Jeumig (deel 2)

Achteraf viel het me nog mee. Ze wisten nu wat er met me aan de hand was. Nou ja, voor een deel dan. Zolang ze maar dachten dat het met Ulrike te maken had was alles onder controle. Ik moest er alleen op letten dat ik “zij” en “haar” bleef zeggen en niet “hij” en “hem”. Dat wende ook wel weer. En zeker geen “Peter”, terwijl die naam de hele tijd door mijn hoofd spookte. Damn, wat miste ik hem. En hij mij ook, als ik zijn berichtjes moest geloven. Hij had het nu razend druk, vanaf volgende week was het seizoen daar weer wat rustiger, moest hij ook weer naar school. Dan hadden we eindelijk wat meer tijd, vooral via msn. Ik keek er naar uit, om eindelijk weer eens “gewoon” met hem te praten. Het idee van Marloes speelde weer door mijn gedachten, ik moest hem eigenlijk eens uitnodigen hier. We hadden het er wel samen over gehad, maar we hadden allebei geen idee hoe we dat moesten organiseren. Hij kon daar ook gewoon niet weg. Ik lachte in mezelf, zag het al voor me. Peter mee naar de schuur, samen zolderen, Marloes verbaasd achter latend. Dat maakte me meteen weer somber. Onmogelijk. Dat zou een rel veroorzaken, dan was ik iedereen hier kwijt. Ik klikte weer wat foto’s aan. Ik miste hem, zag alles op mijn computerscherm voorbij komen. Peter werkte, Peter zweette, Peter lachte. Ik zag alles weer in gedachten voorbij komen. Peter leunde tegen me aan. Peter kuste me. Peter speelde met zijn tong met die van mij. Peter streelde me, Peter kneep in mijn rug. Peter hield me vast, drukte zijn harde kruis tegen die van mij. Peter droogde me af nadat we samen onder de douche hadden gestaan. Peter trok me af terwijl hij me zoende. Peter stootte traag in mijn hand. Peter.

Zucht.

Het was daar allemaal zo vanzelfsprekend geweest. Nou ja, niemand mocht het weten natuurlijk, maar we hadden de ruimte om samen te zijn, zonder dat iemand iets in de gaten had. Ik zag hem meteen toen we daar aan kwamen. Hij wees de weg naar onze plek waar we onze tent op konden zetten. Hij was zoals ik; niet groot, vrolijk gezicht, rode blos op zijn wangen. Knuffelbaar, dat was ie. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Dat moest hij gezien hebben, meteen al. Ik kreeg een vrolijke glimlach terug. Daar wilde ik bij in de buurt blijven, dat had ik al besloten. Niet dat het moeilijk was. Er waren verder weinig kinderen, zeker niet van mijn leeftijd. Mijn zusje van 12 vermaakte zich daar wel mee, maar die waren allemaal te jong voor mij. Verder waren en veel oudere echtparen; caravan, wandelvakantie. Peter was de enige van mijn leeftijd. 15, net als ik, hoorde ik een dag later. En Ulrike, die was anderhalf jaar jonger, maar dat zou je niet zeggen. Ik had snel contact met hem. Al had ik dat niet gewild, hij zorgde daar wel voor. Al was hij meters ver weg, hij keek regelmatig naar me de rest van de eerste dag, met die ontwapenende lach van hem. Ik kon niets anders dan terug lachen. Graag zelfs. Dezelfde avond kwam hij al bij me staan, er stond een videogame in de bar van het pension. Mijn ouders zaten het begin van de vakantie te vieren met een glas wijn aan de bar, met Evelyn naast hun. Ik stond al snel achter in de bar, met een broekzak vol kleingeld. Ik was nog geen vijf minuten bezig of hij stond bij me te kijken hoe ik het deed. Het ging goed, totdat ik hem een keer aangekeken had. Hij was dichterbij dan ooit. Vanaf dat moment maakte ik de ene fout na de andere. Hij lachte. Het was geen uitlachen, gewoon goedbedoeld. Aan het einde van het spel raakten we aan de praat, mengelmoes van Duits en Engels. Het ging goed, we hadden er geen erg in. Ik kreeg wat te drinken van hem, daarna gingen we aan een tafel zitten. Veel verlegen glimlachen waar ik alleen maar meer van smolt. Hij ook volgens mij. We praatten over van alles, waar ik woonde, over school. Vrienden die ik daar had. Hij vond het maar raar, een land dat helemaal plat was. Leek hem saai. De zee vlakbij vond hij dan wel weer gaaf. Hij was ooit een keer aan een strand geweest, aan de Franse kust, met school. Achteraf was hij blij weer thuis te zijn. De bergen, dat was het voor hem helemaal. Lopen, niemand om je heen, geen drukte. Ik moest maar eens meegaan. Die uitnodiging nam ik met alle plezier aan, wat mij betreft gingen we de dag erna. Maar daar staken mijn ouders een stokje voor. We gingen weg de tweede dag, omgeving verkennen. Altijd hetzelfde, mijn ouders gooiden mijn gedachten weer eens door de war.

