Ik stond als aan de grond genageld. Dit had ik niet verwacht. Ik zag de fles rum staan. Hij had gedronken. Ik pakte de fles en legde hem terug op de plaats waar die altijd verstopt lag. Daarna liep ik hem achterna, maar hij was nergens meer te vinden. Ik wist dat hij in de buurt moest zijn, maar hij had zich goed verstopt. Kut. Ik kon niet verder zoeken, de fiets van Diederik moest weer terug. Ik sloop naar de plek waar ik die had achtergelaten en trok hem weer de struiken uit. Kwaad trapte ik door het park. Ik keek nog rond maar zag hem echt nergens meer. Ik baalde, en dat was aan me te merken toen ik terug was bij het groepje.
‘Bedankt,’ zei ik tegen Diederik.
‘Gelukt?’
Ik knikte. Jorick hield me in de gaten.
‘Waar was je nou heen?’ vroeg hij toen we samen terug liepen naar huis.
‘Park,’ zei ik. ‘Even iemand opzoeken.’
Hij gniffelde een beetje. ‘Bij die pedo’s? Je hebt er toch geen klant zitten hé?’
Ik zweeg.
‘Nee toch?’ vroeg hij verschrikt.
‘Nee, tuurlijk niet, gek. Een jongen die ik daar heb leren kennen. Heeft me altijd goed geholpen met alles daar.’
Jorick klonk verbaasd. ‘Die leeft daar gewoon?’
‘Soms. Maar ik heb hem niet gevonden.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben blij dat je weer gewoon thuis bent.’
‘Ja,’ zei ik maar.
‘Hoe gaat het nu?’
‘We gaan niet op vakantie. En verder snappen ze nou dat ik zo ben, maar ze willen er niets van zien of merken.’
‘Als dat alles is…’
‘Ja, valt me ook nog mee,’ zei ik sarcastisch.
Jorick glimlachte. ‘Positief bekijken man. Voor hetzelfde geld had je weken huisarrest. Kom je morgen in het zwembad dobberen?’
‘Goed idee. Maar ik weet nog niet hoe laat. Nog even naar Ruben denk ik.’
‘Zie maar, val maar binnen.’
We stootten onze vuisten tegen elkaar.
‘Tot morgen,’ lachte ik.
Ik draaide me lachend om, mijn gezicht vertrok meteen weer. In gedachten maakte ik de voordeur open. Stijn deed raar, alsof hij boos op me was. Niets laten merken nu, al kon ik mijn gedachten er niet vanaf houden.
‘Hoi,’ zei ik zo vrolijk mogelijk door de open deur naar de woonkamer,
‘Hoi,’ kreeg ik opgewekt terug.
Ik liep de kamer in, zag mijn ouders naast elkaar zitten in de bank.
‘Was het gezellig?’ vroeg mijn vader.
‘Ja hoor, best wel.’
Hij glimlachte naar me. Was hij nou vrolijk? Het leek wel alsof ze opgelucht waren dat we niet op vakantie gingen.
‘Ik ga nog even douchen en dan slapen,’ zei ik.
‘Oké, welterusten jongen.’
Verbaasd liep ik naar mijn kamer en sloot de deur. Ik keek nog een keer op mijn telefoon. Niets. Ik trok mijn kleren uit en ging mijn badkamer in. Even douchen. Ik zag mezelf in de spiegel. Ik was magerder geworden. Moe gezicht. Ik was ook moe. Nog steeds. Het water van de douche hielp wat dat betreft niet veel. Ik werd er alleen maar lomer van. Ik vond het niet erg. Na de douche meteen mijn bed in en slapen. Proberen even nergens aan te denken. Ik liet het over me heen stromen, hoofd achterover. Zo bleef ik staan. Mijn vader was gewoon vrolijk. Volgens mij had hij gewoon geen zin om op vakantie te gaan. Het zou me niets verbazen als hij de volgende dag gewoon ging werken. Maar dan nog, ik had het me allemaal heel anders voorgesteld. Nog een keer huisarrest of zo, omdat ik weggelopen was. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ook stom, het ging eigenlijk beter en makkelijker dan ik ooit had kunnen wensen, en toch voelde het ongemakkelijk. Geen echte ruzie, maar ik had nog steeds hetzelfde gevoel. Ik werd niet door hem geaccepteerd. Er werd gewoon niet over gepraat, daar kon ik wel vanuit gaan. Raar. Alsof ik op mijn hoede moest zijn, dat het zo niet kon blijven. Ik droogde me af, trok een boxer aan en ging op bed liggen. Telefoon vlak in de buurt. Alsof Stijn me nog zou bellen. Dat deed ie nooit. Zeker niet na vanavond. Waarom deed hij zo? Ineens zo afstandelijk en vijandig? Ik snapte er helemaal niets van.
