‘Alex?’
David duwde me een beetje van zich af toen hij het zei. Tussen ons in voelde ik hem hard worden.
‘Wat?’ kuste ik zijn schouder.
‘Wat doe je?’
Ik glimlachte. ‘Geen vragen stellen nu. Ik zal je één ding zeggen; dit is één van de redenen dat ik bij mijn vrouw weg ben. En nee, Olav weet nergens van.’
‘Maar?’
‘David, stil. Mijn laatste relatie heette Stef. Ik vond je vanaf het begin al interessant, maar vond dat ik het niet kon maken. Niet vanwege Olav, niet vanwege jouw net verbroken relatie. Maar nu kan ik het niet meer houden. Gisteren toen je zei dat je weg wilde gaan schrok ik. Ik wilde je nog niet kwijt.’
David keek me verbaasd aan. ‘En ik maar onderhuids klagen dat alle leuke mannen altijd hetero zijn.’
Ik grinnikte. ‘Op deze twee na dan.’
Ik kuste hem, hij kuste terug. Ik pakte zijn erectie vast en trok hem zachtjes. Hij kreunde in mijn mond en kneep in mijn billen. Ik duwde hem achteruit en zette de kraan aan.
‘Douchen, zoveel tijd hebben we niet.’
Hij grinnikte. Hij waste mijn rug, maar nu een stuk lekkerder dan de afgelopen middag met de olie tegen de zon. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en kreunde tevreden. Zijn handen gleden langs mijn heupen naar voren en knepen in mijn kruis. Een hand kneedde zachtjes mijn ballen, de ander trok me af. Ik ging naar achteren, ik wilde zijn harde erectie tegen me aan voelen. Dat vond hij ook lekker. In hetzelfde ritme van zijn handen gleed hij heen en weer. Ik draaide me om, pakte zijn hoofd tussen mijn handen en kuste hem traag. Daarna zakte ik door mijn knieën. Ik zoog hem snel naar binnen. Zijn ademhaling werd gejaagd. Zijn eikel tintelde onder mijn draaiende tong.
‘Jezus, Alex…’
Hij hijgde, zijn knieën knikten. Ik liet hem uit mijn mond glijden en maakte het met mijn hand af. Hij hijgde, kneep op mijn hoofd. Met een zucht spoot hij tegen mijn gezicht die ik tegen zijn heup had aangedrukt. Hij zakte door zijn benen en kreunde. Hij klopte in mijn hand. Ik bleef op mijn knieën zitten, mijn hoofd tegen zijn heup, zijn handen in mijn haar. Ik streelde hem terwijl hij maar langzaam zachter werd. Ineens werd hij actief. Hij hielp me omhoog, kuste me vurig en greep naar mijn kruis. Hij ging achter mij staan, trok mijn rug tegen zijn borst en liet me leunen. Hij trok me af, aaide over mijn billen. Langzaam ging zijn vinger strelend door mijn naad en masseerde me. Terwijl ik steeds meer ging hangen ontspande ik en liet hem binnen. Ik kreunde, gooide mijn hoofd naar achteren zodat zijn wang bijna tegen die van mij kwam. Zijn vinger duwde diep naar binnen waardoor ik weer kreunde.
‘Twee,’ hijgde ik snel.
Ik voelde zijn vinger wegtrekken en voelde me leeg. Een paar tellen later was hij er weer, de sensatie van twee vingers zorgde ervoor dat ik hem achteruit tegen de muur duwde. Even hield hij zijn ene hand stil terwijl hij met de andere de vingers dieper in me duwde.
‘Dit is zo lekker,’ zuchtte ik.
Hij bewoog zijn twee vingers onafhankelijk, deed ze zelfs een beetje van elkaar. Ik kreunde. Hij begon me weer te trekken en speelde met zijn vingers. Even haalde hij ze er bijna uit en gleed toen weer diep naar binnen. Ik had het niet meer. Ik ging sneller ademen, zijn hand trok me steeds sneller, zijn vingers bleven bewegen. Met een kreun kwam ik klaar, trok mijn spieren samen en voelde zijn vingers klem zitten. Hij speelde nog even door met zijn hand, hield zijn vingers bijna stil. Ik begon weer rustig te ademen, zijn vingers gleden langzaam uit me. Ik draaide me om en trok hem hard tegen me aan. Ik perste mijn lippen op zijn mond en drong mijn tong naar binnen. Hij liet me meteen toe en zoende me wild terug.
‘We moeten zo terug,’ zei hij even later.
‘Ik weet het,’ antwoordde ik met enige tegenzin.
