‘Heb je hem al versierd?’
Ik lachte om haar vraag. Ik keek naar het plafond en verplaatste mijn telefoon naar mijn andere oor. ‘Nee Daphne.’
‘Ga je nog wel doen?’
Ik zuchtte. ‘Ik denk het niet,’ zei ik serieus.
‘Vertel,’ zei ze nieuwsgierig.
‘Ten eerste: volgens mij is ie gewoon niet zo en ten tweede…’
‘Ten tweede?’
‘Ten tweede zijn ze niet echt open minded, als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Ow?’
‘Echt, geloof me. Ik zit nu in een groepsapp met die jongens, heb ze toegevoegd op Facebook. Wat je daar tegen komt…’
‘Is het zo erg?’
‘Ik weet niet. Weet je, in het begin viel het me allemaal nog niet zo op, het is echt een gezellige groep. Maar ze zijn wel overtuigd hetero, zeg maar. Veel grappen over homo’s. En er zit een jongen in de klas, die moeten ze steeds hebben. Oké, het is ook wel een aparte gast, teruggetrokken, zegt niet veel, beetje een loser.’
‘En die is homo?’
‘Ze zeggen het. En om eerlijk te zijn, het zou me niet verbazen.’
Daphne grinnikte. ‘Jij hebt er verstand van.’
Ik lachte. ‘Maar ik weet niet, het gaat soms wel ver hoor.’
‘Zoals?’
‘Grappen, opmerkingen. Klassenfoto van vorig jaar waar hij weggestreept is, dat soort dingen.’
‘En doet de school daar niets aan?’
‘Blijkbaar niet. Iedereen vindt het ook oké, lijkt het wel.’
‘Raar.’
‘Ik heb af en toe ook wel een beetje medelijden met hem.’
‘Kan ik me iets bij voorstellen.’
‘Ik vind hem ook irritant hoor, beetje betweter volgens mij. Maar ze hakken wel heel erg op hem in. Als dat is omdat ze denken dat hij homo is… Dan ga ik nog eens heel erg over een coming out nadenken hier.’
‘Jij? In de kast blijven?’ Ze vroeg het spottend.
‘In het begin in ieder geval nog even. Ik kan me er ook niets bij voorstellen hoor, maar als het even moet om niet in de problemen te komen…’
‘Jezus, Duuk. Je moet toch gewoon jezelf kunnen zijn?’
‘Kan ik ook. Ik ben op school om te leren, en dat doe ik daar. Daarbuiten leef ik de rest van mijn leven.’
‘En vrienden daar dan?’
‘Ik zie wel,’ zuchtte ik.
‘Duco!’
Ik lachte toen ze tegen me op sprong. Ik pakte Daphne meteen stevig vast, kuste haar wang.
‘Ik heb je gemist,’ lachte ik.
‘Ik jou ook.’
Ik keek over haar schouder, grijnsde naar Owen. Hij stootte zijn vuist tegen mijn schouder. Daphne zat klem tussen ons in. Er liepen mensen langs ons heen, we stonden redelijk in de weg. Ik liet ze los, keek naar de uitgang. We verlieten het station, staken over. Mijn stad, ik was weer thuis! Ik voelde me goed. Vrolijk. Blij. Hier kende ik iedere straat.
‘Goed je te zien man,’ zei Owen toen we aan een tafeltje zaten in het restaurant van het grote warenhuis. Ik slikte een hap van een punt appeltaart door.
‘Zeker, man. Blij hier weer te zijn.’
Daphne zat naast me, kneep in mijn been.
‘Hoe gaat het nu daar?’ vroeg ze nieuwsgierig.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Gaat goed hoor.’
‘Maar die groep…?’
‘Die weten niets van mij,’ zei ik meteen.
‘Jezus, Duuk…’
‘Ey, ze zijn verder echt wel oké.’
‘Maar ik vind het raar. Raar dat ze zo denken, raar dat jij zo toneel kunt spelen.’
‘Het gaat best makkelijk. Verbaast mij ook hoor. Ik doe me ook niet anders voor dan ik ben, ik zeg alleen een paar dingen niet.’
‘Maar…’
Ik keek naar Owen. Die zei niets, zat het met grote interesse te volgen.
