Hij rijdt breed glunderend naast me naar huis.
‘Leg mij dit eens uit,’ zeg ik glimlachend.
‘Kan ik niet,’ zegt Frank, ‘het gebeurde gewoon.’
Ik lach.
‘Nadat jullie weg waren hebben we nog een tijdje zitten praten op het terras. Ik heb haar alles verteld. Alles over mijn twijfel, Irma, Thomas, Bas. Ze heeft alleen maar zitten luisteren. Buiten de schuur zei ze dat alles wel goed zou komen, dat ik niet zoveel moest piekeren en toen gaf ze me een kus op mijn wang. Daarna gebeurde het vanzelf.’
‘Heb je het gezicht van Jochem nog gezien?’
‘Nee, maar die zal wel verbaasd zijn geweest.’
‘Dat is zacht uitgedrukt. Maar hij vond het wel leuk.’
Frank lacht. Hij is uitgelaten.
‘En nu?’ vraag ik.
Zijn gezicht betrekt. ‘Weet ik niet.’
‘En morgen?’
‘Morgen ga ik naar Bas. Geloof ik.’
Ik lach. Thuis zeggen we niet veel meer. Het is laat. Slaap, naar bed.
—
De deur gaat al open als ik nog niet van mijn fiets af ben. Bas staat vrolijk in de deuropening. Binnen pakt hij me meteen vast en kust me lang. Geen spoortje van twijfel. Niet bij hem, niet bij mij. Sanne, die toch een groot deel van de nacht in mijn hoofd heeft gezeten verdwijnt naar de achtergrond. Binnen een kwartier zie ik Bas naakt voor me. Voel ik alles van hem. We nemen de tijd. Ik kijk graag naar hem als hij een stukje van mij af staat. De lijnen van zijn lichaam, zijn gezicht, zijn kruis. Ontspannen is hij nog mooier dan opgewonden. Hij glimlacht als ik hem bekijk, zittend op zijn bed. Hij buigt zich over me heen en duwt me kussend achterover. Zijn hand grijpt naar mijn kruis en maakt hem hard. Traag werken we naar het eind. Zijn hoofd is diep begraven in mijn schouder als hij komt. Dan ontspant alles en blijven we zo liggen. Langzaam slaat de sfeer weer om. Geen lust maar gewone vriendschap. Ik krijg de drang om mijn kleren aan te trekken. Daar geeft hij me geen kans voor. Met zijn mond gaat hij voor de tweede ronde.
‘Weten jouw ouders het eigenlijk van jou?’ vraagt Jochem.
Ik knik en kijk in de verte. ‘En die van jou?’
‘Al een tijdje,’ zegt hij.
We zitten naast elkaar te kijken naar een stel bomen. We zijn onze eigen omgeving ontvlucht, tijd voor onszelf, zonder broer of zus. We hangen tegen elkaar, been tegen been.
‘Ik moest wel lachen om Sanne gistermiddag. Die kwam toch redelijk vol schuldgevoel thuis nadat ze Frank was tegen gekomen.’
Ik lach. ‘Hij vroeg meteen wie Jochem was toen hij thuis kwam.’
‘Sanne en ik zaten er wel even mee, maar het was geen probleem?’
‘Nee hoor, we weten alles van elkaar.’
‘Dan weet jij ook wat dat gisteravond was met hem en Sanne.’
‘Nee, dat weet ik niet,’ ontwijk ik, ‘ maar het zag er leuk uit toch?’
‘ Zeker.’
‘Heb jij het er nog met Sanne over gehad?’
‘Wat dacht je?’ grijnst hij, ‘nog voor we gingen slapen.’
‘Wat zei ze er over?’
‘Dat ik er niet teveel van moest denken. Dat het iets was tussen haar en Frank. Kwam ik nog wel een keer achter.’
Ik glimlach.
‘Jij weet meer,’ zegt hij.
‘Zeg ik niet. Is iets tussen haar en Frank. Zit wel goed.’
—
Ik kijk een keer naar Mike en Jochem. Ze zitten in de bank naar de tv te kijken. Onze ouders er bij en ik. Gewoon gezellig. Jochem komt ondertussen bij ons thuis. Kennis gemaakt met pa en ma, alles normaal. Ik moet zeggen, ik vind het beter klikken dan met Rogier. Vraag me niet waarom. Ik ben jaloers. Jaloers op de manier hoe hij het doet. Alles gewoon. Alsof er niets is. Waarom doet hij dat wel en ik niet? Waarom twijfel ik altijd zo? Bas zie ik af en toe. Ja, iedere week met de training en de wedstrijd op zaterdag, maar verder niet. Als we samen zijn is het geweldig en lekker, maar meer is er niet. Ik kan me ook niet voorstellen dat hij hier ooit in de bank komt te zitten als ‘mijn vriend’. Op een of andere manier blijven het gescheiden dingen. We doen het naast ons gewone leven. Hij ziet mijn ouders nooit, ik zijn moeder en haar vriend nooit. Mike ziet hem buiten de voetbal eigenlijk ook nooit. Niemand weet er van. Het is dat ik Mike wel eens wat vertel, anders had hij het nooit geweten. Jochem weet helemaal van niets. Sanne spreekt me er wel eens op aan, vraagt hoe het gaat. Die weet bijna nog meer dan Mike. Vaak gaan we in het weekend de binnenstad in, kroegje of film. Met zijn vieren. Het bevalt me goed. Als we naar huis gaan geeft ze me altijd een kus op mijn wang. Dat zoenen is bij die ene keer gebleven. Vind ik dat jammer?