Ik was vroeg wakker. Toen ik in de woonkamer kwam bleek mijn vader al naar zijn werk te zijn. Ik had het al gedacht. Op tafel lag een envelop van de bank.
‘Jouw nieuwe bankpas, denk ik,’ zei mijn moeder. ‘De oude kun je doormidden knippen.’
Nieuwsgierig scheurde ik het open. Het was inderdaad een nieuwe. Eindelijk, ik kon weer geld halen. Ik had nog steeds geen cent meer in mijn zak zitten. Dat ging ik eerst maar even doen. Daarna naar Ruben.
‘Ga je nog iets doen vandaag?’ vroeg mijn moeder.
‘Naar Ruben nog een keer,’ denk ik.
Ze glimlachte. ‘Je bent lief voor hem.’
Voor ik het wist streek ze een keer door mijn haar.
‘Is hij ook.’
‘Ja, dat is hij zeker.’
‘Waar is papa? Is hij naar zijn werk?’
‘Ja, hij had nog een hoop in te halen.’
Ik zei er verder niets op, had het ook wel verwacht. Ik maakte een ontbijtje en ging die voor de tv op zitten eten. Straks eerst geld pinnen, daarna Stijn zoeken. Eventueel naar Ruben. Dan kon ik ‘s middags op mijn gemak bij Jorick in het zwembad gaan liggen. Daar had ik toch ook wel zin in.
‘Ik ben zo weg,’ riep ik toen ik mijn ontbijtje op had.
‘Waar ga je naar toe?’ hoorde ik vanuit hun slaapkamer.
‘Geld pinnen en naar Ruben. Dan kan ik vanmiddag bij Jorick langs.’
‘Veel plezier,’ riep ze terug.
Ik pakte mijn fiets en reed naar het winkelcentrum. Ik pinde en was blij dat er weer gewoon geld uit kwam. Ik zag de bedrijfsleider van de supermarkt kijken. Ik grijnsde. Meteen dacht ik weer aan Stijn. Hij was er niet. Waar hing hij uit? Zou hij in het park zijn? Kleine kans, maar ik wilde het zeker weten. In het park werd ik ingehaald door twee jongens op de fiets. Ik lachte er om. Wedstrijdje. Herkenbaar. Ik reed een rondje maar zag hem niet bij de speeltuin. Zou hij nog op de slaapplek zijn? Ik kon het me niet voorstellen. Er was nog één mogelijkheid. Een beetje nerveus reed ik het verboden stuk in. Als hij er was had ik geen idee hoe ik hem zou aantreffen. Ik reed rond en zag hem zitten op een bankje. Wat kon ik nu doen? Niets anders dan bij hem te gaan zitten. Daar kwam ik tenslotte voor.
‘Hey,’ zei ik toen ik bij hem stopte.
Stijn bleef voor zich uit kijken. ‘Moet jij niet op vakantie?’
‘Nee, gaat niet door.’
‘Kut voor je.’ Hij was cynisch.
‘Zo erg vind ik het niet.’
‘Nee, vakantie naar Toscane, wie heeft daar nou zin in.’
‘Ik niet. Niet met mijn ouders.’
Ik stapte van mijn fiets en ging naast hem zitten.
‘Moet jij niet gewoon verder?’
‘Nee, ik heb alle tijd.’
‘Ja, als je niet op vakantie gaat… Maar je hebt hier niets meer te zoeken. Je kunt beter gaan.’
‘Nee. Ik wilde je nog een keer zien.’
‘En waarom?’
‘Om je te bedanken voor alles.’
‘Dat zei je gisteren ook al. Hebben we het al over gehad dus. Verder nog iets?’
‘Wat heb jij?’
‘Een kuthumeur.’
‘Waarom?’
