Ik besloot meteen in de aanval te gaan. Ik had er nog even over nagedacht, maar dit moest ik doen.
‘Kunnen we even praten?’ vroeg ik voor hij iets kon zeggen.
Hij knikte voorzichtig, hij moest de toon van mij waarop ik het vroeg begrepen hebben.
‘Kun je wegblijven bij Ruben?’
‘Sorry, ik had het zo niet moeten doen.’
‘Nee, inderdaad.’
‘Ik kwam bij toeval hier en…’
‘Stijn, dit kun je gewoon niet maken. Je hebt me toen zomaar buiten gesloten, en dan kom je nu ineens mijn leven weer binnenlopen alsof er niets gebeurd is? Echt, dat trek ik niet.’
Hij zweeg.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Dit kan niet Stijn. Niet op deze manier. Had me dan gebeld of zoiets, weet ik veel. Maar niet stiekem achter mijn rug om. Je weet wat Ruben voor mij betekent.’
Hij trok aan zijn fiets. Hij keek berustend. Moest ik nog iets zeggen?
‘Je hebt gelijk,’ zei hij timide. ‘Sorry. Ik had het niet moeten doen.’
Zonder nog iets te zeggen stapte hij op en reed weg. Ik bleef alleen achter.
Ik had nog getwijfeld of ik even terug zou gaan naar Lisanne. Ik besloot het niet te doen, ik wilde naar huis. Ze kwam er vanzelf achter. Stijn zou niet meer komen. Tenminste, daar ging ik van uit. Stijn. Hij zag er weer goed uit. Verf uit zijn haar, kort geknipt. Heldere blik. Ik was blij dat ik het gedaan had. Hij had ook niet geprotesteerd, snapte zelf ook wel dat het allemaal raar was. Dat hij dit niet kon maken. Mijn leven binnenstappen alsof er niets gebeurd was. Dat kon ik niet. Daar was teveel voor gebeurd. Hij wilde me toen niet meer zien en daar heb ik het lang moeilijk mee gehad. Zoiets slijt langzaam. Ik had hem nu anderhalf jaar niet gezien en was er aan gewend. Mijn leven was ook verder gegaan. Ik woonde op kamers, had Wijnand en was daar gelukkig mee. Daar ging hij zich nu niet mee bemoeien. En zeker niet op deze manier. Hij moest snappen dat je niet net kon doen alsof er niets gebeurd was. Misschien dat ik nog wel eens met hem wilde praten, gewoon om elkaar te vertellen hoe het nu ging. Maar niet nu. Ik was er nog niet klaar voor. Ik keek op mijn horloge toen ik de trein uit stapte. Ik moest opschieten. Over een uur zou Wijnand thuis zijn. Ik wilde er zijn voordat hij er was. Ik racete door de stad, ging snel door de supermarkt heen en kwam redelijk hijgend bij mijn kamer aan. Ik propte wat spullen in de koelkast en trok toen een biertje open. Even rustig aan.
Ik hoorde de deur beneden dichtgaan. Dat was Wijnand. Gek eigenlijk, ik hoorde aan de manier hoe de deur dicht ging wie het was. Wijnand deed hem gewoon dicht, als het Gijs was maakte het meer lawaai. Karlijn klonk anders op de trap, lichter. Ik hoorde zijn tas op de grond neerkomen in de kamer naast me, een paar tellen later ging mijn deur open.
‘Hoi,’ zei ik.
‘Hey. Hoe is het?’
‘Goed,’ zei ik.
Wijnand bukte en kuste me. Ik stond op en hield hem vast.
‘Pak een biertje, ga zitten. Ik ga eten koken.’
‘Niet helpen?’
‘Nee,’ lachte ik, ‘verrassing.’
Ik haalde de spullen uit mijn koelkast, maar ging zo staan dat hij niets kon zien. Ik strekte mijn arm naar achteren met een flesje bier.
‘Hier.’
‘Dank je.’