We lieten elkaar een beetje los, spoelden ons af onder het water en draaiden toen de kraan dicht. Ik pakte mijn handdoek en begon me af te drogen. Naast me deed David hetzelfde. Ik keek naar hem toen ik op het bankje ging zitten om mijn voeten te drogen. Zijn kruis hing voor me. Ik boog me voorover en kuste hem, haalde hem met mijn tong even naar binnen. David gniffelde en streelde mijn hoofd. Ik ging staan en pakte mijn broek. David ging zitten, keek naar me. Hij streelde de binnenkant van mijn been, zoog me naar binnen. Ik voelde me weer hard worden. Hij ging gewoon door.
‘Niet nu,’ zei ik, ‘we zijn echt laat.’
Gniffelend liet hij me gaan. We kleedden ons weer aan, keken nog even in de spiegel en gingen terug naar de bus. Bij de deur van de doucheruimte kuste hij me.
‘Je verbaast me.’
Ik lachte. ‘Spijt van dat je gebleven bent?’
Grijnzend kneep hij me in mijn rug en knipoogde. Op weg terug naar de bus ging hij daar toch op door.
‘Dit was eigenlijk de grootste reden waarom ik weg wou.’
‘Wat?’
‘Ik vond je leuk. Al vrij snel. Ik wilde er niet aan toegeven, gescheiden hetero man. Ik moest me geen illusies smaken. Bovendien wilde ik niet tussen jullie inkomen. Ik had Olav al eens eerder uit zijn bed zien komen, volgens mij heb je me vaker zien kijken. Ik werd er een beetje gek van. Na vanmorgen helemaal. Ik had er spijt van dat ik gebleven was. Dit klinkt misschien stom, maar ik werd er geil van, stelde me voor en hoopte dat jouw pik er net zo uit zou zien.’
‘En?’
Hij lachte. ‘Jullie lijken op elkaar.’
Olav was nog niet terug, we kregen nog tijd voor een biertje.
‘Ik wil wel één ding duidelijk hebben,’ zei David serieus.
‘En dat is?’
‘We houden afstand. We gaan geen mogelijkheden creëren om Olav uit onze buurt te krijgen om tijd voor onszelf te hebben. Als je het hem een keer wil vertellen dan doe je dat pas na deze vakantie, als ik weg ben. Het is jouw vakantie met jouw zoon, dat gaat voor alles.’
Ik knikte.
‘Daarna zien we wel weer verder.’
‘Zien we wel weer verder?’
‘Nou ja, daarna spreken we wat mij betreft zo snel mogelijk weer af, bij jou thuis of bij mij.’
Ik glimlachte. ‘Graag.’
We tikten de flesjes tegen elkaar. Knipoogden. Meteen stond ik half op en gaf hem snel een kus. Twee minuten later kwamen de Olsens het veld op rijden.
Het werd een rare avond. In mijn hoofd dan. David en ik keken vaak naar elkaar en mijn begeerte werd alleen maar groter. Olav zat vol verhalen, Olsen keek tevreden. Krista glunderde. Nog twee dagen, dan zou iedereen naar huis gaan. De Olsens, David. Olav en ik zouden nog een paar dagen alleen hebben. Ik probeerde me in te beelden hoe Olav zich moest voelen. Ik zou David naderhand weer terug zien. De kans dat Olav en Krista elkaar weer zouden zien was nihil. Ik dacht terug aan die twee achter in de bus. Zouden ze die kans nog een keer krijgen? Ik vond eigenlijk dat ik daar voor moest zorgen. Twee vliegen in één klap. Hij zijn moment met Krista, ik vrij spel met David. Alles hing af van de Olsens. Ik kende Olav wel. Die zou nog wel iets proberen. Iedereen ging slapen, Olav ging met David en mij mee om zijn tanden te poetsen.
‘Laat zo je tentje nog even open,’ zei ik zacht.
David knipoogde. Met zijn drieën stonden we bij de wastafels, ik treuzelde. Olav was al klaar, stond ongeduldig te wachten.
‘Ga maar vast, ik kom zo. Ik moet ook nog effe pissen.’
David keek me vragend aan. Ik knikte snel met mijn hoofd, hij moest maar meegaan. Hij glimlachte en liep met Olav mee terug. Ik wachtte nog even, liep naar de toiletten en daarna terug naar het veld. Olav was al in de bus. Ik liep zachtjes het veld op, rechtsreeks naar David’s tent. Hij lag al in zijn slaapzak. Ik aarzelde geen moment. Ik stak mijn hoofd naar binnen en graaide in zijn slaapzak. Kort kneep ik hem zachtjes in zijn kruis, zoende hem. Zijn hand wreef over mijn broek.
