Gerben zat onderuit achter in de auto, zijn ogen dicht. Ze waren al een half uur onderweg, terug naar huis. De auto reed met een constante snelheid op de snelweg, over een paar uur zouden ze thuis zijn. Gerben was moe. Het was laat geworden de avond ervoor. Ze hadden tot sluitingstijd in de hal gezeten, en daarna waren ze nog het strand op geweest. Gerben was alleen terug gelopen, Ron en Laura waren ze al snel kwijt op het donkere strand, en Marc en Jacqueline waren ook ergens samen gaan zitten. Hij had lopen denken aan Annemiek, die zou hij dit weekend weer zien. Maar het meeste heeft hij lopen denken aan Lars, en aan de drie weken die ze samen hebben gehad. De tranen hadden over zijn wangen gelopen bij de gedachte aan Lars, en dat het nooit meer zo zou zijn. Hij had slecht geslapen maar deze ochtend was hij al vroeg wakker gemaakt door zijn ouders. Hij had meegeholpen de bagage weer in de auto te zetten en afscheid genomen van de rest, met de belofte elkaar te schrijven en foto’s op te sturen. Hij had er een slecht humeur aan over gehouden. Wat dat betreft snapte hij Lars wel, afscheid nemen was ook niet zijn sterkste kant. Maar nu zat hij achter in de auto, met zijn ogen dicht. Er kwam weer wat rust in zijn hoofd. Hij was benieuwd hoe zijn vrienden het hadden gehad op vakantie. Hij keek er naar uit om Annemiek weer te zien, ze hadden elkaar toch drie weken niet gezien. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Annemiek. Hij opende zijn ogen en keek naar buiten, waar het landschap voorbij zoefde. Hij pakte een broodje aan dat zijn moeder hem aanbood en nam een hap. Nog een uur ongeveer, dan was alles weer normaal.
Het was allemaal weer heel snel normaal. Hij was alweer een dag thuis en fietste nu naar het park, waar hij Annemiek weer zou zien. De avond ervoor had hij nog een balletje staan trappen met een paar vrienden op een veldje aan het einde van de straat. Annemiek zat op een bankje toen hij aan kwam fietsen. Ze lachte toen ze hem zag. Hij zette zijn fiets neer en stapte af. Hij ging naast haar zitten en voor ze iets konden zeggen kusten ze elkaar lang.
‘Ik heb je gemist,’ zei ze zacht.
‘Ik jou ook.’
Ze keken elkaar aan en glimlachten. Annemiek begon te vertellen over haar vakantie en wat ze allemaal had meegemaakt. Ze had de hele vakantie opgetrokken met een vriendin.
‘Ik ga haar nog een keer opzoeken en een weekend logeren,’ lachte ze.
Gerben dacht even aan Lars en keek wat voor zich uit. Dat kon hij nu niet gebruiken.
‘Jij nog leuke dingen meegemaakt?’ vroeg ze.
‘Ik heb een paar keer ’s avonds gezwommen in de zee,’ lachte hij.
‘Is dat niet koud?’
‘Valt wel mee als je er eenmaal in bent.’
Ze lachte. ‘Was dat met die Marc?’
‘De tweede keer wel, de eerste keer was met Lars, die was daar dit jaar voor het eerst. Het was zijn idee, hij had het vaker gedaan.’
‘Leuke jongen, die Lars?’
Gerben glimlachte en knikte. ‘Je kon met hem lachen en hij kon heel goed tafeltennissen. Af en toe deed hij rare dingen, zoals dat laat zwemmen.’
Gerben glimlachte. Het voelde goed. Hij kon over Lars praten alsof het een gewone vakantievriend was geweest. Zo voelde het op dat moment ook. Raar eigenlijk. Zijn hoofd was kalm, hij had zichzelf gerust gesteld.
‘Kom,’ zei hij vrolijk, ‘we gaan een ijsje halen.’
Annemiek keek hem lachend aan en stond met hem op. Ze kuste hem en pakte haar fiets. Samen liepen ze met de fiets aan de hand naar een fietsenstalling. Ze stalden hun fiets en kochten een ijsje bij een ijscokarretje. Hand in hand liepen ze terug naar het bankje en gingen dicht tegen elkaar aan zitten. Annemiek kroop dicht tegen hem aan en gaf hem een kus op zijn wang.
‘Ik ben blij dat ik weer dicht bij je ben,’ fluisterde ze.
Gerben glimlachte en kuste haar.
‘En waren er nog andere meisjes?’ vroeg ze.
‘Nee, alleen Jacqueline en Laura, dat had ik je toch al verteld?’
‘Weet ik.’ Ze zuchtte een keer.
‘Waarom vraag je dat?’
‘Zomaar.’
Gerben keek haar spottend aan.
‘Je kent Paul en Brenda toch wel?’ vroeg ze.
‘Ja, hoezo?’
‘Niet verder vertellen, maar hij had een ander op vakantie.’
‘Dat meen je niet.’
‘Jawel,’ knikte ze, ‘hij had een meisje leren kennen op vakantie. Dat heeft hij haar eerlijk verteld toen hij terug was.’
Gerben keek haar aan.
‘Brenda helemaal over de rooie natuurlijk,’ ging ze verder, ‘en toen heeft ze het uit gemaakt.’