Ik stopte alles terug in de plastic boodschappentas en vluchtte de kamer uit. In de keuken ging ik aan de gang. Vlees in de pan, vuur niet te hoog. Ondertussen ging ik verder met de rest. Wijnand stak nog even zijn hoofd om de hoek van de deur.
‘Ruikt lekker.’
‘Niet kijken. Kun je twee borden brengen?’
Wijnand bracht ze, ik pakte ze over en duwde hem de deur weer uit. Hij ging lachend terug naar mijn kamer.
‘Wat heb jij?’ vroeg hij toen we zaten te eten. ‘Wat is er aan de hand?’
‘Kun je niet gewoon zeggen dat ik lekker gekookt heb voor je?’ plaagde ik hem.
Hij leunde naar me toe en gaf me een kus op mijn wang. ‘Het is lekker.’
‘Dank je.’
‘Je bent vrolijker dan gisteren en vanmorgen. Wat was er nou?’
Ik slikte mijn laatste hap door. Ging ik hem dit vertellen?
‘Ik heb nog ijs,’ zei ik.
‘Lekker,’ zei Wijnand.
Hij had wel door dat ik het nu niet wilde vertellen. Hij glimlachte en liet zich verwennen. We wasten daarna samen af, Wijnand zette koffie terwijl ik alles opruimde. Ik ging op mijn bed zitten, rug tegen de muur, mok in mijn hand. Ik strekte mijn arm.
‘Kom hier zitten.’
Wijnand glimlachte, ging tegen me aan zitten en liet mijn arm op zijn schouders neerkomen. Ik nam een slok van mijn koffie. Ik had de afstandsbediening vast die Wijnand uit mijn hand trok. Hij zapte door de kanalen waarbij hij bleef hangen bij een comedyserie. Ik zette mijn lege mok naast het bed en hield Wijnand vast. Hij lag bijna, ik keek naar zijn kruin. Mijn hand ging door zijn haar. Ik liet mijn andere hand over zijn borst glijden. Hij grinnikte.
‘Dit zit je toch niet echt te volgen, of wel?’
Hij grinnikte. ‘Niet echt.’
Ik pakte de mok op zijn buik tussen zijn handen vandaan.
‘Mooi.’
Hij lachte. Zijn hoofd lag tegen mijn borst. Hij wurmde zich een beetje los en keek schuin omhoog achterom, mond een stukje open. Ik bukte en kuste hem. Ik trok aan zijn shirt. De kus werd zoenen.
‘Straks komt Karlijn binnenlopen voor koffie.’
‘Ze klopt altijd eerst,’ zei ik terwijl ik zijn broek los maakte.
Toen mijn shirt uit was en mijn hand in zijn boxer zat grinnikte hij.
‘Je moet eens een haakje op de deur maken.’
‘Niet zeiken.’
Toch ging het allemaal een beetje gehaast, door het idee dat er iemand de kamer in kon komen. Wijnand hijgde in mijn oor. In het begin probeerde hij het nog tegen te houden, maar daar was niets meer van over. Hij had mijn boxer van mijn enkels gerukt, kuste mijn dij en likte langs mijn eikel. Nu lag zijn hoofd via mijn buik en borst tegen die van mij, en hij duwde met zijn heupen tegen me aan. Boven me kraakte de vloer, we hoorden voetstappen op de trap.
‘O, nee,’ zei Wijnand half lachend.
‘Die gaat naar de keuken, geloof me.’
Wijnand duwde nog wat harder. Ik sloeg mijn benen om hem heen en zorgde ervoor dat hij boven op me lag. Ik kneep in zijn billen, half met mijn nagels. Hij kreunde. Ik kneep mijn benen bij elkaar en kwam klaar. Wijnand gniffelde.
‘Jij wou opschieten,’ zei ik.
Hij duwde nog een keer. Ik probeerde wat omhoog te komen, Wijnand ging zitten. Ik bukte, zoog hem langzaam naar binnen. Met mijn andere hand trok ik hem verder af. Ik proefde mijn eigen zaad, waar hij op had gelegen, maar dat werd al snel verdrongen door de warme golf die mijn mond in stroomde. Wijnand griste een handdoek van de rugleuning van een stoel en maakte mijn buik schoon. Meteen daarna pakte hij zijn kleren.
