Ik zat verdwaasd op mijn kamer. Kaj was weg en ik had spijt. Waarom had ik niet gewoon alles door laten gaan? Hij had me begrepen, gaf me eigenlijk ook wel gelijk. “Even goede vrienden verder”. Daar was ik wel blij mee. Maar hij was nu wel weg. Goed, dat kwam ook omdat het al laat was, maar als ik hem niet had tegen gehouden dan hadden we een uur erg leuke dingen kunnen doen in plaats van het uur dat we hadden zitten praten. Ik had al zo vaak gefantaseerd over seks met hem en ik was er zo dichtbij. Hij had me al vast, had er zelfs zachtjes in geknepen. En toegegeven, ik voelde zijn hardheid ook al tegen de zijkant van mijn hand. Inclusief de warmte. Hij was hard geweest, hij had ook zin in mij. Ik had een hekel aan mezelf. Ik durfde weer eens iets niet. In mijn gedachten onder de douche en in bed wist ik het allemaal wel. Ik nam altijd het initiatief maar nu het echt gebeurde klapte ik dicht. Met een zucht duwde ik me omhoog, bracht de twee glazen naar beneden en wenste mijn ouders welterusten. Ze moesten eens weten.
‘Leuk geweest, jongen?’
‘Ja hoor.’
‘Lijkt me een aardige knul.’
‘Is hij ook.’
Mijn moeder keek om en glimlachte. ‘Trusten.’
Ik knikte en glimlachte terug. Daarna liep ik naar boven, trok mijn kleren uit en gooide ze op een stoel. Ik douchte snel. Geen zin in meer. Ik keek nog even naar buiten toen ik terug in mijn kamer was. Er brandde nog licht bij hem. Ik draaide me om, liet me op mijn bed vallen en deed het licht uit. Ik baalde nog steeds van mezelf.
‘Goedemorgen,’ zei Freek spottend.
Hij had gelijk, ik zag er niet uit.
‘Goed geslapen zie ik?’
‘Lach niet,’ mompelde ik. ‘Ik ben gewoon nog niet wakker.’
‘Laat geworden?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Valt wel mee.’
Jeroen keek naar me, een beetje verbaasd leek het wel. Roos kwam aanlopen. Had ik daar nu zin in? Ze kwam bij me staan en gaf me een knuffel, zoals iedere ochtend. Veel reactie kwam er van mij niet.
‘Alles goed vandaag?’
‘Hmm.’
‘Is er iets?’
‘Gewoon slecht geslapen, dat is alles.’
Ik kon ook niet meer zeggen, de rest stond er nog bij. Ze keek en grijnsde. Ik keek terug, ze zag in mijn blik dat er meer aan de hand was. Ze keek op haar horloge.
‘Kom, we hebben nog net tijd voor een beker thee.’
Voor ik iets kon zeggen trok ze me mee naar binnen.
‘Vertel op, wat is er?’
‘Kaj is homo.’
‘Wat?’ Ze lachte. ‘Gaaf man! Hoe ben je daar achter gekomen?’
‘Hij is bij mij geweest gisteravond. Gamen. Hij had dat Goldaccount al veel langer, hij had me al een tijdje in de gaten.’
‘Shit.’
‘Uhu. Maar goed, toen vertelde hij dat hij ook zo was.’
‘Cool. Nog iets gebeurd?’
‘Heel even. Wat gezoend.’
‘En dan ben je niet enthousiast?’
Ik zuchtte. ‘Nee.’
‘Want?’
‘Hij heeft al een vriend.’
‘O. Duidelijk.’
‘Ja. Weet je? Ik heb eigenlijk een hekel aan mezelf. Ik had gewoon door moeten gaan, schijt hebben aan alles. Maar ik sloeg helemaal dicht.’
Ze gaf me een kus. ‘Ik vind het wel netjes van je.’
‘Ja, maar daar schiet ik zelf niets mee op.’
Ze lachte. ‘En nu?’
‘Geen idee.’
