Jeumig (deel 24)

‘Wat zei hij?’ vroeg Jelle meteen de volgende ochtend op de fiets op weg naar school.
‘Niet veel. Alsof hij niets wilde zeggen eigenlijk.’
‘Hij zei helemaal niets?’
‘Nee. Hij vond het wel best zolang hij er maar niets van hoefde te zien.’
‘Sorry, Mark. Echt.’
‘Laat maar. Het is gebeurd, Jelle, dat draaien we niet meer om.’
‘Ja, maar ik voel me schuldig, Mark. Als Marloes het weet dan weet zo iedereen het.’
‘Ten eerste; Marloes zou zoiets niet doen. Zeker niet zo’n geheim. En ten tweede heeft Martijn beloofd niets tegen haar te zeggen.’
Jelle lachte. ‘Als ze dat naderhand hoort wordt ze helemaal gek.’
‘Help me onthouden, als we zover zijn om echt uit de kast te komen, dat we het Linda eerst vertellen en Marloes pas een week later.’
Jelle keek me grijnzend aan. ‘Deal. Dat zal haar leren.’

Er bleef een rare sfeer hangen tussen Jelle en mij. Hij voelde zich schuldig, ik zat met mijn gedachten bij Auke en zijn broer. Marloes had in de pauze niets in de gaten, maar Kjeld keek me vragend aan. Ik knipoogde een keer, dat kon ik hem nu niet vertellen. Kjeld keek nog nieuwsgieriger na die knipoog. Ik had moeite om mijn mond te houden, maar Marloes en Linda bleven de hele tijd in de buurt. Toen we aan het einde van de pauze naar binnen gingen trok ik aan zijn arm.
‘Ik bel je wel als je thuis bent,’ zei ik snel.
‘Kom maar langs,’ zei hij.
‘Doe ik,’ tikte ik tegen zijn rug.
Aan het einde van de laatste les van die dag keek Jelle een keer naar mij. Ik trok mijn wenkbrauwen vragend omhoog.
‘Ik snap Martijn niet,’ fluisterde hij.
Ik glimlachte maar een keer. Waarom zat hij hier nu ineens weer aan te denken?
‘Ik ga hem bellen straks.’
De leraar keek een keer onze kant op.
‘Hebben het straks wel over,’ siste ik.
Jelle zuchtte een keer. Een kwartier later was de les afgelopen, tot zijn grote opluchting. Hij propte alles meteen in zijn tas, sloeg een keer tegen mijn schouder en liep de klas uit. Een beetje verbaasd volgde ik hem snel.
‘Wat heb jij ineens?’ vroeg ik naast hem rijdend.
‘Ik snap Martijn niet.’
‘Waarom niet?’
‘Dat hij zo koel doet. Tegen mij deed hij dat toen ik het per ongeluk vertelde, maar dus ook tegen jullie.’
‘Het overviel hem een beetje, denk ik.’
‘Het is zijn broer, Mark,’ mopperde Jelle met de nadruk op “broer” alsof ik dat even vergeten was.
‘Daarom misschien wel,’ zei ik.
‘Hij zou meteen achter hem moeten staan,’ ging Jelle verder. ‘Auke heeft hem nodig.’
Ik lachte een beetje. ‘Auke kan zichzelf goed redden hoor.’
‘Ik heb er over na zitten denken, Mark. Nadat ik het van jou wist.’
Ik keek hem verbaasd lachend aan.
‘Ik vroeg me af hoe dat zou zijn.’
‘Gewoon lekker,’ grijnsde ik.
‘Zal best. Nee, ik bedoel, hoe zou ik het thuis moeten vertellen? Hoe zouden mijn ouders reageren? Jouw ouders zijn cool, Mark. Die gaan daar goed mee om, weet ik zeker. Maar die van Auke en Martijn? Ik heb geen idee. Auke heeft Martijn’s steun nodig, Mark.’
Ik bleef even stil. Ik had er nog niet zo over nagedacht, zo had ik het nog niet bekeken.
‘En hij moet Marloes in toom houden,’ zei hij er achter aan.
‘Ik kan me niet voorstellen dat die moeilijk zou doen.’
‘Sinds dat gedoe met Linda weet ik dat ook niet zeker. Ze kan iemand maken of breken.’
‘Dat ging om wat anders, Jelle, dat weet jij ook wel.’
