Uit beeld (deel 18, slot)

‘Wat de fuck?’
Karlijn keek me veelbetekenend aan. ‘Dat dacht ik ook gisteren.’
‘Heeft hij dit gisteren gedaan?’
‘Ja, met een paar studiegenoten van hem.’
‘Jezus.’
Karlijn duwde me mijn kamer in. Terwijl ik mijn tas neerzette en mijn jas uit deed pakte zij twee glazen en haalde een fles wijn uit de koelkast. Op tafel lag een opgevouwen briefje, met een sleutel van mijn kamerdeur. Ik vouwde het open en wreef over mijn hoofd.

Jarno,
Ik heb mijn kamer leeggehaald. Dat is denk ik makkelijker en beter voor ons allebei. Ik heb een kamer in het huis bij Matthias. Ik heb gewoon even tijd voor mezelf nodig. Sorry. Ik ben niet kwaad op je, maar dit heb ik gewoon nodig. Zie je.
xxx
Wijnand

Karlijn keek me aan en gaf me mijn glas.
‘Hij wilde tijd voor zichzelf. Hij heeft een kamer bij Matthias.’
‘In Huize Biobak?’
‘Blijkbaar,’ zei ik en nam een slok.
Ik legde de brief op tafel en ging zitten.
‘Wat is er nou allemaal gebeurd?’
Ik zuchtte. ‘Heel verhaal.’
Karlijn tilde de fles op waar nu twee glazen uit waren en keek er naar. ‘Ik heb de tijd.’
‘Voor Wijnand heb ik een vriend gehad,’ zei ik terwijl ik een slok nam. ‘Dat was een rare tijd.’
Karlijn en ik keken elkaar aan.
‘Rare tijd?’
Ik knikte. ‘Hij zat bij mij op school, maar niemand had contact met hem. Rare vogel, een loner. Rare kleren, rood geverfd haar. Je weet dat mijn ouders het allemaal niet zo heel erg goedkeuren dat ik homo ben.’
Ze lachte. ‘Understatement.’
‘Behoorlijk. Ik ben een tijdje van huis weggeweest, ik trok het niet meer. Rond gaan zwerven. Ik kwam hem tegen in het park bij ons in de stad. Hij werd thuis regelmatig in elkaar geslagen. Hij leefde de grootste tijd van de week in het park, hij sliep er ook.’
‘En daar had jij op een gegeven moment…’
Ik knikte. ‘Ik ben weer naar huis gegaan maar hield contact met hem. Op den duur zag het er allemaal beter uit, zijn vader zat in een kliniek. Maar dat was tijdelijk. En toen was hij verdwenen, wilde niemand meer zien, mij ook niet.’
‘En toen leerde je Wijnand kennen?’
Ik knikte. ‘Nou ja, nee. Die kende ik al. Een paar maanden geleden kwam ik Stijn weer tegen. Hij heeft een kamer, een opleiding… Hij werkt in de keuken van het tehuis waar Ruben woont. Hij was wel eens met mij meegegaan vroeger, en hij was gaan kijken hoe het met hem ging.’
‘En toen sloeg de vonk weer over?’
‘Zoiets. Ik heb een keer met hem afgesproken, gewoon omdat ik nog uitleg wilde, waarom hij toen weggegaan was. En dat liep een beetje uit de hand.’
Karlijn grijnsde en vulde de glazen nog een keer.
‘En dat had Wijnand door?’
‘In het begin niet, later wel. Ik kon het ook niet meer tegenhouden.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Het ligt ook niet aan Wijn, echt niet. Maar wat Stijn en ik hadden… Meegemaakt hebben samen… Het is zo sterk…’
Karlijn keek me aan en knikte.
‘Dus je hebt nu iets met Stijn?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Niet echt. We willen allebei wel, dat weet ik. Ik heb hem vandaag gezien, bij Ruben, maar hij deed een beetje raar. Ik zei net al, hij is apart. Zijn vader dronk veel, nog steeds. Maar toen hij in dat park leefde hij op een gegeven moment ook. En met veel bedoel ik veel.’
‘En nu?’
‘Geen druppel. Durft hij niet. De keer dat ik er was hebben we samen een biertje gedronken, maar dat is het. Hij was dit weekend eigenlijk weg met medestudenten, maar hij was eerder terug gekomen. Er werd veel gedronken.’
‘Klinkt als een probleemgeval, maar wel eentje die het in de hand weet te houden.’
Ik knikte en glimlachte.
‘Je glimlacht.’
‘Ja.’
‘Waarom?’
Ik lachte en haalde mijn schouders op.
‘Dus binnenkort zien we Stijn hier een keer binnenkomen?’
‘Misschien. Na vandaag weet ik niet wat er gaat gebeuren. Ik zie hem woensdag weer.’
‘Hij weet van Wijnand?’
‘Ja. Ze kennen elkaar ook, van vroeger. Hij weet ook dat het uit is nu.’
Glas drie.
‘Mooie boel, Jarno.’
‘Ik maak me zorgen om Wijnand. Huize Biobak… Echt, dat is niks voor hem.’
‘Nee, dat vind ik ook.’
‘Heeft hij nog iets tegen jou gezegd?’
Karlijn schudde haar hoofd. ‘Hij zei dat hij tijdelijk een andere kamer had en verder ging zoeken. Meer niet. Ja, dat ik wel kon raden dat het niet goed ging tussen jullie. Daarna ging hij door met spullen sjouwen en was hij weg. Ik kreeg nog een knuffel van hem hier bovenaan de trap.’ Ze keek me aan. ‘Hij had het er moeilijk mee.’
Ik nam een slok en zuchtte.
‘Als het echt definitief uit is tussen jullie is het misschien wel goed van hem dat hij iets anders zoekt. Het is toch definitief?’
‘Dat denk ik wel.’
Karlijn leegde haar glas en stond op. Naast me boog ze voorover en gaf me een kus.
‘Dank je,’ zei ik.
Ze aaide door mijn haar en liep naar de deur.
‘Slapen.’
Ik glimlachte en knikte. Ze stak haar vuist even op en deed de deur open.
‘Karlijn?’
‘Ja?’
‘Dank je voor het wijntje samen,’ slikte ik.
Ze grijnsde en was weg. Ik keek mijn kamer rond. Daarna liep er een traan over mijn wang heen. De eerste. En de rest.

