‘Teun, hij is leuk.’ Ze glimlachte. ‘En lief.’
‘Schei uit.’
‘Wat nou? Kom gewoon nog eens langs. Kun je hem beter leren kennen.’
‘Van de ene controlerende schoonmoeder naar de andere? Bedankt, maar: nee.’
Ze wilde nog wat zeggen, maar ik draaide me om. Met een grijns, dat wel. Ik voelde nog een prik in mijn rug, met daarna een aai over mijn schouder. Ik keek nog een keer glimlachend om, ze bedoelde het niet verkeerd. Ik keek naar William en Damian. Die genoten, dat zag ik wel. Ik voelde ineens een arm om me heen. Simone kneep door, voordat ik naast me keek.
‘Alles goed met Teuntje?’
Ik lachte. ‘Ja hoor.’
‘Ivar begon zich zorgen te maken.’
Ik keek verbaasd.
‘Bijna dan. Maar het was stil rondom jou. Niet gewend.’
Ik lachte, keek voor me uit.
‘Je staart Teun.’
‘Nah, er zijn wel wat dingen geweest. Vorige week nog een keer met Elijah afgesproken.’
‘Jullie hebben weer contact?’
‘Min of meer. Maar vorige week heeft hij me eindelijk uitgelegd hoe het allemaal zat.’
‘En?’
‘Te lang verhaal. Voor hier. Maar ik ben blij dat ik het nu weet.’
‘Da’s mooi.’
‘Ja. Ik kan er verder niets mee, maar goed.’
Ivar stond mee te luisteren zag ik. Hij zag me terug kijken waardoor hij lachte. Hij sloeg zijn arm om me heen, knuffelde me even.
‘Als het maar goed met je gaat,’ zei hij redelijk zacht bij mijn oor.
‘Dat gaat het,’ zei ik.
Ik dacht er over na. Het was misschien de eerste keer dat ik het hardop zei. Misschien wel de eerste keer dat ik het besefte. Ja, het ging ook goed.
‘Kom,’ zei ik, ‘ik ga nog een rondje halen.’
De laatste twee glazen die ik uitdeelde waren voor William en Damian. Een biertje deze keer. Schuine blik van William naar Tineke, maar die grijnsde alleen maar. Ik gaf Damian zijn glas en knipoogde. Hij kwam vlak naast me staan.
‘Die ene vriend waar je het over had…’
‘Ja?’
‘Is hij dat?’
Ik grijnsde en knikte. Ik zag hem keurend kijken.
‘Ik snap je wel,’ glimlachte hij.
‘En lussen de zuipschuiten nog wat te drinken?’ vroeg ik lachend.
William zat op de bank, zijn schoenen uit te trappen. ‘Best.’
‘Damian?’
‘Oké.’
‘Bier, of iets anders?’
‘Duh.’
‘Oké, Wil.’
Ik kwam terug de kamer in met drie flesjes.
‘En dit ga je thuis dus niet vertellen,’ lachte ik.
‘Cool.’
Damian had net de veters van zijn schoenen los.
‘Je bent een prima broer, Teun,’ lachte William zelfverzekerd.
‘Duidelijk, dit is jouw laatste voor vandaag. Je begint uit je nek te lullen.’
Hij grinnikte, nam een slok.
‘Damian, alsjeblieft,’ zei ik met gestrekte arm.
‘Thanks.’
‘Proost jongens, mooie avond.’
Ze glimlachten en knikten.
‘Ivar blijft een gave gast,’ zei William.
‘Zeker,’ zei ik.
Ik zag Damian kijken en glimlachen.
‘Sorry, maar ik blijf Max een rare vent vinden,’ ging William verder.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Max is Max. Eigen wereldje.’
William lachte schamper. ‘Nauwe blik.’
‘Zo is hij.’
Ik zette het flesje met een definitieve klap op tafel toen hij leeg was.
‘Ik ga slapen jongens.’