‘Mark, kom je eten?’
Mijn moeder stond onder aan de trap, haalde me weer terug naar het heden. Ik sloot de map met foto’s af, liet de computer aan staan. Die had ik straks nog nodig. Even kijken wie er online was vanavond. Veel huiswerk had ik niet.
‘Hoe was het op school?’ Standaard vraag van mijn vader aan tafel.
‘Goed,’ antwoordde ik. ‘Niets bijzonders.’
‘Ik heb gehoord dat er gevochten is in de schuur.’
Nu moest ik gaan uitkijken. Ze waren er toch al niet zo blij mee dat ik daar kwam. ‘Heb ik ook gehoord ja,’ zei ik zo gewoon mogelijk.
‘Hendrik was er bij?’
Ik knikte. ‘Die komt er nooit meer in. Lompe lul dat ie is.’
‘Mark…’
Ik keek mijn moeder aan. ‘Wat? Is toch zo?’
‘Die woorden, ik wil ze niet horen.’
‘Maar hij is gewoon lomp.’
‘Daar heb je gelijk in. Die komt zichzelf nog wel eens tegen.’
‘Met wie was het?’ vroeg mijn vader.
‘Kjeld,’ mompelde ik tussen twee happen door.
‘Kjeld?’ reageerden mijn vader en moeder verbaasd tegelijk.
‘Zo reageert nou iedereen. Ik heb ook geen idee waar het over ging, Hendrik zal wel hebben zitten kloten.’
‘Mark…’
‘Ik zal hem in ieder geval niet missen in de schuur.’
‘Als dat hier in de schuur was geweest, dan was dat meteen het laatste feestje geweest,’ zei mijn vader.
Duidelijk. Fijn. Hij had zijn punt wel weer gemaakt. Ander onderwerp graag.
‘Als jij maar uitkijkt,’ zei mijn moeder.
‘Zo spectaculair was het niet hoor,’ zei ik, ‘ze hadden ze zo uit elkaar.’
Mijn vader keek nog een keer met zijn speciale blik, maar zei niets meer. Ik at door alsof we het nergens over hadden gehad. Ik had geen zin in die discussie over de schuur. Die hadden we al vaak genoeg gehad. Ik wilde weg, half uurtje mijn huiswerk maken en dan kijken wie er online waren. Even gewone praat.

Terug boven werkte ik me snel door mijn huiswerk heen en meldde me aan op msn. Jelle reageerde meteen.
‘Ben jij door wiskunde heen gekomen?’
‘Pfft, makkie.’
‘Stuur eens door dan.’
Ik lachte, zocht mijn schrift en scande de hele handel in. Daarna mailde ik het door.
‘Je hebt mail,’ typte ik.
‘Je bent een schat.’
‘Weet ik.’
‘Van Ulrike gehoord zeker?’
Ik lachte een keer en stuurde een smiley terug. Daarna was het rustig. Marloes kwam online en had niet veel te vertellen. Dat deed ze wel, maar het ging eigenlijk nergens over. Rechts onderin schoof een venstertje omhoog. Peter online. Mijn hart sloeg een keer over.
‘Marloes,’ typte ik, ‘er komt nog iemand online…’
‘Ulrike?’
‘Yup.’
‘Go for it.’
Ik glimlachte een keer, klikte haar schermpje weg en klikte Peter’s naam aan.
‘Hey.’
Het hele gevoel dat ik de hele vakantie had gehad raasde door mijn hele lichaam. Hij reageerde meteen terug. Eindelijk, bijna direct contact, in een mengeling van Duits, Engels en Nederlands, waar hij altijd om kon lachen.
‘Ik mis je,’ was het eerste wat hij typte.
‘Ik jou ook.’
‘Het lijkt wel een half jaar dat je al weg bent.’