Ik zag hem de volgende dag lopen.
‘Wijnand!’
Hij draaide zich om en stopte.
‘Ik was verbaasd gisteren.’
Hij schokte een keer met zijn armen. ‘Ik kon die kamer tijdelijk krijgen. Ik zoek daarna verder.’
‘Huize Biobak…’
‘Ja, ik weet het.’ Hij grijnsde. Daarna keek hij weer serieus. ‘Het is beter zo even. Als we samen in dat huis waren gebleven… Zouden we gek van worden denk ik.’
‘Misschien.’
‘Ik weet het wel zeker.’
‘Heb je nog snel geregeld.’
Wijnand keek me aan. ‘Ik zag het aankomen, Jarno. Ik had er al over nagedacht. De aanbieding voor die kamer had ik al.’
Daar wist ik niets op te zeggen. Hij sloeg tegen mijn arm, maakte aanstalten om verder te lopen.
‘Zorg goed voor jezelf Jarno, doe geen domme dingen.’
‘Jij ook,’ zei ik verbaasd.
Hij liep door. Ik keek hem na en bleef staan. Geen idee voor hoelang.

Jurre keek raar de dag erna.
‘Wat is er?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Ik weet niet hoe ik hier over moet beginnen.’
‘Wat? Is er iets met Floris?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee. Wijnand.’
Er schoten allerlei scenario’s door mijn hoofd. Hij zal toch niet geprobeerd hebben hem te…
‘Hij vroeg of ik interesse had in zijn kamer.’
‘Bij ons?’
Jurre knikte. ‘Hij moet hem kwijt, zit aan een opzegtermijn vast, dus als hij hem kan doorverhuren tot die tijd, scheelt hem een hoop geld.’
‘Heeft hij gelijk in,’ zei ik dwars.
‘Ja, dat wel. Raar allemaal.’
‘Misschien.’
‘Zou jij het wat vinden?’
‘Dat jij bij ons in huis komt wonen?’
‘Ja.’
‘Ik zou het wel gezellig vinden, Karlijn ook zeker. Maar wil je op kamers dan?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Was eigenlijk de bedoeling voor komend jaar. Maar het is een mooie kans dit, leuke kamer, leuke mensen in huis…’
Ik glimlachte waardoor hij lachte.
‘En de studie bevalt, gaat goed… Ik zie eerlijk gezegd niet waarom ik het zou laten schieten.’
‘Klinkt goed.’
Jurre keek me aan. ‘Het is misschien een gekke vraag hoor, maar heeft Stijn geen interesse voor die kamer?’
‘Niet over gehad.’ Ik lachte. ‘Maar dan nog. Ik hoef even niet samen te wonen. Rustig aan Jurre.’
Hij lachte.
‘Dus je gaat het doen?’
‘Misschien. Raar idee. Alsof ik misbruik maak van de situatie.’
‘Zo moet je niet denken.’
‘Vanavond eens met mijn ouders overleggen.’
‘Ook niet onbelangrijk.’
‘Daarom. Maar dat komt wel goed denk ik.’
Ik werd er vrolijk van. Karlijn liep voorbij, ik wenkte haar.
‘Raad eens wie er misschien in de kamer van Wijnand komt.’
Jurre grijnsde.
‘Jij?’ vroeg ze verbaasd. ‘Echt? Gaaf!’
Ze pakte hem vast.
‘Ho, ho,’ zei Jurre lachend, ‘misschien hè? Ik heb ook nog ouders.’
Ze liep weer door, keek nog even naar hem. ‘Praat ze om,’ zei Karlijn, ‘gewoon doen.’

Stijn zal al bij Ruben toen ik binnenkwam.
‘Hey,’ zei ik zachtjes terwijl ik mijn hand op zijn schouder legde.
‘Hey,’ zei Stijn.
‘Ja!’
‘Hoi Ruben,’ lachte ik.
Ik knuffelde hem, gaf hem een kus op zijn wang. Ruben probeerde zijn hand in mijn nek te leggen maar sloeg me tegen mijn achterhoofd. Stijn glimlachte.
‘Hoe gaat ie?’ vroeg ik hem.
‘Gaat wel.’
‘Klinkt niet echt enthousiast.’
Hij haalde zijn schouders op. Hij keek naar Ruben en vestigde daar zijn aandacht op. Hij dolde met hem, Ruben lachte en Stijn zijn gezicht veranderde weer. Hij lachte, speelde. Dat kende ik van hem. Zorgen dat niemand zag wat er in zijn kop rondging. Dat kreeg ik nog wel los. Geen druk opbouwen. Stijn bleef met Ruben bezig, mij keek hij bijna niet aan. Dat kwam nog wel goed, als hij echt niet wilde praten dan was hij gewoon niet gekomen. Ik stond op. Ik ging maar eens een bekertje yoghurt halen.

Ik voerde hem, Stijn veegde hem schoon. Ruben lachte, werkte niet echt mee. Maar hij vond het wel lekker, zoals altijd. Er was niet veel meer van te merken dat hij ziek was geweest. Ik gaf hem zijn laatste hap, die hij wonderwel binnen hield. Stijn veegde zijn kin schoon.
‘Ie!’
‘Ja, Stijn is lief,’ glimlachte ik.
‘Nou…’
Ik keek hem met een ruk aan. ‘Wat?’
‘Niks.’
‘Ruben? Is Stijn lief?’
‘Ja!’
‘Zie je nou wel.’
‘Jarno…’
‘Stijn, wat is er?’
‘Niets. Gewoon alles.’
‘Stijn, kom op. Wat is er?’
Ruben was stil, hij keek naar ons. Stijn pakte zijn hand.
‘Komt het door het afgelopen weekend?’ vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Misschien.’
‘Wat is er gebeurd dan?’
‘Niet veel. Ik ben eerder gegaan.’
‘Wat vond de rest daarvan?’
‘Vonden ze niet leuk. Flauw.’ Stijn keek me aan. ‘Zie je, ik val overal buiten. Toen op school, nu bij deze opleiding. Ik ben apart.’
‘Stijn… Uniek is een beter woord.’
Daar kon hij toch om glimlachen.
‘Kijk, je lacht weer. Dat zie ik liever.’
Ruben lachte ook.
‘Ik kan niet altijd lachen, Jarno, dat weet je.’
Ik ging dichterbij zitten en pakte zijn hand. ‘Dat weet ik Stijn. Geeft toch niet?’
‘Ik ben lastig.’
Ik boog verder voorover en kuste zijn wang. ‘En toch hou ik van je.’
Ruben schaterde, zijn hand schoot los en hij sloeg ons.
‘Stijn, ik zei dat ik van je hou.’
‘Ik heb je wel gehoord.’
‘Nou dan.’
Hij glimlachte. Ik glimlachte terug en kuste hem. Hij zuchtte.
‘Je bent gek Jarno, echt.’
‘Ja!’
We schoten samen in de lach en keken naar Ruben. Die glunderde, wreef zichzelf in zijn gezicht.