‘Dan nog. Ze weet haar mening anders goed op te dringen aan iemand. Martijn moest het ook niet in zijn hoofd halen om mij te steunen.’
‘Hij zat in een lastige positie, ja.’
‘Vertel mij wat. Hij heeft me een paar keer gebeld als zij er niet bij was.’
‘Echt?’ vroeg ik verbaasd.
‘Hij was kwaad op haar, dat ze mij geen kans gaf, en dat ze Linda zo beïnvloedde.’
‘Heeft hij me nooit verteld.’
Mark glimlachte. ‘Nee, want als jij Martijn zag dan was zij in de buurt. Weet je dat hij het bijna had uitgemaakt, alleen maar daarom?’
Mijn fiets slingerde even. ‘Meen je niet.’
‘Ik heb hem tegen gehouden. Dat tussen Linda en mij zou zich wel oplossen, met of zonder relatie. Bovendien, als het tussen hem en Marloes uit zou gaan, dan was de groep echt kapot, dan zouden we nooit meer bij elkaar zijn. En dan was mijn kans bij Linda helemaal verkeken.’
Ik lachte. Hij had er flink over nagedacht. Had ik niet van hem verwacht.
‘Je laat Martijn niet merken dat ik je dit allemaal verteld heb hè?’
Hij remde af om zijn straat in te rijden.
‘Wat dacht je dan? Ik laat niks merken.’
‘Bedankt,’ lachte hij en zwaaide.
Ik reed naar huis, Kjeld zou pas een uur later thuis zijn. Ik gooide mijn spullen op mijn kamer uit mijn tas. Ik dacht even aan mijn huiswerk en vond dat ik dat deze avond wel kon doen. Ik hobbelde de trap weer af en pakte wat te drinken in de keuken. Ik was alleen thuis, dronk het glas in een keer leeg en schonk nog een keer in. Het was warm en ik had dorst. Weer dronk ik het glas meteen leeg. Ik voelde een luchtbel wringen en liet hem hard ontsnappen.
‘Mark!’ hoorde ik mijn moeder achter me.
Verrast draaide ik me om. ‘Hoi mam.’
‘Gewoon rustig drinken, jongen,’ glimlachte ze, terwijl ze haar tas op tafel zette.
‘Sorry, ik had dorst.’
‘Natuurlijk jongen,’ zei ze spottend.
‘Ik ga straks nog even naar Kjeld.’
‘Doe hem de groeten.’
Ik glimlachte een keer en knikte.
‘Hoe is het trouwens met de vakantieplannen?’
‘Goed,’ grijnsde ik, ‘iedereen mag, dus het gaat door.’
‘Leuk,’ zei ze met een beetje verbazing in haar stem.
‘Had je niet verwacht hè?’ zei ik triomfantelijk op weg naar buiten.
‘Ben je op tijd terug?’ ontweek ze een antwoord.
‘Ja,’ lachte ik vlak voor de keukendeur dichtviel en pakte mijn fiets.
Ik dacht er onderweg weer aan. Het ging echt gebeuren. Auke en ik een hele week bij elkaar, samen slapen. Ik had nog steeds een brede grijns op mijn gezicht toen ik bij Kjeld binnen liep. Kjeld was vrolijk, zette een glas voor me neer. Ik dronk iets rustiger nu. Hij keek me aan en knikte met zijn hoofd naar buiten. Ik glimlachte, wist wat het betekende. Hij vulde een emmer met water, ik nam de zak voer achter hem aan mee naar buiten. Ik zag Kjeld weer veranderen. Fluisterend, zorgzaam had hij contact met zijn beesten. Ik hielp hem, gooide waterflesjes leeg en dompelde ze onder in de emmer water.
‘Wat was dat vanmiddag met Jelle?’
Ik glimlachte. ‘Dat je dat zàg.’
‘Ik zie alles,’ zei hij samenzweerderig.
Ik lachte, keek daarna serieus. ‘Martijn weet het.’
‘Wat?’
‘Van Auke en mij. Jelle heeft zich per ongeluk versproken.’
Kjeld mond viel open. ‘Hoe reageerde hij?’
‘Bijna niet. Ik was bij Auke toen hij thuiskwam van Jelle. Jelle had me al gebeld.’