‘Contact blijven houden. Hij is de enige andere die je kent. Goed om zo iemand te hebben om af en toe mee te praten.’
‘Ik heb jou al.’
Ze glimlachte. ‘Lief van je. Maar hij is een jongen. Dat is toch anders. En als het uitgaat met dat vriendje…’
‘Ja, wie weet.’
Ze knuffelde me.
‘Er is nog iets.’
‘Leuk nieuws?’
‘Colin heeft me toegevoegd op MSN.’
‘Dan heeft hij goed geluisterd naar Jeroen,’ grinnikte ze.
Ik glimlachte. ‘Ja, dat dacht ik ook al.’
We werden gestoord door de rest.
‘Is hij al wakker ondertussen?’ lachte Freek.
‘Bijna, lul,’ grijnsde ik.
We liepen een andere kant op dan Roos. Even draaide ik me nog een keer om, we keken naar elkaar en knipoogden.
Met een zucht gooide ik de deur achter me dicht. Het huis was stil, mijn ouders zouden pas over een uur thuis komen. Ik ging naar mijn kamer, de controllers lagen nog net zoals we ze hadden laten liggen. Ik trok mijn gordijnen wat verder dicht en maakte mijn riem los. Kaj was er weer. Deze keer aarzelde ik niet. Ik wist het zeker, als ik nog eens de kans zou krijgen zou ik doorgaan. Zoals nu. Ik zat weer op de grond, hij zat naast me. Zijn hand ging verder na waar hij gebleven was. Mijn broek ging los, zijn hand graaide meteen in mijn boxer. Maar dat kwam ook omdat ik dat bij hem deed. Ik kreunde zacht zijn naam. Ik trok hem mee mijn bed op, liet mijn broek op de grond vallen. Hij liet me niet los. Ik had er de hele dag aan zitten denken, lang kon dit niet meer duren. Mijn bovenarm drukte tegen mijn lippen, ik ademde snel door mijn neus. Met een kreun kwamen we klaar. Ik hijgde, mijn kop draaide. Ik dacht aan alles tegelijk. Het gaf me geen rust. Ik had spijt en was onzeker tegelijk.
Het bleef me wel bezig houden. Ik had de hele middag verder mijn MSN aan staan maar hij was niet online. Colin wel, maar die zei niet veel. Als ik wat zei dan moest ik de antwoorden eruit trekken leek het wel. Dat schoot ook niet op. Rare jongen. Waarom was hij zo spraakzaam in de kroeg en nu ineens niet meer? Het zal wel zijn verlegenheid zijn. Gedronken in de kroeg, waardoor hij wat losser was. Zou het dat zijn? Stiekem en een beetje onverwacht sloop weer dat sprankje hoop in mijn hoofd dat hij misschien toch homo zou zijn. Nee, dat moest ik uit mijn hoofd zetten. Colin was gewoon Colin, een verlegen jongen omdat hij vroeger gepest is. Ik zuchtte en liep naar mijn raam. Ik staarde naar buiten. De flat was rustig, mijn gedachten dwaalden af naar wat er allemaal gebeurd was. Ik leunde tegen de rand van de muur, mijn schouder bijna tegen het kozijn, het gordijn er half overheen. Er kwam een auto aanrijden en parkeerde. Plaats genoeg nog in de middag. En man met boodschappen stapte uit en liep naar de deur. Ik scande de flat af, maar er gebeurde niet veel. Alles rustig daar, maar niet in mijn hoofd. Ik zag het raam van Kaj. Wat moest ik nu? Volgende keer toegeven aan hem? Gewoon doen? Ik wilde wel, was er aan toe, maar van de gedachte alleen werd ik al nerveus. Hij was veel verder dan ik, dat was wel duidelijk. Zijn ouders wisten er van, hij had al een vriendje. Ik niet. Ik had het alleen nog maar in mijn gedachten gedaan, verder niets. Ik moest eens niet zo flauw doen vond ik, gewoon er voor gaan. Dat hij dan naderhand wat aan