Ik kon het niet laten, ik moest even kijken. Met de kans dat ik betrapt zou worden keek ik even om de hoek. Ik zag meteen dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken. Ze hadden alleen nog maar aandacht voor elkaar. Yannick hing met zijn rug tegen de muur, Terence hing tegen hem aan. Hun lippen stevig tegen elkaar aan gedrukt, het was wel duidelijk dat hun tongen flink met elkaar speelden. Yannick had een hand een stukje achter in de broek van Terence, zijn andere hand streelde zijn rug, onder zijn shirt. Terence had aan een kant het shirt van Yannick een stuk opgetrokken en kneep zachtjes in de huid van zijn zij. Zij andere hand verdween voor in zijn broek. Yannick kreunde zachtjes. Voorzichtig sloop ik terug. Luc stond met een brede grijns op mij te wachten.
‘Zet die stoelen maar even voor in de hal,’ zei ik droog.
Luc grinnikte. We gingen door de voordeur naar binnen, zetten de stoelen neer en gingen meteen naar boven. Het licht in onze slaapkamer was maar eventjes aan. We kleedden ons snel uit en doken in bed. Luc pakte me meteen vast.
‘Dit is gaaf,’ zuchtte hij.
‘Zou dit hun eerste keer zijn?’
‘Geen idee.’
Het geeft me het gevoel van ons jaren geleden weer terug,’ fluisterde ik in zijn oor.
Hij grinnikte en kuste me. Ik verloor mezelf in een lange zoen. Beneden piepte kort een deur. Luc en ik hielden ons stil. Terence sloop de trap op en zijn kamer in. Hij deed alles doodstil. Ik moest me concentreren om te horen hoe hij de deur van zijn kamer weer dicht deed. Geen licht aan. Ik hoorde zijn schoen vallen, hij stootte zachtjes tegen zijn kast. Luc grinnikte. Daarna was het stil. Luc draaide zich op me. Hij kuste me weer.
‘Net als vroeger,’ fluisterde hij.
Ik beantwoordde met een kus. We hadden niets aan, zijn kruis gleed langzaam langs die van mij. Ik kreunde, greep tussen ons in en hield ze allebei vast. Ik zag ze weer voor me, tegen de muur van de schuur. Ik zag zijn hand weer, in de broek van Yannick. Ik vroeg me af hoe ver ze nog waren gegaan. Luc was hard, ik niet minder. Traag trok ik ons tegelijk. Hij kreunde.
‘Ssst,’ siste ik.
‘Alsof hij niet weet hoe goed dit voelt.’
Ik grinnikte, beet zachtjes in zijn schouder.
‘Ga door.’
Ik kraste zacht met mijn vingers over zijn rug, Luc reed op me. Ik sloeg mijn benen om hem heen. Ik zag de half blote rug van Terence weer voor me, met de hand van Yannick. Luc kreunde door bij elke stoot. Ik tintelde. Plotseling hield Luc stil en kreunde hard. Ik voelde het warm vallen op mijn buik.
‘Ga nog even door,’ zuchtte ik.
Het werd warm in mijn kruis en met een diepe zucht ontlaadde ik. Luc kuste me en rolde van me af. Op zijn zij kroop hij tegen me aan en hield me stevig vast. Ik sloot mijn ogen, voelde een kus op mijn wang. Ik draaide me naar hem toe, sloeg mijn arm om hem heen en zuchtte tevreden.
We waren vroeg wakker. Vanuit Terence zijn kamer kwam geen geluid. Luc en ik zaten met koffie aan tafel, we gaven hem nog een half uurtje, anders zouden we zelf gaan ontbijten.
‘Dus toch,’ zei Luc voor zich uit kijkend.
Ik knikte glimlachend. ‘Zou het sinds gisteravond zijn?’
‘Ik zou het niet weten.’
‘Wat doen we nu?’
‘Niets, denk ik. Of wil jij hem er mee confronteren?’
‘Nee,’ schudde ik mijn hoofd, ‘dat kunnen we niet maken.’
‘Ik wist niet wat ik zag. Dat ze me niet gehoord hebben verbaast me.’
‘Die hadden het veel te druk met elkaar.’
‘Weet je nog, Maarten? Wij vroeger, achter in de schuur?’