‘Welterusten,’ fluisterde ik.
Hij grijnsde. ‘Welterusten.’
Na een laatste kus liep ik naar de bus. Olav lag al in zijn slaapzak, praatte tegen me met verhalen over de kanotocht. Ik dook snel mijn slaapzak in, maar hij moet mijn half gezwollen kruis gezien hebben.
De laatste dag was er wat commotie bij de Olsens. Krista wilde niet met ze mee, ze wilde nog één dag zwemmen met Olav. Ik bekeek het van een afstandje. Olsen wilde er niet aan. Hij keek even naar mij, ik maakte een gebaar met mijn schouders; “Laat ze toch. Mij maakt het niet uit”. Olav stond tussen ons in en keek, lichtelijk wanhopig. Weer keek Olsen mijn kant op. Olav ging zich er mee bemoeien, zei dat ik toch op de camping zou blijven, mee zou gaan zwemmen. Ik knikte naar hem. Hij keek naar zijn vrouw en gaf toen toe. Olav juichte nog net niet, maar grijnsde wel. Geregeld. Deel een van mijn plan was klaar. Deel twee was niet zo moeilijk meer. Vlak voor ze gingen zwemmen zei ik dat ik ze om twaalf uur terug wilde hebben om te eten. Tijdens de broodjes tussen de middag vertelde ik langs mijn neus weg dat David en ik nog een eindje gingen rijden met de bus. Ik zag de glinstering in Olav zijn ogen.
‘Blijven jullie lang weg?’ durfde hij ook nog te vragen.
Ik speelde onverschilligheid. ‘Niet echt lang. Uur of twee zeker wel,’ zei ik nonchalant.
Ik zag hem denken. En hij kon zijn glunderend gezicht maar nauwelijks strak houden. Krista wilde weer gaan zwemmen, Olav zat nog na te denken. Ik besloot hem maar te helpen.
‘Ik weet niet of je nog wilt douchen straks als je klaar bent met zwemmen. Ik zal jouw broek en T-shirt met je toilettas in de tent van David leggen, dan kun je er altijd bij.’
‘Ow, ja, da’s goed pap.’
‘Veel plezier,’ kon ik niet nalaten om te zeggen.
David keek me verbaasd aan. Beetje verwijtend zelfs. ‘Nou doe je het toch?’
‘Problemen mee?’ vroeg ik spottend.
‘Wat ben jij van plan?’
Ik lachte. ‘Leg ik je zo wel uit.’
Ik stond op en pakte de kleren van Olav. Ik ritste zijn toilettas open en glimlachte. Er was maar één condoom weg. Ik legde alles in David’s tent en keek hem aan.
‘Zullen we gaan?’
Hij knikte. We reden weg, langzaam de steile weg af.
‘Voel je niet schuldig,’ zei ik, ‘we doen hier Olav juist een heel groot plezier mee.’
‘Krista?’
Ik knikte. ‘De condooms die hij een paar dagen geleden van mij gekregen heeft zitten in zijn toilettas.’
David lachte. ‘Man, wat ben jij doorzichtig.’
Ik grinnikte. ‘Olav en ik hebben een heel gesprek gehad over Krista, na die kus die ze hem gaf nadat we gesprongen hadden. Ik heb ze betrapt, zag hun voeten onder de deur van de douche. We hebben best serieus over seks zitten praten, en ik heb die condooms in zijn toilettas gedaan. Hij was bijna beledigd geloof ik. Ik heb maar gezegd dat ik ze niet terug wilde, op die manier kon ik ook niet zien hoe vaak hij het gedaan had.’
David lachte nog meer. ‘Je bent een geweldige vader, weet je dat?’
‘Vind je? Ik voel me anders best schuldig tegenover de Olsens. Ik beloof op hun dochter te passen en laat mijn zoon op haar los. Paar dagen geleden heb ik ze betrapt.’
‘Wat?! Meen je niet. Wat zei hij?’
‘Niks, ze hebben mij niet gezien.’
‘Waar dan. Weer in de douches?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Hier, achter in de bus, Ik was te voet boodschappen gaan doen.’
‘Waarom zijn we dan niet gaan lopen? Had je beter de bus kunnen laten staan.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Zij heeft ook een tent.’ Ik stuurde de bus een parkeerplaats op en parkeerde achteraan. ‘Bovendien,’ zei ik terwijl ik de handrem aantrok en de motor uitzette, ‘had ik dit bed op wielen zelf nodig.’
David grijnsde, boog naar me toe en zoende me.
‘Ga mee naar achteren,’ fluisterde ik.