‘Mag ik met je mee naar huis?’ vroeg ik toen we buiten stonden.
‘Jawel.’
‘Fijn.’
Hij glimlachte. ‘Spring maar achterop.’
Ik reed met hem mee, onderweg haalden we wat te eten, dat ik betaalde, en aten op zijn kamer. Hij zette een deur naar zijn balkon op een kier.
‘Koffie?’ vroeg hij.
Ik propte het pakpapier van het eten bij elkaar. ‘Lekker.’
Hij zette koffie, ik gooide het afval in de bak op zijn balkonnetje. Ik bleef er staan, leunde op de rand en keek de straat in. Niet veel later voelde ik een hete mok tegen mijn rug. Ik draaide me om en pakte mijn mok aan. Ik gaf hem weer een kus. Ik kreeg er eentje terug. Mijn hand gleed tegen zijn heup.
‘Stijn, ik wil blijven slapen.’
‘Waarom wil jij met mij…’
‘Dat kan ik niet uitleggen.’
‘Nee, logisch.’
‘Dat kan ik alleen maar laten zien.’
Hij lachte. ‘Mooi antwoord.’
‘Stijn, al heb je misschien af en toe geen vertrouwen in jezelf, heb het wel in mij. Je kunt niet alles alleen, Ik wil bij je blijven.’
Hij zette zijn mok op de rand en pakte me vast.
‘Ik hou van je Stijn, echt.’
Hij zuchtte, ik voelde zijn adem in mijn hals. ‘Ik ook van jou Jarno.’

Ik had geen zin om naar huis te gaan en dat hoefde ook niet. We moesten allebei vroeg op, maar door mij was het voor hem wel een uur eerder dan normaal. Hij zat gapend aan tafel, met een mok thee. Ik was zelf ook nog niet helemaal wakker.
‘Slecht geslapen,’ zei hij.
‘Eenpersoonsbed,’ zei ik, ‘maar ik vond het wel lekker.’
Stijn grijnsde.
‘Volgende keer blijf je maar bij mij slapen, dat is wat breder liggen.’
Hij keek naar me. ‘Kan dat? Hoe gaat Wijnand daar op reageren?’
‘Die is weg. Andere kamer. Ik hoorde gister dat we een nieuwe huurder hebben.’
‘Dat is snel.’
‘Ja, hij heeft zelf een andere huurder gevonden. Je raadt nooit wie.’
‘Nou?’
‘Jurre.’
‘Echt?’
Ik knikte.
‘Dan kom ik binnenkort echt bij jou slapen.’
‘Zal Jurre gezellig vinden.’
Stijn lachte.

‘Ik kan er ook gewoon zo in,’ zei Jurre terwijl hij rondkeek.
‘Ja, pas nog geschilderd, niet in geleefd. Af en toe een logé.’
Hij grijnsde. Zijn ouders kwamen weer de kamer in met spullen. ‘Het laatste jongen.’
Jurre en ik hadden net zijn bed in elkaar geklust.
‘Klaar,’ zei Jurre tevreden.
Karlijn kwam de kamer binnen. Ze pakte Jurre meteen vast en kuste hem.
‘Mijn introkindje. Eindelijk kan ik hem de hele tijd in de gaten houden.’ Ze keek naar zijn ouders, die verbaasd terug keken. ‘We gaan goed voor hem zorgen.’
Ze lachten, een beetje ongemakkelijk. Karlijn bleef zichzelf, klopte Jurre nog eens op zijn schouders en verdween toen weer. Ik liet hem ook achter met zijn ouders.
‘Zie je straks wel,’ zei ik.
Jurre glimlachte en trok een doos open.