Ik keek in twee verliefde ogen van Luc. Het maakte me verlegen.
‘Ik hoop dat Terence er net zoveel van geniet als wij toen hebben gedaan.’
‘Na wat ik gezien heb gisteren zou ik me daar niet druk over maken,’ grinnikte ik.
Luc hing voorover over de tafel en kuste me. Ik boog mijn hoofd naar hem toe en drukte mijn lippen op die van hem. Ik verloor mijn tong bij die van hem. Ineens ging de deur open. Langzaam draaide ik mijn hoofd en keek in het glimlachende gezicht van Terence.
‘Goeiemorgen,’ kraakte hij vrolijk.
‘Zo, er heeft er eentje gisteren gedronken zo te horen,’ lachte Luc.
‘Viel best wel mee hoor,’ protesteerde hij.
Ik stond op en zette de oven aan.
‘We gaan vanmiddag naar mijn ouders,’ zei Luc terwijl we zaten te eten, ‘ga je mee?’
Terence keek op van zijn bord. ‘Yannick en ik wilden vanmiddag eigenlijk naar de film.’
‘Ook goed,’ zei Luc en keek me even aan.
Ik keek maar niet terug. Ik stond op en ruimde samen met Terence de tafel af. Luc ging douchen.
‘Was een leuk feest gisteren,’ zei ik.
‘Best wel,’ zei Terence terwijl hij wat borden in de vaatwasser zette.
‘Vonden die twee meisjes het ook gezellig?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Denk het wel.’
‘Leuke meisjes hoor. Yannick was nog aan het stoeien met een van de twee.’
‘Die hebben verder niets hoor.’
‘Zou toch kunnen?’
Terence keek me een keer verwijtend aan. Ik draaide me glimlachend om.
‘Zeg,’ zei Luc in de auto, ‘ik ga Erik of Esther nog niets vertellen hoor.’
‘Niet?’
‘Eerst moet hij er zelf maar mee naar ons komen.’
Ik lachte. ‘Alsof hij dat ooit gaat doen.’
‘Vroeg of laat komt hij er mee. Let maar op. Denk eens terug aan hoe wij waren vroeger.’
‘Schuldgevoel?’
Luc knikte. ‘Die vertelt het vanzelf een keer.’
‘Marieke vertellen we helemaal niets. Dan verraden we hem echt.’
‘Hij moet er zelf mee komen. Maar hetzelfde als met Erik, als wij het hem vertellen dan verraden we zowel Terence als Yannick.’
‘Mogen ze zelf doen,’ knikte ik.
‘Wat? Zichzelf verraden?’
Ik lachte. ‘Zoiets.’
Luc parkeerde, ik stapte als eerste uit. Luc’s moeder stond net naar buiten te kijken en zwaaide. We liepen naast elkaar het tuinpad op naar de voordeur. Die stond ondertussen al open. Zijn moeder stond in de gang en kuste ons.
‘Hoe is het, jongens?’
‘Goed,’ zei ik, ‘en met jullie?’
‘Goed hoor, Maarten.’
We liepen de kamer in, Luc’s vader zat aan tafel de krant te lezen.
‘Ha, jongens,’ begroette hij ons joviaal.
Luc sloeg hem een keer zacht op zijn schouder.
‘Is Terence er niet bij?’
‘Die is met zijn vriendje naar de film,’ zei Luc.
‘Vriendje?’ Luc’s moeder vroeg het onderzoekend.
‘Hm, ik zeg teveel geloof ik.’
Ik lachte.
‘Heeft hij echt een vriendje, zoals ik nu denk?’
Luc knikte. ‘Daar ziet het wel naar uit, ja. Officieel weten we van niets.’
‘Hij heeft het niet verteld? Hoe weet je het dan zo zeker?’
‘We hebben hem gisteren zien zoenen met hem,’ lachte Luc, ‘dus volgens mij hebben ze dan wel iets.’
Luc’s moeder lachte. ‘Hoe vinden jullie het?’
Ik keek verbaasd. ‘Goed? Wat zouden we anders moeten vinden. Ik hoop alleen voor ze dat ze er snel mee komen, dan hoeft het allemaal niet zo in het geheim.’
