Het was toch nog een warme dag geworden. Ik stopte mijn jas onder de snelbinder van mijn fiets, deed mijn rugzak over mijn schouders en trok mijn fiets uit het rek. Weer een schooldag voorbij. Ik begon de weken af te tellen. Het was nu al bijna juni, dus het begon al aardig op te schieten. Voeten op de trappers en wegwezen hier! Ik had op zich geen hekel aan school, maar wel aan de school zelf. Er hing nog al een machosfeertje en ik had geen zin om daar aan mee te doen. Gelukkig liepen er ook normale jongens rond op school, maar er hing af en toe een raar sfeertje. Iedereen hield toch rekening met een groep jongens die de toon zetten. Er waren meisjes die daar op vielen, en hingen dan ook altijd rond bij die gasten. Dat de meeste meisjes niets met hun te maken wilden hebben, scheen ze niet op te vallen. Ik schonk ook geen aandacht aan ze, dus had ik er ook niet zoveel last van. Zolang je ze niet in de weg loopt, laten ze je ook met rust. Maar waag het niet op te vallen, dan maakten ze gehakt van je, als ze de kans kregen.
‘Hee, naamgenoot,’ hoorde ik toen ik wegfietste, ‘tot morgen!’
Ik keek even om en stak mijn hand op naar Maarten die net naar de fietsenstalling liep.
‘Tot morgen,’ riep ik terug.
Maarten zat bij mij in de klas en had dus dezelfde naam als ik. Sommige leraren hadden daar wel eens wat moeite mee, vooral omdat we ook nog eens bij de meeste lessen naast elkaar zaten. Je kunt je voorstellen dat het nogal eens voor verwarring kon zorgen. Ik werd eigenlijk nooit Maarten genoemd door mijn klasgenoten. Ze hadden er al snel voor gekozen om mij bij mijn achternaam te noemen zodat ze ons uit elkaar konden houden en wij niet iedere keer alle twee reageerden als er iemand onze naam riep. In het begin noemden ze me nog Lauwers, maar dat werd al snel afgekort naar Lau. Ik vond het wel best, kort maar krachtig. Er waren zelfs al leraren die me zo noemden, ze zagen al snel in dat het zo veel gemakkelijker was.
Het was maar een kwartiertje fietsen naar huis, en thuis aangekomen zette ik mijn fiets in de schuur en nam meteen een tuinstoel mee de tuin in. Het was veel te lekker weer om binnen te zitten. Ik zette de stoel op het terras en ging naar binnen om mijn tas weg te zetten. Mijn moeder stond in de keuken en ik gaf haar een zoen.
‘Ha, ma,’ zei ik, ‘daar is hij weer’.
‘Dag jongen, leuke dag gehad op school?’ vroeg ze.
‘Natúúúúrlijk,’ zei ik goed overdreven, ‘hoe kun je leuke dag en school nou in één zin gebruiken?’
Ik liep naar de gang om mij jas op te hangen en mijn rugzak weg te zetten. Ze lachte.
‘Och, och, wat hebben de jongens van 14 het toch zwaar tegenwoordig.’
‘Bijna 15!’ riep ik vanuit de gang.
Ik kwam lachend de keuken weer in gelopen, pakte een glas en trok de koelkast open.
‘Jij ook wat?’ vroeg ik.
‘Ach ja, lekker,’ zei ze, ‘het is er warm genoeg voor’.
Ik schonk twee glazen vol en liep er mee naar buiten. Mijn moeder liep naar de schuur om een tuinstoel bij te halen en ze kwam er bij zitten.
‘Geen spannende dingen meegemaakt vandaag?’ vroeg ze, en nam een slok.
‘Neuh, niet echt,’ zei ik, ‘hetzelfde als altijd. Nog een dag en dan is het weer weekend. En een schoolfeest morgenavond’.
Dat zou inderdaad wat worden morgenavond. Ik zou er samen met Maarten naar toe gaan. Maarten had al een tijdje verkering met Marieke, een leuke meid die bij ons in de klas zat en er dus ook zou zijn die vrijdagavond.
‘Wordt vast gezellig,’ zei mijn moeder en stond op. ‘Ik ga eens wat aan het eten doen, je vader zal over een half uurtje ook wel thuiskomen denk ik.’
Ik liet de rugleuning wat achterover zakken en deed even mij ogen dicht, de zon brandde op mijn gezicht.
De volgende dag op school was het ook wel te merken dat die avond het schoolfeest zou zijn. Iedereen had het er over, terwijl er eigenlijk niets speciaals zou gaan gebeuren. Gewoon muziek, wat te drinken, niets bijzonders. Maarten en ik spraken af dat ik hem op zou komen halen. We zouden dan samen naar Marieke fietsen en zo met z’n allen naar het feest gaan.
‘Esther zal er ook zijn, Lau, dus zorg dat je haren gekamd zijn,’ grinnikte Maarten toen we naar huis fietsten en gaf me een klap op mijn schouder.
Esther was een goede vriendin van Marieke en zat in een ander klas dan wij. Af en toe zag ik haar wel eens in de pauze, en het was een aardige meid. Je kon af en toe flink met haar lachen. Maarten en Marieke hadden het plan om Esther en mij deze avond te gaan koppelen.
‘Je laat het he?’ zei ik en gaf hem een por in zijn zij. ‘Gezellig dat ze meegaat, maar daar blijft het bij’.
‘Zeg nooit ‘nooit’ Lau,’ lachte Maarten en keek over zijn schouder.
Ik zuchtte.
‘Tot vanavond’ zei hij en sloeg linksaf naar de straat waar hij woonde. ‘En vergeet de deospray niet voor je gaat!’ riep hij nog.
Lul, dacht ik bij mezelf. Ik wist dat hij een grapje maakte, en hij wist ook wel dat ik niet zomaar te koppelen was. ‘Maar,’ had hij gezegd, ‘je weet maar nooit. En ze is toch ook gewoon leuk?’ Die avond fietste ik naar Maarten. Ja, ik had gedoucht, gel in mijn haar en was de deodorant ook niet vergeten. Ik zette mijn fiets op het tuinpad en zag dat Maarten opstond. Hij maakte een gebaar dat hij er aan kwam en ik bleef buiten op hem wachten. We fietsten naar Marieke toe en zetten onze fiets op het tuinpad. Er stond al een fiets.
‘Kijk,’ zei Maarten plagend, ‘ze is er al’.
‘Erg leuk,’ zei ik maar ik merkte wel dat ik toch een beetje nerveus begon te worden.
Marieke deed de deur open en we gingen naar binnen.
‘Hallo,’ zei Maarten en ging aan tafel zitten achter in de kamer.
‘Dus jij gaat mijn dochter weer veilig thuis brengen vanavond?’ vroeg de vader van Marieke.
Maarten lachte. Hij had al een tijd geleden kennis gemaakt met haar ouders en ze konden het goed met elkaar vinden. Haar vader hield er van om mensen voor de gek te houden als hij daar de kans voor kreeg. Maarten had meestal wel een antwoord klaar en daar konden ze alle twee hartelijk om lachen.
‘En dat geval daar zorgt ervoor dat Esther weer heel thuiskomt neem ik aan?’ vroeg hij en knikte in mijn richting.
‘Ze zeggen dat hij te vertrouwen is,’ zei Maarten.
Esther keek me een keer aan en lachte. Het was tijd om te vertrekken en we fietsten naar school. De muziek was buiten al te horen en we gingen naar binnen. Het was al aardig druk. De meeste vrienden van onze klas waren er al en het werd al snel gezellig. Gelukkig zijn Maarten en Marieke niet zo’n klef stel en zaten dus niet de hele tijd tegen elkaar aan. Wij trokken wat op met onze vrienden en zij met wat andere meisjes uit onze klas. Esther zat ook wat met haar vriendinnen uit haar klas te kletsen. Af en toe zaten we met zijn vieren bij elkaar wat te praten over van alles en nog wat. Sommige mensen dansten, maar daar was ik niet echt een ster in. Dus liet ik de dansvloer ook voor wat het was. Hier en daar waren jongens en meisjes elkaar aan het versieren en af en toe zag je er ook twee naar buiten gaan. Op een gegeven moment kwam Esther naar me toe.
‘Heb jij Marieke ergens gezien,’ vroeg ze.
‘Nee,’ antwoordde ik, ‘en Maarten is ook al een tijdje weg, dus je mag één keer raden’.
‘Ik weet genoeg,’ lachte ze en kwam naast me zitten.
‘Wil je nog iets drinken?’ vroeg ik.
‘Ja, lekker,’ zei ze terwijl ik opstond om wat te gaan halen.
Ik draaide me om en keek haar aan.
‘Jus zeker?’ vroeg ik.
Ze knikte. ‘Altijd jus, je begint me al aardig te kennen’.
Ik kwam terug met de twee glazen en ging weer naast haar zitten. We zaten wat te praten toen Maarten en Marieke weer terug kwamen.
‘Lekker weer buiten?’ vroeg ik en Marieke gaf een zachte klap tegen mijn hoofd.
Ik keek Maarten grinnikend aan. Hij trok zijn mondhoeken overdreven omhoog en stak zijn middelvinger omhoog naar mij. Marieke en Esther zaten wat te praten en Maarten kwam naast me zitten.
‘Wordt het nog wat, Lau?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Weet ik veel’.
‘Aha,’ zei hij, ‘meneer staat er al niet meer helemaal afwijzend tegenover.’
Ik zat wat voor me uit te staren. Zou het nog wat worden? Zag ik dat eigenlijk wel zitten? Ik had nog nooit een vriendinnetje gehad, niet op die manier bedoel ik. Veel te verlegen voor. Ik was op zich niet verlegen, maar als het op meisjes aankwam wist ik vaak niet wat ik moest zeggen. Ik had er ook niet echt behoefte aan. Het begon al wat later te worden en er werd steeds meer langzame muziek gedraaid. Maarten en Marieke stonden op de dansvloer en hielden elkaar stevig vast. Kusten elkaar een keer en bewogen langzaam heen en weer. Er stonden aardig wat stelletjes op de dansvloer, een hoop waarvan je wist dat ze verkering hadden maar ook een paar waarvan je dacht ‘die twee?’ Esther zat naast mij naar de schuifelende stelletjes te kijken. Maarten en Marieke schoven langzaam onze kant op. Ze lieten elkaar los en Marieke pakte mijn hand.
‘Kom,’ zei ze, ‘je moet toch minstens één keer op die dansvloer gestaan hebben.’
