‘Okidoki jongens.’
Roel keek tevreden. Dat was nog snel gegaan. De bewoners waren dik tevreden over het eindresultaat, “en zo lekker snel ook”. Roel regelde alles verder, Martin en ik begonnen de spullen alvast naar de bus te sjouwen. We waren een beetje aan het kloten, de hele stoep stond vol met spullen, met een hoop flauwe grappen en gelach gaf ik hem dingen aan die hij opruimde in de bus.
‘Hey,’ hoorde ik achter me.
Ik keek om en zag Pepijn en Ian bij de bus staan.
‘Hey,’ zei ik vrolijk.
‘Al klaar?’ vroeg Pepijn.
‘Yup, alles opruimen nog.’
Martin stak zijn hoofd uit de bus. ‘Niet ouwehoeren, doorwerken.’
Ik lachte, Martin grijnsde.
‘Hey,’ zei Martin toen hij Pepijn en Ian zag, ‘jullie zijn net te laat.’
‘Pak aan pik,’ grijnsde ik, ‘ouwehoeren doe je thuis maar’.
Martin pakte de houden kist met gereedschap en schoof die over de vloer van de bus.
‘Valentijn, heb jij die schroeftol daar?’
‘Ja.’
‘Geef maar.’
Roel kwam er bij staan. ‘Ze waren blij.’ Hij klopte op mijn schouder. ‘Mooi gewerkt vandaag sukkel.’
Ik sloeg met de achterkant van mijn hand tegen zijn buik. We stoeiden even wat, terwijl Martin nog aan het rommelen was in de bus.
‘Ze boden ons nog een biertje aan, maar ik heb gezegd dat we er weer vandoor gaan.’
Ik knikte.
‘Naar huis,’ zei Roel, ‘biertje pakken we daar wel. Godsamme Martin, schiet eens op man.’
‘Ja wat?!’
Ik lachte, boerde een keer.
‘Valentijn heeft dorst zo te horen, dus opschieten.’
Ik trok mijn broek een stukje op, veegde met de rug van mijn hand langs mijn neus. Bouwvakkermodus.
‘Nou,’ zei Roel, ‘de zaagtafel nog en dan zijn we er.’
Roel en ik pakten hem op en zette hem met één kant op de rand. Martin pakte hem en probeerde hem te schuiven. Roel en ik tilden hem verder.
‘Effe wachten jongens.’
‘Gewoon schuiven Martin.’
‘Jaha…’
Roel gaf expres nog een duwtje. ‘Je bent toch geen mietje?’
Ik lachte, terwijl ik één kant van het blok nog vast had. Langzaam schoof alles de bus in. Martin klom er overheen en sprong de bus uit. Ik kreeg een tik tegen mijn achterhoofd.
‘Lul.’
Ik grinnikte en zag Ian kijken. Hij was stil.
Wonen jullie hier?’ vroeg Martijn. Hij stond bij Pepijn.
Ik keek Ian nog een keer aan, maar ik wist niet wat ik moest zeggen. Hij blijkbaar ook niet. Ik peuterde wat aan mijn vingers, probeerde er wat kit vanaf te halen.
‘Ziet er weer lekker uit.’
‘Vanavond even goed schrobben, dan is het er wel af,’ zei ik met een glimlach.
Ian herpakte zich weer een beetje, hij lachte. Ik zag Pepijn naar ons kijken.
‘Kom,’ zei Roel, ‘we gaan.’
‘Doei,’ zei ik zachter dan ik wilde, ‘zie je maandag.’
‘Zie je maandag,’ zei Ian rustig.
We stootten onze vuisten tegen elkaar, ik stak mijn hand op naar Pepijn en stapte de bus in.
‘Wel aardige gasten,’ zei Martin toen we de straat uit reden.
Ik lachte. ‘Zei ik je toch?’