We lieten elkaar weer los en stapten uit. Het was vrij leeg op de parkeerplaats. Lege auto’s van mensen die aan het wandelen waren. We doken de bus in, David kroop als eerste op het bed. Ik legde de slaapzak van Olav aan de kant. Ik trok aan zijn shirt en haalde het over zijn hoofd. Ik kuste zijn borst, zijn buik. David hield me tegen en begon me uit te kleden. Niet veel later lag hij naakt op mijn blote lichaam, zijn harde kruis tegen die van mij. Hij draaide ons om, sloeg zijn benen om me heen. Ik greep tussen ons in, gleed door met mijn hand en masseerde de plek waar ik met mijn vingers naar binnen wilde. Ik moest hem die sensatie terug geven. Hij kreunde toen mijn tweede vinger nar binnen gleed, trok me af.
‘Je heb toch niet alle condooms aan je zoon gegeven hoop ik?’
‘Wat dacht je?’ kuste ik.
‘Pak ze. Ik wil je.’
Mijn vingers gleden uit hem, ik zocht in het vakje van mijn tas. Ik deed een condoom om en gaf het glijmiddel aan David. Hij was gehaast, niet veel later was hij er klaar voor. Hij trok me op zich, zoende me wild en sloeg zijn benen hoog op mijn rug. Zijn hand graaide onder me, duwde me bijna naar binnen. Ik wilde niets liever. Zijn hoofd duwde hij achterover, met open mond liet hij me binnen. Dit voelde goed. Steeds verder omsloot zijn warmte me. Ik neukte hem traag.
‘Sneller,’ hijgde hij zachtjes tussen twee kussen door.
Ik versnelde, richtte me wat op en hield zijn enkels een stukje boven hem vast. Veel te snel voelde ik mijn orgasme komen en vertraagde weer om even daarna stil te houden.
‘Ga door,’ kreunde hij.
‘Even wachten, dit is anders veel te snel voorbij.’
Ik duwde zijn benen aan mijn linker kant waardoor hij een beetje op zijn zij draaide. Traag begon ik weer te bewegen. Zijn bovenste been trok hij op, zijn onderste lag gestrekt tegen me aan. Hij zuchtte. Ik ging weer sneller. Hij begon zichzelf af te trekken, ik nam het snel over van hem. Hij hijgde, kreunde. Hij wilde niet meer stoppen. Dan niet. Ik ging sneller met mijn hand heen en weer, legde er snel mijn slaapshirt onder. Zijn hijgen ging sneller. Hij kreunde, spande zijn spieren en kneep me bijna naar mijn orgasme. Hij kwam klaar, spoot op mijn shirt. Even bleven we stil liggen. Hij strekte zijn been, draaide zich helemaal op zijn buik.
‘Nou jij,’ hijgde hij.
Hij duwde zijn bekken omhoog waarna ik hem traag begon te neuken.
‘Harder.’
Ik ging sneller en kon mezelf niet meer tegenhouden. Ik leunde op gestrekte armen, zag een zweetdruppel van mijn gezicht op zijn rug vallen. Mijn paal gleed onder me snel in en uit hem. Met een laatste krachtige stoot ontlaadde ik en spoot het rubber vol. Ik schokte na, hield even later stil en boog toen mijn armen.
‘Nog niet eruit halen,’ fluisterde hij in mijn kussen.
Ik lag zwaar op hem, voelde de natte huid van zijn rug tegen mijn buik en borst. Ik kuste zijn nek. Hij spande en ontspande steeds zijn spieren en masseerde zo mijn steeds zachter wordende kruis. Langzaam kwamen we tot rust. Ik voelde me krimpen en uit hem glijden. Hij kneep nog een keer en was me toen kwijt.
‘Jammer,’ zuchtte David onder me.
Ik grinnikte, hij lachte mee. Hij draaide zich om en pakte me vast. Ik kuste hem.
‘Je hebt een lekkere pik,’ grijnsde hij.
‘Jij ook. Maar niet alleen dat.’
Hij kuste me terug met een grijns. We zoenden weer, totdat we tegen elkaar aan naar het dak van de bus lagen te staren.
‘Als je thuis bent wil ik je snel weer zien,’ zei hij serieus.
‘Reken daar maar op.’
‘Het is dat ik zaterdag thuis moet zijn,’ zei hij, ‘anders was ik langer gebleven en met jullie terug naar huis gereden.’
Ik lachte. ‘Wie was dat toch, die een dag of wat geleden al weg wilde?’
Hij draaide zich op zijn zij. ‘Toen dacht ik nog dat je onbereikbaar was.’