‘Die zal zich wel schuldig gevoeld hebben. Sukkel, dat hij dat verteld heeft. Maar Martijn zei niet veel?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik weet echt niet wat hij nu denkt. Auke was een beetje kwaad geloof ik. Martijn wilde het gewoon niet weten, kreeg ik het idee. Beetje ontwijken.’
‘Lullig voor Auke.’
‘Beetje wel,’ knikte ik.
‘Houdt hij zijn mond tegen Marloes?’
‘Zeker weten. Auke heeft hem dat nog gevraagd zelfs. Toen hij zei dat hij dat zou doen, had ik wel het idee dat het allemaal wel goed zat. Ik weet ook niet waarom.’
Kjeld keek even naar me en lachte. ‘Denk het ook wel.’ Hij maakte een hok open en haalde het konijn er uit. Hij aaide het, streek de oren plat naar achteren. Hij kuste zijn kop, wreef even met zijn neus door de vacht heen. Ik glimlachte.
‘Deze heeft jonkies gemaakt bij een van de konijnen van Lilian.’
Ik lachte.
‘Wat lach je nou?’ vroeg hij grinnikend.
‘Gewoon, raar idee. Net als de baasjes zelf.’
Kjeld lachte. ‘Wij maken nog even geen kinderen hoor.’
‘Nee,’ zei ik. ‘Wacht daar nog maar even mee.’
‘Daar hoeven jullie niet bang voor te zijn.’
‘Nee, gelukkig niet. Het heeft zo zijn voordelen.’
‘Mag ook wel, naast de nadelen.’
Ik krabbelde met mijn vingers in de nek van het konijn bij Kjeld op schoot en zei niets.
‘Niet dan?’
‘Jawel,’ twijfelde ik.
‘Wat denk je nou?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Weet ik niet. Gewoon, aan alles. Auke en Martijn. Linda en Marloes. Onze ouders. De rest van het dorp.’
‘Maak je je daar zorgen om?’
‘Beetje. Jelle zei iets vanmiddag wat me maar niet loslaat. Hij vond dat Martijn zijn broer moest steunen, dat hij hem nodig had. Vooral als Auke het zijn ouders een keer gaat vertellen.’
‘Gaan die moeilijk doen dan?’
‘Geen idee, Kjeld,’ zuchtte ik.
Kjeld zette het beestje terug in zijn hok en keek me aan. Ik staarde voor me uit. Ik begon me zorgen te maken. Misschien wel om niets, maar ik werd onrustig in mijn kop. Ik wilde Auke zien vandaag, ik wilde met hem praten. Kjeld stootte me aan en stond op. Ik volgde en naast hem keek ik naar de beesten in de grote ren. Ze wisten wat er ging gebeuren, ze keken nieuwsgierig door het gaas heen, duwden elkaar weg. Kjeld lachte.
‘Gekke beesten,’ zei hij.
Ik glimlachte flauw. Kjeld ging weer op zijn knieën zitten en deed het deurtje bovenop de ren open. Hij stak zijn hand er in en pakte het bakje waar nog maar een beetje voer in zat.
‘Volgens mij moet jij niet zoveel piekeren,’ zei hij met een schuine blik naar mij.
‘Misschien,’ fluisterde ik terwijl ik naar de snuffelende beesten staarde.
‘Jouw ouders gaan daar vast goed mee om, dat weet jij ook wel.’
‘Jawel,’ zei ik. ‘Al zullen ze niet enthousiast zijn.’
‘Die accepteren het wel, weet ik zeker.’
‘Vast wel,’ probeerde ik vrolijk te zeggen.
‘En de ouders van Auke? Zo goed ken ik die niet.’
‘Ik zou het echt niet weten,’ zei ik. ‘Echt niet.’
Ik voelde zijn hand op mijn schouder.
‘We zijn er voor jullie, dat weet je.’
Ik glimlachte. ‘Jelle zei ook al zoiets.’
‘Hebben jullie er over nagedacht wanneer jullie het aan Linda en Marloes willen vertellen?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Ik zou het voor de vakantie doen als ik jullie was.’
Ik knikte nadenkend. Daar kon hij wel eens gelijk in hebben.

De sfeer was uitgelaten bij Auke thuis. We zaten met zijn allen bij elkaar, Auke had zijn laptop achter op tafel gezet waar we allemaal naar zaten te kijken. Er kwamen verschillende campings voorbij die Auke al van tevoren had uitgezocht. Na een uur hadden we een lijstje van drie campings die we zagen zitten. Auke’s ouders zaten buiten, keken af en toe glimlachend naar binnen.