Ik stond op want ik wist dat nee zeggen geen nut zou hebben.
‘Mag ik deze dans van U?’ hoorde ik achter mij Maarten overdreven vragen.
Marieke en ik keken om en zagen Maarten een buiging maken naar Esther. Marieke legde haar armen op mijn schouders en ik mijn armen om haar middel. We dansten langzaam heen en weer. Ik keek over haar schouder in de verte en zij schuin naar beneden. Ik zag Maarten met Esther langzaam dichterbij komen. Hij duwde tegen mij aan terwijl hij haar vast had.
‘Zeg Lau, ik wil geloof ik wel ruilen.’
‘Je bent gek,’ zei ik, ‘met dit hier?’ en knikte naar Marieke.
‘Welja, en bedankt hoor,’ zei ze en kneep in mijn zij.
Ik lachte en liet haar los. Maarten pakte Marieke stevig vast en kuste haar. Ik draaide me naar Esther en legde een hand op haar heup. Ze kwam dichter bij me staan en legde haar armen op mijn schouders. We schuifelden langzaam over de dansvloer heen, een beetje weg van Maarten en Marieke. Langzaam gingen we steeds dichter tegen elkaar aanstaan totdat we met onze lichamen tegen elkaar heen en weer schuifelden. Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder. Ik legde zachtjes mijn hoofd tegen haar hoofd en pakte haar wat steviger vast. Zij deed hetzelfde. Eén hand ging wat omhoog en streelde door mijn haar. Ik aaide langzaam over haar rug. Dat voelde goed. Ik keek even op en zag Maarten een dikke knipoog geven in mijn richting. Ik trok een overdreven glimlach op mijn gezicht en hij lachte. Zo dansten we nog een tijdje en we zeiden helemaal niets. Het laatste nummer werd aangekondigd en we namen het er nog van. We hadden geen zin om elkaar los te laten. Het licht van TL balken floepte aan. Altijd een koude douche zoiets. We lieten elkaar los en keken elkaar aan. Ik keek rond waar Maarten en Marieke waren en ze kwamen net op ons af.
‘Gaan?’ vroeg Maarten.
‘Yep,’ zei ik en we liepen naar de garderobe.
Esther liet haar arm losjes om mijn middel liggen. Ik deed bij haar hetzelfde. We liepen naar buiten en pakten onze fietsen. We fietsten weg, Esther en Marieke naast elkaar, een stukje voor ons uit.
‘Hoe gaat ie Lau?’ vroeg Maarten.
‘Tsja,’ zei ik, ‘wat zal ik eens zeggen.’
We lachten.
‘Eén keer raden waar die twee het over hebben,’ zei Maarten en knikte naar voren.
‘Ik wil het niet weten,’ zei ik, ‘hoewel…’
We lachten weer. Esther stopte met trappen en we haalden haar in.
‘Ik moet hier links,’ zei ze.
Ik stopte ook met trappen en ging naast haar rijden. Maarten fietste door naar Marieke.
‘Tot maandag,’ riep ik.
Ze riepen nog iets terug maar dat konden we niet verstaan. Esther en ik fietsten door naar haar huis. In het begin zeiden we niets maar op een gegeven moment kwam er toch een gesprek op gang. We praatten wat over het feest, dat het gezellig was geweest, dat soort onderwerpen.
‘Hier woon ik,’ zei ze en fietste een oprijlaantje op.
Ze stapte af en zette haar fiets onder een afdakje. Ik bleef op mijn fiets zitten en leunde met mijn schouder tegen de muur.
‘Bedankt voor het thuisbrengen,’ zei ze.
‘Graag gedaan,’ zei ik.
Ze bleef staan en we keken elkaar alleen maar aan. Er moest nu toch iets gebeuren. Ik keek haar aan, glimlachte en keek even naar de grond. Ik richtte mijn ogen weer op en zei niets. Ik stak mijn hand uit en zij pakte hem meteen vast. Ik trok haar zachtjes naar me toe. Ze stond nu vlak voor me. Ik boog een klein beetje voorover en kuste haar op haar voorhoofd. Ze legde haar andere hand achter in mijn nek en gaf me een zoen. Ik zoende haar terug. Ze liet mijn hand los en sloeg haar arm om mijn middel. Ik trok haar tegen mij aan en kuste haar nog een keer op haar mond. We hielden onze lippen wat langer op elkaar. Ik opende mijn mond een beetje en zij deed hetzelfde. Ik stak voorzichtig mijn tong een stukje naar voren en raakte met het puntje van mijn tong haar tong. We begonnen onze tongen rond te draaien. Het voelde fantastisch. Ik had er vaak over gefantaseerd, maar het was nog lekkerder dan ik dacht. Ik leunde met mijn rug tegen de muur en ze hing dicht tegen mij aan. Ik ging met mij hand onder haar jas over haar rug en streelde over haar T-shirt. Ze zuchtte een keer zachtjes en bleef mij zoenen. Ze aaide door mijn haar en pakte me nog steviger vast. Dit was voor mij de eerste keer dat ik met iemand zoende en het was heerlijk. Ik voelde aan de spanning in mijn broek dat ik er behoorlijk opgewonden van raakte. Ik voelde zelfs een natte plek, er kwam aardig wat voorvocht uit mijn half stijve lul. Ik ging zo op mijn fiets zitten dat ze er niet tegen aan kon hangen. Ik zag het niet zitten dat ze dat zou voelen. Stel je eens voor zeg. Ik zou me doodschamen. Ze liet me een beetje los en keek me in mijn ogen.
‘Ik moet zo naar binnen, ander krijg ik op mijn donder,’ zei ze, ‘ze zijn een beetje streng als ik te laat thuis kom’.
Ik kuste haar weer. We gaven elkaar weer een lange tongzoen. Toen liet ze me los.
‘Ik moet gaan,’ zei ze en pakte de sleutel van de deur.
Ik pakte haar hand en trok haar nog één keer naar me toe.
‘Welterusten,’ zei ik zacht en gaf haar een kus.
Ze kuste me weer en keek diep in mijn ogen terwijl ze nog een keer door mijn haren aaide.
‘Welterusten, Lau’.
Nog een kus. Ze deed de deur open en stapte naar binnen. Ik duwde me van de muur en draaide mijn fiets. Ik fietste weg en keek nog een keer om. Ze zwaaide nog een keer toen ze in de deuropening stond en ik zwaaide terug. Ik fietste de straat uit en fietste hard terug naar huis. Mijn lul was weer een stukje slapper geworden en ik voelde de koude natte plek in mijn broek tijdens het trappen. Ik voelde me goed. Ik kon op dat moment de hele wereld aan. Mijn ouders zaten in de huiskamer toen ik thuiskwam.
‘Leuk geweest?’ vroeg mijn moeder toen ik binnenkwam.
‘Ja hoor,’ zei ik zo gewoon mogelijk, ‘het was gezellig’.
Ze keek me onderzoekend aan alsof ze aan mijn gezicht kon zien wat ik had meegemaakt.
‘Ik ga naar bed,’ zei ik, ik had geen zin om die onderzoekende blikken nog langer mee te maken.
‘Welterusten,’ zeiden ze alle twee en ik ging naar boven.
Ik trok mijn kleren uit en ging nog even snel onder de douche. Mijn kruis plakte behoorlijk. Ik deed een T-shirt en een boxershort aan en ging in bed liggen. Slapen lukte niet meteen natuurlijk. Ik dacht aan wat er gebeurd was en kreeg weer een stijve. Ik pakte hem vast en begon me langzaam af te trekken. Ik ging makkelijk op mijn linker zij liggen en trok me met mijn rechterhand af. Ik liet mijn voorhuid langs mijn eikel heen en weer gaan. Al snel begon mijn eikel te glimmen van het voorvocht. Ik pakte een papieren zakdoekje en legde dat op mijn bed. Als ik voelde dat ik klaarkwam hoefde ik me daar geen zorgen om te maken. Mijn hand ging in een lekker ritme op een neer langs mijn harde paal. Na alle opwinding van deze avond kon het niet lang meer duren. Ik sloot mijn ogen en probeerde aan Esther te denken, aan haar armen om mij heen, aan haar hand door mijn haar, haar lichaam tegen de mijne en haar zachte tong en lippen. Ik voelde een tinteling in mijn eikel en voelde hoe mijn zaad omhoog kwam. Ik richtte naar het zakdoekje en trok steeds sneller door. Daar kwam dat heerlijke gevoel weer dat ik voelde als ik klaarkwam. Bijna hetzelfde gevoel toen ik stond te zoenen met Esther, maar dan nog heftiger. Ik kreunde toen ik klaarkwam, mijn zaad in het zakdoekje spuitend. Ik ging nog even door met trekken tot de laatste schokjes mijn laatste druppels zaad naar buiten hadden gewerkt. Met een zucht ontspande ik me. Ik vouwde het papieren doekje dicht en legde het onder mijn kussen. Gelukkig ben ik nog nooit vergeten het de volgende ochtend weg te gooien. Ik viel maar moeilijk in slaap. Ik beleefde de hele avond weer opnieuw en dacht aan Esther. Ze was leuk. Maar leuk genoeg? Ik wist het niet meer. Ik miste iets. Dat echte verliefdheidsgevoel was er niet. Daar kwam de twijfel weer. Kon ik nou nooit eens gewoon ergens van genieten zonder dat er altijd weer dat gevoel van twijfel bij kwam? Een beetje onrustig viel ik in slaap.
Het hele weekend was ik bezig met het denken aan die vrijdagavond en met het ontwijken van vragen van mijn moeder. Mijn vader bemoeit zich wat minder met die dingen. Hij zal vast wel nieuwsgierig zijn, maar vind wel dat ik zelf moet weten wat ik wel en wat ik niet wil vertellen. Zal ik haar bellen? Ik kon mezelf beter afvragen of ik haar durfde te bellen. Nee dus. Ik zou haar maandag wel weer zien. En ik zou wel zien wat er ging gebeuren. Misschien zag ze dit maar als iets leuks voor één avondje. Zo goed kende ik haar nou ook weer niet.
Ik ging toch wel redelijk nerveus naar school die maandag. Ik zou haar weer tegenkomen, dat was zeker. En dan? Maarten was er al en stond te praten met een paar andere jongens van onze klas.
‘Hee, Lau,’ zei hij toen hij me zag. ‘Alles nog onder controle?’
‘Mwoh,’ mompelde ik, ‘het gaat’.
‘Mmmm, beetje onrust in de kop?’
‘Zoiets,’ zei ik.