Ik had er de rest van het weekend over na zitten denken en wist niet wat ik er mee moest. De broer van Pepijn zat in hetzelfde verhaal als die Cheyenne. Maandag op school kwamen we ze weer tegen, Martin en Pepijn deden vrolijk tegen elkaar, Ian ook, maar ik wist me tegenover Pepijn geen houding te geven. Hij bleef ook naar me kijken, alsof hij het wist en mij in de gaten zat te houden. Maar hoe kon hij het weten? Wist hij met wie zijn broer allemaal omging? Wist hij dat hij Lilly op had gehaald toen? Wist hij veel meer dan ik dacht? Had hij met zijn broer gepraat? Ik wist het niet meer. Hij deed wel gewoon tegen me, vrolijk zelfs, alsof hij me bij zijn vrienden wilde betrekken. Alsof hij me te vriend wilde houden. Verwarrend, dat was het. Lilly had me verder niets meer verteld, toen ik thuis kwam was alles weer bij het oude. Mijn ouders beneden, zij boven op haar kamer. Geen contact mogelijk. Het zou me niets verbazen als ze lag te slapen. Daar werd ik ook niets wijzer van, maar nu op school wist ik niet wat ik met Pepijn aan moest. Daar voelde ik me dan ook weer schuldig over. Want het was gewoon een leuke gast. En aardig. Mooi ook, maar daar wilde ik niet teveel aan denken.
Ik zag ze weer in de stad, maar we gingen niet bij elkaar aan tafel zitten. Diederik en François waren er bij en die namen een tafeltje een eind verderop. Die jongen was er ook weer. Ik kon het niet tegen houden, ik moest af en toe naar hem kijken. Mooie jongen, ik zat heel erg te bedenken hoe ik daar ooit mee in contact zou kunnen komen. Meisje bij hem zal inderdaad wel zijn vriendin zijn, dus waar deed ik moeite voor. Ik zal wel weg hebben zitten dromen, want ineens kreeg ik een schop tegen mijn enkel van Martin. Ik keek op en zag hem grijnzen.
‘Vergeet het jongen.’
Ik glimlachte maar.
François merkte het en keek rond. Hij zag hem zitten en keek toen even kort naar mij.
‘Mooie meid, Valentijn, maar dat is overduidelijk haar vriend.’
‘Nah…’
Ik zag Pepijn kijken, met een veelbetekenend gezicht. Ian zat met zijn rug naar me toe. Ik bloosde wat en keek snel naar de burger voor me, nam nog een hap. Ik moest eens wat voorzichtiger gaan doen.
Ian stond als eerste op. Hij dumpte alles op zijn dienblaadje en gooide het weg. Hij keek even kort naar me toen hij van de afvalbak naar me toe liep. Beetje strakke blik. Hij kwam naar onze tafel.
‘Doei,’ zei hij.
‘Tot morgen,’ zei ik.
Ik stak mijn hand op, hield hem omhoog. Toen gaf hij me een high five.
‘Tot morgen Valentijn.’
Met een vrolijke lach op zijn gezicht liep hij door. Alles werd nauwgezet door Pepijn gevolgd. Wat was dat met die gast?
Toen ik naar huis fietste kwam ik Lilly tegen, op de hoek van de straat. Twee scooters, Cheyenne achterop bij de broer van Pepijn, met nog een andere gast op de andere scooter. Lilly zwaaide naar ze toen ze weg liep. Ik zag de broer van Pepijn grijnzend kijken. Ik hield in, liet haar achterop springen, nam haar mee voor het laatste stukje naar ons huis.
‘Alles week koek en ei?’ vroeg ik toen ze van mijn fiets sprong.
‘Bemoei je er niet mee,’ zei ze kort.
‘Ik vraag maar,’ antwoordde ik onschuldig, verdedigend.
Mijn moeder keek verbaasd toen we samen binnen kwamen.
‘Ik kwam haar tegen net, hier op de hoek. Toen sprong ze achterop,’ zei ik toen Lilly in de gang was.
Ze glimlachte, vond het iets van een verbetering dat broer en zus iets samen deden, al stelde het geen bal voor. Boven, toen ik naar mijn kamer ging, zag ik haar deur een stukje open staan. Was dat nou een uitnodiging? Ik ging in de deuropening hangen.