Ik weet niet wat er is, maar Frank is veranderd de laatste tijd. Hij is losser, vrolijker. Ik kijk er van op hoe hij met Sanne omgaat. Geen remmen, gewoon gezellig. Op school doet hij dat tegenwoordig ook. Het verbaast me. Eigenlijk is dat begonnen met Irma, op vakantie. Hij heeft sindsdien een stuk meer zelfvertrouwen. Gelukkig maar. Af en toe praat hij nog wel met me over Bas, maar als je het mij vraagt moet hij daar mee kappen. Dat schiet niet op. Is hij daar nou gelukkig mee? Hij zegt dat hij het zo goed vindt, maar ik kan het me niet voorstellen. Zijn keus, kan ik niet voor hem beslissen. Af en toe denk ik er aan hoe het zou zijn als hij verkering zou hebben met Sanne. Als ik daar met hem over begin lacht hij me uit. Gewoon een goede vriendin, niet meer. Vind ik dat jammer?
—
Sanne is met Frank weg. De binnenstad in. Hij wil een nieuwe trui hebben en zij heeft hem gedwongen om mee te mogen. Ik kan er wel om lachen. Jochem ook. We zitten op zijn kamer. Niemand thuis.
‘En ze blijven maar volhouden dat er niet meer aan de hand is,’ zegt hij lachend.
‘Is ook niet, geloof me.’
‘Ik geloof je, maar ik ga het onderhand wel jammer vinden.’
Ik lach en geef hem een kus. Hij kust me terug. We kruipen tegen elkaar aan op zijn bed en zoenen. Mijn hand verkent zijn rug onder zijn shirt. Hij bijt zachtjes met zijn lippen in mijn nek. Ik stroop zijn shirt omhoog, hij strekt zijn armen zodat ik hem uit kan trekken.
‘Dit is het,’ flitst door me heen, ‘nu gaat het eindelijk gebeuren.’
Ik wil hem al zo lang graag een keer helemaal zien, helemaal voelen. Tot nu toe is het bij zoenen en voelen gebleven. Nu hebben we de mogelijkheid. Hij zucht. Voor hem is het de eerste keer, weet ik. Voor mij niet, weet hij ook. Zo voelt het niet. Ik ben zenuwachtig, net als de eerste keer onder die douche. Ik geniet. Zijn naakte borst is tegen die van mij. We liggen weer en zoenen. Mijn hand peutert aan de riem van zijn broek. Hij helpt me, gehaast. Knoop, rits. Ik voel zijn zenuwachtige vingers aan mijn broek. Ik help hem, rustig. Samen treken we ze uit. Ik trek hem tegen me aan, ik voel zijn opwinding in zijn short. Ik kus zijn nek en streel zijn rug.
‘Rustig blijven jij,’ grinnik ik.
Hij ontspant iets. Zo blijven we even liggen. Dan zoek ik met mijn hand zijn heupen en ga door, zijn short in. Binnen een paar tellen is hij uit. Die van mij volgt snel. Ze zitten klem tegen elkaar. Dan laat hij me iets los.
‘Ik wil kijken,’ zegt hij balorig.
Ik voel zijn ogen in mijn kruis, samen met zijn hand. Hij houdt hem voorzichtig vast. Streelt. Mijn hoofd tintelt. Ik doe hetzelfde. Samen trekken we elkaar. Ik kus zijn nek, zijn borst. Mijn lippen trekken een spoor over zijn buik tot ik aankom waar ik wil zijn.
‘O mijn god, Mike,’ zegt hij hard als ik er ben.
Zachtjes zuig ik. Niet lang daarna explodeert hij. Hij pakt mijn paal en kust hem zachtjes. Daar laat hij het bij. Alles op zijn tijd. Zijn hand speelt met mijn huid, trekt me af zoals hij dat altijd bij zichzelf doet, denk ik. Ik vergeet alles om me heen. Zevende hemel. Ik hoor hem glimlachen als ik klaarkom. We kussen elkaar weer. Ik geniet. Dit was lekker. Veel lekkerder dan met Rogier, stel ik met tevredenheid vast.
—
Bas heeft me gezien, met Sanne. Samen in de binnenstad, op een zaterdagmiddag. Zoals gewoonlijk liepen we gearmd. Gelachen zullen we ook wel hebben gedaan. Hij begint er over de dag er na. Hij is bij mij thuis, ligt op mijn bed naar me te kijken als hij er naar vraagt. Kleren aan.
‘Wie was dat gisteren?’ vraagt hij.
‘Wie?’
‘Dat meisje waar je gisteren mee in de binnenstad liep.’ Hij klinkt jaloers.
‘Sanne?’ Ik glimlach. ‘Dat is de zus van Jochem. Je weet wel, de vriend van Mike.’
‘Heb je daar iets mee?’
‘Nee,’ zeg ik, ‘is gewoon een goede vriendin.’
‘Zo zag het er niet uit.’
‘Zo is het toch wel,’ zeg ik.
‘Zou je dat wel willen?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik kan het gewoon goed met haar vinden.’
‘En ik dan?’
Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Hoe kijk jij tegen ons aan?’
‘Weet ik niet. Jij?’
‘Ik vroeg het eerst,’ zegt hij ontwijkend.