Hij liep een eindje weg van de andere jongens en ik liep met hem mee.
‘Nog spannend geworden bij het thuis brengen hoorde ik?’ zei hij vragend toen de anderen ons niet meer konden horen.
‘Hoe weet jij dat nou weer?’ vroeg ik hem, maar dat kon ik wel raden.
‘Ze heeft Marieke zaterdag gebeld, haar ouders hebben gezien dat jullie stonden te zoenen bij de voordeur. Ze mocht het hele weekend niet meer weg.’
‘Dat meen je niet,’ zei ik, ‘maar goed dat ik haar niet meer gebeld heb’.
‘Inderdaad Lau, dat had het niet gemakkelijker voor haar gemaakt.’
‘En nu?’ vroeg ik mezelf hardop af.
‘Effe rustig aan kerel, denk ik, maar hier kunnen haar ouders het niet in de gaten houden, dus praat er nou maar gewoon mee.’
Hij kende mij al langer dan vandaag. Marieke kwam aanlopen en aaide Maarten een keer over zijn rug.
‘Je hebt het zeker al gehoord?’ vroeg ze aan mij.
Ik knikte.
‘Erg fijne strenge ouders heeft ze’ zuchtte ze. ‘Maar jullie zagen er leuk uit als stelletje. Ze heeft trouwens het eerste uur vrij, dus je zult nog even moeten wachten’ zei ze er plagend achteraan.
De bel ging en we gingen naar de lokalen. Ik was er niet helemaal bij met mijn gedachten, maar daar kon ik niets aan veranderen. In de pauze zag ik haar. Ze ontweek mijn blik een beetje maar toen onze blikken elkaar kruisten glimlachte ze toch naar me. Ik liep naar buiten, even frisse lucht. Het was wat kouder dan vorige week. Ze kwam even later ook naar buiten en liep in mijn richting. Ze kwam naast me staan en keek me aan.
‘Hoe is het?’ vroeg ze.
‘Wel goed hoor,’ zei ik, ‘totdat ik hoorde dat je er nogal wat gezeik mee hebt gehad.’
‘Zo zijn mijn ouders nou eenmaal,’ zuchtte ze, ‘veel te beschermend.’
We stonden wat stil naast elkaar.
‘Hoe denk jij over vrijdagavond?’ vroeg ze ineens.
‘Het was een gezellig feest’ zei ik.
‘Je weet best wat ik bedoel, lul,’ lachte ze en gaf me een duw.
Ik zweeg.
‘Jij twijfelt, he?’ vroeg ze. Ze keek me onderzoekend aan.
‘Jij niet dan?’ vroeg ik.
Het bleef even stil.
‘Ik weet het niet,’ zei ze, ‘ik heb het heel leuk gevonden, en lekker, maar ik weet niet of al dat gezeik wat ik er mee krijg het wel waard is. En ik voel gewoon dat jij er over twijfelt. Klopt?’
Ze keek me vragend aan. Ik knikte alleen maar terwijl ik naar de grond keek. Ik keek haar weer aan.
‘Weet je Esther, ik vond het vrijdagavond erg gezellig, en vond het waanzinnig bij jou thuis voor de deur. Maar….’ Ik viel even stil. ‘Maar ik mis dat extra gevoel.’
‘Ik snap wat je bedoeld,’ zei ze, ‘dat heb ik nu dus ook. Ik vind je heel aardig maar ik denk dat we ons een beetje gek hebben laten maken door Marieke en Maarten. En ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe het zou zijn.’
Ik keek haar verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou gewoon, ik vond je altijd al een aardige gast, en dacht wel dat ik je kon vertrouwen. Ik was gewoon benieuwd naar hoe het zou voelen.’
‘Had je nog nooit gezoend dan?’ vroeg ik.
‘Ehhhh…. Nee. Kon je het merken?’
Ik lachte. ‘Dan kunnen we elkaar een hand geven denk ik.’
Ze schoot in de lach. ‘Dus wij waren voor elkaar de eerste?’
Ik knikte terwijl ik haar lachend aankeek.
‘Goh,’ zei ze, ‘ze zeggen altijd dat de eerste waar je het mee doet, je er voor moet zorgen dat het iemand speciaals is. Volgens mij is dat wel gelukt.’
‘Ik weet het wel zeker Esther. Voor mij in ieder geval wel.’
Ze stak haar hand uit. ‘Goede vrienden?’
‘Goede vrienden,’ zei ik en gaf haar een hand.
‘Nog één laatste kus om het af te leren?’ Ze keek me spottend aan toen ze het vroeg.
Ik kuste haar op haar voorhoofd, langzaam. De bel ging weer. Ze richtte haar hoofd op en kuste me een keer snel op mijn wang.
Maarten zat weer naast mij in het lokaal. Opeens schoof hij een briefje naar mij toe.
-En?
Ik schreef wat op en schoof het terug.
-Wat ‘en’?
-Ik zag jullie buiten praten.
-Ja?
-Nou gewoon. En?
Ik snapte goed dat hij nieuwsgierig was en glimlachte. Schreef wat en schoof het weer terug.
-Wordt niks.
Ik kreeg het meteen weer terug.
-?
-We misten alle twee ‘het gevoel’.
-Hmmmm.
-Wat nou, Hmmmm?
-Was het voor jou de eerste keer?
Maarten is een jongen die ik volledig kan vertrouwen. Dus schreef ik eerlijk terug.
-Yep.
-Voor haar ook?
-Yep.
-Wist ik al. Had Marieke me al verteld toen we gepland hadden om jullie te koppelen.
-Marieke weet ook alles he?
-Inderdaad. Pas maar op. Maar hoe nu verder?
-Gewoon, goede vrienden.
-Da’s mooi.
-Ze vond dat we wel een aparte band hebben nu, omdat we voor elkaar de eerste waren.
-Hou dat vast jongen, ben er zuinig op.
De leraar begon vragen te stellen aan de klas over een fijn wiskundevraagstuk dus we stopten maar met het briefje om even op te letten. Ik kon mijn hoofd er niet bij houden en snapte er niets van. Alsof ik nu zin had om me met wiskunde bezig te houden.
De dagen erna vlogen voorbij. In de pauze zaten we regelmatig bij elkaar, of met vieren of Esther en ik alleen. We konden goed met elkaar praten, over van alles, maar ook over serieuze dingen. Behalve dan één ding, waar ik het nog nooit met iemand over had gehad.
Ik wist zelf nog niet eens wat ik er van moest denken. Dat speciale gevoel, die verliefdheid die je ineens kunt voelen als je iemand ziet, die had ik wel vaker. Ik kon redelijk snel verliefd op iemand worden terwijl ik die nog helemaal niet kende. Gewoon de manier hoe iemand kan kijken, hoe iemand lacht, kon mij helemaal laten smelten. En niet alleen meisjes. Ik kon hetzelfde gevoel hebben bij jongens. Ik heb er wel eens wat over opgezocht in de bibliotheek en snapte ook wel hoe het zit. Ik viel op jongens en meisjes, dat was me wel duidelijk. In het begin schrok ik er wel van, ik wist niet wat me overkwam. Maar dat gevoel heb ik wel een plaats kunnen geven. Ik had genoeg gelezen over bisexualiteit. Maar het bleef wel iets van mezelf. Ik werd al nerveus als ik er aan dacht om het iemand te moeten vertellen. Stel je eens voor dat ik het Maarten zou vertellen. Ik had geen idee hoe hij zou reageren. Niet dat ik verliefd op hem was, helemaal niet zelfs, maar ik was bang als ik het zou vertellen een goede vriend kwijt te raken. Ik raakte al half in paniek als ik er aan dacht dat ze het op school zouden weten. Dan kon ik nog wat meemaken. Ik schoof het ook voor me uit, zolang ik niet een of andere jongen had leren kennen hoefde dat ook helemaal niet. En eigenlijk hoopte ik dat ik een leuk meisje zou tegenkomen waar ik verliefd op zou worden. Dan kon ik het gewoon voor mezelf houden en waren er helemaal geen problemen. Maar ik moest toegeven dat ik er wel steeds nieuwsgieriger naar werd. Op een of andere manier maakt het je een beetje onzeker als je probeert voor te stellen hoe die eerste tongzoen zou zijn. En vooral of de ander zou merken dat het voor jou de eerste keer was. Na die vrijdagavond met Esther was die onzekerheid weg. En daardoor ging ik steeds meer nadenken over mijn gevoelens voor jongens. Het idee dat het zou kunnen gebeuren kwam nu wel erg dichtbij. Op een middag in de pauze kwam ze naar me toe.
‘Meekomen jij,’ zei ze op een mysterieuze manier, ‘ik heb iets voor je’.
Ik keek haar vragend aan en liep achter haar aan.
‘Vertel op’zei ik toen we alleen in een hoekje stonden.
‘Er is iemand verliefd op je,’ lachte ze. ‘Ze vroeg vanmorgen aan mij hoe het nou zat tussen ons, ze zag ons zo vaak bij elkaar staan in de pauze.’
‘Wie?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Vertel ik je zo wel. Ik heb verteld dat we gewoon goede vrienden waren en verder niets. Ze had ons zien staan op de dansvloer op het schoolfeest. Ik heb haar maar meteen gevraagd of ze misschien jaloers was.’ Ze keek me betekenisvol aan.
‘Ja dus,’ raadde ik.
Ze knikte terwijl ze me lachend aankeek.
‘Nou vertel op, wie dan?’ Ik begon nu toch wel erg nieuwsgierig te worden.
‘Ken je Karin?’ vroeg ze.
Ik stond te denken, maar ik had even geen idee. Esther keek even rond maar zag haar niet staan.
‘Die zal wel binnen zitten denk ik. Kort donker haar, ze woont bij Maarten in de straat.’
Ik wist wie ze bedoelde.
‘Zij?’ vroeg ik verbaasd.
Ik had het nooit gemerkt, had haar nooit naar me zien kijken of zo.
‘Ja, zij. Nou moet je niet meteen laten merken dat je het weet, maar ik heb haar beloofd dat ik jou voorzichtig eens uit zou horen’.
Dit was toch wel goed voor mijn zelfvertrouwen. Karin was een populaire meid bij ons op school en er waren genoeg jongens die met me zouden willen ruilen volgens mij. Ik wist even niets meer te zeggen.
‘En?’ vroeg ze.
‘Ik denk niet dat het iets zou kunnen worden, Esther.’
‘Waarom niet?’
