Mijn vader keek strak, wilde niet laten merken dat hij toch nieuwsgierig was. Ik zuchtte.
‘Het is mijn schuld dat ze gevochten heeft.’
‘Wat is dat voor onzin?’
‘Nee, die ene jongen uit dat clubje die weet ik wie ik ben, die heeft haar verteld dat ik een vriendje heb. Toen Lilly dat hoorde is ze door het lint gegaan.’
‘Omdat jij homo bent?’ Mijn vader keek nog kwader dan toen hij met Lilly binnen kwam.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, omdat ze er grappen over maakten. Die Cheyenne stond haar uit te lachen. En toen is Lilly gaan meppen.’
Zijn gezicht ontspande wat. ‘Oké…’
‘Ik weet dat het gek klinkt, maar ik ben wel blij dat ze dat gedaan heeft.’
‘Ik snap wat je zegt,’ zei mijn moeder begripvol.
‘We hebben het er samen over gehad.’ Ik grijnsde. ‘Ze was heel verbaasd dat jullie het al wisten van Ian. Daarom liep ze net ook door naar boven, ze wilde niet zeggen wat er gebeurd was om mij niet te verraden.’
‘Dat is netjes,’ zei mijn vader.
Ik was verbaasd, dat hij dat nu al zo vond, nadat hij zo woest was.
‘Ik weet niet wat het waard is, maar ze zei dat ze nu echt niets meer met die Cheyenne te maken wil hebben,’ zei ik terwijl ik hem aan keek.
‘Ik heb een beetje moeite om dat nu al zomaar te geloven.’
‘Ik ook pap, maar ze was wel heel serieus. Ze vind dat ze er een zootje van gemaakt heeft en wil er vanaf, zegt ze.’
Mijn vader zuchtte en keek naar mijn moeder. Die legde alleen maar even haar hand tegen mijn rug.
‘Dank je wel, Valentijn. Mooi dat je even met haar bent gaan praten. Ik hoop dat ze er echt iets mee gaat doen.’
Dat deed ze. Op haar eigen manier, wat mij voor de zoveelste keer mijn nachtrust kostte. Ik werd wakker van tumult, deur open, deur dicht, voetstappen op de trap. Ik hoorde de deur van de slaapkamer van mijn ouders open gaan en nog meer voetstappen op de trap, duidelijk van mijn vader en niet rustig.
‘Waar ga jij heen?’ hoorde ik hem dwingend vragen.
Ik hoorde Lilly iets mompelen waarna de deur naar de kamer weer dicht ging. Mijn vader zei dat ze weer terug naar bed moest gaan. Mijn moeder ging de trap af. Even hoorde ik gepraat beneden waarna ik Lilly ineens hoorde huilen. Hard. Schreeuwen bijna. Ik stond op, trok mijn boxer recht, pakte mijn joggingbroek en een T-shirt. Sokken aan en naar beneden. Hier moest ik bij zijn. Ik keek op van wat ik zag beneden. Mijn vader op een stoel, Lilly op schoot, in haar poezenpyjama, benen opgetrokken en weggedoken alsof ze weer een klein meisje was dat eng gedroomd had. Ze huilde, lange halen. Hij suste haar, gaf een kus op haar hoofd. Mijn moeder zat er vlak bij, ze streelde af en toe haar rug. Mijn vader praatte fluisterend op haar in. Mijn moeder glimlachte even kort begripvol naar me. Lilly huilde maar door, hikte af en toe. Ik liep naar de keuken, pakte een glas water en zette die bij haar op tafel.
‘Lilly, hier,’ zei ik terwijl ik haar even aanraakte.
Ze keek naar me, daarna naar het glas op tafel en nam voorzichtig een slok. Ze hoestte even, maar werd wel wat rustiger. Ze hing meteen weer tegen mijn vader aan, weggedoken, ze klemde zich helemaal aan hem vast.
‘Als je daar echt aan wil werken dan gaan we je daarmee helpen,’ zei mijn vader sussend.
‘Willen jullie dat nog?’
‘Natuurlijk Lilly.’
‘Maar…’
‘Je blijft mijn kleine meisje,’ zei hij half lachend, althans, dat probeerde hij.
Ze kreeg weer een kus op haar hoofd wat ze meer dan prima vond. Ze nam nog een slok en keek toen schuin omhoog.
‘Kan het nog goed komen met mij?’
