Oké, het was best zwaar. Het paste in één plastic tas, maar mijn vinger paste nog maar net in het lusje boven de knoop. Tineke lachte toen ze me zag staan.
‘Had je niet meer mee kunnen nemen?’
‘Je zei niet wat je wilde hebben, dus ik heb van alles maar wat besteld.’
‘Gek,’ zei ze met een stap naar achteren. ‘Kom binnen.’
‘Jouw kamer of de keuken?’
‘Doe de keuken maar.’
‘Weer niet opgeruimd?’
‘Nee.’
Ik grinnikte en zette de tas op tafel.
‘Jezus, Teun, het is echt veel.’
‘Je weet hoe dat gaat bij de chinees. Het is echt maar voor twee personen hoor.’
Ze keek over haar schouder terwijl ze twee borden uit een kastje pakte boven het aanrecht.
‘Ja, dàg…’
‘Rijsttafel voor twee personen, nummer 56,’ concludeerde ik terwijl ik de knoop los wurmde. ‘Verder niet vragen, geniet ervan.’
‘O, maar dat ga ik ook zeker doen. Biertje erbij?’
‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen.’
‘Vertel,’ zei ze toen we begonnen te eten.
‘Wil je het hele verhaal of de samenvatting?’
‘Het hele verhaal.’
‘De samenvatting is leuker.’
Ze keek me vragend aan.
‘Elijah heeft een punt achter de relatie gezet omdat hij me voor zichzelf wilde houden.’
Ze boog over haar bord terwijl ze slikte. Grote ogen.
‘Wat!?’
‘Precies wat ik zeg.’
‘Doe nu het hele verhaal maar.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Wat ik deze week al vertelde, hij zit gruwelijk onder de plak bij zijn moeder. En die weet niet dat hij homo is. Eigenlijk is zijn homo zijn het enige wat hij zelf doet, wat hij zelf ontdekt en zelf regelt.’
‘Oké…’
‘En daarom houdt hij het geheim, nog even. Of langer. Hij durft het gewoon niet te vertellen, daar komt het volgens mij gewoon op neer. En daar woon ik te ver voor weg.’
‘Ja en?’
‘Als we elkaar zien is dat niet voor één dag. Zijn hele weekend zit dan vol en dat is moeilijk uit te leggen op den duur.’
‘O ja, ze belt iedere avond.’
‘Precies. Dus als we iets serieus op gaan bouwen dan zal hij toch moeten uitleggen waar hij mee bezig is in het weekend.’
‘En daar is hij nog niet aan toe.’
‘Nee.’
‘Dan voelt hij niet genoeg voor je. Sorry hoor Teun, maar anders had hij er wel meer moeite voor gedaan.’
Ik trok mijn wenkbrauwen een keer op. ‘Jij zegt het.’
‘Niet dan?’
‘Ik weet het niet. Het zat wel diep wat we hadden.’
‘Bij jou, ja.’
‘Tineke, da’s niet eerlijk.’
‘Maar dan is het toch raar dat hij… Weet ik veel, dat hij niet meer moeite voor je doet?’
‘Klopt. Op zich dan. Hij zit in een moeilijke positie.’
Ze maakte een beweging alsof ze wilde zeggen: “zelf weten”.
Ik glimlachte. ‘Ik snap wat je zegt hoor. Ik vind het alleen jammer allemaal.’
‘O, maar dat is wat anders. Dat snap ik ook wel.’
‘Wat mij vooral dwars zit is dat hij het de hele tijd voor me verzwegen heeft.’
‘Dat is ook raar. Bij de eerste date wist je ook niet dat je blind was.’
‘Nee. En dan dit… Ik weet niet wat er nog meer is.’
‘Je zou het bijna gaan denken.’
Ik knikte glimlachend. ‘Bijna wel ja.’
De deur van de keuken ging open.
‘Hé, ben je thuis?’ vroeg Tineke verbaasd.
Er kwam een jongen binnen die ik nog niet eerder gezien had. Hij knikte. Zonder verder wat te zeggen haalde hij een fles cola uit de koelkast.
‘Heb je al gegeten?’
Hij keek naar Tineke en schudde zijn hoofd. “Nee, nog niet.’
Tineke keek naar me, ik lachte.
‘Als je wil,’ zei ik met een gebaar naar de zooi op tafel, ‘eet gerust mee.’
