkaar passen.’
Ik glimlachte. ‘Da’s lief.’
‘En verder hebben we er weinig over gezegd eigenlijk. Ik wilde nog wel verder praten maar ik wist niet hoe. Echt, ik sloeg helemaal dicht, Remco.’
‘Geeft niet, het begin is gemaakt.’
‘Ja. Het was erg Rem,’ zei e een stuk serieuzer. ‘Ik kon niets meer zeggen.’
‘Komt wel. Volgende keer bij het stappen gaan we verder.’
‘Wanneer gaan we?’ Het klonk gretig.
Ik lachte. ‘Maandag gewoon voorstellen. Gaan we volgende week.’
‘Dat duurt nog een week.’
Ik hing achterover, tegen Colin aan. Mijn hand speelde met een draadje bij de knie van zijn broek. ‘Geduld jij. Maar we kunnen deze week op school ook al eens kijken wat we kunnen doen.’
‘We zien wel.’
‘Is goed. Ik ga zo weer eens verder met de film.’
‘Ja, is goed, sorry. Geef je Colin een dikke kus van mij? Het is echt gaaf wat hij gedaan heeft voor mij.’
‘Doe ik,’ lachte ik.
Ik boog voorover, legde mijn telefoon terug en draaide me half om. Ik ging weer liggen, keek hem in zijn ogen en gaf hem een lange kus.
‘Van Roos.’
Colin grinnikte en trok me dichter tegen me aan.
‘Hoe is het gegaan?’
‘Wel goed denk ik,’ zei ik en vertelde het hele verhaal.
‘Klinkt goed. Volgende week stappen hoorde ik?’
Ik kuste hem weer. ‘Dat denk ik wel.’
‘Mooi.’
We bleven elkaar aankijken. Colin lag met zijn rug tegen de muur.
‘Wat is er ondertussen in de film gebeurd?’ vroeg ik.
‘Je hebt niets gemist,’ kuste hij.
Daarna hield hij zijn lippen op mijn mond. Zijn tong likte langs mijn tanden. Ik kreunde. Hij ook.
Ankie zei er op school verder niets over. Ze glimlachte wel als ze me zag, maar daar bleef het bij. Het was goed zo, ze vond het leuk, dat wist ik al, maar het straalde er ook wel vanaf als ze lachte. Roos werd ongedurig. Ze raakte niet uitgepraat over Ankie. Dat we zaterdagavond weer uit gingen had ze al in de eerste pauze op maandag geregeld.
‘Ik krijg steeds meer het idee dat Colin gelijk heeft.’
‘Da’s mooi.’
‘Maar aan de andere kant weet ik het echt niet. Wil ik het ook gewoon niet geloven? Kan ik wel helder oordelen?’
Ik lachte.
‘Lach me niet uit. Jij hebt het goed voor elkaar.’
‘Daarom lach ik niet. Het is zo herkenbaar, wat je allemaal zegt.’
Ze glimlachte. ‘Ik hoop zo dat hij gelijk heeft.’
‘Geduld, Roos, geduld.’
‘Heb ik niet.’
‘Dan moet je nu gewoon op haar afstappen. Dan weet je het.’
Ze grijnsde. ‘Ik wacht nog wel even.’
Ik hield maar voor me dat ik ook zo mijn vermoedens had. Volgens mij had Colin het inderdaad goed gezien. Er was iets met Ankie. Raar eigenlijk allemaal. Het zou wel heel toevallig zijn. Roos wordt verliefd op een meisje en die blijkt dan ook gewoon hetzelfde voor haar te voelen. Ik had mijn neus tenminste nog een paar keer gestoten hiervoor, met Joris als beste voorbeeld. Of zouden ze onbewust van elkaar gemerkt hebben dat ze allebei iets voor meisjes voelden? Konden ze het daarom zo goed met elkaar vinden? Gelijke zielen? Als dat zo was kon verliefdheid vanzelf ontstaan. Het zou grappig zijn als het inderdaad zo werkte. Ik gunde het haar zo erg. En Ankie was ook gewoon een leuke meid. Ik kon Roos wel begrijpen. Hoe meer ik er op ging letten, hoe meer ik er van overtuigd raakte dat het inderdaad zo was. Maar goed, dat kon net zoals bij Roos de wens zijn die met de gedachte op de loop ging. Ik was benieuwd naar het avondje stappen. Die kwam al snel dichterbij. Maar eerst nog donderdag. Colin had me uitgenodigd, zijn ouders waren niet thuis, we gingen samen koken. Ik dacht er de hele tijd aan die ochtend. Ik keek er naar uit. Gewoon leuke dingen doen met hem.
