De week erna hing Ian tegen me aan bij de kluisjes.
‘Valentijn, ik ga je iets vragen maar ik heb er helemaal geen zin in.’
Ik keek nieuwgierig.
‘Komend weekend moet ik echt weer een keer mee naar opa en oma. Papa vroeg of je mee gaat zaterdag.’
Ik glimlachte. ‘Echt?’
Hij grijnsde. ‘Je hoort er bij, zei hij.’
Ik bloosde bijna. ‘Is goed.’
‘Fijn. Al zal ik je wel officieel voor moeten stellen.’
‘Kan ik nog nee zeggen?’
‘Nee, papa heeft ze ook al verteld over jou.’
‘Dit voelt wel raar.’
Ian haalde zijn schouders op. ‘Ze zijn wel oké.’ Hij glimlachte. ‘Blij dat je mee gaat.’
Toen ik thuis kwam zat Lilly in de bank, met een jongen tv te kijken.
‘Hey,’ zei ik toen ik ze zag zitten.
‘Hoi,’ antwoordde Lilly.
De jongen probeerde een verlegen glimlach. Lilly zei verder niets, ik liet het maar zo. Ik hing mijn jas op en liep de keuken in.
‘Wie is dat?’ vroeg ik grijnzend aan mijn moeder, zacht genoeg dat Lilly het niet kon horen.
‘Jesse.’
‘En waar komt Jesse ineens vandaan?’
‘Die woont sinds kort hier verderop in de straat.’
‘Oké…’
Mijn moeder glimlachte. ‘Kwam ze ineens mee aanzetten. Zit bij haar op school, ze fietsen ook samen.’
‘Leuk.’
‘Ja…’
‘Niet?’
‘Jawel. En hij kent haar geschiedenis niet. Dat is misschien wel goed. Ook voor haarzelf.’
‘Goh,’ grinnikte ik, ‘Lilly een vriendje.’
‘Volgens mij moet je het zo niet zien. Gewoon klasgenoten.’
‘Ook goed.’
‘Zeker. Daar wacht ze nog maar even mee.’
Ik dacht aan de geschiedenis met die jongen uit de groep rond Cheyenne. Het zou mij verbazen als ze daar nog heel lang mee ging wachten, met een jongen van haar eigen leeftijd.
Ik zat toch nerveus in de auto dat weekend. Ian zat voorin, Julia en ik achterin. Het voelde vreemd. Heel vreemd. Gelukkig zat ik achter zijn vader zodat Ian en ik af en toe oogcontact hadden. Julia zat naast me op haar tablet te spelen. Af en toe liet ze wat grappigs zien, wat me op een of andere manier rustiger maakte. Julia had absoluut niet in de gaten hoe raar en speciaal dit was.
‘Dus jij bent Valentijn,’ was het eerste wat ik hoorde toen ik binnen kwam.
Ik kreeg vriendelijk een hand, van zowel zijn oma als zijn opa. Julia was een mooie afleiding, die hield het wel luchtig met haar vrolijkheid en verhalen. Ze hield opa wel bezig met haar tablet, Ian’s oma hield zich met mij bezig. Vragen over thuis en school.
‘Is het een beetje leuk op school? Wat doe je?’
‘Hij zit bij mij op school, oma,’ zei Ian half protesterend.
Ik glimlachte. Ongemakkelijk allemaal.
‘Ja, dat weet ik wel,’ zei ze alsof ze wilde zeggen “Ik moet toch iets vragen?”.
Ian zag me kijken en wreef even zijn knie tegen die van mij. Dat zag ze.
‘Leuk hoe jullie het fijn hebben samen,’ zei ze toen.
Daar keken we allebei verlegen van. Ian’s vader grijnsde.
‘Jammer dat Monique dit niet kan zien.’
Ian verstarde, maar dat zag ze niet.
‘Zou ze ook leuk gevonden hebben jongen, dat weet ik zeker.’
Ik zag Ian voor zich uit kijken, ik kneep even in zijn been. Ik wist niets eens of ze dat nou tegen mij zei of tegen Ian.
‘Kijk oma,’ redde Julia de situatie. Afleiding, het momentje was weer voorbij.
We maakten het niet laat, ik merkte aan Ian dat hij blij was dat we weer gingen. Hij kreeg nog een knuffel van zijn oma.
‘Ik ben trots op je jongen.’
Hij keek ongemakkelijk, verlegen bijna.
Het was stil in de auto terug naar huis, zelfs Julia leek het te voelen. Thuis liep Ian meteen naar de koelkast en pakte wat glazen.