‘Mag dat?’
‘Tuurlijk. Tineke krijgt het toch niet op.’
‘Cool.’
Ik voelde een schop tegen mijn schenen en lachte. Hij pakte een bord uit de kast en kwam aan tafel zitten. Hij stak zijn hand naar me uit.
‘Kenny.’
‘Teun.’
‘Mijn lieve broertje,’ viel Tineke bij.
‘O, ik dacht…’
Ik schoot in de lach. ‘Haar scharrel? Die krijg ik ook niet te zien, jongen.’
Nog een schop. ‘Lul.’
Ik grijnsde. ‘Nou, eten jongen. Er is genoeg.’
‘En broertje verdient veel meer dan wij, dus neem het er van. Het is al betaald.’
Hij zat naast haar, keek me onderzoekend aan. ‘Echt?’
‘Ik ga het niet mee naar huis nemen,’ zei ik lachend. ‘Doe je best.’
‘Cool, dank je.’
Ik glimlachte, keek naar hem. Mooie jongen. Dat was dus de nieuwe, die met zijn moeder.
‘Ben je daar naar toe gereden vanmiddag?’ vroeg Tineke weer aan mij.
‘Veluwe,’ zei ik.
Ik maakte een gebaar en knikte naar Kenny, hij keek me vragend aan terwijl hij naar het bakje met het laatste satéstokje wees. Hij glimlachte. Flinke eter zag ik.
‘Veluwe?’
‘Ja, halverwege.’
‘Oké…’
Mijn ogen schoten even naar Kenny en daarna weer terug naar haar.
‘Wel mooi daar, terras midden in de bossen.’
‘Klinkt goed.’
‘Lekker wandelingetje gemaakt.’
‘Mooi. Wanneer was dat weekend dat William bij jou kwam logeren?’
‘Komend weekend. Hij komt donderdag naar mij.’
‘Ik blijf het belachelijk vinden dat ze hem niet alleen thuis durven te laten.’
‘Tineke, Wil is vijftien.’
‘Nou en?’
‘Ik denk dat als het alleen het weekend was geweest dat ze dat nog wel hadden gedaan, maar hij moet ook gewoon naar school.’
Ze haalde haar schouders een keer op en keek naar Kenny naast haar.
‘William is onze jongere broer.’
Kenny glimlachte.
‘Hallo…,’ protesteerde ik. ‘Mij noem je nog steeds broertje, terwijl ik ouder ben en jij noemt Wil onze broer?’
Ze grijnsde en keek balorig. ‘Ja.’
Ik keek naar Kenny die lachte. ‘Laat maar. Zo is ze nou eenmaal. Is ze hier ook zo?’
Hij haalde zijn schouders op, durfde de grap niet te maken. Verlegen.
‘Maar,’ zei ik tegen Tineke, ‘hij komt komende donderdag na school naar mij. Ik bedenk me ineens, ik moet nog een sleutel brengen, anders kan hij er na school niet in.’
‘Hoe laat vertrekken pa en ma?’
‘Geen idee. Donderdag ergens.’
‘Heb je trouwens die foto van hem gezien op Facebook?’
‘Foto?’
‘Wacht.’ Ze pakte haar telefoon en zocht. ‘Hier.’
Ik trok mijn hoofd wat terug omdat ze hem wel heel dicht onder mijn neus duwde. Ik keek en lachte.
‘Ja, typisch Wil.’
‘Waar is dit?’
‘Zijn kamer.’
Ze keek nog een keer en schudde haar hoofd. ‘Kan die ooit normaal doen?’
‘Hoezo?’ lachte ik.
‘Die kop die hij trekt.’
‘Mooie selfie toch?’
Ze liet het aan Kenny zien. ‘Dat is onze broer. De linker. Wie is die andere trouwens?’
‘Damian, zijn beste maat zo ongeveer.’
Kenny keek en glimlachte. Hij kauwde, slikte.
‘Volgende keer neem je hem maar eens mee,’ zei Tineke. ‘Hij is hier nog nooit geweest.’
‘Komend weekend misschien wel.’
‘Ik hoop alleen dat Monica hem niet opvreet.’
‘Nah…’
‘Ze vond jou ook leuk. En geef toe, Wil ziet er goed uit.’
Ik lachte, Kenny at door met strak gezicht, bemoeide zich er niet mee.