Luc’s vader vouwde de krant dicht en stond op. ‘Wat je vroeger allemaal uitgevreten hebt, krijg je later van je kinderen terug.’
Hij keek om naar ons en grijnsde.
‘Ik besef me nu pas wat we jullie allemaal hebben aangedaan,’ zei Luc spottend. ‘Het spijt me pa.’
Ze lachten samen, altijd mooi om te zien. Pa en zoon. Niets ten nadele van Sven, zijn broer, maar die had die band een stuk minder met zijn vader. Ik ging zitten, liet de koffie voor me neerzetten.
‘Vertel verder,’ zei zijn moeder even later.
‘Wat valt er te vertellen,’ zei Luc, ‘ze zitten bij ons in het team, trekken veel met elkaar op.’
‘Niemand weet iets?’
‘Ik denk het niet,’ zei ik.
‘En die jongen heeft al zoveel meegemaakt thuis,’ zei Luc’s moeder.
‘Inderdaad,’ zei Luc.
‘Als hij jullie maar in vertrouwen neemt,’ zei ze.
‘Dat hopen we wel.’
Luc’s vader gaf zijn vrouw gelijk. ‘Als hij alles alleen probeert op te lossen…’ Hij keek een keer veelbetekenend naar Luc.
‘Ik weet het, pa, ik weet het. Heb ik hem ook al gezegd.’
‘Hoe heet hij?’ Typische moedervraag.
‘Yannick,’ glimlachte ik.
‘Leuke naam,’ zei ze bevestigend.
‘Volgende keer komen jullie met zijn vieren?’
Luc keek lachend naar zijn vader. ‘Tuurlijk, pa. Wat dacht jij dan?’
‘Moest hij daar nou weer over beginnen?’ vroeg Luc in de auto terug naar huis.
‘Waarover?’
‘Over dat alleen oplossen. De steek was wel weer duidelijk.’
Ik glimlachte. ‘Hij heeft wel gelijk.’
‘Jawel…’
Ik legde mijn hand op zijn been.
‘Dat was toen, Luc. Maar laten we er voor zorgen dat hij dezelfde fout niet maakt.’
Luc staarde alleen maar voor zich uit. Hij praatte er nog steeds niet graag over. Zijn vlucht naar Frankrijk en daarna die twee weken naar Oostenrijk, waar ik hem toen ben gaan zoeken. Ik kon nog steeds niet helemaal doorgronden wat er toen allemaal door hem heen is gegaan. Waar hij allemaal over heeft zitten piekeren. Af en toe had hij dat nog wel, die afwezige blik, met zijn gedachten helemaal ergens anders. Niet dat ik bang was om hem weer een keer kwijt te raken, dat niet, maar ik zou af en toe wel eens graag in zijn hoofd willen kruipen, zijn gedachten lezen. Maar dat liet hij op dat soort momenten nooit toe.
‘Moeten we lawaai maken?’ Luc grijnsde toen we de auto voor ons huis zetten.
‘Ik denk dat ze ons wel in de gaten hebben.’
Luc ging voor me het huis in. Ik hoorde Terence al roepen, ‘hoi!’
We riepen iets terug en gingen de kamer in. Even later kwamen ze naar beneden. Vrolijke gezichten, meteen de keuken in. Yannick ging weer naar huis. Terence liep met hem mee de gang in en sloot de deur.
‘Was het lekker, jongens?’ vroeg Luc zachtjes spottend.
Ik grinnikte. Een kwartier later hoorden we de voordeur dichtgaan en kwam Terence weer de kamer in.
‘Hoe was de film?’ vroeg ik.
‘We zijn niet geweest,’ zei Terence droog. ‘We hebben boven op de computer zitten spelen.’
Achter Terence zag ik Luc een lachend gezicht trekken. Ik draaide me maar om, om niet te lachen. ‘Jij nog wat drinken, Terence?’
Even later liep ik naar boven. De deur van zijn kamer stond een stukje open. Ik zag zijn bed, superstrak opgemaakt. Ik glimlachte, dat deed hij anders nooit. Ik kon wel raden wat daar in gebeurd was vanmiddag. Goed opmaken naderhand, we mochten het eens doorhebben. Ik schudde mijn hoofd. Was ik vroeger ook zo doorzichtig?