‘Nerveus,’ lachte ik.
‘Ze komt meestal nog voor koffie.’
‘Schijtert.’
Ze kwam pas een half uur later. Maar lang bleef ze niet. Ze zag en merkte aan ons dat er een aparte sfeer tussen ons hing. Dat kon ze wel raden. Dat deed ze dan ook, aan haar grijns te zien toen ze weer ging. Mijn zin in hem was nog lang niet verdwenen. Hij was er een beetje verbaasd over maar erg vond hij het niet. Ik bleef vlak bij hem, plukte af en toe aan hem. Zijn mouw, zijn broekspijp, zijn hand, zijn oor, Ik raakte alles aan. Af en toe een kus. Ik voelde aan mijn piemel dat ik nog niet klaar was met hem. Ik wilde nog een keer.
We lagen naakt onder het dekbed, alleen nog het lampje naast mijn bed aan, en de tv. Wijnand had de afstandsbediening vast. Hij zapte af en toe, richtte dan op de tv waarna zijn hand weer op mijn borst hing. Hij blies in mijn nek. Ik duwde mijn billen naar achteren.
‘Nóg een keer?’ vroeg hij lachend.
Ik grinnikte. ‘Straks misschien.’
Wijnand lachte en hield me vast. Hij kuste mijn schouder. Ik ontspande tevreden. Ik was gelukkig met hem, ik hield van die gast. Daar kon Stijn niets aan veranderen. Stijn. Waar haalde hij het lef vandaan? Het was vast goed bedoeld allemaal, maar waarom deed hij het zonder iets te laten weten? Ik had er best over ingezeten, maar ik was blij dat ik hem had opgewacht en gevraagd had niet meer te komen. Ik wilde hem niet zien. Ook stom eigenlijk, ik was gruwelijk verliefd op hem toen. Zwaar teleurgesteld ook, later. Wijnand’s hand bewoog een beetje. Ik was wel bang om hem te ontmoeten. De opmerking van Jurre was wel blijven hangen. Het was bij mezelf ook de eerste gedachte die door me heen ging toen ik hem daar gezien had. Hij zag er weer goed uit, beter dan dat ik hem ooit gekend had. Mooie jongen, zeker als hij verlegen glimlachte. Maar ik had Wijnand nu, en was daar meer dan tevreden mee. Daar kon niemand tussen komen.
‘Of jij nog iets wil zien,’ hoorde ik ineens dicht bij mijn oor, met een kus.
‘Huh?’
‘Er is geen zak op tv, of wil jij nog iets zien?’
‘Eh, nee.’
Wijnand zette de tv uit. ‘Man, waar was je met je hoofd?’
‘Hm,’ mompelde ik.
‘Wat heb jij? Gisteren stil, vanmorgen helemaal, vanavond ineens vrolijk, speciaal eten voor me gekookt, seks tot twee keer toe… Vertel, wat is er?’
‘Niks.’
Wijnand kuste mijn schouder weer. Ik staarde voor me uit, diep in gedachten.
‘Ik heb Stijn gezien,’ zei ik ineens voor me uit.
Ik voelde dat hij er van schrok. ‘Echt? Waar?’
‘Dat geloof je nooit.’
‘Nou?’
‘Hij was gisteren bij Ruben.’
Wijnand kwam wat van me los en keek me verbaasd aan toen ik me omdraaide. ‘Bij Ruben?’
Ik knikte. ‘Ja, bij Ruben. Hij zat bij hem toen ik binnen kwam. Ik herkende hem in het begin niet eens.’
‘Hoe gaat het met hem?’
‘Goed denk ik. Hij schrok, had me niet verwacht. Hij stond op, zei “sorry” en was weg. Ik hoorde van Lisanne dat hij vaker kwam.’
‘Vaker?’