‘Wat? Geef toe, hij ziet er goed uit. Zou jij toch verstand van moeten hebben.’
‘Het is mijn broertje, Truus. Zo heb ik hem nog niet bekeken.’
Gingen bij Kenny nou even zijn wenkbrauwen omhoog? Tineke lachte.
‘Nou ja, kijk maar. Ik dacht dat jullie een mannenweekend gingen hebben.’
‘Klopt. En anders kom je gezellig langs. Geen idee wat ie wil. Of wat hij verder afgesproken heeft. Hij is niet verplicht de hele tijd bij mij te blijven zitten.’
‘Vindt mama dat goed?’
‘Daar heeft ze niets over te zeggen dit weekend,’ grijnsde ik. ‘Komt helemaal goed.’
Tineke ging achterover zitten. ‘Ik heb genoeg.’
‘Ik ook.’
Ik keek over de tafel heen. ‘Nou, het is best opgegaan toch?’
‘Ja, met Kenny erbij.’
‘Ja, er blijft zo weinig voor je over,’ lachte ik. ‘Sorry.’
Kenny keek ons aan. ‘Sorry, ik wist niet…’
‘Nee, gek,’ zei ik, ‘gewoon dooreten. Maakt niet uit.’
Hij lepelde het laatste uit zijn bord. ‘Ik heb ook genoeg.’
Tineke bekeek de pastic schaaltjes. ‘Te weinig om te bewaren. Koffie?’
Ik knikte.
‘Jij ook Kenny?’
‘Graag, dank je.’
Ik begon de tafel op te ruimen, Kenny stapelde de borden.
‘Straks even helpen afwassen?’ vroeg ik.
‘Jij hebt gekookt,’ zei Tineke, ‘dus ik was af. Doe ik morgen wel.’
‘Zelf weten.’
Kenny zette alles op het aanrecht, draaide de kraan open om alles af te spoelen.
‘Kenny, ik zei morgen. Kom. Eerst koffie.’
Hij glimlachte, kwam weer aan tafel zitten.
Tineke zette een dampende mok voor me neer. ‘De slagroom is op, sorry.’
‘Geeft niet.’
‘Heeft Monica op gemaakt.’
Kenny lachte.
‘Daar zit een verhaal achter,’ raadde ik.
‘Monica heeft bijna de hele bus opgemaakt,’ zei hij lachend, ‘op van alles. IJs, koffie, stroopwafels…’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Weet je zeker dat zij hier het niet was?’
Het werd snel later. Kenny kwam los, aardige jongen. Gezellig, grappig.
‘Jij nog iets?’ vroeg Tineke terwijl ze nog een glas wijn voor zichzelf inschonk.
‘Nee, ik ga zo. Stukje rijden nog.’ Ik rekte me uit. ‘Beetje moe ook.’
‘Ouwe vent.’
‘Hé, het was een drukke dag.’
Ze glimlachte begripvol. ‘Ik hoop dat je er wat aan hebt gehad.’
‘Jawel.’
‘Laat je niet gek maken Teun. Ik meen het.’
‘Doe ik ook niet. Ik ben gewoon blij dat ik uitleg heb gehad.’
‘Hebben jullie nog iets afgesproken verder?’
‘We blijven mailen.’
Ze glimlachte weer. ‘Kijk je uit?’
‘Jawel.’
‘Er lopen nog genoeg andere jongens rond.’
‘Weet ik, weet ik.’
Kenny probeerde neutraal te kijken, maar ik zag aan zijn gezicht dat hij snapte hoe het zat.
‘Dus. Meer zeg ik niet.’
‘Je bent duidelijk,’ lachte ik.
‘Ik gun jou gewoon een leuke… Weet ik veel. Gewoon een gezellige vent zonder gedoe.’
‘Ja, ik jou ook.’
‘Grappig Teun.’
Kenny lachte, genoot zichtbaar van deze avond slap ouwehoeren aan de keukentafel. Ik stond op, gaf hem een hand.
‘Zie je. En laat je niet gek maken door die zus van mij.’
‘Bedankt voor het eten.’
‘Graag gedaan.’
‘Het was gezellig. Zie je.’
Ik stak mijn duim op, knipoogde en ging naar de gang. Hij keek me na, glimlachte toen ik nog een keer om keek.