‘Hey.’
‘Hoi.’
‘Hoe is het?’
‘Goed.’
Dat klonk kort, alsof het me geen bal aan ging, alsof ze de waarheid ontweek.
‘Ey, ik vraag het gewoon hè? Gewoon uit interesse, niet als controle.’
Ze keek me alleen maar even aan, vriendelijk.
‘Alles weer goed tussen jullie dus?’
‘Beetje.’
‘Ruzies moet je uitpraten, dat weet je. Daar moet je niet mee blijven lopen,’ zei ik spottend, half mijn moeder imiterend.
Nu lachte ze. ‘Ja.’
‘Maar?’
Lilly zuchtte. ‘Het is wel goed hoor, maar ze…’ Ze dacht even na. ‘Ze dwingt zo. Zij bepaalt alles.’
Ik grinnikte spottend. ‘En dat vind jij oké? Ik ken je anders.’
Even schoten haar ogen vuur, maar toen ze zag hoe ik keek ontspande haar blik weer. Ze glimlachte. ‘Ja.’
‘Dus is het raar.’
‘Beetje. Ze is ook wel gewoon leuk hoor.’
‘Soms.’
‘Soms.’
‘Was dat haar vriendje?’ vroeg ik. Ik wilde het weten.
‘Nee. Nou ja… Nee. Niet echt.’
Ik lachte. ‘Lekker vaag.’
‘Nou ja, hij is ook wel een stukje ouder dan zij. Maar…’
Ze hield verder stil.
‘Was dat die gast van die slaapkamer?’
Lilly zei niets, ze knikte alleen maar. Daar wilde ze nog steeds niet aan herinnerd worden.
‘En die jongen waar jij achterop zat?’
Stilte.
‘Was die er ook bij toen?’
‘Ja.’
‘Was dat die jongen die aan je zat te plukken?’
Ze haalde haar schouders op. Ik ging naast haar op bed zitten.
‘Lilly, als je dat helemaal niet ziet zitten, blijf dan een beetje uit zijn buurt. Ga dan vooral niet bij hem achterop.’
‘Ze boden aan om ons thuis te brengen.’
‘Dan zeg je nee. Als je bij hem achterop springt, denkt hij dat je hem wel leuk vindt.’
‘Het is een sukkel.’
Ik lachte. ‘Niet bij achterop springen dan.’
‘Cheyenne ging ook mee.’
‘Moet zij weten. Je kunt altijd zelf thuis komen.’
Ik zag haar nadenken. Ik sloeg even een arm om haar hem en trok haar kort tegen me aan.
‘Als er iets is, dan vraag je me hè?’
Ze knikte.
‘Wijze raad, een lift achterop de fiets, speaker met een stootrandje, je roept maar.’
Ze glimlachte. Ik keek even rond, vond het al stil.
‘Waar is ie trouwens?’
‘Die heeft Cheyenne nog. Had ik meegenomen naar het huisje, maar ze wilde hem nog even lenen.’
‘Oké,’ zei ik maar.
Ik stond op, liep naar de deur. ‘Als er iets is,’ ik ging over naar mijn imitatie van mijn moeder, ‘dan kom je praten hoor.’
Ze lachte. Ik liep terug naar mijn kamer, tevreden. Ik vroeg me wel af of we die speaker ooit nog terug zouden zien.
Ik was klaar met Pepijn. Het viel gewoon op dat hij de hele week steeds naar me zat te kijken. Oké, dat deed Ian ook vaak, maar daar snapte ik het wel van. Ian en ik hadden wel een soort band samen, we konden goed praten over thuis. Hij was ook heel enthousiast geweest toen ik hem bij de kluisjes had verteld over mijn gesprek met Lilly. Maar Pepijn? Ik wist niet wat ik er van moest denken. Wist hij meer dan ik, via zijn broer? Ik wist het niet en ik werd er gruwelijk nerveus van. Kon ik hem wel vertrouwen? Hij zat me echt in de gaten te houden. Kon ik het daar met Ian over hebben? Het was wel zijn beste kameraad. Martin voelde ook dat er iets was, maar die ging ik maar even niets vertellen. Die ging zich er teveel mee bemoeien. Dat was heel aardig van hem, mijn beste vriend wat dat betreft, maar ik wilde mijn band met Ian ook niet op het spel zetten. Toen ik in gedachten naar huis ging en Pepijn me aansprak was ik er klaar mee.