‘Nou jongen,’ grapte zijn vader tegen mij, ‘je bent wel goedgekeurd geloof ik.’
‘Moest oma nou echt weer over mama beginnen?’ vroeg Ian.
‘Je weet hoe ze is Ian. En het is ook niet gek hè? Het is ook niet niks voor hun, dat snap je toch wel?’
‘Jawel…’ Ian keek strak. ‘Maar dat ze dan ook weer meteen zegt dat ze zeker weet dat mama het leuk had gevonden…’
‘Dat had ze ook zeker jongen.’
Ian keek zijn vader aan. ‘Alsof ik daar zelf al niet over nagedacht had.’
Toen brak hij.
‘Hé, jongen….’ zei zijn vader geroerd.
Ik was eerder bij Ian dan hij. Ik trok hem tegen me aan en hield hem stevig vast.
‘Ian…’
‘Ik had dat van haar zelf willen horen,’ zei hij dwars, zijn gezicht in mijn nek, zijn vuisten tegen mijn borst gedrukt.
Ik wreef over zijn rug. Korte kus op zijn hoofd. Zijn vader stond ondertussen dicht bij ons, hand tegen zijn rug. Ian huilde nog even gewoon door.
‘Rustig maar jongen, rustig maar. Laar maar even gaan.’
‘Bij alles begint ze weer over mama. Valentijn, mijn school, als ik nieuwe schoenen hebt, altijd weer “Monique zou het leuk gevonden hebben”. Ik word daar gek van!’
Ik keek naar de bank, Julia zat stil naar ons te kijken. Ik strekte mijn arm uitnodigend. Ze wist niet hoe snel ze naar ons toe moest komen. Ik sloeg mijn arm om haar heen.
‘Je weet dat ze dit leuk had gevonden jongen,’ ging zijn vader verder. ‘En ik vind het oké, Julia vindt het leuk… Dan is het toch goed jongen? Ze had er echt niet anders over gedacht. En oma kan dat weten.’
‘Weet ik ook wel.’
Ik keek naar Julia, ze keer schuin naar me omhoog. Ze glimlachte voorzichtig na mijn knipoog.
‘En als oma het al oké vindt…’ zei zijn vader balorig.
Ian grinnikte kort door zijn tranen heen. Hij werd weer wat rustiger. Ik trok hem nog even stevig tegen me aan, ik voelde daarna zijn armen wat ontspannen. Langzaam liet hij me los, keek me aan en probeerde te glimlachen. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd.
‘Sorry.’
‘Ian… Is toch normaal?’
Hij haalde zijn schouders op.
Ik grinnikte kort en kuste zijn voorhoofd nog een keer. ‘Gekkie…’
Hij liet me los en ging zitten. Zijn vader keek me aan en gaf me een knipoog. Onze glazen stonden nog leeg op het aanrecht. Zijn vader schonk ze vol en keek me nog een keer aan. Ineens had ik zijn arm om me heen terwijl hij naast me stond. Hij was nog steeds ontroerd zag ik.
‘Dank je wel, Valentijn,’ fluisterde hij.
Langzaam was het weer rustig. Ian was nog stil, bleef af en toe voor zich uit staren. Zo zaten we een hele tijd aan tafel. Zijn vader stond op om de glazen nog een keer vol te schenken. Ik stond mee op. Bij de koelkast keek hij nog een keer over zijn schouder naar Ian en daarna naar mij. Hij keek zorgelijk maar probeerde te glimlachen naar me.
‘Kun je niet wat langer hier blijven?’
‘Langer?’
Hij keek nog een keer naar Ian. ‘Kun je niet gewoon blijven slapen? Ik denk dat Ian even heel erg een arm om hem heen nodig heeft.’
Ian keek dankbaar, toen hij begreep dat ik bleef. We waren op tijd naar boven gegaan, onder zijn dekbed gekropen in boxer en T-shirt. Ian kroop tegen me aan en verborg zijn gezicht in mijn hals.
‘Hé, Ian… Gaat het?’
‘Hm,’ mompelde hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.
Als antwoord pakte ik hem steviger vast, met een kus op zijn hoofd.
‘Ik vind het af en toe zo kut allemaal…’
Ik kuste hem weer.
‘Sorry.’
‘Ian, nee, geen sorry zeggen.’
‘Ik ben niet echt gezellig zo.’
‘Nou en? Weet je… Ik heb er vaak over na zitten denken, hoe dat zou zijn, maar ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken. Paniek bijna als ik er aan denk dat ik mijn moeder…’ Ik kuste hem weer. ‘Ik vind het zo knap hoe je dit allemaal doet, met Julia, en alles.’
