Terence zat niet ver van het kantoortje vandaan. Aan het einde van de gang zat hij op een stoel naar buiten te staren. Ik liep zachtjes naar hem toe, legde mijn hand op zijn schouder. Met een ruk draaide hij zich om, maar toen hij zag dat ik het was werd hij weer rustig en keek weer naar buiten.
‘Gaat het?’
Hij haalde zijn beroemde schouders op.
‘Zal ik even een glaasje water halen?’
‘Nee, hoeft niet.’
Ik aaide een keer door zijn haar achter op zijn hoofd. Hij liet zich tegen me aan vallen en zuchtte.
‘Nou heb ik het echt verneukt.’
‘Kom, kom.’
‘Ze wil me toch niet meer.’
Ik sloeg een arm om hem heen, wiegde wat. Hij liet het gewillig toe. Luc kwam aanlopen.
‘Hé, jongen.’
‘Hmm.’
‘Je moeder wil met je praten.’
‘Ik niet met haar.’
‘Terence…’
‘Heeft toch geen nut.’
‘Terence, Marieke en ik hebben net nog met haar zitten praten. Het lijkt me verstandig dat je even terug komt.’
Terence keek even naar mij. Ik knikte.
‘Je moet dit uitpraten, jongen, zo kun je niet weggaan.’
Met tegenzin stond hij op, slofte voor ons uit terug naar het kantoor van Marieke. Ik keek even naar Luc naast me.
‘Je gelooft zo je oren niet.’
‘Hoe bedoel je?’
Luc schudde zijn hoofd. ‘Terence gaat zichzelf voor zijn kop slaan, denk ik.’
Ik keek verbaasd maar we waren al bij de deur. Terence treuzelde. Luc legde zijn hand tegen zijn rug en nam hem mee naar binnen. Ik volgde. Zijn moeder zat nog aan tafel, depte net nog een keer met een zakdoek op haar ogen.
‘Terence, jongen.’
Ze stond op en trok hem tegen zich aan. Terence gaf zich gewonnen, probeerde zijn ogen droog te houden.
‘Terence, jongen,’ zei ze nog een keer. ‘Hoe kom je er toch bij?’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Dacht je nou echt dat als ik een hekel had aan homo’s dat ik jou bij twee mannen liet plaatsen?’
Ik keek even naar Luc. Ik was benieuwd hoe dit ging aflopen.
‘En oom Ben dan? Die kwam altijd bij ons.’
‘Jongen, ga eens zitten.’
Ze pakte een stoel naast hem en hield zijn hand vast.
‘Oom Ben was getrouwd, dat weet je, maar hij zat er heel erg mee toen hij het bij zichzelf ontdekte. Daar heeft hij het heel vaak met mij over gehad. Ik heb hem daar bij geholpen zoveel ik kon. Toen leerde hij een man kennen en liet haar van de een op de andere dag met haar kind achter. Zonder ook maar iets voor ze te regelen. Ik weet wat het is jongen, jouw vader heeft mij hetzelfde geflikt, al was dat voor een andere vrouw. Dat neem ik hem kwalijk, Terence, niet dat hij homo is. Hij heeft haar laten barsten, betaalt geen cent mee aan zijn kind. Heeft er nooit meer naar omgekeken. Daar ben ik kwaad om.’
Terence staarde voor zich uit.
‘Ik hoorde dat je ook een vriendje had.’
Terence knikte.
‘Is het die jongen die je toen voorstelde, toen ik bij de voetbal kwam kijken?’
Hij knikte weer.
‘Hoe heet hij?’
‘Yannick.’ Het kwam er trots uit.
‘Ben je gelukkig met hem?’
Terence keek haar aan en knikte, glimlachend.
‘Ben daar zuinig op, jongen,’ kuste ze zijn voorhoofd.
Terence keek verlegen, voelde zich niet op zijn gemak.
Ze liet hem los, draaide weer naar de tafel en keek ons aan.
‘Hoe gaat die school om met dit soort dingen?’
‘Ze hebben een speciaal programma tegen pesterijen,’ zei ik, ‘zitten er kort boven op.’