‘Maar,’ ging Daphne verder. Ze zocht naar woorden. ‘Wordt je daar niet gek van? Ze stellen toch wel vragen?’
‘O jawel,’ lachte ik, ‘als ze mijn mening over een meisje vragen dan kan ik toch gewoon antwoorden of ze er leuk uit ziet of niet?’
‘Vragen ze niet of je een vriendin hebt of zo?’
‘De enige vraag die ze me stelden was of ik een relatie had hier. Nee dus. Wel gehad, maar dat was al uit. Geloof me, het gaat echt makkelijk.’
‘En die ene jongen?’
‘Abel?’
‘Ja, die.’
Ik grijnsde. ‘Hoe langer ik er naar kijk hoe mooier hij wordt.’
‘Maar die is ook zo lomp?’
Ik dacht na, schudde toen mijn hoofd. ‘Minder dan de rest. Denk ik. Ik weet niet. Als er iemand van die groep homo is, dan is hij het. Maar ik ga het hem niet vragen.’
‘Low profile,’ zei Owen.
Ik keek hem aan en knikte. ‘Low profile.’
Daphne keek verbaasd.
‘Echt, waarom zou ik ze alles over mij moeten vertellen?’
‘Duco de hetero,’ lachte ze hoofdschuddend. ‘Dat ik dat nog zou meemaken.’
‘De macho,’ lachte ik toen we opstonden. Ik sloeg mijn arm om haar heen. ‘Hier blijven jij,’ zei ik streng, ‘jij bent mijn bitch vandaag.’
Lachend liepen we door de stad. We kwamen langs het schoolgebouw. Mooi oud gebouw. Zonder er bij na te denken liet ik Daphne los en bleef staan kijken, door het hek heen. Ze was al een paar stappen verder toen ze merkte dat ik stil stond. Ze keek om, liep terug en pakte me vast.
‘Mijn school daar is nieuw,’ zei ik voor me uit.
‘Modern?’
Ik knikte. ‘Ze noemen het de Zwarte Doos. Dat zegt misschien wel genoeg.’
Ik werd melancholiek. Abel was even ver weg, ondanks dat hij al een paar weken constant in mijn hoofd had gezeten. In mijn omgeving was geweest. Ik dacht er nu niet aan. Ik voelde alleen nog maar mijn vertrouwde wereldje om me heen, waar ik jaren in rondgedobberd had. Daphne merkte het aan me. Ze sloeg een arm om me heen, gaf me een kus. Langzaam slenterden we terug naar het station. Het was al aan het einde van de middag, ik moest nog een uur met de trein. Ik kocht een blikje cola, voor mezelf, voor Owen. IJsthee voor Daphne. We gingen op een bankje zitten op het perron. Langzaam werd het weer gezellig.
‘Er moeten toch homo’s rondlopen daar,’ zei Daphne.
‘Vast,’ grinnikte ik.
‘Zoeken, Duco. Internet of zo.’
Ik lachte. ‘Alsjeblieft zeg!’
‘Waarom niet? Kan toch leuk zijn?’
‘Ga jij daar ook een vriendje vandaan scoren?’
Owen begon te lachen.
‘Da’s anders,’ zei Daphne meteen. ‘Jouw trein vertrekt zo.’
Die stond inderdaad al een tijdje klaar. Eindstation.
‘De volgende kan ook nog,’ antwoordde ik droog. ‘Niet eromheen lullen.’
Ze zuchtte protesterend. Ik ging schuin op de bank zitten, trok mijn been op en keek naar haar.
‘Oké, wat mis ik?’
Owen grinnikte.
‘Nou… Ja…’ Ze twijfelde. ‘We zijn gisteren uit geweest, nog even de stad in na school.’
‘Oké…?’
‘En, nee. Niks eigenlijk.’
‘Ze heeft de hele tijd met Khalid staan praten,’ zei Owen voor zich uit, niet helemaal zonder spot.
Ik begon te lachen. ‘Hè, hè, eindelijk!’
‘Lach maar, ik ging dood bijna.’
‘Het is een mooie jongen, Daphne. En een leuke gast.’
Ze glimlachte.
‘Dus wordt het nu wat?’
‘Weet ik niet. Je kent hem. Die heeft helemaal geen zin zich te binden.’