‘Ja, nou,’ protesteerde hij alsof hij het allemaal verkeerd deed.
‘Dat is knap Ian. En dan mag je best wel eens een kutgevoel hebben toch?’
‘Ik baal er van dat Julia dit gezien heeft.’
‘Hey, kom op. Ze snapte het wel.’
‘Ik vind het zielig voor haar, en dan wil ik er voor zorgen dat ze niet verdrietig is.’
‘En dat doe ik nu voor jou,’ glimlachte ik.
Hij wurmde wat met zijn lichaam, nog dichter tegen me aan.
‘Dank je wel Valentijn.’
We bleven zo liggen, af en toe praatten we wat. Meer niet. Af en toe kreeg ik een kus, af en toe hij eentje. Af en toe huilde hij kort. Hij was ook gewoon moe van alles, merkte ik. Na een uur sliep hij.
‘Ik hou van je, Tijn,’ was het laatste dat hij zachtjes mompelde.
Ik probeerde niet te bewegen. Lekker laten slapen. Meer niet. Geen seks, wat we anders altijd meteen wilden. Ik vond het heftig allemaal. Dit was speciaal.
Ik was er nog stil van toen ik maandag naar school ging. Ik was de hele zondag nog bij Ian geweest en had het er nog lang met mijn ouders over gehad toen ik ’s avonds thuis kwam. Ian bleef bij mij in de buurt, niet meer zo stil als die zaterdag en zondag. Hij was zelfs wel vrolijk, maar hij was aanhankelijk, leunde bijna op me om de dag door te komen.
‘Wat hebben jullie vandaag?’ grijnsde Martin bij de kluisjes.
‘Hoe bedoel je?’
‘Klef, knuffelig…’ Hij lachte. ‘Goede seks gehad dit weekend?’
‘Nee…,’ zei ik serieus.
‘Wat? Ruzie gehad of zo?’
‘Nee, ken je het verhaal van zijn moeder?’
‘Half denk ik. Genoeg in ieder geval.’
‘Dat kwam even binnen zaterdag. We zijn bij zijn opa en oma geweest, de ouders van zijn moeder.’
‘Ow?’
‘Ze hadden het de hele tijd over haar. En toen ging het even verkeerd toen we thuis kwamen.’
‘Damn. Heftig.’
Ik zuchtte. ‘Behoorlijk. Ik ben blijven slapen.’
Martin glimlachte. ‘In slaap geknuffeld?’
‘Dat was wel even nodig ja.’
‘Kun jij wel.’
Pepijn was er bij komen staan, Ian was al naar de aula. Ik haalde mijn schouders op naar Martin.
‘Dat kun je zeker,’ zei Pepijn terwijl hij een arm om me heen sloeg. ‘Ian vertelde het me net. Goed gedaan dit weekend, Valentijn.’
Er was onenigheid op de bank toen ik thuis kwam van school. Geen idee waar het over ging, maar Lilly had weer een van haar dwarse kuren en Jesse was het slachtoffer. Ik deed of er niets aan de hand was toen ik binnen kwam.
‘Hey Lilly,’ zei ik vrolijk.
‘Hm,’ was het grommende antwoord.
‘Hey Jesse.’
‘Hoi,’ zei hij vrolijk.
Ik hing mijn jas op, toen ik weer terug de kamer in wilde kwam Lilly mij voorbij en stampte de trap op. Jesse zat nog steeds in de bank. Ik keek hem een keer verbaasd aan, maar hij glimlachte totaal ontspannen terug.
‘Ook iets drinken Jesse?’
‘Ja, lekker.’
Ik gebaarde naar de tafel, zette er twee mokken op. Hij kwam uit de bank en ging tegenover me zitten.
‘Wat was dat?’
Jesse haalde zijn schouders op. ‘Niets. Gewoon even de kuren.’
‘Dat is Lilly,’ grinnikte ik.
Hij grijnsde. Ik zag mijn moeder onderzoekend kijken, ze bleef even in de keuken om te kijken wat er ging gebeuren.
‘Al een beetje gewend hier?’ vroeg ik.
‘Hier?’
‘Nou ja, ander huis, de straat, nieuwe school…’
‘O. Ja hoor.’
Vrolijke jongen. Ontwapenende blik en lach. Mooie jongen ook, ik kon het niet ontkennen. Achter me ging de deur weer open. Lilly zei niets, pakte een mok en schonk die vol. Ze ging naast Jesse zitten.