‘Gewoon, daarom niet. Weet je nog dat we het over ‘het gevoel’ hebben gehad? Nou dat heb ik bij haar totaal niet. En ze doet een beetje te populair. En…..’
Ik zei even niets.
‘Ja, en wat?’ Ze keek me vragend aan.
‘Niets, laat maar,’ mompelde ik.
‘Is er iets?’ Ze klonk bezorgd.
Ik haalde mijn schouders op en staarde wat in de verte. De bel ging. Daar kwam ik mooi onderuit.
‘Vertel ik nog wel een keer,’ zei ik en liep naar de deur.
De volgende ochtend kwam ze meteen naar me toe toen ik mijn fiets in het fietsenrek zette.
‘He, Lau’ zei ze vrolijk.
‘Hoi,’ zei ik terug.
‘Vertel op, wat is er met je? Je kunt mij toch alles vertellen?’
Ze aaide even over mijn rug. Ik keek haar alleen maar even aan en zei verder niets. Het zat me goed dwars. Ik wilde het wel vertellen, maar het was toch wel een hele stap.
‘Laat me nou maar,’ zei ik, ‘alles gaat goed met mij’.
Het kwam er niet echt overtuigend uit. Ze haalde haar schouders op.
‘Dan moet je het zelf maar weten. Als je maar weet dat je altijd bij me terecht kunt.’
‘Je bent een schat,’ zei ik plagend en we lachten erom.
De eerste les zat Maarten weer naast me. De les was net begonnen of er schoof weer een briefje mijn kant op.
-Vertel.
-Hoezo?
Begon hij nou ook al iets aan mij te merken?
-Esther vroeg me of ik wist wat er met je aan de hand is.
Ja hoor, daar zat ik op te wachten. Toch wel lief van haar dat ze zich zorgen maakte. Maar dat maakte het er niet makkelijker op. Ik kreeg een duw van Maarten. Hij schoof betekenisvol met het briefje heen en weer. Die wilde een antwoord.
-Er is niets bijzonders.
-‘Niets bijzonders’? Dus toch iets?
-Nee hoor.
-Zeker weten? Esther is niet gek hoor.
-Zeker weten. Niets aan de hand.
Maarten stopte het briefje onder zijn boek en trok een gezicht waarmee hij wilde zeggen ‘ik geloof er geen bal van’. Ik keek hem even aan en trok mijn wenkbrauwen omhoog met een blik die zei ‘Ik weet echt niet waar je het over hebt’. Hij liet het maar zo. Gelukkig maar. In de pauze zag ik wel dat hij meteen naar Esther toeliep en wat tegen haar zei. Ik kon het wel raden. We hadden maar weinig lesuren die dag en konden dus weer lekker vroeg naar huis. Ik liep naar mijn fiets toen ik Esther hoorde roepen.
‘He, Lau, wacht even!’
Ik draaide me om.
‘Zin om even met mij mee naar het winkelcentrum te gaan? Ik moet nog een paar dingen hebben.’
Daar had ik wel zin in. Eigenlijk zagen we elkaar alleen maar op school, meestal moest ze meteen naar huis. We stapten op de fiets en reden weg. Ze praatte over school en de lessen die ze had gehad. Ik wist wel dat ze er weer opnieuw over zou beginnen, maar ze liet me nog even met rust. We liepen door het winkelcentrum en kochten een ijsje. Naast het winkelcentrum was een klein parkje, we gingen op een bankje zitten in de schaduw en genoten van het frisse ijs.
‘Je wilt het nog steeds niet vertellen zeker?’ vroeg ze ineens.
Ik bleef vooruit kijken.
‘Problemen thuis of zo?’
‘Welnee, hoe kom je daar nou weer bij?’ Ik keek haar verbaasd aan.
‘Nou ja,’ zei ze, ‘zou toch kunnen?’
Ik lachte. ‘Nee hoor, alles gaat goed thuis. Weet jij toch ook wel?’
Het was even stil.
‘Ben je verliefd dan?’
Bonk. Die zat. Ik staarde strak voor me uit. Ze lachte.
‘Ja dus. Is toch leuk man. Ken ik haar?’
Ik knikte. Jawel, bij haar in de klas zelfs.
‘Hoe heet ze?’ vroeg ze nieuwsgierig.
Ik haalde mijn schouders op. Ze gaf me een duw.
‘Kom op, zo erg kan het toch niet zijn?’
‘Dat denk ik wel,’ zei ik, ‘je valt om van verbazing, dat weet ik zeker.’
‘Nou, vertel op Lau.’
Ik keek haar aan. ‘Beloof je dat je je mond zult houden?’
‘Natuurlijk,’ zei ze en ze stak haar hand uit.
We schudden de hand.
‘Ook tegen Maarten en Marieke?’
‘Als jij dat wilt zeg ik niets, blijft het ons geheimpje’.
Ik staarde weer voor me uit. Ik kon nu niet meer terug.
‘Nou, wil je het nog vertellen of niet?’
Ze gaf me weer een duw. Ik zuchtte een keer.
‘Luc,’ zei ik ineens en bleef voor me uitstaren.
Luc was een jongen uit haar klas. Iets kleiner dan ik, kort blond haar met stekeltjes. Beetje onopvallend typ, maar altijd vrolijk. Ik zag hem regelmatig lopen op school, maar sprak eigenlijk nooit met hem. Hij was me een tijdje geleden al opgevallen. Ik ben ooit eens tegen hem opgelopen toen ik in de gang om de hoek kwam lopen. Het ging niet hard en we moesten er alle twee om lachen. Toen was ik verkocht. Die glimlach van hem, die heldere lichtblauwe ogen. Dat gevoel in mijn buik. De eerste dagen na de botsing lachten we nog naar elkaar en werd mijn verliefdheid alleen maar groter. Later werd dat minder. Hoe lang kun je blijven lachen om een onnozele botsing? Soms kwamen we elkaar tegen in de gang en zeiden nog ‘hallo’, maar dat was het dan wel. Ik heb me vaak afgevraagd of ik niet meer had moeten doen, iets meer moeten zeggen, een gesprek aanknopen. Maar waar moet je het dan over hebben? Dat was die verlegenheid weer van mij, ik weet gewoon niets meer te zeggen. Dus gebeurde er niets. Na die vrijdagavond met Esther heb ik er veel aan moeten denken. Wat moest ik er nou mee? Het zoenen met Esther was geweldig, maar ik moest ook vaak aan hem denken. Als hij er niet was geweest, had ik het dan wel willen proberen met Esther? Nee, dat denk ik niet. Maar hij was toch duidelijk aanwezig in mijn gedachten. Hield hem ongemerkt toch in de gaten in de pauze, wat hij deed, hoe hij lachte met zijn vrienden. Zo heb ik ook op een gegeven moment zijn naam gehoord, toen een van zijn vrienden hem riep toen hij al bij zijn fiets was om naar huis te gaan. ‘Luc’. Het was een leuke naam. En hij was nog leuker.
‘Luc?’ zei ze verbaasd. ‘Onze Luc uit de klas?’
Ik knikte. Ze begon te lachen. Ik keek haar een beetje onzeker aan.
‘Was het zo vreselijk, dat zoenen met mij, dat je maar voortaan op jongens valt?’
Ze sloeg een arm om me heen.
‘Ha, ha, erg leuk,’ mompelde ik.
‘Sorry, Lau, dat bedoelde ik niet zo. Nooit van jou verwacht dat jij op jongens viel.’
‘Ook op jongens val,’ verbeterde ik.
‘Je kunt verliefd worden op alle twee?’ vroeg ze.
Ik knikte.
‘Goh, Luc…’ zei ze nog een keer.
Ik glimlachte.
‘Weet hij het?’ vroeg ze toen.
‘Ben jij nou gek,’ zei ik meteen, ‘wat denk je wel?’
‘Nou ja, het zou toch kunnen,’ zei ze. ‘Hoe lang weet je het al?’
‘Dat ik zo ben bedoel je? Al een hele tijd eigenlijk. In het begin snapte ik niet wat ik er mee moest, maar ik raak langzaam gewend aan het idee. Het was wel verwarrend in het begin. Eerlijk gezegd nog steeds wel.’
‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei ze, ‘lijkt me best lastig.’
‘Is het af en toe ook wel. Vooral als je het eigenlijk niet wilt vertellen en mensen om je heen beginnen je iedere keer weer te vragen wat er toch met je is.’
Ik keek haar lachend aan toen ik het zei. Ze gaf me weer een duw.
‘Toch was het lief van je, dat je zo bezorgd was’ zei ik en gaf haar een kus op haar wang.
‘Die Luc’ zei ze, ‘hij moest eens weten.’
We lachten er om.
‘Toch zouden jullie er leuk uit zien met zijn tweeën.’
‘Meen je dat nou?’
‘Ja hoor,’ zei ze, ‘jullie passen wel bij elkaar.’
Ik glimlachte weer. Ik sloeg mijn armen om haar heen en gaf haar weer een zoen.
‘Bedankt’ zei ik.
Ze legde haar hand op mijn been.
‘Graag gedaan, jochie. En ik hou mijn mond tegen iedereen.’
We liepen weer naar de fietsen en gingen naar huis.
De week ging weer gewoon verder, en tijdens de laatste week zou er een schoolreisje zijn. Ieder jaar gingen we met de hele school op stap. Voor alle jaren was er wel iets georganiseerd en wij gingen met de klassen van ons jaar naar een pretpark toe. De bussen stonden al klaar toen ik aan kwam fietsen. Maarten en Marieke stonden met Esther te praten en Esther wenkte mij.
‘Je komt toch wel gezellig bij mij in de bus zitten he?’ vroeg ze.
‘Natuuuurlijk’ zei ik en sloeg mijn armen om haar middel.
‘Omdat je mij zo gezellig vind, of omdat Luc ook in deze bus zit?’ fluisterde ze in mijn oor.
‘Allebei,’ zei ik, ‘wat dacht je?’
Ik gaf haar een knipoog. We stapten de bus en Esther ging zitten. Achter Luc.
‘Goh, wat een toeval’ zei ik toen ik naast haar neerplofte.
Ze grinnikte. Luc zat te praten met een jongen naast hem. Die stem herkende ik meteen. Ik had een raar gevoel in mijn maag. Zou dit de dag zijn dat ik wat beter kennis met hem zou kunnen maken? Maarten en Marieke gingen achter ons zitten. De bus begon te rijden en er heerste een gezellige stemming.
‘Ja lekker,’ zei Esther ineens.