Auke stuurde wat mails weg, naar alledrie de plaatsen waar we wel naar toe wilden. Daarna zou het een kwestie van afwachten zijn, of er nog ergens plaats was en of ze een groep jongeren wilden hebben. Nadat de laatste mail was weggestuurd keken we elkaar een keer aan met een brede grijns. Het ging echt gebeuren. Iedereen zag het zitten, waarschijnlijk met dezelfde reden, een week samen bij elkaar. Samen slapen. Marloes en Martijn, Linda en Jelle, Lilian en Kjeld. Auke en ik. In ons eigen tentje.
‘Kunnen jullie er niet gewoon bij, bij ons in de tent?’ haalde Marloes mij uit mijn gedachten.
‘Er kunnen toch maar 6 personen in?’ vroeg ik.
‘Hoe ziet die tent er eigenlijk uit?’ Marloes keek naar Martijn.
Auke stond op.
Martijn keek hem aan. ‘Wat ga je doen?’
‘Album halen met oude vakantiefoto’s. Daar staat ie vast een paar keer op.’
‘Kinderfoto’s,’ zei Marloes. ‘Gaaf.’
Martijn zuchtte gespeeld. ‘Ik vraag me af of ik hier blij mee moet zijn.’
Een paar tellen later was Auke weer terug. Hij bladerde snel door het album heen en legde het ineens op tafel. ‘Dat is hem.’
‘Groot genoeg toch?’ zei Marloes.
‘D’r zitten drie slaapcabine’s in,’ zei Martijn. ‘Meer niet. Dat past nooit.’
‘Ze kunnen toch in dat voorste gedeelte slapen?’
‘Als het regent worden ze zeiknat,’ zei Kjeld. ‘Dat water stuift door.’
‘Dus een eigen tentje,’ zei ik.
Martijn keek even naar me.
‘Ongezellig,’ zei Marloes.
‘We redden ons wel,’ zei ik.
Weer die blik van Martijn. Hij zei niets, had een blanco gezicht. Ik keek even naar Auke, maar die liet ook niets merken. Ik hoorde Marloes lachen, gevolgd door Linda.
‘Je was lief vroeger,’ hoorde ik haar grinniken.
Martijn protesteerde. ‘Je hebt de tent gezien, meer is niet nodig.’
‘Jawel,’ zei Marloes balorig.
Ze had het album nu voor zich liggen en bladerde er verder doorheen.
‘Ahh, Auke…’ lachte ze.
Ik keek naar het album, zag de foto van Auke ondersteboven. Ik lachte. Auke stond schuin achter me, porde in mijn rug. Met een grijns keek ik achterom en knipoogde.
‘Niet leuk.’
‘Jawel,’ grinnikte ik terug.
Auke glimlachte, pakte het album weer en bracht het terug naar boven.

‘Heeft Martijn nog iets gezegd?’ vroeg ik toen we alleen achter gebleven waren aan het einde van de avond.
‘Niet echt. Hij doet alsof hij het niet weet.’
‘Lul.’
‘Het is niet anders.’
‘Zou hij nog bij trekken?’
‘Hij zal wel moeten,’ antwoordde Auke dwars.
‘Kjeld zei dat we het misschien beter aan Linda en Marloes konden vertellen voordat we die week weg gaan met zijn allen.’
Auke knikte. ‘Misschien wel, ja.’
Ik keek hem vragend aan. ‘Weet jij hoe?’
‘Niet zo’n moeilijke vragen, Mark,’ zuchtte hij.

Ik reed met een raar gevoel naar huis. Ik had zin in die vakantie, maar ik werd er ook nerveus van. Ik had geen zin om nog langer voorzichtig te zijn, ik wilde gewoon bij Auke slapen zonder stiekem te doen. Kjeld had gelijk, dat moesten ze weten voor we gingen. En onze ouders dan? Hoe zouden die naderhand reageren als ze te horen kregen wat wij samen hadden, terwijl ze wisten dat wij een week lang samen in een tent hadden gelegen? Moesten we die het ook nog voor de vakantie vertellen? Ik zuchtte. Ik kreeg steeds meer zin om het gewoon te laten ontploffen. Ze slikten het allemaal maar. En wie dat niet wilde, die kon wat mij betreft opzouten.