‘Nog geen maand, maar ik weet het. Ik wil je hier hebben.’
‘Douchen?’
‘En meer.’
Jelle typte weer wat, maar daar had ik even geen tijd voor. Peter en ik zaten te praten over hoe het op school was, ik vertelde over de schuur, over Jelle en Marloes. Hij moest lachen dat ze een foto hadden gezien en dat ze dachten dat ik iets met zijn zusje had gehad. Hij kwam helemaal niet meer bij toen ik vertelde dat Marloes hem wel een lekker ding vond. Ik voelde me goed, de sfeer was weer terug, alsof de afstand er niet meer was. Maar die was er wel. Jelle typte weer wat.
‘Kom je volgend jaar weer hier op vakantie?’ vroeg Peter.
‘Dat duurt nog zolang,’ zuchtte ik terug.
‘Jaar is zo voorbij.’
‘Ik weet nog niet waar we naar toe gaan. Ik wil het wel in ieder geval.’
‘Super.’
‘We gaan altijd naar een andere plek op vakantie, maar dan kom ik wel alleen.’
‘Nog beter.’
Jelle typte weer wat.
‘Momentje,’ typte ik snel terug.
‘Kom ik gewoon met de trein,’ ging ik verder.
‘Kan niet wachten.’
‘Zeg, Ulrike soms online?’ Dat was Jelle.
‘Yup.’
‘Cybersex?’
‘Ha ha.’
‘Spreek je later wel weer.’
Mooi, kon ik weer verder.
‘Peter?’
‘Ja?’
‘Heb jij een webcam?’
‘Nee, jij?’
‘Ik ga er deze week nog eentje kopen.’
‘Super. Ik ook. Maar ik moet nu weer gaan.’
‘Is goed. Ben blij je gesproken te hebben.’
‘Ik ook. Miss you.’
‘XXX’
Ik kreeg nog een paar kussen terug en daarna was hij weg. Ik zuchtte. Maar dat idee van die webcam beviel me wel. Dankjewel Jelle voor het idee.

Ik ging vroeg naar bed die avond. Ik had nog een paar keer door de foto’s heen zitten bladeren. Ik ruimde alles op, ging nog even douchen. Terwijl het warme water over me heen stroomde zag ik Peter weer voor me. Geen foto’s meer, ik voelde zijn handen op mijn lichaam. Op mijn rug, mijn armen, mijn borst, mijn buik, mijn kruis. Ik zuchtte en werd hard. Ik sloot mijn ogen, zag zijn lichaam weer voor me, naakt, glimmend van het water. Langzaam trok hij me naar mijn hoogtepunt. Zucht. Ik droogde me af, beter gezegd; in gedachten droogde hij me af, en ik dook mijn bed in. Daar ging alles verder. Peter lachend naast me, bij een bergbeekje, steenkoud water. Hij daagde me uit terwijl hij zich al aan het uitkleden was. Hij stond in zijn boxershort voor me, uitdagende blik. Ik verklaarde hem voor gek, maar mijn kleren volgden snel. Ging ik echt dat koude water in? Met Peter wel. Hij trok langzaam zijn boxer uit, tegelijk met mij. De eerste keer dat we elkaar naakt zagen. Het was de derde dag dat ik daar op vakantie was. Na die twee avonden in de bar vermoedde ik al dat hij hetzelfde voelde voor mij als ik voor hem, maar we durfden het allebei niet toe te geven. Hij sprong voor me het water in, slaakte een kreet. Ik volgde. Dat was dus echt koud, maar wel lekker. Ik was nog in de roes van de blik die hij me gegeven had. Ik had me er op verheugd om samen met hem alleen een wandeling te maken, maar dat ik hem naakt zou zien dat had ik in mijn stoutste dromen niet durven denken. Maar het gebeurde wel. Hij spetterde koud water naar me toe, ik protesteerde lachend. Waarom deed hij nou niets meer, als hij toch wat voor me voelde? Dat dacht hij waarschijnlijk ook over mij, bedacht ik. Wat had ik te verliezen? Wat had hij te verliezen? Misschien wel meer dan ik. Ik was hierna weer naar huis, hij kon geen kant op. Mocht ik het niet zien zitten, dan was hij de zoon van de campingbaas die iets raars geprobeerd had met een van de gasten. Dat deed het bij mij; ik moest de eerste stap zetten, hij kon het waarschijnlijk niet maken. Voorzichtig, dat wel. Hij spetterde weer water naar me. Ik lachte en kwam dreigend op hem af, spetterde terug. We kwamen steeds dichter