‘Bas, ik ben nu heel eerlijk. Ik weet niet wat jij wilt. Om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik wil. Maar volgens mij komt dat vooral omdat jij je af en toe afzijdig houdt. Ik zie je niet als mijn verkering, als je dat wilt weten. Dan hoort er meer bij. En dat hebben we nooit. Af en toe hebben we sex, maar meer is er niet. Dat is op den duur niet genoeg. Of vind jij van wel?’
Hij haalt zijn schouders op. Ik kijk naar zijn schoenen. Zijn spijkerbroek rafelt.
‘Wil jij het iedereen gaan vertellen dan?’
‘Weet ik niet,’ zeg ik eerlijk. ‘Misschien thuis.’
Hij kijkt me aan en ik zie aan zijn gezicht dat hij dat niet ziet zitten.
‘Bas, ik zit regelmatig naar Mike en Jochem te kijken als ze hier beneden in de bank hangen voor de tv. Dat wil ik ook.’
‘Ik weet het niet,’ zegt hij.
Ik kijk hem aan en zie twijfel. Sterker nog, ik voel zelf ook twijfel. Kan ik hem zien als mijn vriend, mijn verkering? Wat voel ik nog meer naast de opwinding van de sex? Ik weet het niet.
‘Ik moet er nog even over nadenken,’ zegt hij.
Da’s mooi, ik ook. Ik glimlach naar hem en ga naast hem op bed zitten. Ik geef hem een kus. Van sex komt het die middag niet meer.
—
Het jaarlijkse straatfeest staat weer voor de deur. Dat doen we ieder jaar in het najaar. Altijd gezellig. De hele straat wordt afgezet en iedereen die er woont doet mee. Geen idee wie daar ooit mee begonnen is. Het bestaat al zolang ik het me kan herinneren. Overdag spelletjes voor de kinderen, ’s avonds een barbecue. Meestal gaat dat erg laat worden. Ik stel voor aan Jochem om ook te komen. Hij is meteen enthousiast.
‘Nodig je Sanne ook uit?’
‘Dat doet Frank maar,’ grijns ik.
Hij lacht. ‘Zou hij dat doen?’
‘Geen idee,’ zeg ik.
Ik heb echt geen idee. De laatste tijd is er wat vooruitgang op het Basfront. Hij heeft me verteld dat ze nu toch echt voor de keuze staan wat ze gaan doen verder. Ik vraag me serieus af wat dat gaat worden.
‘Vraag jij het haar maar voor de zekerheid,’ lach ik dan.
—
Ze hebben de straat leuk versierd en gelukkig is het droog. Vanuit mijn slaapkamer zie ik de eerste rookpluim omhoog komen van de barbecue. Pa is weer in zijn element. Hete kolen en vlees, dan hoor je hem niet meer. Ik hoor beneden Jochem lachen en de stem van Sanne. Die zullen net wel binnen zijn gekomen. Voor ik naar beneden kan gaan staat Sanne in de deuropening. Ze lacht naar me.
‘Kom je ook zo naar buiten?’ vraagt ze.
‘Ik loop met je mee,’ zeg ik en sta op van mijn stoel.
Ze loopt mijn kamer in, duwt de deur dicht en ploft op mijn bed.
‘Hoe gaat het met die Bas?’ vraagt ze.
Ik haal mijn schouders op. Weet ik veel. Even heb ik er aan gedacht om hem uit te nodigen voor vandaag maar heb het niet gedaan.
‘Is hij er niet bij vandaag?’ leest ze mijn gedachten lijkt het wel.
‘Nee,’ zeg ik.
‘Geen tijd?’
‘Weet ik niet, niet gevraagd.’
Ze kijkt een keer naar me en glimlacht.
‘Wat lach je nou?’
‘Ben jij gelukkig?’ vraagt ze dan.
Typisch Sanne. Confronterende vragen. Ik haal mijn schouders weer op.
‘Als jij nog iets met dat meisje op vakantie had gehad, had je haar dan uitgenodigd?’
‘Natuurlijk,’ zeg ik verbaasd.
Ze staat op, kijkt me een keer spottend aan en trekt me uit mijn stoel.
‘Kom, naar buiten. Ik heb honger.’
We zitten met zijn vieren aan een tafel te eten. Frank is stil, ik kan hem bijna horen denken. Bas is er niet bij. Volgens mij heeft hij hem nog niet eens gevraagd. Jochem zit naast me. Buren zien ons als gewone vrienden. Eigenlijk weten alleen onze ouders wat. Een jongen uit onze klas woont ook bij ons in de straat en zit een paar tafels verder. Ma zit aan een tafel met wat andere vrouwen te praten, pa staat met zijn schort voor achter de barbecue. Vanzelfsprekend.
‘Onze meesterkok,’ lach ik naar Frank.
Hij glimlacht flauwtjes. De piekeraar. Sanne is net nog even op zijn kamer geweest, ik vraag me af wat er gezegd is. Ze zal het wel weer met hem over Bas hebben gehad, die twee praten daar wel vaker over. Vaker dan met mij in ieder geval. Ik schenk er verder geen aandacht aan. Hij doet maar. Langzaam houdt mensen op met eten. Er wordt steeds meer gedronken. Ik haal vier glazen bier en zet ze bij ons op tafel. Frank ontdooit weer wat, gelukkig.