‘Dat meen je niet.’
‘Ja, ze was echt kwaad. Ik kwam haar gisteren tegen.’
Gerben dacht even aan Lars. Dat voelde niet als vreemdgaan, dat was uitproberen. Dat stond helemaal buiten deze wereld. Dat had hier niets mee te maken. Probeerde hij het goed te praten? Nee, hij voelde dat echt zo. Het had er gewoon niets mee te maken.
‘Ze hadden toch al best lang iets met elkaar,’ zei hij toen.
‘Bijna een jaar. Ongelooflijk he?’
‘Stom van hem.’
Ze streelde een keer over zijn rug en ga hem een kus. Hij kuste terug. Ze begonnen te zoenen, hun tongen vonden elkaar snel. Ze smolten, de ijsjes waren al lang op.
Die avond lag Gerben in bed op zijn rug in het donker te staren. Hij dacht na over het verhaal van Brenda en Paul, en aan zijn geschiedenis met Lars. Nu hij weer thuis was dacht hij weer aan hem. Hij had een geweldige tijd met hem gehad, maar het was nu niet meer dan dat. Hij was gelukkig met Annemiek om hem heen, daar kon niemand tussen komen. Hij sloot zijn ogen en zocht met zijn hand zijn kruis. Hij speelde met zijn zachte lul, die langzaam harder werd. Hij zuchtte een keer zwaar en masseerde zijn oplopende opwinding op precies de goede manier. Het duurde niet lang of zijn paal was knalhard. Hij liet zijn vingers langs de rand van zijn eikel op en neer gaan. Zijn andere hand wreef over zijn benen onhoog naar zijn borst. Hij voelde zijn opwinding sterker worden. Hij voelde zijn orgasme naderen en concentreerde zich op zijn hand die zijn harde paal masseerde. Hij voelde zijn andere hand over zijn lichaam glijden en zag Lars weer voor zich, en voelde hoe zij elkaar streelden in de duinen. Hij zuchtte en kwam kreunend klaar. Hij veegde zijn witte ontlading van zijn buik met een handdoek en draaide zich op zijn zij. Hij zag Lars op zijn netvlies, zijn mooie handen, zijn glimlach als hij hem aankeek na een lange kus. Geen schuldgevoel. Dit waren zijn momenten alleen, daar deed hij niemand kwaad mee. Daar had niemand ook iets mee te maken. Hij draaide zich in zijn dekbed en viel rustig in slaap.
De laatste weken van de vakantie waren weken vol onbezorgde en zonnige dagen. Een van de laatste dagen van die vakantie hadden een hoop klasgenoten samen afgesproken te gaan zwemmen in een meertje vlak bij waar ze woonden. Gerben en Annemiek waren er natuurlijk bij. Ze zagen jongens en meisjes bij elkaar liggen in het gras waarvan ze nog nooit geweten hadden dat ze iets met elkaar hadden. Het was een melige bende. Er werd flink gestoeid in het water, maar ook in het gras. Verschillende stelletjes lagen dicht tegen elkaar in het gras, wat bij anderen de reactie uitlokte om ze wakker te schudden met zakjes water. Gerben en Annemiek hadden ook liggen zoenen in het gras. Gerben was blij dat hij een wijde zwemshort aan had, zijn opgewonden paal had hij op die manier nog enigszins verborgen kunnen houden. Op een gegeven moment had hij klem tegen haar been aan gelegen. Annemiek had het gevoeld. Ze kreunde een keer zachtjes en kneep met haar handen in zijn rug. Er hing een geile sfeer tussen hen in. Gerben had al een paar keer naar haar gekeken, in het water en toen ze in het gras lagen. Ze zag er mooi uit in haar strakke badpak, de kleine heuvel tussen haar benen had hem flink opgewonden. Hij was nieuwsgierig hoe het zou voelen, maar daar was geen denken aan met al die anderen erbij. Toen ze in het water waren hadden ze samen wat gestoeid, hij had achter haar gestaan en zijn opgewonden kruis zat strak tegen haar onderrug. Hij had haar borsten vastgepakt en zachtjes geknepen. Ze had gekreund en met een ondeugende glimlach naar hem gekeken. Ze hadden gekust, half onder water. Haar handen hadden bijna zijn hele lichaam gestreeld in het water. Behalve zijn kruis zelf, daar bleef ze van af. Ze waren geil, opgewonden, hitsige lichamen tegen elkaar. Nu lagen ze weer in het gras en moest het allemaal wat rustiger. De rest van de groep kon tenslotte alles zien nu. Hij had haar nu eigenlijk naakt tegen zich aan willen voelen. Huid tegen huid, handen overal. Maar dat was nu eenmaal onmogelijk. Ze lagen op hun zij, gezichten naar elkaar toe. Ze glimlachte uitdagend en kuste hem lang. Zijn tong zocht die van haar tussen haar lippen. Ze antwoordde snel maar dat was van korte duur. Een waterballon met ijskoud water spatte op hun lichamen uiteen. Ze lachten, ze hadden het al langer verwacht dat zoiets zou gebeuren. Het was een gezellige middag. Ze waren ook niet de hele dag bij elkaar, er waren een hoop