‘Dat is op zijn school altijd slecht geweest. Hoe vaak ik daar wel niet geweest ben. Maar het was de enige die een beetje dichtbij was.’
‘We hebben er al een gesprek gehad, ze willen hem graag hebben,’ zei Luc.
Terence keek hem even aan.
‘Ik hoop dat ze waar maken wat ze zeggen.’
‘Er hangt een goede sfeer, ik hoor er goede verhalen over,’ zei ik.
‘En wij hebben er zelf vroeger onze coming out gehad,’ zei Luc.
Terence keek weer, bijna glimlachend.
‘Dan moeten we het maar doen,’ zei ze.
Er waren nog wat afspraken gemaakt en met een dikke knuffel van zijn moeder en een “sorry, mam” van Terence zijn we naar huis gegaan. Terence zat nu stil achter in de auto. Hij staarde naar buiten, zijn gedachten helemaal ergens anders. Thuis pakte hij wat te drinken en ging stil in de stoel zitten.
‘Beetje opgelucht?’ vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Beetje.’
‘We gaan die school voor je regelen, jongen. Zo snel mogelijk.’
Daar vrolijkte hij weer een beetje van op.
‘Dit was wel de meest spectaculaire coming out die ik ooit gezien heb,’ zei Luc grijnzend.
Terence kon zelfs een beetje lachen.
‘Ik vond die badkamer hier anders ook wel apart,’ glimlachte hij terug.
Yannick wist het een kwartiertje later. Terence had hem gebeld. Het werd tijd dat we gingen eten, ze moesten zo naar de training. Luc lachte toen ze daar van terug kwamen.
‘Yannick heeft hem omhelsd waar iedereen bij stond.’
‘Meen je niet.’
‘Toen ze hoorden dat hij dat deed omdat Terence hier naar school kwam was iedereen enthousiast.’
‘Hoe was hij er zelf onder?’
‘Erik heeft meteen iedereen aan het warmlopen gezet, toen hij zag dat Terence volschoot.’
Luc veegde een keer langs zijn wang.
‘Hé,’ zei ik en hield hem vast.
‘Die jongen moet gewoon gelukkig worden,’ snifte Luc, ‘dat moet gewoon.’
Ik kuste hem. ‘Dat gaat ook lukken, Luc. Zeker weten.’
En hij was het ook. Die school was in een maand geregeld. Zijn oude klassenleraar was minder enthousiast. Hij reageerde zelfs beledigd. Het interesseerde me helemaal niets. Terence ook niet. Hij was uitgelaten toen hij na de laatste vrijdag op die school thuiskwam.
‘Afscheid genomen?’ vroeg ik toen hij vrolijk binnen kwam.
‘Nee,’ lachte hij balorig.
‘Niet?’
‘Ik heb tegen niemand iets gezegd. Ik ben er maandag gewoon niet meer.’ Hij stak zijn twee armen in de lucht. ‘Ik ben vrij!’
Ik lachte en hield hem even vast. Hij sloeg zijn armen om me heen en zuchtte.
‘Ik heb alle boeken ingeleverd en ik ben gegaan.’
‘Mooi jongen.’
‘Mijn klassenleraar wilde nog afscheid van me nemen. Ik heb snel een hand gegeven en gezegd dat ik mijn bus moest halen.’
Hij was balorig. Ik niet minder. De bel ging. Terence liet me meteen los.
‘Dat is Yannick.’
‘Wie anders,’ lachte ik.
Ik hoorde ze praten in de gang, meteen daarna was het stil. Zoenen, dacht ik, wat anders. Ik glimlachte. Ik hoorde wat zachte stemmen. Al snel besefte ik dat het maar één stem was. Alsof die op de ander in stond te praten. Het was Yannick. Ik ging wat dichter bij de deur staan.
‘Natuurlijk gaat het goed.’ ‘Daar moet je je geen zorgen om maken, Terence.’ ‘Wij bepalen zelf of we het vertellen of niet.’ ‘Niemand heeft het in de gaten van ons, gek.’ Ik hoorde Terence sniffen. ‘Wij zijn gewoon twee goede vrienden van voetbal, weten zij veel.’