‘Bellen? Je hebt hem daarna niet meer gebeld?’
‘Hij ging weg met “ik zie je maandag op school”. Dus dat zegt genoeg.’
‘Ha ha, ik ken je. Buikpijn maandagochtend.’
Ze sloeg me op mijn been. ‘Lach niet.’
Ik ging weer recht zitten. ‘Ik vind het wel grappig.’
Mijn volgende trein kwam al weer binnen. Hij stopte, deuren gingen open, iedereen kwam naar buiten. Hij stond leeg voor ons, over een kwartier zou hij gaan vertrekken.
‘Moet je dat hele stuk weer terug,’ zei Daphne terwijl ze naar de trein keek.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Maakt niet uit. Amper een uurtje.’ Ik gaf een kus op haar wang. ‘Ik vond het gaaf jullie weer even te zien. Volgende keer komen jullie naar mij.’
Ze glimlachte. ‘Is goed, doen we.’
Ik stond op, ze liepen met me naar de deur. Voor ik instapte gaf ik ze een knuffel. Allebei. Eigenlijk vertrok die trein nog veel sneller dan ik dacht. Ik zag ze allebei opzij kijken.
‘Zo, er kan er nog net eentje de trein halen, kijk hem rennen,’ lachte Owen.
Ik zette lachend een stap achteruit, de deuren gingen dicht. Ik zwaaide, zag ze wegglijden. Daarna ging ik het trapje af, de coupe in. Met een zucht ging ik zitten. Terug. Naar huis.
Toen ik er bijna was liep ik naar achteren, dichter bij de trap van het perron als we aankwamen. Bij de deur zag ik hem staan. Hij keek naar buiten, merkte dat er iemand achter hem stond en keek even over zijn schouder.
‘Hey Jordy,’ zei ik.
‘Hoi,’ zei hij stilletjes. Hij glimlachte verlegen.
‘Zit je allang in deze trein?’
‘Vanaf het beginpunt.’
‘Wat moest je daar dan?’
‘Daar woont een neef van mij, sinds vorige maand.’
‘Lachen. Ik heb daar altijd gewoond. Klinkt alsof we gewisseld hebben.’
Hij glimlachte, duidelijk niet op zijn gemak.
‘Hoe vond je mijn stad?’ vroeg ik enthousiast.
‘Leuk.’
We liepen samen de trap af, naar buiten. Hij liep naast me, naar de fietsenstalling. Hij was stil, wat er voor zorgde dat ik ook niets meer wist te zeggen. Ongemakkelijk. Zijn fiets stond niet ver bij die van mij vandaan. Hij bukte om zijn slot los te maken, zijn rugzakje gleed van zijn schouder en viel bijna op de grond. Ik glimlachte. Hij was ook gewoon onhandig. Samen fietsten we de stalling uit, hij moest de andere kant op.
‘Tot maandag,’ zei ik vrolijk.
Nu glimlachte hij echt. ‘Doei.’
Ik dacht nog aan hem toen ik thuis was. Ik lag op mijn rug op mijn bed. Aparte jongen. Rage jongen zelfs, maar hij had niets kwaads in de zin. Mijn gedachten dwaalden af naar Abel, als vanzelf. We hadden het helemaal niet meer over Thijs gehad, schoot door me heen. Mooi. Abel. Die was mooi. Mooier dan Thijs zelfs. Na bijna iedere gymles zag ik hem wel, naakt, glimmend van het water. Zijn rug, zijn billen, zijn voorkant. Er was weinig voor nodig om er het beeld bij te fantaseren hoe dat er uit moest zien als ik hem vast had, hard zag worden. En dat was precies wat ik nu ook ging doen.
Ik zag hem maandag weer, voordat de lessen begonnen. Ik was er al, hij kwam aanlopen en kwam naast me staan. Toeval? Ik zag hetzelfde beeld weer voor me, maar nu met zijn mooie ogen in het echt die me aankeken.
‘Nog niet wakker Duco?’ hoorde ik hem lachen.
Ik glimlachte. ‘Niet helemaal.’
‘Je was ver weg. Mooie vrouwen?’
‘Keiharde seks,’ grijnsde ik.