Terence kwam vrolijk van school. Hij had een goed punt terug gekregen voor een boekverslag. Dit was voor mij één van de eerste keren dat ik hem over school hoorde praten. Het was een dikke 7, voor zijn doen helemaal niet slecht. Ik feliciteerde hem. Hij haalde het uit zijn tas en liet me het cijfer in de rechterbovenhoek zien. Hij was trots.
‘Ik ben naar boven,’ zei hij vrolijk.
Ik knikte lachend en ging aan tafel zitten met een mok. Ik keek een keer naar zijn verslag en pakte het. Ik begon te lezen en moest af en toe lachen om zijn taalgebruik. Typisch Terence. Lekker nonchalant en ongeïnteresseerd. Titel, auteur, thema, het waren allemaal lekker korte antwoorden. Bij de vraag “waarom heb je dit boek gekozen”, moest ik lachen en slikken tegelijk. Ik moest lachen om de eerlijkheid, zijn desinteresse. Maar ik slikte bij wat er stond.
Het stond bij mijn vaders in de kast.
Het raakte me, bracht mij van mijn stuk. Het zei in die paar woorden alles over hoe hij over ons dacht. Wat hij voelde. Het zei alles over de band die we blijkbaar toch hadden. Voor mij was het een 10 waard. Ik zat er nog naar te staren toen Luc thuis kwam.
‘Hey,’ zei hij vrolijk toen hij binnen kwam.
‘Hoi,’ zei ik, net iets te zacht.
‘Wat is er?’
Ik knikte naar het papier voor me. ‘Moet je eens lezen.’
Luc keek er naar en las de eerste regels. ‘Boekverslag?’
Ik knikte, zei verder niets.
‘Een 7? Mooi,’ ging Luc verder.
‘Hij is er ook apetrots op.’
Luc glimlachte. ‘Mag hij ook zeker zijn.’
Zijn glimlach trok ineens weg, zijn ogen werden wat groter. Hij keek me even aan, probeerde een glimlach.
‘Mooi,’ stamelde hij.
Ik glimlachte terug. Luc boog voorover en gaf me een kus. Meteen daarna sloeg hij zijn armen om me heen en zuchtte.
‘Het raakt jou net zoveel als mij,’ zei ik.
‘Dit voelt goed.’
We hoorden Terence naar beneden komen. Luc liet me los, legde het boekverslag weer midden op tafel.
‘Mooi cijfer,’ zei Luc toen Terence binnen was.
Terence glimlachte. Luc klopte op zijn schouder.
‘Goed gedaan, jongen.’
Opgehaalde schouders.
‘Ik wist niet dat je dat boek uit de kast had gehaald,’ zei ik.
Terence werd een beetje rood.
‘Mag best. Als je nog meer wilt lezen, ga je gang.’
Luc ging aan tafel zitten, pakte het papier weer in zijn handen. Hij las die ene zin weer, Terence zag het.
‘Voel je dat ook echt zo?’ vroeg ik.
‘Wat?’
‘Dat van die vaders?’
Terence haalde zijn schouders op. ‘Hij had er eerst een rode kring omheen gezet,’ zei hij schamper, ‘toen we het voor de eerste ronde in moesten leveren. “Geen meervoud” had die sukkel er bij gezet. Ik heb het opnieuw uitgeprint en hem gezegd dat ik er wel twee had.’
Luc glimlachte. Het was er trots uitgekomen bij Terence. Ik stond op en liep naar de keuken. Toen ik langs Terence kwam gaf ik hem een kus op zijn voorhoofd. Terence zei niets, kleurde alleen maar.
‘Ik ben blij dat je ons zo ziet,’ hoorde ik Luc zeggen.
Terence zweeg nog steeds, kwam mij achterna de keuken in. Ik keek hem even aan en knipoogde. Hij keek verlegen, had er bijna spijt van dat hij ons dat had laten lezen.
‘En dat je ons vertrouwt,’ ging ik verder waar Luc gebleven was.
Hij zei niets, pakte wat te drinken uit de koelkast.
‘Ik meen het,’ zei ik.
Hij keek me weer aan. Had hij het nou moeilijk?
‘Ik ook,’ zei hij zacht.