‘Tot morgen Valentijn,’ zei hij toen ik voorbij liep.
Het klonk bijna spottend, met een dubbele bodem. Ik draaide me om en zei zo vrolijk mogelijk “tot morgen” tegen hem en Ian. Ian reageerde gewoon vrolijk, maar die blik van Pepijn vertrouwde ik niet. Er was iets. En daar was ik helemaal klaar mee. Martin wilde de stad in, het was vrijdag tenslotte, maar ik zei dat ik naar huis moest. Ik fietste door de wijk en wist waar ik moest gaan staan. Daar kwam hij al aan gereden. Ian. Ik moest hem spreken. Vlak bij zijn straat zette ik er een sprintje in, tot ik naast hem reed.
‘Hey!’ zei hij vrolijk, ‘ik had je niet gezien.’
Zijn vrolijke blik maakte me warm van binnen. Ik kon me echt niet voorstellen dat hij, oprecht als hij was, er ook maar iets mee te maken had.
‘Ja, ik zag je rijden,’ loog ik. ‘Ga je Julia ophalen?’
‘Nee, net weggebracht. Ze blijft bij een vriendinnetje eten en logeren. Ze gaan morgen een dagje uit bij haar vriendin thuis, Julia mag mee.’
‘Leuk.’
‘Ja, lekker rustig ook,’ lachte hij. Hij keek even naar me, merkte dat ik met hem mee bleef rijden. ‘Lust je wat te drinken?’
‘Lekker.’
Hij reageerde vrolijk. ‘Gezellig!’
Hij reed achterom, ik zette mijn fiets voor de deur. Niet veel later liet hij me binnen.
‘Ga zitten. Sapje?’
‘Lekker.’
Hij zette de glazen op de eetbar en rekte zich uit. ‘Weekend!’
‘Gelukkig wel. Even niets hoeven.’
‘Ik al helemaal niet. Mijn vader komt wat later, we gaan in de stad eten. Niet koken, over vier uur moet ik in de stad zijn.’
Ik lachte. ‘Lekker.’
‘Zeker.’
Hij zat tegenover me, keek me vrolijk aan.
‘Nog met Lilly gepraat?’
‘Nee, niet echt. Dat moet denk ik echt alleen als mijn ouders niet in de buurt zijn, anders sluit ze zichzelf helemaal af.’
Hij glimlachte. ‘Wel mooi.’
‘Vind je?’
‘Speciale band tussen jou en Lilly, kan heel wat waard zijn.’
‘Die vriendin van haar is echt gek.’
‘Dat had ik al door ja.’
‘Je weet nog niet de helft. Ze heeft me wat verteld over de tijd dat ze weg was. Die vriendin had wat jongens uitgenodigd en dat liep een beetje uit de hand.’
Ian’s mond viel open. ‘Bedoel je…’
‘Lilly niet, die vriendin wel.’
‘Jezus, hoe oud zijn ze?’
‘Veertien.’
‘Kolere.’
‘Lilly ziet dat helemaal niet zitten, maar goed, ik vraag me wel eens af hoe lang ze dat vol kan houden.’
‘En die jongens?’
‘Ouder. Scooters en zo, dus reuze interessant.’
Ik zag Ian kijken, ik bleef even stil.
‘Ian?’ vroeg ik toen ik weer omhoog keek.
Hij keek open naar me, uitnodigend.
‘Ik herkende een van die jongens laatst.’
‘Kun je daar iets mee?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Denk het niet. Ik zou niet weten wat. Bovendien…’ Ik keek Ian nog een keer aan. ‘Het is de broer van Pepijn.’
‘Caspar?’
