Ik had geen zin om te antwoorden. Hield hem vast, gaf hem nog een kus. Dit voelde zo goed na zo’n lange tijd. Nick kuste me terug. Hield me weer wat steviger vast. Ik kuste hem weer. Hij liet het toe. Ik zag zijn ogen weer sluiten, voelde het puntje van zijn tong tegen mijn nog gesloten lippen. Gretig verwelkomde ik hem. Passionele zoen. Ontlading van een hoop frustraties. Lang duurde het niet.
‘Niet doen, Wouter. Dit kunnen we niet maken.’
Ik zuchtte en liet hem los. We keken elkaar begripvol aan. Mijn hand even tegen de zijkant van zijn arm. Zijn glimlach. Honderd verschillende gedachten door mijn hoofd. Jeroen, Jack, Suzanne, Robert, wat ze er van zouden vinden. Maar het voelde even zo goed. Even weer die genegenheid die ik zolang had moeten missen.
‘We kunnen maar beter gaan,’ zei Nick zacht.
‘Misschien wel,’ zei ik.
‘Sorry.’
‘Geen sorry zeggen,’ fluisterde ik.
‘Ik moet gaan.’ Hij werd onrustig. Liet me los en pakte zijn autosleutels.
‘Nick,’ zei ik toen hij zijn deur al open had. ‘We houden contact he?’
‘We bellen,’ zei hij kort en stapte in.
Ik keek hoe hij zijn auto startte en achteruit zijn parkeervak uit reed. Hij keek nog een keer met een strak gezicht en zwaaide. Hij reed een stukje vooruit en stopte toen. Zijn deur zwaaide weer open, ik liep naar hem toe.
‘Ik ben niet boos op je,’ zei hij, ‘maar dit kan ik even niet aan.’
‘Snap ik, Nick. Ik schrik er ook van. Maar ik wil wel contact blijven houden. Hoe onbezonnen dit ook was, dit mag niet tussen ons in komen te staan. Afgesproken?’
Hij glimlachte. ‘Afgesproken.’
Hij stak zijn hand uit, ik pakte hem vast en kneep even zachtjes. Daarna liet hij los en reed weg, ondertussen de deur dichttrekkend. Ik bleef verbaasd achter, bleef stil staan kijken tot ik zijn auto niet meer zag. Daarna stapte ik in mijn auto en reed langzaam weg.
Dit ging ik Robert niet vertellen. Mooi niet. Dit wilde ik even voor mezelf houden. Al wist ik absoluut niet wat ik er mee moest. Het vulde mijn kop, het vulde mijn hele lichaam. Waarom deden we dat nou? Het gevoel van het moment? De situatie, de band? Voelde ik meer? Nee, niet echt volgens mij. Het was gewoon de sfeer van het moment, we hadden allebei een arm om ons heen nodig. Dit moesten we even laten rusten. Nick dacht er duidelijk ook zo over, hij belde de hele week niet. Ik ook niet. Even elkaar niet spreken. Alles laten zakken. Zonder spijt te hebben van die dag. Robert vroeg me nog wel hoe het gegaan was, maar had gelukkig niets door. Ik heb alleen maar verteld dat we een goede dag hadden gehad, veel kunnen praten, opgelucht, zowel Nick als ik. Prima toch? Ondertussen begon ik me wel wat ongemakkelijk te voelen. Er tikten een aantal weken voorbij zonder dat ik Nick sprak. Ik had hem een keer gebeld, ingesproken op zijn voicemail maar ik kreeg geen reactie. Ik belde hem ook niet meer. Als hij er bewust voor koos om niet terug te bellen dan ging ik hem ook niet verder onder druk zetten. Laten rusten. Maar ik besefte wel dat we misschien wel alles hadden uitgepraat over zijn gevoel voor Jeroen, maar door die laatste paar minuten weer een hoop nieuwe dingen veroorzaakt hadden die uitgepraat moesten worden. Maar wanneer? Ik zou het wel zien.
Dat duurde nog even. Ik stond op het punt om Nick weer eens te bellen, maar Suzanne was me voor. Ik kon aan haar niet merken of ze meer wist, iets aan Nick had gemerkt. Ik hield me in ieder geval van den domme. Het ging haar allemaal niet aan. Ze nodigde me uit voor een barbecue bij hen thuis. De hele vriendengroep zou komen. Iedereen vroeg of ik ook zou komen. Dat gaf me een goed gevoel, en zorgde ervoor dat ik meteen ja zei. Ik vroeg niet naar Nick. Ik zou hem wel zien daar.