Ik glimlachte, kuste zijn wang.
‘Hoeveel tijd geven we jouw zoon nog?’
‘Niet veel meer. Ik wil terug zijn voor de Olsens.’
Hij aaide mijn buik, kneep in mijn kruis. We gingen met tegenzin zitten en trokken onze kleren weer aan. Ik vouwde mijn slaapshirt op. Vanavond maar een andere gebruiken. David keek even langs het gordijntje.
‘Nog steeds niemand.’
‘Mooi,’ lachte ik,
David stapte uit, ik legde de slaapzakken weer recht. Buiten de bus pakte hij me weer vast, duwde mijn rug tegen de bus en kuste me. Ik glimlachte, hield hem bij zijn heupen vast en kuste terug.
‘Zouden ze alweer aangekleed zijn?’ vroeg David toen we net het steile weggetje overwonnen hadden.
‘Ik hoop het voor ze.’
Langzaam reed ik naar ons veld en zag in de verte de tent van de Olsens staan, met de deur half open.
‘Ik vraag het me af,’ zei David.
Ik trapte de koppeling in, liet de tandwielen van de versnellingsbak langs elkaar ratelen. Met een hoop toeren en kabaal bobbelde de bus verder.
‘Als ze dit niet gehoord hebben…’
David zat te lachen. Stapvoets reed ik het veld verder op, en parkeerde de bus achteruit weer op zijn plek. Toen we uitstapten kwamen net Olav en Krista uit hun tent.
‘Bus nog heel, pap?’ Olav vroeg het spottend en lachend tegelijk.
‘Hé, zijn jullie er wel? Ja, ik schakelde even verkeerd.’
Olav glimlachte maar wat.
‘Zaten jullie een spelletje te doen in de tent?’
‘Ja,’ antwoordde mijn zoon duidelijk dankbaar voor de smoes.
David draaide zich om. Die kon zijn lach niet meer houden.
Ik had medelijden met hem. Hij was erg vroeg opgestaan, had nog even zijn momentje alleen met Krista meegepikt. Nu stond hij te kijken hoe Olsen mij en David een hand gaf. Waar de tent stond was nu een lege plek. Ik had er zelf ook wel moeite mee. Olsen stapte in met zijn vrouw, Krista als laatste. Olav stond vlak bij haar. Ze twijfelde, keek naar ons. Olav maakte het niet meer uit. Hij kuste haar, snel maar iets langer dan een gewone kus. Daarna stapte ze in. Met de zwaaiende hand van Olsen uit het raam reden ze het veld af. Olav zwaaide en bleef zwaaien. Totdat ze uit het zicht waren. Zonder naar ons te kijken of iets te zeggen liep hij weg. Op zijn gemak, richting de toiletten. David keek naar me.
‘Laat maar even gaan,’ zei ik. ‘Die heeft even tijd voor zichzelf nodig.’
We begonnen te eten, vroeger dan normaal al waren we al bijna een uur ons bed uit. Bij mij tweede broodje kwam Olav terug gelopen. Zwijgend ging hij zitten en begon traag te eten. We zeiden niets. Toen hij me even aankeek gaf ik hem een knipoog. Blik van verstandhouding. Ik wist wat hij voelde. Om 11 uur moesten we in Interlaken zijn. Dan zou David zijn trein vertrekken.
David had zijn spullen allemaal al in zijn rugzak zitten, zijn stoeltje aan de zijkant gebonden. We dronken nog een kop koffie voor we zouden vertrekken. Olav zat weer op het kratje.
‘Handig ding, pap,’ glimlachte hij.
David en ik grijnsden, maar het werd toch tijd om te vertrekken. David had nog voorgesteld om met de bus naar het station te gaan maar daar wilden Olav en ik niets van weten. Samen met hem liepen we het perron op, zagen in de verte de trein binnenlopen. David hing zijn rugzak op zijn schouders.
‘Rij voorzichtig,’ probeerde ik lollig te zijn.
David grijnsde. Olav drentelde wat en sloeg toen ineens zijn armen om David heen.
‘Kom je nog eens langs?’
‘Doe ik,’ zei David. ‘Gaan we nog eens die DVD’s bekijken.’
‘Gaaf,’ reageerde Olav enthousiast. ‘Wel echt doen hè? Je kunt vast wel blijven slapen.’
Ik stond achter Olav en gaf David een glimlach.
David lachte naar Olav. ‘Ik zal mijn tentje meenemen.’