Toen ik thuis kwam en mijn ouders zag zitten was ik weer redelijk afgekoeld. Als je ze ziet zitten en er aan denkt hoe je het ze gaat vertellen dan wordt het al snel rustiger in je kop. Uitstellen maar weer. Net zo gemakkelijk. Ik moest er nog maar even over nadenken. Ik ging naar mijn kamer en liet me met een plof op mijn bed vallen. Peter schoot door me heen. Als ik het mijn ouders ging vertellen, zouden ze dan die link leggen? Ik trok mijn kleren uit en kroop onder het dekbed. Ogen dicht. Niet meer nadenken. Proberen dan.

Auke belde me de volgende dag op.
‘Ik heb al een reactie terug,’ zei hij enthousiast.
‘Welke?’
‘Die camping aan het meer, die we als eerste uitgekozen hebben.’
‘En?’
‘Ze hebben nog plek, dus als we willen kunnen we daar terecht.’
‘Gaaf man!’
Ik hoorde hem lachen. ‘Dat zei Martijn ook al.’
‘En nu?’
‘Ik ga de rest bellen, als iedereen het er mee eens is ga ik het vastleggen.’
‘Komen we nog een keer bij elkaar met zijn allen vandaag?’
‘Weet ik niet, hoeft niet echt denk ik. Maar als je wilt, je bent altijd welkom.’
Ik lachte om de manier waarop hij het zei. ‘Ik zie je straks.’
Ik hing weer op en hobbelde de trap af.
‘Ik ga vanmiddag naar Auke,’ zei ik beneden.
‘Is goed jongen,’ zei mijn moeder. Ze keek even naar me met een glimlach. ‘Je gaat de laatste tijd wel veel met Auke om, is het niet?’
Ik kreeg het even warm. ‘Kan wel. Hoezo?’
‘Nee, zomaar. Het viel me op. Sinds Jelle en Kjeld een vriendin hebben trek je meer met Auke op.’
‘Ja,’ zei ik ontwijkend. ‘Is toch ook niet gek?’
‘Snap ik wel hoor,’ zei ze.
Ik glimlachte maar een keer en pakte wat te eten in de keuken. Nee, die had dus niets in de gaten, dat was wel duidelijk. Mooi zo.

‘Auke,’ zei ik die middag toen we even alleen waren, ‘volgens mij moeten we het gaan vertellen voor we op vakantie gaan.’
‘Aan Linda en Marloes? Dat denk ik ook ja.’
‘Niet alleen hun, ook onze ouders.’
Auke zijn ogen werden groot. ‘Waarom zou dat moeten?’
‘Gewoon, het lijkt me zo raar staan als ze het achteraf horen.’
‘Alsof het niet raar is als ze het vlak van tevoren weten.’
‘Is ook wel zo,’ zei ik twijfelend.
Auke zuchtte, kneep even in mijn been. ‘We zien wel, Mark. Ik ga niks forceren.’
‘Eerst Marloes en Linda.’
Auke schudde zijn hoofd.
‘Niet?’ Ik keek verbaasd.
Auke grijnsde. ‘Eerst Linda. Daarna Marloes wel eens een keer.’

Het was druk in de schuur. Mensen die eindexamen hadden gedaan waren al vrij, hadden al vakantie. Ik was er jaloers op. Er hing een vrolijke sfeer, de spanningen van de afgelopen weken werden weggedronken. Jeroen keek vrolijk, al had hij het druk achter de bar.
‘Ik zie jouw vrienden hier eigenlijk nooit meer,’ zei Jelle tegen Auke.
‘Die zitten ieder weekend in de stad,’ zei Auke.
Ik keek naar hem, ik zag aan zijn gezicht dat hij eigenlijk geen zin had in dit onderwerp. Jelle had wel gelijk, Auke had er niet veel contact meer mee. Hij zag ze nog op school, meer eigenlijk niet meer. Ik had het er wel eens met hem over gehad, hij zag het niet als een probleem. Hij had nog steeds contact met ze, op school. Vaak gingen ze na de lessen nog wel even de stad in. Hij zag ze nog vaak genoeg, vond hij, alleen de avonden in het weekend waren er vanaf.
‘Vind je dat niet jammer?’
Auke haalde zijn schouders op. ‘Maakt mij niet zoveel uit. Ik zie ze doordeweeks nog genoeg.’