zijn vriendje uit te leggen had, dat was zijn probleem. Er stond een flat leeg, zag ik. Die van het vechtende stelletje. Toch uit elkaar dus. Zullen de buren blij mee zijn. Zou Kaj ook van zijn vriendje af willen? Nee, hij zag hem nu gewoon weinig, omdat hij een paar weken hier woonde. Ik grijnsde. De lul. Een beetje met mij proberen, maar als hij straks weer gewoon bij zijn vader was, dan ging hij toch weer gewoon verder met zijn vriendje daar. Daar ging ik niet intrappen. Hoewel, waarom niet? Hij gebruikte mij, ik gebruikte hem. Als ik dat maar gewoon in mijn hoofd zou houden, dan was er niets aan de hand toch? Hij blij, ik blij. Ik zuchtte en keek naar benden. Pa had al een tijdje geen tijd gehad om iets aan de tuin te doen. D’r moest nodig onkruid uit gehaald worden. Mijn onrust duwde me van het kozijn af. Ik moest iets gaan doen, gedachten verzetten. Ik liep naar beneden, haalde de hark en schoffel uit de schuur en pakte de emmer die mijn vader altijd gebruikte om alles bij elkaar te verzamelen. Buiten zwoegde ik en grijnsde. Ik was anders met geen stok die tuin in te slaan. Verliefd zijn deed rare dingen met je. Verliefd? Was ik dat dan? Na een kwartier had ik de emmer al redelijk vol zitten.
‘Zo, hard aan het werk?’
Ik keek op en keek in het lachende gezicht van Kaj.
Ik lachte. ‘Ja, had ik ineens zin in.’
Hij glimlachte terug, dacht duidelijk na over zijn woorden.
‘Sorry van gisteravond.’
‘Geeft niet. Het is wel oké.’
Hij glimlachte weer, keek even naar de emmer om zich een houding te geven.
‘Heb je donderdag tijd?’ vroeg hij toen.
‘Donderdag?’
‘Ja, dan ben ik op tijd uit. Zin om de stad even in te gaan? Iets drinken of zo?’
Hij zag me nadenken.
‘Niet bij jou thuis of bij mij, kan niks gebeuren.’
Ik lachte om zijn opmerking. ‘Is goed. Hoe laat ben je op het station?’
‘Om twee uur.’
‘Dan haal ik je wel op. Ik ben misschien ietsje later.’
Hij werd vrolijker. ‘Is goed. Ik wacht wel.’
We keken en lachten naar elkaar.
‘Geef me je nummer, dan kan ik je bellen als ik de trein mis.’
We wisselden nummer uit, hij glimlachte nog een keer en ging toen. Ik keek hem na en wist niet wat ik moest denken. Gewoon even wat gaan drinken. Ik vond het een prima idee. Ik moest er verder maar niet teveel achter zoeken, gewoon een aardige gast. En nog eentje waar ik mee kon praten over mezelf. Roos had gelijk. Dat voelde goed.
‘Mag ik mee?’ Ze klonk gretig donderdagmiddag.
Ik lachte. ‘Wat denk je zelf, Roos? Dat heb je al tien keer gevraagd.’
‘Ik weet het.’ Ze knipoogde. ‘Veel plezier.’
‘Komt wel goed. Zie je morgen.’
Ze gaf me nog een knuffel en pakte haar fiets. Ik stapte op en reed de straat uit, met Freek naast me.
‘Ik ga hier links,’ zei ik aan het einde van de straat.
‘Waar ga je naar toe?’
‘Even snel de stad in, zie je morgen.’
Als hij nou maar niet mee wilde.
‘Oké,’zei hij, ‘zie je morgen.’
Ik zuchtte van opluchting toen ik de hoek om was. Doortrappen nu, het was al bijna twee uur. Kaj kon er al zijn. Ik reed snel door, liet mijn fiets uitdrijven toen ik bij het station aan kwam. Ik stuurde wat tussen auto’s door die daar stonden, dubbel geparkeerd. Mensen ophalen, net zoals ik. Ik zag hem bij de uitgang staan en zwaaide. Hij stak lachend zijn hand op en liep naar me toe.