Ze had gezien dat Luc en de jongen naast hem een zak drop leeg zaten te eten. Luc draaide zich om en kwam over de rugleuning hangen. Hij hield de zak voor onze neus.
‘Dank je,’ zei ik.
‘Kun jij hier ooit wel eens van afblijven?’ vroeg Luc aan Esther.
‘Nee,’ was haar antwoord kort en ze lachte.
‘Niet normaal,’ zei Luc tegen mij, ‘je moet haar in de klas eens zien. Ze heeft altijd wel ergens dropjes in zitten en als ze de kans krijgt zit ze de hele les te vreten.’
‘Dat is niet waar,’ zei Esther en gaf hem een klap.
Hij lachte naar mij en stak zijn hand uit.
‘Ik ben Luc,’ zei hij, ‘en jij bent Lau, toch?’
Ik knikte en gaf hem een hand. Die ogen. Die lach.
‘Dat is toch niet jouw echte naam, of wel?’
‘Nee, maar hij daar,’ ik wees naar achteren, ‘moest zo nodig mijn naam ook hebben, dus hebben ze mij maar Lau genoemd. We heten eigenlijk alle twee Maarten.’
‘En dan zitten ze ook nog eens naast elkaar in de klas,’ zei Esther, ‘zijn de leraren erg blij mee.’
Luc lachte. ‘Kan ik me iets bij voorstellen.’
‘Het went’ zei ik en keek een keer schuin naar Esther.
Die zat me met pretoogjes aan te kijken. Ik duwde een keer met mijn knie tegen haar knie en keek haar dringend aan. Ophouden nou. Stel je voor dat hij iets zou merken. Luc merkte niets. Hij bleef over de leuning hangen en we praatten over school en de proefwerkweek die nog moest komen.
‘Zie je er tegen op?’ vroeg hij aan mij.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Neuh, niet echt. Al zal ik blij zijn als het voorbij is.’
Hij lachte. ‘Dat heb ik nou ook.’
‘Jij wel,’ zei Esther tegen hem, ‘jij haalt altijd goede punten.’
‘Maar dan hoef ik zo’n proefwerkweek toch nog niet leuk te vinden? Ik kan me wel leukere dingen voorstellen.’
De bus draaide de parkeerplaats van het park op en we stapten uit. We hadden de hele dag vrij, konden gaan waar we wilden. De bus zou om 5 uur weer vertrekken, maar verder hoefden we nergens rekening mee te houden. Maarten, Marieke, Esther en ik liepen het park in en gingen eerst even rondkijken. We kwamen uit bij een achtbaan en besloten in de rij te gaan staan. Daar kwamen we Luc weer tegen. Hij stond net voor ons in de rij. De vriend van Luc begon met Maarten te praten. Ze hadden vroeger bij elkaar op de lagere school gezeten.
‘Eigenlijk durft Erik helemaal niet,’ zei Luc plagend tegen Maarten.
We lachten.
‘Ach, moet ik je handje vasthouden,’ zei Maarten en sloeg een arm om Erik heen.
Erik kon het grapje wel hebben.
‘Ga gerust hoor Maarten, dan ga ik wel naast Marieke zitten,’ zei Esther en keek me even aan.
Ik keek even overdreven naar de lucht. Dat zou betekenen dat ik met Luc in een karretje zou moeten gaan zitten. Ze had het weer mooi voor elkaar. Maarten en Erik hadden het grootste plezier met zijn tweeën, ze hebben altijd goed met elkaar op kunnen schieten. Ze waren op deze school in aparte klassen terecht gekomen, en dan verwatert zoiets een beetje, maar nu waren ze weer dikke maatjes. Esther en Marieke stonden samen wat te kletsen en Luc en ik stonden wat te praten samen. Het was aardig druk, en de rij schoof langzaam vooruit. Voordat we eindelijk in konden stappen was ik al veel over hem te weten gekomen en hij over mij. Hij woonde niet erg ver bij mij vandaan, had nog één broer en zat op voetbal. Niet echt fanatiek vond hijzelf. Het ging hem meer om de gezelligheid en om een beetje sportief bezig te zijn. Ik zag hem al helemaal voor me, bezweet in een shirt en voetbalbroek, sokken half afgezakt. Ik vertelde hem dat ik geen broers of zussen had en dat leek hem wel ideaal. Geen irritante broer, die alles beter wist. We hadden ongeveer dezelfde muzieksmaak, een beetje stevige rockmuziek. De achtbaan was lachen. Maarten en Erik schreeuwden het uit, goed overdreven natuurlijk. Ik kon geen geluid meer uitbrengen. Ik genoot alleen maar. Van de achtbaan zelf, maar vooral van de jongen naast mij. Bij iedere bocht werd je heen en weer geslingerd, en zijn knie raakte regelmatig die van mij. Na de achtbaan trokken we verder door het park met zijn zessen en het was erg gezellig. Rond 12 uur hebben we wat te eten gehaald, en gingen op een grasveldje zitten. Er waren twee leraren bij komen zitten.
‘Alles onder controle jongens?’ vroegen ze.
Marieke keek op.
‘En meisjes natuurlijk,’ zei één van de leraren er meteen achter aan.
Marieke lachte.
‘Ik dacht al, waar blijft het,’ zei ze spottend.
Eén leraar had een fototoestel bij zich. Esther kwam even naast me zitten.
‘Gaat ie goed zo?’ vroeg ze.
‘Wat denk je,’ zei ik lachend.
‘Geniet er van,’ zei ze en praatte weer verder met Marieke.
Maarten en Erik zaten herinneringen op te halen van de lagere school en lagen regelmatig in een deuk. Luc en ik zeiden niet zoveel en zaten te luisteren naar de verhalen.
‘Het ergste was wel het toneelstuk het laatste jaar,’ zei Erik.
‘Man hou op,’ zei Maarten, ‘alle ouders in de zaal die je aan zaten te kijken.’
Erik begon hard te lachen.
‘En dat dansje dat we op het eind allemaal moesten doen,’ zei hij schaterend.
Maarten schoot in de lach.
‘Weken hebben we daar op moeten oefenen. Je had het moeten zien, Lau, vreselijk, we konden er in het begin niets van.’
‘Leraren helemaal in paniek dat we het maar niet doorhadden, en maar blijven oefenen,’ lachte Erik, ‘maar op het eind hadden ze het er toch ingestampt.’
‘Dat dansje vergeet ik nooit meer,’ zei Maarten.
‘Zien’ zei Esther droog.
Maarten en Erik keken elkaar aan en schoten weer in de lach. Maarten stond op en trok Erik aan zijn arm omhoog. Ze liepen een paar stappen van ons vandaan en begonnen een belachelijk dansje te doen. Inderdaad, ze kenden het nog, het ging helemaal gelijk. De leraar maakte er een paar foto’s van en moest er ook erg om lachen. Ik keek naar Luc, die ongeveer een halve meter van mij vandaan zat. Hij had zijn armen om zijn opgetrokken benen geslagen en zat lachend te kijken. Wat was hij mooi. Een heerlijke lach, grappig piekhaar, mooie armen uit een T-shirt, zijn lichtblauwe spijkerbroek wat rafelend bij zijn enkels. Witte sokken en een paar Nike’s, veters los natuurlijk. ‘Klik’ hoorde ik. Het fototoestel achter mij maakte weer een foto. Marieke zat met haar hand voor haar ogen en schudde haar hoofd.
‘Je schaamt je af en toe dood met die jongen,’ zei ze serieus en schoot toen in de lach.
We gaven een applaus en Erik en Maarten maakten een buiging. Ze kwamen er weer bij zitten en zaten met zijn tweeën nog steeds te lachen. Ik ging even achterover in het gras liggen, mijn ogen dicht, knieën omhoog. Ik liet de zon op mijn gezicht branden. Ik genoot. Van de zon, van het gezellige sfeertje, van Luc zo dicht bij me. Mijn kop draaide overuren. Toch probeerde ik zo weinig mogelijk te piekeren en zoveel mogelijk te genieten van de situatie. Ik bedacht dat er toch niets tussen ons zou gebeuren vandaag. Dat, als hij ook zo zou zijn, we dat toch rustig zouden moeten opbouwen. Ik zou het in ieder geval niet durven om hem nu al te vertellen wat ik voor hem voelde. En als hij hetzelfde zou voelen zou hij dat ook niet doen. Dat maakte mij weer wat rustiger. Genieten. Ik zou hier eens flink van genieten.
‘Heeeee, Lau, we gaan toch niet slapen he?’
Ik voelde een schaduw over mijn gezicht. Esther. Ik deed mijn ogen open en ze begon mij te kietelen. Ik worstelde me los en kietelde terug. Luc zat me lachend aan te kijken. Ze stond op en trok mij aan mijn arm omhoog.
‘Kom, we gaan verder.’
Iedereen stond weer op en we liepen verder. De twee leraren liepen een andere kant op, op zoek naar andere leerlingen om op de foto te zetten. De dag ging eigenlijk veel te snel voorbij. Om 5 uur stonden we weer bij de bussen. Maarten en Erik hadden nog steeds de grootste lol met zijn tweeën en gingen naast elkaar in de bus zitten. Luc ging voor hen zitten bij het raam en ik ernaast. Esther hing meteen over de rugleuning voor ons en vroeg of Luc nog dropjes had. Hij lachte. Hij pakte de zak uit zijn rukzakje en gaf het aan Esther.
‘Zou je dat nou wel doen?’ vroeg ik. ‘Die zie je niet meer terug.’
Luc keek me lachend aan.
‘Wat denk je wel Lauwers,’ zei Esther, ‘zo erg ben ik nou ook weer niet.’
Ze gaf wat dropjes aan Marieke en gaf toen de zak terug aan Luc. Hij pakte zelf wat en hield de zak voor mijn neus. Ik pakte er ook een. Esther en Marieke hingen over de rugleuning en Luc ging met zijn rug tegen het raam zitten. Hij trok een been op de zitting en kwam met zijn knie tegen mijn bovenbeen. We zaten gezellig te praten en Esther keek even naar zijn knie tegen mij been en toen naar mij. Veel betekenende blikken heen en weer en ze glimlachte. Luc had het niet in de gaten. Maar hij liet zijn knie toch maar mooi zo liggen. Ik vond het prima. Ik kreeg dat gevoel weer in mijn maag en mijn kruis begon ook iets op te zetten. Terug bij school stonden we nog wat te praten over de gezellige dag en Marieke probeerde Erik en Maarten zo gek te krijgen het dansje nog eens te doen. Dat ging ze net iets te ver. Maarten en Marieke gingen naar huis.