Het kwam er wanhopig uit. Ik zag mijn ouders zorgelijk naar elkaar kijken. Ik dacht aan het gesprek met haar die middag en maakte me net zo’n zorgen. Als ze dat echt dacht… Ik hoorde niet meer helemaal wat mijn vader tegen haar zei, ik zat met mijn gedachten bij haar die middag, dat ze dacht dat ze alles voorgoed verknald had. Mijn moeder en ik keken naar elkaar met dezelfde zorgelijke blik. Lilly werd wel rustiger, beetje strijdbaar zelfs nadat mijn vader op haar ingepraat had. Ik gaapte, wat ik eigenlijk niet wilde.
‘Volgens mij moeten we allemaal weer gaan slapen,’ zei mijn moeder.
Lilly knikte. De rust was er wel weer een beetje.
‘Welterusten,’ zei ik.
Lilly draaide haar hoofd. ‘Dank je wel Valentijn.’
Ik glimlachte.
‘Was fijn, dat gesprek vanmiddag.’
Ik gaf haar een kus en liep toen de kamer uit. Ik wilde naar bed. Opvallend genoeg sliep ik nog best snel. Ik heb ze niet meer naar boven horen komen, geen idee hoe lang ze daar nog gezeten hebben.
‘Zo, jij ziet er fris uit,’ lachte Martin toen ik de kantine binnen kwam.
‘Gedoe vannacht,’ mompelde ik.
‘Lilly?’
Ik knikte. ‘Maar misschien wel goed gedoe.’
‘Echt?’
Diederik en François kwamen binnen.
‘Vertel ik je later wel.’
‘Oké.’
‘Ze weet sinds gister door die broer van Pepijn dat ik ehh…’
Daarna hield ik mijn mond, ze kwamen bij ons aan tafel zitten. Martin knipoogde een keer, deed daarna zoals hij altijd was, grappen maken, flauwe verhalen, vooral niets aan de hand.
In de pauze had ik nog steeds slaap. Ik hing half met mijn hoofd tegen de kluisjes toen ik die van mij weer dicht deed met een klap. Ian stond vlak bij me en raakte even mijn rug aan.
‘Hey, gaat het?’
Het gloeide van binnen, hij vroeg het echt bezorgd.
‘Jawel,’ mompelde ik.
Ik zag Pepijn ook kijken, Martin stond vlak naast hem.
‘Jouw broer heeft mijn zusje verteld dat ze een homo-broer heeft.’
‘Godverdomme…’
‘Dus kwam ze thuis met een dikke lip, krassen en een pluk haar minder. Ze was een beetje boos geworden dat ze er zo om zaten te lachen.’
Pepijn keek verbaasd. ‘Oké….’
We liepen naar buiten.
‘Dus mijn vader weer over de zeik dat ze gevochten had, hoop heisa. Ik ben met haar gaan praten en toen kwam het er voorzichtig uit, vroeg ze of het waar was. Ze wilde tegen mijn ouders niet zeggen wat er gebeurd was om mij niet te verraden.’
‘Lief,’ zei Ian glimlachend.
‘Zeker. Ze zegt dat ze niks meer met ze te maken wil hebben. Vannacht kwam ze ineens haar kamer af, helemaal over de zeik, echt paniek. Dat ze het allemaal verknald had bij iedereen, bij ons, op school… Iedereen weer wakker, ik ook. Ben maar even naar beneden gegaan.’ Ik gaapte weer. ‘Halve nacht niet geslapen voor mijn gevoel.’
Ian streelde mijn rug, ik keek hem aan en glimlachte.
‘Maar ik ben wel blij dat ze het oké vind van mij. Daar maakte ik me toch wel zorgen om.’
‘Da’s mooi,’ zei Pepijn.
‘Zeker,’ zeiden Martin, Ian en ik tegelijk.
‘Ga je mee?’ vroeg Ian vlak voor we naar buiten liepen na de laatste les.
‘Als je het niet erg vindt, ik wil nog even gaan slapen.’
Hij glimlachte. ‘Nee, snap ik.’
Ik gaapte.
‘Je ziet er moe uit.’
‘Ben ik ook. En ik ben benieuwd hoe het nu thuis gaat.’
Ik voelde zijn vingers tegen die van mij. ‘Gewoon doen. Ik zie je morgen. Ik moet Julia ook op gaan halen straks.’
Ik glimlachte, kneep even zachtjes in zijn vinger. Daarna ging ik weg. Naar huis. Kijken of ik nog wat kon slapen.
Dat lukte. Er was niemand thuis, ik pakte nog even wat te drinken en daarna ben ik op bed gaan liggen. Het was stil, rustig. Ik betrapte me erop dat ik me toch afvroeg waar Lilly was en wat ze aan het uitspoken was. Ze maakte me wakker.