‘Achterop,’ vroeg ik, ‘of lopen we?’
‘Achterop.’
Ik voelde zijn gewicht op mijn fiets en had even moeite met mijn evenwicht. Langzaam kwamen we op snelheid, maar toen die er eenmaal in zat reed ik recht vooruit.
‘Wat een kutdag,’ hoorde ik achter me.
‘Hoezo?’
‘Nah, proefexamen gemaakt, en ik heb er niets van gebakken.’
‘Proefexamen? Dan valt het wel mee toch?’
‘Jawel. Maar ik dacht dat ik het snapte.’
Ik vond het lastig praten zonder zijn gezicht te zien. Ik hoorde hem alleen maar, en dan nog slecht ook door al het verkeer om ons heen. Ik reed het plein op en stopte. Hij stapte af en kwam naast me staan. Hij keek en glimlachte.
‘Je kunt er nog bij lachen, zie ik.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Beetje.’
Ik zette mijn fiets op slot.
‘Laat me Henk maar eens zien,’ glimlachte hij.
Ik wees naar de kroeg aan de andere kant van het plein. ‘Daar.’
Samen staken we het plein over.
‘Buiten?’ vroeg Kaj toen we het terras op liepen.
Ik knikte. ‘Kan toch nog wel? Zo kous is het nou ook weer niet.’
Ik zocht een tafeltje en ging met mijn rug naar de kroeg zitten. Ik wilde het plein zien. Kaj ging naar binnen om wat te drinken te gaan halen. Ik rekte me uit en schoof mijn dikke rugzak wat verder onder mijn stoel. Met een cola in mijn had praatte ik verder met Kaj. Af en toe keek ik over het plein heen. Mijn vermoeden was juist, Ik zag Roos lopen. Ik liet niets merken, praatte gewoon door. De trut. Ze was langs gelopen met een brede grijns, toen Kaj even niet keek had ze haar duim opgestoken. Ja, leuke jongen, dat wist ik ook wel. Ik kon een korte grijns niet tegen houden. Daarna was ze weg.
‘Nog leuke jongens bij jouw op school?’ vroeg Kaj.
‘Genoeg,’ lachte ik.
‘Maar allemaal een vriendin zeker?’
Ik knikte en keek rond. We zaten redelijk alleen, niemand die ons gesprek kon volgen. Dit begon leuk te worden.
‘Bijna allemaal,’ zei ik. ‘De leukste in ieder geval wel.’
‘Altijd hetzelfde.’
‘Maar jij hebt jouw vriend toch via internet leren kennen?’
Kaj knikte.
‘Hoe?’ vroeg ik voordat hij door kon praten.
‘Website voor homo’s. Staat ook informatie op, maar bijna iedereen komt voor de profielen. Erg leuk. Zo heb ik hem leren kennen. Eens een berichtje sturen, je kent het wel.’
‘Maar hoe had je hem gevonden dan?’
‘Gewoon rondkijken. Woonplaats, leeftijd. Ik zag hem staan, leuke tekst in zijn profiel. Gewoon een berichtje gestuurd. En daar reageerde hij op.’
Ik glimlachte.
‘Ja, dat was best eng. Maar ik ben blij dat ik dat toch gedaan heb.’ Hij nam een slok. ‘Ik zal je de link wel doorsturen op MSN. Moet je ook eens gaan kijken. Erg leuk.’
Ik lachte om de ondeugende manier waarop hij het zei.
‘Gewoon doen. Verzin een naam, je kunt behoorlijk anoniem blijven. Alleen reageren er veel minder mensen als je geen foto op je profiel hebt.’
‘Ik zal er zeker eens gaan kijken.’
Ik keek nog een keer over het plein heen. Het was rustig, een typische donderdagmiddag. Roos was nergens meer te bekennen. Ineens zag ik Colin lopen. Niet te ontwijken, hij zag me zitten omdat hij overduidelijk over het terras heen keek. Hij lachte toen hij me zag zitten en zwaaide. Ik zwaaide terug. Hij kwam het terras opgelopen.