vriendinnen van haar en een hoop vrienden van hem. Ze hadden een hoop tijd voor elkaar, maar ze trokken ook veel op met hun vrienden. Alles bij elkaar een mooie dag. Gerben was trots dat hij haar bij zich had, sommige vrienden van hem waren op een bepaalde manier jaloers dat hij een vriendin had. Het gaf hem een speciaal gevoel, het gaf hem op een rare manier een soort aanzien, respect. Aan het eind van de middag fietsten ze samen naar huis. Hij bracht haar naar huis, er was bij haar niemand thuis. Ze namen afscheid in de keuken. Hij was nog steeds in een geile bui na die middag. Ze hingen dicht tegen elkaar aan en zoenden op een hitsige manier. Hij voelde zijn paal hard worden tegen haar heupen. Ze kreunde, voelde het ook. Zijn hand gleed onder haar T-shirt langzaam naar haar heupen naar voren. Hij daalde over haar buik verder naar beneden. Zijn vingers voelden de prikkeling van haar schaamhaartjes op het laagste van haar buik. Hij ging verder naar wat hij bij het meertje al had willen ontdekken. Hier kon niemand hen storen, hier was het mogelijk. Het verbaasde hem een beetje dat hij het deed. Voor de vakantie had hij het nooit in zijn hoofd gehaald om dit te doen. Veel te verlegen. Na zijn ervaring met Lars durfde hij ineens meer. Hij gleed verder tussen haar benen en werd verrast door de zachtheid van haar kruis. Haar lippen voelden zachter aan dan hij zich had voorgesteld, de vochtige warmte zorgde voor een roes in zijn hoofd. Zijn vingers speelden een spel met haar warme zachtheid, ze kreunde. Langzaam voelde hij zijn vinger bij haar naar binnen glijden, het was van een grootte en intimiteit die hem overrompelde. Hij zuchtte diep. Haar handen knepen in zijn rug. Langzaam gleed zijn vinger dieper, ze was vochtig en ruim. Zijn kruis duwde stevig tegen haar heup, hij voelde een natte plek van het voorvocht in zijn broek. Hij liet zijn vinger terug glijden toen hij er helemaal in gezeten had. Hij liet zijn harde paal langzaam heen en weer gaan tegen haar aan. Zijn vinger volgde het tempo. Hij kuste haar nek en ademde zwaar. Toen pakte ze zijn pols en hield hem tegen.
‘Niet doen,’ zei ze zacht.
‘Waarom niet?’
‘Gewoon, weet ik niet, het gaat een beetje te snel.’
‘Ik hou van je, Annemiek.’
‘Ik ook van jou.’
Gerben kuste haar, en had zijn hand al weer terug getrokken. Hij kuste haar nog een keer en liet haar los.
‘Ik zie je morgen,’ fluisterde hij in haar oor.
Ze glimlachte en kuste hem, streelde een keer door zijn haar. Hij liep de keuken uit en pakte zijn fiets. Hij voelde nog steeds de vochtigheid aan zijn vinger. Hij fietste naar huis, op de hoek van de straat likte hij aan zijn vinger en proefde van haar intiemste deel. Zijn kruis ontplofte bijna.
De dag erna begon ze er nog een keer over. Ze waren weer met een hoop klasgenoten naar het meertje gegaan. Gerben en Annemiek lagen naast elkaar in het gras.
‘Ik wil er echt nog een tijdje mee wachten, hoor,’ zei ze op een moment waarop ze zeker wist dat niemand haar verder kon horen.
Gerben had er ‘s nachts nog over na liggen denken. Hij had het jammer gevonden dat het niet verder was gegaan.
‘Als jij dat niet wilt gebeurd het ook niet,’ zei hij terug.
‘Zou jij het wel willen dan?’
‘Alleen als jij het wilt.’
‘Maar op zich dus wel?’
Hij keek haar aan. ‘Ja, best wel eigenlijk.’
Ze keek weer naar de grond voor zich. ‘Ik nog niet hoor.’
Hij gaf haar een kus.
‘Ik heb het geduld.’ Die zin had hij wel eens gehoord, zoiets moet je dan zeggen op zo’n moment, al vond hij het een rare zin.
Ze lachte naar hem en aaide zijn gezicht even kort. Ze stonden op en liepen met een paar anderen het water in. Ze bleven dicht bij elkaar, de aantrekkingskracht van de vorige dag was niet helemaal verdwenen. Ze kwam in het water met haar rug dicht tegen zijn borst aan hangen en legde haar hoofd in haar nek. Hij kuste van achteren haar wang. Haar billen raakten zijn kruis dat meteen begon te groeien. Ze glimlachte naar hem toen ze zich omdraaide en wegzwom. Van binnen moest hij lachen. Ze daagde hem uit, zonder dat ze wilde dat er iets gebeurde. Hij had in zijn hoofd zitten dat hij vandaag toch wilde proberen verder te gaan. Nu hij door Lars wist wat intimiteit was wilde hij het met haar ook. Stom eigenlijk, juist door een jongen wilde hij dieper in deze relatie. Hij dook voorover en zocht de rest weer op. Die waren ondertussen een stuk verderop in het water. Niemand had gelukkig gemerkt dat hij in gedachten wat voor zich uit had staan staren.