Twee uur later klopte hij op mijn deur.
‘Kom je wat drinken, ik moet mijn kamer inwijden.’
Ik lachte. ‘Klaar?’
‘Zo’n beetje. Ze zijn net weg.’
‘Ik kom er aan.’
‘Mooi,’ zei hij. ‘Karlijn!’ riep hij op de gang. ‘Drank!’
Ik lachte, sloeg mijn boek dicht en pakte een stoel. Ik keek zijn kamer rond. Het was anders dan voorheen, maar toch nog een beetje Wijnand’s kamer. Raar. Het was wel voller, met het tweepersoonsbed van Jurre.
‘Flink bed,’ zei ik.
‘Altijd handig als er eens iemand blijft slapen.’
‘Flinke plannen. Tom?’
‘Grappig Jarno.’
‘Ik vraag maar.’
Jurre grijnsde, meteen daarna kwam Karlijn binnen. Met een ingepakte fles wijn. Die hadden zij, Gijs en ik betaald.

‘Heb je vrijdag wat te doen?’ vroeg ik op woensdag aan Stijn.
Hij glimlachte, wist wat ik ging vragen. Hij knikte.
‘Ik kook.’
‘O-oh.’
Ruben lachte.
‘Mag ik me er mee bemoeien?’
‘Ik wil eigenlijk nee zeggen.’
Stijn lachte. ‘Jij mag koken.’
‘Jurre zal wel meedoen denk ik.’
‘Altijd gezellig.’

Het werd eten met zijn vieren. Karlijn was er ook, niet geheel toevallig. Ze wist dat Stijn er zou zijn. Ik was met haar in de keuken bezig toen Stijn aanbelde. Niet veel later had ik niets meer te vertellen in de keuken. Lekker was het wel. We aten op mijn kamer, na het eten kwam de koffie op tafel. Jurre en Stijn zaten te praten terwijl Karlijn en ik de zooi naar de keuken brachten.
‘Wat een lekker ding,’ zei Karlijn meteen toen we alleen waren.
Ik lachte.
‘Je kijkt alsof je het voor het eerst hoort.’
‘Stijn is gewoon Stijn.’
Ze lachte en keek naar het aanrecht. ‘Morgen. Kom op, koffie.’
We kwamen grinnikend terug mijn kamer in. Na de koffie kwam er bier op tafel. Stijn zette nog een pot koffie. Het werd langzaam laat. Stijn keek op zijn telefoon. Ik tikte met mijn voet tegen die van hem. Hij keek naar me, ik maakte met mijn ogen een gebaar naar mijn bed. Hij glimlachte en knikte.