Sanne heeft me wel aan het denken gezet met die opmerking. Ik vraag me ineens af hoe het met Irma zou gaan. Als ik eerlijk ben had ik het leuk gevonden als die er nu bij was geweest. Stom eigenlijk, dat is nu al weer weet ik hoe lang geleden. Belachelijk. De muziek gaat wat harder. Er dansen wat mensen. Mike zet vier volle glazen op tafel. Sanne lacht om een opmerking van Jochem. Ik lach mee. Langzaam verdwijnt mijn gepieker en ben ik er weer helemaal bij.
‘Waar zat je net aan te denken,’ vraagt ze ineens.
‘Irma,’ zeg ik.
‘Dat meisje van de vakantie?’
Ik knik. ‘Toen jij er net over begon moest ik ineens weer aan haar denken. Laat het me niet meer los.’
Ze schudt lachend haar hoofd. ‘Zo bedoelde ik die vraag niet, net op jouw kamer.’
Ik snap haar niet meer en kijk haar vragend aan. Ze lacht.
‘Je wilt de antwoorden gewoon niet zien, suffie.’
‘Hoe bedoel je?’
Ze lacht alleen maar en staat op. Ze pakt mijn hand en trekt me omhoog.
‘Meekomen, saaie lul, bewegen jij.’
Voor ik er erg in heb staan we tussen dansende mensen. Ik zie Mike met Jochem lachend iets tegen de buurman achter de muziektafel zeggen. Er begint een rustig nummer. Sanne slaat haar armen losjes om mijn middel en kijkt me balorig aan. Ik hou haar vast en samen schuifelen we tussen de rest. Dansen? Wij? We dansen!
Ze dansen! Jochem kijkt me een keer grijnzend aan.
‘Goed idee om dit nummer aan te vragen,’ lach ik.
‘Rustige muziek werkt altijd.’
Ik zie mijn moeder kijken. Ik kijk een keer rond. Pa heeft het te druk met zijn hamburgers. De jongen uit onze klas kijkt ook. De twee overbuurmannen staan dicht bij elkaar met een glas wijn in de hand te kijken. Staan ze mij en Jochem nou in de gaten te houden? Frank en Sanne schuifelen gewoon door.
‘En jij blijft volhouden dat er niets is tussen die twee?’ vraagt Jochem.
‘Geloof me nou maar.’
‘Flikker op. De verliefdheid straalt er van af.’
Ik lach. Heb moeite om mijn mond te houden. Heb ik Frank beloofd. Jochem heeft nog nooit van Bas gehoord. Ik kijk een keer naar hem en voel me verliefd. Ik stoot hem een keer aan.
‘Zullen wij ook?’
‘Doe normaal.’
‘Waarom niet?’
‘Durf je dat? Hier?’
‘Vandaag durf ik alles.’
We kijken elkaar een keer lachend aan en lopen dan richting Frank en Sanne. Even aarzelen we. Ik zie op een afstandje de twee overbuurmannen nu echt naar ons kijken. Alsof ze ons door hebben. Dat zal ook wel trouwens. Ze glimlachen. Glimlachen ze naar mij? Ik voel de hand van Jochem tegen me aan. Dan kijk ik hem recht in zijn ogen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en trek mijn armen verder om hem heen. We dansen.
Dansen! Hij. Ik. Alles in mijn hoofd.
‘Kijk, daar heb je onze broers,’ hoor ik Sanne lachend zeggen.
Ik kijk en zie Mike en Jochem dicht tegen elkaar langs ons af schuifelen. Ik glimlach en kijk in de richting van mijn moeder. Naast haar staan wat mensen verbaasd te kijken, zij lacht trots. Sanne trekt me weer tegen haar aan. Haar vingers bewegen zachtjes op mijn rug. Dan voel ik zacht even haar lippen in mijn nek.
Niet veel later staan we bij de bar te wachten op onze glazen bier. Naast ons staat één van de twee overbuurbannen twee glazen wijn in te schenken.
‘Zag er leuk uit jongens,’ zegt hij ineens met een brede glimlach. ‘Brengt bij ons een hoop goede herinneringen boven.’
We lachen verlegen. Hij tilt de twee glazen even iets verder op.
‘Proost. Op jullie geluk.’
Hij knipoogt een keer en loopt dan weg. De ander kijkt lachend naar ons en steekt even zijn duim op. Weer lachen we verlegen.
‘Wie zijn dat?’ vraagt Jochem als we naar een tafel lopen met onze glazen in onze hand.
‘Wonen schuin tegenover ons. Leuk stel, hebben het goed voor elkaar volgens mij. Zijn hier een paar jaar geleden komen wonen.’
‘Nog meer homo’s in de straat,’ grinnikt hij.
‘Niet tegen te houden, als een epidemie,’ grijns ik terug.
Mijn moeder komt er even bij zitten.
‘Leuke zus heb je toch,’ zegt ze tegen Jochem.
Hij glimlacht naar haar.
‘Mam,’ zeg ik verveeld, ik heb precies door waarom ze dat zegt. ‘Die kunnen het gewoon goed met elkaar vinden.’
Ze lacht alleen maar. ‘Jullie waren net wel even het gesprek van de avond.’
Daar weten we niets op te zeggen.
‘Volgens mij heeft pa helemaal niets gezien,’ lach ik als ik naar de barbecue kijk.
‘Dacht je? Die heeft met een brede lach staan kijken hoor.’
We laten elkaar langzaam los en lopen naar de bar.
‘Dorst,’ zegt ze.
Ze heeft goede zin. Ik ook. We ploffen naast Jochem en Mike neer.