Nu glimlachte ik verlegen. Luc kwam de keuken in en zag ons zo staan.
‘Alles goed hier?’
Terence knikte, stil.
‘Ja hoor,’ probeerde ik zo gewoon mogelijk te zeggen.
Luc snapte het wel, duwde even zacht zijn hand tegen de rug van Terence. Die nam een slok en liep de kamer weer in. Ik kon niets anders doen dan Luc een kus geven.
Terence kwam na de training thuis en ging meteen douchen. Luc keek me alleen maar lachend aan. Ik keek vragend terug.
‘Je had ze samen moeten zien,’ zei hij terwijl hij me een kus gaf.
‘Vertel.’
‘Het straalt er gewoon af bij die twee. Dat de rest niets doorheeft, ongelooflijk.’
Ik lachte. ‘Maar die weten ook niets. Jij kijkt anders dan zij.’
‘Kan wel zijn, maar dan nog. Heerlijk die twee.’
Hij hield me even vast, kuste me weer.
‘En die twee meiden?’
‘Die stonden weer braaf te kijken.’
‘Ik heb bijna medelijden met ze.’
Luc kneep me tegen zich aan.
‘Moeten ze maar beter kijken.’
‘Liefde maakt blind, Luc.’
Hij duwde zijn kruis tegen die van mij. ‘Kan wel zijn, maar ik voel nog genoeg.’
Lachend duwde ik hem een klein stukje van me af en keek hem in zijn ogen.
‘Ik ook.’
Luc kuste me, drukte zijn lippen op de mijne. Ik liet hem toe, zoende wild. Tot de deur openging. Terence keek ons raar aan. Je zag hem denken.
‘Wat?’ vroeg ik gespeeld verbaasd.
Hij glimlachte alleen maar en schudde zijn hoofd. Daarna zette hij de tv aan en plofte in de stoel.
‘Vroeg of laat kom je er wel achter hoe dit voelt,’ zei Luc uitdagend.
Terence keek even betrapt, maar herstelde zich snel. Ik keek even naar Luc, maar kon mijn gezicht strak houden. Ik dacht er aan om nog een opmerking over die twee meisjes te maken, maar ik hield me in. Dat begon flauw te worden. Luc gaf me nog een laatste kus en liet me toen los.
‘Dorst,’ zei hij droog.
Drinkend van zijn glas kwam hij naast me zitten. Er was een kennisquiz op tv. Terence keek ongeïnteresseerd. Ineens viel me op dat hij af en toe zat te zuchten bij een verkeerd antwoord, of zat te knikken als de kandidaat op tv het goed had. Zo ongeïnteresseerd was hij dus niet. Ik zat hem een beetje in de gaten te houden en probeerde hem uit de tent te lokken. Ik begon af en toe antwoorden hardop te zeggen. Hij reageerde niet. Af en toe hield ik mijn mond en keek naar zijn gezicht. Hij zat er helemaal in.
‘Antwoord B,’ zei ik expres verkeerd.
‘C,’ was zijn korte reactie.
Hij keek niet op, maar volgens mij was het eruit voor hij er erg in had. Hij had wel gelijk. Luc keek even naar mij maar zei niets.
‘A,’ zei Terence droog bij de volgende vraag.
‘Antwoord A is het goede antwoord,’ bevestigde de quizmaster.
Volgende vraag. Terence bleef even stil.
‘Pittige quiz altijd dit,’ zei Luc.
‘C,’ zei ik.
‘C?’ Terence keek me vragend aan.
‘Wat dacht jij dan?’
‘A.’
‘Antwoord C is het goede antwoord,’ gaf de tv uitsluitsel.
‘Pfft,’ lachte ik naar Terence.
Hij begon de uitdaging aan te nemen. Hij speelde mee. Ik merkte dat hij behoorlijk veel wist.
‘Zeg,’ zei Luc, ‘Hoe weet jij dit allemaal?’
Terence deed zijn bekende antwoord met zijn schouders. ‘Is toch simpel?’
Luc keek me even aan, ik knipoogde alleen maar.
‘Noem dit maar simpel,’ zei Luc lachend, ‘daar denkt die linker kandidaat anders over.’
Terence lachte.
‘D,’ zei ik.