‘Kom Maarten,’ zei Marieke, ‘geef je vriendje nog een knuffel, dan kunnen we gaan.’
We lachten en Maarten gaf Erik op een overdreven manier een knuffel.
‘Jij ook?’ vroeg hij aan Esther en had haar al vast.
‘Dag Lau’zei hij tegen mij en sloeg zijn armen om me heen.
Ik knuffelde hem terug. Hij sloeg zijn armen om Luc heen en zei ‘tot maandag maar weer’. Erik ging ook en gaf iedereen een knuffel, Luc ook en mij ook. Esther en ik pakten onze fiets en Esther gaf Luc ook een knuffel. Luc en ik keken elkaar aan en voor we het in de gaten hadden sloegen we onze armen om elkaar heen. Vonken in mijn hoofd. Hij rook ook nog eens lekker. Ik kneep even wat harder met mijn armen.
‘Het was gezellig, Maarten,’ zei hij zachtjes in mijn oor.
Goh, hij noemde me Maarten, dat deed eigenlijk nooit iemand op school. Hij zei het ook behoorlijk serieus.
‘Vond ik ook,’ zei ik zachtjes terug.
We lieten elkaar los en stapten op de fiets. Esther protesteerde toen ik zei dat ik haar naar huis zou fietsen.
‘Ik kan best alleen fietsen,’ zei ze.
‘Komt niets van in, ik breng je naar huis.’
Zoiets doe je gewoon vond ik en bovendien wou ik nog even met haar bijpraten over wat er allemaal gebeurd was deze dag.
‘Tot maandag’ zei Luc.
Ik wou bijna iets terug zeggen toen Esther zei ‘fiets toch gezellig met ons mee, Luc. Zover is het niet omrijden voor jou.’
‘Ach, waarom niet,’ zei hij en fietste met ons mee.
Nog beter, Esther veilig thuis en daarna nog een stuk alleen met Luc. Dat bijpraten met Esther kon later ook wel. We kwamen aan bij haar huis en ze fietste het oprijlaantje op. Ze zwaaide nog een keer en Luc en ik fietsten alleen verder. Daar kwamen de zenuwen weer. Gelukkig begon Luc te praten over de afgelopen dag en daarna ging het praten vanzelf weer. We hadden het weer over de komende proefwerkweek toen we bij mijn huis aankwamen. Hij moest nog twee straten verder. Daar waren de zenuwen weer. Het liefst zou ik hem nog even uitnodigen om iets te komen drinken, maar het begon al redelijk laat te worden. Bovendien waren mijn zenuwen wel weer genoeg op de proef gesteld. We stonden nog wat te praten naast het huis tot hij zei dat hij maar eens verder moest.
‘Nou,’ zei hij, ‘veel plezier met leren voor de proefwerken.’
Ik lachte. ‘Dat komt wel goed.’
Hij bleef nog even stil staan met zijn fiets, zittend op het zadel. Ik had mijn fiets tegen het huis aan gezet en zette een stap dichterbij.
‘We zullen maar afscheid nemen in de stijl van vandaag,’ zei ik en ik sloeg mijn armen om hem heen.
Waar haalde ik dat lef nou ineens weer vandaan? Hij glimlachte en pakte mij vast. Ik kneep mijn armen even strak om hem heen en hij deed bij mij hetzelfde. Die twee tellen van die stevige armen om me heen zorgden ervoor dat er iets begon te groeien in mijn broek.
‘Tot maandag, Maarten.’
Weer serieus, weer zachtjes.
‘Tot maandag, Luc,’ fluisterde ik.
We lieten elkaar los en onze handen gleden langs onze armen. Hij keek me strak aan en glimlachte. Toen stapte hij op zijn trappers en fietste weg. Hij keek nog een keer om en ik zwaaide. Hij stak zijn hand even op en lachte naar me. Tollend hoofd, knoop in mijn maag en een plakkerige plek in mijn kruis. Ik dacht dat ik wist dat ik verliefd op hem was, maar na vandaag was ik helemaal tot over mijn oren. Ik zette mijn fiets in de schuur en ging naar binnen. Er was bezoek. Vrienden van mijn ouders. Gelukkig maar, dan kon mijn moeder tenminste niet de hele tijd vragen blijven stellen en mijn gezicht in de gaten houden. Ik had het gevoel dat iedereen aan mij kon zien wat ik voelde en dat het met lichtgevende letters op mijn voorhoofd stond. Ik ging op tijd naar boven en dook mijn bed in. Mijn paal was keihard en ik hoefde mezelf niet lang te trekken. Ik zag Luc weer voor me, in het gras met zijn benen opgetrokken, zijn ogen die me even diep aankeken, ik rook zijn geur weer. Ik voelde de tinteling al opkomen en versnelde mijn hand. Wat was dat lekker. Het was donker in mijn kamer maar als ik mijn ogen dicht deed zag ik alles nog beter. Luc vlak voor me. Die armen stevig om me heen. Mijn zaad schoot omhoog en in een lange tinteling kwam ik met een kreun klaar. Hij schokte nog even na, en ik draaide me daarna diep in mijn kussen. Ik zou heerlijk slapen die nacht.
Zaterdagochtend ging de telefoon. Mijn moeder riep me.
‘Maarten, ene Esther aan de telefoon.’
Ik kwam naar beneden en nam de telefoon op.
‘Hoi, met Lau,’ zei ik.
‘Ja hoi,’ zei Esther. ‘Paniek hier.’ Ze zei het een beetje spottend.
‘Joh, vertel.’
‘Ik zit hier met een stukje wiskunde waar ik niet uitkom.’
‘Wat snap je er niet van?’ vroeg ik.
‘Ja, dat kan ik zo niet uitleggen. Kun je niet hierheen komen?’
‘Ja hoor,’ zei ik, ‘dat kan wel’.
Ik had de meeste dingen toch wel redelijk in mijn hoofd zitten, ik hoefde gelukkig toch niet het hele weekend met mijn neus in de boeken te zitten.
‘Ik ben over een uurtje bij je, is dat goed?’
‘Heel fijn. Tot straks!’ zei ze en hing op.
Ik sprong nog even snel onder de douche en maakte nog even wat te eten klaar. Na een uur sprong ik op mijn fiets en ging naar Esther toe. Ik belde aan en haar moeder deed open. Ik stelde me voor en ze liet me binnen.
‘Esther, Maarten is hier,’ riep ze naar boven.
Esther kwam de trap af met een wiskundeboek.
‘Kom,’ zei ze, ‘gaan we in de tuin zitten.’
Ze stelde me voor aan haar vader en we liepen de tuin in.
‘Ik was wel even nerveus hoe ze op mij zouden reageren,’ zei ik. ‘ze hebben ons tenslotte een paar weken geleden betrapt.’
‘Ben je gek,’ zei Esther en begon te lachen. ‘Ze weten helemaal niet dat jij dat was. Zoveel hebben ze nou ook weer niet gezien. Ik heb uitgelegd dat je een goede vriend van Maarten en Marieke was en toen vonden ze het wel vertrouwd geloof ik.’
‘Vertel,’ zei ik, ‘wat snap je niet?’
‘O, dat valt wel mee, dat heb je me in een kwartier uitgelegd.’
Ze pakte het boek en sloeg het open op de plek waar een briefje tussen zat. Ik legde het een beetje uit en ze snapte het snel.
‘En dan laten we nu het boek openliggen en doen net of we met wiskunde bezig zijn. Maar dan ga je me wel vertellen hoe het gisteren is afgelopen.’
Ze keek me lachend aan.
‘Er is eigenlijk niet veel gebeurd nadat we hier weggingen. We hebben het nog wat over school en de proefwerkweek gehad.’
‘Maar in het park hebben jullie ook de hele tijd lopen kletsen.’
‘Ik weet ondertussen een hoop meer over hem, ja. Hij voetbalt, heeft een broer en meer van dat soort dingen. En hij heeft dezelfde muzieksmaak als ik.’
‘Ik moest wel lachen om die knie van hem in de bus terug naar huis,’ zei ze.
‘Dat was wel erg lekker ja,’ lachte ik.
‘Nee’ zei ze, ‘die knuffels vond je zeker erg?’
Ik lachte weer. ‘Waanzinnig was dat. We hebben elkaar ook nog een knuffel gegeven bij mijn huis, voor hij weer doorfietste.’
‘Je hebt wát?’ zei ze verbaasd.
‘Ja,’ lachte ik, ‘ik weet ook niet waar ik het lef vandaan haalde. Hij wou weggaan en toen zei ik ‘we zullen maar afscheid nemen in de stijl van vandaag’ en toen heb ik mijn armen om hem heen geslagen.’
‘En hoe reageerde hij daar op?’
‘Hij sloeg zijn armen om mij heen en zo hebben we elkaar even vastgehouden. Ik heb hem nog even een paar tellen heel stevig vastgehouden en dat deed hij ook bij mij.’
Esther lachte en klopte mij op mijn schouder.
‘Gaaf, Lau.’
Ik glimlachte. Het was inderdaad waanzinnig. Ik kon de hele dag ook aan niets anders denken.
‘En? Hoe ga je nu verder?’
‘Ik heb echt geen idee,’ zei ik, ‘ik zal de komende tijd wel in zijn buurt moeten blijven en kijken hoe dingen verder lopen. Ik wil toch eerst zeker weten wat ik aan hem heb, voor dat ik ook maar iets ga vertellen.’
Esther lachte. ‘Zul je zien, straks blijkt dat hij nu ook zo rondloopt.’
‘Je weet maar nooit,’ lachte ik.
‘Ik ben blij dat ik je even gezien heb,’ zei Esther, ‘ik was toch wel heel nieuwsgierig. Ik zag de spanning groeien tussen jullie gisteren. Goede zet van mij he, om te vragen of hij mee fietste naar huis?’
‘Ik ben je dankbaar,’ zei ik.
‘Nee, ik jou, want nu kan ik weer verder met die irritante wiskunde. Ik was er alleen ook wel uitgekomen hoor, maar ik vond dit wel een goede smoes om je even te zien.’
Ik ging even later weer naar huis en ging toch zelf ook nog maar even wat doen. Alles nog maar een keer doorkijken, zodat alles een beetje fris in mijn hoofd zou zitten voor de komende dagen.
Die maandagochtend was ik al vroeg op school. Maarten en Marieke waren er ook al en we stonden wat te praten over het schoolreisje van afgelopen vrijdag en het komende wiskundeproefwerk.