‘Ik was al aan het kijken of jullie er zouden zitten. Ik moest toch in de stad zijn.’
‘De rest is er niet,’ zei ik.
Colin bleef een beetje onhandig staan.
‘Wil je wat drinken?’
Dat bracht hem terug naar de werkelijkheid, leek het wel.
‘Ja, lekker. Maar ik haal het zelf wel even.’
Hij zette zijn rugzak bij mijn voeten en liep naar binnen.
‘Jongen van school?’ vroeg Kaj.
‘Nee. Vrienden van hem zitten bij mij op school. Daar heb ik hem van leren kennen.’
Colin kwam terug, schoof een stoel naar achteren en ging zitten. Ik stelde ze aan elkaar voor.
‘Colin, dit is Kaj. Woont af en toe bij mij in de straat.’
Ze gaven elkaar een hand. Het gesprek ging al snel over de flat. Colin werd er enthousiast van. Bekend terrein, veilig onderwerp. Af en toe schoten mijn gedachten weg. Ik zat hier nu op het terras met de twee leukste jongens die ik kende. Het voelde ongemakkelijk. Ik werd er stil van. Kaj en Colin zaten samen te lachen, om bepaalde mensen in de flat die ik alleen van een afstandje kende. Colin kende er veel, Kaj wat minder. Het klikte met zijn drieën. Toch ging ik me een buitenstaander voelen. Dat deed ik helemaal zelf, dat wist ik ook wel. Maar ik kon me geen houding geven, wist niet wat ik moest doen. Wat een gewoon leuk gesprek met Kaj had moeten worden werd een halve martelgang. Ik vond het leuk om Colin weer te zien, maar niet op deze manier. Ik kon even helemaal niets. Kaj eiste alle aandacht op. Ik deed mijn best niets te laten merken wat me blijkbaar lukte. Colin zei tenminste dat hij het heel gezellig had gevonden tegen mij toen hij weg ging. Ik staarde hem na, terwijl ik bij mijn fiets stond.
‘Wat doe je?’ vroeg ik met mijn blik naar de verte. ‘Spring je achterop of ga je met de bus?’
‘Als ik achterop mag, graag,’ reageerde Kaj.
Ik glimlachte naar hem. ‘Kom op dan.’
We reden naar huis, op ons gemak. Volle snelheid met dat gewicht vond ik geen goed idee. Op een of andere manier was ik tevreden. Het was een leuke middag geweest. Maar aan de andere kant knaagde het. Kaj en Colin hadden wel erg gezellig zitten praten. Ik werd jaloers. Het ging me toch niet gebeuren dat…? Nee, dat zou wel erg toevallig zijn.
‘Ik zal blij zijn als het volgende week zaterdag is,’ hoorde ik Kaj achterop lachen.
‘Volgende week zaterdag?’
Hij legde zijn hand op mijn heup. ‘Dan zie ik mijn vriend weer.’
‘Gaaf.’
‘Zekers. Mijn vader is nog steeds niet thuis. Dus dat zal zeker gezellig worden.’
‘Blijft hij slapen?’
‘Nee, ben je gek. Dat krijgt hij thuis niet uitgelegd. Maar daar hoeft hij niet voor te blijven slapen, als je begrijpt wat ik bedoel.’
Ik hoorde hem lachen en voelde hem in mijn heup knijpen. Ik grinnikte erom. Goed nieuws, hij keek uit naar zijn vriendje. Niets te vrezen.