Ik knikte. ‘Ik herkende hem toen Martin en ik bij zijn buren aan het werk waren. Hij was ook die jongen die haar toen thuis opgehaald heeft toen ze weggelopen is.’
‘Jezus, Valentijn. Hij en zijn vrienden… Dat is echt fout volk.’
‘Weet ik ondertussen ook wel. Maar het is de broer van Pepijn, dus dat vind ik nog lastiger.’
‘Als Pepijn dit hoort dan helpt hij je wat hij maar kan. Echt.’
‘Zou je denken?’
‘Zeker weten.’
‘Maar…’ Ik zuchtte. ‘Ian? Weet je dat zeker? Ik heb Pepijn’s broer laatst nog gezien, hij mij ook, hij weet dat ik de broer van Lilly ben. En sindsdien zit Pepijn me in de gaten te houden. Ik weet niet wat ik moet denken.’
Ik zuchtte. Zo, dat was er uit. Ik keek voorzichtig naar Ian, benieuwd hoe hij zou reageren. Ian zei niets, hij keek voor zich uit.
‘Ian, sorry, ik moet het helemaal niet met jou over hem hebben, hij is jouw beste vriend. Maar…’
‘Nee, geen sorry zeggen. Maar Pepijn… geloof me, die wil niets liever dan dat zijn broer oprot.’
‘Maar wat is dat dan? Hij houdt me echt de hele tijd in de gaten, af en toe een grijns op dat gezicht van hem…’
Ian zuchtte, legde even zijn hoofd op zijn armen op de bar. ‘Ik had hem nog zo gezegd…’
‘Ian?’
Ik werd nerveus. Die wist meer.
‘Ian? Ik wil nu weten wat er is. Dan klapt het maar, maar ik wil dat je me nu vertelt wat er is.’
Ian keek me aan, stond op met een moeilijk gezicht en liep van me weg.
‘Ian?’
‘Ik ga je alles vertellen. Dan klapt het maar inderdaad.’
Hij trok de koelkast open en pakte een pak. Hij schonk de glazen vol en zette het pak terug.
‘Het heeft niets met jouw zusje of zijn broer te maken, echt niet,’ zei hij met zijn rug nog naar me toe.
Hij deed de koelkast dicht en ging weer zitten.
‘Echt, dat hoor ik nu ook voor het eerst en ik weet zeker dat Pepijn over de zeik gaat als hij hoort dat zijn broer met dat gedoe van jouw zusje te maken heeft.’
Ik keek vragend, afwachtend. Maar wel dwingend. Nu wilde ik echt alles weten. Ian zuchtte nog een keer, keek nerveus.
‘Valentijn, niet boos worden. Maar we hebben in zitten schatten of je homo bent of niet.’
‘Wat?!’
‘Pepijn weet zeker van wel. Gewoon, hoe je bent, wat je doet. Hij heeft je vaak naar die jongen in de Mac zien kijken.’
Nu snapte ik zijn opmerking toen we weggingen. “Hij heeft een vriendin hoor.” Ik had het niet verkeerd verstaan. Pepijn had het echt gezegd.
‘Maar…’
‘Waarom, bedoel je?’
Ik knikte, zweet op mijn rug. ‘Ja, waarom?’
Ian zuchtte nog een keer. ‘Oké, gaat ie.’ Hij keek me even doordringend aan en begon toen te praten. ‘Omdat Pepijn de enige is die van mij weet dat ik het ben. En hij zag hoe ik reageerde toen jouw zusje verdwenen was. Dat komt ook door… nou ja, alles hier, maar ook om jou. Hij zag het aan me.’ Ian gaf een verlegen lachje. ‘Hij heeft me er ook wel mee gepest hoor. Maar hij zag hoe ik er op reageerde, steeds weer over jou begon. Hij wist genoeg en heeft toen jou in de gaten zitten houden. Hij wist zeker dat je ook zo was, maar ik verklaarde hem voor gek. Hij bleef me pushen, dat ik het je moest vertellen. De keren dat je hier bent geweest, in de pauzes, hij vond het zo gaaf dat we echt contact hadden. Oké, ik bleef het hem ook wel erg enthousiast vertellen als ik je gezien had. Hij wist zeker dat jij mij ook leuk vond. Dat had hij aan jou gemerkt, vond hij. En hij mij maar uitlachen dat ik niets durfde. Hij daagde me zelfs uit, als ik niks deed ging jij er nog met die jongen uit de Mac vandoor omdat ik niks durfde.’