Jelle keek even naar mij. Ik zag aan zijn gezicht dat hij snapte wat de echte reden was. Linda stond er bij en luisterde. Auke begon een beetje nerveus op zijn benen te wiebelen. Lilian schopte tegen mijn been. Ik draaide me meteen om en zag haar staan met een paar flesjes in haar handen.
‘Pak aan.’
Ik liet haar tussen ons in en nam een flesje over. Auke en Jelle pakten er eentje en tikten ze tegen elkaar. Lilian liep door en bracht het laatste naar Martijn, die een eindje verder stond te praten. Lachend kwam ze weer terug.
‘Op de vakantie!’ zei ze balorig en nam een slok.
Kjeld stond vlak achter haar en drukte even zijn neus in haar nek. Ze giechelde een keer, hing even achterover tegen hem aan. Auke zag het en keek even naar me. Dat wilde ik ook eigenlijk. Kon niet, snapte ik ook wel. Niets aan te doen. Auke bleef vlak bij me staan, zonder me aan te raken. Daar was dat onrustige gevoel weer. Dat moest op vakantie anders gaan. Ik zag het niet zitten om de hele vakantie net te doen alsof er niets aan de hand was tussen mij en Auke. Linda sloeg haar arm om Jelle heen en kuste zijn wang. Jelle glunderde, keek een beetje triomfantelijk. Marloes kwam er bij staan, kort daarna gevolgd door Martijn. Er werd gelachen, gepraat over de vakantie. Martijn was een beetje stil, leek afstand te houden. Hij en Marloes gingen op tijd weg.
‘Wat had die nou vanavond?’ vroeg Linda toen ze weg waren.
Auke keek een keer naar mij, tegelijk met Jelle.
‘Heel verhaal,’ zei Auke. ‘Laat maar.’
‘Is er iets dan?’
Ik zuchtte een keer, keek naar Auke. Die knikte een keer. Ik keek naar Linda.
‘We gaan even een luchtje scheppen buiten,’ zei ik.
‘Wat is er dan?’ vroeg Linda weer een keer.
‘Kom nou maar mee,’ zei ik.
Auke en Jelle volgden. Kjeld pakte mijn arm.
‘Meelopen?’
‘Doe maar,’ zei ik.
Buiten keek Linda nog nieuwsgieriger. ‘Wat is er aan de hand met Martijn dan? Ik heb Marloes er helemaal niet over gehoord.’
‘Marloes weet ook van niks,’ zei Auke. ‘En dat houden we maar even zo.’
‘Ik snap er niets meer van.’
Auke keek haar aan en zuchtte. ‘Linda,’ zei hij voor zich uit, ‘luister. Martijn is er achter gekomen dat ik homo ben.’
Linda’s mond viel open. ‘Jij?’
Auke knikte. Linda keek de groep rond.
‘Wisten jullie dit allemaal al?’
‘Ja,’ zei Jelle. ‘Sterker nog, Martijn weet het van mij.’
‘Van jou?’
‘Ik heb me per ongeluk versproken.’
‘Idioot dat je bent.’
‘Ik weet het, ik weet het.’
Auke lachte.
‘Maar Marloes weet dus van niets?’
Ik schudde mijn hoofd. Linda lachte. Daarna keek ze naar mij.
‘Typisch jou,’ zei ze tegen mij.
‘Hoe bedoel je?’
‘Jij wist al dat hij homo was, en toch ga je met hem in een tentje liggen. Er zouden genoeg jongens zijn die dat niet zouden doen.’
Auke lachte nu nog harder, Kjeld en Jelle grijnsden.
‘Linda,’ zei ik met hun mee lachend, ‘laten we het er op houden dat het geen toeval is. Ik zou jaloers worden als er een andere jongen bij hem in de tent zou liggen.’
Haar mond viel nu nog verder open. ‘Je gaat me nu toch niet vertellen dat jullie…?’
Ik knikte en lachte.
‘Stelletje eikels. Jullie zitten me voor de gek te houden nu. Vooruit, wat is er nu echt aan de hand?’
Auke pakte haar armen vast met zijn handen. ‘Linda, het is zo.’
Ze keek Jelle weer aan. ‘En jij wist dit?’
Jelle knikte. ‘Allang.’
‘Maar Martijn doet dus moeilijk?’
Auke haalde zijn schouders op. ‘Niet echt. Het is meer dat hij net doet alsof er niets aan de hand is. En daar word ik langzamerhand een beetje gek van.’