‘Hij volgt een opleiding en werkt daar in de keuken. Hij komt af en toe na zijn werk even bij hem kijken.’
‘Hij heeft wel lef.’
‘Kun je wel zeggen.’
‘Dus dat zat je dwars?’
‘Ja. Ik wist even niet wat ik er mee moest.’
‘Wat is er vandaag veranderd?’
‘Ik ben teruggegaan vandaag. Heb hem opgewacht na zijn werk.’
‘En?’
‘Ik heb hem gezegd niet meer te komen.’
Ik hield zijn gezicht in de gaten. Hij keek tevreden.
‘Hoe reageerde hij?’
‘Hij snapte het wel. Verder zei hij niet zoveel.’
Wijnand duwde mijn arm weg en ging rechter zitten. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me dicht tegen zich aan. Ik ging zitten, mijn rug half tegen zijn zij. Zijn hand lag op mijn borst. Ik pakte hem vast en speelde met zijn vingers. Ik hield van hem, dat besefte ik me meer dan ooit.
Ik lag rustig, ik had de goede beslissing genomen en ik had het Wijnand verteld. Hij was nu degene die lag te woelen. De derde keer seks was niet meer gebeurd. Het licht was uit, tv stil, en wij ook. Wijnand was gespannen, het nieuws over Stijn beviel hem niks. Het was ook wel raar, dat Stijn zomaar ineens weer tevoorschijn kwam. Bij Ruben nog wel. Wat wilde hij er mee bereiken? Bedankt Wijnand, door jouw gedraai begon ik ook weer opnieuw te piekeren.
Er werd niet meer over gepraat. Niet met Wijnand in ieder geval. Wat dat betreft ging hij op mijn vader lijken: “ik wil het niet horen”. Mij best, voor mij was het ook afgehandeld. Ik praatte er niet meer over. Niet met Wijnand dan. Jurre vroeg er natuurlijk wel naar.
‘Hoe was het, heb je hem nog gezien?’ vroeg hij de volgende dag.
‘Ik heb hem even gesproken.’
‘En?’
‘Gezegd dat ik niet wilde dat hij nog bij Ruben kwam.’
‘Meer niet?’
‘Nee, niet echt. Hij snapte het en reed weg.’
Jurre was even stil, hij had duidelijk meer spektakel verwacht.
‘Hij was er niet,’ zei ik glimlachend, ‘dus heb ik hem opgewacht bij de fietsenstalling.’
Jurre lachte, dat begon ergens op te lijken.
‘Was hij verbaasd?’ vroeg hij redelijk gretig.
‘Dat ik daar was? Geen idee. Niet echt denk ik. Op dat moment misschien, maar hij kon wel raden dat er wat zou gaan gebeuren, nadat ik hem de eerste keer bij Ruben had betrapt.’
‘Weet Wijnand het?’
Ik knikte, keek in de verte waar hij aan kwam lopen.
‘Not amused, maar we hebben het er verder niet meer over geloof ik. Ik heb verteld dat ik Stijn heb weggestuurd, dat stelde hem wel gerust. Hoop ik.’
‘Komt ie aan. Ander onderwerp dan maar?’
Ik grinnikte. ‘Goed plan.’
Wijnand kwam bij ons staan en wreef even over de onderkant van mijn rug.
‘Waar is Floris?’ vroeg hij.
‘Geen idee,’ zei Jurre, ‘heb hem al de hele ochtend niet gezien.’
‘Hij is er wel,’ zei Wijnand. ‘Vanmorgen vroeg tenminste.’
Jurre haalde zijn schouders op, alsof het hem niets kon schelen. Ik wist wel beter, kon het aan zijn gezicht ook wel zien. Hij praatte met ons, maar zijn ogen zochten rond.
‘Wat heb je gedaan?’
‘Gezegd dat hij niet meer moest komen.’
Ik zei het strak, Lisanne schudde haar hoofd.
‘Ik snap het wel,’ zei ze na even nadenken, ‘maar ik vind het jammer voor Ruben. En voor jullie.’