Abel lachte. Ik kon me er niet schuldig over voelen. Wat ik fantaseerde was van mij, daar had hij niets mee te maken. Maar het werd wel steeds moeilijker om geen hints te geven, om hem niet uit te proberen. Direct hem confronteren in een gesprek, met hem alleen, dat was me toch te link. Hoe verder de tijd verstreek hoe duidelijker het me werd. Hij was waarschijnlijk niet zo. Ik zag Jordy lopen. Hij liep vlak langs me af. Ik betrapte mezelf erop dat ik hoopte dat hij niets zou zeggen. Ik zou me geen houding naar de anderen weten te geven. Alsof Jordy dat snapte, hij zei niets, keek niet eens. Ik was vriendelijk tegen hem geweest, maar dat was zaterdag. Dat was buiten school. Zonder de anderen. Ik had er geen goed gevoel bij. Voelde me bijna schuldig.
‘Kom je gamen?’
Ik keek Abel aan en haalde mijn schouders op.
‘Hans komt ook, die rijdt mee.’
Ik keek rond in de fietsenstalling. ‘Waar is hij eigenlijk?’
Abel grijnsde. ‘Even pissen, zei hij.’ Hij lachte en maakte een aftrekgebaar.
Ik grinnikte. Jordy liep naar zijn fiets, zette zijn tas even op de grond om zijn slot los te maken. Zonder iets te zeggen reed hij weg. Ik zag hem even kort naar me kijken, ik glimlachte naar hem. Geen reactie. Ik zag Hans naar buiten komen.
‘Zal je hem hebben.’
Abel keek me lachend aan. ‘Snelle jongen.’
‘Kom,’ zei Hans, ‘zullen we gaan?’
‘Was het lekker?’ hoorde ik Abel vragen.
‘Hè? Wat?’
Abel stapte op zijn fiets en reed weg. ‘Of het lekker was, rukker.’
Hans probeerde hem tegen zijn hoofd te slaan, maar Abel was sneller. Lachend reden we weg. Abel en Hans reden voorop, ik fietste er achter. Ik keek naar ze. Abel was echt veel mooier dan Hans. Zijn kont alleen al. Dat zag er gewoon veel beter uit op dat zadel. Ik volgde ze maar, verder was ik in gedachten.
‘Kut, nee hè?’
Dat was Abel. Ik keek op, de straat was afgezet. Er stond een politieauto dwars op de straat, agent er bij. Hij wees naar de straat rechtdoor. Hij keek serieus.
‘Volgende overweg jongens.’
Verderop stonden mensen bij de overweg, een politieauto, een ambulance. Verderop stond een trein stil. We reden door, Abel reed naast me.
‘Dat is minstens tien minuten omfietsen.’
‘Gebeurt dat vaker hier?’
‘Nah, eigenlijk niet, maar het gaat wel eens fout. Expres of niet, als je snapt wat ik bedoel. Vorig jaar nog een auto. Die klap kon je bij ons thuis horen.’
Hans keek om. ‘Sukkels zijn het.’
Abel grijnsde. Ik zag weer een nieuw stuk van de wijk waar ik nog nooit geweest was. We kwamen nu van de andere kant, herkende het weer toen we bijna thuis waren. Abel gooide zijn jas over de kapstok, pakte een fles en drie glazen en ging voor ons de trap op. Zijn slaapkamer kende ik al. Doordat ik er al vaker was geweest om te gamen, of gewoon te chillen, maar ook uit mijn fantasie ’s avonds, thuis. Wat we al niet gedaan hadden op zijn kamer… Hij liet zijn tas naast zijn bureau vallen, zette de tv aan. Hans plofte op zijn bed. Daar had ik vaak op gelegen. In gedachten dan. Abel had een bankje staan. Hij ging naast me zitten. Hans keek, wij speelden. Abel bewoog altijd mee, zijn been drukte regelmatig tegen mijn knie. Genieten. Hij won ook. Hij gooide de controller naar Hans en pakte de fles. Hij schonk de glazen vol terwijl Hans en ik begonnen te spelen. Abel zat weer naast me, keek wat wij deden. Zonder er bij na te denken krabde hij aan zijn been, hoog, ik zag de bult in zijn broek bewegen. Daar krabde hij ook nog een keer aan.
‘Lukt het?’ vroeg Hans terwijl hij naar de tv bleef kijken. ‘Was dat ding gewoon.’