Met een beetje ongemakkelijk gevoel belde ik aan bij Jack en Suzanne. Nick was er al. Gelukkig maar. Ik sloeg hem even tegen zijn schouder. Hij draaide zijn hoofd en glimlachte naar me. Vriendelijk, open gezicht. Jack was de barbecue al aan het opstoken, Suzanne duwde een fles bier in mijn handen. De zon scheen nog, het was lekker warm. Nick pakte zijn stoel en zette die naast me.
‘Hoe gaat ie?’ Hij vroeg het vrolijk, opgeruimd.
‘Goed,’ antwoordde ik vrolijk. ‘Met jou?’
‘Alles zijn gangetje. Goed.’
We vielen stil. Ik voelde dat hij ook dacht aan de laatste keer dat we elkaar gezien hadden. We zaten buiten, in de tuin. Geen moment om even samen naar buiten te kunnen, weg van de rest. Ik vond het jammer. Ik moest hem even alleen spreken, voor hij weer zou gaan. Ik probeerde het wel, maar er was altijd iemand bij. Ik zag Suzanne kijken. Was het aan me te zien? Voorzichtig dan maar. Langzaam kwam er meer eten op tafel en werd de sfeer losser. Ik zag het niet meer gebeuren dat ik Nick alleen zou hebben. Daar baalde ik van. Door stom toeval kwam de oplossing uit een andere hoek. Bram en Rita, twee goede vrienden uit de groep, vroegen aan Suzanne of ze konden blijven slapen. Ze woonden sinds een paar jaar wat verder weg en ze vonden het te gezellig om al vroeg weg te gaan. Suzanne keek even naar mij en dacht na.
‘Wouter slaapt hier, zoveel extra matrassen heb ik niet.’ Ze keek even rond. ‘Nick,’ riep ze, ‘kunnen Bram en Rita bij jou blijven slapen?’
Nick keek een beetje verbaasd.
‘Ze willen blijven slapen, kunnen ze allebei wat drinken, maar Wouter slaapt al hier.’
‘Ik heb maar een éénpersoons opklapbed. Dan zouden ze in mijn bed moeten slapen.’
‘Zij op het opklapbed en ik op de bank kan ook hoor,’ zei Bram.
‘Slaap je ook eens rustig,’ lachte iemand.
Bram lachte.
‘Ik kan hier ook op de bank slapen,’ stelde ik voor, ‘pakken jullie het bed boven.’
‘Als jij het niet erg vindt,’ zei Suzanne.
‘Ik red me wel.’
Nick keek naar Suzanne. ‘Kan Wouter dan niet beter bij mij slapen?’ vroeg hij aan haar.
Ik keek een beetje langs haar af, liet zijn woorden op me inwerken. Hij vroeg het aan haar, niet aan mij. Maar hij stelde het voor. Mij hart klopte wat sneller.
‘Is ook een idee,’ hoorde ik haar zeggen. ‘Wouter?’
‘Mij best, prima,’ zei ik snel waarbij ik haar aankeek.
Even keek ik naar Nick en knikte. We lachten naar elkaar. Nick had een balorige blik in zijn ogen. Alles kwam goed deze avond. Er ging nog gepraat worden.
Ik kreeg er goede zin van. Jack stond zich samen met zijn broer met de barbecue te bemoeien. Nick keek even vrolijk als ik. Ik keek het groepje eens rond. Jack met zijn broer Steven stonden gebroederlijk naast elkaar. Bram en Nick waren in een discussie gewikkeld over de zin en onzin van een camera in je telefoon, Suzanne en Anne, de vrouw van Steven, zaten te praten over hun kinderen, En ik? Ik zat met Rita te praten over Jeroen. Zonder dat de rest het in de gaten had. Zomaar herinneringen ophalen. Over de toekomst zonder hem. Over de twijfels, de onzekerheid. Ik kon haar mening daar over niet peilen. Ze bleef er vaag over, af en toe had ik het idee dat ze vond dat ik nog lang niet aan iets nieuws kon beginnen. Terwijl ze aan de andere kant vond dat het leven doorging, hoe hard het ook was. Het maakte me ook niet uit. Ik bepaalde het zelf wel. Al wist ik absoluut nog niet hoe.
Het werd laat. Steven en Anne waren al naar huis. Hun kinderen waren bij de ouders van Anne. Een wonder, vond Jack. We hadden alles in de tuin ondertussen opgeruimd. We dronken nog een laatste glas. Ik werd een beetje nerveus. Nick was ook wat stiller geworden. Overduidelijk was hij bezig om het de rest niet te laten merken. Net als ik. Nick dronk zijn glas leeg en keek me aan.
‘Zo eens gaan?’
Ik knikte. Nick stond op en bedankte Jack en Suzanne voor de gezellige avond. Ik haalde mijn tas op die ik al boven neer had gezet. Met de tas over mijn schouder liep ik met Nick naar zijn huis. Zwijgend.
‘Ik moet zo nog wel even dat bed voor je klaarzetten,’ zei hij toen we binnen waren.