‘Wat dachten jullie, de buurt mag het weten?’ Sanne lacht naar Mike.
‘Het werd tijd,’ zegt hij.
Sanne haar hand ligt op mijn been. Het geeft me een goed gevoel. De straat wordt wat leger. Pa zit op zijn gemak met een glas voor zijn neus aan een tafel te praten.
‘Nog een saté?’ lach ik naar hem.
‘Hij wil meteen opstaan. ‘Je zegt het maar, het kan nog.’
Sanne en ik schieten in de lach. ‘Laat maar pa, geintje.’
Als ze lacht knijpt ze in mijn been.
Als één van de laatste gaan we naar binnen. Jochem en Mike geven elkaar een kus bij de fiets van Jochem. Sanne rijdt alvast de straat op en samen met mij staat ze op haar broer te wachten. Zoals altijd geeft ze me een kus op mijn wang.
‘Het was gezellig,’ zegt ze.
‘Vond ik ook,’ zeg ik en geef haar een kus op haar wang terug.
Haar hand knijpt in mijn arm, ze kijkt me aan en glimlacht. Net als de eerste avond dat we elkaar zagen gebeurt het weer vanzelf. Ik geef haar nog een kus op haar wang. Ik krijg er eentje terug, op mijn lippen. Haar hand gaat over mijn rug en ze kijkt me aan. Kus. Kus terug. Heen en weer, steeds sneller. We zoenen. Traag draaien onze tongen om elkaar heen. Ze zucht.
‘Probeer eens gelukkig te zijn,’ zegt ze zacht en kust me weer.
‘Hoe?’
‘Door het gewoon te doen.’
Ze lacht en geeft me een dikke kus ter afsluiting. Ze laat me los, net voor Jochem de hoek om komt.
‘Net op tijd,’ zegt ze voordat hij vlak bij ons is.
Ik lach. Ze stapt op en geeft me nog een kus op mijn wang.
‘Slaap ze,’ zegt ze en rijdt dan weg.
Leuk gezegd, maar dat lukt dus even niet meer. Waarom zei ze dat ik gewoon gelukkig moet zijn? Wat bedoelde ze met de opmerking dat ik de antwoorden niet wil zien? We hebben weer gezoend. Ik glimlach. Allebei gedronken. Ze is gek. Prettig gestoord. Ik ben blij dat Bas er niet bij was. Dan was de avond niet half zo leuk geworden.
—
Zo onrustig als ik in slaap ben gevallen, zo onrustig word ik wakker. Ik heb de hele nacht liggen draaien. Denken aan Bas, aan Irma. Aan Sanne. Bij haar voel ik me op mijn gemak. Zij begrijpt me. Misschien wel beter dan ikzelf. Dat zoenen van gisteravond zit me dwars. Waarom deden we dat? Ik hoor wat gerommel in de kamer van Mike en loop er naar toe. Ik klop op zijn deur en loop binnen.
‘Ha, broer,’ lacht hij als hij weer in bed stapt met een stripboek.
‘Heb je even?’
‘Tuurlijk. Wat is er?’
‘Ik geloof dat ik Sanne wel heel erg leuk ga vinden.’
Hij legt het boek naast zich neer en glimlacht. ‘Eindelijk,’ grijnst hij.
‘Ik weet het niet meer,’ zucht ik. ‘Bas, Sanne. Sanne, Bas.’
‘Geeft het de tijd, Frank.’
‘Dat doe ik nou al weken, Mike. Eens zal ik toch iets moeten beslissen?’
‘Wat moet je beslissen?’
‘Wie of wat ik ben?’
‘Moet dat, ja?’ Hij kijkt me aan met een blik waarin ik lees dat hij het antwoord al weet.
‘Ja,’ zeg ik dwars.
‘Jezus, Frank. Kwel jezelf nou eens niet zo.’
Ik kijk hem aan.
‘Waarom zou je die knoop nu door moeten hakken als je het niet zeker weet.’
‘Omdat het niet eerlijk is tegenover de een of de ander.’
‘Dat is een andere kwestie, Frank.’
‘Hoezo?’
Hij glimlacht weer. ‘Vooruit, ander voorbeeld, je vindt meisje A leuk, maar trekt ook veel op met meisje B. Daar ga je het wel heel erg goed mee vinden, iedere week steeds beter. Oe…, dilemma.’ Hij maakt overdreven gebaren met zijn twee handen. ‘Aan de ene kant meisje A, aan de andere kant meisje B. Keuze maken, de één of de ander. Anders is het niet eerlijk. Is toch hetzelfde als waar jij nu mee zit? Bas,’ daar gaat zijn ene hand weer, ‘of Sanne.’ Zijn andere hand maakt een zwaaibeweging opzij. ‘Dat heeft geen bal te maken met wie of wat jij nou bent.’
‘Natuurlijk wel.’
‘Frank, ga nou eens op je gevoel af. Als je echt wat voor Sanne voelt, ben je zeker niet 100 procent homo, en als je wat voor Bas voelt niet helemaal hetero. Gottegot, mijn broer is misschien wel bi. En dan zijn we weer bij hetzelfde als daarnet, de één of de ander. Want daar heb je gelijk in, je kunt ze niet allebei aan het lijntje houden.’
Ik zucht.
‘Als je bi bent natuurlijk. Ik heb nog steeds mijn eigen mening daar over. Maar van Bas weet je zeker dat hij je leuk vindt. Sanne ziet jou geloof ik meer als maatje.’