Ik grinnikte, of ik wilde of niet. Ian keek me onderzoekend aan.
‘Dat is overduidelijk zijn vriendin hoor, die er altijd bij is.’
Ian lachte, voorzichtig.
‘Jammer, dat wel,’ zei ik er achteraan.
Nu keek hij verbaasd. ‘Jij bent…?’
Ik knikte. Ik was opgelucht. Wist nu wat Pepijn bedoelde, waarom hij zo deed, dat het helemaal niets met zijn broer of Lilly te maken had.
‘Pepijn had gelijk,’ zei ik balorig.
Ian zei niets meer, bleef me alleen maar verbaasd aankijken met half open mond. Ik tilde mijn glas op, wachtte tot hij het ook deed, en tikte er toen mee tegen zijn glas met een grijns. Ik nam een slok en keek hem aan. Ellebogen op het blad.
‘Maar,’ hakkelde hij, ‘dat betekent…’
Hij was nerveus, niets meer van de zelfverzekerde Ian die ik kende. Ik kreeg het warm. Wist niet wat ik moest doen.
‘En nu? Dit hou je wel geheim hè?’
‘Tuurlijk,’ zei ik.
‘Wie weten het van jou?’ vroeg hij ineens.
‘Niemand. Ja, jij nu. En Pepijn blijkbaar.’
‘Die weet niets zeker.’
‘Ga je het hem vertellen?’
‘Van jou?’ Hij dacht even na. ‘Nee. Wil ik wel, maar dat kan ik niet maken.’
Ik glimlachte verlegen.
‘Ik ben echt verbaasd. Toen ik je laatst zag bij Pepijn in de straat, met Martin… Ik wist zeker dat je het niet was. Heb ik ook tegen Pepijn gezegd, dat hij er over op moest houden. Hij had me expres meegenomen naar huis die middag, omdat jij er was.’
Ik lachte. ‘Sorry, we waren gewoon melig en lomp na dat werk.’
‘Hoe zou Martin reageren?’
‘Als hij dat van mij zou weten? Of als wij…? Geen idee.’
‘Zou je dat willen?’
‘Wat?’
‘Wij…’
Ik werd rood, werd verlegen, wist nu echt niet meer wat ik moest doen.
‘Jij?’ vroeg ik laf.
‘Dat heb ik je net volgens mij wel toegegeven.’
Ik glimlachte. En knikte. Voorzichtig, maar vol overtuiging. Ian glunderde. En ik wist niet meer wat ik moest doen. Hij ook niet. Ik keek hoe laat het was. Nog geen vier uur. Nu zeggen dat ik naar huis moest sloeg nergens op. Ik wilde ook helemaal niet weg. Ian deed net zo nerveus als ik.
‘Ik heb zin in een ijsje,’ zei hij ineens.
Hij stond op en trok de vriezer open.
‘Wil jij er ook eentje?’ vroeg hij terwijl hij iets opzij ging staan zodat ik in de la kon kijken.
Ik stond op en liep naar hem toe. Of ik wilde of niet, maar automatisch legde ik mijn hand tegen zijn rug. We keken elkaar aan, Ian ging recht staan, duwde met zijn voet de la terug en de deur dicht, zonder iets te pakken. Hij kuste me en keek me aan.
‘Jezus, Valentijn…’
Ik kuste hem terug. Daarna trok hij me tegen zich aan en kuste me weer, Lang. Met zijn armen om me heen. Zijn vingers drukten tegen mijn rug. Ik zoende terug, lang, voelde onder mijn handen de spieren in zijn billen spannen. Nog lang geen tijd om naar huis te moeten gaan. Nog lang niet.
© 2020 Oliver