‘Wordt weer een nachtje stil liggen,’ grinnikte ik.
‘Ik heb nog geen nieuwe, sorry,’ grijnsde hij. ‘Drinken we er nog een?’
‘Doe maar een cola,’ zei ik, ‘ik heb even genoeg op.’
Ik had door de halve zenuwen genoeg gedronken. Nick lachte alleen maar en kwam even later terug uit de keuken. Ik was nerveus. Overduidelijk. Niet tegen te houden ook. Zonder iets te zeggen proostten we naar elkaar. Ook hij had een glas cola genomen.
‘Ik heb dorst van dat gekruide vlees.’
Ik lachte. ‘Jack’s specialiteit?’
Nick knikte. ‘Geen idee wat ie er mee doet, maar de vlammen slaan je uit je bek.’
Ik nam nog een slok.
‘Nog een glas?’ vroeg Nick terwijl hij opstond.
Ik knikte en zag hem naar de keuken lopen. Hij was net zo nerveus als ik. We wisten van elkaar waar we aan zaten te denken. Hij kwam met de fles terug en schonk de glazen vol.
‘Is het eigenlijk niet raar dat ik hier blijf slapen?’
‘Waarom? Ik wilde nog even met je praten.’
Ik keek hem knikkend aan. ‘Hoe voelde jij je naderhand?’
‘Een lul,’ kwam er kort maar krachtig uit.
Ik schoot in de lach.
‘Alsof ik je van hem afpakte. Alsof ik achter zijn rug om…’
‘Eigenlijk is dat onzin natuurlijk.’
‘Misschien. Maar zo voelde ik het wel.’
‘Ik ook hoor. Alsof ik vreemd ging.’
‘We hadden het niet moeten doen.’
‘Nick, het gebeurde nou eenmaal. We zaten allebei vol met emoties, en helemaal van beton zijn we ook niet.’
‘Je hebt ook wel gelijk. Maar we kunnen het niet maken.’
Ik zweeg, staarde naar het glas in mijn handen.
‘Het was een gezellige avond,’ veranderde Nick het onderwerp.
‘Zeker,’ lachte ik. ‘En? Heb jij een camera in je telefoon, of niet?’
‘Heb je dat gevolgd?’ schaterde hij. ‘Ja, heb ik. Bram ook trouwens.’
Ik grijnsde.
‘Ik doe er alleen niets mee. Het zat er op, gratis en voor niks.’
‘Ik zal zo dat bed eens voor je uitklappen,’ zei hij nadat hij zijn glas leegdronk.
‘Is goed,’ zei ik.
‘Wil je eerst nog even douchen?’
‘Graag, ik ruik naar barbecue.’
‘Je weet de weg.’
Ik stond op en rekte me uit. Met mijn tas liep ik de trap op. Zocht mijn handdoek en douchegel en kleedde me uit. Ik liep de badkamer in en liet even later het water over me heen stromen. Ik dacht aan Jeroen. En aan Nick. Toen, daar, op die parkeerplaats. Niet aan denken nu. Ik draaide de kraan dicht en voelde me al een stuk beter. Ik droogde me af en met de handdoek om me heen geknoopt deed ik de deur open. Op dat moment kwam Nick de trap op lopen. Even dacht ik terug aan het verhaal dat hij Jeroen een keer naakt had gezien toen hij onder de douche uit kwam. Nick zei niets, maar ik zag hem denken. En kijken. Ik bleef even staan, wilde dat hij keek. Gaf me een goed gevoel.
‘Hey,’ zei hij onnozel en nerveus.
‘Brengt goede herinneringen boven dit?’ Ik kon het niet laten. Moest het zeggen.
Nick glimlachte. ‘Hij had toen geen handdoek om.’
We zwegen even. Nick bleef stilstaan, staarde voor zich uit. Staarde naar mij, maar ik voelde dat hij mij niet zag, maar Jeroen.
‘Nick, wakker worden.’
Hij knipperde een keer met zijn ogen, werd rood. ‘Sorry,’ stamelde hij.
‘Geeft niet. Jeroen flash back?’
‘Zoiets,’ zuchtte hij.
Ik keek in zijn trieste ogen. Die van mij zullen er ongeveer hetzelfde uitgezien hebben. Hij zuchtte weer een keer. Ik kneep even in zijn schouder. Dat zorgde voor een voorzichtige glimlach op zijn gezicht.
‘Ik ga het bed even klaarzetten.’
‘Is goed.’
Ik stond in de deuropening te kijken naar zijn gestuntel. Hoe dan ook, binnen een paar minuten stond mijn bed klaar.
‘Ik ga nog even douchen,’ zei hij.
‘Okidoki,’ zei ik.