Olav grijnsde. David keek hem aan en gaf hem toen een kleine kus op zijn voorhoofd. Olav glimlachte verlegen, herstelde zich toen en gaf hem een kus terug. Daarna liet hij hem los, David keek naar me en pakte me vast. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hij ook niet echt. We glimlachten naar elkaar, hielden elkaar toen even kameraadschappelijk vast. De trein stond al stil, hoogste tijd om in te stappen. Hij liet zijn handen van me af glijden.
‘We bellen wel om iets af te spreken,’ zei hij balorig.
Ik grijnsde. ‘Doen we.’
David sloeg nog een keer tegen mijn schouder en die van Olav en stapte toen in. Hij zocht zijn plaats, Olav en ik liepen aan de buitenkant met hem mee. Hij gooide zijn rugzak in het bagagerek en deed het raam open. Zijn hoofd hing buiten toen de trein langzaam in beweging kwam. Ik bleef staan zwaaien, Olav rende met hem mee, lachend. Aan het eind van het perron stopte Olav en ik zag David nog kort naar mij kijken. Hij grijnsde knipogend. Toen was hij weg. Olav keek me aan, peilde mijn stemming. Ik glimlachte maar naar hem.
‘Kom,’ zei ik. ‘We gaan wat eten en daarna gaan we terug naar de camping. Ik heb zin in bier.’
We gingen vroeg slapen die avond. Olav kroop in bed en meteen dicht tegen me aan. Ik glimlachte, vond het wel best. Troost aan elkaar. Ik trok hem tegen me aan en viel snel in slaap.
‘Ik wil weer met die gondel mee,’ zei ik de volgende ochtend.
Olav keek me lachend aan.
‘Maar dan zonder te stoppen boven dat meer,’ zei ik er lachend achter aan.
Olav grijnsde.
‘Zin in?’
Hij knikte enthousiast. Mooi, de gedachten van de camping weg en die twee lege plekken naast onze bus. Samen dingen doen, daarvoor was ik tenslotte met hem op vakantie gegaan. De sfeer tussen ons begon weer zoals de eerste dag te worden. Druk was het niet, we hadden de gondel bijna voor onszelf. Bij het meer stonden we allebei met onze neus tegen het raam naar buiten te kijken.
‘Toch was het gaaf,’ zuchtte Olav.
‘Het lijkt nu dieper,’ zei ik, ‘zijn we hier echt naar beneden gesprongen?’
Olav keek me grijnzend aan. ‘Zeker weten,’ zei hij trots.
De gondel gleed gewoon door, we zagen het meer weer verdwijnen. Boven genoten we van het uitzicht en het eten.
‘We gaan op tijd naar beneden,’ zei ik.
‘Waarom?’
‘Dan rijden we naar die aanlegsteiger bij het meer, ik wil ze wel eens zien springen.’
Olav keek me lachend aan, vond het een prima idee.
‘Daar komt ie,’ wees Olav.
Hij wees in de verte, ik volgde zijn vinger en zag inderdaad de gondel dichterbij komen. Midden boven het meer stopte hij. We waren niet alleen, er stonden meer mensen te kijken. De gondel was niet vol, naast de twee mensen van het team telde ik er drie. De eerste stond al klaar. Ik voelde dezelfde spanning als toen. Olav naast me ook, met een gespannen gezicht stond hij te kijken. Ik zag de man twijfelen, een stapje terug doen.
‘Die krijgt zo’n spijt als hij het niet doet,’ zei Olav naast me.
‘Of juist niet,’ grinnikte ik.
‘Niet.’
‘Nee,’ beaamde ik, ‘hij weet niet wat hij mist als hij het niet doet.’
Olav keek me even glunderend aan, ik sloeg mijn arm om hem heen. Olav ging tegen mij aanhangen, ik voelde zijn spieren spannen toen de man toch sprong. Toen hij terug veerde krijste hij triomfantelijk. Olav lachte, wist wat hij voelde. Daarna volgden de anderen, we bleven wachten tot ze met een brede grijns uit het bootje stapten. De man van de boot herkende ons en lachte. We staken onze duim op. Met bijna hetzelfde gevoel als toen reden we terug naar de camping. Nog een paar dagen.
Olav wilde nog een keer de kanotocht doen. Ik moest lachen om zijn houding. Hij legde me uit wat ik moest doen, hij had het tenslotte allemaal al een keer meegemaakt. Mijn volleerde kanoër. Hij had gelijk, het was een mooie tocht om te maken. Hij wees me op mooie plekken, stuurde me naar de aanlegplaats waar hij met de Olsens gegeten had. Hij genoot. Wat me wel opviel; over Krista geen woord. Helemaal niets.