Ik ging weer naar de keuken. Het kwam er allemaal uit nu bij Terence, dat snapte ik wel. Hij was in goede handen bij Yannick, dat wist ik zeker. Ik hoorde de kamerdeur open gaan. Yannick keek om de hoek van de keuken. Hij keek bezorgd.
‘Maarten?’
‘Gaat het?’
Hij schudde zijn hoofd. Ik liep met hem mee terug naar de gang. Daar zat Terence, op de eerste tree van de trap. Ontredderd, wanhopig.
‘Terence,’ zei ik, ‘wat is er?’
‘Wat nou als ze er op deze school achter komen? Ik weet niet of ik deze nieuwe school wel aan kan. Als ik het niet kan halen, moet ik er dan weer van af? Volgens mij is het veel te moeilijk. Ze zien meteen aan mij en Yannick dat we iets hebben.’
‘Ho, ho,’ zei ik om zijn waterval van woorden te stoppen.
Hij keek me even aan met rode ogen. Yannick stond er een beetje hulpeloos bij.
‘Natuurlijk kun jij deze school aan. Ben jij nou gek. Jij helpt Yannick met zijn huiswerk, en hij kan jou helpen. Dat ga jij helemaal maken.’
Hij zuchtte een keer, werd weer wat rustiger.
‘Op de voetbal hebben ze het toch ook niet door van ons,’ zei Yannick, ‘waarom op school dan wel?’
Terence haalde zijn schouders op. Ik trok hem even tegen me aan, schudde hem een keer door elkaar.
‘Als er iemand is die het kan, dan ben jij het wel. En bijna al jouw maten uit het team zitten daar op school. Een paar zelfs in jouw klas.’
Terence haalde zijn schouders weer een keer op. Hij zuchtte een keer diep. Zijn shirt was klam.
‘Ik ga even snel douchen,’ zei hij stil, ‘ik zweet me kapot.’
‘Is goed, jongen,’ zei ik.
Hij keek even naar Yannick.
‘Ik ben zo terug,’ zei hij.
Yannick knikte. Samen met mij liep hij de kamer weer in. We hoorden Terence de trap op gaan. Ik keek even naar hem, zijn gezicht stond nog steeds zorgelijk.
‘Komt wel goed met hem,’ zei ik.
‘Vast wel.’
‘Daar zorg jij wel voor,’ zei ik.
‘Denk je?’
Ik lachte. ‘Als er één iemand is die hem gelukkig kan maken, Yannick, dan ben jij het wel.’
Hij keek verlegen.
‘Misschien moet ik dit helemaal niet doen,’ zei ik, ‘maar ik doe het toch.’
Ik pakte hem vast en kuste zijn hoofd.
‘Je hebt hem zelfs al gelukkig gemaakt,’ zei ik, ‘dank je wel.’
Nu was hij echt rood. ‘Ik ben er maar gewoon,’ zei hij verbaasd.
‘Daarom juist. Maar ook de manier waarop, Yannick.’
Het was allemaal een beetje teveel geworden voor hem. Zaterdag na de wedstrijd was hij naar zijn moeder gegaan. Daar kwam hij redelijk ontdaan van terug. Het was raar geweest, vond hij. Zijn moeder had de hele tijd geprobeerd hem op zijn gemak te stellen, weer een band op te bouwen nu alles uitgepraat was. Daar kon hij niet mee omgaan. Het was vlak voor hij naar huis ging ook weer vreselijk uit de hand gelopen met een scheldpartij van hem. Eenmaal terug bij ons had hij daar weer vreselijk spijt van. Meteen toen hij thuis was ging hij naar zijn kamer om haar nog even te bellen. Ik had geen idee wat er allemaal gezegd was bij hem thuis, maar ze nam de excuses maar half aan. Daarna kwam hij weer naar beneden en zat stil in de stoel, strak gezicht naar het voetbal. Hij gaf geen commentaar, ook niet nadat Luc af en toe een voorzet had gegeven met opmerkingen over de wedstrijdsamenvattingen die ze lieten zien. Luc keek me even aan, maar zijn blik zei hetzelfde als wat ik dacht; niets zeggen, laat maar even. Het werd later. Nog later. Terence bleef naar de tv staren, terwijl hij anders altijd rond deze tijd allang naar bed toe was. Luc keek op zijn horloge. Het werd tijd voor ons om te gaan slapen.