‘Echt niet. A.’
‘D,’ herhaalde ik.
‘A.’
We keken allebei zwijgend naar wat de uitkomst zou zijn.
‘Antwoord D is het goede antwoord.’
‘Sukkel,’ grijnsde ik.
Hij grijnsde terug. De volgende vraag had ik fout. Hij had goed gegokt.
‘Sukkel,’ lachte hij.
Ik lachte. Ik genoot. Luc naast me ook. Even kneep hij zachtjes in mijn been. Terence bleef naar de tv kijken en pakte zijn glas van tafel. Tijdens het kijken nam hij een slok en zette bijna op de tast zijn glas weer terug. Ondertussen gaf hij weer het goede antwoord. Zijn telefoon piepte. Zonder zijn blik van de tv af te halen viste hij zijn telefoon uit zijn broekzak en klikte het schermpje aan. Hij las het berichtje en glimlachte. Snel typte hij met twee duimen een antwoord en verzond het weer. Hij keek verliefd. En flink ook.
‘Wat doet die jongen op die school,’ zei Luc diezelfde avond in bed.
‘Geen reet volgens mij, anders waren zijn punten wel een stuk hoger.’
‘Ik bedoel wat doet hij op DIE school, hij kan zo een niveau hoger.’
‘Als hij weer eens wat gaat doen wel, ja.’
‘Als we dat toch eens voor elkaar konden krijgen,’ zuchtte Luc. ‘Doodzonde dat hij er niets mee doet.’
Veel deed hij er inderdaad niet mee. Tenminste, niet op school. Terence had een brief bij met een uitnodiging voor een ouderavond. Daar wilde ik wel naar toe. Ik wilde zijn klassenleraar weer eens spreken, kijken hoe het tegenwoordig ging. Ik hoorde weinig van Terence zelf. Voor ieder gesprek was 10 minuten gepland. Bijna belachelijk om daarvoor naar zijn school te gaan. Maar Luc en ik wilden zeker gaan. We werden vriendelijk ontvangen.
‘De twee vaders,’ lachte de leraar toen we binnenkwamen.
We keken even verbaasd, Luc stelde zich voor, die had hem nog nooit gezien.
‘Ik heb laatst zijn boekverslag nagekeken,’ verduidelijkte de leraar zijn eerste opmerking.
Ik lachte. ‘Dat heeft hij verteld, ja.’
‘Hij legde me heel duidelijk uit dat vaders in meervoud wel klopte. Hij was bijna beledigd.’
Luc glimlachte.
‘Hoe gaat het thuis?’
‘Goed,’ zei ik.
‘Hij is op school ook een stuk rustiger, niet meer zo opvliegerig.’
‘Mooi,’ zei Luc.
‘Alleen aan zijn inzet valt nog wel wat te verbeteren.’
‘Daar zijn wij het helemaal mee eens.’
‘Zonde. Ander woord heb ik er niet voor. Hij kan zoveel meer. Hij is zeker niet dom.’
‘Hebt u tips om dat te verbeteren?’
Hij schudde glimlachend zijn hoofd. ‘Hij zal er zelf zin in moeten krijgen. Terence is iemand die niet harder gaat werken als je hem straft. Dat werkt bij hem juist averechts.’
‘Hopen dat hij op tijd het licht nog ziet?’ vroeg Luc.
‘Inderdaad. We proberen ze wel te stimuleren en bij sommigen pakt dat ook, maar iemand zoals Terence heeft dat meteen door. Dan werkt hij juist niet mee. Zoals ik al zei, hij is niet dom.’
‘Ik ben allang blij om te horen dat hij wat rustiger is en dat hij zonder kleerscheuren thuiskomt tegenwoordig,’ zei ik.
‘Dat is zeker een verbetering. Hij boekt vooruitgang, dat hoor ik van alle leraren.’
Ik keek op mijn horloge. Het was alweer tijd.
‘Laten we dat zo houden,’ besloot ik.
We stonden op en gaven elkaar nog een hand.
‘Fijn om u gezien te hebben,’ zei de leraar.
‘Dat is wederzijds,’ zei Luc.
‘Mag ik zeggen dat hij vooral sinds hij bij u woont een stuk rustiger is geworden? Vrolijker ook?’