Aan het eind van de middag reden Gerben en Annemiek samen naar huis. Hij hoopte stiekem dat er niemand thuis zou zijn. Dat bleek helaas niet zo te zijn. Ze zette haar fiets in de schuur, Gerben liep achter haar aan en pakte haar vast. Ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem lang. Haar handen gleden over zijn rug. Ze duwde haar bekken dicht tegen hem aan en voelde zijn opwinding groter worden. Hij kreunde. Zijn hand gleed over haar heup en zocht zich een weg naar beneden. Onder haar broek ging hij verder, zijn vingers kropen onder het elastiek van haar onderbroek. Haar haartjes kriebelden weer aan zijn vingers, ze zuchtte diep en gooide haar hoofd achterover. Hij kuste haar nek en ging verder. Daar was de verbazing weer over de uitnodigende warmte, die vochtige zachte plek van haar lichaam. Ze kneep in zijn nek en zoende hem vurig. Langzaam gleed zijn vinger naar binnen en tastte de binnenkant af. Hij deed het langzaam en teder. Hij deed er nog een vinger bij en ging er traag mee op en neer. Haar handen gleden naar beneden en knepen in zijn billen. Zijn ogen waren dicht, zijn hoofd in de wolken. Hij voelde haar hand op zijn arm die hem terugtrok.
‘Niet doen, Gerben,’ fluisterde ze.
Hij trok zijn hand terug en kuste haar. Van binnen baalde hij.
‘Je moet nu gaan, ‘ zei ze.
Hij knikte en gaf haar nog een kus. Hij liep de schuur uit en stapte op zijn fiets. Toen hij wegreed keek hij nog een keer om. Annemiek stond met haar schouder tegen de muur en lachte naar hem. Toen hij thuiskwam pakte hij wat te drinken en ging naar zijn kamer. Hij ging op zijn bed zitten en staarde voor zich uit. Hij baalde en voelde zich goed tegelijkertijd. Hij was graag verder gegaan, maar aan de andere kant maakte het ook niet uit. Volgens hem zou het niet lang duren voordat ze ook wilde. Ze liet het nu toch ook een heel stuk toe? Het had gewoon tijd nodig. Zijn moeder riep dat hij naar beneden moest komen om te eten. Hij nam de laatste slok en nam het lege glas mee naar beneden.
Na het eten stond hij op van tafel en wilde weer naar zijn kamer.
‘O ja,’ zei zijn moeder, ‘er was post voor je.’
Hij liep de gang in en zag de envelop liggen op het tafeltje dat daar stond. Hij zag het handschrift van Lars. Zijn hart sloeg over, het speciale gevoel stroomde weer door zijn lichaam. Hij liep snel de trap op, twee treden tegelijk. Hij deed de deur van zijn kamer dicht en plofte op zijn bed. Hij peuterde de envelop open en haalde de brief er uit. Hij zag het regelmatige handschrift van Lars en begon te lezen.
Het ging goed met Lars. Hij was de laatste weken van de vakantie iedere dag met vrienden weg geweest, veel gezwommen en gefietst. Nee, hij had niet meer ’s avonds naakt gezwommen. Hij had het drie te gekke weken gevonden samen met hem. Hij bedankte Gerben nog een keer dat hij zo vrij over zijn vader had kunnen praten, dat deed hij bijna met niemand. Hij dacht met veel plezier terug aan de tijden met Gerben alleen op het strand en in de duinen. Het was voor hem de eerste keer geweest dat hij iets had gedaan met een jongen en hij was blij dat het met hem geweest was. Dat zou hij nooit meer vergeten. Hij hoopte dat ze met elkaar bleven schrijven, dat leek hem wel gezellig. Hij vroeg hoe het met Annemiek was en of alles nog goed ging met hen. Er was een meisje van zijn school dat hem wel leuk vond en hij had van een vriendin van haar gehoord dat ze wel verkering met hem wilde. Hijzelf wist nog niet of hij daar wel zin in had. Hij was een beetje bang om zichzelf te binden, dat zag hij eigenlijk nog niet zitten. Maar hij had de verhalen van Gerben over Annemiek wel gehoord en was toch wel nieuwsgierig hoe het zou zijn, verkering. Maar hij was er nog niet zeker van of hij dat wel met haar wilde. Hij zou wel zien. Hij hoopte dat Gerben snel een keer terug zou schrijven, hij keek er naar uit om eens iets te lezen van hem. De volgende brief zou hij foto’s meesturen, die moesten nog bijgemaakt worden. Aan het einde van de brief schreef hij nog dat hij Gerben eigenlijk wel een beetje miste.
Gerben las de brief nog een paar keer over. Vooral de laatste zin.
Veel liefs, Lars.