bij elkaar, voor ik het wist had ik zijn handen vast. We stoeiden. Daarna ging het vanzelf. We stonden ineens stil, dicht tegenover elkaar. Die ogen… Die glimlach… Ik ging met mijn hoofd steeds dichter naar die van hem, hij ging niet terug. Trok hij me nou dichter naar zich toe? Ik wist het niet. Mijn gezicht zat nu nog maar een paar centimeter voor die van hem. Ik kneep zachtjes in zijn handen. Hij glimlachte verlegen. Ik boog verder voorover, ik zag nog net dat hij zijn ogen sloot vlak voor ik die van mij dicht deed. Zachtjes kuste ik hem. Meteen trok ik een stukje terug, bang voor zijn reactie. Ik keek, zag hem kijken en glimlachen. Ik sloot mijn ogen weer en voelde zijn lippen op die van mij. Ik liet zijn handen los, sloeg ze om hem heen. Hij trok ons naar beneden, alleen onze hoofden nog boven water. Hij kuste me weer, ik hield mijn mond op die van hem, likte zijn lippen en vond zijn tong. Onwennig zoenden we elkaar, zijn handen gleden onder water over mijn rug. Onze zoen werd steeds wilder, alsof we dit al vaker hadden gedaan. Van hem wist ik het niet maar voor mij was dit de eerste keer. Het voelde super. Ik trok mijn armen wat dichter, voelde zijn borst tegen die van mij aan komen. Hij zuchtte door zijn neus. Verder hield hij afstand, kneep een keer in mijn rug. Ik streelde die van hem, zakte met mijn handen naar de onderkant van zijn rug en trok hem dichter tegen me aan. Even leek hij het tegen te houden, maar daarna stonden we helemaal tegen elkaar. Ik voelde hem, hard tegen die van mij. Ik kreunde zachtjes. Hij ook. Daarna trok hij zijn tong terug, kuste me nog een keer en hield zijn hoofd wat naar achteren. We keken glunderend in elkaars ogen, zijn kruis dicht tegen me aan, mijn handen strak op zijn heupen. Ik kuste hem weer, wilde hem dicht tegen me aan hebben. Ik streelde zijn heupen, zijn handen gleden langs mijn zij. Langzaam gleed ik met mijn handen tussen ons in en pakte hem zachtjes vast. Koude handen door het water, maar hij was warm. Hij zoende wat wilder nu. Ik trok hem af, even later hij mij ook. Dit was werelds. Met half open mond hijgde hij in die van mij. Ik werd gek. Zijn lichaam trok strak, kreunend kwam hij. Tegelijk kneep hij in een reflex in die van mij. Ik zuchtte, voelde alles tintelen. Daarna kwam ik ook. Even stonden we stil, een voorzichtige kus, glimlach, twinkelende ogen. Hij kneep zachtjes in mijn heupen, ik trok hem nog even strak tegen me aan. Hij liet me langzaam los en waadde naar de kant. Ik voelde ineens de kou van het water. Aan de kant pakte hij zijn rugzak en haalde er een grote handdoek uit. Ik glimlachte van binnen, dit was hij dus al van plan geweest. Ik stond naast hem, rilde. Hij sloeg de handdoek om me heen, hij stond voor me, een beetje rillend, zijn kruis nog niet helemaal ontspannen. Ik hield de handdoek uitnodigend open. Hij keek even naar me, glimlachte tevreden en kwam toen tegen me aan staan. Gedraaid in de handdoek wreven we elkaar droog en warm. Eenmaal afgedroogd zocht ik mijn T-shirt. Ik had het koud. Peter stopte de handdoek terug in zijn rugzak en keek lachend naar me. Hij had kippenvel, maar rilde niet meer. Ik lachte terug, voor ik mijn T-shirt aan kon trekken had hij me al weer vast. Ik sloeg mijn armen weer om hem heen en trok hem tegen me aan. Zijn ontspannen kruis speelde met die van mij. Onze tongen ook. Daarna lieten we elkaar los en kleedden ons weer aan, hoe lang we daarna nog zijn blijven zitten weet ik niet meer.

‘Nog lang gechat?’ vroeg Marloes de volgende dag in de pauze.
‘Je vraagt hetzelfde als Jelle,’ grinnikte ik.
Ze sloeg een arm om me heen. ‘Je bent leuk als je verliefd bent.’