‘Wou je nou naar huis?’ vroeg ik toen we alleen waren. Karlijn was naar boven, Jurre snapte dat hij ons alleen moest laten.
Stijn haalde zijn schouders op. ‘Misschien.’
Ik pakte hem vast. ‘Ik wil dat je blijft.’
‘Ik ook.’
‘Nou dan.’
Hij glimlachte.
‘Niet raar doen Stijn,’ zei ik met een kus.
‘Nee, daar moet ik eens mee ophouden.’
‘Precies,’ glimlachte ik.
Ik kuste hem weer, kreeg een kus terug. Ik trok hem mee naar mijn bed. Ik trok aan zijn shirt. Stijn deed zijn kleren uit terwijl ik het licht uitdeed. Hij kroop net in bed toen ik mijn broek op en stoel gooide. Ik ging naast hem onder het dekbed liggen.
‘Je hebt gelijk,’ zei hij, ‘veel beter zo’n groot bed.’
‘En toch wil ik bij je liggen,’ zei ik terwijl ik tegen hem aan kroop.
Hij pakte me meteen vast. Mijn voet lag tussen die van hem. Ik genoot van zijn huid tegen me aan.
‘Lang geleden. Voelt goed, als de eerste keer,’ zei hij. ‘Voor het eerst sinds lang geleden dat je als mijn vriendje bij me ligt.’
Ik keek met een ruk op. ‘Wat?’
‘Je hebt me wel gehoord,’ grinnikte hij.
Ik werd warm van binnen. Ik kuste hem, maar dat werd meteen een wilde zoen.
‘Ik neem aan dat je dat wil?’ vroeg hij treiterend, half lachend.
‘Ik wil alles van je.’
Hij gniffelde, ik trok hem op me. Mijn handen gleden over zijn rug naar zijn billen. Ik wurmde mijn vingers onder de elastische rand van zijn boxer en kneedde zijn warme huid. Ik duwde zijn boxer verder. Stijn lag zwaar op me, hij probeerde zijn boxer verder uit te trekken. Ik liet hem los, deed hetzelfde met die van mij. Naakt, tegen elkaar. Ik kneep weer in zijn billen, hij had een hand onder mijn hoofd en zoende. Hij was hard, net zoals ik, ze duwden naast elkaar. Ik ademde zwaar. Zoveel gebeurde er misschien nog niet eens, maar door de situatie, door wat hij net gezegd had was ik zo geil als het maar zijn kon. Dit was intens. Stijn zoog hard op mijn schouder, hij beet. Ook hij hijgde. Zijn hand gleed tussen ons in. Hij pakt me vast, kneep erin en trok me langzaam af. Ik kreunde, mijn hoofd ging achterover. Ik had mijn handen in zijn haar. Hij kuste mijn borst, mijn buik en daarna zoog hij me hard naar binnen. Ik kreunde binnensmonds. Hij pijpte me, traag maar hard. Met mijn hoofd achterover zag ik de muur boven me. Daarna gingen mijn ogen dicht. Ik voelde alleen nog maar zijn warme mond, zijn zachte tong. Zijn handen knepen in mijn heupen en mijn billen. Zijn duim wreef tussen mijn billen. Heel even liet zijn mond me los, hij maakte zijn duim nat en zoog me daarna weer langs zijn tong zijn mond in. Ik voelde zijn duim, ontspande. Langzaam drong zijn duim bij me naar binnen. Ik kreunde weer. Zijn duim duwde diep, ging traag heen en weer. Ik kneep in zijn haren, mijn benen over zijn schouders. Ik liet ze er af glijden, trok hen naar me toe. Ik kuste hem, wilde zoenen. Ik wilde meer, ik wilde hem helemaal.