Het gaf Gerben een warm gevoel van binnen. Hij zag Lars weer voor zich. Hijzelf had geen fototoestel bij zich gehad, en was erg nieuwsgierig naar de foto’s van hem. Ze hadden wat foto’s van elkaar gemaakt op een middag op het strand. Hij ging achterover op bed liggen en dwaalde met zijn gedachten af naar de vakantie aan de kust. Lars. Hij miste hem. De deur van de tweede wereld stond weer wagenwijd open. Hij zuchtte. Hij stond op en ging aan zijn bureau zitten. Hij pakte een schrijfblok en een pen en begon te schrijven. “Lieve Lars.” Hij begon luchtig te vertellen over de dagen aan het meertje, en dat alles met hem en Annemiek goed ging. Hij liet Lars weten dat hij al wat verder had proberen te gaan maar dat Annemiek het nog een beetje tegen hield. Stiekem hoopte Gerben dat Lars een beetje jaloers zou worden van die verhalen. Maar al snel veranderde de toon van de brief, hij miste hem en had een supergave tijd met hem gehad. Zo ging hij anderhalf kantje door en eindigde met: “dikke kus, Gerben”. Diezelfde avond deed hij de brief nog op de bus. Die nacht was de deur nog niet dicht. Met Lars in zijn gedachten dicht tegen hem aan viel hij in slaap.
Ergens in de nacht moet de deur dicht zijn gevallen want de volgende ochtend stond hij met Annemiek in zijn hoofd op. Hij zou haar niet zien vandaag, ze was de hele dag weg met haar ouders. Hij fietste naar Barend, een oude vriend die hij nog kende van de lagere school. Ze zagen elkaar nog regelmatig, al zaten ze niet meer bij elkaar op school. Ze hadden afgesproken dat Gerben naar hem toe zou komen, ze hadden elkaar deze vakantie nog niet gezien. Gerben liep achterom de tuin in en Barend glimlachte toen hij Gerben aan zag komen lopen. Ze begroetten elkaar en vertelden elkaar wat ze allemaal hadden gedaan tijdens hun vakanties.
‘Geen vakantieliefdes?’ vroeg Gerben hem lachend.
‘Nee, wat dat betreft was er geen bal te beleven. Jij nog steeds met Annemiek?’
Gerben knikte.
‘Gaat goed zo te horen?’ Barend lachte.
‘Best wel.’
‘Sex?’
Gerben schoot in de lach, Barend en hij hadden geen geheimen voor elkaar op dat gebied.
‘Nee,’ zei hij toen, ‘dat ziet zij nog niet zitten.’
‘Dus je hebt al wel wat geprobeerd dan?’
Gerben knikte. ‘Beetje voelen, maar ze haalde mijn hand weg.’
Barend grijnsde. ‘Gewoon de tijd geven, dat komt vanzelf, let maar op.’
Gerben keek lachend naar hem. Barend was op dat gebied al een stukje verder dan hij. Hij had al een paar vriendinnen gehad, en was ook al wel eens met een paar van hen naar bed geweest. Gerben kende de details. Op een bepaalde manier was hij ook wel jaloers op Barend, die deed het toch maar alsof het niets was. Die was al twee jaar geen maagd meer, al was hij bij de eerste keer ook bloednerveus geweest. Dat was met een meisje dat drie jaar ouder was. Ze had hem mee naar haar huis genomen waar niemand thuis was en op haar kamer had ze hem uitgekleed. Ze had hem het bed ingetrokken en had al het initiatief genomen. Hij was van de zenuwen heel snel klaar gekomen, te snel, maar vanaf dat moment had hij de smaak te pakken.
‘Waren er bij jou op vakantie nog leuke meiden?’ vroeg Barend.
‘Nee, niet echt. Die Marc en Jacqueline hebben nu weer iets met elkaar. Ben benieuwd hoe lang het deze keer gaat duren met die twee.’
Barend lachte.
‘Jij niemand op het oog?’
Barend glimlachte verlegen. ‘Jawel, maar dat heeft zijn tijd nodig volgens mij.’
‘Vertel.’
‘Ze is hier in de straat komen wonen twee weken geleden. Ze is nieuw hier en kent hier nog maar heel weinig mensen. Ze komt bij jou op school te zitten.’
‘Hoe heet ze?’
‘Ingrid. En ze ziet er erg leuk uit.’
‘Stel me maar eens voor,’ grinnikte Gerben.
‘Je blijft er af, je hebt Annemiek al, smeerlap,’ lachte Barend.
Zo zaten ze nog een tijdje te lachen en te praten. Barend was voor Gerben een vriend waar hij altijd bij terecht kon al hij ergens mee zat. Vooral op het gebied van meisjes en dat soort dingen. Barend was een stuk vrijer en verder in die dingen dan hij. Maar ook Barend had zijn hart al een paar keer gelucht bij hem. Het mooie was dat ze niet bij elkaar op school zaten en daardoor ook niet vaak andere vrienden van elkaar zagen. Dat gaf een speciale band, je kon praten zonder dat iemand anders er achter kwam. Toch was dat ene ding iets waar hij het nooit met Barend over had gehad. Barend zat ook helemaal in zijn eerste wereld. Al vroeg Gerben zich wel af hoe lang dat nog zou duren.
De school was weer begonnen. Iedereen stond de eerste dag buiten de school over de afgelopen vakantie te praten. De eerste week was altijd een rustige week, sportdag, rooster ophalen en meer van dat soort dingen. Er zat een nieuw meisje bij hem in de klas. Ze werd door de leraar voorgesteld. Ze heette Ingrid. Gerben glimlachte. Barend had niets te veel gezegd. Ze zag er leuk uit. Nadat de school was afgelopen liep ze alleen naar de fietsenstalling. Gerben liep achter haar aan. Bij haar fiets sprak hij haar aan.