‘Hee, danser,’ hoorde ik achter me.
Luc stond al vlak achter me toen hij dat zei en Maarten begon te lachen.
‘Erik en ik hadden er nooit over moeten beginnen, daar komen we nooit meer vanaf denk ik.’
‘Hee, Lau,’ zei Luc toen hij naast me stond, en sloeg met zijn hand op rug. Zachtjes.
‘Ha, die Luc. Wiskunde goed in je kop zitten?’
‘Ach, dat wordt een makkie’ zei hij nonchalant.
‘Ik spreek je straks na het proefwerk nog wel’ lachte ik.
‘Let maar op, dat wordt een dikke voldoende.’
Ik lachte weer.
‘Weet je wat,’ zei hij, ‘schrijf je antwoorden op een kladblaadje, dan vergelijken we straks onze antwoorden.’
De bel ging.
‘Afgesproken,’ zei ik en we liepen naar binnen.
Inderdaad, het was redelijk eenvoudig. Er zaten niet veel moeilijke vragen tussen en ik was vrij snel klaar. Ik schreef mijn antwoorden over op een kladblaadje, pakte mijn spullen en leverde mijn antwoorden in. Toen ik het grote lokaal uitliep zag ik Luc opkijken. Ik trok even mijn schouders en mijn wenkbrauwen op alsof ik wilde zeggen ‘makkie’. Hij glimlachte naar me. Ik ging naar buiten en ging met mijn rug tegen de muur van de gymzaal zitten. Lekker zonnetje in mijn gezicht. Ik pakte wat te eten uit mij tas en trok een blikje fris open. Dat had ik wel verdiend, vond ik. Tien minuten later kwam Luc aan lopen.
‘Hee, zit je hier. Ik was je al aan het zoeken.’
Ik zat inderdaad een beetje uit het zicht, maar hier scheen de zon tenminste.
‘Lekker in de zon gaan zitten zie ik?’
Ik knikte. ‘Het is goed uit te houden hier. En?’ vroeg ik en wees naar het blad dat hij in zijn hand had.
‘Was wel te doen, vond ik,’ zei hij en kwam naast me zitten.
‘Vond ik ook.’
‘Laat eens kijken,’ zei hij en keek naar de antwoorden op mijn blaadje.
We zaten naast elkaar de antwoorden door te nemen. Op een gegeven moment zaten we met de schouders tegen elkaar op onze kladblaadjes te kijken. We hadden veel dezelfde antwoorden, en kwamen tot de conclusie dat we het zeker niet slecht gemaakt hadden.
‘Ook een slokje?’ vroeg ik en hield het blikje omhoog.
‘Ja lekker’.
Hij nam een flinke slok. Zijn lippen op de plek waar net nog die van mij waren. Ik kreeg het blikje terug en nam meteen zelf weer een slok. Mijn lippen op de plek waar net die van hem waren. Tintel in mijn hoofd. Indirecte kus.
‘Lekker,’ zei hij.
‘Inderdaad,’ antwoordde ik.
Hij zal het wel over de cola hebben gehad, maar ik vond het idee zelf ook wel lekker. Zo zaten we een tijdje van de zon te genieten, nog steeds dicht tegen elkaar aan. De rest kwam er op een gegeven moment ook bij zitten en iedereen zat de antwoorden te vergelijken. Esther zat schuin tegenover mij, en zat te kijken hoe Luc en ik nog steeds dicht tegen elkaar aan zaten. Zij snapte wel hoe het zat, maar de rest had niets in de gaten. Ze keek me even lachend aan. Het werd tijd om te gaan, er moest nog een hoop werk thuis gedaan worden voor de volgende proefwerken. Iedere dag zaten Luc en ik na het proefwerk met zijn tweeën tegen de muur onze antwoorden te vergelijken. De ene keer was ik er eerder, de andere keer hij. Vrijdag na het laatste proefwerk van die week was hij al buiten. Ik liep naar onze plek en ging naast hem zitten. Ik ging expres dicht tegen hem aanzitten maar hij schoof niet op.
‘Laat maar eens zien,’ zei hij en we zaten onze antwoorden weer door te kijken.
‘Het gaat goed, Lau,’ lachte hij, ‘we hebben niet te klagen.’
‘Nee,’ zei ik, ‘en we zitten op de helft.’
‘Inderdaad, volgende week nog een paar en dan hebben we eindelijk vakantie.’
‘Ik ben er aan toe,’ zei ik.
Ik dacht ook er ook aan dat ik hem dan wel misschien een flink aantal weken niet zou zien. En dat dagelijkse half uurtje tegen die muur beviel me wel.
‘Ga je nog iets speciaals doen vanmiddag?’ vroeg hij.
‘Nee, niet echt,’ zei ik, ‘hoezo?’
‘Ik ga een eindje fietsen denk ik. Zin om mee te gaan?’
‘Ja hoor,’ zei ik zo gewoon mogelijk, maar van binnen sprong ik een gat in de lucht.
‘Gaan er nog meer mee?’ vroeg ik.
‘Neuh, denk het niet. Gewoon, wij tweeën.’
‘Goed idee,’ zei ik.
De anderen kwamen ook één voor één de school uitlopen. Iedereen bleef wat langer hangen dan de andere dagen. Even geen proefwerken. Luc kwam nog wat dichter tegen mij aanhangen.
‘Zullen we gaan?’ vroeg hij.
Ik knikte. We stonden op en wensten iedereen een fijn weekend.
‘Tot maandag,’ zei Esther. ‘Of morgen. Mag ik je weer bellen als ik er weer niet uitkom?’
‘Jij altijd,’ zei ik.
‘Veel plezier,’ zei ze met een lach op haar gezicht.
Het viel haar inderdaad op dat Luc en ik samen weggingen. Ze had al grijnzend naar me gekeken toen Luc tegen me aanhing om te vragen of we weg zouden gaan. Ik knipoogde een keer naar haar. Luc en ik fietsten eerst naar mijn huis. Ik zette mijn tas in de gang en pakte wat blikjes uit de koelkast. Mijn moeder kwam de trap af lopen en ik stelde haar voor aan Luc.
‘Ik ben weer weg, ma,’ zei ik, ‘Luc en ik gaan een eindje fietsen.’
‘Even die proefwerken eruit laten waaien zeker?’ zei ze tegen Luc.
Luc glimlachte wat verlegen.
‘Daar zijn we wel aan toe, ja,’ zei hij.
‘Veel plezier jongens,’ zei ze toen we weer weggingen.
Ik had het rugzakje met de blikjes onder mijn snelbinder gedaan en we fietsten naar het huis van Luc. Daar was niemand thuis. Hij zette zijn tas binnen en sloot de deur weer af. Leuk huis. Aardig grote tuin ook.
‘Kom,’ zei Luc, ‘we gaan.’
We reden de straat uit en fietsten de bossen in. Het was warm, en de schaduw was lekker om te fietsen. Na een tijdje gefietst te hebben stopten we om wat te drinken. We zaten in het gras op een afgelegen plek een stukje van het fietspad en zaten wat te praten. We hadden het over de proefwerken die nog kwamen en over muziek. Hij had een CD gekocht van een band waar ik nog nooit van gehoord had maar die moest erg goed zijn. Ik ging in het gras liggen op mijn zij en leunde op een elleboog terwijl ik hem aankeek.
‘Maandag wordt een mooie dag,’ zei hij, ‘vroeg in de morgen een proefwerk, en dinsdag vrij, dus hoeven we maandagmiddag niets te doen.’
‘Het wordt maandag een hele leuke dag,’ zei ik.
Hij keek me vragend aan.
‘Ik ben maandag jarig,’ zei ik.
Hij lachte.
‘Vandaar,’zei hij. ‘Erg leuk zo midden in deze weken.’
Ik knikte. ‘Je raakt er aan gewend.’
‘Geef je nog een feestje?’
‘Nee, niet echt. Maandagmiddag komen Maarten, Marieke en Esther op bezoek, maar verder doe ik er niet veel aan. Kom ook even, als je zin hebt.’
‘Leuk,’ zei hij, ‘doe ik.’
Hij was ook op zijn zij gaan liggen en had zijn benen lang uitgestrekt. Onze schoenen raakten elkaar maar geen van ons tweeën trok terug. Ik kon er niet genoeg van krijgen om naar hem te kijken. Hij was mooi. Langzaam begon ik ook een beetje gek te worden. Hoe zou hij over mij denken? Hij gaf mij die vrijdag toch maar mooi een knuffel, en goed ook. De afgelopen week hadden we iedere dag schouder aan schouder gezeten. En de manier waarop hij die vrijdag zei ‘het was gezellig, Maarten’. En vanmorgen toen hij zachtjes tegen mij zei ‘zullen we gaan’ alsof niemand het mocht horen. Ik wist het niet meer. Het was ook allemaal gewoon uit te leggen. Bedoelde hij er nog iets meer mee, of wilde ik dat alleen maar geloven? Daar waren die eeuwige twijfels weer. Ik lag voor me naar de grond te kijken en plukte aan wat grassprietjes. Ineens voelde ik wat gras in mijn gezicht. Ik keek op en zag dat Luc naar me lag te kijken. Hij lachte.
‘Waar zat je ergens met je gedachten?’ vroeg hij en gooide nog wat gras naar me toe.
‘Overal en nergens,’ zei ik en gooide wat gras terug in zijn gezicht.
Hij lachte. Hij ging op zijn rug liggen, met zijn handen achter zijn hoofd. Hij lag wat naar boven te kijken en deed toen even zijn ogen dicht. Ik ging wat dichterbij liggen en lag nu vlak naast hem naar hem te kijken. Ik had hem zo kunnen kussen, maar daar was meer moed voor nodig dan ik had. Ik pakte een lang stuk gras en begon daarmee over zijn gezicht te kietelen. Hij glimlachte, maar bleef liggen en hield zij ogen dicht. Ik ging over zijn voorhoofd, langs zijn neus, en ging langs zijn wang naar zijn kin. Ik begon weer opnieuw bij zijn voorhoofd en zijn neus. Hij bleef mooi liggen met een tevreden glimlach op zijn mond. Ik ging verder naar beneden en ging langzaam over zijn lippen heen. Hij liet het even toe maar toen werd het teveel. Hij deed zijn ogen open en keek schuin naar mij. Hij zei niets, keek alleen maar. Mijn kruis begon weer flink te steigeren. Als hij dat maar niet zou merken. Hij had naast hem wat gras uit de grond getrokken en plotseling kwam hij omhoog en stopte het gras in mijn nek. Hij trok de kraag wat naar achteren en stopte het in mijn T-shirt. Ik probeerde hem tegen te houden en we lagen zo wat te stoeien. Op een gegeven moment lagen we stil, we hadden elkaar vast bij de armen. Ik lag op mijn rug en hij lag half op mij. Zijn gezicht hing vlak boven mijn gezicht. Ik voelde zijn adem. Hij keek me diep in de ogen en glimlachte. Hij liet me los en ging rechtop zitten.