Ik lachte. ‘Waar slaat dat nou weer op?’
‘Je glundert. Ziet er lief uit.’
Ik keek verlegen volgens mij, want ze schoot in de lach. Ze trok me nog even tegen zich aan en liet me daarna los.
‘Was het leuk?’
Ik lachte. ‘Niet zo nieuwsgierig zijn.’
‘Ik leef gewoon mee, dat mag toch wel?’
‘Jij valt nog mee, Jelle vroeg vanmorgen meteen of we lekker gecybersext hadden.’
Marloes lachte. ‘Typisch Jelle.’ Ze trok me weer even dicht tegen zich aan. ‘Maar, heb je dat?’
Ik duwde haar lachend van me af. ‘Nee, gek.’
Haar hand ging nog een keer door mijn haren, daarna ging ze naar binnen. Ik lachte nog steeds toen ze nog een keer omkeek en knipoogde. Ik zag een paar jongens kijken.
“Ja, jongens,” dacht ik, “niet iedereen kan haar broertje zijn.”
Ineens stond Jelle naast me. ‘Straks even gamen bij mij thuis?’
‘Is goed,’ zei ik.
Eigenlijk was ik van plan de binnenstad in te gaan om een webcam te kopen, maar dat kon ik hem maar beter niet vertellen. Dat zou ik nog weken naderhand moeten horen. Morgen dan maar, of zo. Anders reed ik zaterdag wel even de stad in. Maar ik wilde er snel eentje hebben. Ik wilde Peter weer gewoon zien.

Ik stond een beetje met een raar gevoel in de schuur op vrijdagavond. Ik had die middag een webcam gekocht, maar ik kon hem pas morgen aansluiten en uitproberen. Ik hoopte maar dat Peter er zou zijn. Ik stond een beetje in gedachten aan het etiket van mijn flesje te peuteren toen Marloes me ineens aanstootte.
‘Mag ik je iets vragen?’
‘Jij altijd.’
‘Wil je met mij mee naar boven?’
Ik nam net een slok en verslikte me. ‘Wat?’
‘Nee, niet zo. Maar ik wil naar boven, even kijken.’
‘Laat me raden… Jeffrey is net naar boven gegaan?’
‘Hmm.’
‘Wil je jezelf pijn doen of zo, om te kijken hoe hij met haar zit te zoenen?’
‘Dat is het niet. Gewoon om te zeiken, om hem te laten zien dat ik hem niet nodig heb.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Jij bent echt gek, he?’
‘Help me.’
‘Echt niet. Vraag Jelle maar.’
‘Die ziet het meteen serieus, jou vertrouw ik tenminste.’
‘Zou je denken? Als dat zo is wil ie vast wel mee.’
‘Even serieus nou, Mark.’
‘Dat ben ik. Laat hem los, die lul. Get over it. Doe me een lol. Hij heeft dat meteen door, zeker als wij samen naar boven gaan. Die lacht zich te barsten als ie dat ziet.’
Ze knuffelde me. ‘Je hebt gelijk.’ Ik kreeg snel een kus op mijn wang. ‘Wat moet ik zonder jou?’
‘Zonder mij ben je helemaal verloren,’ lachte ik.
Nog een knuffel. ‘Ulrike mag van geluk spreken met jou.’
Goed. Fijn. Bedankt. Natuurlijk. Ik glimlachte maar een keer.
Marloes lachte. ‘Je bent lief als je verliefd kijkt.’
Ik sloeg de laatste slok uit mijn flesje achterover. ‘Ben ik altijd.’
‘Lief, of verliefd?’
Ik stak mijn tong uit. ‘Lief, wat anders?’
Lachend liep ze weg. Ik keek nog een keer rond, mijn nichtje was er ook. Haar buurjongen zat naast haar, zat een beetje aan haar te plukken. Wat mij betreft foute boel. Maar ze was oud en wijs genoeg om op zichzelf te letten. Ze vond het wel best, leek het. Ze liet het maar al te graag toe, lachte om alles wat hij zei. Ik had geen zin om verder te blijven kijken. Ik zag Jelle staan bij een paar andere jongens en besloot daar maar bij te gaan staan. Geen idee waar ze het over hadden, maar dat maakte me ook niet uit. Meiden, kwam ik al snel achter. Wat anders? Jongens zou eens een leuk onderwerp zijn, dacht ik. Goed, meespelen dan maar. Het gesprek ging heel even over Marloes. Meteen schuine blikken mijn kant op, inclusief de grijns van Jelle. Even viel de naam van Jeffrey, maar ik merkte wel dat de meeste het er mee eens waren dat ze daar goed vanaf gekomen was. In mijn ooghoek zag ik dat mijn nichtje naar achter ging met haar buurjongen. Hmm.