‘Welkom op onze school,’ zei hij wat stuntelig.
Ze keek hem een beetje raar aan.
Hij stak zijn hand uit. ‘Ik ben Gerben, een vriend van Barend.’
Er verscheen een lach op haat gezicht. ‘Ben jij dat? Hij had me verteld dat er een vriend van hem op deze school zat. Ik vroeg me al af wie het zou zijn.’
Annemiek kwam aanlopen en kwam er bij staan. Ingrid pakte haar fiets.
‘Ik zie je nog wel,’ zei ze toen ze wegfietste.
‘Ken je haar?’ Annemiek vroeg het wantrouwend.
‘Nee.’ Het irriteerde Gerben dat Annemiek zo jaloers reageerde.
Annemiek zei niets.
‘Ze woont bij Barend in de straat, hij had me verteld dat ze bij ons op school zou komen.’
‘O, vandaar.’ Ze klonk al weer wat normaler.
‘Zullen we een ijsje gaan eten in het park?’
‘Nee, ik moet naar huis. Ik zie je morgen wel weer.’ Ze gaf hem een kus en pakte haar fiets.
‘Is er iets?’
‘Nee hoor,’ zei ze en fietste weg.
Gerben baalde. Annemiek deed de laatste paar dagen erg afstandelijk. Eigenlijk sinds de laatste keer in het schuurtje, toen hij haar gevingerd had. Nu begon ze ook nog eens overdreven te reageren als hij met een ander meisje stond te praten. En als hij dan vroeg wat er aan de hand was, zei ze doodleuk dat er niets was. Hij begon steeds meer het gevoel te krijgen dat hun verkering niet goed meer liep. Hij pakte zijn fiets en trapte naar huis. Thuis in de gang lag een envelop op het tafeltje. Hij herkende het handschrift meteen. Hij pakte wat te drinken en liep naar zijn kamer. Hij scheurde de envelop open. Er zaten wat foto’s bij, een paar van hem zelf maar ook twee die hij van Lars had gemaakt. Het gevoel in zijn buik was er weer. Hij begon te lezen. “Lieve Gerben”; een mooi begin. Lars vond dat de foto’s goed gelukt waren en daar had hij ook gelijk in vond Gerben. Hij vroeg hoe het ging met hem en met Annemiek. Lars had zijn rooster voor het nieuwe jaar en daar was hij erg tevreden mee. Iedere dag was hij al om half drie klaar, op donderdag zelfs al om half twee. Met dat meisje waar hij het over had gehad was het niets geworden. Zij had daar flink van gebaald maar hij had het niet zien zitten. Dat vrolijkte Gerben op. Hij was toch wel een beetje jaloers geweest toen hij dat in die vorige brief had gelezen. Lars schreef dat, nu hij die foto’s had, erg vaak terug moest denken aan de weken die ze samen hadden doorgebracht. Gerben zuchtte. Hij snapte niet waarom Lars dan toch zo definitief had besloten dat het een vakantieliefde was, en niet meer dan dat. Gerben miste hem. Hij las door. Lars schreef verder over van alles en nog wat, hij had het er verder niet meer over in zijn brief. Het einde was weer hetzelfde. Gerben las het een paar keer over.
Veel liefs, Lars.
Gerben keek nog een keer naar de foto’s waar Lars op stond. Hij miste hem vreselijk. Vooral nu Annemiek zo moeilijk deed. Sinds hij had geprobeerd om wat verder te gaan had ze hem een beetje ontweken. Ze trok nu op school ook weer veel met haar vriendinnen op. Dat was op zich wel normaal, maar af en toe stond ze hem spottend aan te kijken van een afstandje. Alsof hij haar niet meer interesseerde. En vanmiddag met dat gedoe om Ingrid, dat was wel het toppunt. Ze wou ook niet met hem naar het park, ze ging meteen naar huis. Hij kreeg het idee dat ze het niet meer zag zitten. Als hij eens goed naar zichzelf keek: hij ook niet meer.
Hij pakte een schrijfblok en schreef een brief terug naar Lars. Hij bedankte hem voor de foto’s en vertelde dat hij ook nog vaak terug dacht aan de tijd met hem samen. Hij vertelde nog van alles over school en zijn rooster. De brief sloot hij af met: “Dikke kus, ik mis je”. Hij deed de brief in een envelop en fietste naar de brievenbus. Hij zuchtte toen de brief in de bus viel en keek voor zich uit. Hij snapte zichzelf niet meer. Annemiek, Lars, alles kaatste in zijn hoofd heen en weer. Hij zette zijn voeten op de pedalen en fietste weg. Niet naar huis, hij wilde even uit waaien. Hij vroeg zichzelf af wat er met hem aan de hand was. Hij nam een besluit, hier kwam hij niet uit. Hij fietste door en belde aan bij het huis van Barend.
Barend keek verbaasd toen hij de deur open deed.
‘Hee, ik had je niet verwacht, kom binnen.’
Gerben sloeg hem een keer op de schouder en liep met Barend de tuin in. Barend schonk twee glazen vol en zette ze op tafel.
‘Ik heb Ingrid gezien vandaag,’ zei Gerben, ‘je hebt gelijk, ze ziet er leuk uit.’
Barend glimlachte. ‘Dat is ze zeker.’