‘Ik wil nog even douchen.’
Ik keek lachend naar William. ‘Dat zul je zelf moeten doen Wil.’
Ik zette mijn handen op mijn knieën en stond op. Wil dronk zijn flesje leeg en rekte zich uit. Hij liep voor me naar de badkamer.
‘Welterusten jongens.’
‘Slaap ze,’ zei Damian.
Ik ging mijn slaapkamer in, hoorde William de badkamer in gaan. Ik voelde aan mijn broek, mijn telefoon lag nog op tafel. Ik liep weer terug, Damian zat nog in de bank, hij peuterde aan het etiketje van zijn flesje.
‘Telefoon,’ zei ik.
Hij glimlachte kort.
‘Alles goed?’
‘Ja hoor.’
‘Ik zie het aan je. Eerste keer slapen met hem?’
‘Op zo’n smal luchtbedje wel ja. En de eerste keer sinds we… Nou ja, je weet wel.’
Ik grijnsde.
‘Normaal ligt een van ons twee op de grond op een matje.’
‘Dan is dit wel heel knus, ja.’
‘Uhu.’
‘Ik kan je maar één tip geven.’
Hij keek hoopvol.
‘Geen seks. Ga er vanuit dat je een dikke knuffel krijgt, verder niets.’
Damian knikte. Ik kneep in zijn schouder.
‘Komt wel goed jongen.’ Ik grinnikte. ‘Geniet er van.’
Hij wilde nog wat zeggen, maar William kwam al weer de kamer in.
‘Damian, jij kunt.’
Hij liep achter mij aan, ik ging door naar mijn slaapkamer.
‘En niet snurken jullie.’
Ik ging in bed liggen, draaide me op mijn zij. Ik hoorde Damian de kraan dichtdraaien. Ik keek en zag door het raam boven mijn deur dat William de lichten in de woonkamer al had uitgedaan. Het bleef even stil, het licht in de badkamer ging uit, de deur van de andere kamer piepte. Stilte. Wat gegiechel. Zacht gepraat, wat ik niet kon verstaan. Het licht ging uit.
Ik heb verder niets meer gehoord, maar stiekem nieuwsgierig was ik wel. Het ging me eigenlijk geen donder aan, maar toch wilde ik het weten.
‘Goed geslapen jongens?’ vroeg ik toen ze de kamer in kwamen.
Ik had al gedoucht, al iets van een soort ontbijtje naar binnen gewerkt. Anderhalf uur eerder wakker dan zij.
‘Koffie Wil?’
‘Grappig Teun.’
‘Ja, lekker,’ zei Damian.
Ik keek even verbaasd, liep toen de keuken in.
‘Hoor je dat Wil? Een echte vent.’
‘Ja ja ja ja ja ja ja.’
Ik lachte. ‘Zit je met twee homo’s in huis en jij bent de enige die geen echte vent is.’
‘Ho maar,’ hoorde ik vanuit de woonkamer.
Ik ging weer in de bank zitten. ‘Hij loopt, Damian, paar minuutjes.’
William gaapte.
‘Wat was dat gisteren met Tineke?’ vroeg hij ineens.
‘Wat?’
‘Weet ik veel. Jullie hadden ineens een serieuze discussie.’
‘O, dat? Niks. Ze probeerde me te koppelen geloof ik, aan een of andere gast in haar studentenhuis. Vergeet het.’
‘O ja, da’s Truus. Dat ze zelf eens…’
Ik grijnsde. ‘Jij zegt het.’
Ik hoorde het koffieapparaat pruttelen en stond op.
‘Wat wil jij, Wil?’
‘Ik pak het zelf wel even.’
‘Nog beter.’
We stoeiden wat in de keuken, ik wilde naar het koffieapparaat, hij naar de koelkast. We lachten, duwden elkaar.
‘Moet jij er iets in Damian?’
‘Suiker en melk,’ kwam het antwoord vanuit de kamer.