‘Kom je eten?’
Ik keek verbaasd, daarna naar mijn wekker. Ik moet iets van een uurtje of twee geslapen hebben. Toen ik weer naar de deur keek was ze alweer weg. Ik rekte me uit en ging op de rand van mijn bed zitten. Ik keek naar mijn telefoon, twee berichtjes van Ian met een kussende smiley en een emoticon van een bedje. Ik glimlachte. Niet gehoord, gewoon doorheen geslapen. Het was stil aan tafel, maar we waren compleet. Lilly zei niet veel, ik was nog wakker aan het worden. Ik at een beetje mechanisch, mijn moeder glimlachte even naar me, mijn vader hield een neutrale blik. Maar hij keek tevreden op een of andere manier. Meer ontspannen. En dat was best een tijd geleden dat ik hem zo had gezien.
‘Hoe was het thuis?’ vroeg Martin de volgende dag.
‘Nou, wel apart. Samen gegeten, na het eten ging Lilly weer naar haar kamer, om huiswerk te maken.’
Martin lachte. ‘Wat?’
‘Ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.’
Diederik en François keken net zo verbaasd.
‘Echt jongens, wereld van verschil. Ze was gisteren naar die begeleiding, en daar heeft ze blijkbaar alles eruit gegooid en dat ze wil veranderen. Papa is gisteren ook nog met haar naar school geweest, om het er over te hebben.’
‘Ze wil echt veranderen hè?’
‘Daar lijkt het wel op,’ zei ik tevreden.
‘En geloof je dat?’ vroeg François. ‘Na alles wat er gebeurd is en wat ze gedaan heeft?’
Ik haalde mijn schouders op. Ik zag Ian van een afstandje kijken, ik knipoogde even snel. Ik wilde hem dit ook allemaal vertellen, waarom kon dat niet gewoon? Waarom kon ik niet gewoon even bij hem aan tafel gaan zitten?
‘Dat je daar in trapt,’ hoorde ik smalend naast me.
‘Er zijn de afgelopen dagen wel wat dingen gebeurd,’ zei ik voor me uit. ‘Voor wat het waard is natuurlijk, maar het geeft wel wat hoop ja.’
François bleef kijken vol ongeloof. ‘Wat dan?’
‘Dingen,’ ontweek ik.
Waarom kon ik dat ook niet gewoon vertellen? Ik baalde ervan.
‘Ey,’ zei Ian een paar dagen later. ‘Ik denk dat we weer eens mee moeten gaan de stad in.’
Ik knikte.
‘Rogier blijft vragen stellen, waarom ik niet meer zo vaak mee ga, en vaak met jou weg ben.’
‘Diederik en François ook. Martin wordt er gek van.’
Ian grinnikte. ‘Pepijn ook. Ze vinden nog steeds dat we iets moeten doen.’
‘Die twee praten teveel met elkaar,’ lachte ik.
We grijnsden naar elkaar.
‘We gaan vanmiddag mee, Julia gaat naar een vriendinnetje toe, dus ik heb alle tijd.’
‘Onder één voorwaarde. We gaan met zijn allen bij elkaar zitten.’
‘Deal.’
Dat was even sturen, maar Martin en ik kregen het voor elkaar dat Diederik en François achter ons aan liepen, naar de rest. Ik pakte de stoel naast Ian, Martin die naast Pepijn. François en Diederik schoven aan. Ik had niet veel honger, beker cola en een doosje kipnuggets. Kwam ook wel door de zenuwen, ik voelde me de hele tijd bekeken, door Diederik en François, maar ook door Rogier. Rustig blijven, we zaten gewoon te eten en te praten, te lachen. Dat konden we wel aan Martin overlaten, en aan Pepijn. Diederik en François zeiden niet veel. Ze keken. Naar Martin, die zat te lachen met Pepijn, naar Ian en mij. Naar Rogier en de twee meiden die er bij zaten. Wat zouden die nu denken? Ian stootte me zachtjes aan onder tafel.
‘Wat ben je stil?’ zei hij zacht bij mijn oor.
Ik kreeg lichte kippenvel, voelde zijn adem.
‘Ik vind dit raar.’
Hij glimlachte en zat weer rechtop. ‘Ik ook.’
De schuine blikken van Martin en Pepijn maakten het er ook niet makkelijker op. Ik slikte weer een stukje nugget door, nam een slok van mijn cola. Ik genoot ook wel, van de grappen van Martin, van de knie van Ian, onder de tafel tegen die van mij. Hij vouwde zijn doosje dicht, dronk nog wat.