Linda keek voor zich uit, dacht na.
‘Maar dat trekt wel bij, denk ik,’ ging Auke verder.
‘Nog een rondje gaan halen?’ vroeg Jelle.
‘Ik loop wel even mee,’ zei Auke.
Kjeld en Lilian gingen naar huis. We zwaaiden, Jelle en Auke gingen naar binnen en lieten Linda en mij alleen buiten.
‘Goh,’ zei Linda. ‘Ik ben echt verbaasd.’
Ik glimlachte maar een keer.
‘Iedereen heeft altijd gedacht dat Kjeld homo was, maar nu blijken jullie het te zijn.’
‘Het kan raar lopen,’ zei ik.
‘Ja. Marloes wordt gek al ze dit hoort.’
‘Zeker weten,’ grinnikte ik.
‘Raar dat Martijn zo doet.’
‘Misschien wel. Het is zijn broer, misschien moet hij aan het idee wennen.’
Ze sloeg even een arm om me heen en kuste mijn wang. ‘Leuk voor jullie.’
Ik glimlachte.
‘Maar,’ zei ze ineens alsof ze een ingeving kreeg, ‘en dat meisje in Zwitserland dan? Die Ulrike?’
‘Gelogen.’
‘Gelogen? Waarom?’
‘Marloes en Jelle hadden door dat er wat was. Toen ze zaten te gokken dat ik iemand had leren kennen daar kreeg ik een knalrode kop volgens mij. Ik moest iets. Ik kon toch niet vertellen dat het eigenlijk haar broer was? Je weet wel, die leuke jongen die ik nog jouw telefoonnummer moest geven.’
Ze lachte verbaasd. ‘Peter?’
‘Je kent zijn naam nog.’
Ze keek betrapt. ‘Mooie jongens vergeet ik niet zo snel.’
‘Mooi was ie zeker.’
‘Heb je er nog wel eens contact mee?’
‘Heel af en toe. Hij is veranderd, dat wil je niet weten. Hij heeft een nieuwe vriend, maar hij is de oude Peter niet meer die ik toen heb leren kennen. Achteraf gezien ben ik blij dat het zo gelopen is, dat ik nu iets met Auke heb bedoel ik.’
‘Dat schoot toch ook niet op, met die afstand. Ik heb altijd veel bewondering voor je gehad, dat je dat zo lang vol hebt gehouden. Zeker nu ik weet dat het met Peter was, het moest nog dubbel stiekem ook.’
Auke en Jelle kwamen weer naar buiten. Ze lachten. Auke gaf mij mijn flesje en knipoogde. Hij kwam vlak bij me staan, raakte mijn schouder even aan met die van hem. Dit voelde goed. Linda zag het en glimlachte. Dit voelde zelfs heerlijk. Auke’s telefoon piepte. Hij kreeg een berichtje binnen. Verbaasd haalde hij zijn telefoon uit zijn zak en keek er naar. Hij las het en keek naar mij.
‘Wie is het?’
‘Lees maar.’
Ik kreeg zijn telefoon in mijn handen gedrukt en las het.

He, broer. Marloes vraagt de hele tijd wat er aan de hand is. Ik word er gek van. Straks denkt ze nog dat we ruzie hebben. Kan ik het vertellen?

Ik keek naar Auke, hij keek terug. Ik haalde mijn schouders op.
‘Doen?’ vroeg hij.
‘Ja,’ zei ik. ‘Misschien wel goed ook zelfs.’
Auke nam zijn telefoon weer terug en begon wat terug te typen. Hij keek nog een keer en gaf het toestel weer aan mij.

Linda weet het al, dus wat mij betreft… Is goed broer. Succes!

Ik lachte.
‘Verstuur maar,’ grijnsde hij.
Hij was vrolijk, opgelucht bijna. Alsof er een flinke last van onze schouders af was. Misschien was dat ook wel zo. Ik dronk mijn flesje sneller leeg dan anders. Kwam waarschijnlijk door de sfeer. Auke glunderde. Hij lachte, praatte veel. Het werd laat en we stonden nog steeds buiten. We hoorden dat binnen de muziek ophield. Auke keek op zijn horloge.
‘Is het al zo laat?’
Ik was net zo verbaasd. Auke strekte zijn arm en pakte mijn lege flesje en die van Jelle.