‘Hij kan toch niet zomaar weer mijn leven binnenstappen, alsof er niets gebeurd is?’
‘Nee. Hij heeft het dom aangepakt.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Hij had je eerst moeten bellen.’
‘Hij heeft mijn nummer niet meer.’
‘Ik toch wel? Dat had hij dan toch aan me kunnen vragen?’
‘En jij had het me ook wel eerder mogen zeggen.’
Ze keek schuldig. ‘Ja, heb je gelijk in. Sorry.’
We keken elkaar even aan.
‘Maar Ruben werd er zo vrolijk van… En Stijn smeekte me om jou niets te vertellen.’
‘Die kon wel raden hoe ik zou reageren.’
Lisanne glimlachte. ‘Denk je?’
‘Hij heeft me pijn gedaan toen, Lisanne. Echt. Ik zie het zo nog allemaal voor me, in het park. En ik mocht hem niet helpen. Dat verbood hij me bijna. Weet je hoe dat voelt? Ik hield van hem, echt. Hij was alles. En dan zie je zo iemand wegglijden, de afgrond in. Weet je hoe dat voelt als je niet door kunt dringen tot iemand? Je wil het beste doen voor iemand maar je kunt niet doordringen in dat hoofd. Weet je hoe dat voelt?’
‘Ik heb er een hele afdeling vol mee.’
‘Dat is anders.’
‘Weet ik,’ lachte ze. ‘Maar het voelt machteloos. Ze glippen af en toe tussen je vingers door.’
‘Als los zand.’
‘Als los zand, ja. Maar ook al heb je hem niet mogen helpen, ben je niet blij dat het nu een stuk beter met hem gaat?’
‘Jawel…’
‘Gelukkig maar.’
Ik zuchtte. Lisanne glimlachte.
‘Wijnand was er niet blij mee.’
‘Waarmee?’
‘Dat ik Stijn had gezien.’
‘Waarom niet?’
‘Wat denk je? Ik was nog niet over hem heen toen ik al iets met Wijnand kreeg. Die weet wel wat ik voor Stijn heb gevoeld.’
‘Ze kenden elkaar toch?’
‘Ja, maar niet echt van harte. Wijnand vond hem altijd al raar.’
‘Jaloers dus.’
‘Misschien.’
‘Misschien?’ vroeg Lisanne spottend.
Ik grijnsde.
‘Ik weet het wel zeker. Teken dat ie veel van je houdt, Jarno.’
‘Weet ik ook wel.’
Lisanne glimlachte, kneep in mijn arm en stond op. Ze liep naar de koelkast en gaf me een beker yoghurt.
‘Maak hem maar eens blij,’ lachte ze.
Ik grijnsde.
‘En wat Stijn betreft, je hebt gedaan wat jij denkt dat het beste is. Laat het los nu.’
‘Heb jij hem nog gezien?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik denk ook niet dat hij nog komt. Stijn is geen domme jongen, dat weet jij ook wel.’
Ik peuterde aan het lipje van het dekseltje.
‘Als hij hier weer komt dan zal ik zeggen dat hij dat niet meer moet doen.’
Ik keek omhoog, van het bekertje naar haar. Aardbei. ‘Dank je.’
‘Wil van de familie is wet.’
Ik glimlachte. ‘Voor dit gesprek bedoelde ik.’
Wijnand keek raar. Ik was even naar de keuken geweest, hij kwam mijn kamer uit om naar het toilet te gaan. Floris en Jurre zaten op mijn kamer.
‘Wat is dat met die twee?’
Ik lachte.
‘Echt,’ ging hij op fluistertoon verder, ‘er broeit iets. Jurre zit hem nog net niet met zijn ogen uit te kleden.’ Hij keek even naar de deur. ‘Of met zijn handen, hij zit de hele tijd te plukken. Ik zou kloppen voordat je naar binnen gaat.’
‘Tsja…’
‘Jij weet meer. Wat is er aan de hand?’