‘We hebben weer staan zoenen gisteravond, tot vlak voor Jochem de hoek om kwam.’
Mike lacht. ‘Dat was meer dan een half uur!’
Ik glunder. Ik geloof het best, geen idee hoe lang we daar gestaan hebben.
‘Frank, Frank. Stoute jongen,’ treitert hij.
Ik pak een kussen uit zijn stoel en gooi die naar hem toe. Hij lacht.
‘Lach maar. Ik zit er maar mee.’
‘Meer zeg ik niet meer, ga ik niet voor je beslissen. Volg je hart. Volgens mij weet jij eigenlijk het antwoord wel.’
‘Zoiets zei Sanne gisteren ook al.’
‘Ja, waar hebben jullie het over gehad gisteren? Je was nogal afwezig en stil toen jullie naar buiten kwamen.’
‘Ze vroeg naar Bas, hoe het ging.’
‘En?’
‘Ze wilde weten waarom hij er niet bij was’
Mike kijkt me grijnzend aan. ‘Ja, waarom was hij er niet bij eigenlijk gisteravond?’ Hij vraagt het spottend.
‘Weet je best, omdat ik hem niet gevraagd heb.’
‘Nee…’ lacht hij gespeeld verbaasd.
‘Toen begon ze over Irma.’
‘Over Irma?’
‘Ja, ze vroeg of ik die uitgenodigd zou hebben als ik daar nog iets mee zou hebben gehad.’
Mike lacht. ‘Leuke vraag van haar.’
‘Vind je? Dat is al zo lang geleden alweer. Dat wordt nooit meer wat.’
Hij lacht nog harder. ‘Je snapt het niet he?’
Ik kijk hem vragend aan.
‘Vooruit, het laatste wat ik ga zeggen. Wil jij later kinderen? Zie jij jezelf oud worden met een vent naast je? Of zie je jezelf toch later met een vrouw samenwonen?’
‘Eh…’
‘Ik denk dat ik jou heel goed ken, tweelingbroer van mij, en dat ik de antwoorden ook wel weet. Maar die ga ik je niet geven. Denk er zelf nog maar eens over na.’
Ik glimlach. ‘Sanne zei dat ik de antwoorden niet wilde zien.’
‘Daar heeft ze gelijk in,’ zegt hij en stapt zijn bed uit. ‘Ik ga douchen.’
Onder de douche denk ik nog eens na. Die Sanne. Ze heeft hem heel goed door. Ga ik dit aan Jochem vertellen? Nee, dat doet ze zelf maar als ze dat wil. Het geeft me wel goede zin. Zou ze echt wat voor hem voelen? Meer dan gewoon een maatje? Als dat zo is heb ik bewondering voor haar. Wat een geduld. Ik neem het Frank niet kwalijk, ergens zit er bij mij ook nog wel wat schuldgevoel dat ik het ben geweest die hem met die twijfel heeft opgezadeld. Voor een deel dan.
‘Mike?’ hoor ik Frank bij de deur.
‘Ja?’
De deur gaat open en hij staat weer voor me.
‘Hoe verklaar je dan dat ik wel sex heb met Bas, en dat ook wilde met Thomas?’
‘Omdat ik jou op het verkeerde been heb gezet door dat gedoe onder de douche met Rogier. Volgens mij denkt iedere jongen er wel eens over na of ie niet misschien homo is. Omdat wij tweeling zijn en ik homo ben twijfel jij wat meer. En dat je wilde weten hoe het zou zijn met een jongen, dat is gewoon nieuwsgierigheid. Dat je daar ook nog een stijve van kon krijgen dat ligt aan de hormonen. Daar hebben we er nogal veel van.’
Hij lacht.
‘Jij misschien wat meer dan de ander,’ ga ik verder. ‘Je staat al de hele tijd naar mijn kruis te kijken. Eruit.’
Lachend draait hij zich om en verdwijnt. Ik vraag me serieus af hoe lang dat nog gaat duren, voor hij eindelijk het licht ziet.
Ik help mee opruimen buiten. Met een paar mensen is het zo gebeurd. Na anderhalf uur is alles weer aan de kant. Tijdens het sjouwen denk ik constant na. Over wat Sanne gezegd heeft. Over wat Mike gezegd heeft. Op het ene moment is het me duidelijk maar het volgende moment twijfel ik weer. Mike roept me naar binnen.
‘Bas aan de telefoon.’
Ik loop de kamer in en neem op.
‘Heb je zin om langs te komen?’
‘Is goed,’ zeg ik.
Ik wil een tijd afspreken maar hij zegt dat ik kan komen wanneer ik wil. Vijf minuten later zit ik op de fiets. Als ik bij hem binnen ben pakt hij me vast en geeft me een kus. Even later liggen we naakt tegen elkaar aan. Strelende handen. Ik laat het gebeuren. Na vandaag hak ik een knoop door.
Is ie weer naar Bas. Hij doet maar. Ik kan hem verder niet helpen. Na anderhalf uur is hij weer terug.
‘Dat is snel,’ zeg ik lachend.
‘Vluggertje,’ grijnst hij. ‘Zijn moeder en haar vriend kwamen vroeger thuis.’
‘Ik ga vanmiddag naar Jochem, ze vroegen of je zin had om mee te komen.’