‘Ik ben van jou,’ zei ik zacht, ‘helemaal.’
Mijn benen sloegen om hem heen, ik stuurde hem. Ik griste snel naast het bed alles uit het kastje. We deden nerveus, condoom, glijmiddel. Hij lag weer snel op me, ik trok mijn benen op. Niet wachten nu, ik wilde hem in me hebben. Hij duwde, duwde nog eens en gleed toen traag naar binnen. Het voelde warm, heet. Hij nam me, traag, diep. Hij lag zwaar op me, maakte kleine bewegingen. Ik wilde meer. Ik duwde hem iets omhoog, keek hem aan. Hij gleed ver uit me, en daarna weer diep naar binnen. Zo ging hij door, met lange trage bewegingen. Ik hing mijn armen om zijn nek, kwam iets omhoog, mijn voorhoofd tegen zijn schouder. We hijgden, hij vlak naast mijn oor, ik zag zijn buik heen en weer gaan, ik voelde zijn bekken tegen mijn billen stoten.
‘Sneller,’ hijgde ik.
Dat deed hij. Ik kreunde mee met iedere keer dat hij diep in me duwde. Hij leunde op gestrekte armen en kreunde. Hij versnelde nog wat, voor mijn gevoel werd hij nog harder. Daarna zuchtte hij en duwde diep. Hij bleef daar, zijn heupen tegen mijn billen. Hij schokte. Ik wist het, hij kwam klaar. Ik pakte hem nog steviger vast, beet in zijn schouder. Hij duwde nog een keer, daarna ontspande hij langzaam. Ik liet me terug op het bed vallen, hij keek naar me, gleed langzaam uit me. Hij keek naar beneden, pakte me vast en trok me. Ineens pakte hij de spullen op de hoek van het matras. Hij was snel. Niet veel later zat hij boven me, zette mijn eikel tegen zich aan en zakte naar beneden. Hij was heet van binnen. Hij zette zijn handen op mijn schouders en keek me diep in mijn ogen. Hij bereed me, was volledig in controle van alles. Ik liet het gebeuren. Ik probeerde mee te bewegen, duwde mijn bekken omhoog als hij zich liet zakken. Samen vonden we een ritme. Hij grijnsde, kneep. Ik bewoog sneller, kon het niet meer houden. Hij hield me goed in de gaten, toen hij merkte dat ik klaar ging komen liet hij zich zwaar zakken. Ik spande mijn benen en voelde mijn orgasme komen. Ik trilde en ontlaadde. Hij duwde zich nog verder naar beneden, ik voelde alles spannen. Mijn hoofd lag in het kussen, ik bleef hem aankijken toen ik klaar kwam. Langzaam ontspanden we. Hij bleef kijken, glimlachte. Hij boog voorover en kuste me voorzichtig. Niet zoenen, alleen een kus. Hij tilde zich iets op, ik voelde hem van me afglijden. Meteen daarna kroop hij tegen me aan. Nu zoenden we wel, zachtjes, langzaam, kussen tussendoor. Ik knuffelde hem. Kus op zijn voorhoofd. Hij glimlachte. Ik hield hem dicht tegen me aan.
‘Moet het licht niet uit?’
‘Dan moet ik je loslaten.’
‘Snel dan.’
‘Wil je slapen?’
‘Hm.’
Ik glimlachte, strekte mijn arm achter me en reikte naar de schakelaar van de lamp. Ik zag hoe laat het was op mijn wekker. Het was anderhalf uur later dan toen we in bed gingen liggen.