‘Genoeg?’ vroeg ik met een knik naar het doosje.
‘Nee,’ zei hij balorig en griste een nugget van mijn blaadje.
‘Oi!’ zei ik protesterend.
Hij nam een hap en legde de andere helft weer terug met een lach.
‘Vind je dat normaal?’ vroeg ik lachend.
Hij kauwde nog, knikte grijnzend. Ik griste zijn beker voor zijn neus weg en zoog demonstratief een flinke slok door het rietje. Daarna zette ik de beker weer voor hem neer.
‘Gatverdamme, Valentijn. Cola, kip, milkshake… Wat is dat voor een combinatie?’
‘Geen, maar moet je maar geen nugget jatten.’
‘Een halve.’
Ik pakte de andere helft en stak die in mijn mond. ‘Moest er nog bij komen dat je een hele had gepakt.’
‘Ben je nou boos?’
Ik grinnikte. ‘Ja.’
Voor ik ook maar kon reageren deed hij het gewoon. Hij sloeg zijn arm om me heen en gaf me een kus op mijn wang.
‘Sorry Tijn, het spijt me.’
Ik bloosde. Omdat Martin en Pepijn breed lachend zaten te kijken. Omdat de rest half verbaasd zat te kijken. Omdat hij me Tijn noemde. Ik wist even niet wat ik moest doen. Ik hing terug tegen hem aan, nam nog een slok van zijn shake. En gaf hem een kus terug.
‘Dank je Ian.’
Hij grijnsde, keek me aan en hield zijn arm om me heen op de rugleuning van mijn stoel. Ik gloeide. Zijn duim wreef even over mijn schouder, Hij trok me nog even kort dicht tegen zich aan. En jatte nog een nugget. Ik ging weer protesterend recht zitten.
‘Lul.’
Ian lachte, stond op en aaide even kort door mijn haar.
‘Ik ga wel even een nieuw doosje halen. Curry of barbecuesaus?’
‘Curry,’ lachte ik.
Ik keek hem glimlachend na, maar toen ik me weer omdraaide naar de tafel kreeg ik het benauwd. Hij liet me wel lekker alleen met die vragende blikken. Met een schuin oog naar Martin stak ik de laatste nugget in mijn mond.
‘Lekker?’ vroeg hij lachend.
‘D’r komt nog meer,’ grijnsde ik.
En dat kwam er. Ian stond nog achter me toen hij het nieuwe doosje voor me neer zette, zijn hand tegen mijn rug.
‘Alsjeblieft,’ zei hij toen hij naast me ging zitten, ‘9 stuks.’
Ik schoof het doosje zo ver mogelijk van hem weg. ‘Dank je die krijg ik wel op.’
Hij lachte, kroop dicht tegen me aan, arm weer om me heen, andere gestrekt om er nog eentje te jatten. Martin en Pepijn lachten, ik zag dat Rogier en die twee meiden dat ook deden. Diederik en François keken gereserveerd, bijna ongemakkelijk. Ian begon flauw te doen, griste het doosje voor mijn neus weg, stuk zijn hand uit naar Rogier.
‘Jij ook eentje?’
Rogier schudde lachend zijn hoofd, terwijl zijn blik mijn hand op Ian’s been in de gaten hield. Ik probeerde het doosje terug te pakken, maar met niet teveel moeite. Ian hing weer tegen me aan, half voor me.
‘Martin, Pepijn?’
Die speelden wel mee, pakten er allebei eentje.
Nu hing Ian helemaal tegen me aan, bijna op schoot zelfs.
‘Diederik? François? Pak maar hoor.’
Ze deden het, beetje ongemakkelijk. Ian ging weer zitten, zette het voor me neer en glimlachte.
‘Rest is voor jou, Tijn. Nou ja, eentje nog dan.’
Hij pakte er weer een, stak hem in zijn mond. Ik keek hem protesterend aan.
‘Dank je wel,’ grinnikte hij en gaf me weer een kus.
Nu moest het voor de rest toch wel duidelijk zijn? Of snapten ze echt niet wat we aan het doen waren? Diederik en François hielden het even niet meer in de gaten, er kwam een groepje meiden binnen. Die volgden ze met hun blik. Ik keek Martin een keer hoofdschuddend en lachend aan. Die twee veranderden nooit.
‘Lekker hoor,’ zei Martin droog toen ze weer naar ons keken. ‘Lekker onbereikbaar ook jongens, als je blijft zitten.’ Hij grijnsde. ‘Wat dat betreft hebben Valentijn en Ian het wel het beste voor elkaar van ons allemaal.’