‘Omdat jij gewoon naar huis bent, weer bij je vriendje bent en ik nog steeds in deze shit zit. Geld bijna op, je kent het wel. Jij denkt toch niet dat je hier nu nog gewoon normaal rond kunt lopen alsof er niets gebeurd is hè? Vergeet het. Je bent hier klaar, dus wegwezen. Jij hebt ons niet meer nodig, wij jou niet.’
‘Zit je daarom hier?’
‘Huh?’
‘Dat je geld nodig hebt.’
‘Ja, ik zit hier niet om van de vogeltjes te genieten.’
‘Hoeveel wil je hebben?’
‘Wat?’
‘Hoeveel…’
‘Ik snap wat je bedoelt. Zout op. Ik neem geen geld van je aan.’
‘Stijn, kom op. Laat me je helpen.’
‘Ik ben niet te helpen. Wil je nu gaan alsjeblieft?’
‘Nee.’
‘Godverdomme, wat ben jij eigenwijs.’
Er kwam een man aangelopen. Stijn keek en werd nerveus.
‘Nu moet je echt weg.’
Ik bleef zitten. Waarom wist ik niet. Als hij hierdoor kwaad zou worden liep hij misschien een klant mis. En kon ik hem alsnog helpen.
‘Hoi, André,’ zei Stijn.
‘Hallo jongen. Heb je jouw maatje bij?’
Ik keek. Dus dat was die André, de kijker.
‘Ja,’ zei Stijn, ‘maar die gaat zometeen weg.’
‘Jammer.’
Ik keek weer op en glimlachte naar hem. Stijn stond op.
‘De groeten,’ zei hij tegen mij.
Ik keek ze na. Plannetje mislukt. Een eindje verder bleven ze bij de struiken staan. Ze praatten, keken allebei een keer mijn kant op. Stijn haalde een keer zijn schouders op. Hadden ze het nou over mij? Stijn aarzelde en kwam toen naar me toe gelopen, André volgde maar hield afstand.
‘Jarno?’
‘Ja?’
‘Hij wil ons beide hebben.’
‘Ons beide?’
‘Ja, je weet wel. Alleen kijken.’
Ik keek hem smalend aan.
‘Kom op man, je wou me toch helpen?’
‘Wat betaalt ie?’
‘Genoeg.’
Ik bleef zitten.
‘Ey, kom op.’ Hij grijnsde.
Ik keek naar mijn fiets. Stijn kwam naast me zitten, zijn schouder tegen die van mij.
‘Ik zit te denken, ik kan er nog meer geld uit trekken als ik wil.’
‘Hoe dan?’
‘Hij wil me eigenlijk helemaal naakt zien, maar dat doe ik hier niet. Hij biedt er steeds geld voor, maar het is me te link in het park. Hij heeft al eens voorgesteld om met hem mee naar huis te gaan, daar kan niemand ons betrappen. Ik ga alleen niet alleen met hem mee zijn huis in. Met jou zou ik dat wel durven.’
‘Wacht even, je vraagt of ik met je meega naar zijn huis?’
‘Wat kan ons gebeuren? Als hij iets raars wil dan zijn we toch met zijn tweeën.’
‘Maar…’
‘Niet dat hij iets raars gaat doen hoor.’
‘Ik mocht het nooit meer doen van je,’ zei ik treiterend.
‘Dit is anders. Kom op man.’
Ik zag André op een afstandje staan.
‘Wat moeten we doen dan?’
‘Niets. Kleren uit, een keer rukken. Dat is alles.’
‘Als je nou dat geld van me aannam, dan hoefde je dit helemaal niet te doen.’
‘Als je nou meegaat, dan hoeft dat de komende week ook niet.’
André kwam naar ons toe.
‘Durf je niet?’ vroeg hij. ‘Ik dacht dat je dit al eens eerder had gedaan.’
‘André,’ zei Stijn, ‘wat heb jij er voor over als we bij jou thuis… Je weet wel. Alles uit.’
Zijn mond viel open. Hij keek begerig. Hoopvol. Daarna keek hij naar mij.
‘Ik doe echt niets. Wil alleen maar kijken.’
‘Wat zou je er voor over hebben?’
‘Het dubbele.’
Stijn bleef nuchter kijken. ‘Wat je normaal aan mij geeft en dat ook aan hem. En dat allemaal nog een keer?’
André knikte. Stijn keek naar mij.
‘Het is een goeie deal.’