‘Veel?’
‘Gewoon.’
‘En bedankt,’ mompelde ik.
William grinnikte, liep langs me de keuken uit. Ik gokte maar wat, liep met de twee mokken de kamer in en zette er eentje voor Damian zijn neus neer.
Damian bleef. Ging pas laat in de avond weg. Toch maar thuis slapen. Geen vragen thuis. William en ik hielden een luie avond op de bank. Morgen ging hij weer naar huis.
‘Gezellig weekend, Wil.’
‘Ja.’
‘Echt, ik heb me vermaakt. Moeten we vaker doen.’
Hij glimlachte. ‘Zekers.’
‘Goed geslapen vannacht?’
Toch vragen. Toch willen weten.
‘Ja hoor.’
‘Ze breed is het bed niet.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Hm. Ging goed. Als je lepeltje ligt is er niets aan de hand.’
Hij keek me aan, grijnsde. ‘Damian is rustig als hij slaapt.’
‘Lief,’ grinnikte ik.
‘Ook dat.’
‘Alles goed gegaan?’ vroeg mijn moeder.
William en ik waren er al toen zij thuis kwamen. Tineke was er ook nog.
‘Ja hoor,’ zei ik. ‘Geen kind aan gehad.’
Wil grijnsde. Tineke keek me even veelbetekenend aan.
‘Gelukkig maar.’
‘Mam, hou op,’ zei ik, ‘het was gezellig.’
Wat was dit? Zo kende ik haar helemaal niet. Ik liet het maar zo, zij deed dat ook gelukkig. Toen ik wegging kreeg ik nog een flinke knuffel van William.
‘Het was gaaf, Teun.’
‘Zeker weten, doen we snel weer eens.’
Hij lachte toen ik hem nog een keer stevig tegen me aantrok.
‘Doe de groeten aan Damian,’ fluisterde ik bij zijn oor.
Tineke reed met me mee, naar het station.
‘Was leuk gisteravond.’
‘Zeker.’
‘Waren ze nog lastig?’
‘Nee, nog een biertje gedronken en toen gaan slapen.’
‘Leuke jongens.’
‘Maatjes door dik en dun,’ lachte ik.
Vermoedde ze nou iets?
‘Komt helemaal goed met die twee.’
Bedoelde ze daar wat mee?
‘Je zag ze rondkijken naar meisjes. Ik hoop maar dat ze twee vriendinnen vinden, dan blijft het een leuk groepje samen.’
Nee dus. Gelukkig.
Ik lachte. ‘Jij ziet overal een roze wolk bij, is het niet?’
‘Hoezo?’ vroeg ze oprecht verbaasd.
‘Je ziet ze al met een vriendin, mij probeerde je te koppelen aan Kenny…’
Ze lachte. ‘Hij is echt leuk, Teun.’
‘Heeft hij echt zo naar me zitten vragen?’
‘Opvallend veel. Typisch, sinds jij bent geweest is hij veel opener tegen mij, het wordt echt een huismaatje van mij.’
‘Doe hem maar de groeten.’ Ik keek even opzij. ‘Gewoon de groeten hè? Meer niet.’
Ze lachte. ‘Doe ik.’
Nou, of ze dat gedaan had hoefde ik me niet af te vragen. En dag later had ik een vriendverzoek op Facebook van hem. Klikken, toevoegen. Waarom ook niet? Het had raar gestaan als ik het niet gedaan had. Daarna ging het los. Berichtjes, beginnend met “nog bedankt voor het eten”. Berichtjes, nietszeggende, gezellige berichtjes. Oké, Truus had gelijk. Het was een leuke jongen. Maar wel veel berichtjes. Over alles wat hij deed. Op Facebook zelf, maar vooral via de messenger. Berichtjes. Veel. Ik vond het niet erg. Ik koos de momenten uit om te reageren, niet tijdens mijn werk. Hij vond het blijkbaar allemaal prima. Gezellig. Zou Tineke dit weten? Ik betwijfelde het. Houden zo. Ze hoefde niet van alles op de hoogte te zijn.