‘Ga je ook mee?’ haalde Freek me uit mijn gedachten.
‘Waarheen?’ vroeg ik naar de bekende weg.
‘De stad in vanmiddag.’
Mijn ogen werden wat groter. ‘Nee, ik kan niet.’
Ik zag Jeroen glimlachen. Die wist dus wat er ging gebeuren. Colin had het hem vast verteld.
‘Waar moet je heen dan?’
‘Weg,’ probeerde ik te ontwijken.
Mijn hoofd draaide overuren. Wat moest ik verzinnen? Roos keek naar me, ze was benieuwd waar ik mee zou komen als excuus.
‘Ik moet met mijn moeder mee,’ zei ik, ‘helpen met boodschappen.’
Freek haalde zijn schouders op. Ik wilde weg, naar binnen. Ankie liep met me mee, tot mijn verbazing.
‘Boodschappen?’ vroeg ze.
‘Nou ja…’
‘Volgens mij is Colin er vanmiddag ook niet bij, of wel?’
Ik lachte. ‘Dat denk ik niet nee.’
Ze grinnikte.
‘Hij is alleen thuis. We gaan koken is de bedoeling.’
‘Is de bedoeling?’ Ze grinnikte nog steeds. ‘Veel plezier.’
Colin was al thuis. Ik kon meteen vanuit school naar zijn huis rijden. Met een omweg, dat wel. Ik kon moeilijk met ze mee naar de stad fietsen. Roos had me nog een knipoog gegeven. Ik trapte snel door. Ik was ongeduldig, ik wilde naar hem toe. Aanbellen hoefde niet. Hij deed de deur al open toen ik nog bezig was om mijn fiets op slot te zetten. Binnen volgde een lange zoen. Hij had me al vast toen achter me zijn gestrekte been de deur dicht duwde.
‘Jeroen jou nog gebeld?’ vroeg ik even later.
‘Nee, hoezo?’
‘Ze zitten op het terras met zijn allen.’
‘Hij wist dat je hierheen zou komen.’
Ik lachte. ‘Dat zag ik aan zijn gezicht toen ik een smoes stond te verzinnen waarom ik echt niet mee kon.’
Colin glimlachte en gaf me een laatste kus. ‘We zien ze zaterdag wel.’
We liepen de kamer in, ik zag dat er al van alles klaar stond.
‘Wat gaan we eten?’
‘Mijn recept. Kom je wel achter.’
Een half uur later rolde Colin mijn mouwen op terwijl hij me kuste. Hij grijnsde.
‘Wat moet ik doen?’ vroeg ik.
Colin zei niets, pakte een kom en liet er een flinke klomp gehakt in vallen. Hij brak twee eieren en gooide die erbij. Daarna ging hij aan de gang met kruiden, gesnipperde ui en nog een hoop dingen.
‘Ik begin een vermoeden te krijgen,’ lachte ik.
Colin keek me ondeugend aan en schoof de kom naar me toe. ‘Kneden.’
Hij zag mijn bedenkelijke gezicht.
‘Met de mixer gaat niet, dan maak je er pap van.’
Ik duwde mijn handen in het gehakt, de eierdooiers glipten tussen mijn vingers.
‘Gadverdamme,’ lachte ik.
Colin sloeg zijn arm om me heen en gaf me een kus. Mijn telefoon piepte. Ik keek met mijn handen in het gehakt naar het ding dat een stukje verder op het werkblad lag. Ik tilde mijn handen op en keek naar Colin.