Bij de deur nam ik afscheid van Tineke. Zonder te zeggen wat ik dacht. De manier hoe Kenny had gekeken naar de foto van William, hoe hij keek toen Tineke over Elijah begon… Die jongen was homo. Enorm.
‘Wil!’ lachte ik toen ik de telefoon opnam.
‘Hey. Zeg, kan ik vanavond alvast de tas met zooi brengen? Anders moet ik daar morgen mee naar school en alles.’
‘Kan. Maar ik zou vanavond toch even de sleutel komen brengen. Hoe dacht je morgen na school anders binnen te komen?’
‘O ja.’
‘Ik zie je straks, ik moet nog eten. Kom ik de sleutel brengen en neem ik jouw zooi wel even mee.’
‘Ow, cool. Dan kan ik misschien nog wat meer meenemen naar jou.’
‘Is goed jongen. Zin in?’
‘Zekers!’
Hij grijnsde toen ik binnen kwam. Ik zag een tas staan in de gang, en een doos.
‘Heel wat van plan?’ vroeg ik.
‘Valt wel mee.’
‘Teun,’ zei mijn moeder, ‘is het niet wat teveel?’
‘Zal toch wel gaan?’
‘Hij heeft zijn hele verzameling game spullen in die doos zitten.’
‘Ja?’ vroeg ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
‘Het is maar voor een paar dagen.’
‘Mam, ik ben met de auto, ik zet die doos bij mij binnen neer en hij ziet maar wat hij er mee doet.’
Ze maakte een gebaar alsof ze het niet meer snapte.
‘Jullie ook klaar?’ vroeg ik.
‘Koffer gepakt,’ glimlachte ze.
‘Hoe laat vertrekken jullie?’
‘Om zeven uur.’
Ik zag William kijken.
‘Lekker vroeg.’
‘Beetje eerder opstaan,’ lachte ze, ‘maar dat is niet erg.’
‘Te vroeg,’ hoorde ik William zeggen.
Ze draaide zich om naar hem. ‘Je staat gewoon mee op morgen.’
‘Mam…’
‘Ik wil weten dat je je bed uit bent als we gaan.’
‘Dan is vijf voor zeven vroeg genoeg voor mij.’
Ik grijnsde, keek naar mijn vader die knipogend terug lachte naar mij.
‘Is er nog tijd voor een bakkie koffie, of hebben jullie het druk?’
‘Ow, ja, tuurlijk,’ zei mijn moeder snel, ‘ga zitten.’
Duidelijk uit haar doen. Nooit gedacht dat ze zich zo druk zou maken over William, die het een paar dagen zonder hun zou moeten stellen, in een normale schoolweek. Als ik naar William keek had ik bijna moeite mijn lach in te houden. Hij lachte niet, ergerde zich kapot.
‘Wil!’ lachte ik toen ik binnen kwam.
‘Hey, Teun.’
‘Wat ben je aan het doen?’
‘Waar ziet het naar uit? Aan het koken.’
Ik keek naar hem, achter het aanrecht, op zijn sokken, een barbecueschort voor die ik zelf nog nooit gebruikt had.
‘Gek.’
‘Ik dacht, ik ga je verrassen, omdat ik hier kan logeren.’
Ik liep naar hem toe, pakte hem vast en kuste zijn hoofd. ‘Lief broertje.’
‘Ey,’ protesteerde hij terwijl hij uit mijn greep probeerde te komen.
‘Wat ben je aan het maken?’
‘Pasta. Macaroni.’
‘Lekker.’
‘Hoe lang kookt het al?’
‘Net, toen jij binnen kwam.’
‘Oké.’ Ik roerde een keer door de pan met water. ‘Hou je er rekening mee dat macaroni uitzet als het kookt?’
‘Huh?’
‘Hoeveel heb je er in gedaan?’
‘Een pak?’
Ik lachte. ‘Ik hoop dat het er niet bovenuit komt.’
‘Maar…’
‘Ik help wel.’
‘Nee.’
Ik zette een stap achteruit, mijn handen omhoog. ‘Oké.’
We keken elkaar aan, hij glimlachte. Ik sloeg een keer tegen zijn schouder en ging op de bank zitten.
‘Hoe lang ben je al hier?’ vroeg ik terwijl ik mijn schoenen uit deed.
‘Ik was om drie uur uit.’