Ik vond ze wel gezellig. Lekker ontspannen dingen, zonder druk. Anders dan de mail die ik ondertussen van Elijah had ontvangen. Die was toch vooral aan het worstelen, met alles. Zijn ouders, mij, hoe alles gelopen was. Ik kon er weinig mee, behalve dan begripvol zijn, alles een beetje relativeren. Het minder lastig voor hem proberen te maken. Nee, dan Kenny. Die leek nergens last van te hebben. Ik vond het verfrissend, geen gedoe. Het was ook niet gek dat hij er was, toen ik weer eens bij Tineke ging eten. Op haar verzoek, na drie keer aandringen.
Hij deed open. ‘Hey.’
‘Hé, kerel. Hoe is ie?’
‘Goed.’
We liepen samen naar de keuken. Ik kreeg meteen een knuffel van Tineke.
‘Goed dat je er bent, broertje.’
‘Leuk om je weer te zien, Truus.’
Ik ging aan tafel zitten, Kenny pakte een biertje, gaf die aan mij.
‘Dank je,’ glimlachte ik.
Hij kwam tegenover me zitten.
‘Hoe is het?’ vroeg Tineke.
‘Goed.’
‘Met alles?’ vroeg ze niet zonder reden.
Ik grijnsde. ‘Met alles. Hij mailt af en toe, maar daar kan ik verder weinig mee. Hij blijft vastzitten in zijn probleem.’
‘Lekker laten gaan.’
‘Yup. Zolang dat niet verandert…’
Kenny keek me aan, wilde wat vragen, maar deed dat toch niet.
‘Wat eten we?’ vroeg ik.
‘Zie je zo wel,’ antwoordde ze geheimzinnig. ‘We zijn met z’n drieën trouwens. De rest is weg.’
‘Ook gezellig.’
Kenny stond op, tuurde in de oven. ‘Volgens mij kan het.’
‘Zo te zien eten we iets uit de oven,’ lachte ik.
Kenny stond nog gebukt, keek over zijn schouder en lachte naar me. Mooie lach. Mooie kont. Tineke stond op, pakte borden uit de kast, onderzetters die ze naast elkaar op tafel legde.
‘Kom maar dan,’ zei ze.
Kenny haalde de schaal uit de oven en zette die op tafel. Hij sloeg de handdoek waarmee hij dat had gedaan over zijn schouder.
‘Ziet er lekker uit,’ zei ik.
‘Wacht maar tot je het geproefd hebt,’ zei Tineke. ‘Lekker.’
‘Je hebt jezelf weer overtroffen merk ik?’
‘Ho, hij hier. Zijn recept.’
‘Nou ja,’ zei Kenny bescheiden, ‘van mijn moeder.’
‘Maakt niet uit, het ziet er goed uit.’
En zo smaakte het ook. Echt lekker. Goede kok, al was het recept dan misschien van zijn moeder. Ik nam nog een hap en knikte een keer goedkeurend naar Kenny. Tineke zag het en grijnsde.
Ik nam een slok van mij koffie, de tafel was alweer voor een groot gedeelte leeg. Kenny keek tevreden, nadat ik hem nog een keer een compliment had gegeven. Het was gezellig. Tineke dronk haar koffie snel.
‘Ik moet nog wel even wat doen,’ zei ze ineens.
‘Wat doen?’
‘Wat dingen mailen. Heb ik vanmiddag aan zitten werken. Moet ik nog even doorsturen naar iemand van mijn studiegroep.’
Ik keek over mijn mok heen, met een cynische blik. Ze grijnsde terug.
‘Half uurtje, hooguit. Blijf gerust zitten als je wil. Ben zo terug.’
Deed ze dit nou expres? Het zou me niets verbazen.