Daar keken we even van op, maar het streelde wel. We bedankten hem en reden weer terug naar huis.
‘Leuk compliment,’ zei ik in de auto.
‘Ik vraag me af of dat compliment wel helemaal voor ons is.’
Ik glimlachte. ‘Dat denk ik niet.’
Luc keek me even aan bij het stoplicht. ‘Maar Yannick wordt vuurrood als we hem dat vertellen.’
Esther was weer eens komen kijken bij een wedstrijd. Marleen stond bij Erik te kijken. Na de wedstrijd liep het hele team terug naar de kleedkamers. Esther en ik gingen wat drinken. In de verte zag ik Terence met Yannick uit de kleedkamer komen. Ze liepen naar ons toe.
‘Terrens!’
‘Heej, Marleentje,’ lachte hij terug.
Ze kwamen bij ons aan tafel zitten, de volgende wedstrijd begon pas later. Terence en Yannick praatten nog wat over de verloren wedstrijd van ze. Marleen keek alleen maar. Ik zag die twee meiden nergens. Die waren zeker buiten, durfden hier niet bij te gaan zitten. Esther bekeek ze vanuit haar ooghoek terwijl ze met mij praatte. Haar gezicht sprak boekdelen.
‘Hoe heet jij?’ hoorde ik Marleen vragen.
‘Yannick,’ klonk het vrolijk.
‘Janniek?’
Terence lachte, Yannick lachte mee. Marleen keek naar Terence.
‘Is hij jouw vriendje?’
‘Ja,’ zei Terence.
‘Net als Lau en Luuk?’
Ik keek en zag alleen maar twee rode gezichten.
‘Marleen,’ zei Esther lachend, ‘niet zo nieuwsgierig jij.’
Marleen was afgeleid, de jongens waren gered. Ik knipoogde een keer naar ze en lachte. Ze lachten opgelucht terug.
‘Sinds wanneer stelt ze daar vragen over?’ vroeg ik toen ik weer naar Esther keek.
‘Pas geleden. Ineens viel het haar op dat jullie in één huis woonden, net zoals Erik en ik.’
Ik glimlachte.
‘Ik heb gewoon uitgelegd dat jullie net zo van elkaar houden als papa en mama. Ze vond het meteen best.’ Ze keek even haar richting in en naar Terence en Yannick. ‘Alleen ziet ze nu ineens overal homo’s in. Vorige week nog bij de supermarkt. Stonden twee jongen vakken te vullen en samen dozen kapot te snijden.’
Ik lachte.
‘Niet leuk, Lau. Zeker niet als je gewoon voorbij loopt en je dochter ineens hoort vragen; “zijn jullie ook vriendjes, vinden jullie elkaar lief? Geven jullie elkaar ook kusjes?” Ze konden er gelukkig om lachen.’
Ik schudde van het lachen, Terence had het ook gehoord en lachte verlegen mee. Erik was achter mij komen staan en pakte een stoel.
‘Hebben jullie het over mijn dochter en haar leuke vragen in de supermarkt?’
Ik knikte lachend.
‘Heerlijke dochter heb ik toch hè?’
‘Je mag trots op haar zijn,’ grinnikte ik.
Erik lachte. Terence en Yannick stonden op.
‘We gaan naar de wedstrijd kijken.’
‘Zie jullie straks,’ zei ik.
Luc kwam bij ons zitten. Hij sloeg even zijn arm om Esther heen en keek naar Erik.
‘Wat een kutwestrijd.’
‘Luc…’ zei Esther veelbetekenend terwijl ze kort naar Marleen knikte.
‘Sorry.’ Hij glimlachte.
‘Maar hij heeft wel gelijk,’ zei Erik.
‘Er hing een fijne sfeer net in de kleedkamer.’
‘Kon Erik zijn mond niet houden?’ Esther keek verwijtend naar hem.
Erik trok een overdreven glimlach.
‘Nee dus,’ zuchtte ze.
‘Hij had gelijk. Ze bakten er niets van. Stomme fouten, ik kan niet anders zeggen,’ zei Luc.
‘Zoveel heb ik toch niet gezegd?’
‘Nee, het viel best mee.’
‘Erik en meevallen als hij verloren heeft?’ Esther lachte schamper.
