Maand: november 2015

Ziggy had niets gezegd, alleen maar zitten grijnzen. Ik had rondgekeken, zoekend naar Loek, zonder iets te vragen. Ik had al snel in de gaten dat hij er niet meer was. Maakte ik me zorgen? Ja en nee. Misschien moest hij wel naar huis, het was al best laat. Het hele gebeuren liep op zijn eind. Ik bleef nog heel even, maar daarna wilde ik toch weg. Naar huis, naar het station. Misschien zag ik hem daar nog wel. Nee dus. Ik had even rondgekeken, [ verder lezen ]

Ik ging nu niet de vrolijke jongen uithangen thuis. Goed, ook weer niet teveel laten merken, maar verder kon ik het niet opbrengen. Dan merkten ze maar wat aan me. Ik was Loek kwijt en dat deed zeer. Erg zeer. Ik had er nooit aan toe moeten geven. Ik had meteen moeten beseffen dat het niet kon en van daaruit verder moeten gaan. Ik had me bij de goede sites erover moeten houden, niet verder moeten zoeken. Sites die me konden steunen, me handvatten gaven [ verder lezen ]

Dopjes in mijn oren, muziek. Ik wist niet of Sarah ook ergens verderop in de trein zat maar ik ging niet zoeken. Ik wilde even alleen zijn. Loek maakte me bang. Ik had het niet verwacht. Als hij er zo erg mee zat, waarom had hij dan niet meteen vanaf het begin alles tegengehouden? Dit ging zo helemaal de verkeerde kant op. Geërgerd zette ik mij telefoon weer uit. Geen muziek. Met een strak gezicht keek ik naar buiten. Aan de ene kant was ik [ verder lezen ]

‘Sorry,’ stamelde ik. Ik zweette. De conducteur floot. Ik stapte in. Loek keek me nog steeds met grote ogen aan. Ik kon niets meer zeggen, voelde me schuldig. De trein zette zich in beweging, ik stak mijn hand op, Loek zwaaide verdwaasd terug. Gelukkig. Ik bleef nog even staan, staarde naar buiten. Wat zou Loek nu denken? Waarom had ik het ook gedaan? Waarom was ik zo stom om hem een kus op zijn wang te geven? Hoe haalde ik het in mijn hoofd? Wat [ verder lezen ]

Sarah was al naar school, ik was een uurtje later. Gelukkig. Ik stond op het perron te wachten. Iets minder druk dan het uur ervoor. Mooi, meer ruimte. De trein stopte, deuren gleden open. Er stapte bijna niemand uit. Ik ging zitten en zag nog iemand aan komen rennen. Hat was die ene jongen weer. Rode wangen, hij ging hijgend zitten. Dat hij gewoon een paar minuten eerder vertrok, zeg. Hoefde hij ook niet zo te haasten. Hij ritste zijn jas open, zette zijn koptelefoon [ verder lezen ]

Nou, daar zat ik dan. Gapend. Tsjonge, wat was dit vroeg. Normaal kwam ik nu mijn bed eens uit. Rustig ontbijtje, en dan op de fiets naar school. Maar nu zat ik in de trein. Afgelopen weekend was ik verhuisd en woonde nu een flink eind van mijn school af. Ik baalde er nog steeds van. Oké, we woonden veel mooier, ik had een ruimere kamer, rustige buurt in een middelgroot dorp. Het was maar tien minuten naar het station. Op mijn nieuwe fiets. De [ verder lezen ]

‘Wat de fuck?’ Karlijn keek me veelbetekenend aan. ‘Dat dacht ik ook gisteren.’ ‘Heeft hij dit gisteren gedaan?’ ‘Ja, met een paar studiegenoten van hem.’ ‘Jezus.’ Karlijn duwde me mijn kamer in. Terwijl ik mijn tas neerzette en mijn jas uit deed pakte zij twee glazen en haalde een fles wijn uit de koelkast. Op tafel lag een opgevouwen briefje, met een sleutel van mijn kamerdeur. Ik vouwde het open en wreef over mijn hoofd. Jarno, Ik heb mijn kamer leeggehaald. Dat is denk ik [ verder lezen ]

‘Dit raad je nooit,’ zei Jurre. ‘Wat?’ ‘Floris. Heeft half om half een vriend.’ ‘O?’ vroeg ik met een stem die alles verraadde. ‘Of wist jij dat al?’ Ik grijnsde. ‘Half. Maar hoe ben jij er achter gekomen?’ ‘Gistermiddag, na college. Hij stond ineens naast me op het station. Begon te praten alsof er niets aan de hand was. We hebben een uur zitten praten daar.’ ‘Ik zou bijna willen zeggen: “eindelijk”.’ Jurre lachte. ‘Ja. Nou ja, je weet het al van Morten.’ Ik knikte. [ verder lezen ]

‘Godverdomme Jarno.’ Ja, hij was kwaad. Ik had eerst nog een beetje zitten ontkennen dat er iets was, maar toen hij vroeg of het met Stijn te maken had, of ik hem weer gezien had kon ik niet meer terug. Hij zag zelf ook wel dat hij goed gegokt had. ‘Wist je dat hij daar zou zijn?’ ‘Nee. Hijzelf ook niet. Hij had zelfs nog gekeken of Ruben mee zou gaan, want dan zou hij zich niet als vrijwilliger opgeven. Lisanne had Ruben pas later [ verder lezen ]

Wijnand was al weg toen ik wakker werd. Ik rekte me uit en keek op mijn telefoon. Half elf. Dat viel niet tegen. Ik stuurde een berichtje naar Jurre. “Ook al wakker?” Het bleef even stil, maar daarna hoorde ik hem in de kamer naast me. Mijn telefoon piepte. “Koffie!” Ik grijnsde. ‘Kom maar halen,’ riep ik. Niet veel later ging de deur open. Ik lag nog steeds in mijn bed. ‘Goeiemorgen,’ zei Jurre zachtjes. ‘Ook nog niet wakker?’ Hij gaapte. ‘Het kon minder.’ Ik [ verder lezen ]