‘SMS van Roos. Kijk jij even?’
Colin pakte mijn telefoon en schoot in de lach.
‘Heb je nu seks of kan ik gewoon bellen?’
‘Staat dat er echt?’
Colin knikte.
Ik lachte. ‘Bel d’r maar even. Dat doet ze niet zomaar. Er is iets gebeurd.’
‘Met Colin,’ zei hij een paar tellen later. ‘Rem staat tot zijn oksels in gehakt te knijpen.’ Glimlach. ‘We zijn aan het koken ja.’ ‘Ja, hij zegt dat hij dat kan.’
Ik lachte en stak mijn tong uit. ‘Lul.’
‘Roos! Hij scheldt me uit!’
‘En terecht,’ zei ik.
‘Maar vertel, waar bel je voor? Hoe was het vanmiddag?’
Het bleef even stil, maar Colin kreeg een brede lach op zijn gezicht.
‘Echt? Gaaf! Ik zei het je toch?’
Ik begon te balen dat ik zelf niet op had kunnen nemen.
‘Nee, natuurlijk niet. Maar het is een goede stap in de richting toch? Voor mij zijn het steeds meer aanwijzingen dat ze echt zo is.’ ‘Wat zeg je?’ ‘Ja, is ook wel zo. Maar daar gaan we voor het gemak nog maar even niet van uit. We blijven hopen.’ Hij knikte en keek naar me met een knipoog. ‘Zaterdag weer een volgende stap, let maar op.’ Hij lachte. ‘Geeft niet hoor. Maar ik zal hem de groeten doen.’ Nog een lach. ‘Ja, doe ik. Groetjes. Tot zaterdag.’
Ik keek nieuwsgierig toen hij mijn telefoon weer neerlegde. ‘Vertel op.’
‘Je moet goed je best doen en lekker koken voor me.’
‘Leuk Colin, wat vertelde ze?’
‘Dat zei ze echt,’ protesteerde hij onschuldig. Hij grijnsde. ‘Ankie heeft de hele tijd over ons gepraat, dat ze het zo leuk vond.’
Ik glimlachte. ‘Lief.’
‘Ook.’ Colin leunde op zijn armen naast me, een beetje voorover gebogen. Hij keek schuin omhoog en lachte naar me. ‘Maar de manier waarop ze dat blijkbaar deed. Niets bijzonders op zich, maar toch… Roos had het idee dat Ankie het helemaal begreep van ons, en het gevoel van geheim houden en zo.’
Mijn ogen sperden wat verder open. ‘Dat lijkt erop dat ze…’
‘Dat zei ik dus ook al. Maar goed, de twijfel is er nog steeds.’
‘Roos weet nog steeds niet zeker of Ankie hetzelfde voelt.’
Colin gaf me een kus. ‘Als je het mij vraagt: ook andersom.’
‘Zou je wel eens gelijk in kunnen hebben,’ kuste ik terug. ‘Is het zo goed?’
Colin keek in de kom. ‘Geweldig.’ Hij trok de kom voor me weg en zette het naast een ovenschaal. ‘De rest is ook al klaar. Kwestie van bij elkaar mikken, de oven in en we kunnen wat anders gaan doen.’
‘Klinkt goed,’ grinnikte ik.
‘Eerst je handen wassen.’
Ik lachte en gaf hem nog een kus.
‘Hoe laat komen ze thuis?’ vroeg ik staand bij zijn bed.
Ik maakte mijn broek dicht en keek naar hem, naast me.
‘Geen idee precies.’
Beneden klonk een deur.
‘O, nu dus.’
Ik lachte. Kort. Ik ging zijn ouders ontmoeten. Had ik daar rekening mee gehouden? Een beetje, maar dat was toen we in bed lagen na het eten, omdat ik niet hoopte dat ze binnen zouden komen terwijl we bezig waren. Mijn kleren lagen tenslotte een aardig eind van zijn bed af. Colin knipoogde. Samen liepen we de trap af. Ik moest toch naar huis, maar het was mij beter uit gekomen als ze er nog niet waren geweest. Ze stonden nog in de keuken toen we binnen kwamen.