‘We gaan zo naar bed, Terence. Ga jij ook zo?’
Terence zei niets, keek moeilijk.
‘Terence?’ vroeg Luc nog een keer.
Terence bewoog niet, hij bleef zitten, zijn benen dicht tegen zich aan getrokken. Luc stond op.
‘Bedtijd, Terence,’ zei hij terwijl hij de tv uitzette.
Ik keek naar Terence die langzaam begon weg te trekken. Luc draaide zich om, wilde nog wat zeggen maar hield zijn mond. Hij keek even vragend naar mij.
‘Terence,’ zei ik zachtjes, ‘je moet gaan slapen jongen.’
Hij keek me wanhopig aan. ‘Waarom maak ik er altijd een puinhoop van?’
‘Omdat je dat denkt. Maar dat is niet zo.’
‘Mama was lief voor me, maar toch maak ik ruzie.’
‘Jullie moeten weer wennen aan elkaar, dat heeft tijd nodig, jongen.’
Hij keek me met grote ogen aan. ‘Ik maak alles kapot.’
‘Hé, hoe kom je daar nou weer bij?’
‘Morgen ook. Ik weet het zeker. Ik verneuk alles.’
‘Morgen gaat gewoon goed. Yannick fiets met je mee, en de jongens van voetbal zijn daar ook. Die helpen je daar de weg te leren kennen.’
Hij trok zijn benen nog dichter tegen zich aan. Ik aaide een keer over zijn rug.
‘Je moet nu echt gaan slapen, Terence. Anders ben je morgen niks waard.’
‘Ben ik toch niet.’
‘Yannick zou nu heel erg kwaad op je worden, denk ik. Dat ben je wel en dat weet je ook.’
Hij gaf zich gewonnen, stond op uit zijn stoel en slofte naar de deur.
‘Welterusten,’ zei hij zacht.
‘Welterusten, Terence,’ zei Luc, ‘en morgen gaat vanzelf goed. Zul je zien.’
Zijn telefoon piepte in zijn zak. Hij keek er naar, drukte een knopje in en glimlachte.
‘Yannick?’ vroeg ik glimlachend.
Hij knikte, met nog steeds een kleine glimlach op zijn gezicht.
‘Hij gaat me morgen laten zien hoe gezellig zijn school is.’
Ik knipoogde naar hem, hij ging naar boven met een rustige blik op zijn gezicht. Ik bedankte Yannick in gedachten. Die jongen wist precies hoe Terence zich voelde.
De volgende ochtend zaten we net te ontbijten toen de deurbel ging. We keken elkaar een beetje verbaasd aan. Terence was stil, de zenuwen gierden door zijn keel.
‘Ik ga wel even kijken,’ zei Luc.
Ik hoorde hem praten in de gang. De deur ging open en Luc kwam binnen.
‘Lust je ook een kop thee?’ vroeg Luc.
Achter hem aan kwam Yannick binnen. Terence keek verbaasd, maar opgelucht.
‘Wat doe jij hier?’
‘Ik zou je toch op komen halen? We zouden samen naar school fietsen.’
‘Maar je bent zo vroeg.’
Yannick haalde een keer zijn schouders op. Hij ging naast Terence zitten, aaide even kort over zijn rug. Langzaam zag ik Terence een klein beetje ontspannen. Er werd zelfs wat gelachen aan tafel. Mijn god, wat was ik die jongen dankbaar. Terence pakte toch maar wat te eten. Het ging niet echt van harte, maar hij at tenminste wat. Ook bij Yannick zag ik wat spanning, maar dat wist hij goed te verbergen. Langzaam werd het tijd om te vertrekken. Terence zocht zijn schoenen, knoopte ze dicht zonder iets te zeggen. Hij keek een keer naar ons, stond weer op om zijn jas te pakken.
‘Succes, jongen,’ zei Luc.
‘Vooral veel plezier,’ zei ik.