Nick verdween in zijn kamer, mijn deur nog op een kier. Ik trok een boxer aan en een T-shirt. Ging zitten op de rand van het opklapbed en glimlachte om het kraken. Nick liep naar de badkamer, met alleen zijn boxer aan.
‘Lig eens stil,’ grinnikte hij, ‘je maakt de hele buurt wakker.’
Ik ging lachend liggen, keek naar het plafond. Ik hoorde aan de andere kant van de muur de douche stromen. Niet veel later stopte het water, ik hoorde wat gerommel en hoorde de deur weer open gaan. Ik draaide me om en zag hem staan, handdoek om zijn middel. Hij keek mijn kamer in.
‘Het is echt erg dat kraken. Sorry.’ Hij glimlachte.
‘Ik zal niet bewegen,’ zei ik.
Hij grijnsde. Zag me kijken. Zijn benen, zijn armen, zijn naakte borst.
‘Welterusten.’
‘Welterusten,’ zei ik door het kraken heen.
Ik schrok van een hardere knak van metaal. Nick keek en lachte.
‘Volgens mij zit nu de veiligheidshaak op zijn plek.’
‘Ik kan beter op de grond gaan liggen,’ zei ik.
Nick kwam de kamer in en keek even onder het bed.
‘Ja, het zit nu goed. Als het goed is kraakt het nu ook wat minder.’
Ik bewoog een keer en lachte spottend. ‘Nou, scheelt een heel stuk.’
Nick zat op zijn knieën naast me op de grond, lachte en keek me aan. Ik keek alleen maar terug. Ik miste Jeroen. Hij ook. Dat zagen we ook aan elkaar.
‘Waarom is alles zo moeilijk,’ zuchtte hij ineens.
‘Geen idee Nick. Omdat het zo is.’
Ik streelde onnadenkend een keer kort door zijn haar. Hij keek voor zich naar de grond. Zijn hand op de rand van het bed.
‘Het zal langzaam slijten, Nick.’
Hij keek me ineens aan. ‘Maar wanneer?’
Ik haalde mijn schouders op, veegde een pluk haar van zijn voorhoofd. Verlegen blik van Nick. Ik voelde een enorme afstand tussen hem en mij die ik eigenlijk helemaal niet wilde. Langzaam boog ik me naar voren en kuste voorzichtig zijn voorhoofd.
‘Dat komt vanzelf een keer, Nick.’
Zijn heldere ogen staarden me aan vanaf een korte afstand. Voor we er erg in hadden kusten we elkaar. Mijn hand gleed over zijn schouder en greep zijn nek. Zachtjes trok ik hem naar me toe en kuste hem weer. Hij liet mijn mond niet meer los.
‘Ik wil niet alleen slapen, Nick,’ mompelde ik tegen zijn lippen aan.
Nick zei niets, pakte mijn hand. Langzaam stond hij op, hield mijn hand vast een keek me alleen maar aan. Hij zette twee stappen achteruit, mijn arm strekte. Ik ging zitten, zwaaide mijn benen uit bed. Hij trok me omhoog en keek me aan. Ik liet me tegen hem aan vallen en kuste zijn nek. Ik hoorde hem zuchten. Een korte aai over mijn rug, en kus terug op mijn wang. Zwijgend liep ik achter hem aan naar zijn slaapkamer en liet me samen met hem op zijn bed vallen. Meteen had ik twee armen om me heen waarin ik weg wilde kruipen. Ogen dicht, even niets meer. Nick lag op zijn rug, ik half op mijn zij naast hem. Mijn hand lag op zijn borst, streelde hem zachtjes. Hij had zijn arm onder mijn nek liggen, speelde met mijn haar. Ik drukte zachtjes een kus op zijn schouder. Hij zuchtte en keek me aan. Weer die ogen. Hij glimlachte een keer, alsof hij zich verontschuldigde. Hij draaide zich wat, zijn gezicht vlak voor die van mij. Ik had geen zin om te wachten en kuste hem weer zachtjes. Zijn andere hand streelde mijn wang, hij kuste terug. Ik drukte mijn lippen steviger tegen die van hem. Zijn tong raakte mijn mond en zocht die van mij. Hard trok ik hem tegen me aan en zoende hem wild. Ik wilde even niet meer nadenken. Ik draaide me op hem, hij moest nu mijn harde paal voelen. Ik voelde die van hem in ieder geval snel groeien. Zijn handdoek viel los, er zat alleen nog het laagje textiel van mijn boxer tussenin. Hij kreunde, trok aan mijn shirt. Ik liet het uittrekken, zijn huid tegen mijn huid. Hij had zachte handen. Ik bewoog mijn heupen heen en weer, zuchtte in zijn half open mond. Ik voelde zijn handen naar mijn billen glijden, hij nam mijn boxer mee. Ik steunde op mijn elleboog en trok mijn boxer naar mijn knieën. Met mijn ene voet vocht ik hem verder naar beneden tot hij op de grond viel. Zijn paal was warm, tegen mijn buik. Zijn vingers grepen in mijn billen en hij bewoog me heen en weer. Ik kreunde en zoende hem. Wild gingen onze tongen tekeer. Even gooide hij zijn hoofd achterover met een zucht en ik kuste zijn hals.