Ik grinnikte, Abel lachte.
‘Niks mis met een keer krabben,’ lachte ik.
‘Zo is dat Duco,’ grijnsde hij terwijl hij nog een keer flink kneep.
‘Hulp nodig?’
Ik vroeg het voordat ik er over nadacht.
‘Ha, dat wil hij wel,’ zei Hans, ‘maar zij wil niet.’
‘Bek dicht, Hans.’
‘Wie?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Nah, niks bijzonders.’
Ik glimlachte. Hij werd verlegen!
‘Niets bijzonders!’ protesteerde Hans. ‘Hij ligt er nachten wakker van.’
‘Ha. Ha.’
‘Hij rukt zich suf.’
‘Nee, jij op het toilet van de school.’
Hans lachte en liet zich daardoor door mij verslaan. Ik drukte de controller bij Abel in zijn handen. Mijn vingers streken kort langs zijn huid.
‘Vertel,’ zei ik, ‘wie dan? Kom op, dat kun je toch wel zeggen?’ Ik moest het weten. ‘Hans weet het ook,’ drong ik aan.
‘Meisje, ken je toch niet,’ ontweek hij.
‘Echt? Een meisje?’ grapte ik.
‘Ja, duh. Ik ben geen homo.’
Hans lachte, mijn maag kneep even. Dat was wel weer duidelijk.
‘Jammer Duco,’ zei Hans, ‘hij wil niets met je.’
Ik schrok, kreeg het warm. Had hij me door? Hadden ze me al de hele tijd door? Nee, hij zat gewoon een grap te maken, dat kon niet anders.
‘Duh,’ antwoordde ik onverschillig, maar van binnen knakte er wel wat.
‘Sorry Duco,’ grijnsde Abel terwijl hij opzij keek naar me, ‘maar als ik homo was zou je de eerste zijn, echt waar.’
Ik lachte maar mee. Au.
‘Of Jordy,’ lachte Hans, ‘die wil wel.’
We lachten.
Tegen beter weten in misschien, maar ik had hem toch in gedachten toen ik onder de douche stond. En hoe. Alle opmerkingen waren allang weer verdwenen, hij wilde mij gewoon. Met een zucht liet ik alles gaan, bleef nog lang nadromen met mijn ogen dicht, hoofd achterover. Hij was niet zo, besefte ik niet veel later. Die manier hoe hij reageerde. Hoe hij vertelde over een meisje dat ik toch niet kende. Hij was niet zo. Ik geloofde hem. Ik moest wel. Ik keek naar beneden, zag hoe hij nog steeds wat dik naar beneden hing. Of hij nou zo was of niet, in mijn gedachten mocht hij nog vaak genoeg mee douchen. Ik glimlachte, draaide de kraan dicht, pakte mijn handdoek. Nee, ik moest het niet meer doen. Uit mijn hoofd met die gast. Anders was het niet leefbaar in die groep. Kon ik niet meer normaal doen tegen hem. Ik zuchtte, liep naar mijn kamer en trok schone kleren uit de kast. Ik dacht aan de opmerking van Hans, over Jordy? Op wie zou die verliefd zijn? Ik lachte zachtjes. Waarom dacht ik dat nou weer?