‘Meteen naar hier toe gegaan?’
‘Ja.’
Ik zag de doos naast de tv staan.
‘Alles nog niet aangesloten?’
‘Nee. Morgen misschien.’ Hij keek op zijn telefoon. ‘Shit.’
Hij draaide snel het gas uit, tilde de pan op. Ik besloot niet te kijken. Met enige trots stond het niet veel later op tafel. Ik nam een hap en glimlachte.
‘Lekker, Wil.’
Hij grijnsde.
‘Waar heb je de rest van de macaroni gelaten?’
‘In de pan.’
Ik lachte. ‘Wat heb je verder gedaan?’
‘Niet veel. Beetje tv gekeken.’
‘Huiswerk?’ vroeg ik overdreven streng.
‘Ja, mama.’
We grinnikten.
Ik vond Wil niet helemaal “Wil”. Uit zijn doen. Voorzichtig. Onwennig. Ik keek naar hem, net toen hij naar mij keek. Ik nam nog een slok koffie, zapte door de kanalen op tv.
‘Morgen nog een dagje, en dan weekend,’ glimlachte ik.
‘Gelukkig wel.’
‘Nog plannen?’
‘Nee, niet echt.’
‘Wil, even één ding: je woont hier vier dagen. Dus nu is het ook een beetje jouw huis. Niet te gast, je woont hier. Dus pak wat te drinken als je wil, niet vragen.’
‘Oké.’
‘En als je morgen wil gamen als je thuis komt, sluit aan die handel. Je hebt het niet voor niets meegenomen.’
‘Uhu.’
‘Tenzij je naar Damian gaat of zo, maakt mij niet uit. Of je neemt hem hiermee naar toe.’
‘Kan dat?’
Ah, ik had beet.
‘Natuurlijk. Als jullie de zaak heel laten.’
‘Duh…’
‘Eet ie mee morgen?’
‘Ik zal het hem vragen.’
Ik glimlachte. Daar ging het hem dus om.
Ik werd begroet door een hoop gelach, toen ik binnen kwam. Ze zaten op de grond, rug tegen de bank, de tv braakte een hoop lawaai uit van de game die ze speelden.
‘Heren.’
‘Hey Teun.’ Ze zeiden het bijna tegelijk. William had zich ondertussen wel geïnstalleerd. We hadden samen ontbeten, uitgebreider dan ik normaal zou doen. Damian was wat voorzichtiger. Ik keek naar de tafel. Twee glazen, een half volle fles ernaast. Ik pakte een biertje uit de koelkast en ging in de stoel zitten.
‘Weekend. Proost jongens.’
Ze glimlachten.
‘Wat willen jullie eten?’
William haalde zijn schouders op, terwijl hij naar de tv bleef kijken. ‘Maakt mij niet uit.’
‘Pizza laten komen?’
‘Best.’
Mijn telefoon ging. Ik keek. Ivar.
‘Hey,’ lachte ik.
‘Teun! Hoe is het? Niet veel gehoord de laatste tijd.’
‘Goed, goed.’
‘We begonnen ons bijna zorgen te maken.’
Ik lachte. ‘Maak je geen zorgen.’
‘Zin in een terrasje vanavond? Er is live muziek in de stad.’
‘Wordt lastig. Ik heb bezoek het hele weekend.’
‘Ow?’ Dat klonk nieuwsgierig. ‘Elijah toevallig?’
‘Nee,’ lachte ik. ‘Wil is hier het hele weekend.’
‘Neem mee.’
‘Wil?’
William keek me aan.
‘Ik weet niet…’
‘Maakt toch niet uit, gezellig.’
‘Zijn kameraad is er ook.’
‘Gaat die ook mee. Ooo…. Die ene?’
‘Uhu.’
‘Lachen man.’
‘Je doet normaal.’
‘Natuurlijk. Is het nou wat tussen die twee?’
‘Nee, gek.’
‘Jammer.’
Ik keek naar ze. ‘Ja. Maar ik zal eens vragen hier.’
‘Heren, zin om mee de stad in te gaan vanavond?’
‘Met jou?’ vroeg William.
‘Nee, alleen, gek. Nou goed? Met Ivar en de rest.’
Ze keken elkaar aan.
‘Damian kan wel blijven slapen als hij wil,’ zei ik er nog achteraan.
Ze grijnsden.