‘Je doet dit veel lekkerder dan die malloot die zijn vriendin niet kwijt wil.’
‘Niet vergelijken nu, Nick, niet vergelijken.’
Hij verstarde tegelijk met mij. Met open ogen keken we elkaar aan en wisten van elkaar wat we dachten. Ik deed bij hem wat ik altijd bij Jeroen deed, wat hij juist zo lekker vond. We begrepen allebei dat het moment voorbij was. We lieten elkaar los, ik draaide me weer naast hem. Hij zuchtte en staarde naar het plafond.
‘Dit moeten we niet doen,’ zei hij zacht.
‘Nee,’ fluisterde ik.
Het bleef verder stil. We lagen naast elkaar op onze rug naar boven te kijken. Een beetje geërgerd draaide hij zich op zijn zij, zijn rug naar me toe. Ik keek naar hem. De houding van zijn lichaam zei genoeg. Ik raakte zachtjes zijn rug aan met mijn vinger.
‘Nick.’
Geen reactie.
‘Nick, alsjeblieft.’
Hij draaide zich weer om, vochtige ogen. ‘Het is allemaal zo moeilijk.’
‘Nick, ik weet het. Het is goed zo.’
Even probeerde zijn mond te glimlachen, daarna sloot hij zijn ogen.
‘Nick?’
Ogen weer open.
‘Wil je me vasthouden vannacht?’
Nick zei niets, maar hield uitnodigend zijn arm omhoog. Ik schoof dichterbij en kroop weg onder zijn arm. Ik kreeg een kus op mijn voorhoofd en gaf er eentje terug op zijn borst. Ik wilde mijn ogen dicht hebben, niets meer zien. Maar toen ik ze dicht had voelde ik des te meer en zag ook weer verschillende dingen voor me. Jeroen. Hij hield me ook altijd zo vast als ik moe was.
Mijn arm lag om hem heen, mij vingertoppen bewogen zachtjes op zijn rug. Jeroen vond dat ook altijd lekker. Nick sliep, of deed alsof. Langzaam lieten we elkaar wat los. Dicht tegen hem aan viel ik in slaap. Half dan. Ik zag Jeroen weer voor me, zijn lach, zijn lichaam, het randje van zijn oor. Zijn ogen. Afwisselend voelde ik Jeroen, dan was ik me weer bewust van Nick. Ik voelde me niet lekker in mijn maag. Alles trok samen. Ik zag Jeroen weer voor me, aan het tafeltje toen we elkaar voor het eerst zagen, glazen tussen ons in, een verlaten tijdschrift op tafel. Die ogen die me aankeken. Die glimlach die ik er in kon lezen, die bevestiging dat hij voor mij voelde wat ik voor hem deed. Waarom dacht ik daar nou ineens weer aan? Nick bewoog een beetje met een zucht, draaide op zijn rug. Duidelijk in slaap. Ik ging wat verliggen, mijn arm losjes om hem heen. Mijn vingers rustten op zijn hand. Speelde hij er nou onbewust mee? Die ogen. Ik smolt er opnieuw in weg. Jeroen. Ik miste hem meer dan ooit. Ik knipperde met mijn ogen, voelde vocht als een druppel langs mijn slaap lopen. Ik probeerde te ontspannen, ik wilde slapen. Even niets meer.
Met een schok werd ik een paar uur later wakker. Ik dacht even zeker dat ik tegen Jeroen aan lag. Meteen besefte ik me dat het Nick was. Ik was mijn gelukkige gevoel meteen weer kwijt. Nick was wakker geworden van mij. Hij draaide zijn hoofd en keek me even met slaperige ogen aan. Het was al licht buiten.
‘Hoe laat is het?’ vroeg hij met krakende stem.
Ik keek even over hem heen naar zijn wekker. ‘Half 8.’
‘Jezus, wat vroeg,’ zuchtte hij.
Ik glimlachte en sloot mijn ogen weer. Het had geen nut, ik was wakker en kon op geen enkele manier meer in slaap komen met Nick naast me. Ik had een ongemakkelijk gevoel. De herinnering aan Jeroen, het schuldgevoel, de onzekerheid over wat Nick nu dacht, wat Nick nu voelde. Ik merkte aan hem dat hij ook niet op zijn gemak lag.
‘Opstaan?’ vroeg ik.
‘Hmm,’ mompelde hij goedkeurend.