Het viel me op. Als we elkaar alleen tegen kwamen zei ik wel eens hallo tegen hem. Ergens moest hij weten dat ik hem niets zou doen. Maar het viel me op, na het sporten stond hij vaak naast me onder de douche. Mij vertrouwde hij. Ik had het al eerder gezien, hij zorgde er altijd voor dat hij niet naast iemand stond die vaak grappen over hem maakte. Altijd naast iemand die verder rustig was in de klas. En de laatste tijd stond hij ook naast mij. Van mij mocht hij, lekker rustig. Zo hoefde ik alleen maar de andere kant van mij in de gaten te houden of ik niet ineens een natte handdoek tegen mijn kont aan gekletst kreeg. Het was altijd een flink kabaal onder die douches. Een hoop gelach, een hoop flauwekul. Jordy keek altijd moeilijk, absoluut niet op zijn gemak. Het lukte hem niet altijd, zoveel keuze was er niet in de douches, maar deze keer stond hij weer naast me, in de hoek. Zijn favoriete plek. Hij maakte dankbaar gebruik van de rest, hij deed net of hij niet oplette en liet iemand voordringen. Er kwamen er twee kort na elkaar vrij. Hij liep bijna naast mij, naar de twee douches in de hoek. Ik zag hem kijken, ik kwam in de hoek uit, maar knikte en liet hem voor gaan. Hij de hoek in, ik er naast. Hij glimlachte, dankbaar. Bij anderen was hij altijd snel, erg snel. Naast mij was hij langzamer, rustiger. Ik keek schuin naar hem. Bijna een kop kleiner dan ik, klein, iel. Tegen het magere aan. Dunne benen, dunne armen. Bijna geen kont. Zijn piemel paste bij hem. Weinig haar ook. Ik keek nog eens. Had hij het nou…? Jawel, hij had het bijgeknipt, hield het kort. En nog netjes ook. Ik glimlachte, merkte toen pas dat hij me zag kijken. Ik schrok, deed mijn ogen dicht en hield mijn hoofd achterover. Ik spoelde het schuim van me af, wilde weg. Ik deed mijn ogen weer open en zag hem naar mij kijken. Niet in mijn ogen, naar mijn kruis. Ik wreef over mijn lichaam om de laatste beetjes douchegel weg te spoelen, wreef expres over mijn ballen en piemel. Ik wilde hem uitproberen. Mijn huid gleed een stukje terug en weer over mijn eikel heen. Zijn mond viel een stukje open, ik zag het dikker worden bij hem. Ik kuchte waardoor hij me weer aankeek. Betrapt. Ik liet mijn ogen kort naar zijn kruis gaan en keek hem weer aan.
‘Omdraaien,’ grinnikte ik.
Hij keek even kort naar beneden, schrok van zijn toestand en draaide meteen om. Ik glimlachte, pakte mijn handdoek en droogde me snel af. Hij volgde, ik sloeg mijn handdoek om me heen en zag die van hem onder zijn handdoek verdwijnen. Nog steeds niet helemaal tot rust. In de kleedkamer kon ik hem niet meer in de gaten houden. Ik kleedde me aan en ging naar buiten. Jordy was al weg. In de pauze was hij voorzichtig, keek onderzoekend. Toen hij merkte dat er geen grappen over zijn zwellende piemel kwamen van de anderen wist hij het zeker: ik had er niets over gezegd. Dat stelde hem wel gerust. Toen ik naar huis ging reed hij net weg. Hij keek naar me en glimlachte. Niet verlegen. Dankbaar. Balorig.
‘Mooi huis Duco.’
Owen keek rond. Daphne omhelsde kort mijn moeder. Irritant close die twee. Ik schonk wat te drinken in, nam ze mee naar buiten. De zon scheen, het was lekker weer. Straks nog wat eten en dan gingen we naar een stad verderop. Er was een Gaypride, we waren al eens eerder naar dat feest geweest. Toen nog met Thijs. Toen wist ik nog niet dat ik er zo dicht bij in de buurt zou gaan wonen. Toen wist ik nog niet dat hij al twijfelde aan ons. Maar ik had er zin in. Zeker met Owen en Daphne.
‘Zin in?’ vroeg Daphne.
‘Tuurlijk.’
‘Misschien kom je daar wel een leuke gast tegen.’
‘Ja hoor.’
‘Hoe gaat het nu met die jongen?’
‘Die is hetero, Daphne.’
‘Heb je het hem gevraagd?’
‘Niet direct.’
‘Dus het zou nog kunnen?’
‘Hou op. Hij blijft het over meisjes hebben.’
‘Zou ik ook doen als ik niet uit de kast wilde komen. Terwijl hij het dan eigenlijk over een jongen heeft. Dat doe jij toch ook?’
‘Ja,’ zei ik terwijl ik me uitrekte.
‘Nou dan.’
‘Vergeet het, hij is hetero, in alles. Ik heb daar een antenne voor.’
Ze lachte, Owen ook.
‘Lopen er nog anderen rond?’
‘Niet dat ik weet,’ zei ik. ‘Hoewel… Er is er eentje waar ik mijn bedenkingen bij heb.’
‘Die ene jongen die gepest wordt?’
Ik knikte.
‘Maar hoe weet je dat dan?’