‘Jij nog koffie?’ haalde hij me uit mijn gedachten.
‘Ja, is goed.’
Ik keek naar hem bij het keukenblok. Kenny keek even over zijn schouder en kwam daarna glimlachend terug.
‘Waar dacht je aan?’
‘Niets,’ zei ik.
‘ Die jongen waar jullie het over hadden? Het was een jongen toch?’
Ik grijnsde. ‘Ja, het was een jongen.’
‘Wat gebeurde er dan?’
‘Jongen die ik heb leren kennen. Hij is blind.’
‘En dat ging verkeerd?’
‘Ja, maar niet daarom. Niet direct in ieder geval.’
‘Niet?’
‘Nee, ik moet zeggen,’ grijnsde ik, ‘de seks was waanzinnig zelfs. Hij heeft me een hoop geleerd.’
‘Maar waar liep het fout?’
‘Hij is nog niet uit de kast. En dat wringt. Hij is het ook nog even niet van plan om dat te doen en dat werkt niet. Alles moest in het geheim, en dat ging niet goed. We woonden te ver van elkaar, het was niet te combineren.’
Kenny keek me verbaasd aan. ‘Ik dacht dat hij het uitgemaakt had.’
‘Dat heeft hij ook. Toegegeven, daar baalde ik flink van. maar hoe meer ik er over nadenk… Het kon ook niet werken.’
‘Zou je denken?’
‘Teveel controle. Zijn moeder vooral. Probeer maar eens een vriendje geheim te houden thuis.’
‘Tsja…’
‘Och ja,’ zei ik luchtig terwijl ik me uitrekte. ‘Het is zo.’
Ik zag hem nadenken.
‘En jij?’ Ik kon het niet laten, ik wilde het vragen.
‘Niets.’
‘Niets?’
‘Nee, geen relatie of zo.’
‘Sorry als ik je verkeerd inschat hoor, en als het niet zo is dan heb ik de vraag niet gesteld maar… Weten jouw ouders het van jou?’
Hij keek verbaasd op, bijna geschrokken. ‘Nee,’ zei hij toen.
‘Da’s lastig.’
Kenny haalde zijn schouders op. ‘Gaat wel. Ze hoeven niet alles te weten.’
Ik zuchtte. Dat klonk wel heel bekend.
‘Als ik een keer iemand tegen het lijf loop dan is het vroeg genoeg om het ze te vertellen.’
‘Dat is ook weer zo.’
Hij glimlachte naar me.
‘Wel eens een vriendje gehad?’
‘Nee, niet echt.’
Ik lachte. ‘Lekker ontwijkend antwoord.’
‘Nee, nou ja… Wel eens iemand leren kennen via internet of zo, maar dat bleef bij berichtjes sturen en soms eens ergens afspreken.’
‘En vertelde je thuis niets omdat het toch niets werd, of werd het niets omdat je thuis nog even niets wilde vertellen?’
‘Het eerste,’ antwoordde hij resoluut.
‘Wou je daarom op kamers?’
Hij grijnsde. ‘En de reisafstand. Maar je hebt gelijk, het geeft wel wat vrijheid.’
‘Slim.’
‘Nou nog een leuke jongen.’
Ik lachte. ‘Die komt vanzelf. En dan gewoon uitnodigen voor een lekkere ovenschotel, als de rest niet thuis is.’ Ik ging samenzweerderig over de tafel hangen. ‘Wel zorgen dat die zus van mij niet thuis is. Die bemoeit zich overal mee.’
Zijn gezicht was niet eens zo ver van die van mij, we keken even in elkaars ogen toen hij lachte om mijn opmerking.
‘Bedankt voor de tip.’
‘Zo, ben ik weer,’ hoorde ik achter me.
‘Hey, alles geregeld?’
Ze ging zitten met een zucht. ‘Ja. Gelukkig wel.’ Ze sloeg naast zich tegen de borst van Kenny. ‘Doe eens een wijntje voor ons.’