Hij stond op en zocht meteen de handdoek die hij zo snel mogelijk om zich heen sloeg. Zoveel verschilde hij niet met Jeroen had ik snel gezien. Hij slofte de kamer uit, liet mij alleen achter op zijn bed. Ik hoorde een toilet doorspoelen en de douche aan gaan. Ik bleef liggen. Geen zin om te bewegen. Nadenken. Meer terugdenken eigenlijk. Nick was snel weer terug de kamer in, handdoek om zijn middel. Ik trapte het dekbed van me af om ook te gaan douchen, ik zag hem kijken naar mijn lichaam. Even twijfelde hij, maar liet toen de handdoek vallen en zocht schone kleren in de kast. Ik stond op en werd gek van de stilte. Ik stond achter hem, legde mijn hand even kort op zijn schouder. Hij draaide zich half om en keek me aan. Hij keek moeilijk, wist zich geen houding te geven.
‘Bedankt voor het slapen,’ zei ik.
Hij glimlachte, begreep dat het niet alleen maar over een slaapplaats na een barbecue ging. Ik drukte voorzichtig een kus op zijn wang. Ik kreeg er meteen eentje terug.
‘Jij ook,’ zei hij zacht.
Ik liet mijn hand langs zijn arm glijden en legde hem op zijn heup. Als vanzelf kwam hij iets dichterbij. Ik trok hem tegen me aan en kuste zijn mond. Met zijn hand op mijn rug trokken we ons dicht tegen elkaar aan. Het raakte me, voelde goed. Langzaam kroop mijn kruis tegen hem aan. Hij voelde het, het liet hem ook niet koud. Nog een kus, iets langer deze keer.
‘Ik zal zo vast koffie zetten,’ zei hij.
Ik snapte zijn opmerking, was ook opgelucht dat hij het zei. Niet uit de hand laten lopen, dat kon ik niet aan. Ik glimlachte. We gleden langs elkaar toen ik hem losliet en naar de deur wilde gaan. Ik keek nog even om, zag hem staan. Zijn kruis dik, opgewonden, half naar voren.
‘Lekker,’ zei ik.
Onder de douche raasde mijn kop door. Dat van daarnet in de slaapkamer was goed. Gewoon een omhelzing uit begrip voor elkaars gevoel. Elkaars schuldgevoel. Wat was dat toch tussen ons? Een band door het gemis van Jeroen? Tuurlijk, dat was wel duidelijk. Maar verder dan? Deed ik dat door het gemis aan genegenheid, het gemis van armen om me heen, een lichaam tegen me aan? Deed ik het daarom? En hij? Was ik iemand waarbij hij eindelijk weer eens zijn gevoelens kon uiten? Ik wist het niet meer. In gedachten droogde ik me af, liep naar de slaapkamer en trok wat kleren uit mijn tas. Met een fris lichaam maar met een even muffe kop als voor de douche kwam ik beneden. Geur van koffie.
Nick had zich hersteld.
‘Hier,’ zei hij lachend een mok voor me neerzettend, ‘word je wakker van.’
‘Ja, lekker,’ zei ik grijnzend.
We aten zwijgend ons ontbijt, met nog meer koffie.
‘Nog plannen voor vandaag?’
‘Straks weer naar huis,’ zei ik.
Hij knikte begrijpend. Keek starend voor zich uit.
‘Nick,’ probeerde ik te beginnen, maar wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen.
Hij keek me aan.
‘Voel je niet te schuldig over vannacht.’
‘Makkelijk gezegd,’ zei hij kort.
‘Nick, we missen hem. Jij, ik, op dezelfde manier bijna. We begrijpen elkaar op een manier die niemand anders kan begrijpen. Beetje troost zoeken bij elkaar.’
‘Van seks om het goed te maken na een ruzie heb ik wel eens gehoord, maar troostseks is nieuw voor me,’ zei hij spottend.
Ik lachte. ‘Hoe wil je het anders verklaren?’
‘Geen idee. Opvullen van het lege gevoel? Even het gemis vergeten?’
‘Ik mis hem er alleen maar erger door.’
‘Ik weet niet wat ik voel. Het is allemaal nieuw voor me. Jij denkt terug aan de dingen die je met hem gedaan hebt, ik weet niet wat ik denk.’
‘Is het ook niet voor jou een beetje het idee dat je weer eens toe kunt geven aan wat je echt voelt? Geen toneel spelen naar de rest toe?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee. Zou best kunnen. Onderbewust dan. Het is niet dat ik je gebruik om aan mijn trekken te komen. Het is meer dan dat. Misschien toch wat je net zei, jij begrijpt tenminste het gemis van Jeroen.’
Ik knikte een keer.