Ze hebben een film gehuurd. Jochem en ik liggen onderuit op de bank, dicht tegen elkaar aan. Frank zit onderuit in een stoel, Sanne zit op de grond tegen zijn been aan. Ik kan het niet laten ze in de gaten te houden. Ze heeft haar arm om zijn been geslagen en streelt de binnenkant terwijl ze naar de film kijkt. Als een automaat draait zijn vinger door haar haren. Ik voel een kus van Jochem en kus hem terug. Ik hou me wel met hem bezig verder, van die twee word ik helemaal gek. Als de film is afgelopen staat Jochem op en loopt naar de keuken om nog wat te drinken te pakken. Ik loop met hem mee en kus hem in zijn nek. Hij kreunt tevreden en draait zich om. Dan pakken we elkaar vast en zoenen. Lang. Volgens mij hebben we meer dan een half uur in die keuken gestaan voor we weer terug komen de kamer in. Jochem staat meteen stil en loopt achteruit stil weer terug. Sanne zit op schoot, Frank heeft zijn armen om haar heen. Ze zoenen en hebben niet meer in de gaten wat er om hen heen gebeurt. Jochem grijnst naar mij.
‘Laat die twee maar, we gaan naar boven.’
Ik kijk nog een keer om de hoek en glimlach. Aan de andere kant ben ik kwaad op hem. Dit kan hij niet maken.
Als ze naar de keuken gaan blijven we zitten. Ze streelt nog steeds af en toe mijn been, mijn hand speelt nog steeds in mijn haar. We zeggen niet veel. Ze kijkt een keer omhoog en glimlacht. In de keuken is het stil. Dan draait ze zich om, komt iets omhoog en geeft me een kus.
‘Je bent een rare,’ zet ze lachend.
Ik kus haar terug. ‘Jij ook.’
‘Niet,’ zegt ze protesterend.
‘Wel,’ zeg ik en lach.
Ze kust me weer een keer. Ik kan niet anders dan er aan toegeven. Ze gaat op mijn schoot zitten en trekt mijn nek naar zich toe. Ze hangt zwaar tegen me aan en laat me niet meer los met haar lippen. Haar vingers knijpen in het haar achter op mijn hoofd. Mijn kop zweeft. Ik zit ver onderuit, met haar ene bil zit ze midden op mijn kruis. Ze kreunt glimlachend als ze die hard voelt worden. Zachtjes beweegt ze plagend heen en weer. Ik gniffel. Mijn tong zoekt steeds wilder die van haar. Niet dat ze dat erg vindt, ze reageert hetzelfde terug. Ze trekt mijn shirt uit mijn broek en gaat met haar hand over mijn borst.
‘Denk je wel even aan Mike en Jochem?’
‘Die heb ik net naar boven horen gaan,’ zegt ze tijdens een kus. Ze lacht. ‘Goed idee trouwens.’
Ze staat op en trekt me mee de trap op. Even is er bij mij paniek. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel maken? Zij is sterker. Ze neemt me mee haar kamer op en duwt de deur zachtjes dicht. Ze pakt me weer vast en gaat met haar hand meteen terug naar waar die net nog was. Ik stroop met twee handen haar trui omhoog en streel over haar buik. Ze kreunt. Ik ga verder omhoog. Ze laat mij even los, doet achter haar rug het bandje los en zet daarna haar vingers op mijn blote rug. Mijn handen omsluiten haar borsten. Dat maakt haar nog wilder dan daarnet. Ik voel haar knijpen in mijn rug. Zoenend schuifelen we naar haar bed en vallen er op neer. Ze trekt haar trui uit, ik mijn shirt. Ze trekt me op zich, haar borsten drukken tegen mijn huid. Mijn kruis knalt bijna uit elkaar. Ze slaat even haar benen om me heen. Dan kust ze me nog een keer en kijkt me aan. Ze trekt op mijn rug een keer aan de rand van mijn broek.
‘Die gaat de volgende keer ook uit,’ fluistert ze.
Ik kan niets meer zeggen.
Lang zijn we niet boven geweest. Hun ouders kwamen thuis en met onschuldige gezichten zijn we met zijn vieren naar beneden gelopen. Frank ontwijkt mijn blik. Tegen 6 uur zitten we op de fiets naar huis.
‘Zo, genoeg sex gehad vandaag?’ vraag ik.
Hij mompelt een antwoord. Afwezig. Alweer.
‘Eigenlijk ben je een enorme lul, weet je dat.’
‘Ruilen?’ vraagt hij kwaad.
‘Nee, dank je,’ zeg ik kort, ‘ik heb aan eentje genoeg.’
Hij is kwaad, zegt niets meer. Zwijgend zitten we thuis aan tafel, daarna is hij meteen verdwenen naar zijn kamer. Halverwege de avond hou ik het niet meer. Ik deed ook wel erg bot. Hij ligt op zijn bed naar het plafond te kijken als ik binnen kom.
‘Frank, sorry van daarnet.’
‘Je had anders wel gelijk.’
Daar heb ik weinig tegen in te brengen.
‘Ik raak geen van beiden meer aan tot ik er uit ben.’
‘Dat zou netjes zijn.’
‘Ik voel me schuldig tegenover Sanne. Ze doet zoveel voor mij, en dan flik haar dit.’
Ik glimlach een keer. ‘Ook een beetje haar eigen fout. Ze weet waar je mee zit en ze probeert je toch uit.’
‘Dan nog. Op dezelfde middag lig ik te zoenen met allebei. Klopt niet. Is niet eerlijk.’
‘Je zei net dat je je schuldig voelde tegenover Sanne. En tegenover Bas?’