‘Jongens, we staan hier al te lang,’ drong André aan. ‘Ik wil je niet dwingen hoor, als je twijfelt moet je het niet doen. Dan ga ik gewoon alleen met hem.’
Stijn keek me nog net niet smekend aan.
‘Zeg het maar, anders ga ik alleen met hem mee.’
‘Alleen mee naar huis?’
Hij knipoogde. ‘Het is veel geld, Jarno.’
Ik zuchtte. ‘Dat is toch gevaarlijk?’
‘Ik doe het toch.’
‘Dan breng ik je, op de fiets. Weet ik waar je bent.’
‘Oké.’
André had ons gesprek staan volgen en keek tevreden, al had hij niet de hoofdprijs.
‘Fiets maar achter mij aan.’
We gingen op een afstandje van hem het park uit. Daar pakte hij zijn fiets. Ik volgde, Stijn zat achterop.
‘Ik blijf wel op je wachten hoor,’ zei ik, ‘tot je weer naar buiten komt.’
‘Zelf weten. Kan misschien wel even duren.’
‘Ga je nog meer met hem doen dan?’ vroeg ik verschikt.
‘Nee, gek. Maar het hoeft nu niet snel, dat bedoelde ik.’
‘Ik wacht wel.’
We waren bij zijn huis aangekomen.
‘Hij blijft wachten,’ zei Stijn tegen André.
‘Jammer, maar zelf weten.’
‘Ik blijf wel op de hoek hangen,’ zei ik tegen Stijn.
‘Niet in de straat blijven hangen, dat valt teveel op.’
‘Je kunt binnen wachten,’ zei André, ‘je hoeft niet mee te doen.’
Stijn keek me weer smekend aan. ‘Ga mee. Wacht in de keuken voor mijn part.’
‘Veiliger?’
‘Ook.’
Ik zuchtte en zette mijn fiets tegen de gevel en ging achter ze aan naar binnen. Net huisje, opgeruimd. Geen vieze vent. Hij leidde ons de woonkamer in.
‘Eerst even wat drinken?’
‘Nee, hoeft niet,’ zei Stijn.
André kwam de keuken uit en had twee blikjes cola in zijn hand. ‘Echt niet?’
‘Nou, ja, oké, lekker,’ zei Stijn.
‘Ik pak zelf ook even wat,’ zei hij, ‘ga zitten, ik ben zo terug.’
Stijn en ik gingen in de bank zitten. André verdween weer de keuken in, ik keek de kamer rond.
‘Blikjes zijn wel veilig,’ zei Stijn zachtjes naast me. ‘Met een glas weet je nooit wat er in zit.’
‘Eerder gedaan?’ vroeg ik grinnikend.
Ik keek opzij en zag Stijn rood worden.
‘Eén keer, maar dat durfde ik naderhand niet meer alleen.’
Mijn mond viel open.
‘Vertel ik je nog wel een keer. Vent wou me aftrekken, maar thuis wou hij meer. Zat me ook dronken te voeren.’
André kwam de kamer in, zette een glad rode wijn op tafel en ging in een fauteuil zitten, schuin tegenover ons. Hij legde een biljet van 50 euro op tafel, keek naar mij en legde er nog eentje naast.
‘Voor als je je bedenkt,’ glimlachte hij.
Stijn keek balorig naar me en deed zijn schoenen uit. Hij wiebelde even met zijn tenen. Ik zat niet op mijn gemak.
‘Wil je dat ik ga?’ vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Je mag wel blijven zitten hoor.’
Eigenlijk moest ik gaan. Hij ging zo steeds meer kleren uitdoen en zich aftrekken. Ik kon het niet maken om daar naar te blijven kijken, maar aan de andere kant was ik wel nieuwsgierig. André glimlachte alleen maar. Ik nam nog een slok cola. Stijn trok zijn sokken uit, maakte daarna zijn broek los. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd. Ik zag wat restanten van een blauwe plek op zijn rug. Godverdomme. Het ging nog steeds goed fout bij hem thuis.
‘André, heb je misschien een handdoek?’ vroeg Stijn.
‘O ja, natuurlijk. Momentje.’
André ging de kamer uit, ik hoorde de trap kraken.
‘Als je niet wil dat ik kijk dan moet je het eerlijk zeggen hoor.’
Stijn lachte. ‘Nee, blijf maar, maakt me niet uit.’