‘God, wat mis ik hem,’ zuchtte hij ineens diep. ‘En dan lig ik ook nog eens te rotzooien met zijn vriend achter zijn rug om.’
‘Zo moet je het niet zien, Nick.’
‘Zo zie ik het ook niet, zo voel ik het.’
Daar had ik geen antwoord meer op.
‘Het kan gewoon niet, Wouter. We kunnen het gewoon niet maken.’
Ik nam nog maar een slok koffie en knikte. Hij had gelijk. Het was te bizar voor woorden.
‘Hoe dan ook,’ zei ik, ‘ik heb er wel een hele speciale vriend bij gekregen.’
‘Daar drinken we nog een bak op,’ zei hij opgelucht.
Ik was vrij snel daarna weg. Even rust. Ik merkte wel dat hij daar ook behoefte aan had. Al met al hield ik er geen slecht gevoel aan over. Het was goed zo. Maar het had me wel aan het denken gezet. Robert bellen? Nee, nog even niet. Dit wilde ik alleen oplossen. Ik had geen zin in goede raad. Gewoon doorgaan. Rustig de dag doorkomen, de dag erna weer gewoon werken. Niets aan de hand. Ze merkten op mijn werk ook niet veel aan me. Ik was blij dat ik het enigszins van me af kon zetten. In de pauze kwam wel mijn nieuwe collega bij mij aan tafel zitten.
‘Hoe is het?’
‘Goed, Jurgen, goed.’
‘Zin in een terrasje vanavond?’
‘Vanavond?’
‘Waarom niet. Het is nou lekker weer. Iedere zonnige dag moet je meepakken.’
Ik dacht even na. Hij had wel gelijk. En een terrasje met hem kon toch geen kwaad?
‘Hoe laat spreken we af?’ vroeg ik met een lach.
‘8 uur?’
Ik haalde goedkeurend mijn schouders op. Mij best. We spraken een kroeg af waar we elkaar zouden treffen. Na de pauze liep hij naast me mee terug. Ik kreeg er steeds meer zin in.
Een beetje nerveus en fris geschoren met een lekker luchtje ging ik op het terras zitten. Ik was een beetje vroeg. Het was er niet druk. Niet in de hoek waar ik was gaan zitten tenminste. Ik zat pas een paar minuten toen ik hem aan zag komen lopen. Zijn blik speurde het terras af en begon te glimlachen toen hij me zag zitten. Hij ging naast me zitten, net zoals ik met de rug tegen de muur, overzicht over het hele terras.
‘Te mooi om binnen te zitten,’ lachte hij.
‘Helmaal gelijk.’
We bestelden wat te drinken en begonnen langzaam te praten. Over het werk, andere collega’s. Traag kroop het gesprek naar meer persoonlijke dingen. Muzieksmaken, andere bezigheden. Hij bleek net als ik graag te lezen. Het werd een gezellig gesprek over welke boeken we als laatste gelezen hadden. Door verschillende boeken die verfilmd waren draaide het gesprek naar films, welke we goed vonden en welke bagger, zoals hij dat noemde. Ik vond het prima zo. Onbezorgd avondje, ik was op mijn gemak. Hij ging met zijn ex vaak naar de film. Hmm, dat werd persoonlijker. Luchtig vertelde hij over zijn relatie, die nu alweer meer dan een jaar voorbij was. Hij had het er best moeilijk mee gehad, maar was er nu helemaal overheen, had er vrede mee.
‘Dat moet voor jou wel anders zijn,’ zette hij me klem.
‘Nogal,’ ontweek ik.
‘Lijkt me heel onwerkelijk.’
‘Is het ook,’ antwoordde ik kort.
‘Ik bedoel, bij mij ging het gewoon niet meer, maar als je het goed hebt samen en iets anders beslist dat het toch niet doorgaat… Lijkt me heel zwaar.’
‘Is het ook. Maar je hebt niets te vertellen op zo’n moment.’
‘Ik vind dat je er heel sterk mee omgaat, mag ik dat zeggen?’
‘Dank je,’ zei ik een beetje verbaasd.
‘De manier hoe je toch vrolijk op het werk rondloopt. Ik hoorde Jan er over praten. Die vertelde me hoe je aan de grond hebt gezeten, maar toch de draad weer opgepakt hebt. Er niet bij neer bent blijven zitten. Daar was hij heel erg van onder de indruk.’
Ik glimlachte. Jan. Opperbeste kerel. Ik heb toen Jeroen ziek werd heel veel met hem gepraat. Kon echt mijn verhaal bij hem kwijt. De keren dat hij werk van mij overgenomen heeft zodat ik zoveel mogelijk bij Jeroen kon zijn, zijn ontelbaar. Echte collega. Dat was ook een van de redenen waarom ik op mijn werk zo snel mogelijk weer door wilde. Een beetje uit dankbaarheid, voor wat ze allemaal voor me gedaan hadden, voor me over hadden gehad. Het was het minste wat ik terug kon doen.