Gerben staarde wat voor zich uit.
‘Is er iets?’ Barend keek hem onderzoekend aan.
Gerben haalde zijn schouders op.
‘Gaat niet goed met Annemiek?’
‘Niet echt. Ze doet een beetje afstandelijk.’
‘Wat wil je daar aan gaan doen?’
‘Niets,’ zei Gerben kort.
‘Zie je het niet meer zitten?’
‘Weet ik niet.’
‘Is er een ander?’
Gerben zei niets.
‘Ja dus,’ zei Barend spottend.
‘Het is ingewikkelder dan je denkt.’
‘Wil je het vertellen, of niet?’
Gerben haalde zijn schouders op.
‘Hoe heet ze? Want er is iemand anders, of niet?’
‘Zo makkelijk is het niet.’
Barend liep naar de keuken en kwam terug met een fles. Hij schonk de glazen nog een keer vol en liep weer terug naar het huis. Toen hij bijna binnen was zei Gerben weer wat.
‘Ik denk dat ik op jongens val.’
Hij zei het voor zichzelf op precies het goede moment, Barend was bijna in het huis en zo hoefde hij hem niet aan te kijken. Barend draaide zich verbaasd in de deuropening om.
‘Jij valt op jongens?’
Gerben keek hem aan en knikte.
Barend zette snel de fles terug in de koelkast en kwam meteen weer terug de tuin in. Hij ging weer tegenover hem zitten.
‘Sinds wanneer heb je dat?’
‘Misschien al heel lang. Ik weet het niet. Maar afgelopen vakantie kon ik er niet meer omheen.’
‘Laat me raden, die jongen waar je ’s avonds mee de zee in bent geweest?’
Gerben knikte glimlachend. ‘Lars, ja.’
‘Gaaf toch?’
Gerben haalde zijn schouders op. ‘Ik snap er anders niets meer van.’
‘Weet hij het?’
‘Dat dacht ik wel ja,’ lachte Gerben, ‘we hebben staan zoenen.’
‘Dus je bent vreemd gegaan, foei,’ zei Barend spottend.
‘Zo voelt het niet. Ik wou het gewoon uitproberen.’
‘En, beviel het?’
‘Het was gaaf, Barend. Maar ik weet niet wat ik ben. Ik snap niet meer hoe het zit.’
‘En Annemiek?’
‘Dat loopt niet goed. Dat vertelde ik net al.’
‘Ja, maar ben je verliefd op haar geweest?’
‘Zo voelde het wel.’
‘Dan was het ook zo, da’s makkelijk zat.’
Gerben schoot in de lach. Het voelde goed om er met iemand over te kunnen praten. ‘Dat kun jij makkelijk zeggen.’
‘Ja, maar dan is het toch ook zo? Als je het zo voelde als verliefdheid, dan was het toch gewoon zo? Dat kan toch?’
‘En die jongens dan? Vorig jaar was had ik precies hetzelfde gevoel bij een jongen op vakantie.’
‘Dan val je op allebei, weet ik veel.’ Barend haalde zijn schouders op toen hij het zei.
Gerben keek strak voor zich uit. Hij zat te denken over wat Barend zei.
‘En nu,’ vroeg Barend, ‘wat ga je nu doen?’
‘Weet ik niet. Ik ga het Annemiek in ieder geval niet vertellen.’
‘Nee, zou ik ook niet doen.’ Barend lachte.
‘Ik zie het wel.’
Gerben keek op zijn horloge. ‘Ik moet zo weer gaan.’
Ze stonden op en liepen naar de deur.
‘Je houdt je mond overal, he?’
‘Wat dacht je dan, Gerben.’
Gerben sloeg tegen de schouder van Barend. ‘Dank je wel.’
‘Altijd, he? Dat weet je.’ Barend sloeg hem terug.
Gerben fietste naar huis, diep in gedachten verzonken. Na het eten ging hij zijn kamer op en keek naar de foto van Lars. Die lachte hem toe met een vrolijk gezicht. Barend had misschien wel gelijk. Misschien viel hij wel op allebei. Was er voor hem geen verschil. Het klonk logisch. Maar dat betekende dat hij dus toch vreemd was gegaan, zoals Barend al zei. Hij ging op zijn bed liggen en sloot zijn ogen. Allerlei gedachten spookten door zijn hoofd. Hij dacht aan Annemiek. Als hij heel eerlijk tegen zichzelf was vond hij dat het niet meer liep. Volgens hem vond zij dat ook. Ze deed zo afstandelijk de laatste tijd. Volgens hem zag ze het allemaal ook niet meer zitten, vond ze waarschijnlijk dat hij te snel wilde. Hij nam een groot besluit; hij ging het uitmaken. Ergens twijfelde hij meteen weer, wou hij dat wel? Was het niet gewoon een dipje waar ze doorheen moesten? Maar als hij er wat dieper over nadacht kon hij niet anders.
De volgende dag was het ook zover. Alleen ging het anders dan hij gedacht had. Hij was de hele tijd aan het nadenken hoe hij het haar moest vertelen. Hij kwam haar tegen op school, ze stond bij een paar vriendinnen. Nu was dus geen goed moment. Ze kwam wat naar hem toegelopen en keek even om naar haar vriendinnen. Die stonden ver genoeg weg.