‘Gaan wij opstaan?’ vroeg ik.
‘Hoe laat is het?’
‘Bijna twaalf uur.’
‘Nee.’
‘Ja.’
‘Nee, we staan nog niet op.’
Ik glimlachte en kuste hem. Stijn sloot zijn ogen weer. Hij bleef wakker, maar bewoog verder niet. Ik hoorde de deur van Jurre’s kamer. Er klonken stemmen. Stijn streelde met zijn vinger over mijn rug. Ik kon niet horen wat er gezegd werd naast ons. Maakte me ook niet uit. De deur ging weer open, daarna weer dicht. Iemand lachte. Daarna was het stil. Stijn bewoog, hij draaide op zijn andere zij en schoof met zijn rug tegen mijn borst aan. Ik sloeg mijn arm om hem heen. Ik wreef over zijn buik, hield zijn zachte piemel in mijn hand. Hij grinnikte. Bij Jurre op zijn kamer kraakte zijn bed zachtjes. Weer een lach, zachtjes. Daarna was het weer stil. Stijn was ontspannen, één arm ging achteruit en lag op mijn heup. Ik drukte mijn lippen tegen zijn schouder. Ik hoorde de zware gesp van Jurre’s riem op de grond vallen. Ik tilde mijn hoofd iets op. Er werd kort gelachen. Het was weer stil. Ik bleef stil, wilde horen wat er gebeurde. Volgens mij deed Stijn hetzelfde. Kreunde er nou iemand zachtjes?
‘Ligt er hiernaast nou iemand seks te hebben?’ fluisterde Stijn grinnikend.
‘Volgens mij wel.’
Ja, er kreunde iemand. Sterker nog, volgens mij hoorde ik een kus. Stijn duwde zich dichter tegen me aan.
‘Ik wist niet dat hij een vriend had.’
‘Ik ook niet,’ fluisterde ik. ‘Maar ik begin een vermoeden te krijgen.’
‘O?’
‘Als dit waar is…’
Ze waren nu duidelijk op dreef. Ik hoorde de stem van Jurre, ik kon helaas niet horen wat hij zei. Iemand kreunde, het was niet Jurre. Nog een keer. Er klonk een soort hoge verstokte kreun. Daarna was het stil.
‘Er kwam iemand klaar geloof ik,’ grinnikte Stijn.
‘Zeker weten.’
Er bewoog weer wat. Stijn draaide zich weer om en keek me aan.
‘Zouden ze net zo gelukkig zijn als ik?’
Ik glimlachte en kuste hem.
‘Dank je wel, Jarno.’
‘Waarvoor?’
‘Dat je bij mij wil zijn.’
‘Hou op Stijn.’
‘Ik meen het.’
‘Ik ook,’ zei ik met een kus.
‘Ben ik erg ongezellig als ik eigenlijk wel zin heb in koffie?’
Ik lachte. ‘Nee. Lust ik ook wel.’
Ik kroop uit bed en zette het apparaat aan. Ik pakte mijn boxer en een T-shirt. Ik keek naar hem met de deurklink in mijn hand. Stijn lag op zijn rug, handen achter zijn hoofd.
‘Jij voelt je wel thuis geloof ik.’
Hij glimlachte en knikte. Ik kuste de lucht en deed de deur open om naar het toilet te gaan. Toen ik in de gang was ging de deur van het toilet net open. Daar stond hij, in zijn boxer, het was duidelijk te zien dat het nog niet helemaal tot rust was gekomen in zijn boxer. Hij schrok van me, maar ontspande toen ik glimlachte.
‘Hey, Tom,’ glimlachte ik. ‘Waarom ben ik niet verbaasd jou hier tegen te komen?’
© 2012 Oliver Kjelsson.