Jelle was de volgende middag al vroeg bij mij. Ik had net mijn webcam aangesloten toen hij ineens binnen viel. Ik baalde aan de ene kant, maar het was ook wel weer gezellig. We speelden een spel op mijn pc, pas na twee rondjes zag hij de webcam staan. Hij begon te lachen.
‘Cybersex?’
‘Jij denkt ook nergens anders aan, of wel?’ lachte ik gespeeld geërgerd.
Jelle grijnsde alleen maar, wachtte nog steeds op een antwoord.
‘Nee, dat dus niet, Jelle. Doe normaal.’
Hij geloofde me.
‘Nog een rondje of gaan we wat drinken?’ vroeg ik.
‘Ik lust wel wat.’
We stormden de trap af, hij probeerde me in te halen maar dat liet ik niet gebeuren. Lachend kwamen we de keuken in. Mijn moeder keek even en schudde lachend haar hoofd. Ik zette twee glazen op het aanrecht en trok de koelkast open. Ik schonk in, zette de fles weer terug, gooide de deur dicht en stootte mijn elleboog tegen de deur.
‘Kut.’
‘Mark?’
‘Wat?’
‘Dat woord wil ik hier in huis niet horen.’
‘Wat moet ik dan zeggen?’ vroeg ik terwijl ik de glazen op tafel zette.
‘He, wat vervelend?’
‘He, wat vervelend?’ herhaalde ik overdreven en lachte.
‘Ja, zoiets.’
‘Is toch veel te lang; “he wat vervelend”.’
Jelle lachte.
‘Hoe was het in de schuur gisteravond?’ vroeg ze ineens.
‘Gewoon,’ zei ik vlak.
‘Was Machteld er ook?’
Dat was mijn nichtje. Oppassen nu. Dat vroeg ze niet zomaar. Mijn oom en tante waren het er ook niet mee eens dat ze daar wel eens kwam. Tegenhouden ging moeilijk, ze was 16, had schijt aan alles.
‘Geen idee,’ zei ik ontwijkend, ‘kan best. Niet zo op gelet eigenlijk.’
Ik nam een slok van mijn glas cola. ‘Gadverdamme, er zit geen koolzuur meer op.’
Jelle nam een slok en trok een vies gezicht.
‘He, wat vervelend,’ zei ik overdreven.
Jelle lachte, mijn moeder probeerde haar lach in te houden.
‘Jeumig,’ zei Jelle droog.
Ik grinnikte, pakte de twee glazen en kiepte ze in de wasbak leeg.
‘Er staat al een nieuwe fles achter in de koelkast,’ zei mijn moeder, met nog steeds een glimlach op haar gezicht. Ik goot de oude fles leeg in de wasbak en schonk twee glazen vol uit de nieuwe fles. Ik wilde de deur dichtgooien maar Jelle was sneller.
‘Uitkijken nou,’ zei hij lachend.
‘Ik ben niet helemaal achterlijk.’
Lachend dronken we onze glazen leeg en gingen weer terug naar mijn kamer.
‘Ze vroeg wel mooi naar Machteld,’ zei Jelle toen ik het volgende spel startte.
‘Daar blijf ik mooi tussenuit. Daar hebben ze niets mee te maken. Ik vertel niets.’
‘En zeker niet dat ze is gaan zolderen.’
‘Precies. Dat al helemaal niet.’
Jelle grijnsde. Hij knikte naar mijn webcam. ‘Wat weten zij daarvan?’
‘Van die webcam? Ze weten dat ik hem heb.’
‘Nee, wat weten ze van Ulrike?’
‘Niks, hoop ik.’ Daar loog ik geen woord van. ‘Ze weten dat we het goed met elkaar konden vinden, meer niet.’
‘Was haar broer vaak in de buurt?’
Ik knikte. ‘Maar dat was af en toe ook wel handig, dan viel het niet zo op.’
Klopte ook, Ulrike was er ook vaak bij.
‘Wist hij het van jullie?’
‘Nee, die had niets door.’
Ulrike wist inderdaad van niets. Man, wat werd dit ingewikkeld. Ik vroeg me serieus af hoe lang ik dit kon vol houden zonder me te vergissen. Ondertussen was het spel allang begonnen en had ik hem al de eerste slag toegebracht.