Ik zag Kaj de dagen erna niet meer. Ik sprak hem nog wel op MSN, maar dat was het ook. Hij hield een beetje afstand. Verstandig, blijkbaar had de afspraak met zijn vriend hem weer een beetje terug met de voeten op aarde gezet. Mooi zo, ideale situatie. Ik had mijn aanspreekpunt, zeker toen ik me had aangemeld op die website. Hij maakte me wegwijs. Niet dat ik dat verder nodig had, ik kon het zelf wel uitvinden, maar het was leuk om er over te praten. Het gaf me een gezonde spanning. Nee, ik had nog niemand aangesproken al keek ik wel veel rond. Rustig aan, kwam nog wel. Geen profielnaam waaruit mijn naam kon blijken, geen foto nog. Ik had één iemand in mijn vriendenlijstje staan: Kaj. Ik keek door zijn lijst heen en vond al snel de jongen die zijn vriend moest zijn. Leuke jongen. Die had dus al wel het lef om zijn foto erop te zetten, ook al wisten zijn ouders van niets. Wie kwam er verder ook zoeken tussen al die profielen? Ik dacht na en besloot daar nog maar even mee te wachten. Kaj vond het leuk dat ik het had gedaan en plaagde me af en toe met wat berichtjes daar. Terwijl we overlegden via MSN bekeken we een hoop profielen. Jongenskeuring. Wie vonden we er leuk uit zien, wie niet. Ik genoot er van, die zaterdagavond. Dit voelde goed. Openbaring bijna.
‘We gaan stappen zaterdag,’ zei Jeroen ergens in de week erna.
Ik knikte. ‘Is goed. Alweer veel te lang geleden ook.’
‘Ja, dat vond Colin ook. Hij zei dat ik maar weer eens wat moest organiseren.’
Ik glimlachte. Roos trok aan mijn mouw. Samen liepen we naar binnen.
‘Neem je Kaj mee?’
‘Nee, waarom?’
‘Gewoon, goede reden om eens met hem wat te drinken, samen op de fiets naar huis…’
‘Hij is er ook niet trouwens, afspraak met zijn vriendje.’
‘Ow. Da’s minder handig ja.’
‘Dat bedoel ik.’
‘Jammer. Hij zag er goed uit.’
Ik zuchtte. ‘Dat heb je me al een paar keer verteld. Ik moet je teleurstellen, hij heeft al een vriend.’
‘Jammer.’
‘Sinds wanneer val jij weer op jongens?’
Ze lachte en sloeg tegen mijn schouder. ‘Niet jammer voor mij, gek. Voor jou.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik vind het wel best zo.’
‘Nou ja, Colin is er wel.’
‘Ja,’ zei ik maar.
Ze lachte en gaf me een duw.
‘En Ankie is er ook,’ kaatste ik terug.
Ze glimlachte en stak haar tong uit.
Ik had er zin in. Ik had wat kleren uitgezocht voor de avond. Ik kwam net onder de douche uit. In mijn badjas ging ik achter de computer zitten. Ik bladerde wat door Hyves heen en bekeek het profiel van Kaj. Die was nu in zijn eigen huis, met zijn vriend. Ik kon me wel een voorstelling maken wat die nu aan het doen waren. Zou die jongen ook in zijn vriendenlijst staan? Vast wel, maar geen idee hoe hij heette. Ik bladerde door de lijst met vrienden heen en schrok. Ik zag Colin er tussen staan. Wat was dit? Ik klikte op zijn naam en zag meteen een berichtje staan van Kaj. Hé, klasgenoot van Remco! Was leuk donderdag. MSN? Ik vloekte van binnen. Kaj had Colin dus zitten zoeken in mijn lijst. Het bericht was van vorige week vrijdag, meteen de dag erna dus. Ik klikte terug en zag inderdaad het antwoord van Colin staan, tussen een hoop andere berichten van vrienden van Kaj. Hoi. Was leuk. MSN is oké. Met daarachter zijn MSN-adres. Ik duwde mijn gezicht in mijn handen. Nog maar een vloek. Wat had dit te betekenen? Erger nog, wat had dit voor gevolgen? Colin wist van niets, over Kaj en dat hij homo was. Zou Kaj hem dat vertellen? Was dat zijn hele opzet? Nee, dat kon niet. Hij zat nu thuis. Lag nu thuis kon ik beter zeggen. Als Colin het wist, wat zou hij dan van mij denken? Zou hij het aan Jeroen vertellen? Damn, wat een puinhoop.