Voor hij een antwoord kan geven loop ik zijn kamer uit. Met mijn hoofd om de deur kijk ik hem nog een keer lachend aan.
‘Welterusten Frank.’
—
Frank heeft het er niet meer over gehad. Hij heeft duidelijk aangegeven dat hij het zelf op moet lossen. Groot gelijk, ik hoop alleen dat hij er niet te lang meer over gaat doen. De jongen bij ons uit de straat is op school nog naar me toe gekomen. Hij was verbaasd dat hij me met Jochem had zien staan dansen. Veel meer zei hij er niet over. Het geeft me een superieur gevoel. Ik sta overal boven. Ze denken maar wat ze willen. Ik heb het goed zo.
—
Wat een kutweek. Nog nooit zoveel nagedacht dan deze afgelopen week. Sanne heeft me nog gebeld maandag. Ze wou sorry zeggen voor afgelopen weekend. Ze vond dat ze het niet had moeten doen. Ze was eerlijk over wat ze voelt voor mij, maar ze wil me alle tijd geven om alles op een rijtje te zetten. Lief van haar. Nu is het zaterdag, we zijn net klaar met de wedstrijd. Verloren, niemand van ons gescoord. Bas baalt een beetje. In de kleedkamer verandert dat. Het hele ritueel werken we af. Als laatste trek ik mijn shirt uit en rek mijn armen omhoog. Naakter kun je niet zijn. Hij doet hetzelfde. Onder de douche staan we naar elkaar toe, zijn pik zwaait zachtjes heen en weer als hij de shampoo uit zijn haren spoelt. Ik droog me traag af, hij komt wat later onder de douche uit. Ik wil hem nog de tijd geven te kijken. Buiten wacht ik op hem. Hij heeft geen tijd.
‘Morgen?’ vraagt hij hoopvol.
Ik glimlach en voel een warme gloed door me heen. Tuurlijk. Morgen zal ik er zijn. Ik heb er zin in.
—
Jochem en ik zijn met zijn tweeën naar een feest geweest van een schoolvriend van hem. Raar idee. Allebei nerveus om er naar toe te gaan. Helemaal overbodig. Alles vrolijk, alles normaal. We komen eerst bij mijn huis langs, het is al laat. Buiten het huis nemen we afscheid. Niet te lang, het begint te regenen.
‘Halen we morgen wel in,’ lacht hij. ‘Sanne gaat een film huren, kijk je mee?’
‘Is goed,’ kus ik.
—
Ik heb net mijn ontbijt achter de kiezen als de telefoon gaat. Sanne.
‘Jochem heeft gisteren Mike uitgenodigd om hier een film te gaan kijken maar die lul heeft niet gevraagd of jij ook komt.’
Ik hoor Jochem op de achtergrond lachend protesteren.
‘Je komt toch wel mee?’ gaat ze verder.
‘Ehh..’ zeg ik.
‘Kun je niet?’
‘Nou…’ zeg ik.
Ik hoor haar spottend grinniken. ‘Bas?’
‘Yep,’ zeg ik, dankbaar voor haar begrip.
‘Zie maar. Bel me nog wel even van tevoren wat je doet,’ zegt ze. ‘Jouw keuze.’
Mike komt zijn bed uit en sloft de kamer in.
‘Wie was dat?’
‘Sanne. Of ik mee kom vanmiddag.’
‘Had jij niet afgesproken met Bas?’
‘Ja.’
‘Leuke keuze,’ grijnst hij.
Ik ga naar boven en val op mijn bed. De stem van Sanne dreunt door in mijn hoofd. ‘Jouw keuze.’ Dit is het punt. Nu moet de beslissing vallen. Nou ja, moet…. Ik weet het eigenlijk wel. Ik denk aan de afgelopen tijd en krijg een hekel aan mezelf. Ik ben niet eerlijk geweest. Niet tegen Irma, niet tegen Sanne. Het gevoel alsof ik ze gebruikt heb voor mijn eigen twijfel. Ik voel me schuldig, vooral tegenover Sanne. Eigelijk omdat ik het al die tijd onbewust gewoon heb geweten. Achteraf is het belachelijk dat ik er zo lang over getwijfeld heb. Ik hoor Mike op zijn kamer. Beneden bel ik en ga zachtjes terug naar mijn kamer. Dat viel nog mee dat gesprek, al had ik wel wat uit te leggen. Kogel door de kerk. Weer staar ik naar het plafond. Geen twijfel, ik ga het goede doen. Zeker weten. Ik loop weer naar beneden en kom Mike tegen. Die staat klaar om te vertrekken.
‘Keuze gemaakt, broertje?’
‘Helemaal,’ zeg ik opgeruimd. ‘Zonder twijfel.’
‘Voor altijd? Zeker weten?’
‘Zonder twijfel, zei ik toch?’
‘Mag ik ook nog weten wat jouw beslissing is?’ vraagt hij nieuwsgierig.
Ik kijk hem lachend aan. Dit voelt goed.
Ik trap tegen de wind in. Mijn fiets brengt me naar waar ik heen moet, mijn fiets volgt mijn hart. Ik krijg een windvlaag in mijn gezicht en draai mijn hoofd. Ik glimlach.
‘Weet je wat nou zo leuk is,’ zegt Mike naast me, ‘heb je toch nog gelijk gekregen. Het is wel geen tweeling waar we verkering mee hebben, maar ze zijn wel broer en zus.’
© 2005 Oliver Kjelsson