‘Mam, pap, dit is Remco.’
Ik kreeg een hand van allebei.
‘Hallo. Leuk je eens te ontmoeten,’ zei zijn moeder. ‘Jij zit bij Jeroen op school toch? Zo leuk dat hij met jullie mee uit gaat en dat het zo klikt.’
Ik glimlachte en had moeite mijn lach te houden. Klikken deed het zeker. Colin keek wat ongemakkelijker. Die wilde me weg hebben. Ik nam afscheid, ik moest echt naar huis en zag Colin kijken toen de deur naar de gang dicht was. Ik kuste hem vlug.
‘Ik zie je zaterdag.’
‘Overdag of ’s avonds pas?’
Ik grijnsde. ‘Wat jij wil. Morgenavond kan ook.’
Raar hoe snel dingen kunnen veranderen. Ik was vrijdagavond weer bij Colin en hij zaterdagmiddag bij mij. Zijn ouders, mijn ouders… Ze vonden het de normaalste zaak van de wereld. Colin kon mee blijven eten zaterdag. Samen reden we naar de stad en kwamen ook samen binnen. Jeroen zag het en keek tevreden. Net zoals Ankie en Roos trouwens. We waren de laatste die binnen kwamen. Op zich niet gek, ik had die zoen op mijn kamer voor we gingen niet willen missen.
‘Pak aan,’ hoorde ik Freek zeggen achter me.
Ik draaide me om en pakte een glas tussen zijn vingers uit.
‘Voor Colin ook eentje,’ knikte hij naar de overgebleven drie.
‘O, dank je.’
Hij grijnsde. Zijn arm strekte zich uit naar Joris die snel zijn glas pakte.
‘We zien elkaar veel minder tegenwoordig,’ zei Freek.
‘Ja. Is toch niet gek?’
‘Misschien. Maar wel jammer.’
‘Ey, Freek, jij hebt nu iets met Rianne, is toch logisch dat je daar tijd in steekt?’
‘Jawel… Maar toch.’
‘Dan moet je bellen, gaan we wat leuks doen.’
Hij glimlachte. Colin stond bij Roos en Ankie. Die bleven wel lekker dicht bij elkaar staan trouwens. Ik grinnikte.
‘Wat lach je?’
‘O, niks.’
Freek volgde mijn blik. ‘Volgens mij vindt Colin Ankie wel leuk.’
‘Zou je denken?’
Colin hing tegen de muur, stond dicht bij Ankie en praatte tegen haar.
‘Zie je zo, die wil meer van haar.’
“Ja, meer informatie,” dacht ik. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik denk het niet.’
‘Hoe weet jij dat?’
‘We vertellen elkaar wel eens wat.’
‘Jullie kunnen het goed met elkaar vinden hè?’
‘Het is een leuke gast.’
‘Wat was dat laatst?’
‘Laatst?’
‘Ja, hier. Jullie staan aan de bar, ineens was je weg en even later weer terug. We hebben Jeroen nog gevraagd wat er was, maar die wil niets vertellen. Maar jullie keken allebei niet blij toen. En later weer wel.’
‘Heel verhaal.’
‘Jan dacht dat Colin je verteld had dat hij Roos leuk vond.’
Ik lachte. ‘Gek. Hoe komt ie daar nou weer bij?’
‘Ja, geen idee.’
Freek keek weer naar Colin en Ankie. Rianne kwam er bij staan. Ze gaf Freek een kus. Roos wenkte me. Mooi, weg van Freek. Geen rare vragen meer. Ik liep naar ze toe en bleef vlak bij Roos staan. Ze hadden het gezellig samen met zijn drieën. Roos was wat stiller, die zat duidelijk met haar gedachten ergens anders. Nou ja, niet echt ergens anders, maar ze kon het er niet over hebben. Colin speelde de onschuld zelf, alsof er niets aan de hand was. Af en toe keken we naar elkaar, vrolijke blik. Ik zag verderop Sanne tegen Joris aan hangen. Dat wilde ik ook. Niet meer met Joris, maar gewoon met Colin. Af en toe kon ik het ook gewoon niet laten. Af en toe raakte ik zijn arm aan, of zijn rug. Freek zag het en keek bedenkelijk. Had die wat door?