Ik kon het niet laten, ik bekeek hem. Hij zat naast me in zijn half open broek en boxer. Ik moest toegeven, hij zag er lekker uit. Even hing hij tegen me aan.
‘Doe je echt niet mee?’
‘Stijn, ik weet niet…’
‘Wat maakt het uit?’ Hij knikte naar het geld op tafel.
‘Ik heb het niet nodig.’
‘Kom op man,’ grijnsde hij, ‘maken we er een mooi showtje van die André nooit meer vergeet.’
Hij had zijn hand op mijn been liggen en kneep. Ik hoorde de trap weer kraken.
‘Ik doe net of ik je verleid, en dan ga je vanzelf mee. Gewoon meespelen.’
De deur ging weer open, André gaf een grote handdoek aan Stijn.
‘Sta effe op,’ zei Stijn tegen mij.
Hij legde de handdoek over de zitting van de bank en ging weer zitten. Ik nam nog een slok en ging naast hem zitten. Stijn keek naar André en wreef over zijn boxer.
‘Doe je echt niet mee?’ vroeg hij aan mij.
‘Ik weet niet hoor,’ twijfelde ik.
Stijn glimlachte en hing tegen me aan. Hij wreef over mijn been.
‘Kom op man.’
Zijn hand gleed naar beneden, hij bukte en trok mijn schoenen uit. Hij zat nu op de grond en wreef weer over mijn benen. Zijn hand maakte mijn riem los. Daarna het knoopje en mijn rits. Ik zei niets, allerlei gedachten tolden door mijn hoofd.
‘Kom, doe je shirt uit.’
Als in een automatisme pakte ik de rand van mijn shirt en trok die over mijn hoofd. Ik voelde zijn handen bezig met mijn sokken. Ik keek over hem heen en zag André verbaasd kijken.
‘Je bent mooi,’ fluisterde Stijn op zo’n manier dat André het zeker kon horen. Ik moest van binnen lachen, hij maakte er een mooi verhaal van. Stijn hing tegen me aan en duwde me half op mijn rug. Hij zat bij mijn voeten en trok langzaam mijn broek van mijn benen. Daarna ging hij voor me staan, met zijn gezicht naar André. Ik pakte de rand van zijn broek, Stijn hielp me met het uittrekken. André werd wat onrustiger, hij genoot. Stijn draaide weer om en ging naast me zitten. Hij streelde mijn been, kneep af en toe. Het voelde goed. Stijn deed alsof hij me kuste in mijn nek.
‘Doe ook bij mij,’ zei hij heel zachtjes.
Onwennig streelde ik zijn zij, zijn armen. Stijn duwde me op mijn rug en ging op me zitten. Hij keek me aan en knipoogde balorig. Daarna zat hij op mijn kruis. Hij kneedde mijn borst. Hij keek naar André en glimlachte. Daarna trok hij me omhoog en ging naast me zitten. Hij wreef over zijn boxer, hij had duidelijk een halve stijve. Hij ging staan en liet langzaam zijn boxer zakken. André had zijn hand al in zijn broekzak zitten. Stijn ging weer zitten. Zijn piemel stond naar voren. Donkerblond schaamhaar. Zou dat de echte kleur van zijn haar zijn? Zijn hand lag al weer op mijn been.
‘Jij ook,’ zei hij.
André knikte begerig. Stijn pakte de rand van mijn boxer, ik hoefde zelf niets te doen. Ik tilde mijn lichaam iets op, meteen schoof mijn boxer onder mijn kont weg. Hij trok hem lager over mijn knieën. Ik stapte er uit, liet even mijn handen voor mijn kruis liggen maar haalde ze daarna weg.
‘Mooi, jongens,’ zuchtte André.
Stijn pakte zijn pik en begon zich heel traag af te trekken. Ik probeerde hetzelfde te doen maar door de hele toestand werd hij niet echt stijf. Stijn wel, hij was helemaal hard ondertussen, glimmende eikel. Ik werd nerveus. Straks was hij al klaargekomen en dan moest ik nog beginnen. Ik probeerde wat ik kon, maar echt lukken deed het niet. Het zien van Stijn hielp wel wat, maar helemaal stijf kreeg ik hem niet.
‘Als we er echt een show van maken,’ zei Stijn, ‘leg je dan nog zo’n biljet op tafel?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Dat ik hem help?’