Dat bleef zo de rest van de dagen. Ik probeerde af en toe wel, maar hij praatte niet anders over haar dan over David. Leuke mensen waar we vakantie mee hadden gevierd. Meer niet. Aan de ene kant vond ik dat niet raar, aan de andere kant kreeg ik het idee dat hij een beetje de binnenvetter aan het uithangen was. Ik lachte het weg, ik moest me niet zo’n zorgen maken. Olav was weer gewoon de oude Olav zoals ik hem kende. Nonchalant maar aanhankelijk.
‘Morgen vroeg opstaan,’ zei ik toen we van het toiletgebouw terug liepen in het donker.
‘Ja,’ zei Olav zonder emotie.
‘Lange rit.’
‘Best wel.’
We stapten de bus in, Olav deed de deur achter zich dicht.
‘Hoe laat zijn we morgen thuis denk je?’
‘Laat denk ik, hoezo?’
‘Zomaar. Breng je me meteen naar huis, of blijf ik bij jou slapen?’
‘Geen idee. Maakt ook niet uit, je moeder verwacht ons toch pas een dag later.’
Ik zag hem twijfelen. Aan de ene kant wilde hij niet meteen bij me weg, aan de andere kant wilde hij zijn moeder zo snel mogelijk alles vertellen en laten zien wat hij gedaan en meegemaakt had.
‘Zien we morgen wel, kijken hoe laat het wordt,’ zei ik.
Hij knikte. Hij stond voor me, in alleen zijn shirt zijn boxershort te bekijken. Hij draaide de voorkant goed en stapte er in. Hij kroop in bed terwijl ik mijn broek uit trok.
‘Leuke vakantie gehad?’ vroeg ik.
Hij knikte flink met een grijns.
‘Jij ook?’ vroeg hij toen.
‘Zeker weten,’ glimlachte ik.
‘Je zult wel moe zijn,’ kwam er ineens spottend uit.
‘Moe?’
‘Op jouw leeftijd.’
Ik lachte. ‘Vuile rotzak. Ik heb nog energie genoeg hoor.’
‘Pfft.’
Ik ging naast hem liggen en pakte hem vast. Voor hij er erg in had lag hij lachend op zijn buik, met zijn armen op zijn rug.
‘Had je nog wat, snotneus?’
Hij lachte, wurmde zich los wat ik toeliet. Hij stoeide terug, duwde me op mijn rug en kwam op me zitten. Daarna hield hij stil, met zijn vuisten om mijn polsen. Ik lachte.
‘Oké, ik geef op.’
Hij grijnsde, ging op me liggen. Ik sloeg mijn armen om hem heen, kuste zijn voorhoofd, hij liet het tevreden gebeuren. Ik draaide ons op onze zij, hij kroop zuchtend tegen me aan en sloot zijn ogen.
Hij zat met dikke slaapogen naast me in de bus, zijn sokkenvoeten op het dashboard. Af en toe dommelde hij in. Ik vond het best, ik wist de weg ongeveer wel, als kaartlezer had ik hem niet nodig. Rond een uur of tien was hij weer een beetje op deze wereld. Af en toe keek hij naar me en glimlachte dan.
‘Wat lach je?’ vroeg ik na een paar keer kijken.
‘Gewoon. Het was gaaf.’
‘Jammer dat het voorbij is?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Beetje.’
‘Het is ook wel weer lekker om naar huis te gaan.’
Daar gaf hij geen antwoord op.
‘Als de Olsens en David er nog waren geweest was het erger geweest om naar huis te gaan.’
‘Ja,’ beaamde mijn zoon meteen.
Ik keek even naar hem, hield mijn ogen daarna weer op de weg. Het bleef stil naast me. Hij zat met zijn eigen gedachten naar buiten te kijken, net als ik. Ik met mijn gedachten bij David, hij bij Krista. Dat kon niet missen. Ik keek nog een keer naar hem, zijn tenen ontspannen in zijn sokken boven de rand van het dashboard uit, zijn hoofd tegen de zijruit, zijn blik glazig naar voren. Zonder na te denken ging zijn hand naar zijn kruis en legde de zaak even recht. Hij knipperde niet eens met zijn ogen. Ik keek weer naar voren. David was al thuis. Ik had zijn berichtje ontvangen laat in de avond. Olav was op het moment dat mijn telefoon piepte gelukkig net even naar het toilet. Ik zou hem weer zien in het weekend en daar was ik nu al vrolijk door. Ik wilde niet anders dan naar huis. Naast me zat Olav de afgelopen weken nog eens te beleven waarschijnlijk. Weer voelde ik dat medelijden, ik vroeg me af of hij ooit nog iets zou zien of horen van Krista. Nou ja, vast wel, via internet kan veel. Maar of hij haar ooit nog eens zou zien, ooit nog eens zou kunnen vasthouden, ooit nog eens…?