‘Senna en Joris zijn weer lekker klef vanavond,’ zei Roos.
Colin keek en lachte. ‘Vieze hetero’s.’ Hij keek naar Ankie en Roos. ‘O, sorry dames. Zo bedoelde ik het niet hoor.’
Roos grijnsde, maar dat gebeurde in mijn ooghoek. Ik keek naar Ankie, hoe ze zou reageren. Ze glimlachte.
‘Ik ken Senna verder niet echt hoor,’ ging Colin verder, ‘maar volgens mij weet Joris niet wat hij mist.’
Ik lachte. ‘Nee, inderdaad.’
Roos keek me meteen aan en knipoogde.
‘Joris weet ook niet wat hij mist, maar het is goed opgelost zo,’ zei ik zo zachtjes dat Colin het niet kon horen.
Roos grinnikte.
‘Iedereen is bi,’ zei Colin, ‘alleen de meesten weten het niet van zichzelf.’
‘Zou je denken?’ vroeg ik.
Colin knikte. ‘Zeker weten. De een wat meer dan de ander, maar iedereen.’
‘Goh,’ zei ik veelbetekenend terwijl ik Roos en Ankie aan keek.
Roos werd rood. Ankie lachte.
‘Ik zie Joris nog niet zo snel iets doen met een jongen,’ zei ik. ‘Of Jan…’
‘Zijzelf ook niet waarschijnlijk,’ zei Colin, ‘maar dat is hun probleem.’
Ik lachte. ‘Maar eigenlijk is dus…?’
Colin keek balorig. ‘Iedereen.’
‘Van ons is het duidelijk,’ ging ik verder, ‘en we zijn aan de ene kant blijven steken.’
‘En de rest denkt er gewoon niet over na.’ Colin keek balorig, inclusief pretoogjes. ‘Dus,’ ging hij verder toen hij naar Ankie en Roos keek, ‘zeg het maar.’
‘Wat?’ was het enige dat Roos uit kon brengen.
‘Jullie hebben er nog nooit over nagedacht,’ zei Colin alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Ik grijnsde, Roos keek me vernietigend aan.
‘Daar weet jij niets van,’ zei Ankie droog.
Colin reageerde gretig. ‘Hoe bedoel je?’
‘Jij weet niet of ik daar al over nagedacht hebt.’
Roos’ mond viel open. Die van mij ook.
‘Gaaf,’ zei Colin. ‘Netjes. Zou iedereen moeten doen.’
‘Ik ga nog wat te drinken halen,’ zei ik.
‘Ik loop mee,’ reageerde Roos meteen.
Ik had haar gezicht gezien, ze seinde dat ze met me wilde praten.
‘Kan Colin niet wat subtieler doen?’ vroeg ze toen we bij de bar stonden.
‘Geen idee. Maar je moet toegeven, hij doet het goed.’
We hadden allebei twee glazen vast, klaar om terug te lopen. Colin stond met Ankie te praten. Hij keek even snel naar ons. Zijn hand maakte naast hem een gebaar: “daar blijven”. Roos had niets in de gaten maar ik hield haar tegen.
‘Even hier blijven.’
‘Waarom?’
‘Colin staat met haar te praten, hij gebaarde dat we even moesten wachten. Eén keer raden waar die het nu over hebben.’
Roos nam een flinke slok. ‘Ze kijkt en ziet ons met hun glazen staan. We zullen wel moeten.’
‘Oké. Maar blijven praten tegen me, we geven hun glas en blijven dan op een afstandje staan. We laten ze even alleen.’