‘Vertel ik je nog wel. Maar er is niets tussen die twee. Niet echt iets bedoel ik. Floris is een rare.’
‘Zo erg vindt hij het allemaal niet krijg ik de indruk.’
‘Maar toehappen doet hij ook niet. Jurre wordt daar een beetje gek van.’
‘Dus toch. Hij wil wel?’
Ik knikte. ‘Heb je niet van mij.’
‘Ik weet van niets,’ grijnsde hij en liep verder.
Ik ging mijn kamer in, zonder te kloppen. Er hing inderdaad een raar sfeertje. Wat gewoon een leuke avond moest worden werd een beetje ongemakkelijk met die twee. Het was vrijdag, we hadden samen besloten het weekend bij ons in te luiden. Eerst nog even de stad in, daarna bij ons thuis gegeten. Helemaal nieuw was het niet voor me, ik had al eerder gemerkt aan die twee dat er wat was. Jurre probeerde van alles, maar Floris reageerde ook wel erg raar. In de stad was het allemaal nog gezellig, tijdens het eten maken liet hij zelfs veel toe. Jurre had hem nog stukjes ham gevoerd en dat vond hij helemaal niet erg. En nu? Nu was hij vooral bezig afstandelijk te doen. Ik deed maar of er niets aan de hand was. Wijnand kwam terug de kamer in. Hij keek naar me, ik gaf snel een knipoog terug. Zijn laptop stond op een stoel, we zaten een film te kijken. Die stond al even op pauze. Wijnand zette hem weer aan en ging naast me op mijn bed zitten. We zaten op een rijtje, de stoel ervoor. Wijnand zat in de hoek, Floris in de andere. Ik en Jurre in het midden. Wijnand sloeg een arm om me heen, ik ging tegen hem aan hangen en pakte zijn hand op mijn schouder vast. Ik zag Jurre even kijken. Daar ging hij weer, proberen. Tot mijn verbazing liet Floris het toe. Het duurde even, maar toen hingen ze toch schouder tegen schouder tegen elkaar aan. Het was niet te volgen. Rare gast.
Het ontwikkelde zich wel. Jurre probeerde steeds meer, hij zat ondertussen al weer een tijdje met zijn hand op het bovenbeen van Floris.
Wijnand maakte zich los. ‘Iemand nog bier?’
‘Lekker,’ zei Jurre.
Floris knikte.
‘Domme vraag,’ grijnsde ik.
Wijnand stond voor het bed en deelde uit.
‘Zeg,’ zei hij ineens, ‘waarom blijven jullie niet slapen? Ruimte zat hiernaast.’
Van binnen lachte ik. Jurre reageerde niet meteen, even afwachten wat Floris zou doen.
‘Kan,’ zei Floris.
‘Leuk, graag,’ zei Jurre er achteraan.
‘Geregeld dan,’ zei Wijnand met een druk op het toetsenbord van zijn laptop. De film ging weer verder. Hij liet zich naast me vallen en gaf me een snelle kus op mijn wang. Ik had moeite om mijn lach in te houden. Naast me leek er wat te veranderen, ze waren meer ontspannen. Jurre had zijn schoenen al uitgetrokken, die had hij niet meer nodig. Hij was even bezig met zijn telefoon, stopte die daarna weer in zijn broekzak. Floris bleef naar de film kijken, ook toen Jurre zich nog wat steviger tegen zijn schouder nestelde. Dat werd een voorzichtige poging tot stap twee. Zijn hand lag tegen het been van Floris, zijn duim streelde de zijkant. Geen reactie van Floris, dus Jurre ging nog even door. Wijnand nam nog een slok van zijn bier. Ik liet ze naast mij maar begaan, ik keek weer naar de film. Ik had mijn hand op Wijnand’s been liggen, en kneep zachtjes. Wijnand kneep terug in mijn schouder. De film liep naar zijn eind, ik kende hem al. Wijnand ook, wist ik. Het maakte mij niet uit, ik gaf hem een kus en kreeg er eentje terug. Tijdens de aftiteling stond Wijnand weer op met zijn lege flesje. Hij rekte zich uit.