Ik stapte met gemengde gevoelens bij Henk binnen. Ik was laat, de rest was er al. Colin stond met Jeroen en Jan te praten, Roos kwam meteen naar me toe.
‘Ik dacht al, waar blijf je?’
‘Beetje laat, sorry,’ zei ik terwijl ik mijn jas uittrok.
‘Alles goed?’
Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd.
‘Vertel.’
‘Nou, eigenlijk is er niets, maar toch. Kaj heeft via mijn Hyves Colin gevonden, nadat we op het terras hebben gezeten.’
‘O?’
‘Ja. En ze zitten op MSN samen.’
‘Djeez. En nu?’
‘Geen idee. Meer weet ik niet. Ik heb Kaj nog genoeg gesproken naderhand, maar hij heeft me er niets over verteld. Colin ook niet.’
‘Vaag.’
‘Ja. Het hoeft niets te betekenen hoor, maar ik weet dus niet wat hij Colin allemaal verteld heeft. Als hij ook over mij verteld heeft…’
‘Nou, dan weet Colin het nu.’
‘Ja, leuk Roos. En als hij dat aan Jeroen vertelt?’
Roos keek voor zich uit en dacht na.
‘Gewoon doen vanavond. Niets aan de hand. Raak in gesprek met hem. Kijk wat je los kunt krijgen, wat hij weet. Ik knuffel Jeroen wel een keer.’
‘Je kijkt uit hè?’
Ze lachte. ‘Ik ken Jeroen al heel lang. Geen paniek. Daar kan ik heel goed mee praten.’
Ik glimlachte en keek naar Colin. Die keek vrolijk en stak zijn hand op. Hij duwde zich van de muur en kwam naar me toe.
‘Ik vroeg me al af of je nog zou komen.’
‘Ja, beetje laat. Wat drinken?’
‘Lekker.’
‘Ik haal wel even.’
Zonder iets te zeggen liep hij met me mee naar de bar. Ik bestelde twee bier en gaf er eentje aan hem. We bleven daar staan. Ik was nerveus, moest iets zeggen maar wist niet wat. We keken een keer naar elkaar en glimlachten.
‘Was gezellig vorige week,’ zei ik maar.
‘Ja, zeker weten. Toeval dat ik je tegenkwam. Maar was zeker leuk.’
Meer zei hij niet. Zucht.
‘Ook toevallig eigenlijk,’ begon ik.
‘Wat?’
‘Dat jij de flat kent waar Kaj zijn moeder woont.’
‘Ja, was leuk.’
Ik keek naar hem. Hij was vrolijk. Ik zag Roos staan, pratend met Jeroen.
‘Aardige jongen,’ probeerde ik.
‘Kaj. Ja, zeker. Leuke gast.’ Hij bleef even stil. Daarna kwam hij eindelijk los. ‘Hij had me gevonden op Hyves, via jouw profiel.’
Ik deed verbaasd. ‘O?’
‘Ja, Heeft hij je dat niet verteld?’
‘Nee. Ik heb hem ook niet meer gesproken eigenlijk.’
‘Ik best vaak. Op MSN.’
Ik glimlachte, maar van binnen zakte ik door de grond. Colin bleef stil, dacht na.
‘Best veel zitten praten,’ zei hij aarzelend.
Roos was bij Ankie gaan staan. Toch zagen ze er leuk uit samen. Ik kreeg even het idee of ik dezelfde gave had als Roos, maar dan met meisjes. Het zou zomaar eens kunnen dat Ankie ook zo zou zijn. Roos grijnsde naar me. Ik glimlachte.
‘Wat lach je?’
Ik knikte vooruit. ‘Roos.’
‘Is dat nou jouw vriendin of niet?’
Ik lachte en keek hem aan. ‘Nee. Gewoon een hele goede vriendin. Meer niet. Iedereen vindt wel dat we wat moeten hebben, maar dat hebben we niet.’