‘Zijn hele doen en laten. En hij checkt me onder de douche.’
Daphne proestte bijna haar slok drinken naar buiten, Owen grijnsde.
‘Echt?’ vroeg hij.
‘Zeker weten.’
‘Nice.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik vind het wel oké. Van mij mag hij. Als hij er verder maar niets achter zoekt dat ik hem laat kijken. Niet mijn typ. Absoluut niet mijn typ.’
‘Hoe heet hij?’
‘Jordy.’
‘Nou, wie weet Duuk…’
‘Vergeet het, muts. Kom, we gaan.’
Het was druk, de straten waren goed vol. Zoals altijd, zeker met dit weer. Apart publiek, de schaamte voorbij. Niet mijn ding, maar het maakte mij verder niet uit. Vrij zijn, doen waar je zin in hebt, toch? Het maakte de sfeer wel natuurlijk.
‘Nou, rondkijken, Duco,’ plaagde Daphne.
‘Jij ook. Tenzij je nog steeds Khalid wil schaken.’
Die was gemeen van mij. Ze was nog een tijdje om hem heen blijven hangen, totdat hij er genoeg van had en haar duidelijk had gemaakt dat dat er niet in zou zitten. In een goed gesprek, even goede vrienden verder, dat wel. Ze was er flink teleurgesteld van geweest.
Ze gaf me een por. ‘En jij Thijs zeker?’
Ik keek haar aan en grijnsde. Ze kuste overdreven de lucht in mijn richting. Owen lachte.
Ik stond met een plastic beker in mijn hand te kijken. Er reed een stoet wagens door de straat, platte aanhangers met dansende mensen en muziek. Harde muziek. Iemand drukte me een flyer van een homokroeg in mijn hand. Ik had al twee stickers op mijn shirt, een soort papieren zonneklep en een knalroze reflectiebandje om het handvat van mijn rugzakje. Reclamedingen. Ik was een beetje klaar met die reclamefoldertjes. Het roze rubber bandje nam ik wel aan, deed het meteen om mijn pols. Ik had een prima dag, eindelijk gewoon mezelf zijn met mijn vrienden, geen rekening houden met wat de anderen vonden, wat ik toch de hele tijd deed met Hans, Abel en de rest. Ik danste, en toegegeven, ik keek ook rond. Natuurlijk wel. Daphne stootte me aan.
‘Alsjeblieft, zeg me dat die jongen hetero is.’
Ik lachte. ‘Waar?’
‘Die jongen schuin naar links, dat blauw wit gestreepte shirt.’
Ik keek, en lachte.
‘Sorry Daphne, die is gay. En flink ook volgens mij.’
‘O. Nou ja, je mag hem hebben.’
‘Goh, nou, dank je wel,’ spotte ik.
Ik keek verder. Mooie jongens zaten er tussen. Ik had er geen zin in, ik was op stap met Owen en Daphne, daar kwam nu niemand tussen. Ineens zag ik hem staan. Ik was verbaasd, en eigenlijk ook weer niet. Daphne zag mijn gezicht.
‘Wat zie je?’
‘Die jongen van school.’
‘Die Abel? Zie je nou wel, die is dus toch gewoon homo.’
‘Nee, dat is Abel niet, da’s Jordy.’
Daphne keek nieuwsgierig. ‘Wie?’
Jordy keek ondertussen terug. Hij zag me.
‘Wie?’ herhaalde ik. ‘Die jongen met die blauwe jas, met witte mouwen.’
‘Die nu betrapt en heel moeilijk naar je staat te kijken?’
‘Die ja.’
Ik moest naar hem toe, ik kon moeilijk weglopen. Ik moest hem geruststellen, dat het oké was. Jezus, ik zat wat dat betreft in hetzelfde schuitje, ik wilde ook niet dat ze op school van mij wisten dat ik hier was. Ik wurmde me tussen mensen door, stak de straat over tussen twee wagens in. Daphne en Owen kwamen achter me aan.
‘Dat ik jou hier tegen kom,’ lachte ik.
Hij glimlachte. Het viel me nu pas op, er stond een jongen naast hem.
‘Ik ben ook verbaasd,’ zei hij toen.
Ik glimlachte. ‘Niet verwacht?’
‘Nee.’
‘Ik ook niet.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘De meesten denken het toch al van mij.’