‘Leuke film,’ zei Jurre.
‘Wij hadden hem al gezien,’ zei Wijnand, ‘maar je hebt gelijk. Iemand nog iets drinken?’
‘Lekker,’ zei Jurre.
‘Jij Floris?’
Floris schudde zijn hoofd. Jurre kneep in zijn been. Floris stond op, ging naar het toilet. Ik keek een keer naar Jurre, die keek behoorlijk vrolijk terug. Ik knipoogde. Dit ging dan waarschijnlijk toch de avond worden dat hij een stap kon maken bij Floris. Hij grijnsde. We zeiden er niets over, Wijnand zat voor ons op zijn hurken, zocht in de lijst op zijn scherm. Floris kwam weer terug in de kamer.
‘Nog een film doen?’ vroeg Wijnand.
Tot mijn verbazing pakte Floris zijn jas.
‘Voor mij niet,’ zei hij droog. ‘Als ik nu ga kan ik de laatste trein nog halen.’
‘Ga je naar huis?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ja, morgen weer vroeg op.’
‘Kan hier ook hoor.’
Wijnand zat nog steeds op zijn hurken, keek verbaasd naar hem omhoog.
‘Nee, ik ga toch maar naar huis.’
‘Blijf toch gewoon man,’ zei Jurre, ‘is toch gezellig? Pak je morgenochtend de trein.’
Floris schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik ga.’
Jurre keek teleurgesteld.
‘Bedankt,’ zei Floris tegen ons, ‘tot maandag.’
‘Eh, ja, tot maandag,’ zei ik.
Floris stak zijn hand op en ging de kamer uit. Jurre sprong op van het bed en ging achter hem aan.
‘Floris…’
Verder konden we niet horen wat er werd gezegd. Hij had de deur achter zich dicht gedaan.
‘Jezus,’ zei ik.
Wijnand haalde zijn schouders op.
‘Rare gast,’ zei ik half mopperend.
‘Jij zegt het.’
‘Zit ie een beetje te flikflooien en dan gaat ie alsnog. Dit is wel heel erg kut voor Jurre.’
Wijnand glimlachte. ‘Beetje wel ja.’
Ik stond op en kuste hem. Hij sloeg even een arm om mijn middel.
‘Ik ga maandag met Floris praten,’ zei ik.
‘Bemoei je er nou niet mee.’
‘Ik wil weten hoe het zit. Wat hij nou eigenlijk wil.’
Wijnand lachte. ‘Nieuwsgierige vent die je bent.’
‘Als ik dat een beetje vlot kan trekken tussen die twee… Hij doet dit toch niet voor niets? Jurre zit tegen hem aan, laat hem gewoon doen. Als je echt niets wil dan doe je dat niet. Hij moet eens over die streep getrokken worden.’
Wijnand schudde zijn hoofd. ‘Je hebt wel gelijk hoor. Maar doe rustig.’
Jurre bleef nog een tijdje weg. We hoorden het toilet, daarna kwam hij terug de kamer in. Ik keek hem vragend aan.
‘Lul.’
‘Bedankt,’ glimlachte ik half.
‘Je weet wie ik bedoel.’ Hij zuchtte.
‘Heeft ie nog iets gezegd?’
‘Niet veel.’
‘Nadat ik jullie zo zag zitten dacht ik dat er wel iets meer zou gebeuren,’ zei Wijnand. ‘Ik nodigde jullie niet voor niets uit.’
Jurre keek even verbaasd.
‘Wat wil ie nou? Vanmiddag in de stad, net hier in de keuken… Hij vindt het allemaal prima, nog leuk ook volgens mij. En dan gaat ie toch ineens weer. Ja, bedankt,’ zei hij toen Wijnand hem een nieuw flesje gaf. ‘Hebben jullie die glimlach van hem gezien toen jij zei dat we konden blijven slapen? En dan gaat hij even naar het toilet en trekt hij ineens zijn jas aan om naar huis te gaan. Ik kan hem echt niet meer volgen.’