‘Hoi,’ zei ze voorzichtig.
‘Hey,’ zei Jesse. ‘Donkere wolkje weer beetje weggewaaid? Doet het zonnetje weer een beetje schijnen?’
Hij vroeg het alsof hij het aan een klein kind vroeg. Met een glimlach.
‘Jawel…’
‘Zie je nou wel? Ik had ook gewoon gelijk hè? Ja.’
‘Hm.’
Ik zat het met plezier te bekijken. Hij wist precies hoe hij Lilly aan moest pakken. Dit was ook niet de eerste keer volgens mij.
‘Nou, zeg me na: “Jesse, je had gelijk”.’
Lilly lachte voorzichtig. ‘Echt niet.’
‘Nou. ”Jesse, je had gelijk.” Je kunt het.’
Hij keek naar me, zag me grijnzen en grijnsde terug.
‘Je mag best boos zijn, maar ik ben geen klootzak en geen lul,’ ging hij op gewone toon verder.
‘Nee.’
‘En ik heb gelijk.’
Lilly lachte. ‘Echt niet.’
Ze keken elkaar aan.
‘Oké,’ zei Lilly, ‘een beetje dan.’
Jesse glimlachte, keek haar rustig aan. Hij begon haar in haar zij te prikken waardoor ze nog meer lachte en begon terug te stoeien. Ik dronk mijn mok verder leeg toen ik ze elkaars polsen vast zag pakken en ze hem een kus gaf.
‘Sorry.’
Jesse glimlachte en gaf haar een kus terug.
‘Vooruit dan.’
Ik stond lachend op en liep naar de keuken om mijn mok weg te zetten. Ik zag mijn moeder nog steeds kijken.
‘Geen vriendje, zei je?’ vroeg ik spottend.
Mijn moeder glimlachte tevreden. ‘Hij mag blijven.’
Ik was naar boven gegaan en had mijn kamerdeur een stukje open laten staan. Wat ik al dacht, toen Jesse naar huis was kwam ze naar boven en keek bij me naar binnen.
‘Hey,’ lachte ik.
‘Hey.’
‘Leuke jongen die Jesse.’
Ze glimlachte. Daarna betrok haar gezicht een beetje.
‘Ze kijken hem op school er op aan dat hij met mij omgaat.’
‘Ja, en? Als ik zie hoe hij jou tegengas geeft denk ik niet dat het hem ook maar iets uitmaakt wat anderen van hem denken.’
Ze lachte. ‘Nee.’
‘Nou dan? Is toch prima zo? En als ze merken dat je echt veranderd bent, dan trekken die ook wel bij.’
‘Misschien.’
‘Weet hij ondertussen wat er allemaal gebeurd is?’
‘Een beetje. Hij heeft wel wat gehoord op school.’
‘En? Heb je het hem uit kunnen leggen?’
‘Beetje.’
‘En hij blijft?’ Ik grijnsde. ‘Dan zit het wel goed toch?’
‘Ja,’ zei ze vrolijk.
‘Hoor je nog wel eens iets van die Cheyenne?’
‘Af en toe. Ze appt af en toe, maar ik reageer er niet meer op. Niet veel in ieder geval.’
‘Laat gaan Lilly.’
‘Jawel, weet ik ook wel.’
‘Mooi zo. Is Jesse nou ook gewoon echt jouw vriendje?’
Ze bloosde.
‘Ja dus,’ lachte ik. ‘Leuk, Lilly, ik vind het een toffe gast.’
Nu glimlachte ze. ‘Ik Ian ook.’
‘Dank je.’
‘Jesse vindt jou ook oké.’
‘Voor zover je het wil weten, mama vindt hem ook oké.’
‘Echt?’
‘Hallo, ze heeft die kus gezien hoor.’
‘Nee!’
Ik lachte. ‘Jawel. En ze glimlachte.’
‘Nou,’ zei ik de volgende dag op school, ‘Lilly heeft een vriendje.’
Ian lachte. ‘Die Jesse?’
Ik knikte, propte mijn jas in mijn kluisje. Martin stond aan de andere kant van mij.
‘Wat zeg je?’
‘Je hoort me goed, Lilly heeft een vriendje.’
Hij keek nog steeds verbaasd.
‘En hij kan haar aan.’
‘Zo….’
Ian en ik lachten.
‘Ja, leuke jongen. Precies wat Lilly nodig heeft volgens mij.’
Martin knikte. ‘Nice…’
‘Hey, pik!’ Ik hoorde Pepijn lachen.