‘Opletten, sufferd,’ lachte ik.
‘Kut.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Jeumig.’
Jelle lachte. ‘ Jeumig.’
We werden melig, zaten om niets te lachen. Tegen de tijd dat ik hem al zo vaak verslagen had dat hij nooit meer kon winnen moest hij naar huis.
‘Kutspel.’
‘Jeumigspel,’ verbeterde ik hem.
We lachten.
‘Volgende keer maak ik je helemaal in,’ zei hij dreigend terwijl we de trap af stormden.
‘Jij wel,’ lachte ik hem uit.
‘Let maar op.’
Ik lachte nog harder.
‘We komen vanavond bij elkaar bij Martijn, jij komt toch ook?’
‘Kut, helemaal vergeten.’
‘Mark?’ Dat was mijn moeder vanuit de kamer.
‘Sorry?’ riep ik terug en keek Jelle aan. ‘Hoort zij nou alles?’
Jelle lachte.
‘Jeumig, helemaal vergeten,’ herhaalde ik.
‘Ik zie je daar.’
‘Is goed,’ zei ik en deed de deur achter hem dicht.
Ik keek op de klok, ik had nog een half uur voor we gingen eten. Snel nog even kijken of Peter online was. Ik startte msn op, maar hij was er niet. Ik typte wat verveeld heen en weer met wat andere vrienden. Na ruim 20 minuten kwam hij online. Meteen vrolijk. Ik, maar hij ook. Er vlogen wat kussen heen en weer. Zonder iets te zeggen zette ik mijn webcam aan. Ik zag meteen dat hij hetzelfde deed en glimlachte, hij had er ook een gekocht. Eerst zag ik niets, daarna bewoog het beeld alle kanten op maar daarna zag ik hem. Brede lach, stralende ogen. Ik smolt en deed snel de deur van mijn kamer dicht.
‘Dit heb ik gemist,’ typte ik.
Hij keek in de camera en kuste de lucht. Ik kuste terug. Mijn maag kromp door de ondeugende grijns op zijn gezicht. Mijn moeder riep, etenstijd.
‘Ik moet weer afsluiten, we gaan eten.’
‘Ik ook. Zie ik je straks nog?’
‘Ik moet weg. Morgenmiddag?’
‘Is goed. XXX’
Ik kuste nog een keer naar de camera en sloot toen af. Mijn moeder riep nog een keer.
‘Jaaaaa,’ riep ik geërgerd terug en liep mijn kamer uit. Dit was veel te kort.
Jeumig, jeumig, jeumig.

Ik was een van de laatste die binnenkwam. Jelle was er ook al. De ouders van Martijn waren een avondje weg, voor ons een goede reden om een film te gaan kijken. Zes vrienden, onderuit in de bank. En wat voor bank. De ouders van Martijn bulkten van het geld, groot huis, alles ruim. Toen iedereen er was zette Martijn de DVDspeler aan. Spannende film, er werd niet veel gezegd, af en toe wat commentaar, maar verder niets. Na twee uur was de film afgelopen en werd een muziekzender opgezet. Er werden flauwe grappen verteld, er werd gelachen. Tegen 12 uur kwam Auke, de oudere broer van Martijn thuis. Hij pakte een flesje bier en kwam er bij zitten.
‘Waar ben je geweest?’ vroeg Martijn.
‘Niet te veel vragen, broertje,’ zei zijn broer grijnzend. ‘Feestje van vrienden van vrienden, je weet wel. Bankhangen en tv kijken. Beetje hetzelfde als jullie.’
‘Ben je ook vroeg thuis.’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Niet gezellig?’
‘Hendrik was er ook, moet ik nog meer zeggen?’
Iedereen schudde zijn hoofd. We snapten het wel.
‘Hij had het nog over Kjeld.’
‘Wat zei hij?’ vroeg ik.
‘Hij zat er een beetje op te schelden, je kent het wel. Jij zit bij hem in de klas he?’
‘Vorig jaar, nu niet meer.’
‘Zeg maar dat hij uit de buurt van Hendrik moet blijven.’
Ik siste een keer tussen mijn tanden.
‘Hij dreigde, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Een paar man trok zijn bek open, dat ie normaal moest doen. Dat door hem de schuur bijna gesloten was geweest. Daar haalde hij zijn schouders over op.’