‘Die moeten niet lullen. Bovendien, dat weet jij ook wel, ze noemen iemand al snel gay, dat zegt helemaal niet dat je ook zo zou zijn.’
‘Ja…’
Owen sloeg een arm over mijn schouder. ‘Duuk, we gaan wat te drinken halen, jij ook wat?’
‘Lekker.’
‘Blijf je hier staan?’
‘Is goed.’ Ik keek naar Jordy. ‘Jij ook wat drinken?’
Ik pakte mijn portemonnee en gaf Owen wat geld.
‘Hoeft niet.’
‘Zelf weten,’ zei ik.
Owen en Daphne gingen, Jordy keek ze na. De jongen die bij hem was bleef afzijdig. Ik zag Jordy denken.
‘Nee, dat is gewoon een goede vriend, daar heb ik niets mee. Hij is hetero. De sukkel.’
‘O,’ zei hij serieus, maar daarna lachte hij toch.
De eerste keer dat ik hem echt zag lachen.
‘En hij daar?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Hij? Dat is mijn neef.’
Ik glimlachte, vond het bijna jammer. Ik gunde het hem, een vriendje.
‘Ben je hier vaker geweest?’ vroeg hij.
Ik lachte. ‘Dat is de meeste slechte cliché openingszin die er bestaat.’
Hij keek verbaasd, snapte de grap niet.
‘Laat maar. Ik ben hier vorig jaar ook geweest. Jij?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben hier voor het eerst. Zijn idee.’
‘Is hij ehh…?’
‘Nee.’
Ik ging dingen op een rijtje zetten in mijn hoofd. Conclusies trekken zonder vragen te stellen. Jordy zat gruwelijk in de kast, zijn neef wist het van hem, en sleepte hem nu mee naar dit feest. De deur uit, andere jongens zien die ook zo waren. Zijn neef keek weer. Ik keek terug en stak mijn hand uit.
‘Duco.’
Hij glimlachte. Hij was ouder dan ons, dat zag ik wel. Owen en Daphne kwamen terug, hij gaf mij mijn beker en mijn geld terug. Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor aan Jordy. Hij liet het verlegen gebeuren. Ik legde hem uit wie ze waren. Daphne zou Daphne niet zijn als ze bleef praten. Ze maakte grapjes tegen hem, vroeg of ik me wel een beetje wilde gedragen hier op school. Hij liet het gelaten over zich heen komen allemaal, wist zich geen houding te geven. Ongemakkelijke sfeer. Dit moesten we zo niet lang vol willen blijven houden. De laatste auto kwam ook voorbij.
‘Gaan we zo nog even op het plein kijken?’ vroeg Owen.
‘Prima,’ zei ik.
Ik keek opzij, Jordy stond iets van me af.
‘Wij gaan naar het plein,’ zei ik op een manier dat hij eventueel ook als uitnodiging kon opvatten.
‘Oké,’ was zijn antwoord.
Hij bleef staan. Ik gaf hem een hand, keek hem aan en trok hem toen naar me toe, waar hij van schrok.
‘En hier zeggen we natuurlijk niets over op school,’ zei ik met een lach.
Hij ontspande weer. Dacht hij nou dat ik hem een zoen wilde geven?
‘Nee,’ lachte hij.
Ik knipoogde grijnzend. Daarna waren we op weg.
‘Wat een stille gast,’ zei Daphne zuchtend. ‘Je moet er ieder woord uittrekken.’
‘Ik weet het.’
‘Hij lijkt wel wereldvreemd.’
‘Maar hij gaat wel mooi naar dit feest,’ zei Owen, ‘en hij heeft een vriendje.’
‘Dat is zijn neef,’ zei ik.
‘O.’
‘Hij dacht ook even dat jij mijn lover was.’
Owen lachte. ‘Echt?’
‘Ik heb hem gerust gesteld,’ grijnsde ik.
‘Mooi.’
‘Weet hij ook meteen dat hij nog kans maakt bij je Duco,’ zei Daphne.
‘Nee…,’ zei ik ongelovig.
‘Duuk, open je ogen. Die gast is verliefd op je.’
© 2015 Oliver Kjelsson
Ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie reacties. Klik op deze link en laat eens een berichtje achter op het forum!