Martin draaide zich om. ‘Je bent mijn broer niet, sukkel.’
Pepijn lachte. ‘Nog een keer de complimenten van mijn ouders, we maken er nog steeds iedere avond gebruik van.’
Martin glimlachte. Pepijn keek even naar mij, treuzelde.
‘Heb jij zo even?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ja?’ zei ik verbaasd. ‘Nu?’
Hij wenkte me met zijn hoofd. Keek even of niemand volgde en ging de hoek om.
‘Valentijn, gekke vraag misschien, maar ik heb iets voor je. Van mijn broer. Moest ik “aan dat homovriendje van mij” geven.’
Hij haalde Lilly’s speaker uit zijn tas, oplader erbij. Mijn mond viel open. Ik was verbaasd, had het ding niet meer verwacht.
‘Valentijn? Wat is dit? Als dit gestolen spul is of zo, dan wil ik er niets mee te maken hebben hè? Wat ben je aan het doen?’
Ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Nee, die is van mijn zusje. Heel verhaal. Die “vriendin” van haar had die nog. We hadden het op straat over Lilly toen we bij jullie die veranda aan het bouwen waren en toen heb ik gezegd dat hij die speaker maar moest regelen.’
Pepijn keek verbaasd. ‘Oké…’
‘Ik ben hier blij mee Pepijn, dat wil je niet weten. Echt, thanks.’
Ik trok hem even tegen me aan, met in de andere hand nog de speaker. Ik stopte hem daarna snel in mijn tas.
‘Ik wist even niet wat ik er mee moest.’
‘Het is oké, meer dan oké zelfs.’
Ian keek me lachend aan toen ik supervrolijk bij hem ging zitten. Pepijn lachte erom.
‘Wat heb jij?’
Ik vertelde hem het hele verhaal van de speaker. Ik was echt tevreden dat me dat zomaar gelukt was.
Pepijn lachte. ‘Ik wil niet weten wat je tegen hem gezegd hebt dat hij dit gedaan heeft.’
‘Laat maar Pepijn, dat wil je inderdaad niet weten. Ik geloof het zelf nog maar half.’
‘Ik wil wel meteen naar huis,’ zei ik tegen Ian aan het einde van de middag.
‘Snap ik.’
‘Ga je mee?’
‘Is goed.’
‘Kom.’
Ik reed harder dan normaal, maar Ian volgde lachend. Ik zette mijn fiets in de schuur, Ian volgde me de keuken in.
‘Hey mam.’
‘Hey Valentijn. Hé, hallo Ian, leuk dat je er weer eens bent. Lusten jullie wat te drinken?’
‘Ja lekker. Is Lilly thuis?’
‘Ja, op haar kamer denk ik.’
Ik pakte de jas van Ian en hing die samen met die van mij in de gang. Lilly kwam net de trap af.
‘Hey Lilly, drink je wat mee?’
‘Ja, lekker.’
In de kamer bleef ze staan, keek naar Ian die in de keuken nog met mijn moeder stond te praten. Ze keek naar me en glimlachte.
‘Hallo,’ zeiden ze tegelijk tegen elkaar.
Ze lachten. Ik pakte wat glazen en een fles sap uit de koelkast. Toen we aan tafel zaten keek ik Lilly aan.
‘Ik heb iets voor je.’
‘Voor mij?’
Ik knikte. ‘Maar dan moet je me wel beloven dat het nu echt klaar is. Punt erachter.’
Ze keek me vragend aan. Ik ritste mijn tas open en legde haar speaker op tafel, met de oplader. Haar mond viel open.
‘Heb je een nieuwe voor me gekocht?’
‘Nee, dit is de jouwe.’
‘Hoe kom je daaraan?’
‘Niet naar vragen. Via via. Heb ik geregeld.’
Ze glunderde.
‘Klaar nu,’ zei ik.
‘Zeker weten,’ glimlachte ze.
Ineens stond ze op en kroop tegen me aan. Volgens mij huilde ze bijna.
‘Dank je wel Valentijn. Nu heeft ze echt niets meer van mij.’ Ik kreeg een kus op mijn wang. ‘Ik hou van je,’ zei ze wat zachter.
Ik glimlachte. Ze pakte haar speaker weer, zette hem aan, probeerde hem uit.
‘Hij doet het nog gewoon,’ zei ze alsof het haar verbaasde.
‘Ey,’ grinnikte ik, ‘stootrandje.’
Ik kreeg nog een kus.
Ze glimlachte. ‘Perfect!’
© 2020 Oliver