‘Interesseert hem geen reet volgens mij. Zo vaak kwam hij er nou ook weer niet,’ zei Martijn.
‘Nee,’ zei zijn broer, ‘hij is oud genoeg om de kroegen in de stad in te gaan. Maar dat kan niet iedereen.’
‘Lul dat het is,’ zei Jelle voor zich uit.
‘We hebben hem gedreigd het dorp uit te slaan als hij nog zoiets zou flikken.’
‘Jullie?’
Hij knikte. ‘De sfeer was meteen weg.’
‘Raar,’ zei ik spottend.
Hij keek even lachend naar me. ‘Maar je kent hem, hij wil het laatste woord hebben. Dus laat die Kjeld maar uitkijken.’
‘Volgens mij kunnen we dat beter niet doen,’ zei Jelle. ‘Niet meer paniek dan nodig. En Kjeld ontwijkt hem toch wel na die avond.’
Ik zat er nog over na te denken terwijl de rest er over doorpraatte. Ik was blij dat ik Kjeld niet was.
‘Maar er is ook goed nieuws,’ hoorde ik Auke zeggen.
‘En dat is?’ vroeg Martijn meteen.
‘Hendrik gaat misschien op een booreiland werken. Drie weken weg, week thuis.’
‘Willen ze hem daar hebben?’ vroeg een van onze vrienden schamper.
‘Misschien leren ze hem daar wel wat manieren bij,’ grijnsde Jelle.
‘Als hij daar net zo is als hier, schoppen ze hem zo weer terug.’
‘Nou, laten we hopen dat hij zich gedraagt, anders zitten wij er weer mee,’ zei Auke terwijl hij opstond.
We lachten. Ik keek een keer naar de klok, het werd al laat. Tijd om naar huis te gaan. Ik stond op, liep naar de deur. ‘Ik ga naar huis.’
‘Ik rij met je mee,’ zei Jelle.
We groetten de rest en vertrokken. Naast elkaar reden we terug.
‘Mooie boel met die Hendrik,’ zei Jelle.
‘Zeg dat wel. Ik hoop maar dat het gewoon overgaat, zonder dat Kjeld er nog last van heeft.’
‘Mond dicht tegen Kjeld of Linda.’
Ik knikte. ‘Inderdaad.’
‘Ga jij nog online vanavond?’
‘Denk het niet.’
‘Slaapt ze al?’
‘Erg grappig weer, Jelle. Maar waarschijnlijk wel ja.’
‘Van jou te dromen.’
Ik sloeg tegen zijn arm. ‘Leuk, Jelle, leuk.’
‘Je doet af en toe alsof je er niet blij mee bent.’
‘Zou jij gelukkig worden van zoiets? Met zo’n afstand er tussen?’ Ik zei het fel.
‘Jij hebt het tenminste meegemaakt.’
‘Het was ook gaaf, Jelle, maar je wilt niet ruilen, geloof me.’
‘Misschien…’
‘Jelle, je leeft drie weken als in de hemel, echt waar, maar dat gat erna is tien keer zo groot.’
‘Maar jij hebt tenminste nog de herinnering.’
Ik glimlachte. ‘Genoeg meiden hier voor je hoor.’
‘Ja, nou. En als je een blauwtje loopt weet ook iedereen dat hier.’
‘Wie niet waagt…’
‘Ik heb geen zin om voor lul te staan. Die meiden lullen alles meteen door. Iedereen weet hier meteen alles in dit jeumigdorp.’
Ik schoot in de lach, Jelle lachte mee.
‘Laat je koppelen. Als het dan niet goed gaat kun je altijd nog zeggen dat het niet jouw idee was.’
‘Bedankt voor de tip.’ Hij zei het spottend.
Ik sloeg hem een keer op zijn schouder, vlak voor ik af moest slaan naar mijn huis. ‘Komt wel goed.’
‘Vast wel,’ zei hij terwijl ik afremde. ‘Maar wanneer?’
We groetten, ik reed ons tuinpad op. Even later in bed dacht ik na. Had hij gelijk? Moest ik er gelukkig mee zijn? Nooit geweten dat hij er zo mee zat, dat hij bijna tegen me opkeek dat ik een vriendin had gehad, al was het maar alleen tijdens de vakantie. Ik glimlachte, hij was jaloers. Meteen draaide dat weer om. Ik vroeg me af hoe zijn reactie zou zijn als hij wist dat het een jongen was, en geen meisje.
© 2007 Oliver Kjelsson