Colin lachte. ‘Hebben ze verder ook niets mee te maken toch?’
‘Nee, precies.’
Jeroen keek naar ons. Zat hij ons nou in de gaten te houden? Wist hij nou meer of niet? Ik werd er gek van. Ik keek Roos weer even aan maar die liet niets merken. Niets aan de hand? Ik wist het niet. Ze had een hele tijd met Jeroen staan praten, ze moest toch iets meer weten, of had ze er niets uit kunnen krijgen? Er viel een stilte tussen mij en Colin. Ik keek hem aan en glimlachte naar mijn lege glas. Hij grijnsde en draaide zich om. Niet veel later gaf hij mij een volle. Hij tikte met zijn eigen glas tegen die van mij.
‘Kaj vertelde me dat jij het van hem wist,’ zei Colin ineens voorzichtig.
Ik voelde mijn bloed wegtrekken.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik onschuldig.
‘Dat hij ehh… je weet wel. Homo is.’
‘O, dat,’ zei ik luchtig. ‘Ja, dat weet ik. Maakt toch niet uit?’
‘Nee, natuurlijk niet.’
‘Daarom, niks mis mee.’
Waarom praatte ik niet door. Moest ik nou ook over mezelf zeggen dat ik…? Of had Kaj dat al gedaan voor me? Nee, Colin vroeg me net nog of Roos mijn vriendin was. De gluiperd. Mijn vermoeden was juist, Kaj zat achter Colin aan.
‘Ik heb nog gevraagd of hij ook zin had om mee te komen vanavond, maar hij kon niet.’
‘Nee,’ zei ik.
‘Hij had een feest van vrienden van hem,’ ging Colin verder voor ik iets kon zeggen.
Kaj had Colin dus niets over zijn vriend verteld. Mooie boel.
‘Hij heeft me gevraagd om samen wat te gaan drinken komende week.’
De manier waarop hij het zei. Die twinkeling in zijn ogen.
‘Ben jij ook…?’ flapte ik er uit.
Colin keek even rond. ‘Jou kan ik dat wel vertellen denk ik.’
‘Echt?’ zei ik verbaasd. Oprecht deze keer.
Colin keek me onzeker aan maar knikte toch. De grond zakte nu echt onder mijn voeten weg. Ineens was het me compleet duidelijk. Wat moest ik doen? Moest ik hem waarschuwen voor dat vriendje? Moest ik zeggen dat ik het ook was? Ik wist echt even niet wat nou verstandig was. Om me een houding te geven dronk ik mijn glas in één keer leeg en zette het hard op de bar. Ik wilde weg, dit trok ik even niet meer. Volgens mij keek ik niet vrolijk want Colin keek een beetje verschrikt naar mijn gezicht.
‘Ik ga naar huis,’ mompelde ik.
Ik wachtte zijn reactie niet af, liep naar de rest en griste mijn jas van de stapel.
‘Ik ga naar huis,’ zei ik tegen Freek. ‘Ik heb koppijn.’
Ik draaide me om en liep zonder verder nog iets te zeggen naar buiten. Ik zag Jeroen verbaasd kijken, naar mij en naar Colin. Hoe die keek wist ik niet, ik kon hem even niet in de ogen kijken. Ik wurmde me snel door de mensen heen naar buiten, wat me hier en daar gemopper opleverde. Buiten haalde ik een keer diep adem en liep naar mijn fiets. Ik was kwaad op Kaj, dit kon hij niet maken. Maar ik was vooral kwaad op mezelf. Ik had Colin veel eerder moeten vertellen wat ik wilde. Ik was stinkend jaloers en het was mijn eigen schuld. Geërgerd stak ik de sleutel in het slot. Ik wilde mijn fiets uit het rek trekken maar voelde ineens een hand op mijn schouder.
‘Hier blijven jij,’hoorde ik.
Ik draaide me om en keek in het kwade gezicht van Jeroen.
© 2010 Oliver Kjelsson