Hij stond op en keek me aan. ‘Jij ook?’
‘Ik moet nog rijden.’ Ik keek op mijn telefoon. ‘Sterker nog, ik ga zo. Morgen drukke dag.’
‘Spelbreker. Ga je naar huis nou ik net terug ben.’
‘Jij wou mailen en werken.’
Ze lachte. Ik rekte me uit en stond op.
‘Ik moet echt gaan. Bedankt voor het lekkere eten Kenny.’
‘We komen het wel eens bij je terughalen,’ zei Tineke.
‘Ik kan niet koken, weet je nog?’
‘Je doet je best maar. Goede reis naar huis, broertje.’
Ik knipoogde naar haar. Ze bleef zitten, Kenny liep mee naar de deur. Veel zei hij niet meer. Beetje verlegen was hij toch wel. Het maakte niet uit, hij kreeg een flinke vuist tegen zijn schouder.
‘Het was lekker,’ zei ik. ‘En gezellig. Ik kom snel weer eens langs.’
Hij wilde wat zeggen, maar hij sloot zijn mond weer.
‘Ja leuk,’ zei hij toen.
Ik speelde verveeld met mijn telefoon, onderuit in de bank. Ik bladerde wat, dacht nog even na en drukte toen zijn naam in.
‘Met Elijah?’
‘Hey, met mij.’
Ja, daar had ik een paar dagen over na zitten denken. Om hem gewoon eens te bellen.
‘Hé, Teun. Wat leuk dat je belt.’
‘Ja, ik wilde gewoon weer eens bellen. Gewoon, geen idee eigenlijk waarom, geen speciale reden of zo.’
‘Leuk.’
‘Hoe gaat het?’
‘Zijn gangetje.’
‘Hoe is het met Hester?’
‘Goed. Beetje lui. Ze sliep volgens mij, maar nu beweegt ze hoor ik.’
‘Nieuwsgierig,’ lachte ik.
Hij lachte nu ook. ‘Zoals altijd, dat weet je.’
‘Lief.’
‘Dat is ze zeker. Hoe is het met jou?’
‘Goed. Ja, best wel. Afgelopen weekend uit geweest, William meegenomen.’
‘Op stap met zijn grote broer, wou hij dat wel?’
‘Ha ha, wat denk je? Hij logeerde een paar dagen bij mij, hij moest mee. Vond ie geweldig. Vriend van hem mee, bier drinken… Die hebben een prima avond gehad.’
‘Kan ik me iets bij voorstellen.’
‘Zeker weten. Deze week nog even gaan eten bij mijn zus, was ook leuk. Erg lekker gegeten.’
‘Kan ze goed koken?’
‘Jawel, maar dit was gemaakt door een huisgenoot van haar. Nieuwe jongen in huis. Prima kok, moet ik zeggen.’
‘Klinkt als een ideale vent.’
Ik lachte. ‘Hou op, ze probeert hem aan me te koppelen.’
‘O?’
‘Ja, ik had hem al eens eerder ontmoet, en hij bleef haar bestoken met vragen over mij blijkbaar.’
‘Indruk gemaakt?’
‘Ik denk het.’
Hij zweeg even. Ik vulde de stilte snel op.
‘Maar hij is een beetje jong. Vind ik. Mooie jongen, dat wel.’
‘Scheelt het zoveel dan?’
‘Nou ja, op zich misschien niet eens zoveel, maar toch. We zullen wel zien.’
‘Nicole heeft iemand leren kennen,’ veranderde hij ineens van onderwerp.
‘Nicole? Heeft ze een vriend? Wat leuk!’
‘Nee, het is nog niets, maar ze heeft het de hele tijd over hem. Dus dat is wel duidelijk.’
‘Gaat het nog wat worden?’
Ik liep ondertussen door mijn huis, schonk een glas cola in, met Elijah klem tussen mijn schouder en mijn oor.
‘Geen idee. Misschien wel.’