‘Ik breng ze even naar binnen, kunnen we daarna gaan.’
Jelle knikte een keer, wachtte tot Auke weer buiten was. We pakten onze fietsen en reden de straat op.
‘Martijn zal zo thuis wel op me wachten, denk ik.’
‘Zal ik mee gaan?’ vroeg ik.
‘Graag.’
Achter me hoorde ik een telefoon over gaan. Linda lachte.
‘Dat is Marloes,’ riep ze naar ons.
We remden af, keken naar haar. Linda was stil gaan staan en nam op.
‘Hoi.’ ‘Van Auke en Mark? Ja, dat wist ik.’ Ze grijnsde. ‘Nee, joh, allang.’ Naast me grinnikte Auke. Jelle hoestte een keer lachend. ‘Nee, ik ben onderweg naar huis. Is Martijn nog bij je?’ ‘Ja.’ ‘Wat?’ ‘Nee, maakt niet uit, toch?’ ‘Ik vind het wel leuk voor ze.’ ‘Ja.’ ‘Nee, natuurlijk. En Martijn?’ Auke’s ogen werden wat groter. ‘Ik had niet anders verwacht eigenlijk.’ ‘Nee, natuurlijk is het raar voor hem, dat snapt iedereen wel denk ik.’ Ik keek Auke een keer aan en glimlachte. ‘Relaxed toch?’ ‘We zien elkaar morgen wel.’ ’Ja.’ ‘Oké.’ ‘Trusten!’ Ze drukte haar telefoon uit en keek ons lachend aan. ‘Die moest even haar verhaal kwijt.’
Jelle lachte. ‘Baalde ze dat jij het al wist?’
‘Wat denk je?’
Auke glimlachte breed. ‘Wat zei ze over Martijn?’ vroeg hij daarna nieuwsgierig.
‘Hij vond het allemaal een beetje raar geloof ik. Het overviel hem. Hij had het echt niet verwacht.’
‘Maar?’ Dat was Jelle.
‘Verder vindt hij het wel prima allemaal.’
‘Mooi zo,’ zei Jelle.
Auke zette zijn voet weer op de trapper. ‘We gaan thuis eens kijken.’
We reden verder, groetten Linda en Jelle toen we afsloegen naar Auke’s thuis toe. Auke reed zwijgend naast me verder.
‘Wat denk je nu?’ vroeg ik.
‘Dat Martijn nog steeds dezelfde is.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Goeie jongen, hij weet alleen nooit hoe hij het moet laten merken.’
Ik glimlachte. Auke zette zijn fiets in de schuur, ik zette die van mij tegen de muur. Martijn zat in de keuken, keek een keer flauw glimlachend naar ons.
‘Sorry dat ik je sms-te. Maar Marloes bleef vragen stellen.’
‘We zijn niet anders van haar gewend,’ zei ik.
Martijn lachte. ‘Heb je ook weer gelijk in. Ze dacht dat we ruzie hadden,’ ging hij verder tegen Auke.
‘Daar leek het misschien ook wel op,’ kon Auke niet nalaten om te zeggen.
‘Misschien wel. Maar jij weet ook wel dat het niet zo is.’
‘Ja,’ zei Auke voor zich uit.
‘Ik had geen keus. Of ze dacht dat we ruzie hadden, of ik moest de waarheid vertellen. Toen ben ik je maar een berichtje gaan sturen op het toilet.’
Auke keek hem aan.
‘Ja,’ zei Martijn verbaasd. ‘Wat dacht je dan? Dat ik naast haar op de bank heb zitten typen met mijn telefoon? Dan had ze meteen mee zitten lezen.’
‘Je bent er speciaal voor naar de wc gegaan?’
‘Wat moest ik anders?’
Auke lachte.
‘En ik maar hopen dat je snel iets terug zou sturen,’ grijnsde Martijn.
‘Kan het me voorstellen,’ zei Auke terwijl hij een flesje uit de koelkast haalde. ‘Jullie ook?’
We knikten. Auke trok ze open en zette ze bij ons op tafel.
‘Nou, ze gaat zich in ieder geval geen zorgen meer maken dat jullie zielig alleen in een tentje moeten gaan slapen,’ zei Martijn en nam een slok.
Auke had gelijk. Goeie jongen. En hij had een aparte manier om het te laten merken.

© 2007/2008 Oliver Kjelsson