Na een lange stop waarbij we op ons gemak hadden gegeten begon hij er ineens over. Zonder inleiding, zijn blik vooruit op de weg.
‘Krista en ik gaan contact houden via MSN.’
Ik keek even naar hem, kreeg een glunderende glimlach terug.
‘Leuk,’ zei ik maar.
‘Ik heb beloofd haar te laten weten als ik thuis ben.’
‘Moet je zeker doen,’ zei ik. ‘Wel de groeten doen van mij hè?’
Hij lachte. ‘Tuurlijk.’
‘Het was ook speciaal, toch?’
Hij knikte flink. Ik glimlachte.
‘Eerste vriendinnetje?’
‘Nou,’ protesteerde hij grinnikend.
‘Eerste echte vriendinnetje dan.’
Nu glunderde hij alleen maar.
‘Ik heb al gezegd, ik hoef de condooms niet terug.’
‘Pap,’ protesteerde hij zuchtend.
Ik lachte.
‘Zoveel zijn er niet over,’ kwam er toen ineens balorig achteraan.
Ik keek hem even zogenaamd verbaasd aan, knipoogde toen.
‘Maar goed dat ik ze gegeven heb?’
Hij glimlachte.
‘Wat was enger, dat of die bungee jump?’
‘Huh?’
‘Achteraf gezien?’
Hij grijnsde. ‘Springen uit die gondel.’
‘Dat andere ging vanzelf?’
‘Nou… Bijna.’
Ik glimlachte, hing naar rechts en sloeg hem een keer op zijn been. Hij lachte een keer naar mij en keek toen weer naar buiten. Hij was veranderd, zag ik ineens. Ouder, zelfverzekerder. Mooi. Ineens keek hij weer naar me, uitdagend.
‘Hoeveel condooms heb jij nog over?’ vroeg hij.
‘Ik?’
Hij lachte. ‘Ja, jij.’
‘Genoeg,’ zei ik. ‘Meer dan jij denk ik.’
Dikke grijns.
‘Geef maar toe,’ plaagde ik.
‘Jij ging expres weg die laatste dag, hè?’
‘Mwoh…’
‘Ik leg jouw toilettas wel in David’s tent,’ imiteerde hij me spottend.
Ik lachte. ‘Alsof jullie echt een spelletje hebben gespeeld aan tafel in die tent,’ stak ik terug.
Hij glimlachte weer.
‘Ik hoop dat David snel een keer naar jou komt.’
‘Ja,’ zei ik maar. ‘We zullen wel zien.’
De manier waarop hij het zei. Ik keek even naar hem. Hij keek me spottend aan.
‘Pap, doe normaal.’
‘Wat?’
‘Ik denk dat David heel snel weer bij jou op bezoek komt.’
‘Zou je denken?’
Hij lachte me uit. ‘Ik had jullie wel door.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Jij en David.’ Hij zuchtte om mijn onschuldige gezicht. ‘Hoeveel condooms heb je nog over, pap?’
Mijn mond viel open. ‘Hoe weet jij dat?’
‘Dat zie je gewoon. Net als jij en Stef.’
De bus slingerde nog net niet. Hij lachte triomfantelijk.
‘Ik heb gelijk hè?’
Ik knikte. Niet verlegen, gewoon lachend.
‘Weet mama dit?’ Dat klonk serieus.
Ik knikte.
‘Zijn jullie daarom uit elkaar gegaan?’
‘Nee, dat had meerdere redenen, dat weet je.’
Hij knikte.
‘Maar…’
‘Pap, kom op nou. Het was zo duidelijk. Met Stef en nu, met David. Na een dag wist ik het al.’
‘Toen was er nog niks.’
‘Kan best. Maar nu toch wel?’
Ik knikte. ‘Nu wel, ja. Sinds de laatste paar dagen.’
Hij grijnsde. ‘Ik wist wel dat ik er voor moest zorgen dat hij mee zou gaan naar Zwitserland.’
Mijn mond viel weer open. Was ik nou gekoppeld aan een nieuwe vriend door mijn zoon?
‘Wat vind je er van?’ vroeg ik toen voorzichtig.
Olaf stelde me gerust. Op de meest mooie manier. Hij boog naar me toe, legde zijn hand in mijn nek en gaf me een lange kus op mijn wang terwijl ik door reed.
‘Hij is gaaf, pap.’
© 2008 Oliver Kjelsson