‘Ja,’ zei Terence met een klein stemmetje.
Ik wilde opstaan om hem even vast te pakken maar besloot te blijven zitten. Dat zou het alleen maar erger maken. Hij wilde zich groot houden, ook voor Yannick. Misschien maar beter ook.
‘Doei,’ zei hij nog en ging de achterdeur uit.
‘Doei,’ zeiden Luc en ik tegelijk.
Yannick volgde hem.
‘Dag,’ zei hij redelijk normaal.
‘Pas goed op hem,’ zei Luc.
Yannick gaf een korte glimlach, maar op een manier om ons gerust te stellen. Ik keek naar Luc toen ze weg waren. Yannick was ons gerust aan het stellen. Luc keek terug met een zorgelijk gezicht.
‘Hebben we hem nu te snel naar die school laten gaan? Hadden we niet beter kunnen wachten tot hij wat meer rust in zijn kop had gehad?’
‘Denk het niet,’ zei ik. ‘Dit moet juist rust geven.’
Luc zuchtte. ‘Je hebt gelijk.’
Het werd voor mij ook tijd om te gaan. Ik stond op, gaf Luc een kus en trok mijn jas aan. Luc bleef zitten, keek naar de tafel.
‘Niet teveel piekeren, jij,’ zei ik toen ik van achteren mijn armen om hem heen sloeg.
‘Sorry,’ zei hij.
Ik glimlachte. ‘Ik ga het ook doen hoor.’
‘Ik ben blij als ik vanavond thuis ben en weet hoe het gegaan is.’
‘Ik ook Luc, ik ook.’
Met een laatste kus ging ik. Met Terence de hele tijd in mijn gedachten. Op mijn werk kwam Erik naar mijn kantoor.
‘Hoe was het vanmorgen?’
Ik had even niet in de gaten waar hij het over had.
‘Geen idee, de vergadering is verzet naar morgen.’
Erik lachte. ‘Met Terence, gek.’
Ik glimlachte om mezelf. ‘Sorry, ben er niet helemaal bij vandaag.’
‘Terence?’
Ik knikte.
‘Vertel op.’
‘Gisteravond was hij nergens meer. Op. Kapot van de zenuwen. Vanmorgen was hij stil, maar Yannick kwam hem ophalen, een half uur te vroeg.’
Erik glimlachte. ‘Schatje dat het is.’
‘Dus het ging wel, vond ik. Maar ik zal blij zijn als de eerste dag voor hem voorbij is.’
‘En Luc?’
‘Net zo nerveus.’
‘Waarom verbaast me dat niet?’
Ik grijnsde. ‘Geen idee,’ zei ik spottend.
Mijn telefoon piepte. Berichtje. Ik keek er naar en zag dat het van Terence was. Meteen maakte ik me zorgen. Ik opende het bericht en keek.
Het is supergaaf! Doei!
‘Terence,’ zei ik licht ontroerd tegen Erik terwijl ik even mijn telefoon omhoog hield. ‘Het is supergaaf, zegt hij.’
Erik glimlachte en vertok weer. Hij hield even het kozijn van de deur vast en keek naar me.
‘Mooi,’ knikte hij.
Ik hoorde ze op zijn kamer lachen toen ik thuis kwam. Ik riep naar boven dat ik thuis was.
‘Hoi!’ hoorde ik ze terug roepen.
Ik hing mijn jas op en liep naar boven. De deur van zijn kamer was dicht. Even kloppen maar.
‘Binnen,’ hoorde ik Terence meteen zeggen.
Yannick zat op zijn bed, onderuit, Terence zat op zijn bureaustoel.
‘Hoe was het?’
‘Leuk. Ik kende er best veel jongens. Ik zit bij twee jongens van voetbal in de klas. De leraren zijn ook leuk.’
‘Behalve Bakker van Nederlands,’ zei Yannick droog.
‘Oké, behalve die. Maar iedereen is heel aardig en…’
‘Vooral de meiden,’ grijnsde Yannick.
Hij kreeg meteen een pen naar zijn hoofd gegooid. Hij lachte, Terence lachte mee.
‘Die twee die bij het straatfeest waren, zeker?’ gokte ik.