‘Willen jullie dat doen?’ De manier waarop hij dat vroeg zei genoeg.
Stijn keek naar mij en knipoogde. Voor ik er erg in had lag er al een derde biljet op tafel. Mijn god. Stijn grijnsde en ging tegen me aan hangen. Zijn hand lag op mijn been en gleed langzaam naar boven. Hij pakte me vast en gaf me weer zogenaamd een kus in mijn nek.
‘Meespelen,’ siste hij, ‘laat mij maar gewoon doen.’
Ik had geen antwoord. Ik voelde alleen maar zijn hand, die langzaam mijn voorhuid over mijn eikel liet glijden. André keek met open mond. Stijn blies een keer zachtjes, ik voelde de koude lucht over mijn eikel en sidderde. Hij duwde tegen me aan, wilde wat anders. Hij ging op zijn knieën achter me zitten en trok me tegen zich aan. Hij masseerde mijn borst, wreef over mijn buik en pakte zachtjes mijn ballen. Hij trok er een beetje aan. Ik kreunde, en dat was niet gespeeld. Ik zat met mijn rug strak tegen hem aan. Ik voelde zijn pik tegen mijn huid. Hij wreef zijn hoofd tegen die van mij, zijn neus drukte op mijn schouder. Of ik wilde of niet, ik werd keihard.
‘Goed zo,’ siste hij.
Hij duwde me iets naar voren, kroop achter me vandaan en duwde me op mijn rug. Hij ging weer op me zitten en boog voorover. Hij strekte zijn benen, duwde zijn lichaam met zijn armen omhoog en bereed me. André had prima zicht op zijn pik die langs die van mij gleed. Ik lag apathisch met open mond naar het plafond te staren. Stijn bewoog steeds sneller. Ging hij nou klaarkomen.
‘Even rustig jongens,’ zei André. ‘mag ik nog even een glas wijn halen?’
Stijn hield meteen stil en ging rechtop zitten. ‘Natuurlijk.’
André ging de keuken in, Stijn ging weer gewoon naast me zitten en trok me rechtop.
‘Gaat goed zo toch?’ grinnikte hij.
Ik grijnsde. Toneelspeler. André kwam weer terug. Alsof dat een teken was ging Stijn weer verder. Hij streelde mijn been weer, pakte mijn ballen. Hij trok er zachtjes aan waardoor mijn piemel weer helemaal hard werd en rechtop stond. Stijn kuste mijn schouder. Daarna bukte hij en kuste mijn eikel. Hij likte een keer en zoog me een klein stukje naar binnen. Ik strekte mijn benen, voeten vooruit, tenen wijd uit elkaar. André kreunde. Ik ook. Ik gleed met mijn hand door zijn zwart-rode haar. Er kwam al wat donkerblond doorheen. Zijn eigen kleur dus. Stijn maakte er wel een hele show van. Hij zoog zachtjes, likte rond mijn eikel toen hij hem weer wat uit zijn mond haalde. Hij zoog me weer, zijn tong ging onder mijn eikel over mijn toompje heen. Dat kon André niet zien, maar het was heerlijk. Waarom deed hij het dan als André het niet kon zien? Stijn liet me uit zijn mond glijden en keek me aan. Hij zag mijn verbaasde gezicht. Hij grijnsde en keek daarna serieus. Hij boog naar me toe en kuste me. Ik viel weer achterover en nam hem mee. Hij kuste me nog eens, likte langs mijn lippen. Ik opende mijn mond en liet hem toe. We zoenden, traag. Zijn tong speelde met die van mij. Hij duwde zijn kruis tegen die van mij en ging heel zachtjes heen en weer. Dit voelde anders dan daarnet. Dit leek geen show meer, dit leek echt. Ik trok mijn benen op en sloeg ze om hem heen. Stijn duwde nu harder, zijn tong ging ook sneller tekeer. Ik kreunde weer. Ik duwde hem omhoog. Stijn keek verschrikt toen ik zo abrupt de zoen verbrak. Ik liet mijn benen zakken en keek hem aan. Daarna duwde ik hem achterover en bukte. Ik likte zijn eikel, pakte de schacht vast en zoog zijn eikel mijn mond in. Ik trok hem traag af en zoog. Mijn lippen net over de rand heen. Mijn andere hand kneep in zijn bil. Stijn kreunde, kneep in mijn haar. Ik liet hem weer uit mijn mond glijden. Stijn trok mijn gezicht weer omhoog en zoende me weer. Geen kus vooraf, hij wilde alles meteen. Zijn hand greep mijn pik en trok hem tegen die van hem. Hij trok ze tegelijk af. Hij hijgde in mijn mond. Ineens liet hij los.