‘Jan is een gouden vent,’ vatte ik mijn gedachten samen.
‘Leuke gozer.’
Ik wenkte de serveerster voor nog een rondje.
‘Hij is getrouwd toch?’
‘Ja,’ knikte ik. ‘Charmante vrouw.’
‘Begreep ik vanmorgen nou dat jij afgelopen weekend bij zijn vrienden bent geweest?’
‘Yep. Barbecue. Was erg gezellig.’
‘Zie je ze nog vaak?’
‘Nee, valt wel mee. Ze wonen nogal een eindje weg.’
‘Knap van je.’
‘Het eerste half jaar heb ik ze ook niet gezien, ik kon het niet opbrengen om daar heen te gaan. Langzaam is het contact hersteld. En dat bevalt goed, moet ik zeggen.’
Ongemerkt waren we wat dichter bij elkaar gaan zitten. Er broeide iets. Nadat het glas leeg was nodigde hij me uit om nog iets bij hem thuis te gaan drinken, hij woonde vlakbij. Overmoedig zei ik ja. Ik voelde me wel op mijn gemak bij hem. Zou dit dan toch eindelijk een doorbraak voor mezelf zijn? Rustig aanpakken, niets overhaasten. Ik nam me voor om in ieder geval naar huis te gaan daarna, niet te blijven slapen, wat er ook zou gebeuren.
Hij woonde leuk. Oud pand, hoge plafonds. Sfeervol ingericht. Het gesprek ging verder waar we op het terras gebleven waren. Voor ik er erg in had zat ik mijn hele gevoel op tafel te gooien. Behalve Nick, daar had hij niets mee te maken. Hij kon luisteren. Was geduldig, onderbrak me bijna niet. Goed gevoel. Leuke vent. Het was al na twaalven toen ik naar huis ging. In de gang gaf hij me een kus.
‘Niet doen, Jurgen,’ zei ik hees. ‘Daar ben ik nog helemaal niet aan toe.’
‘Volgens mij ben je verder dan je zelf denkt.’
Wat bedoelde hij daar nou weer mee?
‘Neem de tijd, Wouter. Groot gelijk. Maar sluit je niet teveel af.’
Ik glimlachte een keer, gaf hem een kus terug. Even mijn hand tegen zijn zij, hij raakte kort mijn schouder aan.
‘Bedankt voor het praten,’ fluisterde ik.
‘Vanzelf. Graag gedaan.’
Ik verbaasde me door hem een laatste kus te geven. Daarna vertrok ik. Malend zat ik op mijn fiets.
Ik probeerde alles weg te spoelen onder de douche, maar dat lukte me niet. Piekerend stapte ik in bed. Hij liet me niet los. Lang geleden dat ik me zo gemakkelijk had gevoeld. Aan de andere kant ook juist helemaal niet. Hoe moest ik hem ooit combineren met de herinnering aan Jeroen? Ik voelde iets langs mijn wang lopen. Geërgerd veegde ik de traan weg. Jeroen. Ik kon hem niet verlaten. Hij was een groot deel van mijzelf geworden. Ik kon het niet loslaten. Ik draaide me op mijn zij en ineens schoot de gedachte aan Nick me te binnen. Nick wist wat ik miste. Het was allemaal teveel. Ik kon het gewoon niet aan om iets nieuws te beginnen. Niemand zou me begrijpen. Ook Jurgen niet, al had hij veel begrip. Ik kon het niet maken tegenover Jeroen. Ook niet tegenover Jurgen. Die zou nooit van mijn herinneringen aan Jeroen kunnen winnen. Bovendien, het was wel een collega. Als het fout zou gaan tussen ons, omdat ik het niet aan zou kunnen, moesten we toch iedere dag met elkaar samen kunnen werken. Dat maakte me bang. Ik draaide me kwaad op mijn andere zij. Diep van binnen wilde ik verder. Ik wilde weer genieten van een nieuw begin, een nieuwe relatie. Alles achter me te kunnen laten. Jeroen kwam nooit meer terug. Dat moest ik eindelijk eens onder ogen zien. Ik moest door. Verder. Voorwaarts! Wel rustig aan natuurlijk. Geen haast. Maar ik moest uit dat dal komen. Alles ging opnieuw door mijn hoofd. Mijn urenlange gesprekken met Robert, de laatste keren dat ik met Nick heb zitten praten. Het terras met Jurgen. Ineens werd me veel duidelijk. Diep van binnen begon ik te begrijpen hoe ik er doorheen moest komen. Het was de enige manier. Riskant misschien, maar dat moest dan maar.
Riskant, maar zeker de moeite waard.
© 2006 Oliver Kjelsson