‘Ook,’ zei Terence.
‘En de rest. Ze staan bij voetbal altijd naar hem te kijken,’ lachte Yannick.
Terence protesteerde en gooide nog een pen naar hem, die Yannick lachend afweerde.
‘Ik hoor het al,’ lachte ik. ‘Het ging wel redelijk dus?’
‘Ze kwijlen bijna als hij voorbij komt lopen,’ ging Yannick verder.
Pen nummer drie.
‘Hebben ze toch mooi pech,’ zei Terence balorig.
Ik lachte, liet ze weer alleen. Voor ik de trap af was hoorde ik ze nog een keer hard lachen.
Luc was opgelucht toen hij het hoorde. Al was hij net zoals ik al gerust gesteld door een berichtje op zijn telefoon halverwege de ochtend.
‘Ik was blij dat hij dat stuurde,’ zei hij tegen mij.
‘Ik ook. Ik zat de hele tijd aan hem te denken.’
‘Lief dat hij er aan dacht om het te sturen.’
Ik knikte.
‘Ik was er zenuwachtig van, Maarten, niet normaal. Ik word te oud voor dit soort dingen.’
Ik schoot in de lach. ‘Nog een paar dagen jongen.’
‘Het gaat veel te snel,’ zuchtte Luc grijnzend.
Luc was bijna jarig. Terence had me gevraagd of ik mee wilde gaan om een cadeau te kopen. Hij maakte er nog al een probleem van.
‘Het moet iets speciaals zijn,’ zei hij terwijl we winkel in en winkel uit liepen.
‘Iets speciaals?’
‘Luc heeft zoveel voor me gedaan, ik wil iets echt leuks voor hem kopen.’
Ik keek nog steeds een beetje verbaasd.
‘Ja, nou ja… jullie allebei wel.’
Ik glimlachte en legde mijn arm over zijn schouder. ‘Dat je zoiets vindt is voor ons al cadeau genoeg. Daar hoef je niet al je gespaarde geld aan op te maken hoor. Gewoon een aardigheidje is groot genoeg.’
Terence keek verlegen. ‘Ik wil gewoon iets terug doen. Voor Luc.’
‘Ik weet wel wat,’ zei hij ineens, ‘maar ik weet niet zeker of hij het wel echt leuk vindt.’
‘Wat?’
‘Weet je dat hij die verzamel-cd wilde hebben, van die band die hij zo goed vindt?’
‘Leuk idee,’ zei ik, ‘daar is hij vast blij mee.’
‘In de stad hebben ze er een speciale box van, met een DVD en fotoboek van de band. Gelimiteerde oplage.’
‘Weet je waar?’
Terence knikte.
‘Kom,’ zei ik, ‘dan rijden we er meteen naar toe.’
Het huis zat vol. Zijn ouders, mijn ouders, zijn broer Sven en Sylvia, Erik, Esther… gewoon iedereen. De kinderen zaten te spelen in een hoek terwijl de huiskamer was gevuld met verschillende gesprekken. Ik liep wat heen en weer met koffie, glazen fris. Terence en Yannick hielpen me mee. Luc mocht niets van ze doen. Hij was tenslotte jarig. Bijna dan, we vierden het een dag eerder. Het cadeau van Terence lag geduldig te wachten op zijn kamer, onder in de kast. Dat kwam morgenochtend. Langzaam liep het feest vooruit, het kwam op het punt dat iedereen wel voor zichzelf kon zorgen, ze kenden de weg in ons huis dus ze wisten ook waar de koelkast stond. Af en toe liep ik even heen en weer om wat te drinken voor zijn of mijn ouders te halen, maar de rest hielp zichzelf. Terence zat tussen mijn moeder en Esther in.
‘Hoe gaat het op school?’ vroeg Esther aan hem.
‘Goed,’ reageerde hij enthousiast. ‘Echt leuk. Veel beter dan mijn oude school.’
‘En met de cijfers?’ Typisch een vraag van mijn moeder.
‘Wel goed,’ reageerde hij verlegen.
‘Wel goed?’ spotte ik. ‘Je bent voor alle vakken bijna twee cijfers omhoog gegaan.’