‘Even rustig,’ zei hij.
Hij duwde me van zich af en ging gewoon zitten. Hij pakte zijn blikje en nam een slok. Ik deed het ook maar, mijn hoofd was een achtbaan. Wat gebeurde hier? Ik moest geen gevoel voor hem krijgen nu, al zat ik er niet ver vanaf. André nam een slok van zijn wijn.
‘Jongens toch….’
Stijn grijnsde. Ik keek naar André. Zijn hand zat nog in zijn broekzak, hij had duidelijk een stijve. Ik keek naast me. Stijn zat rechtop, zijn pik stak recht naar boven. Ik pakte hem vast en trok zijn eikel bloot. Ik kuste hem, zoog hem een stukje naar binnen. Ik ging van de bank af, ging op mijn knieën tussen zijn benen zitten en pijpte hem. Stijn kreunde, kroelde door het haar op mijn hoofd en wreef over mijn rug. Hij boog over me heen en kneedde mijn billen. Hij trok ze uit elkaar. Ik hoorde André kreunen, hij had vol zicht op mijn kont. Stijn drukte zijn vinger op mijn gaatje en masseerde. Ik zoog hem dieper mijn mond in. Dit was lekker, theater of niet. Ik kneep in zijn heupen, wurmde mijn handen onder zijn billen en zette mijn vinger tegen die van hem. Ik probeerde er in te duwen. Stijn snapte mijn hint. Hij masseerde mijn gaatje en duwde langzaam een vingerkootje naar binnen. Ik snoof door mijn neus. Het deed zeer. Ik pakte achter me zijn hand en liet zijn pik los met mijn mond. Ik maakte zijn vinger nat met veel speeksel. Stijn ging weer terug met zijn hand en gleed traag bij me naar binnen. Ik kreunde weer. Zijn vinger gleed in en uit me. Ik greep naar mijn kruis en trok me af. Dit was te lekker. Ik had zijn eikel nog in mijn mond, maar ik kon even niets meer doen. Ik deed mijn benen verder uit elkaar en duwde mijn pik naar beneden. André had zo prima zicht. Ik trok door, liet Stijn uit mijn mond glijden. Mijn voorhoofd lag in zijn lies. Ik hield het niet meer.
‘Ik kom,’ kreunde ik.
Stijn duwde zijn vinger nog dieper. Ik hield het niet meer tegen, ik trok mijn pik strak en kwam klaar. Ik kneep in zijn vinger en spoot mijn zaad naar buiten, tegen de rand van de bank, op de vloer. Ik hijgde, Stijn gleed langzaam uit me. Ik zag het zaad liggen, er liep een druppel langs de bank naar beneden.
‘Sorry.’
‘Geeft niet jongen,’ hoorde ik achter me.
Ik keek naar Stijn, die me glazig aankeek. Ik ging weer staan, mijn pik stak half vooruit, er hing nog een druppel aan. Stijn pakte hem en likte. Ik kreunde, het was nog te gevoelig. Het tintelde, kietelde. Stijn trok me weer de bank op, Ik viel op mijn rug, hem boven me. Hij stond op zijn knieën en bukte. We zoenden. Ik pakte zijn pik en trok hem af. Hij snoof door zijn neus. Toen ik mijn hand stil hield stootte hij door.
‘Kom maar,’ hijgde ik halverwege een zoen.
‘Bijna,’ kreunde hij mompelend toen zijn tong alweer die van mij raakte.
Ik trok hem af, hij stootte mee. Ineens duwde zijn tong dieper mijn mond in. Ik voelde hem nog harder worden, daarna voelde ik de eerste hete druppels op mijn borst en buik vallen. Hij zakte voorover, hij strekte zijn benen en kuste me. Het zaad gleed tussen ons in. Traag zoenden we door, langzaam kwamen we tot rust. Ik streelde zijn rug, kneep zachtjes in zijn billen.
‘Jongens toch,’ zei André hees.