‘Wat zei hij dan net nog?’ vroeg ik.
‘Dat hij naar huis ging, omdat hij vroeg op moet morgen. Hij vond het heel gezellig allemaal, daar lag het niet aan. Ja, dat zei hij, het lag niet aan mij.’
Wijnand sloeg een arm om zijn schouders. ‘Het zal tijd nodig hebben.’
‘Tijd nodig? Ik ben al sinds de intro bezig.’
‘Toen ging het even goed,’ zei ik.
‘Ja toen wel.’
Wijnand zijn wenkbrauwen gingen omhoog. ‘O?’
Jurre grijnsde. ‘Er is wel wat gebeurd toen in de kamer hiernaast.’
‘Dus toch.’
‘Ja.’
‘Ik vond al iets hangen tussen jullie, toen jullie hier bleven slapen.’
‘Jij ook al? Karlijn, Jarno, jij dus ook?’
Wijnand grijnsde. ‘Dit ga je niet leuk vinden als ik dat zeg, maar ik zag het aan Floris. Ik dacht eigenlijk dat hij juist teleurgesteld ging worden omdat jij het waarschijnlijk niet zou zijn.’
Jurre schudde zijn hoofd. ‘Hij is het ook.’
‘Zeker?’ vroeg ik.
Hij nam een flinke slok. ‘Kom op, Jarno, anders ga je niet met je hand in iemands boxer.’ Nog een slok. ‘Twee avonden.’
‘Het kan ontdekken zijn geweest,’ zei Wijnand. ‘Je weet het niet.’
Jurre haalde zijn schouders op. Wijnand aaide nog een keer door zijn haar.
‘Nog een film?’ vroeg hij.
‘Best,’ zei Jurre en ging weer op mijn bed zitten.
Tijdens de film werd het toch weer normaal gezellig. We hadden het er niet meer over, er werd gewoon gelachen en er werden opmerkingen over de film gemaakt. Jurre lag onderuit, zette zijn flesje op de grond toen het leeg was. Hij had een stuk dekbed opgefrommeld en lag daar met zijn hoofd op. Toen de film afgelopen was sliep hij. Wijnand glimlachte, zette zijn laptop uit.
‘Maken we hem wakker?’
‘Wat anders?’ vroeg ik.
‘Gaan wij in mijn bed liggen.’
‘Da’s krap.’
‘Waar. Maar om hem zo te laten liggen…’
Ik ging naast hem zitten en schudde hem wakker.
‘Sliep ik?’ vroeg hij slaapdronken.
‘Ja,’ grinnikte ik.
‘Sorry,’ mompelde hij en viel weer op zijn zij.
Zijn ogen waren weer dicht. Wijnand lachte.
‘Jurre,’ zei ik, ‘we gaan slapen.’
‘Hm.’
Wijnand kwam er bij zitten.
‘Wil je blijven liggen?’
‘Hm.’
Jurre deed zijn ogen open. ‘Ik lig hier prima,’ grijnsde hij.
Wijnand keek me vragend aan. Wat bedoelde hij? Hij ging toch niet…? Mij zou het niet uitmaken op zich, al had ik zin in seks met hem. Dat konden we niet maken met Jurre erbij.
‘Opschuiven dan,’ zei Wijnand terwijl hij zijn shirt uittrok.
Jurre ging zitten, trok zijn shirt uit en gooide die op een stoel. Hij begon zijn broek uit te trekken. Ook die ging met een boog tegen de stoel aan, gevolgd door zijn sokken. Ik zag Wijnand kijken. Terwijl Jurre onder het dekbed kroop keek Wijnand me grijnzend aan. Ik zei niets, kroop in bed en kwam tussen hun in te liggen. Ik draaide op mijn zij, sloeg mijn arm om Wijnand heen en kuste zijn nek. Achter me draaide Jurre even en lag toen stil. Daarna begon hij licht te snurken.
© 2012 Oliver Kjelsson