Terence keek ongemakkelijk. Maar het was wel waar.
‘Gaat het zo goed?’ vroeg mijn moeder.
‘Yannick helpt me veel met mijn huiswerk,’ zei hij als excuus.
Ze klopte hem op zijn been. ‘Knap hoor.’
Esther knipoogde naar mij, ik lachte terug. Ik kon me helemaal voorstellen hoe hij zich nu voelde. Alles behalve op zijn gemak. Zijn glas was leeg. Hij pakte het en stond op.
‘Voor u ook nog wat meenemen?’
‘Oe, ja, lekker,’ reageerde mijn moeder joviaal.
Hij liep naar de keuken en keek naar Yannick, maar die was in een discussie verwikkeld met Erik en Luc en zijn vader. Over voetbal, wat anders. Hij kwam terug met twee volle glazen en ging weer zitten. Esther en mijn moeder hadden het ondertussen over de kinderen, moederpraat. Terence bleef er bij zitten. Yannick keek even en knipoogde naar hem. Terence glimlachte terug. Dat zag mijn moeder.
‘Gaat goed tussen jullie hè?’
Daar kreeg hij het warm van. Hij knikte. ‘Ja,’ zei hij, toch vrolijker en zelfverzekerder dan ik had gedacht.
‘Da’s mooi, jongen.’
Hij glimlachte weer een keer.
‘Doet me denken aan Maarten en Luc vroeger,’ zei ze. ‘Was leuk om te zien hoe ze elkaar toen aanvulden. Elkaar hielpen met dingen als het niet goed ging.’
‘Doet Yannick ook,’ zei hij serieus.
‘Ik heb wat dingen gehoord van Maarten,’ zei mijn moeder. ‘Ik ben blij dat je zo’n maatje hebt die je daar doorheen helpt.’
‘Ben ik ook.’
‘Ik vind het knap hoe je je daar doorheen gevochten hebt,’ ging ze verder. ‘Dat moet niet makkelijk zijn geweest.’
‘Was het ook niet. Maar Maarten en Luc hebben dat ook veel gedaan hoor.’
Ik zat het met verbazing te bekijken. Hij opende zich helemaal voor mijn moeder, iets wat hij nog nooit gedaan had.
‘Ja, die jongens van mij,’ lachte ze.
Ik stond op en ging de keuken in. Niet veel later stond mijn moeder naast me.
‘Gaat echt goed met hem hè?’
Ik knikte, glimlachend. ‘Zeker. Een wereld van verschil met een paar weken geleden.’
‘Die nieuwe school doet wonderen geloof ik.’
‘Dat niet alleen, ma. Hijzelf ook. Nu hij even die druk van die pesterijen kwijt is, stelt hij zich ook een stuk opener. Naar ons, maar vooral ook naar zichzelf.’
‘Jullie hebben een goede invloed op elkaar.’
‘Dank je.’
‘Jullie op hem, maar hij ook op jullie.’
Ik keek haar even aan.
‘Ja, dat meen ik. Jullie zijn veranderd. Ik weet niet hoe ik dat moet zeggen. Rustiger, meer tevreden.’
‘Komt ook wel omdat het zo goed gaat met Terence.’
‘Het is een aparte jongen. In de goede zin van het woord.’
Terence kwam binnen, maar dat had ze niet in de gaten.
‘Hij verdient het om gelukkig te zijn,’ zei ze, ‘hij heeft een goed hart. Die Yannick mag in zijn handen knijpen met zo’n vriendje. En jullie met zo’n zoon.’
Ze kneep een keer knipogend in mijn arm en ging de kamer weer in. Ze had hem helemaal niet zien staan. Ik deed zo normaal mogelijk, maar Terence keek me met grote ogen aan. Ik glimlachte maar een keer. Terence bleef verdwaasd kijken.
‘Ja,’ lachte ik, ‘ze had het over jou en ze had niet in de gaten dat je achter haar stond.’
Hij glimlachte.
‘Maar ze heeft wel gelijk,’ knipoogde ik en verdween naar de rest in de huiskamer.