‘Kom,’ zei hij, ‘we gaan weer eens verder.’
Werd hij nerveus?
‘Ik lig hier anders wel lekker,’ zei ik.
Ik lag op mijn rug en had mijn handen achter mijn hoofd. De rollen omgedraaid. Eens kijken wat hij zou doen.
‘Ook goed,’ zei hij en zette zijn hand vlak naast mijn hoofd.
Hij leunde op zijn gestrekte arm en ik deed mijn ogen dicht. Laat maar komen. Ik was benieuwd wat hij zou doen. Het duurde niet lang of ik voelde een grassprietje op mijn gezicht. Hij kietelde over mijn voorhoofd, mijn neus en ging via mijn wang naar mijn kin. Ik kreunde een keer zacht. Hij begon weer opnieuw bij mijn voorhoofd, ging over mijn neus en daarna over mijn lippen. Ik liet het maar wat graag toe. Mijn pik stond nu ondertussen hard in mijn broek. Gelukkig zat die broek niet strak, dus kon je zo niet veel zien. Hij hield even op, hij verwachtte natuurlijk dat ik nu een hand vol gras in zijn nek zou gooien. Daar had ik nog even geen zin in. Ik lag zo veel te lekker. Ik deed mijn ogen open en keek hem aan. Ik keek recht in zijn blauwe ogen. Zijn ogen schoten even naar mijn hand, maar zag dat ik geen gras vast had.
‘Ga nog even door’ zei ik zacht.
Hij lachte. ‘Lekker?’
Ik had mijn ogen weer dicht en knikte. Hij schoof wat op en had zijn been tegen die van mij liggen. Hij streek weer met het gras langs mijn gezicht. Geen plekje op mijn gezicht sloeg hij over. Ik hield even mijn adem in en ademde toen weer diep uit. Ik duwde met mijn been zachtjes tegen die van hem. Hij gaf tegendruk. Hij haalde zijn been weer weg en ik voelde dat hij anders ging liggen. Ik deed mijn ogen even open en keek hem weer aan. Hij was op zijn zij gaan liggen en leunde op zijn elleboog die vlak naast mijn hoofd in het gras lag, en steunde met zijn hoofd op zijn hand. Ik kon zijn adem horen. Hij keek me aan en sloot even zijn ogen. Hij legde zijn been weer tegen die van mij en duwde er even mee. Ik gaf aardig wat tegendruk en hij glimlachte. Ik sloot mijn ogen weer en hij streelde weer met het grassprietje over mijn gezicht. Hij kietelde langs mijn hals en ik moest even lachen. Dat kietelde net iets te erg. Hij ging weer terug naar mijn gezicht en streek ermee over mijn lippen. Ik haalde één hand onder mijn hoofd vandaan en strekte mijn arm langs zijn elleboog. Ik tilde mijn hand op en aaide langs zijn schouder. Hij ging gewoon door met het grassprietje. Over mijn gesloten ogen en langs mijn neus.Ik aaide over zijn schouder en duwde er tegen. Hij gaf mee. Ik voelde zijn adem tegen mijn wang. Ik wist nu wel genoeg. Mijn twijfel was bijna weg. Hij had het gras laten vallen en streelde nu met de toppen van zijn vingers langs mijn wang. Nu wist ik het echt zeker. Ik opende mij mond een beetje en begon wat zwaarder te ademen. Ik duwde nog een keer tegen zijn schouder maar dat was eigenlijk niet meer nodig. Hij kwam zelf al met zijn gezicht naar me toe. Zijn neus raakte die van mij. Ze wreven tegen elkaar en stopte toen even. Ik deed mijn ogen open en het enige wat ik zag waren die twee lichtblauwe ogen van hem. Ik tilde mijn hoofd iets op en raakte voorzichtig zijn mond met mijn lippen. Ik liet mijn hoofd weer meteen zakken. Het gevoel in mijn buik was op een hoogtepunt. Ik had hem gekust! Ze zeggen dat je de eerste kus nooit vergeet en in ons geval klopte dat ook. Het was een hele simpele tedere kus. Zo voorzichtig als we eerst om elkaar heen hadden gedraaid, zo voorzichtig was die eerste kus. Ik tilde mijn hoofd op en raakte weer zijn mond voorzichtig aan met mijn lippen, alsof ik het zeker wilde weten. Weer zo’n golf door mijn buik. Hij liet zijn hoofd nog wat zakken en kuste me. Ik had mijn hand in zijn nek gelegd. Hij legde zijn arm over me heen en lag nu half op me. Hij kuste me weer. Iets langer nu. Ik duwde met mijn hand zijn hoofd weer naar beneden en kuste zijn mond en hield het vast. Ik opende mijn mond een klein beetje en hij deed hetzelfde. Ik stak mijn tong een stukje uit en likte even langs zijn lippen. Hij deed bij mij hetzelfde. Onze tongen raakten elkaar en toen ging het snel. We openden onze monden wat verder en begonnen wild met onze tongen te draaien. Hartstocht! Ik streelde door zijn haar, steeds wilder. Hij was steeds meer bovenop mij komen liggen zodat hij met zijn andere hand door mijn haar kon graaien. Hoe lang het duurde weet ik niet, maar het leek een eeuwigheid. Af en toe keken we elkaar aan maar zeiden niets. Woorden waren nu ook niet nodig. Hij zoende fantastisch. En wild. Hij trok zijn been wat op en legde die boven op mijn kruis. Nou moest hij toch voelen wat daar aan de hand was. Het maakte me niet meer uit. Hij zal het wel gevoeld hebben want hij schoof wat dichterbij en ik voelde zijn kruis tegen mijn heup. Daar was ook iets flink gegroeid. Het zorgde ervoor dat onze kussen nog wilder werden, alsof we de tijd in wilden halen die we gemist hadden sinds we elkaar hadden leren kennen. Hij pakte mij vast en wilde omdraaien. Hij draaide op zijn rug en ik draaide boven op hem. Ik draaide zover dat ik helemaal op hem lag. Het maakte mij niets meer uit. Ik lag met mijn benen tussen zijn benen in, en ik voelde zijn hard geworden paal tegen die van mij. Ik duwde mijn heupen iets naar beneden zodat we even bij elkaar onze hard geworden lust nog beter konden voelen. Hij kreunde.
‘Je bent lekker,’ fluisterde ik in zijn oor.
‘Jij ook Maarten,’ zuchtte hij, ‘hier heb ik nou al dagen op zitten wachten.’
Hij spande zijn armen om mij heen en duwde zijn heupen even omhoog. Dichter konden we op dat moment niet bij elkaar zijn. Hij bewoog wat heen en weer onder mij en dat prikkelde mijn kruis behoorlijk. Ik keek hem diep in de ogen en hij kuste me. Ik bewoog een beetje mee, onze stijve pikken schuurden langs elkaar. Er zat dan wel stof van twee spijkerbroeken tussen, maar dit was voor dit moment meer dan genoeg. Hij kreunde een keer. We begonnen weer een wilde tongzoen. We gingen steeds langzamer met onze tongen langs elkaar en bewogen onze heupen langzaam heen en weer. Ik stond op ontploffen. Hij ook. Ik hoorde hem steeds zwaarder door zijn neus ademen. Het begon te tintelen in mijn kruis, het enige wat ik nog voelde was zijn harde paal tegen mijn kruis, en de rustige bewegingen van onze heupen. Ik voelde dat ik ging komen. Ik kon het niet tegen houden. Ik wilde het ook niet tegenhouden. Ik kon die tongzoen ook niet langer volhouden op dat moment. Ik tilde mijn hoofd iets op en keek hem aan. Met mijn mond een klein stukje open begon ik steeds zwaarder te ademen in het ritme van onze heupen. Hij streelde over mijn rug en keek me diep in de ogen. Mijn adem bleef steken, ik duwde nog een keer hard met mijn kruis en ik voelde mijn zaad in mijn broek stromen. Ik zuchtte diep. Hij opende zijn mond en hield zijn adem in. Zijn nagels duwden door mijn T-shirt in mijn rug. Hij duwde zijn kruis opeens stevig omhoog en kreunde. Hij voelde hetzelfde als ik. Een heerlijk gevoel van ontlading, alle spanning die we de laatste tijd bij elkaar gevoeld hadden stroomde in één keer weg. We kusten elkaar weer langdurig. Ik aaide door zijn haar en hij streelde mijn rug. Ik ging een beetje anders liggen en legde mijn hoofd op zijn borst.
‘Luc…’ zuchtte ik.
Ik keek omhoog en ging met mijn vinger over zijn voorhoofd en zijn neus. Toen ik bij zijn lippen was deed hij plotseling zijn mond open en beet in mijn vinger. Ik lachte. We lagen zo nog een tijdje in het gras. We gingen weer zitten en besloten dat het tijd was om weer terug te gaan. We pakten onze fiets en fietsten op ons gemak weer terug. Bij zijn huis namen we afscheid. Ik liep even mee de schuur in en daar pakte hij me nog even vast. We kusten elkaar en onze tongen draaiden langzaam om elkaar heen.
‘Het was lekker Luc,’ zei ik en kuste hem.
‘Het was waanzinnig,’ zei hij.
We kusten elkaar nog een keer. We liepen naar de deur van de schuur en hij draaide zich om. Hij pakte me weer vast en keek me aan.
‘Ik wil je nog lang niet kwijt, Maarten.’
‘Ik jou ook niet Luc.’
‘Zie ik je morgen nog?’
‘Weer een stukje fietsen?’ vroeg ik.
Hij lachte. ‘Zeg maar hoe laat.’
We spraken af om elkaar rond 12 uur te zien bij het begin van het fietspad in het bos. We gaven elkaar nog één kus en we liepen naar buiten. Ik stapte op mijn fiets en draaide om weg te fietsen.
‘Tot morgen, Maarten,’ zei hij zacht.
Ik knipoogde naar hem en reed toen weg. Mijn banden raakten de weg niet meer. Ik was aan het zweven.
© 2004 Oliver Kjelsson