‘Ik moet straks even met je praten,’ zei ze serieus.
Hij slikte. ‘Da’s goed. Nu, of straks na school?’
‘Doe straks maar.’ Ze keek nog even naar hem en draaide zich toen om.
Gerben vroeg zich af wat ze wilde vertellen. Wou ze het uitmaken, of wou ze gewoon praten over hoe de dingen de laatste tijd liepen? Hij zou wel zien. Toch speelde het de hele tijd door zijn gedachten. Na school liep hij dan ook meteen naar de fietsenstalling en wachtte op Annemiek. Ze kwam aanlopen en pakte haar fiets. Ze zei niets en fietste met hem weg. Een eindje verderop begon ze te praten.
‘Hoe vind jij dat het gaat de laatste tijd?’
‘Niet echt goed,’ zei hij afwachtend.
Ze keek hem even aan en staarde toen weer voor zich uit. “ik denk dat ik het uit wil maken.’
‘Waarom?’
‘Het gaat me te snel, Gerben. Ik wil weer gewoon alleen verder. Ik wil me nog niet zo vast binden.’
‘Ik snap het.’
‘Vind je het niet erg?’ vroeg ze verbaasd.
‘Jawel, maar ik zat met hetzelfde geloof ik.’
Ze keken elkaar glimlachend aan.
‘Vrienden blijven?’
‘Natuurlijk,’ zei Gerben en glimlachte.
Op de hoek van haar straat stonden ze nog even stil.
‘Sorry, Gerben, het ligt ook niet aan jou. Maar ik ben er nog niet aan toe.’
‘Ik snap het. Als we maar vrienden blijven.’
Ze glimlachte en stapte weer op. ‘Ik moet nu gaan.’
Gerben keek haar na hoe ze wegfietste en trapte toen verder naar huis. Hij had het al wel gedacht. Zij zag het ook niet meer zitten. Om een andere reden, maar het was goed zo. Toch voelde hij zich leeg. Hetzelfde gevoel toen hij Lars weg zag lopen op de laatste avond. Thuis in de schuur zette hij zijn fiets tegen de muur en veegde een traan van zijn wang. Het deed zeerder dan hij dacht. Ze was en bleef iets speciaals voor hem.
De volgende dag op school keken een paar vriendinnen van Annemiek naar Gerben van een afstandje. Het nieuws ging snel. Annemiek zelf glimlachte een keer naar hem maar dat zag er geforceerd uit. Zij had er dus net als hij ook meer moeite mee dan ze van tevoren hadden gedacht. Een paar vrienden va hem vroegen er nog naar, het nieuws ging dus wel erg snel. Hij had weinig zin om er over te praten. Hij hield zich maar groot met een opmerking als; “het is beter zo, gewoon goede vrienden blijven”. De meesten snapten het wel van hem en vroegen niet verder. Ze zaten al snel plannen te maken voor de volgende week, die woensdag zouden ze vrij zijn. De leraren hadden een vergadering, dus de hele school had een studiedag. Dat betekende eigenlijk dat ze gewoon vrij hadden, niemand ging natuurlijk die dag thuis studeren. Ze wilden met zijn allen gaan zwemmen in het meer, als het weer tenminste mee wou werken. Gerben wist nog niet of hij mee zou gaan. Annemiek zou er ook zijn en dat zag hij eigenlijk helemaal niet zitten. Dat deed op een of andere manier nog te zeer. Hij zou haar toch maar de hele tijd in de gaten houden, ze betekende gewoon nog teveel voor hem. Nee, geen spijt dat het uit was, maar toch.
Gerben lag dezelfde avond nog lang waker. Hij dacht veel aan Annemiek, het was nu echt over. Daar had hij de avond ervoor ook al lang over liggen piekeren. Het was goed zo, al gaf het hem wel een leeg gevoel. Het gesprek met Barend spookte weer door zijn hoofd. Die had een paar dingen gezegd waar hij zich wel in kon vinden. Hij had wel gelijk, hij was eigenlijk gewoon vreemd gegaan op vakantie. Of het nou een jongen of een meisje was, dat maakte niet uit. Er was ook geen sprake van een keuze. Hij viel niet alleen op jongens of op meisjes, hij kon verliefd worden op allebei. Dat maakte alles een stuk simpeler. Hij hoefde geen kant te kiezen. Dat maakte de scheiding tussen de eerste en tweede wereld overbodig. Langzaam werd het hem helemaal duidelijk, een nieuwe deur ging open. Een andere wereld zonder scheiding, de derde; Gerben’s wereld. Natuurlijk hoefde hij niet alles te vertellen aan iedereen, maar hij hoefde zichzelf ook geen vragen meer te stellen. Die verliefdheid op jongens was geen andere persoonlijkheid van hem, dat was gewoon één en dezelfde. Gerben werd rustig in zijn hoofd. Voor het eerst in tijden voelde hij geen twijfel. Hij besloot ook dat hij niet mee ging zwemmen die woensdag. Hij wou Annemiek ook niet weer opnieuw in dat badpak zien. Dat maakte het alleen maar moeilijker. Bovendien ging hij een eindje fietsen die dag. Een flink eind fietsen.
Hij ging Lars zoeken.
© 2004 Oliver Kjelsson