Terence was er stil van toen hij even later achter mij aan kwam, maar hij werd door mijn vader bij de voetbaldiscussie getrokken.
‘Terence, zeg jij er eens wat over, want die schoonzoon van mij heeft er geen verstand van.’
Terence lachte en pakte er een stoel bij. De spanning was weer meteen van zijn gezicht af. Al zag hij wel dat mijn moeder me nog een knipoog gaf. Hij liet het zo, draaide naar mijn vader en Luc. Yannick zat naast hem. Ik bekeek ze van een afstandje en voelde me gelukkig. Het zag er mooi uit, ontspannen naast elkaar, Terence tegen de rugleuning van zijn stoel zittend, Yannick er naast, voorover, zijn ellebogen op zijn knieën. Hoofd schuin en luisterend naar het verhaal van mijn vader. Esther had de kinderen boven op bed gelegd. Marleen was het er niet mee eens maar ze sliep voordat Esther weer beneden was.
‘Ik heb geen slaap,’ zei Esther spottend toen ze weer beneden was.
Ik lachte. ‘Je zag haar bijna omvallen.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Alles is interessant. Ze zei nog dat Terence even naar boven moest komen, maar ze sliep al voor ik de kamer uit was.’
‘Ze ziet hem wel als jullie naar huis gaan.’
‘Als we haar wakker krijgen, ja.’
Ik hoorde mijn vader lachen. Ik keek en zag hem een hand geven aan Terence.
‘Hij heeft gewoon gelijk Luc,’ zei mijn vader.
Terence lachte, genoot van de manier waarop mijn vader hem aan zijn kant trok. Had iemand eigenlijk wel in de gaten hoeveel dat voor Terence betekende? De vader van Luc deed gewoon mee met de discussie, Terence was gewoon onze pleegzoon en die hoorde er gewoon bij. Net zoals zijn vriend. Niets bijzonders toch?
Het werd later. Langzaam ging iedereen naar huis. Esther en Erik overlegden, Esther ging de kinderen uit bed halen. Terence keek.
‘Help je even mee?’ vroeg Esther.
Terence knikte glimlachend. Samen gingen ze naar boven en even later kwam Terence terug, met Marleen op zijn armen, haar armpjes om zijn nek. Haar hoofd lag tegen hem aan, ogen half open. Luc keek naar me en knipoogde. Erik stond klaar met haar jas.
‘Kom,’ zei Terence, ‘jasje aan.’
Marleen liet het allemaal maar gebeuren, vond het prima dat Terence haar hielp om de jas aan te trekken. Erik nam haar over, droeg haar naar de auto.
‘We gaan naar huis,’ zei Erik zacht tegen haar. ‘Terence nog een kus?’
‘Dag Terrens,’ zei ze slaperig en gaf hem een klein kusje.
‘Dag,’ zei Terence, een beetje onder de indruk.
Erik glimlachte, Esther volgde hem. Terence en ik zwaaiden ze uit en gingen terug de kamer in. Luc en Yannick ruimden al wat op.
‘De rest komt morgen wel,’ gaapte ik.
‘Het is allang twaalf uur geweest,’ zei Terence.
‘Damn,’ zei ik en pakte Luc vast.
‘Ik dacht dat ik er onderuit kon komen, maar helaas,’ lachte hij.
Ik gaf hem een kus. ‘Gefeliciteerd.’
Terence en Yannick feliciteerden hem. Meteen daarna ging Terence naar boven.
‘Cadeau’s,’ zei hij.
‘Mag morgen ook hoor,’ zei Luc.
‘Nee,’ zei Terence beslist, ‘nu.’
Binnen een paar tellen waren hij en Yannick weer beneden. Yannick had een fles wijn voor hem. Terence stond een beetje nerveus te kijken toen Luc zijn cadeau uitpakte. Luc’s ogen werden groter toen hij zag wat er in zat.
‘Terence,’ zei hij, ‘dat had je toch niet hoeven doen.’
‘Ik vond van wel,’ zei Terence. ‘Gewoon, voor alles.’
Ik kon niet zien wie er eerder rode ogen had, hij of Luc.
© 2007 Oliver Kjelsson