‘Ik denk het wel,’ zei ik in mijn telefoon. Ik laat het je nog wel weten. Waar zijn jullie vanavond?’
‘Vaste plek om te beginnen. Daarna zien we wel.’
‘Top. Ik laat het nog wel weten. Maar aan de gezichten te zien hier… Tot vanavond.’
Natuurlijk gingen we. Die kans lieten ze zich niet ontnemen. Damian was nog even naar huis geweest om wat dingen zoals een tandenborstel op te halen, maar nu stonden ze naast me, de drukte in de straat met kroegjes in zich op te nemen. Ik had nog even na lopen denken waar ik ze zou laten die avond maar dat tweepersoons luchtbed dat ik voor William had neergelegd vonden ze meteen prima. Nog een dekbed erbij en het ging helemaal lukken, volgens die twee. Pa en ma moesten eens weten.
‘Wat drinken ze?’ vroeg Ivar aan mij.
‘Gewoon bier,’ zei Max voor ik kon reageren.
‘We gaan ze niet zat voeren Max,’ grinnikte ik. ‘Bovendien, ze zijn nog lang geen achttien.’
‘Alsof ze dat kunnen bijhouden hier met die drukte.’
Ik keek naar Ivar. ‘Vraag het ze zelf maar.’
Ivar glimlachte, stootte ze aan en liep naar een bar die buiten neer was gezet. Ik keek rond. Flinke drukte inderdaad.
‘Mooi man,’ zei Max.
Ik lachte. ‘Prima sfeertje.’
Ivar kwam terug, met Simone achter hem aan. Handen vol glazen. Tot mijn verbazing met twee cola voor William en Damian.
Ze ontdooiden langzaam, daar zorgde Ivar wel voor. Hij kende William door en door, ze konden het nog steeds goed met elkaar vinden. William nam Damian in zijn kielzog mee. Ook daar zorgde Ivar wel voor. Na een uur ging mijn telefoon. Ik hield hem tegen mijn oor, drukte de andere dicht met een vinger.
‘Waar ben jij?’ hoorde ik Tineke vragen.
‘In de stad.’
‘Met William?’
‘En Damian. En de rest.’
‘Gezellig. Je was niet thuis.’
‘Ben je bij mij langs geweest?’
‘Ja, het hele studentenhuis was weg, ik verveelde me, dacht even hallo te kunnen komen zeggen.’
‘We zijn in de stad. Kom langs.’
‘Ik bel nog wat vriendinnen, maar ik zie je daar nog wel denk ik. Het is volle bak hoor ik.’
‘Retegezellig. Gewoon komen.’
Binnen een uur was ze er. Ik kreeg een flinke knuffel, en William ook. Die was verbaasd maar vond het verder prima. Ze gaf Damian een hand, ze werd door William voorgesteld als “Truus, mijn zus”, wat hem een klap tegen zijn hoofd opleverde. Ze kwam bij me staan.
‘Ze drinken braaf cola,’ zei ze bijna verbaasd.
‘Hun keuze.’
Ze schudde lachend haar hoofd. ‘Weet mama dit?’
‘Hou op. Nee. Natuurlijk niet.’
‘Ze had hem beter alleen thuis kunnen laten, dan had hij gewoon de hele tijd op de bank liggen gamen.’
‘Ik vind dit gezonder,’ grijnsde ik.
Ze gaf me een kus. ‘Grote broer.’
Ik lachte.
‘Je krijgt trouwens de groeten. En ik moest je nog een keer bedanken voor het eten.’
Ik moest even nadenken. ‘Kenny?’
Ze knikte. ‘Je hebt indruk gemaakt, Teun. Hij heeft me uit zitten horen over je.’
‘O?’
Ze grijnsde. ‘Ik wil me nergens mee bemoeien, maar volgens mij zou hij wel eens homo kunnen zijn.’
Ik lachte. ‘Dat weet ik wel zeker.’
‘Dat wist jij al?’
‘Geraden. In heel zijn doen en laten. Vooral hoe hij keek toen jij over Elijah begon.’
‘Grappig. Je moet maar weer eens langskomen.’
‘Binnenkort wel weer.’
‘Nee, heel binnenkort.’
‘Wat? Waarom?’ Ik keek naar haar gezicht. ‘Oh nee! Truus, je laat het!’
© 2014 Oliver Kjelsson