‘As het aan haar ligt wel, begrijp ik.’
Hij lachte. ‘Ja. Wat ben je aan het doen?’
‘Een glas fris inschenken.’
Ik hoorde hem bewegen en een slok nemen. ‘Ik heb nog staan gelukkig.’
‘Goh, Nicole…’ zei ik nadenkend.
‘Ja,’ antwoordde hij.
Het klonk twijfelend, gereserveerd. Daar ging zijn maatje dat altijd klaar stond. Tenminste, dat was het eerste wat door mijn heen schoot.
‘Nou ja, je zult het vanzelf wel horen. Als eerste waarschijnlijk.’
‘Vast wel.’
Ik hoorde gerommel.
‘Wat is Hester aan het doen?’
‘Geen idee. O, daar is ze. Aandacht zoeken. Ik had het kunnen weten.’
‘Nou, geef haar een knuffel van mij,’ zei ik om een beetje af te ronden.
Hij lachte. ‘Doe ik.’
‘Is goed. Ik spreek je snel weer een keer. Hou me op de hoogte over Nicole. Leuk nieuws.’
‘Ja. Doe ik.’
We sloten af. Ik nam een slok en keek naar mijn telefoon. Nicole een vriend misschien. Dat ging hem waarschijnlijk nog tegenvallen, stiekem. Ik gaapte. Had ik hem toch over Kenny verteld, terwijl ik eigenlijk niet van plan was dat te doen. Toch gedaan, flauw misschien. Bijna rancune.
‘En daar hebben we William weer,’ lachte ik toen ik de deur open deed.
‘Ik had niets te doen.’
‘O, en als je echt niets beters te doen hebt dan kom je naar mij?’
‘Ja,’ antwoordde hij uitdagend terwijl hij doorliep naar de woonkamer.
‘Doe alsof je thuis bent,’ lachte ik.
‘Dit is ook mijn tweede thuis.’
‘Dat zie ik als compliment. Denk ik. Alles goed?’
‘Ja, hoor, prima.’
“Laat me raden,’ zei ik toen ik de keuken in liep. ‘Cola?’
‘Lekker. Of een biertje.’
‘Op zaterdagmiddag? Ben je gek of zo?’
Ik kwam grijnzend terug de kamer in met twee flesjes.
‘Mond dicht tegen pa en ma.’
‘Thanks. Ik was in de stad geweest, Damian is het hele weekend weg, ik dacht: ik kom even bij jou langs.’
‘Gezellig. Hoe is het verder?’
‘Goed, zei ik toch?’
‘Tussen jullie bedoelde ik.’
Hij grijnsde. ‘Ook goed.’
‘Kan ik me voorstellen. Lekker samen geslapen hier vorige week…’
‘Er is niets gebeurd hoor.’
‘Niets?’
‘Nee. Ik kreeg nog een dikke knuffel van hem, hij draaide zich om en was stil. Volgens mij sliep hij zo.’
Ik lachte. ‘Mooi toch?’
‘Uhu.’ Hij dacht even na. ‘Ik gun hem een vriendje.’
Ik knikte. ‘Ik ook wel.’
‘Maar ja, vind die maar eens.’
‘Zal hij zelf moeten doen.’
William nam een flinke slok. Hij knikte. Ik bukte voorover, graaide naar mijn telefoon, er knipperde een lampje.
‘Blijf je eten?’ vroeg ik ondertussen.
William haalde zijn schouders op. ‘Best.’
Ik wreef mijn duim over hem scherm. ‘Deal,’ zei ik ondertussen.
Ik opende het berichtje, de zoveelste van Kenny. Ik glimlachte en begon te lezen. Het was maar kort, maar het bevestigde alle soms dubbelzinnige opmerkingen van hem sinds ik daar was blijven eten.
“Er is niemand thuis hier. Prima moment voor die ovenschotel. Zin?”
© 2014 Oliver Kjelsson