‘Ik heb ze alleen maar verteld dat ze deze verliespartij aan zichzelf te danken hadden. Meer niet.’
Terence en Yannick kwamen weer binnen.
‘Drinken jullie nog wat bij ons thuis?’ vroeg Esther aan mij.
‘Mij best. Gezellig. Ga je mee?’ vroeg ik meteen aan Terence.
Die haalde zijn schouders op. ‘Ik denk dat ik gewoon naar huis ga.’
Hij zwaaide naar ons toen hij ging.
‘Dag Terrens,’ zei Marleen.
Ze draaiden zich nog een keer om. ‘Dag Marleen,’ zeiden ze tegelijk.
‘Dag…’ Ze twijfelde, je zag haar denken.
‘Yannick,’ fluisterde Erik.
‘Dag Janniek!’
Even later vertokken we. Bij Esther en Erik ploften we in de bank. Luc en Erik hadden het nog over wedstrijd en over de training komende week. Ze zouden zweten, boete doen voor de wanprestatie.
‘Daar leren ze van,’ zei Erik.
‘Behalve Terence,’ zei Luc droog.
‘Die vindt dat alleen maar lekker,’ beaamde Erik lachend. ‘Hoe zit dat nou eigenlijk met die twee?’ vroeg hij er meteen achteraan.
‘Geen idee,’ zei Luc.
‘Ik heb de twee dames niet gezien vandaag.’
Luc schudde zijn hoofd.
‘Het zou mij niets verbazen als…’
‘Daar komen we dan vanzelf wel een keer achter,’ zei Luc.
‘Marleen vroeg het ze ook al,’ lachte Esther.
‘Dat had ik willen zien,’ schaterde Erik. ‘Hoe reageerden ze?’
‘Rode kop,’ grijnsde ik.
Luc keek verbaasd.
‘Ze vroeg aan hen of ze vriendjes waren, net zoals jij en ik,’ zei ik lachend.
Luc lachte. ‘Kinderen hebben het vaak het beste in de gaten.’
‘Dus toch,’ grinnikte Erik.
‘Bij wijze van spreken dan,’ zei Luc er net iets te snel achteraan.
Aan het eind van de middag reden we naar huis. De fiets van Yannick stond nog buiten tegen de schuur. Meteen bij de deur lag de voetbaltas van Terence. Ik mopperde, hij had alle natte kleren en handdoek er in laten zitten, terwijl hij wist dat hij dat zelf meteen in de badkamer bij de wasmachine moest leggen. Ik hing mijn jas op en graaide alles uit zijn tas bij elkaar.
‘Ik flikker het meteen even in de machine,’ zei ik.
‘Haal hem anders maar naar beneden,’ zei Luc, ‘kan ie het zelf doen.’
‘Ik wrijf het hem straks wel onder zijn neus,’ zei ik terwijl ik de gang in liep.
Ik ging naar boven, hoorde muziek uit zijn kamer. Zou ik het nu meteen zeggen? Kon straks ook wel, als Yannick weg was. Ik liep naar de badkamer en trok de deur open. Meteen bleef ik stokstijf staan. Het bad was aan het leeglopen, er brandden twee kaarsjes op de rand. Voor het bad stonden Terence en Yannick, een handdoek om hun schouders, naakt, armen strak om elkaar heen, wild zoenend. Ze droogden elkaar zachtjes af. Meteen lieten ze elkaar los, keken verschrikt naar mij, er even geen erg in hebbend dat ze spiernaakt voor me stonden. Voor mijn gevoel heb ik meer dan vijf minuten staan staren. Het zullen waarschijnlijk wel seconden zijn geweest. Ik bekeek ze helemaal, dacht meteen terug aan de tijd dat Luc en ik zo oud waren. Goed gevoel. Toen herstelde ik me.
‘Dit had meteen naar boven gemoeten,’ zei ik droog terwijl ik zijn voetbalkleren voor de wasmachine gooide. Ik grijnsde en bekeek ze nog een keer uitdagend.
‘Je wist dat we rond deze tijd thuis zouden komen,’ lachte ik spottend toen ik me omdraaide. ‘Tijd een beetje vergeten?’
© 2007 Oliver Kjelsson