En toen viel het stil aan tafel. Iedereen. Martin zei hardop wat volgens mij iedereen al dacht. Martin keek meteen onze kant op, verontschuldigend. Hij had het er gewoon uitgeflapt, zonder er bij na te denken. Ian en ik wisten ook niet wat we moesten zeggen. Rood hoofd, allebei. Pepijn grijnsde alleen maar.
‘Dat hebben ze zeker Martin,’ zei hij rustig voor zich uit, ‘kunnen we allemaal jaloers op zijn.’
Diederik en François keken alleen maar.
‘Niet dan,’ porde Martin verder.
‘Nou ja, op zich…’
Mijn hoofd draaide naar Rogier die het zei. Hij lachte, keek vrolijk naar ons. De twee meiden glimlachten mee. Het voelde goed dit. Pepijn keek ook tevreden naar Rogier.
‘Niet dat het me verbaast ook,’ ging Rogier verder.
‘Niet?’ vroeg Ian.
‘Gast, dat viel ondertussen wel genoeg op hoor. Net als de vorige keer hier met die hand op zijn knie. Op school bij de kluisjes…’
De twee meiden glimlachten weer om die opmerking. Vertederd bijna. Ja, dit voelde goed. Nu Diederik en François nog. Die bleven vol met gedachten zitten kijken. Ik vouwde het lege doosje dicht. Dronk mijn laatste beetje cola op. Het werd tijd om te gaan. Ian trok aan mijn mouw toen we naar buiten liepen.
‘Fiets even met hun mee, ik spreek je vanavond nog wel. Ik vraag me af wat ze denken.’
‘Ik ook.’
‘Daarom. Dat laten ze niet merken als ik er bij ben, of Pepijn of Rogier.’
Ik kneep even kort in zijn hand, buiten ging iedereen zijn eigen kant op. Mijn fiets stond bij die van Martin. Diederik en François waren nog steeds stil.
‘Moet je niet met Ian mee?’ vroeg Martin oprecht verbaasd.
‘We zijn nog niet getrouwd Martin,’ lachte ik. ‘Die spreek ik vanavond nog wel.’
We reden samen weg met zijn vieren, van Diederik of François geen woord erover. Wel gewoon andere dingen. Aan de ene kant baalde ik daarvan, maar aan de andere kant snapte ik het ook wel. Ik wilde er zelf ook verder niet meer over beginnen. Ik wilde er geen probleem van maken. Ze wisten het nu, klaar. We zouden wel zien wat er van zou komen.
Martin was er minder klaar mee. Ik was al snel een andere kant op, zij reden door. Nog geen half uur laten belde hij me op.
‘Man, ik moest het er wel uitrekken hoor.’
Ik lachte om zijn zucht.
‘Wat zeiden ze?’
‘Niet veel. Hadden het volgens mij niet aan zien komen, maar goed, Ian heeft geen tieten, dus dat valt geheel buiten hun fantasie.’
Ik lachte. ‘Maar?’
‘Nou ja… Niks eigenlijk.’
‘Niks?’
‘Niks. Valentijn heeft iets met Ian. Punt. Geen mening, geen afkeur. Geen enthousiasme.’
‘Het is zo, en dat is het dan.’
‘Ja, zoiets.’
‘Prima verder?’
‘Denk het.’
‘Nou ja,’ zei ik nadenkend, ‘ook goed.’
‘Ehm… Ja. Ook goed.’
Ik lachte weer. ‘Ik vind het wel even genoeg. Klaar zo.’
‘Ze doen maar, Valentijn. Laat ik het zo zeggen: lang geleden dat ik het zo gezellig heb gehad bij de Mac.’
‘Dank je Martin.’
Hij lachte. ‘Zie je morgen.’
Ik liep mijn kamer weer uit, hoorde een verhit gesprek in de kamer van Lilly. De deur stond op een kier, ik zag dat ze aan het bellen was.
‘Nee.’
‘Ik heb wat anders te doen.’
‘Hoezo moet ik mee? Waarom?’
Het bleef even stil. Heel verhaal.
‘De Primark?’
‘Met zijn allen?’
Weer een stilte.
‘Je doet het zelf maar.’
‘Nee.’
‘Vraag Caspar lekker.’
‘Nee!’
‘Je bent zelf een saaie kut!’
Ik hoorde haar telefoon op bed vallen. Ze gromde geërgerd.
© 2020 Oliver