Roos knikte. Samen liepen we naar ze toe. Ik hield Colin zijn glas voor zijn neus en draaide me meteen weer half om. Roos deed hetzelfde. Ze kwam vlak bij me staan.
‘Ik zou nu heel graag weten wat er gezegd wordt.’
‘Ik ook Roos, ik ook.’
Ik probeerde wat van hun gezicht af te lezen, maar ik kon er niet veel van maken. Colin keek serieus, dan weer vrolijk en daarna weer knikte hij. Ankie vertelde hem van alles. Ze stond dicht tegen hem aan, praatte in zijn oor. Ik kon haar gezicht niet zien. En nog steeds niets horen. Roos werd ongeduldig. Eigenlijk gewoon nerveus. Ik vond dat het wel lang genoeg geduurd had. Maar ze praatten gewoon door, Ankie stond echt haar verhaal te vertellen. Jan kwam er bij staan.
‘Zie je nou wel.’
‘Wat?’ vroeg ik.
‘Colin en Ankie. Freek en Joris denken het ook. Net zoals Senna. Ik heb het een aantal weken geleden al gezegd.’
‘Doe niet zo gek.’
‘Als het niet zo is dan is hij homo.’
Ik slikte.
‘Het straalt er gewoon van af van die twee!’ zei Jan.
Colin draaide zich om. ‘Wat straalt er van wie af?’ lachte hij.
‘Jij en Ankie. Geef nou maar gewoon toe.’
Ankie haar ogen werden groter. Colin trok Jan aan zijn arm. Zo dichte tegen mij aan dat ik kon horen wat hij zei.
‘Stil jij. Dat heeft zijn tijd nodig. Jij gaat geen druk opbouwen.’
Jan keek even verbaasd en grijnsde toen. ‘Oké, ik weet genoeg.’
‘Je houdt je mond verder.’
‘Ja ja,’ zei hij snel.
Hij ging weer. Met een knipoog. Ik keek even vragend naar Colin maar meer dan een dikke grijns en een knipoog gaf hij niet terug. Wat betekende dat? Ik wilde hem van alles vragen, maar dat kon niet. Freek kwam weer naar me toe.
‘We gaan,’ zei hij.
‘Nou al?’ reageerde ik verbaasd.
‘’Beetje op tijd weg,’ lachte hij.
‘Ik snap waarom,’ grinnikte ik terug.
We sloegen onze handen tegen elkaar. Rianne zei nog iets tegen Ankie, daarna waren ze weg.
‘Ik ga ook zo,’ zei Ankie.
‘Wat gaat iedereen vroeg,’ zei Colin.
Ze keek hem aan met een blik van verstandhouding. Colin kon bijna zijn lach niet houden.
‘Ga je mee?’ vroeg ze aan Roos.
Roos knikte. Ik kreeg een knuffel van haar, daarna van Ankie. Colin pakte Ankie vast. Hij zei nog iets, ze knikte. Ik keek ze na.
‘Gaan wij ook?’ vroeg Colin.
‘Als je me daarna alles vertelt.’
‘Natuurlijk,’ lachte hij.
We groetten de rest en liepen naar buiten.
‘Vertel op,’ zei ik meteen toen we buiten stonden.
Colin grijnsde. ‘Weet je, dat idee van Jan is zo gek nog niet.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik iets met Ankie, jij iets met Roos.’
‘Waarom?’
‘Omdat ze dan verder niets denken. Zolang wij maar weten hoe het zit.’
‘Jan zei net iets. Als jij niets met Ankie wil dat je dan homo bent.’
‘Precies, dat bedoel ik. En ik vond het heel lief van je dat je me af en toe aanraakte, maar ik zag Freek wel kijken.
‘Heb je het daar met Ankie over gehad?’
‘Ook.’ Hij lachte.
‘Wat nog meer dan?’
‘Ik heb beloofd niets te zeggen.’ Hij keek me grijnzend aan, uitdagend. ‘Maar geloof me, Roos gaat de avond van haar leven krijgen.’
© 2011 Oliver Kjelsson