We keken naar hem, hij had een flinke vlek in zijn broek. Stijn werd weer praktisch. Hij ging staan, trok de handdoek onder me vandaan en veegde mijn buik en borst schoon. Daarna wreef hij ermee langs de bank en over de voer. Hij ging naast me zitten en nam een slok cola. Ik zat naast hem, pakte mijn blikje. Het was stil. Stijn zette zijn blikje op tafel, pakte zijn boxer van de grond en trok hem zittend aan. Ik deed hetzelfde. De magie was verdwenen, binnen een minuut hadden we onze kleren weer aan. Stijn deed zijn schoenen aan en dronk zijn blikje verder leeg. Hij pakte het geld van tafel en stopte het in zijn broekzak. André trok even aan zijn broek, het plakte overduidelijk. Stijn keek me aan. Ik knikte, had mijn cola ook op. Stijn stond op. Ik ook.
‘Bedankt jongens, echt. Willen jullie nog wat drinken?’
‘Nee, we moeten weer verder,’ zei Stijn.
André snapte het en liet ons uit. In de gang gaf hij ons nog een hand.
‘Bedankt. Echt.’
‘Graag gedaan,’ zei Stijn. ‘Tot de volgende keer.’
Ik knikte alleen maar. Ik wilde weg. We gingen naar buiten, ik pakte mijn fiets. Stijn sprong achterop, samen reden we de straat uit.
‘Waar wil je heen?’ vroeg ik.
‘Park.’
Stijn sloeg een arm om me heen om zich vast te houden. Niet veel later lag zijn hoofd tegen mijn rug. Bij de rand van het park stopte ik. Stijn sprong van mijn fiets.
‘Hier,’ zei hij toen hij zijn hand uit zijn broekzak haalde, ‘jouw deel. De rest komt nog, of kun je wisselen?’
‘Hou maar,’ zei ik.
‘Nee, kom op.’
‘Hé, ik heb genoeg. Rich Boy, weet je nog wel? Jij kunt het beter gebruiken.’
Hij grijnsde.
‘Stijn? Ik vond het raar.’
‘Wat? André? Zo is hij. Lekker kijken. Is wel de eerste keer dat ik hem klaar heb zien komen trouwens.’
‘Dat bedoelde ik niet.’
‘Drink je nog even een slok mee?’
‘Wat?’
‘Slokje rum. Heb je wel verdiend.’
Ik knikte naar mijn bagagedrager. Stijn sprong weer achterop. Ik reed door het park, duwde mijn fiets tussen de struiken. Stijn trok de fles rum uit de tas. Hij nam een flinke slok en gaf toen de fles aan mij. Ik dronk en voelde het branden. Hij lachte.
‘Ik had niet gedacht dat je het zo doen,’ grinnikte hij.
‘Ik had ook niet gedacht dat het meer zou worden dan alleen wat trekken.’
‘Ja, af en toe loopt het uit de hand,’ zei hij nuchter.
Ik geloofde hem niet en dat was aan mijn gezicht te zien.
‘Nou ja…’ zei hij verontschuldigend.
‘Ik vond het achteraf niet erg.’
‘Ik ook niet.’
‘Stijn?’
‘Niet vragen. Niet doen.’
‘Maar…’
Stijn keek me strak aan, ik moest echt mijn mond houden. Hij zat tegenover me, boog voorover en gaf me een kus.
‘Bedankt, echt.’
Ik kuste hem terug en hield hem vast. Ik wilde hem zoenen. Hij probeerde het tegen te houden maar gaf toen toch toe.
‘Stijn, zeg het. Wat was dit?’
‘Vergeet het. Ik ben niets voor jou.’
‘Niet?’
‘Nee. Ik ben teveel problemen.’
‘Stijn…’
‘Rot op. Ga.’
Hij duwde me van zich af. Ik keek verstoord.
‘Nee,’ zei ik dwars. ‘Ik wil weten wat er gebeurd is. Wat het betekent.’
Stijn zuchtte. Ik boog weer naar hem toe en kuste zijn hoofd.
‘Stijn?’
Hij zei niets, maar hij pakte me ineens stevig vast en begon te zoenen. We rolden door het zand, bleven tegen elkaar aan liggen.
‘Ik wil nog een keer,’ hijgde hij. ‘Zonder pottenkijkers.’
© 2011 Oliver Kjelsson